ความคิดเห็นที่ 1 “หมดยกที่ 2...พอๆๆ หยุดกันได้แล้วนะคู่นี้ เจ๊ไม่ไหวจะห้าม...เฮ้อ คนสวยเหนื่อยจริงๆ”  เจ๊รานียกผ้าเช็ดหน้าสีเขียวปาดเหงื่อ “สรุปว่า นายจะไม่ยอมไปใช่มั้ย” “ใช่” ปราการยืนยัน “ก็ได้  ถ้านายผ่านด่านยายส้มโอคู่ นั่นได้” “ส้มโอคู่?”  ปราการงุนงง “ใช่...ส้มโอคู่ คู่ใหญ่มากด้วย  โน่น เดินเด้งดึ๋งๆมาแต่ไกลเลย”  ลูกไม้บุ้ยหน้าให้เขาดู ปราการหันไปมองตามที่เธอบอก ก็เห็นหญิงสาวทรวงสะบึ้มใส่เสื้อกล้ามสีเขียวมะนาวตัวเล็กรัดรูป จนเน้นชัดไปหมดทุกส่วนสัด กับกางเกงขาสั้นจู๋ด เผยให้เห็นเรียวขาขาวๆ เด่นมาแต่ไกล แถมข้างกาย ยังมีสาวใช้ผู้ติดตามกับชุดสีแดงแพรดตัดกับชุดของนายสาวคอยเดินกางร่มสีส้มแป๊ดเชิดหน้าเชิดตาเดินตา เป็นเงาอยู่ไม่ห่าง ปราการยืนมองแม่สองสาววรรณสีร้อนที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา “มดแดง”  ปราการกลืนน้ำลายดังเอื๊อก “ก็มดแดงน่ะสิ ทำไมป้อมขาต้องตกใจด้วยล่ะคะ”  มดแดงเดินมาเกาะแขนปราการ โดยใช้ก้นกระแทกร่างของเตยหอมที่มีลูกไม้สิงอยู่ให้ห่างออกไปแล้วเธอก็เข้ามายืนแทนที่ “ฮึ ยายมดเขียว แต่งเขียวมาขนาดนี้คิดจะมาขโมยซีนเจ๊หรือไงยะ”  เจ๊รานีหน้าบูด เมื่อมีคนมาแต่งตัวในโทนสีเดียวกับเธอ ถ้าเป็นคนอื่นเธออาจจะเฉยๆแต่ถ้าเป็นยายมดแดงไฟนี่ เจ๊รานียอมไม่ได้ “เจ๊ มองยายมดแดงแบบนี้ คิดจะทำอะไร”  ลูกไม้กระซิบถามอย่างรู้ทัน “อย่าบอกนะว่าจะเปลี่ยนชุดแข่งกับเขา” “ไม่ใช่ความลับ แต่เจ๊ยังบอกไม่ได้ย่ะ”  เจ๊รานีทำตาวิบวับๆเปล่งประกายวิ้งๆ  เหมือนในการ์ตูน “มดแดงเห็นป้อมขา ยืนคุยอยู่กับยายเตยหอม คุยอะไรกันอยู่เหรอ หรือว่ายายเตย จะตามตื้อ หาเรื่องป้อมขาของมดแดง” “โอโห พูดไม่คิด ฉันเนี่ยนะ จะตามตื้อป้อมขา ของเธอ ฝันกลางวันรึเปล่ายายมดแดง”  ลูกไม้ท้าวสะเอวถาม “เอ่อ มดแดงมีอะไรกับเราหรือเปล่า?”  ปราการหันไปถามหญิงสาวทรงโต ที่ยืนเกาะแขนเขาแจ “มี มีแต่คิดถึงน่ะ ...”  ปราการทำหน้าปูเลี่ยนๆ ไปต่อไม่เป็นกับมุกของเธอ  “แหม ก็ตั้งแต่งานศพยายลูกไม้ มดแดงก็ยังไม่ได้เจอป้อมเลยนะ”  ไม่พูดเปล่า เธอยังส่งจูบแถมให้อีกต่างหาก ปราการรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ลูกไม้เบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ “แหวะ เจ๊จะอ้วก มุกฝืดกว่านี้มีอีกไหมยะหล่อน โถช่างกล้าเล่นนะ มีแต่คิดถึง”  เจ๊รานีทำท่าพะอืดพะอมกับมุกเลี่ยนๆฝืดๆของมดแดง “นี่ จะหวานดูดดื่มเลือดพร่าน ส่งมุกแสนจะแป๊กกันยังไงก็เชิญนะ ฉันไปล่ะไม่อยากดูให้เสียสายตา”  ลูกไม่เอ่ย “คุณมดแดงคะ เขาบอกว่ามุกของคุณมดแดงไม่ได้เรื่องเลยค่ะ”  สา สาวใช้คนสนิทแปลความหมายให้ มดแดงหันขวับไปมอง “ฉันได้ยินแล้ว แกไม่ต้องมาพากย์ นังสา” ลูกไม้เธอพูดจบ ก็กำลังจะเดินออก แต่เจ๊รานีห้ามไว้เสียก่อน “เดี๋ยวสิยายลูกชิด ไม่อยากดูอะไรมันส์ คันๆ หนุกๆ เหรอยะ” “เจ๊จะทำอะไร?”  ลูกไม้ถาม เจ๊รานีไม่ตอบแต่เจ้าหล่อนกลับขยิบตายิบๆๆ ให้เธอ “คริๆ”  เจ๊หัวเราะภาษาที่วัยรุ่นสมัยนี้ชอบใช้กัน “โปรดติดตามตอนต่อไปย่ะ”  พูดจบเจ๊รานีก็หายวับไปนั่งอยู่บนต้นไม้ จนปราการที่มองเห็นถึงกับสะดุ้งโหยงกับการหายตัวของเจ๊เธอ “ไม่ต้องตกใจนะจ๊ะ นายป้อมสุดหล่อ เดี๋ยวเจ๊รานีนางสาวตานีคนสวย จะจัดการแกะยายปลิงเขียวดูมๆนี่ออกให้เองนะจ๊ะ”  ว่าแล้ว เจ๊รานีก็มองเข้าไปตรงกิ่งไม้แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ อย่างมีเลศนัยก่อนจะดีดนิ้วหนึ่งครั้ง “อิๆ ขอให้โชคดีสำลีแปะหัว เอ๊ะหรืออาจจะแปะอย่างอื่น ทนได้ก็ทนไปนะยะ ยายปลิงเขียวดูมๆ ...ชิ”   ลูกไม้แหงนหน้าขึ้นไปบนต้นไม้ มองเจ๊รานีอย่างงงๆ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 10:54:34

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ๊เขาจะเล่นอะไร ต้องมีแผนชั่ว...เอ๊ย แผนเด็ดแน่ๆ”  ลูกไม้ยิ้มกริ่ม ตั้งแต่ได้อยู่กับเจ๊แกมาลูกไม้ก็ได้รู้ว่าเจ๊รานีมักจะมีอะไรมาให้เธอได้เล่นสนุกเสมอ “ป้อมขา มดแดงหิ้วหิว ป้อมขาไปทานข้าวเป็นเพื่อนมดแดงนะๆๆ”  มดแดงทำท่าแอ๊บแบ๊ว ส่งสายตาออดอ้อน “คุณมดแดงนี่มารยาจริงๆเลยนะคะ สุดยอดไปเลยค่ะ”  สายกนิ้วโป้งให้นายสาว “นังสา”  มดแดงหันมาจ้องตาดุ “นี่แกชมหรือแกด่าฉันเนี่ย” “แหม สาชมสิคะ”  สารีบประจบประแจง “นะคะ ป้อมขา ไปทานมดแดง... เอ๊ย ไปทานข้าวกับมดแดงนะ” “เอ่อ...”  ปราการอึกอัก ไม่รู้จะตอบรับหรือปฎิเสธดี  มือมดแดงเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข “อุ๊ย!... ป้อมขา มดแดงรู้สึก เจ็บจี๊ดๆคะ โอ้ว...ป้อมขา มันรู้สึกเหมือน มีอะไรกำลังเคลื่อนไหวด้วยอะคะ”  มดแดงยืนบิดไปบิดมาเริ่มยุกยิกๆ ปราการมองท่าทางของเธออย่างงงๆ “มดแดงเป็นอะไรไป?”  ปราการถาม “นั่นสิคะ คุณมดแดงคันเกลื้อนเหรอคะ” สา ถามนายสาว “เกลื้อนบ้านป้าแกสินังสา ฉันไม่เคยเป็นเกลื้อน”   มดแดงปล่อยแขนปราการ แล้วเอามือไปแหวกคอเสื้อตัวเอง และก้มลงไปมอง  “กรี๊ด มดแดง! มดแดงจริงๆด้วย ว้าย!”  มดแดงร้องกรี๊ดลั่น “คุณมดแดงนี่ก็แปลก จำชื่อตัวเองไม่ได้รึไงคะ เรียกอยู่ได้”  แม่สาวใช้คนสนิทถามพาซื่อ พลางส่ายศีรษะกับท่าทีของนายสาว  “ท่าจะเป็นเอามาก นายเรา” “จะบ้าเหรอนังสา ฉันไม่ได้เรียกชื่อตัวเอง แต่มดแดง มดแดงมันอยู่ในเสื้อฉันเต็มไปหมดเลย...ฮือๆ ป้อมขาช่วยด้วย ช่วยมดแดงด้วย”  เธอถลาเข้าไปหาปราการ แล้วแอ่นหน้าอกหน้าใจทรงโตๆให้เขา  ปราการยืนอึ้งถอยหนีแทบไม่ทัน ลูกไม้เอาแต่ยืนหัวเราะงอหงาย “เฮ้ย มดแดงจะทำอะไร?”  ปราการรีบถาม “ป้อมขา ป้อมขาช่วยจับมดแดงหน่อยสิ”  ปราการถึงกับตาโต เมื่อได้ยินคำพูดรวบรัดและกำกวมของเธอ “อะไรนะมดแดง?” เขาถามย้ำ “ช่วยจับมดแดงออกไปที มันอยู่ข้างในเสื้อของมดแดงเต็มไปหมดเลย เร็วสิคะป้อมขา มดแดงมันกัดมดแดงจนมดแดงเจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว เร็วค่ะป้อมขา มดแดงไม่ไหวแล้ว โอ๊ยป้อมขาช่วยด้วยสิคะ”  มดแดงจับมือขอปราการจะให้ล้วงเข้าไปในเสื้อของตัวเอง ปราการไม่ยอมยื้อเอาไว้สุดฤทธิ์ “ไม่ ไม่ได้นะมดแดง เราช่วยมดแดงไม่ได้มันน่าเกลียด”  เขาพยายามดึงมือตัวเองกลับมา ลูกไม้ในร่างเตยหอม กับเจ๊รานี ยืนหัวเราะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย “นี่ นายก็ช่วยมดแดงเขาหน่อยสิ ก็แค่เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อ แล้วก็จับมดแดงตัวน้อยออกมา มันยากตรงไหนหรือว่ากลัวจะไปจับโดน...อย่างอื่น” ลูกไม้ร้องบอกไปหัวเราะไป “เป็นไงยะ ยายปลิงเขียวดูมๆ แสบทรวงไปเลยล่ะสิ อิๆๆ เจอพวกเดียวกันเล่นงาน  สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ กะเทาะหน้าแว่น พาเรืออกแอ่น อาบ...” “เจ๊ๆ พอแล้วมันคนละเพลงกัน”  ลูกไม้บอกขำๆ “อ้าวเหรอ”  เจ๊รานียังไม่หยุดหัวเราะ “ชิ สมน้ำหน้า”  “มดแดง ให้สาเอาออกดีกว่านะ เราช่วยไม่ได้จริงๆ”  ปราการดันตัวมดแดงให้หันไปทางสา “มาค่ะ คุณมดแดงขา เดี๋ยวสาช่วยค่ะ ต๊าย ดูสิ โดนกัดจนบวมเลย” “บ้าเหรอ อันนี้มันบวมอยู่แล้วย่ะ อย่าพูดมากได้มั้ยนังสา  รีบๆจับมันออกไปเร็วสิฉันคันจะตายอยู่แล้วเนี่ย” “เอาออกมาเลยเหรอคะคุณมดแดง เดี๋ยวเด็กดูไม่ได้นะคะมันไม่ดี”  แม่สาวใช้บอกเจ้านาย “จะบ้าเหรอ แกพูดอะไรเนี่ย ฉันหมายถึงมด” “อ้าว เหรอคะ” “เออสิ เร็วๆ ฉันไม่ไหวแล้ว โอ๊ย...ไอ้มดบ้า มาหล่นมาได้ยังไงเนี่ย”  มดแดงกระทืบเท้าเต้นเร่าๆด้วยความคัน จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 10:57:18

ความคิดเห็นที่ 3 “ค่า... สากำลังเอาออกให้อยู่ใจเย็นสิคะ” ปราการได้จังหวะที่มดแดงกำลังทะเลาะกับมด เขารีบเดินไปฉุดมือลูกไม้ให้เดินออกไปจากตรงนั้นทันที “เฮ้ย นายจะพาฉันไปไหน นายป้อมยาม ปล่อย” “ตามมาเถอะน่า ถ้าอยู่ตรงนั้นต่ออีกนิดฉันกลัวตาเป็นกุ้งยิง หรือไม่ก็ตะบะแตก”  ลูกไม้หัวเราะกับท่าทีหนีผู้หญิงของเขา “โอ๊ย หยุดๆๆ ” ลูกไม้เบรกกะทันหัน “อะไรของเธอ” “นี่มันเขตโบสถ์ ฉันเข้าไปไม่ได้”  เธอเริ่มหน้าซีด เพราะวิญญาณของเธอเข้าใกล้เขตโบสถ์ไม่ได้ ด้วยเกรงอำนาจของพระพุทธคุณ “เออจริงด้วย ขอโทษนะฉันลืมคิดไป ถ้างั้นเราไปตรงศาลาริมแม่น้ำก็ได้”  เขาจับมือเธอให้เดินตามไป แต่ลูกไม้สะบัดออก “ฉันไม่ไป” “เธอต้องไป เพราะฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” “แต่ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะต้องคุยกับนาย” ปราการไม่ฟังเสียง  แต่กลับคว้าข้อมือเธอแล้วพาเธอเดินไปจนถึงศาลาริมแม่น้ำ ที่ในเขตวัด แต่ค่อนข้างจะไกลจากโบสถ์จนได้ “เฮ้ย นายป้อม ปล่อยฉันได้แล้ว” “นั่งลง” “ฉันไม่ใช่หมานะ จะได้มาสั่งให้นั่งลง” ลูกไม้ยืนกอดอกยังดื้อไม่ยอมนั่ง เขาจึงเดินมากดไหล่เธอให้นั่งลง “เธอนี่มันดื้อตั้งแต่เป็นคนจนเป็นผีเลยนะ หัดทำตัวอ่อนหวานเหมือนผู้หญิงปกติๆเขาหน่อยได้ไหม กระโดกกระเดกเป็นม้าพยศแบบนี้ ถึงได้...” “ถึงได้อะไร นายพูดให้ดีนะไม่งั้นฉันหลอกนายหัวโกร๋นแน่” “เออๆ ช่างเถอะ ถือว่าฉันไม่ได้พูดก็แล้วกัน”  ปราการไม่อยากมีเรื่องจึงตัดปัญหาด้วยการไม่พูดว่า ‘ถึงได้ไม่มีแฟนกับเขาสักที’ ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับเธอ “ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ ถ้านายอยากจะอยู่ใกล้ๆผู้หญิงที่อ่อนหว้าน อ่อนหวาน โน่น เชิญไปหายายมดแดงดูมๆสิ ป่านนี้คง ร้องเรียกป้อมขาๆ อยู่แล้วล่ะ รับรองหวานไปถึงตับนายเลย”  ปราการนึกถึงมดแดงแล้วยังขนลุกไม่หาย “พอๆ เธอเลิกพูดถึงคนอื่นได้แล้ว ตอนนี้เธอต้องเล่าให้ฉันฟังว่าเธอตายเพราะอะไร เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ แล้วทำไมเธอถึงต้องสิงร่างเตยหอมด้วย”  ปราการเริ่มถามเธอด้วยคำถามเดิมอีกครั้ง “ก็บอกแล้วไง ว่ามันไม่ใช่เรื่องของนาย จะมาเซ้าซี้อะไรนักหนา”   ลูกไม้ทำท่าจะเดินหนี แต่ปราการรั้งข้อมือเธอเอาไว้ “ปล่อยฉัน!” “ไม่ปล่อย” “เอ๊ะ ก็บอกให้ปล่อยไง” ลูกไม้พยายามจะดึงข้อมือตัวเองออกมือของจากปราการ ยื้อกันไปยื้อกันมาอยู่ครู่หนึ่ง แต่คงผิดจังหวะไปนิด คราวนี้ปราการดึงข้อมือเธออย่างแรง จนเธอเสียหลักเซไปซบที่ไหล่ของเขา จึงดูเหมือนทั้งคู่กำลังกอดกันอยู่ “ยายลูก...อุ๊ย อั๊ยย่ะ เจ๊มาผิดจังหวะใช่มั้ยเนี่ย กำลังร้องเพลงสามัคคีชุมนุมกันอยู่เหรอ กอดกันกลม จับมือกันแน่นเชียว กิ๊กกิ้ว”  เจ๊รานีแซว ทั้งสองจึงรีบผละออกจากกันทันที “สามัคคีอะไรล่ะเจ๊  เพลงหนักแผ่นดินสิไม่ว่า”  คำว่าหนักแผ่นดินหันไปทางปราการเต็มๆ “ใช่ครับเจ๊ เพราะถึงผมจะอยากสามัคคี ยายลูกไม้ก็ไม่ยอมสามัคคีกับผมด้วยหรอกครับ”  ปราการหันไปมองเธอ ลูกไม้แยกเขี้ยวให้ “ว่าแต่ เจ๊หายไปไหนมาเนี่ย” ลูกไม้ถาม เจ๊รานีหัวเราะคิกๆๆ  “พอดีเจ๊อยู่ชมผลงานการกำจัดปลิงดูมๆของตัวเองอยู่น่ะ เริดซะไม่มี ได้ผลเกินคาด” “ปลิงดูมๆ อ้อ ยายมดคันไฟสารพัดพิษ เออแล้วตอนนี้เป็นไงบ้างล่ะ บวมกว่าเดิมไหม”  ลูกไม้ถามกลั้วหัวเราะ     จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 10:58:46

ความคิดเห็นที่ 4 “ก็คงไม่เป็นอะไรมากหรอก แต่ก็คงต้อง...เปลี่ยนคับยกทรงให้ใหญ่ขึ้นไปอีกหลายวัน”  เจ๊รานีหัวเราะชอบใจกับผลงานชิ้นโบว์แดงของตัวเอง “สุดยอดไปเลยเจ๊” ลูกไม้ยกนิ้วโป้งให้ “อ๋อ ฉันรู้แล้ว” อยู่ดีๆปราการก็พูดขึ้นมา ลูกไม้หันขวับไปถาม “รู้อะไร?” “ก็เธออิจฉามดแดงน่ะสิ” “อิจฉาเรื่องอะไร?” “ก็เรื่อง...กล้วยทับ กับซาลาเปาไส้หมูไง”  ปราการแกล้งก้มมองไปที่บางส่วนของร่างกายเธอ ลูกไม้ก้มลงมองตามแล้วรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเอง ถึงจะเป็นร่างของเตยหอม แต่ว่าเธอกับน้องเป็นฝาแฝดกัน อะไรๆมันก็ต้องเหมือนกันไปเป็นธรรมดา “เฮ้ย ...นายว่าฉันเป็นกล้วยทับเหรอ” “ไม่ใช่กล้วยทับก็ได้ แต่ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเธอจะเอาปูนมาฉาบปิดไว้ทำไม แทนที่จะเป็นกระเบื้องลอนคู่กลับต้องเป็นกระเบื้องไร้ลอน” ปราการทำเสียงจิ๊กจั๊ก ทำหน้าทำตากวนประสาทเธอเต็มที่ ลูกไม้ฮึดฮัด “ฉันไม่ได้เอาปูนฉาบ แต่มันเป็นแบบนี้ของมันเอง...อุ๊ป”  เธอรีบยกมือปิดปากตัวเอง และชี้หน้าปราการอย่างเอาเรื่อง ที่มาพูดโน้มน้าวให้เธอคล้อยตาม  “อี๋ ไอ้ป้อมยาม ไอ้ลามก ฉันจะเป็นกล้วยทับหรือจะเป็นอะไร มันก็เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง” เธอทั้งโกรธทั้งอายจนหน้าแดงไปหมดปั้นหน้าไม่ถูก ปราการยิ้มชอบใจ ชีวิตเขาค่อยดูมีสีสันขึ้นมาหน่อย ที่ได้ต่อปากต่อคำกับเธอ  “เจ๊หัวเราะอะไรหยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ”  เธอหันไปเห็นเจ๊รานีกำลังยืนหัวเราะเธอจนตัวงอ ก็ยิ่งทำให้เธอยิ่งอายเข้าไปใหญ่ “ฮึบ!..” เจ๊พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้สุดตัว “โอเคๆ เจ๊ฮึบแล้ว หยุดแล้วๆไม่หัวเราะแล้ว” สุดเขตต์เดินออกมาจากโบสถ์ภายในวัด เขาเดินเล่นออกมาเรื่อยๆจนมาถึงริมแม่น้ำที่หน้าวัด พอมองไปที่ศาลาริมน้ำก็เห็นปราการยืนอยู่จึงเดินเข้าไปหา “ไอ้ป้อม คุณแฝดเตย คุยอะไรกันอยู่ครับเนี่ย ท่าทางน่าสนุก”  สุดเขตต์ไม่รู้เรื่องรู้ราวถามออกไป “สนุกตายล่ะ” ลูกไม้กัดฟันพูดเสียงรอดไรฟัน “ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าวะเนี่ย”  สุดเขตต์กระซิบถามเพื่อน ปราการส่ายหน้า “เปล่าหรอก แกไม่ได้พูดอะไรผิดพอดีฉันกับยายลูกมะ...ฉันกับ เตยกำลังคุยกันเรื่อง กล้วยทับอยู่น่ะ”  ปราการหันไปมองเธอ ลูกไม้แทบจะร้องกรี๊ด “กล้วยทับ แล้วมันสนุกตรงไหนวะ กล้วยทับมันก็ แบนๆ แห้งๆ มีมีอะไรให้ดูวะ”  สุดเขตต์ถามออกไปตรงๆอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เจ๊รานีจากที่กำลังจะหยุดหัวเราะได้ ก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ปล่อยพรืด ระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นจนน้ำหูน้ำตาไหลพราก “หยุด พอได้แล้ว เลิกพูดเรื่องกล้วยทับสักที ฉันเกลียดกล้วย”  ลูกไม้ทำท่าจะเดินออกไป แต่สุดเขตต์เดินมาดักหน้าเอาไว้ “เดี๋ยวครับ อย่าเพิ่งไปครับคุณแฝดเตย” “มีอะไรอีกล่ะ” “คือเมื่อกี้ผมเข้าไปหาหลวงลุงในโบสถ์มา หลวงลุงให้สายสิญจน์ผมมาหลายเส้น ผมเอามาให้คุณแฝดเตยเส้นนึงด้วยครับ” เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเพื่อจะหยิบสายสิญจน์ออกมา ลูกไม้รีบร้องห้าม “อย่านะ อย่าเอาออกมา”  ลูกไม้ถอยหลังกรูรีบยกมือห้าม เจ๊รานีพอเห็นสายสิญจน์ เส้นหัวเราะก็หยุดทำงานทันที แต่กลับต้องสะอึก อึ๊กๆๆแทน “จะจะ เจ๊ไม่ถูกกับสายสิญจน์ อยู่ใกล้แล้วมันร้อน อย่าหยิบออกมาเชียวนะเจ๊ขอร้อง  เจ๊ยังไม่ยากกลายเป็นกล้วยปิ้ง” “อ้าว ทำไมล่ะครับ ใส่ไว้เถอะครับ สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะได้คุ้มครอง” “เอ่อ...คือฉันไม่ชอบใส่ ใส่แล้วมันร้อน...เอ๊ย มันรัดน่ะฉันอึดอัด”  ลูกไม้มองสายสิญจน์อย่างขยาด แล้วหันไปกระซิบบอกปราการ  “นายบอกเพื่อนนายสิ ว่าไม่ต้องเอาออกมา ฉันยังไม่อยากตายรอบสอง” “เอ่อ...ไอ้เขตต์ๆ แกไม่ต้องเอาสายสิญจน์ออกมาให้เตยหรอก ที่บ้านเขามีเยอะแล้ว”  ปราการช่วยห้ามอีกแรง จากคุณ : ญาณนดา (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 11:00:39

ความคิดเห็นที่ 5 “มีแล้วกี่มีอีกได้ มาครับเดี๋ยวผมผูกให้เลยดีกว่า”  และในที่สุด สุดเขตต์ก็หยิบสายสิญจน์ออกมาจนได้ และตรงดิ่งเอาไปผูกข้อมือให้เธอทันที “กรี๊ด”  ลูกไม้สะดุ้ง ร้องด้วยความเจ็บปวด วิญญาณของเธอกระเดนออกจากร่างเตยหอมทันที ร่างของเตยหอมที่ไม่มีวิญญาณของลูกไม้สิงอยู่ ทรุดฮวบลงไป ดีที่ปราการเข้าไปรับไว้ได้ทัน “เฮ้ย คุณแฝดเตย เป็นอะไรไปครับ” สุดเขตต์รีบเข้าไปดูอาการเธอเป็นการใหญ่ “ไอ้ป้อม คุณแฝดเตยเขาเป็นลมได้ไงวะ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย...ทำอย่างกับกลัวสายสิญจน์” “ก็เขากลัวสายสิญ...เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก วันนี้อากาศคงร้อนน่ะ เตยก็เลยเป็นลม แกดูสิแดด เปรี้ยงเลย” ปราการเกือบหลุดปาก ไปว่ากลัวสายสิญจน์ “โอ๊ย! บ้าจริง บอกว่าอย่าเอาออกมาๆ เพื่อนนายนี่พูดไม่รู้เรื่องพอๆกับนายเลยนะ อูย ร้อนๆๆ” “เป็นยังไงบ้าง ยายลูกเต๋า”  เจ๊รานีรีบปราดเข้าไปหา “ร้อนน่ะสิเจ๊ ทั้งร้อนทั้งเจ็บ ร้อนอย่างกะโดนไฟลวกมือเลย”  ลูกไม้สะบัดมือไปมาเพื่อให้ความร้อนคลายลงมาบ้าง “ไหนขอเจ๊ดูหน่อยสิ โหย เป็นรอยไหม้เลยอะ มาๆเดี๋ยวเจ๊เป่าเพี้ยงให้...เพี้ยงๆๆๆ” “ไม่เห็นหายเลยเจ๊ มีแต่น้ำลายเจ๊เนี่ย” “อุ๊ย โทษที เจ๊คงเป่าแรงไปนิดหน่อย” “เจ๊ ฉันว่าเรากลับไปตั้งหลักกันก่อนเถอะ” เจ๊รานีพยักหน้าเห็นดีเห็นงาม “เธอจะไปไหน?”  ปราการร้องถาม สุดเขตต์มองเพื่อนอย่างงงๆ “ช่างฉันเถอะน่า นายไม่ต้องมายุ่ง อ้อ...ฝากดูเตยด้วยนะ”  พูดจบเธอก็หายวับไปทันที “เจ๊ไปปฐมพยาบาลให้ยายลูกกอล์ฟก่อนน่ะ แล้วเจอกันจ้ะ จุ๊บๆ” เจ๊รานีที่หันมาส่งจูบให้เขาก่อนจะหายแวบไปอีกตน “ครับ”  ปราการเอ่ยตอบเจ๊รานี “ไอ้ป้อม แกพูดกับใคร”  สุดเขตต์ถามเพื่อน “พูดอะไร เปล่าสักหน่อย แกอย่าสนใจเลย มาช่วยเตยก่อนดีกว่าเร็ว” “เออๆ” เตยหอมกระพริบตาถี่ ตื่นขึ้นมาอย่างงๆ เธอรีบลุกขึ้นทันทีที่รู้ตัวว่ากำลังนอนหนุนตักสุดเขตต์อยู่ “นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่” “คุณแฝดเตย นี่คุณโอเคไหมเนี่ย”  สุดเขตต์ถาม “เตย เป็นยังไงบ้าง ”  ปราการหยุดพัดให้เธอแล้ว ถามขึ้น “ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ก็เมื่อกี้ฉันชื้อของอยู่ที่ตลาดนี่นา”  เตยหอมถามย้ำ “เอ่อ...คือเตยชื้อของอยู่ ...แล้ว แล้วแดดมันร้อนไง เตยก็เลยเป็นลมฉันก็เลยพาเตยมาพักที่นี่” ปราการถอนหายใจโล่งอกที่แถ หาคำตอบมาตอบเธอได้ “เอ๊ะ แต่เมื่อกี้ฉันก็เห็น คุณแฝดเตยยังยืนคุยกับแกดีๆเลยนี่นา”  สุดเขตต์พูดไปตามที่เห็น ปราการกุมขมับที่พูดไปเมื่อกี้ก็จบกัน อยากจะเตะโด่งไอ้เพื่อนคนนี้ให้ตกแม่น้ำจริงๆ “นายป้อม เมื่อกี้นี้ฉันคุยกับนายเหรอ คุยเรื่องอะไร ทำไมฉันจำไม่เห็นได้เลย”  เตยหอมยิ่งงงหนัก เธอจำได้ว่าเธอไม่ได้เจอกับปราการ แล้วก็ยังไม่ได้คุยอะไรด้วยสักคำ “เตย อย่าไปฟังไอ้เขตต์มันเลยนะ ไอ้นี่มันมั่ว มันเมาแดดน่ะ” “ฉันไม่ได้...” ปราการรีบเอามือไปอุดปากพูดไว้ ก่อนที่จะได้พูดอะไรไปมากว่านี้ “เหรอ...แปลกจัง ทำไมฉันนึกไม่ออกนะ”  เธอเกาหัวแกรกๆ “ถ้างั้น ...เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ ขอบใจมากนะที่ช่วย ฉันไปล่ะ” เตยหอมขมวดคิ้วมุ่น เดินจากไปยังไม่คลายความแปลกใจ “ฉันเนี่ยนะเป็นลม เป็นตอนไหนวะทำไมจำไม่ได้ ”   จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 11:02:19

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีจ้า ทกคน จากกระทู้ที่แล้ว ขอบคุณมากนะคะ คุณ กะตุ้งนิ้ง คุณกระดิ่งสีดำกับพระจันทร์สีเงิน (dark_smile) คุณN_Foxtrot คุณมาโซคิส คุณ Psycho man ขอบคุณค่ะที่ทุกคนตามอ่าน  ถ้าอยากเห็นนายป้อมยามกับยายลูกไม้ หวานกันละก็ อดใจรออีกนิดนึงนะคะ คุณกระตุ้งนิ้ง มาตามคำขอแล้วนะคะ คุณdark_smile มาอ่านเลยๆ^^ ใช่แล้วค่ะ ในที่สุดพระนางของเราก็มองเห็นกันซักที แต่ก็มิวายกัด เอ๊ยเถียงกันอยู่เหมือนเดิม ค่า...คุณN_Foxtrot หัวใจหมดก็ไม่เป็นไร แวะเข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วจ้า คุณมาโซคิส ขอให้มีความสุขสนุกกับการอ่านกันทุกคนเลยนะค้า.... จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 11:19:26

ความคิดเห็นที่ 7 สงสารเตยหอม โดนแฝงร่าง ถึงกับ งง หนักกว่าโดนผีหลอกอีกง่ะ จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 12:50:55

ความคิดเห็นที่ 8 ฮ้าๆๆ  มึนนิดหน่อยเองค่ะ เดี่ยวก็หาย... คุณมาโซคิส ^.^ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 18:05:38

ความคิดเห็นที่ 9 ยังไงก็น่ารักครับ.^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 22:39:46

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนนี้ยาวจุใจมากค่ะ..ชื่อหนูลูกไม้มาใหม่อีก 1 ขบวน 55+ จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 12:45:14