ความคิดเห็นที่ 1 ตัวอย่างงานเขียนครับ ๑ “โอ๊ย! บ้าเอ๊ย!” ฌานสบถ ทิ้งลังไม้ในมือลงบนพื้นก่อนสะบัดแขนเร่าๆ น้ำบนพื้นกระฉอกสูงจนเลอะขากางเกงยีน ทิ้งรอยเปียกดวงใหญ่ตรงข้างขา กลิ่นเลือดกับน้ำเน่าลอยมาแตะจมูกแทบจะในวินาทีนั้น ดีมาก... เด็กหนุ่มสบถ ตอนนี้แขนเขามีแผล กลับบ้านต้องใส่ยา แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องซักผ้า ถ้าเขาโชคดีพอที่จะมีแดดส่องมาถึงลานบ้านน่ะนะ ความแสบแล่นพล่านตามรอยข่วนของตะปู ฌานมองกล่องไม้ที่บัดนี้ลอยเอ้งเม้งอยู่กลางพื้นปริ่มน้ำอย่างชิงชัง พริกขี้หนู ผลิตภัณฑ์ส่งออกอันภาคภูมิใจของมลรัฐไท บัดนี้ลอยเป็นแพสีแดงจัดจ้านอยู่บนผิวน้ำสีคล้ำ ส่องให้เห็นจากแสงสว่างของไฟฟ้าลอยละลิ่วจากเหนือหัวเขาหลายเมตร น้ำมันพริกจากการบดอัดเพราะจุกล่องไม่ดีไหลตามขอบแผลที่ตอนนี้ชักบวมเป่ง แสบร้อน หากเด็กหนุ่มรีบลนลานกอบเอาพริกกลับเข้าลัง เขย่าให้น้ำไหลพรูลงมา พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น น้ำพวกนี้มีเชื้อโรคก็จริง แต่ยังไงผลิตภัณฑ์จัดกล่องสวยงามขนาดนี้ ก็ไม่ตกถึงท้องคน “ชั้นกลาง” อย่างเขา หรือ “ชั้นล่าง” ลงไปกว่านี้อยู่แล้ว จริงๆ ถึงตกก็ใช่ว่าจะแตกต่างกันนัก คนอย่างพวกเขาพัฒนาภูมิต้านทานเชื้อโรคจำพวกอหิวาต์มาตั้งแต่น้ำท่วมครั้งปู่ย่า ใครที่ทนไม่ได้ก็ตายลอยลงทะเลไปหมด เหลือแต่พวก ”ชั้นบน” นั่นแหละ ที่ยังกินอะไรนิดหน่อยก็ท้องร่วง ท้องเสีย โอดครวญโวยวายกันอยู่ร่ำไปราวกับไม่มีภูมิต้านทาน บางทีการทำแบบนี้ เขาอาจจะได้แก้แค้นพวกชั้นบนเล็กๆ น้อยๆ ถึงจะรู้ว่า ของปฎิกูลที่พวกชั้นบนปล่อย ก็จะลอยตามท่อตกกลับลงมาที่ผืนน้ำด้านล่างอยู่ดี ฌานมองแขนตัวเองแล้วย่นจมูก เปล่า เขาไม่ได้รังเกียจปากแผลที่ขดตัวแล้วมีน้ำหนองไหลออกมาอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มชินแล้วกับเชื้อแบคทีเรียในอากาศชุ่มชื้นอับทึบของชั้นล่างสุดที่เขาทำงานอยู่ สิ่งที่เขารังเกียจมากกว่าคือสีผิวของตัวเอง ผิวสีกลางๆ ปนเหลือง ไม่เข้มไม่อ่อน สัญลักษณ์ของชนชั้นกลางที่ไม่เข้ากับใครไม่ว่าชั้นบนหรือชั้นล่าง ชั้นเรียนประวัติศาสตร์สอนว่า ตั้งแต่มหาอุทกภัยครั้งยิ่งใหญ่ เทวนคร ขณะนั้นยังมีชื่อว่า กรุงเทพมหานคร เมืองหลวงของประเทศไทยได้รับผลเสียใหญ่หลวง ต่อมามีผู้นำท่านหนึ่งได้เสนอการฟื้นฟูโดยทุ่มทุนเงินกู้ต่างชาติ สร้างตึกสูงระฟ้าเหนือเหล่าซากปรักหักพังเดิมให้เต็มที่ บวกกับการวางผังเมืองที่ซับซ้อน งดงาม นโยบายคำกลอนแบบโบราณ ”เมื่อไม่มีที่ให้ยืนบนผืนดิน เราจะบินสู่ฟ้าเทวานคร” นั้นจับใจประชาชนมากนัก ผังเมืองที่ผู้นำท่านใหม่วางแผนไว้จับใจยิ่งกว่า ไม่กี่สิบต่อมา ลูกหลานของผู้นำท่านนี้ก็รวบรวมเอเชียอาคเนย์ให้มาอยู่ด้วยกันได้สำเร็จภายใต้ชื่อ มหาพันภูมิอาเซียนา โดยมีมลรัฐไทเป็นทางออกปากทะเลที่สำคัญ ใช้หนี้เงินกู้ได้หมดในเวลาไม่นาน กรุงเทพจึงกลายเป็นมหาเวนิชนครตะวันออกอันงดงาม ไม่แพ้กรุงเวนิชในตำนานแห่งสหพันธรัฐยูโรปาที่บัดนี้หลับใหลอยู่ใต้ผืนสมุทร ได้ชื่อใหม่ตามที่ท่านผู้นำตั้ง เทวนคร นครของเทพเทวดา ชื่อนี้ต่างหากที่ฌานรังเกียจ ราคาพื้นที่ ยิ่งสูง ยิ่งแพง ใครไม่มีปัญญาจ่ายก็ต้องทนอยู่ชั้นต่ำลงมา ไม่งั้นก็อยู่กับท้องน้ำเบื้องล่างที่มืดมิด แสงส่องไม่ถึง หากินเอากับเศษอาหารที่หล่นลงมาตามท่อทิ้งขยะของพวกชั้นบน ปกติฌานไม่ได้อยากลงมาทำงานขนส่งที่ชั้นล่างอย่างนี้นักหรอก แต่เพราะนโยบายการศึกษาใหม่แท้ๆ ที่เสนอให้อัพเกรดคอมพิวเตอร์ประจำตัวนักเรียนให้สูงขึ้นไปอีก คอมพิวเตอร์เครื่องเก่าของฌานที่แทบจะตกรุ่นอยู่แล้วลงโปรแกรมการศึกษาของปีต่อไปไม่ได้ เขาต้องซื้อเครื่องใหม่ พวกนักเรียนยากไร้ที่มีโอกาสได้ไปโรงเรียนน่ะ ไม่มีปัญหาหรอก เพราะมีคอมพิวเตอร์ก็ได้ ไม่มีก็ไม่มีใครว่า รัฐบาลจัดหาคอมพิวเตอร์ไว้เกื้อกูลนักเรียนพวกนี้อยู่แล้ว พวกชั้นกลางอย่างฌานต่างหาก ที่ไม่มีเงินพ่อแม่อย่างพวกชั้นบน และไม่มีเงินกู้เพื่อการศึกษาอย่างพวกชั้นล่าง เขาถึงต้องเบียดเสียดแย่งงานกับคนอื่น จนได้งานใช้แรงงานในที่อันตรายแบบนี้ แผลที่แขนชักจะแสบจนทนไม่ไหว ฌานจึงยกลังพริกไปตั้งบนยกพื้นกันน้ำ แล้วก็ไต่บันไดลิงขึ้นไปตรงที่เก็บยาบนเพดาน ยาที่มีแต่เกลือหยาบๆ แสบผิว ที่ต้องเก็บให้พ้นน้ำครำบ้าๆ นี่ เหนี่ยวแขนขึ้นไปทีละขั้น ฌานก็สบถไปตลอดทาง เด็กหนุ่มอายุสิบห้ารู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อที่ปลิ้นออกมาที่ปากแผลกับน้ำหนองที่ไหลย้อยลงมาที่หัวไหล่ กลับบ้านที่ชั้นสิบหกเมื่อไหร่ ชายหนุ่มคงต้องอาบน้ำสักสองชั่วโมงแล้วใส่ยาฆ่าเชื้อจริงๆ จังๆ เสียแล้ว แต่มือยังคว้าไม่ถึงขวดเกลือ ฌานก็ได้ยินเสียงจ๋อมแจ๋มของพื้นน้ำด้านล่าง ผู้บุกรุก... เด็กหนุ่มนิ่งฟัง เสียงขยับต่างจังหวะบอกว่าไม่ได้มีผู้บุกรุกเพียงคนเดียว แต่อย่างน้อยก็สองคน คนหนึ่งเคลื่อนตัวเงียบกว่า หากหูของเด็กโกดังขนพริกนั้นชินกับจังหวะที่น้ำกระฉอกพอจะรู้ว่าเป็นคนร่างผอม ส่วนอีกคนนั้นบ่งบอกว่าไม่สนใจว่าใครจะได้ยิน เสียงแหวกน้ำตูมตามนั่นบอกว่า ถ้าไม่เตี้ยจนพุงระน้ำ ก็คงจะตัวใหญ่เหมือนฮิปโป ฌานก้มลงดูแล้วพบว่าเขาเดาถูกทั้งสองอย่าง จากมุมที่เขามองอยู่ กระเป๋าของคนตัวผอมตุงผิดสังเกต คงจะเพราะมีอาวุธ ส่วนเจ้าอ้วนเตี้ยนั่นมีแขนล่ำสันพอจะหักคอม้าได้สบาย ถ้ายังมีม้าให้เห็นในเทวนครน่ะนะ ผิวพรรณของทั้งคู่ซีดขาวเหมือนกระดาษเช็ดก้น... พวกชั้นล่าง  “เบาหน่อย ไอ้เกี๊ยง จะฟาดน้ำตูมตามไปทำไมวะ เกิดมีคนงานทำงานอยู่เดี๋ยวก็เรียกพ่อเอ็งมาจับหรอก” คนผอมกระซิบ แต่ก็ได้ยินชัดในความเงียบสงัด “มาสิพี่ ไม่ได้ร้องสักแอะก็ไปตื่นในนรกแล้ว” ไอ้เกี้ยงเบ่งกล้ามที่โตผิดขนาดของมัน ว่าแล้วก็คำรามเสียงลั่นโกดัง “เฮ้ย ใครทำงานอยู่วะ แน่จริงก็ออกมาดิวะ” ฌานเห็นแล้วก็นึกเย็นสันหลัง นี่ถ้าเขาไม่ได้ปีนขึ้นมาหยิบเกลือเพื่อจะสมานแผล เขาคงไม่รอด บ้าจริง ไปคิดเรื่องแผลก็เท่ากับเตือนตัวเองให้เจ็บอีก เด็กหนุ่มคิดเสียงดุในใจ แต่ไม่ทันแล้ว ความรู้สึกที่แขนข้างที่ถูกบาดตอนนี้เหมือนมีสัตว์ฟันคมๆ มารุมแทะปากแผล แต่บนนี้มืดจนเขาก็ไม่รู้หรอก หนูท่อน้ำอาจจะกำลังแทะเนื้อของเขาอยู่จริงๆ ก็ได้ “ไอ้โง่” คนผอมควักปืนออกมาจากกระเป๋าแล้วเคาะหัวไอ้เกี๊ยงไม่เบานัก “เอ็งจะตะโกนทำไม รู้งี้ให้เอ็งดูต้นทางแล้วให้ไอ้คงเข้ามาดีกว่า” “โหย พี่ เด็กขนาดนั้นมันจะไปสู้ใครได้” เกี๊ยงคลำหัวป้อยๆ ทำเสียงออกจมูกอย่างดูถูก “มันไม่ทำน่ากลัวเสียเรื่องอย่างเอ็งก็แล้วกัน” ไอ้ตัวหัวหน้าบอกเสียงเขียว “หยิบกระป๋องออกมาได้แล้ว” โจรกล้ามใหญ่ล้วงเสื้อแล้วหยิบกระบอกน้ำขนาดสี่ลิตรออกมา ทีนี้ฌานจึงเข้าใจว่าที่แท้เกี๊ยงไม่ได้ตัวอ้วนจนพุงระน้ำหรอก แต่มันเอาของพกติดเสื้อไว้ต่างหาก พอรู้อย่างนี้อุณหภูมิบนบันไดก็ลดลงไปอีกสองสามองศา เหงื่อซึมมาตามมือที่เกร็ง เหนี่ยวบันไดลิงแน่นของเด็กหนุ่ม แก๊งขโมยน้ำที่ล่ำลือกันว่าโหดนัก... พวกนี้นี่เอง “ข้าให้ไอ้คงดูลาดเลามาแล้ว ที่ใส่น้ำล้างพริกอยู่ตรงมุมโกดังตรงนี้แหละ” หัวหน้าตัวผอมหยิบไฟฉายออกมาจากแหนบติดเอว สาดไปจนเจอแท็งก์ขนาดเล็กที่เก็บน้ำสะอาดเอาไว้ “อยู่นี่จริงๆ ซะด้วยสิ ขอแบ่งหน่อยล่ะนะ” ทั้งสองเดินตรงไปที่ถังเก็บน้ำ เกี๊ยงหยิบบางอย่างจากกระเป๋ากางเกงมาสวมที่นิ้ว และณาณรู้ดีว่ามันคืออะไร หนึ่ง... สอง... ตูม โจรเตี้ยเหวี่ยงหมัดในสนับมือเหล็กใส่ฐานแท็งก์น้ำเต็มแรง น้ำสะอาดราคาแพงพวยพุ่งออกมาตามรอยแตก ไหลปนกับน้ำครำสกปรก “น้ำกิน... น้ำกิน...” ไอ้เกี๊ยงครางอย่างตื่นเต้น รีบเอากระบอกน้ำมารอง “เปิดฝาก่อนสิไอ้โง่ โว้ยยย” หัวหน้าตัวผอมตะโกนอย่างหงุดหงิด ปล่อยให้ลูกน้องเปิดฝากระบอกน้ำอย่างงุ่มง่าม รองรับน้ำใสที่ยังไหลทะลักลงมาอย่างรวดเร็ว หมดกัน... ฌานคิด  งานนี้คงโดนหัวหน้างานปรับอาน อาจจะโดนไล่ออกซะด้วยซ้ำ แล้วเขาจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ ไหนจะค่ากับข้าวของแม่อีกล่ะ แต่ก่อนจะได้ทอดถอนใจอะไรมากกว่านี้ เด็กหนุ่มที่แขวนอยู่บนบันไดลิงก็สังเกตสิ่งปกติบนทางเข้า แสงสีฟ้าเรืองรองสะท้อนบนผิวน้ำ เมื่อร่างอีกร่างเดิน... ไม่สิ ลอยเข้ามาในโกดัง เหมือนกับถูกลมอ่อนๆ พัดพาเข้ามา เด็กผู้ชาย อายุน้อยกว่าเขานิดหน่อย ฌานกะ ในมือเขาก็มีกระติกน้ำขนาดครึ่งลิตร บนฝามีอะไรบางอย่างส่องประกาย ยากจะบอกเพราะแสงสีฟ้าที่อาบอยู่รอบตัวเด็กคนนี้ สว่าง งดงาม ดูลวงตา เหมือนภาพยนตร์สามมิติที่เขาได้เห็นเมื่อไปเสิร์ฟเครื่องดื่มให้พวกชั้นบนในงานเลี้ยงหรูหรา แล้วบางอย่างก็เกิดขึ้นรวดเร็วจนฌานมองไม่ทัน ไอหมอกระเบิดฟุ้งขึ้นรอบบริเวณ ความร้อนแผ่ขึ้นมาปะทะหน้าฌานพร้อมกับกลิ่นเหมือนแอ่งปัสสาวะกลางแดด ฉุนจัด พื้นโกดังแห้งสนิท เหลือแต่คราบสาหร่ายและเชื้อราเป็นขุยสีดำหนา ถังเก็บน้ำว่างเปล่า ไอ้เกี๊ยงกับหัวหน้าตัวผอมหายไป ที่กองอยู่ที่ตำแหน่งของสองคนนั้นคือมัมมี่สองตัว แห้งราวกับตากแดดมานานนับปี ขนทั้งตัวของฌานลุกเกรียว “น้ำ” เสียงเล็กๆ ดังขึ้นจากร่างตรงกลางที่ยังเปล่งแสงสีฟ้าเรื่อเรือง “ยังไม่พอ อยากได้อีก... เอาอีก” ก่อนที่เด็กหนุ่มจะทันทำอะไร ร่างประเปรียวอีกร่างก็โผนลงจากชั้นสูงขึ้นไปราวกับไร้น้ำหนัก หย่อนผ่านฌาน ก่อนหยุดลงตรงหน้าร่างสีฟ้า รักษาระยะห่างไว้พอเหมาะ ฌานถึงเห็นว่าเป็นร่างของเด็กผู้หญิง อายุน่าจะไล่เลี่ยกับเขา เด็กหญิงผมสั้นคนนั้นยืดตัวเต็มความสูง ตั้งท่าก้ำกึ่งระหว่างการโจมตีกับการป้องกันตัว น้ำจากนอกโกดังกระฉอกผ่านธรณีประตูเข้ามา ไหลผ่านพื้นไปยังร่างสีฟ้า ก่อนจะระเหยเป็นไอน้ำแล้วม้วนตัวเข้าไปในกระติกที่เด็กประหลาดนั่นถืออยู่ “คง... สินะ” เสียงเล็กๆ แต่เฉียบขาดดังมาจากร่างเล็กที่ประเปรียวนั้น จากตรงนี้เด็กหนุ่มมองเห็นว่ากล้ามเนื้อทุกมัดในร่างเพรียวเขม็งตึง หากเสียงที่ออกมาฟังดูสงบ ราบเรียบ “ทุกอย่างเรียบร้อยดี พี่อยากให้เราส่งกระติกนั่นมาให้พี่ ส่งมานะจ๊ะ” เด็กประหลาดคนนั้นนิ่ง กอดขวดแน่น “แน่ะ อย่าดื้อสิ คนดี ส่งกระติกมาให้พี่ มามะ” เสียงเด็กสาวพูด แล้ววูบหนึ่งฌานก็ตาลาย รู้สึกทุรนทุรายขึ้นมา เขาต้องส่งอะไรให้น้องคนนี้ จะส่งบันไดได้ไหมนะ หรือจะส่งขวดเกลือ หรือจะส่ง... ส่ง... ทำไมไอ้เด็กบ้านั่นไม่ส่งกระติกให้น้องคนนี้ล่ะ เด็กผู้หญิงคนนี้มิสิทธิทุกประการในโลกนี้ที่จะได้กระติกใบนั้นไป ส่งให้ไปสิ ส่งไป ส่งไป.... ก่อนเขาจะกะพริบตา ความรู้สึกเขม็งเกลียวในท้องหายไป รับรู้ถึงบันไดที่ลื่นขึ้นอีกที่ฝ่ามือ เมื่อกี้รู้สึกบ้าอะไรของเขากันนะ “จะมาแย่งน้ำเค้าเหรอ” เด็กในร่างสีฟ้าพูด กอดกระติกน้ำแนบอก “ไม่เอานะ น้ำนี้เค้าจะเอาให้แม่เค้านะ พี่นางฟ้าอุตส่าห์ให้มา” “ไม่เอา อย่าทำแบบนั้น” เด็กหญิงท่าทางตกใจ “หยุดทำอย่างนั้นเดียวนี้นะ!” คำสั่งสุดท้ายนั้นทรงอำนาจจนฌานสะดุ้ง มือของเขาลื่นหลุด แล้วเด็กหนุ่มก็ตกลงมากองกับพื้นตรงระหว่างร่างสีฟ้ากับร่างปราดเปรียวพอดี ท่ามกลางแสงสีฟ้า เด็กหญิงตรงหน้าเขาดูซีดเซียวเหมือนศพ ผิวขาวจัดบ่งบอกว่าหล่อนก็เป็นพวกชั้นล่างที่ไม่ได้โดนแดดนานนับปี หากเนื้อเรียบเนียนสวยเหมือนหยก แปลกตา ดวงตาเรียวคมเบิกกว้าง จับจ้องเขาที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น ข้อเท้าเขาบิดเป็นมุมตลก แล้วเขาก็รู้สึกว่ามีใครเอาสว่านมาเจาะซี่โครงเขา ไม่งั้นเขาคงมองเด็กสาวตอบด้วยสายตาที่ชื่นชมกว่านี้ “นาย... มาจากไหน แล้ว...” ประโยคไม่ทันจบ เสียงของเด็กในร่างสีฟ้าก็ขัดขึ้น มันเป็นเสียงครางไม่เป็นคำ เจ็บปวด ทรมาน “แค่ก... แอ๊... อ่อก” ฌานเหลือบตาขึ้นมอง เห็นว่ากระติกนั้นค่อยๆ ฝังตัวลงไปในร่างผอมของเด็กชายที่เหยียดกระตุกกลางอากาศเหมือนหุ่นชัก  ไข่มุกสีฟ้าส่องเสงเจิดจ้าอยู่บนคอหอยของเด็กคง ดวงตาเล็กๆ เหลือกลาน ปากบางอ้ากว้างส่งเสียงไม่เป็นภาษา “อา... อา... “ ทุกสรรพเสียงสงบลงภายในชั่วเสี้ยววินาที หัวเล็กๆ แหงนหน้าขึ้นจากร่างที่ผิดรูปร่าง ด้วยว่ามีกระติกน้ำอยู่ตรงกลาง ดวงตาที่มีแต่ตาขาวจับจ้องมาที่เขากับเด็กสาว “น้ำ” เสียงใสๆ ของเด็กน้อยร้องอย่างปรีดา ก่อนที่ฌานจะเห็นหมอกสีขาวพุ่งมาที่เขา... ไม่สิ... ที่ร่างปราดเปรียวที่กำลังยืนอยู่อย่างงงงัน เด็กหนุ่มกระโดดด้วยเท้าข้างที่ดีตามสัญชาตญาณ เขาผลักเด็กสาวออกไปให้พ้นทางโดยที่ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น เสียงร้องอย่างตกใจและขัดเคืองดังขึ้นในหูเขา ตามด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวนของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เหมือนชั่วเวลาได้ผ่านไปเป็นวันๆ เมื่อฌานตระหนักว่าเสียงกรีดร้องนั่นถูกกระชากออกมาจากปากเขาเอง เขารู้สึกถึงความร้อนแล่นไปตามแขนข้างที่ถูกตะปูบาด รู้สึกเหมือนมีใครเอาร่างกายซีกนั้นของเขาไปฝังไว้ในเครื่องซักผ้าที่เต็มไปด้วยทรายร้อนๆ รู้สึกว่ากระดูกของเขาถูกขัดด้วยแปรงทองเหลือง ดวงตาของเขาเห็นแต่สีขาวพร่างพราย กลิ่นเนื้อไหม้พรั่งพรูเข้ามาในจมูกจนแสบร้อน หลังจากนั้นกำแพงสีดำก็พุ่งกระแทกใส่สติสัมปชัญญะของเขา ลบเลือนความรู้สึกต่างๆ ไปจนหมดสิ้น ------------------------------ ขอบพระคุณคำวิจารณ์ต่างๆ จากใจเลยครับผม จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 08:29:24

ความคิดเห็นที่ 2 อดโหวตเลย ไม่มีข้อที่จะเลือกอะคะ T T จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 09:57:08

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่โหวตก็บอกมาก็ได้ครับ ว่าเป็นยังไง :) แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 55 17:35:37 จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 10:20:53

ความคิดเห็นที่ 4 ความเห็นส่วนตัวครับ วิธีการบรรยายฉาก เหมือนจะทำให้เห็นภาพ แต่กลับทำให้งงมากกว่า เพราะการใช้คำ อ่านแล้วมึนๆอยู่หลายตอน <ยกตัวอย่าง> <....ฌานมองกล่องไม้ที่บัดนี้ลอยเอ้งเม้งอยู่กลางพื้นปริ่มน้ำอย่างชิงชัง พริกขี้หนู ผลิตภัณฑ์ส่งออกอันภาคภูมิใจของมลรัฐไท บัดนี้ลอยเป็นแพสีแดงจัดจ้านอยู่บนผิวน้ำสีคล้ำ ส่องให้เห็นจากแสงสว่างของไฟฟ้าลอยละลิ่วจากเหนือหัวเขาหลายเมตร....> ลอยเอ้งเม้งอยู่กลางพื้นปริ่มน้ำอย่างชิงชัง....?  กลางพื้นปริ่มน้ำมันยังไงครับ กล่องไม้น่าจะขนาดใหญ่ ถ้าลอยน้ำต้องลึกพอสมควร..แต่พออ่านลงมาถึงตอนที่... และในข้อความเดียวกันนี้ก็ยังรู้สึกแปลกๆกับ <ส่องให้เห็นจากแสงสว่างของไฟฟ้า...> ทำให้งง อีกว่า อะไรกันแน่ที่ ส่องให้เห็น เพราะตามหลักความเป็นจริง แสงไฟต่างหากเป็นสิ่งที่ส่องให้เห็น ลองอ่านดูประโยคเต็มๆดูใหม่ก็ได้ครับ <..น้ำมันพริกจากการบดอัดเพราะจุกล่องไม่ดีไหลตามขอบแผลที่ตอนนี้ชักบวมเป่ง แสบร้อน หากเด็กหนุ่มรีบลนลานกอบเอาพริกกลับเข้าลัง ..> ทำให้คนอ่านต้องเดาว่าญานน่าจะยืนอยู่ในน้ำ ถึงกอบพริกที่ลอยในน้ำเข้าลังได้...และน้ำไม่น่าจะลึกนึก ถ้ากลับไปพิจารณาข้อความที่ผ่านมาด้านบนอีกครั้งจะรู้สึกว่ามันขัดๆกันอยู่ แล้ว น้ำมันพริก นี่มันมีความเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหนกับการบรรจุกล่อง..? <..น้ำบนพื้นกระฉอกสูงจนเลอะขากางเกงยีน ทิ้งรอยเปียกดวงใหญ่ตรงข้างขา ...> ซึ่งข้อความนี้ทำให้คนอ่านต้องเดาอีกว่า น่าจะอยู่สูงกว่าพื้นน้ำ .เอ้งเม้ง ส่วนใหญ่เห็นใช้ในกรณี นอนเอ้งเม้ง มากกว่า แล้วญาณยืนอยู่ที่ไหนก็ยังเป็นปัญหากับคนอ่าน  บนพื้นกันน้ำหรือพื้นดิน.. แสงสว่างไฟฟ้าลอยละลิ่ว.คำว่า<ลอยละลิ่ว>น่าจะหมายถึงวัตถุที่ตกลงหรือลอยไปในอากาศ แต่แสงสว่างเป็นคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า ไม่ใช่สสาร ทำให้อ่านแล้วขัดๆ แม้จะพยายามคิดว่าคนเขียนกำลังพยายามหารูปแบบการบรรยายแนวใหม่อยู่ก็ตาม < “เบาหน่อย ไอ้เกี๊ยง จะฟาดน้ำตูมตามไปทำไมวะ เกิดมีคนงานทำงานอยู่เดี๋ยวก็เรียกพ่อเอ็งมาจับหรอก” คนผอมกระซิบ แต่ก็ได้ยินชัดในความเงียบสงัด > ^ ข้อความข้างบนขัดแยังกันครับ เสียงตูมตามกับคำว่าเงียบสงัด ..ซึ่งคนผอมเป็นคนเตือนเพระคนอ้วนทำเสียงดัง แต่คนผอมกับกระซิบในความเงียบ อันนี้ขัดกันอีก เพราะเท่าที่นึกภาพตามการบรรยาย ทั้งสองไม่ได้หยุดนิ่ง มีการใช้ภาษาพูดปะปนอยู่ในภาษาเขียน(บทบรรยาย) ก็พยายามคิดว่าเป็นความจงใจของผู้เขียนเอง ที่เอาภาษาพูดผสมกับภาษาเขียน แต่ก็อยากเดาว่ากรรมการพิจารณาเรื่อง (ถ้าส่งเข้าประกวด)  อาจไม่ค่อยเห็นดีเห็นงามกับการเขียนแบบนี้เท่าไรนักนะครับ ถ้าเป็นการเขียนเองอ่านเอง เขียนอย่างไรก็ได้ แต่ถ้าส่งเข้าประกวดเราก็ต้องมองมุมมองของกรรมการพิจารณาเรื่องด้วยเหมือนกัน บริบทรอบตัวละครนึกภาพไม่ออกเลยครับ คนอ่านแทบนึกอะไรไม่ออกในฉากนี้ นอกจากตัวละคร ก็คิดว่าคนเขียนอาจตั้งใจให้คนอ่านคิดเอาเอง ประมาณนั้น ผิดพลาดประการใดขออภัยครับ... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 13:25:59

ความคิดเห็นที่ 5 นี่ไง คุณ G. มาแล้ว ตามคาด คุณคมลิขิต คงได้ข้อคิดเห็นดีๆ แล้วนะคะ จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 16:07:32

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณมากๆ สำหรับคำแนะนำครับ จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 19:59:54

ความคิดเห็นที่ 7 รวมแล้วเรื่องนี้กี่หน้าคะ (สงสัยมาก เพราะอ่านเรื่องย่อดูแล้วรายละเอียดเยอะมาก) ใช้พล็อตผสมผสาน โดยเฉพาะ Heroism แลดูฮอลลีวู้ดผสมกับ Lord of the Ring มากมาย อ้อ บวก YuYu Hakusho ด้วยก็ได้ จนรู้สึกว่าตัวเอกมีอะไรที่ควรค่างั้นหรือ เพราะเท่าที่อ่านเรื่องย่อก็ดูไม่เห็นเท่าไร คิดว่าเพราะไม่ได้อ่านฉบับเต็มๆ ก็เลยไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไร ยิ่งอ่านตอนแรกก็ยังไม่ทำให้รู้สึก อย่าบอกว่าคนธรรมดาจะเป็นฮีโร่ได้ มันต้องมีอะไรประกอบเสมอ อยากจะใช้เทพองค์ไหนก็ใช้ไปเถอะค่ะ แต่หาข้อมูลให้ดี ถ้าใช้ไม่ระวังมันคือบ่วงผูกคอตัวเองเลยทีเดียว รวมทั้งการใช้คำศาสนาด้วยเพราะเป็นคำเฉพาะที่รู้ในหมู่คนศึกษา วิจิกิจฉาไม่ใช่บาปนะคะ เป็นความสงสัยเกี่ยวกับเรื่องธรรมะ เราอ่านแต่เรื่องย่อไม่รู้ว่าอะไรมาล่อลวง แต่คิดว่าคงไม่ได้ต้องการหมายถึงบริบทศาสนาล่ะมั้ง อย่างที่บอกค่ะ บางคำ ถ้าไม่แม่นจริงจะทำให้คนอ่านคิ้วกระตุกกันได้เลยทีเดียว ไม่รู้ว่าการประกวดมีหลักเกณฑ์อะไรเหมือนกัน ถ้าความคิดสร้างสรรค์ก็อาจจะพอไหว แต่ถ้าเป็นกรรมการแบบอนุรักษ์นิยม คงถือว่ายังต้องปรับปรุงค่ะ ลองดูทิศทางลมของกรรมการให้ดีก็แล้วกันนะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 23:06:24

ความคิดเห็นที่ 8 เอิ่ม...ไม่ได้อ่านคคห.ท่านจารย์ไซโค-จี อาจมีที่ซ้ำซ้อนหรือเห็นต่าง อันนี้แล้วแต่วิจารณ์ในการรับชมนะขะรับ  ^__^" ๑ “โอ๊ย! บ้าเอ๊ย!” ฌานสบถ ทิ้งลังไม้ในมือลงบนพื้นก่อนสะบัดแขนเร่าๆ น้ำบนพื้นกระฉอกสูงจนเลอะขากางเกงยีน ทิ้งรอยเปียกดวงใหญ่ตรงข้างขา กลิ่นเลือดกับน้ำเน่าลอยมาแตะจมูกแทบจะในวินาทีนั้น (กระฉอก กระเซ็น กระเด็น? รอยเปียก"ดวง"ใหญ่ตรงข้างขา ทิ้งลังไม้ด้วยความเจ็บ น้ำไม่น่าแค่กระฉอก และน่าจะเลอะเทอะแทบตั้งตัวมากกว่ารอยเปียกดวงใหญ่ และกลิ่นน้ำเน่าน่าจะแรงกว่ากลิ่นเลือกที่เป็นแค่รอยแผลนะ) ดีมาก... เด็กหนุ่มสบถ ตอนนี้แขนเขามีแผล กลับบ้านต้องใส่ยา แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องซักผ้า ถ้าเขาโชคดีพอที่จะมีแดดส่องมาถึงลานบ้านน่ะนะ (สบถ ซ้ำใกล้มาก แขนมีแผลต้องเป็นแขนด้านในนิ และคิดว่าไม่จำเป็นต้องพูดถึซักผ้าตอนนี้ ถ้าจะชี้ว่าอยู่แถบแออัด รอจังหวะนั้นก็ได้) ความแสบแล่นพล่านตามรอยข่วนของตะปู ฌานมองกล่องไม้ที่บัดนี้ลอยเอ้งเม้งอยู่กลางพื้นปริ่มน้ำอย่างชิงชัง พริกขี้หนู ผลิตภัณฑ์ส่งออกอันภาคภูมิใจของมลรัฐไท บัดนี้ลอยเป็นแพสีแดงจัดจ้านอยู่บนผิวน้ำสีคล้ำ ส่องให้เห็นจากแสงสว่างของไฟฟ้าลอยละลิ่วจากเหนือหัวเขาหลายเมตร (แล่นพล่าน? แผ่ซ่าน... พล่านมันไม่นิ่ง ดิ้นไปเป็นเส้นๆ ถ้าความแสบไม่พุ่งก็น่าจะแผ่มากกว่า กล่อง? บรรทัดบนบอก "ลัง" เข้าใจว่าอยากหลากคำ ที่สภาพกล่องกับลังแค่คล้าย ไม่ใช่สิ่งที่แทนกันได้ ..เอ้งเม้ง ใช่ แอ้งแม้ง ไหม...พื้นปริ่มน้ำ กับ น้ำปริ่มพื้น ไม่น่าจะเหมือนกัน และน่าจะ เจิ่ง หรือ นอง  มากกว่า แล้วไป "ชิงชัง" ...พริกขี้หนูลอยเป็นแพ แสดงว่า "ลังแตก" แต่แสงแต่ไกล ไม่น่าส่งสี "แดงจัดจ้านอยู่บนผิวน้ำสีคล้ำได้" และ แสงไฟฟ้าจากที่ไกล ไม่น่าจะ "ลอยละลิ่ว" จะสาดจะส่งจะแยง จะจัดจ้า จะลิบลับ ต้องนึกภาพให้ดี) น้ำมันพริกจากการบดอัดเพราะจุกล่องไม่ดีไหลตามขอบแผลที่ตอนนี้ชักบวมเป่ง แสบร้อน หากเด็กหนุ่มรีบลนลานกอบเอาพริกกลับเข้าลัง เขย่าให้น้ำไหลพรูลงมา พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น (น้ำมันพริก??? จากการบดอัดเพราะจุกล่องไม่ดี??? ไหลตามของแผลที่ตอนนี้ชักบวมเป่ง... แสดงว่ากล่องหรือลัง ไม่สนิท น้ำมันพริก?เลยไหลเปื้อนแขนอยู่ก่อนแล้ว? แต่บวมเร็วไปไหม เพราะบวมเป่ง มันต้องเป็นการถูกกระแทกอย่างแรง มากกว่าถูกขูดเพราะกล่องบาดนิ ทำไมลนลานกอบพริกเข้าลังแล้วเขย่าน้ำไหลพรู? อาการกอบ น้ำก็สะเด็ดอยู่แล้ว และ ตกลง กล่อง/ลัง ยังใช้ได้???) น้ำพวกนี้มีเชื้อโรคก็จริง แต่ยังไงผลิตภัณฑ์จัดกล่องสวยงามขนาดนี้ ก็ไม่ตกถึงท้องคน “ชั้นกลาง” อย่างเขา หรือ “ชั้นล่าง” ลงไปกว่านี้อยู่แล้ว จริงๆ ถึงตกก็ใช่ว่าจะแตกต่างกันนัก คนอย่างพวกเขาพัฒนาภูมิต้านทานเชื้อโรคจำพวกอหิวาต์มาตั้งแต่น้ำท่วมครั้งปู่ย่า ใครที่ทนไม่ได้ก็ตายลอยลงทะเลไปหมด (ผลิตภัณฑ์จัดกล่องสวยงาม??? กล่องต้องสภาพหน้าตาดี ทำไมข่วน ทำไมพริกลอยเป็นแพ  ตั้งแต่ "จริงๆ..." เข้าใจว่าอยากสะท้อนมหาอุทกภัย๕๔ แต่น่าจะทำได้แนบเนียนกว่านี้สำหรับงานประกวด เช่นให้ตัวละครพูดถึง ไม่ใช่บรรยายเอง) เหลือแต่พวก ”ชั้นบน” นั่นแหละ ที่ยังกินอะไรนิดหน่อยก็ท้องร่วง ท้องเสีย โอดครวญโวยวายกันอยู่ร่ำไปราวกับไม่มีภูมิต้านทาน (เทคโนโลยีรุ่นลูกหลานเหลนโหลน พวก "ชั้นบน" น่าจะจัดการเรื่องสุขภาพของตัวเอง ได้ดีว่าที่บรรยายถึง) คิดว่าพอเป็นตัวอย่างนะครับ คือตามความคิดเห็นส่วนตัว เข้าใจว่า ไม่ว่าเราจะสร้างโลกแบบไหนก็ตาม จำเป็นต้องคำนึงถึงความสมจริงในสภาวการณ์นั้นๆ ด้วย และเมื่อผู้อ่านอ่านมาถึงตรงนี้พอจับได้เล่าๆ ถึงน้ำเสียงขัดแย้งต่างๆ ในใจของผู้เขียน ที่อยากจะนำเสนอ ซึ่ง... แล้วแต่เวทีประกวดด้วยว่าอยากได้งาน "สร้างสรรค์" แนวไหน พื้นฐานที่สุดคือ แม้จะนำเสนอภาพด้านลบของสังคมยุคใดก็ตาม แต่ต้องอยู่ใต้กรอบความคิดที่เป็นเชิงบวก วรรณกรรมสร้างสรรค์ต้องสามารถจุดประกายความตระหนักรู้และเพิ่มแรงกระตุ้นให้เราได้อยู่ร่วมโลกกันต่อไป การตั้งถามถึงการดำรงอยู่ของมนุษย์ในอนาคต ไม่ว่าจะแบบยูโทเปีย หรือแบบอารยธรรมที่ก่อตัวจากความล่มสลายหรืออื่นๆ ผู้ผลิตซ้ำแล้วมากมาย ดังนั้นความเฉียบคมของถ้อยภาษา ความมีชั้นเชิงในการสร้างสรรค์เพื่อสื่อ "สาร" จึงจำเป็นมากกว่าการสร้าง "เรื่องราวภายใต้การอยากนำเสนอแบบนี้" เพราะในที่สุดแล้ว คนตัดสินว่างานเขียนชิ้นใดมีคุณค่าเพียงไร ย่อมขึ้นอยู่กับคนอ่านเป็นสำคัญ ด้วยมิตรภาพครับ จากคุณ : SONG982 เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 20:17:51

ความคิดเห็นที่ 9 บทสรุปพล็อตเรื่องที่ 2 ขอคำแนะนำอย่างโหดด้วยครับ "รักสุดท้ายเมื่อกลายพันธุ์" จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 21:27:58