ความคิดเห็นที่ 1 ห้องอาหารของโรงแรมยามเช้าตรู่ หรืออาจเรียกได้ว่า เช้ามืด ปรากฏร่างของพริกแกงที่เดินเข้ามาในห้องอาหารแห่งนี้เป็นกลุ่มแรก ๆ เพราะถึงแม้พริกแกงจะมีเรื่องกังวลใจอยู่ก็ตาม แต่ถ้าเป็นเรื่องกินแล้ว เธอมักเป็นผู้หญิงแถวหน้าเสมอ หญิงสาวนั่งรออยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งและคอยเหลียวมองคนที่เดินเข้าในห้องอาหารแห่งนี้ เพื่อจะพบคนที่จับ ลูกชายของเธอ เป็นตัวประกันว่าเขาเข้ามาในสถานที่นี้แล้วหรือยัง                 ผ่านไปสักพักพริกแกงยังไม่เห็นวี่แววของคนที่เธอรอ และกลิ่นอาหารเช้าหอมฉุยที่ตั้งรออยู่บนโต๊ะยาวเรียงรายนั่นอีก ใครจะไปอดใจไหว พริกแกงเลยลุกขึ้นไปหยิบจานและช้อนส้อมแล้วเข้าแถวเพื่อตักอาหารเช้า                 “ไม่ทราบว่า แกงนี่ แกงอะไรครับ” เสียงนั้นดังขึ้นด้านหลัง                 ใครล้อชื่อฉันเนี่ย พริกแกงแอบเคือง คิดว่ามีใครล้อเลียนชื่อของเธอแล้วก็หันไปมองผู้พูด แล้วเธอก็ได้พบกับชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้ม น่าจะชุดเดียวกันกับที่เธอเห็นเมื่อวานนี้นั่นแหละ แต่ตอนนี้เขาใส่หูฟังอยู่ข้างหนึ่ง และเขามายืนอยู่ข้างหลังเธอ แทบจะเรียกได้ว่า ระยะประชิด สายตาของเขาดูจะสนใจกับอาหารตรงหน้ามากกว่าจะสนใจหญิงสาว พริกแกงถึงได้นึกขึ้นได้ว่า เธออาจยืนบังป้ายบอกชื่ออาหารอยู่กระมัง แต่ถึงไม่เห็นป้าย ก็น่าจะดูออกว่ามันเป็น แกงเขียวหวาน                  “แกงเขียวหวานค่ะ”                  “อ๋อ แกงเขียวหวาน มันหวานเหรอถึงได้ชื่ออย่างนี้”                  “ชื่อมันก็บอกอยู่” พริกแกงตอบ แล้วเธอก็ยังได้เห็นใบหน้านั้นยังคงงง ๆ อยู่                   เสร็จเจ้าแกงล่ะ พริกแกงคิด แล้วก็พูดกับเขาต่อไป                  “นี่คุณดูนะ นั่นเห็นมั้ย กล้วยบวดชี” หญิงสาวชี้มือออกไปให้อภิเศกมองตาม “กล้วยบวดชี มันหวาน มันใส่กะทิ ดังนั้น แกงเขียวหวานนี่” หล่อนชี้มือไปที่ถาดแกงเขียวหวาน “มันใส่กะทิเหมือนกัน มันต้องหวาน”                  “กะทิมันทำให้หวานเหรอ” อภิเศกถามอย่างไม่เชื่อ                    “ดูนี่สิ เห็นมันน้ำมันเขียว ๆ เป็นมัน ๆ นี่แหละ หวานแน่ ๆ” พริกแกงพูดไปเรื่อย ตอนนี้เธอเอื้อมไปตักเส้นขนมจีนมาใส่จานของเขา “นี่ค่ะ แกงเขียวหวานเขากินกับขนมจีน เห็นมั้ยมันเป็นขนม ดังนั้น มันหวานแน่นอน” หญิงสาวจัดแจงตักแกงราดลงบนขนมจีนให้เขาเสร็จสรรพ                   “ถ้ามันเป็นของหวาน ทำไมเขาไม่วางไว้ด้วยกันล่ะ” ชายหนุ่มยังพยายามแย้ง                   “โต๊ะมันเต็มน่ะ กินให้อร่อยนะคะ” พริกแกงส่งจานให้เขาแถมด้วยยิ้มหวาน “อ้อ กินเสร็จแล้วเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” พริกแกงสำทับอีกครั้ง ก่อนหันไปตักอาหารเช้าของตัวเอง แล้วมานั่งรับประทานที่โต๊ะ ซึ่งสามารถมองเห็นอีกโต๊ะที่ชายหนุ่มคนที่เธอตักอาหารส่งให้เขาได้ถนัด                   ภาพที่พริกแกงได้เห็นก็คือ ชายหนุ่มรับประทานอาหารในจานไปก็ปาดเหงื่อไป ทั้งที่อากาศในห้องไม่ได้ร้อนสักนิด ใบหน้านั้นคมเข้มเกินว่าจะเปลี่ยนสีเป็นแดงได้ แต่ริมฝีปากนั้นก็เป็นสีจัดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด และเมื่อเขาหันมองมายังโต๊ะของเธอ พริกแกงก็หลบตาลงพร้อมกับก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารเช้าอย่างมีความสุข และเมื่อเธอรับประทานอาหารมื้อเช้าเรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปโต๊ะของคนที่ทำให้เธอนั่งรอมาตั้งแต่เช้ามืด                   “อิ่มหรือยังคะ ฉันอยากได้ลูกชายของฉันคืน” เพราะเธอต้องเตรียมตัวไปทำงานในเช้าวันนี้แล้ว และต้องการได้อุปกรณ์ทำมาหากินคืนโดยเร็ว                   “ตามผมมาแล้วกัน” เขาบอกกับเธอ                   “ไม่ล่ะ ฉันจะรออยู่ที่นี่”                   “ตามใจคุณนะ ผมเข้าเวรมาทั้งคืนตอนนี้ง่วงมากด้วย คิดว่ากลับขึ้นไปก็คงจะอาบน้ำแล้วเข้านอนเลย กว่าจะลงมาอีกทีคงจะเป็นตอนเย็น ๆ โน่น” พริกแกงฟังดังนั้นก็แอบเคืองที่เขาพูดโยกโย้จนในที่สุดเธอต้องเดินตามเขาไปในลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องพัก ระหว่างนั้นเธอไม่ทันเห็นหรอกว่า เธอเดินสวนกับใคร แต่นายเล็กเห็นภาพพี่สาวของตนเดินตามชายหนุ่มปริศนา หรือพี่บอดี้การ์ดที่ตอนนี้เขารู้จักแล้วว่า คือ นาวาโทอภิเศก หริวงศ์ ที่เมื่อคืนนี้ตอนเขาวนกลับบนห้องพักเพื่อเปลี่ยนชุดก่อนออกไปเที่ยว ก็ทันเห็นชายหนุ่มคนนั้นอยู่ที่หน้าห้องของพี่สาว และมาตอนนี้พี่สาวของเขาก็เดินตามชายหนุ่มคนนั้นเข้าลิฟต์ไปอีก เอ นี่มันอะไรกันเนี่ย                   “พี่สาวเรานี่ ไวไฟจริง ๆ”                  ตอนนี้อภิเศกมายืนอยู่หน้าประตูห้องพักของตัวเองพร้อมตบตามกระเป๋าเสื้อและกางเกงชุดสูท เพื่อค้นหาคีย์การ์ด แต่ไม่พบ เขาจึงแบมือออกมาตรงหน้าพริกแกง                 “ขอกุญแจด้วยครับ”                 “กุญแจห้องคุณมาเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ”                 “บัตรที่คุณหยิบไปเมื่อคืนนี้น่ะ มีกุญแจห้องอยู่” พริกแกงฟังแล้วก็แกล้งถอนใจให้เขาได้ยิน                 “เฮ้อ คุณนี่นะ เป็นบอดี้การ์ดซะเปล่า ทำไมไม่เก็บของให้มันดี ๆ” พริกแกงส่งคีย์การ์ดพร้อมบัตรประจำตัวคืนให้เจ้าของไป                 “ใครจะคิดว่า มีคนอยากได้บัตรของผมล่ะ” เขากลับย้อนเธอให้เสียนี่                 พอเปิดห้องได้ ชายหนุ่มเดินนำเข้าไปแต่ไม่มีคนตาม เพราะพริกแกงยืนรออยู่หน้าห้อง เธอมองเห็นเขาเดินเข้าไปในห้อง แต่แทนที่จะตรงไปหยิบกล้องถ่ายรูปมาคืนเธอ เขากลับเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบขวดน้ำ รินลงแก้ว แล้วยกขึ้นดื่มอย่างใจเย็น พริกแกงเห็นอาการอ้อยอิ่งดังนั้นแทนที่จะรู้สึกโกรธ เธอกลับรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย จึงค่อย ๆ จรดปลายเท้าตามชายหนุ่มเข้ามาในห้อง                 “เผ็ดมากเลยหรือคะ” เธอถาม                 “ก็ไม่มากครับ” แต่ริมฝีปากที่เป็นสีจัดขึ้นมานั้นดูขัดกับคำตอบที่เขาพูดออกมา                 “คุณไม่รู้จริง ๆ หรือว่ามันเผ็ด”                 “รู้”                 “รู้แล้วยังจะกินเข้าไปอีก” พริกแกงส่งเสียง                 “ก็คุณตักให้ผมกิน ผมก็ต้องกินสิ” พริกแกงต้องทำเมิน ๆ ใส่สายตาที่ดูจะมีความหมายเกินความจำเป็นนั้นไปเสีย แล้วย้ำธุระของเธอกับเขา                 “ฉันมาเอากล้อง คุณเอากล้องของฉันไปไว้ที่ไหน”                 “เอ อยู่ไหนหว่า” ชายหนุ่มทำเป็นเหลียวหา “ยึดไว้ก่อนไม่ได้หรือครับ ยังไม่ได้ดูเลย” เขาพูดขณะเอื้อมมือไปหยิบกล้องตัวใหญ่บนที่นอนส่งคืนให้พริกแกงที่เวลานี้เริ่มทำตาเขียวใส่เขา หลังจากที่เธอเห็นว่า ลูกชายของเธอ ถูกวางตากอากาศไว้อย่างนั้นตลอดทั้งคืน                 “ต๊าย ตายแล้ว ลูกชายฉัน” พริกแกงร้องขึ้นมาเมื่อรับกล้องจากมือเขา “นี่ ถ้าลูกฉันเป็นอะไรไปนะ ฉันจะเอาเรื่องคุณ ฮึ” พริกแกงพูดก่อนสะบัดผมแล้วเดินจากไป  และด้วยน้ำเสียงพร้อมท่าทางแบบนั้นของหญิงสาวทำเอาคุณองครักษ์อภิเศกตกใจไม่น้อย แต่ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงกับที่นอน อภิเศกก็ต้องวิ่งไล่ตามหญิงสาวที่เพิ่งออกไปจากห้องของเขาเมื่อสักครู่                 “คุณสิตาครับ” หญิงสาวหยุดเดินแล้วหมุนตัวมาตามเสียงเรียก                 “อะไรอีกล่ะ”                  “ลืมอะไรหรือเปล่า” ท่านราชองครักษ์เอ่ยถาม อีกฝ่ายฟังแล้วก็ทำหน้างง เธอลืมอะไรหรือ ลืมขอบคุณเขากระมัง พริกแกงจึงบอกไปว่า                  “ขอบคุณค่ะ” อีกฝ่ายจึงยิ้มแล้วเดินเข้าใกล้เธอ                  “ได้ลูกชายคืนแล้วก็ลืมอย่างอื่นเลยนะ” พูดจบชายหนุ่มก็หยิบบัตรเข้างานของหญิงสาวออกมาส่งให้ “มีแต่กล้องเข้างานไม่ได้นะครับ”                   “แล้วทำไมไม่ให้แต่แรกล่ะ” พริกแกงดึงบัตรใบนั้นมาจากมือของเขา ก่อนจะหันหลังเดินจากไป โดยทิ้งคู่กรณีไว้เบื้องหลัง ------------------------------------------- ภาพแกงเขียวหวาน ยามเที่ยง เครดิตจากอินเตอร์เนตค่ะ จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 12:02:27

ความคิดเห็นที่ 2             วันนั้นทั้งวันพริกแกงพร้อมกับน้องชายทำงานของตัวเอง โดยไม่เห็นวี่แววของนายทหารหนุ่ม จนถึงช่วงบ่ายค่อนมาทางเย็นแล้ว นายเล็กจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ ทันทีเมื่อเสร็จงาน ส่วนพริกแกงนั้นจะพักที่โรงแรมแห่งนี้ต่อ เพื่อเก็บข้อมูลแวดล้อมไปประกอบงานเขียนของเธอ                      “พ่อหรือครับ” นายเล็กกดโทรศัพท์ไปถึงบิดาเพื่อรายงานตัว “ผมกำลังจะกลับแล้วล่ะครับ อ๋อ พี่แกงอยู่ต่อครับพ่อ อะไรนะครับ โอ้ย ไม่ได้ไปเล่นน้ำที่ไหนหรอกครับ พี่แกงว่ายน้ำไม่เป็น พ่อก็รู้ ตอนนี้คงไปเดินถ่ายรูปอยู่น่ะพ่อ ครับผม เท่านี้นะครับ เจอกันที่กรุงเทพฯ นะพ่อ” นายเล็กกดวางสาย เขาเหลือบมาเห็นชายหนุ่มที่เขาเพิ่งรู้จักเมื่อวานนี้            “คุณอภิเศก สวัสดีครับ”             “จะกลับแล้วหรือครับ”             “ครับผม ผมต้องเป็นม้าเร็วกลับไปส่งงานก่อน ยังไงผมก็ต้องขอบคุณคุณอภิเศกมาก ๆ เลยนะครับที่ช่วยผมเรื่องงาน ถ้าไม่ได้คุณ ผมต้องแย่แน่ ๆ เลย” นายเล็กยกมือไหว้ขอบคุณ เพราะเขาให้ความช่วยเหลือและเขาก็มีอาวุโสมากกว่า                         “ยินดีครับ” อภิเศกตอบ นายเล็กเห็นท่ารี ๆ รอ ๆ ของเขา เลยพูดขึ้นมาว่า “พี่แกงเขาว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ ตอนนี้คงไปเดินถ่ายรูปอยู่น่ะครับ”            “หรือครับ” ชายหนุ่มตอบแล้วก็ยิ้ม ๆ นายเล็กจึงยกมือไหว้เขาอีกครั้งเพื่ออำลา              เย็นวันนั้นอภิเศกเดินตรวจตราไปรอบ ๆ โรงแรม ที่แม้การประชุมสิ้นสุดลงแล้ว แต่ก็ยังมีผู้นำและผู้ติดตามบางท่านยังคงพำนักอยู่ที่โรงแรม ภารกิจของเขาจึงยังไม่สิ้นสุด และตอนนี้หางตาของเขาเห็นร่างของหญิงสาวที่คุ้น ๆ ตา เดินแว่บไปทางสระว่ายน้ำของโรงแรม เขาจึงเดินตามไป ใช่เธอจริง ๆ ด้วย หญิงสาวกับกล้องถ่ายรูปคู่มือเดินพลางหยุดถ่ายภาพไปพลาง เขาค่อย ๆ เดินตามหล่อนไป นานเท่าไหร่ หรือ ไกลเท่าไหร่ไม่ทราบได้ แต่เพียงครู่เดียวที่เขาละสายตา ร่างของหญิงสาวก็หายไปตรงริมฝั่งน้ำ อภิเศกวิ่งถลาไปยังจุดที่เธอหายไปอย่างรวดเร็ว จนน้ำที่ปริ่มขอบสระกระเด็นเป็นสาย             “อุ้ย” เสียงหญิงสาวร้องขึ้นมา “คุณทำอะไรน่ะ”             “อ้าว” ภาพที่อภิเศกเห็นทำให้เขารู้ว่าตัวเองโง่ไปถนัดใจ สระว่ายน้ำของที่นี่ถูกออกแบบให้น้ำปริ่มขอบสระจนเหมือนกับว่าไม่มีขอบฝั่ง ซึ่งบังทางเดินที่เปิดทางลงไปสู่ชายหาดเอาไว้ และที่เขาเห็นว่าหญิงสาวหายไปนั้น แท้จริงแล้วเธอเดินลงมาตามทางเดินนี่เอง อภิเศกกระโดดลงจากขอบสระลงมาตามทางที่พริกแกงยืนอยู่              “ผมนึกว่าคุณหล่นน้ำไปเสียแล้ว คุณว่ายน้ำไม่เป็นไม่ใช่หรือ แล้วมาเดินทำไมแถวนี้” ชายหนุ่มถาม              “คุณมารู้เรื่องของฉันได้ยังไง” น้ำเสียงและแววตาของหญิงสาวดูจะค่อน ๆ เขาอย่างไรก็ไม่รู้ แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรกัน เสียงร้องให้ช่วยก็ดังขึ้นมาจากอีกฝั่งหนึ่งของสระว่ายน้ำ คนทั้งสองหันมองตากัน พริกแกงเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนว่า               “คราวนี้ของจริงเลย” ทั้งสองคนวิ่งไปตามเสียงร้อง               “ช่วยด้วยค่ะ คนจมน้ำ”               และก่อนที่ใครจะคิดอะไรทัน พริกแกงเห็นอภิเศกกระโดดลงสระว่ายน้ำทั้งชุดสูท เพื่อช่วยคนจมน้ำเพราะเป็นตะคริวให้ขึ้นมาบนฝั่ง ทุกคนรอบสระปรบมือให้เขายกใหญ่ รวมทั้งพริกแกงด้วย แล้วคนเหล่านั้นก็แยกย้ายกันไป เหลือแต่ฮีโร่แช่อยู่ในน้ำโดยลำพัง พริกแกงย่อตัวลงข้างขอบสระแล้วถามเขาว่า                 “แล้วคุณจะอยู่ในน้ำอย่างนี้หรือคะ” คนในน้ำมองหน้าเธอแล้วพูดขึ้นมาว่า                 “ถอยไปหน่อยครับ” ถึงจะยังงง ๆ แต่พริกแกงก็ถอยจากขอบสระออกมานิดหนึ่งตามที่เขาบอก อภิเศกดันตัวเองขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ ผลก็คือน้ำจากสระกระเด็นมาใส่ตัวเธออีกครั้ง                 “อุ้ย นี่คุณ เปียกหมดแล้ว บันไดก็มีทำไมไม่ขึ้นล่ะ” พริกแกงบ่น                 “พระเอกที่ไหนเขาขึ้นบันไดกันบ้างล่ะ” พระเอก พูดยิ้ม ๆ จนพริกแกงมองค้อนเขาแล้วก็ต้องหัวเราะผู้ชายตัวโตตรงหน้าที่ตอนนี้เปียกโชกไปทั้งตัว แต่ดูเขาไม่มีท่าทีร้อนใจแต่อย่างใด ยังคงนั่งตรงริมขอบสระอยู่อย่างนั้น                  “โอเค ฉันยอมให้คุณเป็นพระเอก เพราะคุณเป็นพระเอกจริง ๆ นั่นแหละ น่าทึ่งมากที่คุณกระโดดลงไปช่วยคนอย่างนั้น” คนถูกชมว่าเป็น พระเอก ส่ายศีรษะนิด ๆ                   “ไม่รู้สิครับ มันเป็นสัญชาตญาณหรืออะไรบางอย่างบอกให้ผมทำอย่างนี้ เวลาผมได้ยินคนร้องให้ช่วย ผมจะต้องพุ่งออกไปอย่างนี้เสมอ”                   “สัญชาตญาณของบอดี้การ์ดมั้งคะ”                   “แต่อย่าให้มีเรื่องอย่างนี้กับงานของผมจะดีกว่านะ”                   “แล้วจะนั่งอยู่อย่างนี้หรือคะ” พริกแกงเปลี่ยนเรื่อง ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวที่กำลังลุกขึ้นยืน แล้วเขาก็ส่งมือมาให้เธอ                   “ช่วยดึงหน่อยสิครับ”                 “ตัวโตอย่างกับตึก ใครจะไปดึงคุณไหว” ถึงจะตอบไปอย่างนั้น แต่ในเมื่อเขาไม่ลดมือลงเสียที ในที่สุดพริกแกงก็ต้องเป็นฝ่ายออกแรงดึงเขาขึ้นมาจริง ๆ เมื่อเขาลุกขึ้นมาได้ก็มีเสียงร้อง                 “โอ้ย ตาย” พริกแกงหันกลับไปมองว่า เขาร้องทำไม ก็พบคำตอบเมื่อเห็นชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือชุ่มน้ำออกมาจากกระเป๋ากางเกง พริกแกงหัวเราะออกมาแล้วก็ปลอบใจพร้อมให้คำแนะนำกับเขาว่า                 “แค่น้ำจืดเองค่ะ ไม่เป็นอะไรหรอก เอาไดร์เป่าเข้าหน่อย เดี๋ยวก็ฟื้น” คราวนี้พริกแกงได้เห็นเขามองค้อนเธอบ้าง -------------------------- ติดตามต่อวันพฤหัสนะคะว่า ทั้งคู่ จะได้พบกันอีกที่ไหน เมื่อไหร่ ปิดท้ายด้วยภาพ คุณแขก ในสระว่ายน้ำแล้วกันนะคะ เอ่อ แต่ท่าทางจะอยู่นานไปหน่อย ตะไคร่ขึ้นเชียว คริคริ สุดท้ายอีกครั้ง ขอบคุณทุกการติดตามและกำลังใจนะคะหวังว่าจะพบกันอย่างนี้เรื่อยไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 55 12:21:13 จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 12:18:15

ความคิดเห็นที่ 3 คือ แอบงงๆ นิดนึงว่าทำไมพระิเอกถึงไม่ค่อยรู้จักอาหารไทยอ่ะคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:26:46

ความคิดเห็นที่ 4 กรี๊ดดดดดดดดดดด คู่นี้น่ารักจริงๆเลย ชอบบบบ ตอนต่อไปมาไวๆน้าา วันพฤหัสจ๋า เราเจอกันนะ ;) จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 15:47:01

ความคิดเห็นที่ 5 นั่งลุ้นสวยๆ  รอตอนต่อไปอยู่นะ  ว่าแต่พี่บอดี้การ์ดเอาใจสาวเจ้าสุดฤทธิ์  รู้ว่าเผ็ดแต่ก็ยอม อุอุ จากคุณ : คุณนายนวล เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 16:53:02

ความคิดเห็นที่ 6 เออนะ ขนมจีน แกงเขียวหวาน   พริกแกงช่างคิดนะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 22:58:09

ความคิดเห็นที่ 7 ไปติดตามกันต่อในตอนที่มีชื่อเป็น ของกิน อีกแล้ว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12866366/W12866366.html#3 ตอนที่ ๑๒ น้ำพริก(แกง)ลงเรือ จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 00:26:32

ความคิดเห็นที่ 8 เพิ่งได้เข้ามาอ่านวันนี้เองค่ะ อ่านแล้วขอบอกว่าชอบมากถึงมากที่สุด เรื่องราวสนุกชวนติดตาม ชอบคุณลักษณะของหนูพริกแกงจัง แล้วก็ภาพที่ใช้แทนตัวคุณแขกน่ะ เป็นหนึ่งหนุ่มในใจของป้าเชียวแหละ จากคุณ : คำนาง (คำนาง) เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 55 21:36:33