I don't to be engineering (ฉันไม่อยากเป็นวิศวกร ) [ตอนที่ 2]

เรื่องมุมหักเหของชีวิตที่ฉันพูดถึงก็คือ ฉันตั้งใจที่จะเปลี่ยนจากสายสามัญ ไปเป็นสายอาชีพ ฉันอยากเป็นโปรแกรมเมอร์เพราะฉันบ้าเกมเท่านั้นเอง ความคิดแบบเด็กๆ จึงเบนให้ฉันไปเรียนสายอาชีพ
ซึ่งคณะที่จะเข้าคือ อิเล็กทรอนิกส์ ทั้งที่ก่อนจะจบโรงเรียนมัธยมอาจารย์สอนคณิตศาสตร์ ท่านก็ได้เตือนฉันไว้ว่าฉันไม่เหมาะ หรอกที่จะเรียน อิเล็กนะมันยากเรื่องคณิตศาสตร์มากและตัวเลขต้องเยอะ
ซึ่งตั้งแต่เรียนมาฉันไม่เคยได้วิชาคณิตศาสตร์เกินเกรด สองเลยแต่ฉันไม่เคยฟังเพราะฉันคิดว่าฉันต้องเรียนรอดอยู่แล้ว

และฉันก็สอบติดโรงเรียนอาชีวะของจังหวัดตามที่หวังแต่พอฉันเข้าเรียนมาได้สองวันฉันก็ไปมีเรื่องทะเลาะกับนักเรียนต่างแผนกชีวิตฉันในมาดนักเรียนสายอาชีวะฉันแทบไม่เข้าเรียนติดแฟนติดเพื่อน
จนเสียคนฉันกลายเป็นคนก้าวร้าว เที่ยวกลางคืนมีเรื่องทะเลาะแบบยกพวกตีกันแทบทุกอาทิตย์ พ่อแม่ว่าอะไรไม่เคยฟังพอเรียน ปวช.2 ฉันคิดว่าจะปรับปรุงตัวแต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น
ฉันเรียน 9 วิชาติด 0 แปดตัวทุกท่านที่อ่านคงคิดเหมือนกันใช่ไหมว่าฉันมันบรมมาโง่เรียนแบบนี้จะเรียนไปทำไมไปลาออกดีกว่าไหม ณ เวลานั้นฉันกลัวมากเพราะเกรดจะส่งมาที่บ้านถ้าพ่อกับแม่เห็น
ท่านต้องเสียใจมาก ๆ ถึงฉันจะไม่ดียังไงฉันก็แคร์ความรู้สึกพ่อแม่ฉันอยู่ดีเห็นฉันดื้อแบบนี้กลับดึกแค่ไหนฉันก็นอนบ้านนะแต่ฉันก็สงสารพ่อแม่เหมือนกันที่มีลูกอย่างฉัน

พอฉันขึ้นปีสามวันที่เค้าประกาศว่าฉันเรียนไม่จบเพราะฉันไม่ได้ฝึกงานฉันถึงกับเข่าอ่อนฉันไม่รู้จะปรึกษาใครฉันโทรไปหาแฟนเก่าฉันทั้ง ๆ ที่ ณ เวลานั้นเราก็ถือว่าเลิกกันแล้วแฟนเก่าฉันเค้าเป็นผู้หญิงที่ดีถ้าให้เล่าเรื่องของเค้ากับฉันมันคงไม่จบง่าย ๆ เราร่วมสุขและทุกข์กับฉันมาหลายอย่างเค้าทำให้ฉันได้เห็นว่าเค้าทำได้อย่างที่ผู้หญิงคนอื่นไม่สามารถทำได้ และเค้าคือผู้หญิงคนแรกของฉัน
ฉันยอมโดดเรียน เพื่อนไปอยู่กับเค้า ยอมขับรถไปส่งเค้ากลับบ้านทุก ๆ วันทั้ง ๆ ที่เค้าก็มีรถประจำมารับ ฉันยอมให้เค้าทุกอย่างจนบางครั้งที่ฉันทะเลาะกับเค้า ฉันเกือบคิดฆ่าตัวตาย เค้าคือกำลังใจสุดท้าย ณ เวลาที่ฉันมีความทุกข์ฉันจึงตัดสินใจที่จะโทรเรื่องราวอันน่าผิดหวังที่ฉันเรียนไม่จบ ฉันโทรไปหาเค้า ฉันบอกเค้าว่าฉันเรียนไม่จบพูดทั้งๆที่น้ำตกคลอเบ้า ฉันกลับได้ยินเค้าตอบกลับมาว่า มาบอกเค้าทำไม ทำไมไม่ไปบอกพ่อแม่ฉันนั้นละ บอกเค้าแล้วเค้าช่วยอะไรได้ ฉันเสียใจที่ได้ยินคำนี้จากคนที่ฉันรัก คนที่ทำให้ฉันทะเลาะกับพ่อแม่ และที่เรียนไม่จบส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเค้า

แต่ฉันก็ยังดื้อรั้นต่อไปฉันจึงถามเค้าไป ว่าเดี๋ยวจะไปหาที่บ้าน เค้าตอบกลับมา ว่าอย่ามานะไม่อยากทะเลาะกับแม่ ฉันไม่ฟังเหตุผลฉันรีบขี่รถไปหาเค้าที่บ้านเค้าเห็นฉันก็ตกใจเล็กน้อยส่วนแม่เค้าไม่ชอบฉันหรอกเพราะฉันเป็นทอม เค้าจึงให้ฉันขี่รถตามเค้ามาแล้วเค้าก็บอกคำเดิมว่าให้กลับไปซะ เค้าช่วยอะไรฉันไม่ได้ ฉันก็ยังไม่ยอมฟังขี่ตามเค้าไปทั้งๆที่ฉันก็รู้เวลาเห็นเค้าขี่รถนั้นแอบกด SMS ส่งหาคนอื่น
แต่ฉันไม่มีเวลามาพูดเรื่องนี้ฉันเครียดเรื่องเรียน สุดท้ายแล้วเค้าก็จอดรถแล้วคุยกับฉันว่าฉันจะเอาไง ฉันก็บอกว่าฉันไม่รู้จะไปพูดกับพ่อแม่ว่ายังไงฉันไม่อยากให้พ่อเสียใจ เค้าก็บอกมาว่าเค้าช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะฉันก็ต้องเรียนต่อไปให้จบ เค้าบอกให้ฉันตั้งใจเรียนแล้วฉันไม่ตั้งใจเองช่วยไม่ได้ กลับไปคุยกับพ่อแม่ซะเถอะเค้าช่วยอะไรไม่ได้หรอก จากนนั้นเค้าก็ขี่รถออกไป ทิ้งให้ฉันยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น

ฉันขี่รถกลับบ้านขี่ไวเหมือนคนบ้าที่เมายาขาดสติ ฉันร้องไห้อย่างไม่อายใครแม้จะเจอแยกไฟแดงให้จอดรถก็ตามน้ำตาฉันกลั้นไว้ไม่อยู่แค่คิดมันก็ไหลออกมาเนี่ยหรอคนที่ฉันรัก เนี่ยหรอคนที่ฉันเสียสละให้เค้าแทบทุกอย่าง จุดจบสุดท้ายของความรักเค้ากับฉันมันเป็นแบบนี้หรอ ยังโชคดีที่ฉันขี่กลับมาถึงบ้านได้โดยที่ไม่ต้องไปนอนรออยู่ได้รถสิบล้อจนต้องรอพ่อมารับกลับไปฝัง
ฉันเดินเข้ามาในบ้านด้วยตาที่แดงก่ำเหมือนคนเพิ่งจะร้องไห้มาพอ ฉันเห็นหน้าพ่อแม่ฉันก็อดที่จะร้องไม่ได้ ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตาว่าฉันขอโทษ อาจารย์เค้าตัดสินและประกาศแล้วว่าฉันเรียนไม่จบ
ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ พ่อมานั่งข้าง ๆ และปลอบใจฉันพ่อรู้อยู่แล้วอาจารย์เค้าก็บอกแล้วว่าฉันนะเรียนไม่จบตามเพื่อนหรอกเกรดก็ไม่ถึง 2.00 ฝึกงานก็ยังไม่ได้ฝึก พ่อทำใจไว้แล้วไม่เป็นไรหรอกลูก
ฉันเล่าต่อทั้งน้ำตาว่าฉันไปหาแฟนเก่าฉันมาแต่เค้าไม่สนใจที่จะรับฟังปัญหาชีวิตฉันไม่แยแสที่จะเป็นกำลังใจให้ปัดเป่าฉันเหมือนฉันเป็นแค่เศษฝุ่นข้างทาง

พ่อบอกฉันว่าแฟนนะพอเลิกมาเค้าก็เป็นแค่คนอื่นแต่ พ่อกับแม่ยังไงก็ยังเป็นพ่อแม่ของลูกนะ ลูกมีปัญหาอะไรให้กลับมาที่บ้านไม่ต้องไปหาใคร ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไรพ่อแม่ก็พร้อมจะอยู่ข้างลูก ฉันคิดว่าฉันโชคดีเหลือเกินที่เกิดมามีพ่อแม่แบบนี้ฉันยังคงต้องสู้ต่อไปเพื่อให้เรียนจบแต่ก็มีชะตามาเล่นตลกสภาวะดวงซวยของฉันให้หัวใจฉันได้มีความหวังมาอีกครั้ง

...... โปรดติดตามตอนต่อไป .....

จากคุณ	: Masterninez
เขียนเมื่อ	: 29 ต.ค. 55 02:29:37 A:118.174.121.224 X: TicketID:379901