ความคิดเห็นที่ 1 ในเช้าของวันที่แสนจะสดใส เป็นเวลาที่ใครหลายคน ตื่นมาเพื่อเริ่มต้นวันใหม่ แต่ด้วยความที่เมื่อคืน ชายหนุ่ม ดูฟุตบอลคู่โปรดดึกไปหน่อย ร่างของเขา จึงยังคงซุก อุ่นอยู่ใต้ผ้าห่ม บนเตียงหนานุ่ม เสียงนาฬิกาปลุก ยังคงดังครั้งแล้ว ครั้งเล่า แต่ไม่มี ความเคลื่อนไหวใดๆจากบนเตียง เจ้านาฬิกาทำงานหนัก จนคิดว่าหากมันมีความรู้สึก มันคงอยากสิ้นชีวิตไปจากโลกนี้ เสียให้รู้แล้วรู้รอด เจ้าไข่ตุ๋นสุนัขตัวโปรด เหมือนรู้หน้าที่ แอบย่องเข้ามาทางประตู อย่าคิดว่าประตูแค่นี้ จะทำอะไรมันได้ เจ้านี่มันฉลาดเกินสุนัขธรรมดา มันสามารถเขย่งบิดลูกบิดเปิดประตู เองได้ เมื่อเข้าไปภายในห้องนอนได้ เจ้าไข่ตุ๋นกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงของชาย หนุ่ม และทำเหมือนที่มันเคยทำทุกครั้งที่เห็นว่าเจ้านายนอนตื่นสาย มันย่อตัว ส่ายหางดุ๊กดิ๊ก เตรียมพร้อม เมื่อได้จังหวะ มันก็ทำการกระโจนเข้าไปหาชาย หนุ่มราวกับเครื่องบินรบทำกามิกาเซ่ใส่ศัตรู “โอ๊ย!!” เสียงชายหนุ่มร้องลั่นด้วยความตกใจ “ไอ้ไข่ตุ๋น เอาอีกแล้วนะแก!!” ชายหนุ่มตวาดสุนัขคู่ใจด้วยความเซ็งที่มันมากวนเวลา นอน เข้าลุกขึ้น กึ่งนั่งกึ่งนอน แต่เมื่อหายงัวเงียจึงนึกขึ้นได้ว่า วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวัน แรก ในฐานะเฟรชชี่น้องใหม่ มหาวิทยาลัย วันนี้รุ่นพี่นัดเจอน้องใหม่ในคณะเสียด้วยสิ หากไปสายมีหวังโดนทำโทษแน่นอน ชายหนุ่มรีบกระเด้งตัวจากที่นอน หยิบนาฬิกา ขึ้นมาดู “ฉิบ...แล้ว สายแน่ไอ้ธัญญ์” ชายหนุ่มสบถกับตัวเอง ก่อนรีบลุกขึ้นแปรงฟัน แล้วรีบ จัดแจงแต่งตัวทันที โดยทีน้ำท่าก็ยังไม่ได้อาบ เสื้อก็ยับยู่ยี่ไม่ได้รีด แล้วรีบวิ่งออก จากบ้านไปขึ้นรถประจำทางไปมหาวิทยาลัย แต่ไม่ว่าจะรีบอย่างไร ในที่สุดหนุ่มธัญญ์ ก็ไปสายจนได้ เมื่อไปถึงเขามองเข้าไปที่ใต้ อาคารของคณะครุศาสตร์ ตึกเรียนของเขา แล้วก็พบเห็นว่า เพื่อนๆน้องใหม่ กำลังโดน รุ่นพี่รับน้องอยู่ ธัญญ์เห็นท่าว่าจะแย่ จึงจัดการถอดเนกไทออก ซึ่งเนกไทเป็นการ บ่งบอกสถานะว่าเป็นนักศึกษาใหม่ และพับแขนเสื้อขึ้นประมาณศอก เลียนแบบการ แต่งตัวของรุ่นพี่ เขาทำเนียนว่าไม่ใช่น้องใหม่ เดินผ่านสายตาทุกคนไปแล้วย่องไปแอบในห้องน้ำ หลบอยู่ในนั้น ไม่ใช่สิ ต้องใช้คำว่า หลับอยู่ในนั้นมากกว่า เมื่อเงียบเสียงการรับน้อง ธัญญ์ก็ตื่นพอดี จึงได้ย่องออกมาเงียบๆแล้วรีบวิ่งขึ้นตึก เรียนไป เมื่อถึงห้องเรียน จึงหยุดพัก ยืนอยู่ริมระเบียงหน้าห้องเพราะเห็นว่าอาจารย์ยัง ไม่มา ระหว่างที่ยืนเอ้อระเหยลอยชายอยู่หน้าห้องเรียน หญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ริมประตู เดินออกมาจากห้องเรียน ทำหน้างงระคนสงสัยและเอ่ยทักทาย “เอ่อ...สวัสดีค่ะ...เอ่อ...พี่มาหาใครคะ” “อ่ะ...หา....” ธัญญ์ตกใจ ที่เพื่อนร่วมห้องเข้ามาทักเขาว่าพี่ เขายกมือขึ้นมาสัมผัสที่ ใบหน้าของตัวเอง เพื่อสำรวจหารอยย่น หรือริ้วรอยอะไรที่บ่งบอกว่าเขาหน้าแก่ขนาด นั้นเลยหรือ แล้วก็สังเกตเห็นว่าแขนเสื้อตัวเองพับอยู่ เนกไทก็ไม่ได้ใส่ มิน่าล่ะ สาวน้อยคนนี้จึงคิดว่าเขาเป็นรุ่นพี่ “เราไม่ใช่รุ่นพี่ เราอยู่ปีหนึ่งเหมือนเธอนั่นแหล่ะ” ชายหนุ่มจัดแจงแต่งตัวเสียใหม่ “อ่ะ...อ้าว ก็เห็นว่าแต่งตัวเหมือนรุ่นพี่” หญิงสาวจ้องหน้านายธัญญ์ “แล้วนายชื่ออะไร ล่ะ ทำไมเมื่อเช้าไม่เห็นตอนแนะนำตัวรุ่นน้อง” “เราชื่อธัญญ์ คือเมื่อเช้าเรามาสายน่ะ” “เราชื่อแพรนะ” “อืม...แพร...ตัวเล็กๆหัวโตๆ นมเล็กๆ” ชายหนุ่มชื่อธัญญ์ พยายามสังเกตรายละเอียด เพื่อให้จำง่าย “หา!! ไอ้บ้า ลามก จกเปรต ทุเรศ...”หญิงสาวด่าเป็นชุด จนหนุ่มธัญญ์ต้องยกมือห้าม “พ..พ..พอแล้วๆ ขอโทษ โห เป็นชุดเลยนะเธอ” “ก็มาว่าฉัน...ฉัน...” หญิงสาวก้มมองอวัยวะบางอย่างของตัวเอง “ก็มาว่าฉัน...เล็กทำไมเล่า!!” “ก็จะได้จำง่ายยังไงล่ะ จะได้ไม่ลืม” “จำอย่างอื่นก็ได้นี่...” หญิงสาวหน้าแดง โกรธก็โกรธ เขินก็เขิน ใครจะไปคิดว่าคนที่ เพิ่งเคยพบหน้ากันครั้งแรกจะกล้าพูดขนาดนี้ “แล้วเธอเป็นคนที่ไหน” สาวแพรถามต่อ “เราเหรอ เราก็เป็นคนทุกที่แหล่ะ ไปที่ไหนเราก็เป็นคน” “นี่ แกล้งโง่หรือว่ากวนประสาทนี่ ฉันหมายถึงมาจากจังหวัดอะไรต่างหาก” “กรุงเทพจ๊ะ” ชายหนุ่มเลิกกวน เมื่อสังเกตเห็นสาวน้อยเตรียมถลกแขนเสื้อ “แล้วเธอล่ะแพร” “ฉันเป็นคนกรุงเทพเหมือนกัน” ทั้งคู่เหลือบไปเห็นอาจารย์กำลังเดินมา จึงจบบท สนทนาแล้วพากันเข้าห้องเรียน แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 55 21:11:47 จากคุณ : BKforever บีเค ฟอร์เอฟเวอร์ เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 21:09:19

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุดก็ถึงเวลาที่หนุ่มธัญญ์รอคอย เวลาเลิกเรียนไงล่ะ แหม..ก็เรียนน่าเบื่อขนาดนี้ เลิกได้มันก็น่าดีใจกันหน่อย ธัญญ์วิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า แต่ด้วยความที่ไม่ระวัง จึงชนเข้ากับหญิงสาวเพื่อนร่วมห้องอย่างจัง จนล้มลง “ขอโทษๆๆ เราไม่ได้ตั้งใจ เธอเป็นอะไรไหม” ชายหนุ่มเลิ่กลั่กด้วยความตกใจ กลัวว่าหญิงสาวจะเป็นอะไรจากความซุ่มซ่ามของตัวเอง “ไม่เป็นอะไรจ๊ะ” หญิงสาวลุกขึ้นปัดกระโปรงที่เปื้อนฝุ่น ส่วนชายหนุ่มกุลีกุจอเก็บข้าวของหญิงสาวที่หล่นเกลื่อน “เราขอโทษนะ เอ่อ...เธอ...” “เราชื่อครีมจ๊ะ” “เราชื่อธัญญ์นะ” ชายหนุ่มแนะนำตัวเอง พลางยื่นของที่เก็บขึ้นมา ให้หญิงสาว “ขอบใจจ๊ะ เราไปนะ” หญิงสาวยิ้มให้ ก่อนเดินจากไปกับเพื่อนของเธอ เช้าวันอังคาร ชายหนุ่มไม่ได้มาสายอีกแล้ว วันนี้มีเรียนตอนเช้า แถมตอนเย็นยังมีนัดรับน้องอีก เขาล่ะโคตรเซ็ง ธัญญ์เดินขึ้นมาบนตึกเพื่อรอเรียน เขาพบครีมยืนรับลมอยู่ที่ระเบียงหน้าห้อง หัวใจของชายหนุ่มเต้น ตุ๊บตั๊บ...เขารีบหลบข้างมุมตึกทันที ธัญญ์ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาหลบทำไม เมื่อตั้งสติได้แล้ว เขาก็เดินออกไปหาครีม “ส..ส..สวัสดีจ๊ะ..ค...ครีม” เข้าติดอ่างจนแทบจะตบปากตัวเอง “สวัสดีธัญญ์ นึกว่าจะมาเรียนสายเสียอีก” “ครีมมายืนทำอะไรตรงนี้เหรอ” “อาจารย์ยังไม่มาน่ะ ก็เลยมายืนรับลมเย็นๆ มายืนด้วยกันสิ” หนุ่มธัญญ์ค่อยๆกระเถิบเข้าไปหาสาวครีม “อากาศดีเนอะครีม” ตายแล้ว! เป็นประโยคชวนคุยที่เชยเฉิ่มเบ๊อะที่สุด เท่าที่ชายหนุ่มจะคิดได้ เขาแทบจะบ้าตายที่ตัวเองคิดคำพูดได้แค่นี้ “ก็ดี แต่ร้อนไปนิด” หญิงสาวทำหน้างงๆแต่ก็เออออตาม “แล้วคุยกับเรา มองไปทางไหนเนี่ยธัญญ์” “มองการณ์ไกล เราคิดว่าจะทำให้เราดูดีมีอนาคต เดี๋ยวว่าจะไปหาแว่นตามาใส่ จะได้ดูฉลาดขึ้น” ชายหนุ่มเล่นมุก ได้ผล สาวครีมหัวเราะคิก ชายหนุ่มมองหญิงสาว พลางคิดว่าหญิงสาวคนนี้ช่างเส้นตื้น เอ๊ย!! ช่างอารมณ์ดีเสียนี่กระไร เพราะขนาดมุกแป๊กๆของเขา หญิงสาวก็ยังขำได้เลย ทันใดนั้นสายลมเอื่อย ก็พัดผ่านมา เส้นผมยาวสลวยของสาวครีมพลิ้วไหวตาวสายลม กลิ่นหอมจางๆจากน้ำหอมของเธอ ลอยมาสู่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ ซึ่งตอนนี้เข้าเข้าสู่ภวังค์ ภาพที่อยู่ตรงหน้า คือสาวสวยที่น่ารัก  หญิงสาวพูดอะไรบางอย่าง แต่ชายหนุ่มเหมือนไม่ได้ยินเสียงใดๆ ก่อนที่จิตใจของชายหนุ่มจะล่องลอยไปมากกว่านี้ สาวครีมก็สะกิด “นี่ธัญญ์ อาจารย์มาแล้วนะ เป็นอะไรน่ะ” “ป..ป..เปล่า” ชายหนุ่มสั่นศีรษะ แล้วเดินตามหญิงสาวเดินเข้าห้องเรียนไป ชายหนุ่มเดินไปนั่งอยู่ที่โต๊ะเลคเชอร์หลังห้อง เขามักจะนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านหลังเสมอประมาณว่าเป็นเด็กหลังห้อง  เขาจดเลคเชอร์ไปตามประสา จดบ้าง วาดรูปเล่นบ้าง บางครั้งก็แอบเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่แถวที่ 2 ถัดจากหน้าห้อง สายตาก็มอง มือก็จด “แอบมอง แอบชอบ แอบหลง แอบชม ว่าเธอ น่ารัก อยากบอก ว่าอยาก รู้จัก ก็เธอ น่ารัก กว่าใคร” ชายหนุ่มก้มลงมองที่สมุดตนเอง แล้วพบว่ากลอนที่เขียนขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ชายหนุ่มปิดสมุด มองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้ ชายหนุ่มรู้แล้วว่าเข้ามีความรู้สึกที่พิเศษกับสาวครีม แม้ว่าเพิ่งจะเจอกัน เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แล้วชายหนุ่มควรทำอย่างไร กับความรู้สึกแปลกๆในใจของตัวเอง จากคุณ : BKforever บีเค ฟอร์เอฟเวอร์ เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 21:13:18

ความคิดเห็นที่ 3 ระหว่างที่ธัญญ์และกลุ่มเพื่อนหลังห้องรับประทานอาหารกลางวันที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย ด้วยความอัดอั้นตันใจ ชายหนุ่มก็เอื้อนเอ่ยขอคำปรึกษา ด้วยความหวังว่าจะได้รับคำแนะนำดีๆ จากเพื่อนของเขา หนุ่มแบงก์ เพลย์บอยหนุ่ม ชายผู้ที่มีสาวๆมารุมล้อมตลอดเวลา คนเนี้ย! คาสโนว่าตัวจริง หนุ่มปอง  คนนี้ก็ใช่ย่อย หล่อเข้าขั้น แต่ติดที่ดันมีแฟนแล้ว เลยไม่มีโอกาสมองสาวอื่น ทั้งที่ก็อยาก หนุ่มหนุ่ย หนุ่มหุ่นนายแบบ สูงยาว เข่าดี ใช้ได้เรื่องหน้าตา แต่แย่เรื่องจีบผู้หญิง หนุ่มเดย์ คนนี้คบกับหนุ่มธัญญ์มาตั้งแต่สมัยมัธยม เรื่องความหล่อไม่ต้องพูดถึง สมัยเรียนมัธยม มีสาวๆมาสมัครเป็นแฟนเพียบ อ้าว..สรุปแล้ว มีหนุ่มธัญญ์คนเดียวสิที่หน้าตาพื้นๆที่สุด ไม่อยากจะใช้คำว่าหน้าตาแย่ มันดูจะทำร้ายจิตใจหนุ่มธัญญ์เกินไป เรียกว่าพื้นๆดีกว่า เอาน่า...ไปวัดไปวาได้พระไม่ตกใจ หมาไม่หอนก็แล้วกัน “นี่พวกแก ฉันมีเรื่องจะถามว่ะ” ธัญญ์เริ่มบทสนทนา เพื่อนๆมองหน้า “เรื่องอะไร” แบงก์ เพื่อนเพลย์บอยถามก่อน “เอ่อ....” ธัญญ์ไม่กล้าพูด “เอ้ออ้าอะไรของแก มีอะไรก็ว่ามาดิ” เดย์ เพื่อนอีกคนถามซ้ำ “เออ! เลยบอกมาเลยแก” แบงก์รีบสนับสนุน ส่วนหนุ่ยพยักหน้าเห็นด้วย “คือว่า...คือ...ฉัน...คือ....” ชายหนุ่มมิกล้าเอื้อนเอ่ย “เอ้ออ้าอยู่ได้...หรือว่าแก...แกเป็นเกย์!!” ปองโพล่งขึ้นมา “OH NO!!” อีกสามคนอุทานเป็นฝรั่ง ทำจมูกโด่ง “ไอ้บ้า ไม่ใช่เว้ย” ธัญญ์รีบปฏิเสธเมื่อเห็นโต๊ะข้างๆมองมา“คืองี้...ฉันว่า ฉันชอบผู้หญิงคนนึงว่ะ แต่ไม่กล้าจีบ” “ก็เลยมาขอให้พวกเราช่วย ว่างั้น” แบงก์ถามเหมือนรู้ไต๋ “แล้วใครวะ” ปองเสริม “................” หนุ่ยนั่งนิ่ง ไม่เอ่ยคำใดๆ “บอกไม่ได้ว่ะ ฉันอาย” “อายอะไรวะ เออ... แล้วแล้วจะให้ช่วยยังไง” “เอางี้ๆ ฉันมีวิธีจีบแบบในละครเลย” แบงก์บอก ธัญญ์ตาเปล่งประกายเริ่มมีความหวัง “ยังไงแบงก์” ปองถาม “.................” หนุ่ยเงียบ “แกไปพิมพ์ใบแนะนำตัวมาเลยนะ แบบ พวก ส.ส.หาเสียงน่ะ บรรยายสรรพคุณไปเลย เช่น ไม่หล่อแต่        อยากจน...” “ยากจน!!” ทุกคนพูดพร้อมกันเป็นตลกคาเฟ่เล่นมุก ตึ่ง โป๊ะ!! “เออๆ ไม่หล่อ แต่ยากจน หรือ ฐานะไม่มา หน้าตาไม่ดี ไรงี้!! แล้วเอาไปติดทั่วมหาวิทยาลัยเลยนะ ต่อจากนั้น แกก็ไปที่ห้องกระจายเสียง เปิดเพลงรักโดนๆ แล้วบอกรักเขาเลย สุดยอดเลยนะ แกกล้าไหมล่ะ” “แล้วแกกล้าไหมล่ะไอ้แบงก์” หนุ่มธัญญ์ถามกลับแบบเซ็งๆ “ฉันก็ไม่กล้าว่ะ” แบงก์พูดพลางยักไหล่ “งั้นเอาอย่างนี้” ปองพูด “แกก็ เปิดเผยตัวเองไปเลย ถ้าเข้าชอบก็ดี ถ้าไม่ก็อด ง่ายๆ ใช่ไหมหนุ่ย” ปองฟันธงเสร็จ ทุกคนหันไปหาหนุ่ย “......................” หนุ่ยยังเงียบเหมือนนั่งอยู่ท่ามกลางมนุษย์ต่างดาว สรุปแล้วหนุ่มธัญญ์ ก็ต้องกลับไปคิดเอาเอง ว่าจะหาทางพิชิตใจสาวครีมอย่างไร วันแล้ววันเล่า ที่เขาเฝ้ามองสาวครีมอยู่ห่างๆ แต่ด้วยความไม่กล้า ทำให้หนุ่มธัญญ์ต้องเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ จนกระทั่ง เทอมที่ 2   “ไอ้ธัญญ์ ไอ้บ้า นี่ผ่านมาตั้งเทอมนึงแล้วนะ แกยังไม่เริ่มจีบครีมอีกเหรอ” แบงก์กระซิบถามขณะที่นั่งเรียนวิชาประวัติศาสตร์ ธัญญ์แทบตกเก้าอี้ เพราะตกใจที่แบงก์รู้ว่าเขาชอบครีม ธัญญ์รีบหันไปหาปอง เดย์และหนุ่ย “พวกเรารู้...” ทั้ง 3 คน ลากเสียงยาวแทบจะพร้อมกัน “ตั้งนานแล้ว” แบงก์ย้ำ หนุ่มธัญญ์กุมขมับด้วยความอาย “ระวังนะ ชักช้า เดี๋ยวมีคนมาแย่งจีบนะเว้ย” หนุ่ยเตือน เป็นครั้งแรกที่หนุ่มธัญญ์ได้ยินหนุ่ยแนะนำเรื่องดีๆ ใช่แล้ว อย่างที่หนุ่ยเตือน ถ้ามัวแต่ชักช้า อาจจะมีใครเข้ามาเป็นคู่แข่ง ใครจะบอกได้ล่ะว่า คนน่ารักอย่างครีมจะไม่มีใครมาชอบ หนุ่มธัญญ์คิดได้ทันทีว่าเข้าไม่ควรช้า ...แต่ชายหนุ่มผู้ที่ไม่เคยจีบผู้หญิงมาก่อนเลยในชีวิต เขาควรต้องทำอย่างไรดีกันนะนี่.. จากคุณ : BKforever บีเค ฟอร์เอฟเวอร์ เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 21:16:31

ความคิดเห็นที่ 4 ขอโทษทีครับ กะเว้นบรรทัดไม่ค่อยถูก เอาไปลง notepad แล้วก๊อปมาลงตามคำแนะนำ ก็ยังไม่ได้ จากคุณ : BKforever บีเค ฟอร์เอฟเวอร์ เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 21:17:38