ความคิดเห็นที่ 1 “นี่คุณว่าฉันผิดเหรอ?” หญิงสาวแทรกขึ้นเสียงสูง “ก็แล้วแต่จะคิด แต่อย่างน้อยผมก็พาคุณมาจากตรงนั้นแล้วก็พาคุณส่งโรงพยาบาลก็แล้วกัน  ต้าหมิง..คนของผมบอกแล้วใช่ไหมว่าหมอให้ยาคุณมากินด้วย” “ตกลง..คุณเป็นคนที่ขับรถชนฉัน?” เธอแย้งขึ้นโดยไม่สนใจตอบคำถาม “ชนเบาๆ” เขาแย้งกลายๆ “ถ้าชนเต็มๆ ด้วยความเร็วขนาดนั้นคุณคงไม่ได้มานั่งคุยกับผมอย่างนี้หรอก ผมเชื่อว่าผมเบรกทัน แต่โอเค..ยังไงก็ชนคุณนิดหน่อย ผมก็ยอมรับความผิดตรงนั้น” อราลีมองใบหน้ามนได้รูปแต่ดวงตาเฉยชาของเขาอย่างไม่สบอารมณ์นัก  แต่ที่เขาพูดมาก็มีส่วนถูกอยู่บ้างตรงที่เธอก็ไม่ได้นึกระวังตัวเลยว่าการไปยืนกลางทางรถมันอันตรายแค่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็คิดว่าเขาเองก็มีส่วนผิดที่แล่นรถมาตอนนั้นพอดี “แล้วคนของคุณบอกว่า.. ที่นี่มีกฎแปลกๆ ซึ่งนั่นหมายความว่าคนนอกอย่างฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปไหนใช่มั้ย ขอฉันถามหน่อยเถอะ คุณมีเหตุผลอะไรที่จะต้องกักบริเวณฉันไว้ที่ตรงนี้กัน?” อราลีเริ่มต้นถามหัวข้อใหม่ อันเป็นสิ่งที่เธอนึกเคืองใจที่สุดหลังตื่นมาพบว่าตัวเองไม่มีอิสระจะออกไปไหน “เหตุผลของที่นี่” คำรับไม่อนาทร “ที่ตรงนี้คือปางแก้ว อยู่ในกำกับของสหภาพแห่งชาติวายัณ เป็นเขตปกครองพิเศษที่เรามีอำนาจดูแลพื้นที่ของตัวเอง เราไม่ได้ขึ้นกับรัฐฉาน แต่เราขึ้นกับทางรัฐบาลโดยตรง” “แล้วที่คุณกักฉันไว้ที่นี่ล่ะ นั่นมันกฎข้อไหนของคุณ?” หญิงสาวถามอย่างเหลืออด “มันอาจไม่ใช่กฎหมายของวายัณ แต่มันเป็นคำสั่งของผมเอง” คำเล่าของเขาทำเอาอราลีแทบลมออกหู “ผมสั่งเพราะที่แห่งนี้ก็เป็นจุดยุทธศาสตร์หนึ่งของเรา ปกติคนนอกเข้าออกที่พักผมและคุณตาไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่กรณีคุณ.. ยอมรับเรื่องอุบัติเหตุที่ผมทำคุณบาดเจ็บ คุณจึงอยู่ที่นี่ได้ตราบใดที่ยังอยู่ในสายตาของผม” คำอธิบายเฉยเมยนั้นทำเอาหญิงสาวลมออกหูเข้าจริงๆ เมื่อเขาพูดเหมือนเป็นบุญคุณเต็มประดาที่ให้ที่ซุกหัวนอนอย่างนี้ แต่ขณะเดียวกันก็เริ่มตระหนักถึงความเป็นดินแดนแปลกพิเศษอะไรบางอย่างของที่นี่ จำได้ว่าหนังสือเล่มที่เธอเคยอ่านก็เขียนเล่ากึ่งๆ ว่าต่อให้เป็นเจ้าหน้าที่จากรัฐบาลทหารพม่าก็ไม่สามารถเข้ามายุ่งย่ามในที่นี่ได้ด้วยซ้ำถ้าทางสหภาพแห่งชาติวายัณไม่ยินยอม ถ้านั่นเป็นเรื่องจริง.. แสดงว่าอำนาจของที่นี่ต้องไม่ธรรมดา แต่อำนาจนั้นจะมาจากไหน ถ้าไม่ใช่มาจากอำนาจเงินและยาเสพติดมากมายอย่างที่ทุกคนรู้ๆ กันอยู่! “คุณไปทำอะไรตรงนั้น? มันไม่ใช่ที่ที่ใครจะผ่านไปผ่านมาได้ง่ายๆ” จู่ๆ เคมินก็ขึ้นเรื่องใหม่ “ฉันจะไปรู้มั้ยว่าตรงที่ฉันเจอคุณน่ะมันตรงไหนกัน ฉันรู้แค่ว่าก่อนหน้านี้ฉันเดินอยู่กับเพื่อนที่รู้จักกัน แล้วก็.. มีคนพยายามทำร้ายฉัน โดยลักพาตัวฉันขึ้นรถแล้วขู่กรรโชกกัน” “ใครจะทำร้ายคุณ.. หรือคุณทาช่า?” คำถามดักทางของเขาทำเอาเธอตาโพลงและเริ่มระแวง “ทะ..ทำไมคุณรู้?” “ก็ไม่เห็นจะยาก ตอนที่ผมพาคุณขึ้นรถเพื่อจะไปโรงพยาบาล รถผมสวนกับทาช่า..และดูท่าเธอจะไม่ได้มาคนเดียว แต่มากับลูกน้องพ่อเธออีกเป็นโขยง ทั้งที่พื้นที่ตรงนั้นไม่น่าจะเป็นทางผ่านกลับไปบ้านของเปาเชิงหวาพ่อเธอได้ และจะว่าไป มันก็ไม่ใช่เขตของพวกเค้าเลยด้วยซ้ำ” คำอธิบายนั้นทำให้อราลีรู้สึกแปลกแปร่ง เขตของพวกเค้า.. นี่ทำยังกับแถวนี้เป็นดินแดนที่จับจองความเป็นเจ้าของกันได้ง่ายๆ ใครครองที่ไหนก็แบ่งๆ กันไปอย่างนั้นล่ะ?!? “ฉันก็ไม่ทราบเรื่องเขตอะไรของคุณหรอก เพียงแต่ว่า.. ฉันหนีผู้หญิงคนนั้นมา แล้วก็มาเจอกับคุณ ก็แค่นั้นล่ะ” เธอสรุปแบบรวดรัด "คุณบอกได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนของทาช่าถึงปองร้ายคุณ?" เขากอดอกถาม ด้วยท่าทีเหมือนมีสิทธิ์รู้ทุกสิ่งทุกอย่างในที่นั้น "ขอโทษนะคะคุณเคมิน ฉันคิดว่า..นี่คือเรื่องส่วนตัว" อราลีเลี่ยงคำถามนั้นอย่างไม่อยากจะพูดถึงนัก อาจจะด้วยท่าทีมึนตึงของเธอทำให้ชายหนุ่มดูขัดใจ เขามองหน้าเธอนิ่งก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงรู้ทัน "ขอโทษที่คิดจะยุ่งเรื่องส่วนตัว แต่ผมแค่สงสัยเพราะถ้าไม่มีสาเหตุ.. ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ตามล่าคุณ แต่..ถ้าจะให้เดาจริงๆ คุณคิดว่าผมจะเดาไม่ออกเหรอ ขอโทษที่จะต้องให้พูด แต่ผมจำได้ว่าในซองจดหมายคุณนั้น มีผู้ชายชื่อวินนายส่งการ์ดให้คุณ พร้อมลงชื่อว่าไม่เคยลืมคุณ และบังเอิญผู้ชายชื่อนี้คือว่าที่เจ้าบ่าวของทาช่า แล้ววันนี้คุณโผล่เข้ามาแถวนี้พร้อมโดนลูกน้องทาช่าไล่ล่า คุณรู้มั้ยว่าผมสรุปได้ว่าอะไร" หญิงสาวสบตาเขาด้วยสายตาประกายกล้า “คุณจะหาว่าฉันแอบติดต่อกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้วล่ะสิ?” “ก็มันไม่ใช่เพราะสาเหตุนี้เหรอที่ทำให้คุณต้องหนีเอาเป็นเอาตายอย่างนั้น?” เขาจ้องตอบด้วยสายตาไม่ต่างกัน อราลีนึกไม่เข้าใจอีกฝ่าย เธอรักความเป็นส่วนตัวอย่างหนึ่งตรงที่ไม่ชอบตอบคำถามเรื่องส่วนตัวกับใคร แต่จู่ๆ ผู้ชายคนนี้ก็มายืนค้ำหัวแล้วกดดันเธอต้องพูดออกมาให้ได้ สีหน้าถัดไปของหญิงสาวจึงไม่สบอารมณ์นัก “ได้ ในเมื่อคุณอยากรู้เรื่องส่วนตัวของฉันมาก ฉันก็คงต้องเล่าให้ผู้มีพระคุณที่ช่วยให้ฉันรอดชีวิตจากเงื้อมมือผู้หญิงร้ายๆ คนนั้นมาได้ ใช่..ฉันยอมรับ ฉันเคยคบกับวินนายสมัยที่ฉันไปเรียนปริญญาโทที่สหรัฐฯ เราพบกันเพราะเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่ว่า..เราก็จบกันไปนานแล้วตั้งแต่เขาเลือกที่จะเดินทางมาที่นี่ จากนั้นฉันก็ไม่ได้พบเขาอีกเลย เส้นทางชีวิตเราต่างคนต่างไป จนกระทั่งฉันมาที่เชียงรายก็เจอหน้าเขาครั้งนึง และพอข้ามแดนมาเที่ยวที่นี่ ก็เลยบังเอิญได้พบเขาอีกครั้ง” เคมินพยักหน้ารับแกนๆ อราลีไม่ชอบสีหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งของเขา จึงตัดสินใจเล่าต่อ “แต่ว่าผู้หญิงคนนั้น.. เธอดูไม่มีเหตุผล เธอคงเห็นตอนวินนายมาพบกับฉันแล้วก็เลยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอให้ลูกน้องลากตัวฉันไปคุยบนรถ บอกตรงๆ เธอค่อนข้างหยาบคายกับฉันมาก ไม่ยอมฟังอะไรเลยว่าฉันกับวินนายจบกันไปนานแล้วและเราไม่ได้มีอะไรต่อกันอีก แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าเธอจะทำร้ายอะไรฉันมากกว่านั้นไหม เพราะเธอพูดเองเลยว่าเธอจะทำอะไรกับฉันก็ได้ในดินแดนแห่งนี้ ฉันเลยตัดสินใจ..เปิดประตูรถแล้วกระโดดหนีออกมา..” ชายหนุ่มพยักหน้านิดหนึ่งเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่เติมเต็มกว่าเดิม "โอเค อราลี ผมพอจะเข้าใจอะไรคุณบ้างหรอกนะ และจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวคุณมากไปกว่านี้หรอก แต่ว่า..” เขาเว้นจังหวะเมื่อเอ่ยประโยคถัดไปด้วยเสียงเครียด “ขอเตือนให้คุณระวังตัวให้ดี ทาช่าคงอยากขจัดคุณให้พ้นหน้าได้ถ้ามีโอกาส ถ้าคุณออกไปข้างนอกตอนนี้แล้วเธอได้เห็นคุณอีกครั้ง คงไม่พ้นตามล่าคุณอีกแน่” “นี่มันบ้านป่าเมืองเถื่อนรึไง” หญิงสาวแย้งกลับ “คนใหญ่คนโตอยากทำอะไรกับใครก็ได้ตามใจเหรอ ชีวิตคนไม่มีค่าใช่มั้ย? ทำไมถึงปล่อยให้คนบ้าอำนาจทำอะไรโดยไม่มีความผิดอย่างนี้” “ช่วยไม่ได้ ที่นี่คือวายัณ” คำรับของเขาเหมือนไม่แยแส แต่แท้จริงอราลีรู้สึกได้ว่านี่คือเสียงสะท้อนจากความเป็นจริงของดินแดนแถบนี้โดยแท้ เธอนึกถึงคำที่รุ่นน้องอย่างสายโลนบอกไว้ว่าดินแดนที่ไร้กฎหมายและอำนาจรัฐอ่อนแอหาได้ไม่ไกล เพราะมันอยู่ที่รัฐฉานตรงเขตแดนปกครองพิเศษวายัณนี้นี่เอง! “แล้วหมายความว่ายังไงกัน? บ้านเมืองคุณไม่มีขื่อมีแปเลยเหรอ อยู่กันแบบไร้กฎหมายแล้วก็มีแต่เจ้าพ่อตั้งตัวเป็นใหญ่ปกครองกันเองใช่มั้ยล่ะ มิน่าล่ะ ฉันถึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนข้างนอกถึงได้มองที่นี่เป็นแดนเถื่อนที่ไม่น่าเข้าใกล้ แถมยังมีแต่แก๊งค์ผลิตยาเสพติดเกลื่อนเมืองไปหมด ที่มันเป็นอย่างนี้เพราะระบบภายในแย่ๆ นี่เอง” ประโยคนั้นของเธอทำให้ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้น เคมินจ้องตรงมาที่เธอด้วยสายตาวาวโรจน์เป็นครั้งแรก และมันก็ทรงอานุภาพพอจะทำให้อราลีกลืนน้ำลายไม่ลงเมื่อรับรู้ได้ว่าวาจาตัวเองได้ล้ำเส้นอะไรบางอย่างเกินไป “อราลี...” คำเรียกชื่อช้าๆ ทำให้รู้ว่าพื้นอารมณ์เขาพุ่งสูง “คุณเองก็เรียนมาสูง ทำงานระดับนานาชาติ แต่ทัศนคติคุณก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากคนทั่วไปที่รับรู้ข่าวสารแต่เพียงข้างเดียวเลยนะ ผมไม่แคร์ว่าคนข้างนอกจะพูดถึงเขตปกครองพิเศษของวายัณว่าเลวร้ายแค่ไหน เพราะนั่นคือคนนอกที่ไม่เคยมารับรู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่ แต่กับคุณตอนนี้.. จงรู้ตัวไว้บ้างว่าตอนนี้คุณอยู่ในเขตแดนของเราแล้ว คำพูดของคุณอาจสร้างปัญหาให้ตัวเองก็ได้ถ้าคุณไม่รู้จักระวังตัว” อราลีเม้มปากนิ่งเมื่อเจอคำขู่แบบกลายๆ ของเขา เธอถอนใจก่อนจะหลุดประโยคต่อไปว่า “ยังไงตอนนี้ชีวิตฉันก็นับว่าเจอปัญหาใหญ่ในเขตวายัณอยู่แล้วนี่ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าชะตากรรมฉันจะเป็นยังไงบ้าง จู่ๆ คุณอาจส่งฉันไปให้แม่ทาช่านั่นเลยก็ได้” “อะไรทำให้คุณคิดอย่างนั้น?” “ก็..คำว่าคนนอกของคุณนั่นยังไง ฉันไม่ใช่คนที่นี่ ไม่ใช่พวกพ้องของพวกคุณ คุณจะมาเห็นฉันดีกว่าคนเชื้อสายวายัณเหมือนคุณได้ยังไง” ประโยคนั้นของเธอทำให้เขายักไหล่ “ ผมแยกออกระหว่างเรื่องส่วนตัวและเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวคุณกับทาช่าและวินนายนั้นผมไม่รับรู้ เพียงแต่ตอนนี้ผมให้คุณพักที่นี่ก็อย่ามีคำถามมาก ถ้าคุณรู้จักอยู่เงียบๆ ไม่สร้างปัญหาอย่างเรื่องที่เพิ่งเกิดกับคุณ คุณก็จะกลับบ้านได้อย่างปลอดภัย” “ฉันไม่เคยสร้างปัญหากับใคร” หญิงสาวโต้แย้งอย่างทระนง “ฉันไม่ได้ต้องการแย่งคนรักของใคร ฉันอยู่ของฉันดีๆ ก็มีคนพาลมาหาเรื่อง ทั้งที่จริงๆ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ไม่มีสิทธิ์มาทำอย่างนี้กับฉัน เธอควรจะรู้ขอบเขตและเคารพสิทธิของฉันบ้าง บอกได้เลยว่าฉันไม่กลัวหรอกที่จะออกไปข้างนอกแล้วเจอกับแม่นั่นอีก” ผู้ชายชื่อเคมินทอดสายตามองท่าทีของเธอด้วยสายตาหยามหยัน โดยเฉพาะท่อนที่ว่าด้วยสิทธิบุคคลดูจะทำให้เขาเหยียดปากเหมือนได้ฟังอะไรที่ไม่เข้าที "โอเค คุณใจกล้าดีที่จะปะทะกับศัตรู แต่ขอแนะนำอะไรสักอย่าง ตอนนี้สิ่งที่คุณทำได้คือรักษาชีวิตดีๆ ของคุณไว้กับตัวจะดีกว่า หน้าที่งานการคุณก็ดีใช่ย่อยไม่ใช่เหรอ ไม่จำเป็นอย่าออกไปล่อเป้าให้คนเขามาทำร้ายคุณจะดีกว่า อุดมการณ์แรงกล้าพวกนั้นน่ะเก็บไปก่อนเถอะ..มันใช้ไม่ได้กับที่นี่หรอก คิดเหมือนเด็กๆ” “คุณ!” อราลีขึ้นเสียง เตรียมจะว่าต่อแต่อีกฝ่ายก็ตัดบทขึ้นมาก่อน “ตอนนี้ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น รักษาตัวคุณเองให้รอดก่อนดีกว่า คุณอยู่ที่นี่ไปก่อนไม่ต้องออกไปไหน ผมจะตัดสินเองว่าจะอนุญาตคุณไปไหนได้เมื่อไหร่” “คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้ฉันทำอะไร หรือห้ามฉันไปไหน” หญิงสาวยอกย้อนอย่างถือดี “ฉันเป็นคนไทย ไม่ใช่คนที่นี่ ฉันมีสิทธิเสรีภาพของตัวเอง และคุณละเมิดสิทธิ์ฉันไม่ได้!” ประกายตาวูบวับจับขึ้นที่นัยน์ตาของบุรุษผู้มีนามว่าเคมิน ก่อนที่เขาจะย่างก้าวเข้ามาใกล้กว่าเดิม อราลีรีบฟุบตัวลงและกระถดให้ห่างจากท่าทีคุกคามของเขา อีกฝ่ายแทบจะก้มหน้าลงมาตรงหัวเตียงเพื่อประจันหน้าเมื่อเอ่ยแค่นประโยคที่ว่า "บอกแล้วว่าให้เก็บคำว่าสิทธิมนุษชนนั่นไปซะ ผมต่างหากที่ต้องบอกว่าคุณไม่มีสิทธิ์มาขัดคำสั่งของผม ที่นี่คือวายัณ โดยเฉพาะที่ตรงนี้คือปางแก้ว รับรู้ไว้ซะว่าคุณอยู่ในบ้านป่าเมืองเถื่อนที่ด้อยพัฒนาอย่างที่คุณไม่เคยพบเจอมาก่อน เราเป็นพวกป่าเถื่อนที่กฎหมู่ของเราอยู่เหนือกฎหมาย มีเรื่องอะไรเราจัดการกันเอง ดังนั้นเมื่อคุณจำเป็นต้องอยู่ที่นี่.. ก็หัดเชื่อฟังผมไว้บ้าง ถ้าคุณยังมีความหวังจะกลับไปสู่โลกข้างนอก!" พูดจบเขาก็หันหลังจากไปโดยไม่หันมามองเธออีกแม้แต่น้อย อราลีได้แต่มองตามแบบหวั่นๆ หลังได้เห็นท่าทีจริงจังที่สุดของเขา เมื่อประตูบานนั้นปิดลง เธอก็ได้ยินเสียงคลิ๊กอันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า อิสรภาพของเธอถูกลงกลอนเรียบร้อยแล้วในน้ำมือของผู้ชายคนนี้ นี่มันหนีเสือมาปะจระเข้หรือยังไงกันนี่! จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 18:55:23

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๗ ‘ชะตาชีวิตต่อไปจากนี้ฉันจะเป็นยังไงกันเนี่ย.. นี่มันบ้านป่าเมืองเถื่อนของแท้ใช่มั้ย’ อราลีนึกก่นบ่นกับตัวเองแต่เช้าเมื่อรู้ว่าเธอยังคงไปไหนไม่ได้ ประตูห้องล็อค หน้าต่างก็เปิดไม่ได้เพราะถูกล็อคไว้จากภายนอกเช่นกัน นี่มันเรื่องบ้าอะไร.. เคยทำงานในที่เสี่ยงตายมาก็หลายครั้ง แต่ก็มีครั้งนี้ล่ะที่ถือว่าดวงตกสุดๆ แต่ยังไงก็ตาม มันก็ไม่ใช่การถูกจับเป็นตัวประกันอย่างที่เจ้าหน้าที่องค์กรสากลหลายคนเคยถูกคุกคามยามลงภาคสนามในดินแดนเสี่ยงภัย เพราะเท่าที่รู้เธอก็ไม่ได้มีค่าตัวค่าไถ่ และนายเคมินชาววายัณคนนั้นก็ไม่น่าจะต้องการเงินอะไร แต่เหตุผลที่เขายังไม่ให้เธอไปไหนก็ยังกังขา.. แค่ว่าให้เธออยู่ในดินแดนใต้อาณัติของพวกเขาเท่านั้นเองหรือ โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่เธอก็ลางานเอาไว้หลายสัปดาห์ และบอกพี่ป่านแก้วไปแล้วว่าจะข้ามแดนมาเที่ยวฝั่งพม่าโดยไม่ได้กำหนดวันกลับที่แน่นอน ทำให้ไม่น่าจะมีใครสงสัยถ้าหากติดต่อเธอไม่ได้ เพราะปกติแล้วถ้าเป็นวันหยุดส่วนตัวของอราลีล่ะก็เธอก็มักจะทำตัวเร้นหายจากผู้คนเสมอ หญิงสาวจึงทำใจไว้ล่วงหน้าว่าอาจไม่มีใครรับรู้การหายตัวไปในครั้งนี้ของเธอก็เป็นได้ ยกเว้น..ใช่ คำทิพย์! คำทิพย์ต้องเป็นคนที่รู้ว่าเธอหายไปอย่างแน่นอน ก๊อก ก๊อก ก๊อก ประตูห้องถูกเคาะ ก่อนจะตามด้วยเสียงไขกุญแจเปิด อราลีเพ่งมองที่ต้นเสียงอย่างหวั่นใจ แต่ก็รู้สึกโล่งไปมากเมื่อเห็นเด็กสาวหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมคนเดียวกับเมื่อวานปรากฏกายที่ตรงนั้น “นายบอกว่า รอกินข้าวเช้าค่ะ” เด็กสาวพูดไทยกลางช้าๆ แม้ไม่ชัดมาก แต่ก็รู้สึกได้ว่าเจ้าตัวพยายามพูดให้ฟังดูสุภาพไพเราะ “ตอนนี้เหรอจ๊ะ” เธอยิ้มให้ขณะถาม อย่างน้อยรู้สึกว่าการมีผู้หญิงด้วยกันอยู่ใกล้ๆ ในที่ซึ่งไม่รู้จักใครเลยก็ยังนับว่าอุ่นใจ “ค่ะ ตามหนูมา” อีกฝ่ายยิ้มแหยๆ ให้เธอ เหมือนตอนแรกแกจะเกร็งๆ ไปบ้างที่ต้องมาคอยดูแลคนแปลกหน้าอย่างอราลี แต่พอได้คุยกันจริงๆ แล้วเจอรอยยิ้มอ่อนหวานของหญิงสาวก็ทำให้อีกฝ่ายมีไมตรีตอบโดยง่าย อราลีเดินตามอีกฝ่ายออกมาด้านนอก เพิ่งสังเกตได้ว่าเรือนพักหลังนี้เป็นเรือนไม้หลังใหญ่ที่ห้องของเธอนั้นนับว่าเป็นเพียงห้องเล็กๆ ที่อยู่ด้านหลังของบ้านเท่านั้น เดินมาถึงด้านหน้าก็มีห้องรับแขกที่มีชุดรับแขกเป็นเครื่องเรือนทำจากไม้อีกเหมือนเคย ราวกับว่ารสนิยมของเจ้าของที่นี่จะเป็นไม้เนื้อเงาทั้งนั้น เจียพาหญิงสาวเดินตัดไปยังห้องเล็กๆ ที่อยู่ถัดไปอีก มีโต๊ะอาหารอยู่ตรงกลาง และเจ้าบ้านอย่างเคมินพร้อมคนของเขาที่ชื่อต้าหมิงนั่งรออยู่แล้ว เช้าวันนี้ ภาพของเคมินที่เธอเห็นนอกจากไม่มีแว่นกันแดดที่ทำให้ดูขี้เก๊กแล้ว เขายังไม่ได้สวมแจ้กเก้ตสีดำตัวโปรดอีกด้วย เขาอยู่ในเสื้อโปโลสีควันบุหรี่ทำให้ดูออกว่าวันนี้ค่อนข้าง 'ไม่ทางการ' เมื่อเทียบกับครั้งก่อนๆ “อรุณสวัสดิ์ครับคุณอราลี” เป็นต้าหมิง ชายหนุ่มอารมณ์ดีที่ทักเธอขึ้นก่อน “หลับสบายมั้ยครับ?” “ถ้าจะให้ว่าตรงๆ ก็..สบายบ้าง ไม่สบายบ้างค่ะ” อราลียิ้มหวานให้เขาโดยไม่ได้เหลียวไปมองเจ้าบ้านเมื่อเอ่ยต่อว่า “รู้สึกเหมือนโดนขังอยู่ในคุกยังไงก็ไม่รู้ ก็เลยนอนไม่ค่อยสบายเท่าไหร่” ต้าหมิงทำหน้าเจื่อน ในขณะที่เคมินไม่มีท่าทีจะรู้สึกรู้สาอะไร เขาได้แต่หันไปพยักเพยิดให้เด็กสาวรับใช้นำอาหารมาเสิร์ฟสักที และก็เป็นครั้งแรกที่นอกจากเจีย อราลีก็ได้เห็นบริวารคนอื่นที่ยกข้าวปลาอาหารมาให้ด้วย พยายามมองออกไปข้างนอก.. ก็ไม่เห็นคนอื่นป้วนเปี้ยนแถวนั้นสักเท่าไหร่ ผิดจากภาพที่คิดไว้เพราะคิดว่าในแดนเถื่อนอย่างนี้น่าจะมียามถือปืนอาก้าเดินว่อนไปมากันให้วุ่น โอเค..ข้างนอกคนไม่เยอะ แต่จะออกไปได้ยังไงนี่สิ ไม่รู้แห่งหนต้นทางก็เสียเปรียบอย่างนี้ล่ะ “ยังเจ็บอยู่ไหม..แผลคุณ” จู่ๆ เคมินก็เอ่ยถามเธอขึ้น เมื่ออาหารบนโต๊ะดำเนินไปได้มากแล้ว แต่ก็ทำเอาอราลีแปลกใจที่เขานึกถาม..แต่ก็คิดว่าคงตามมารยาท “นิดหน่อยค่ะ แผลที่ข้อแขนมันทำให้ลำบากไปนิด แล้วแผลถลอกก็เข่าก็ช้ำอยู่บ้าง แต่ก็อย่างที่เห็น ฉันเดินเองได้ ไม่เป็นอะไรมากเลย” อราลีพยายามบอกว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก เผื่อว่าเขาจะเห็นว่าควรปล่อยตัวไปสักที “ความจริงส่งฉันกลับไปรักษาต่อในไทยก็ได้ ฉันมีบัตรประกันสุขภาพที่โน่น การรักษาของที่โน่นก็น่าจะดีกว่า” “ก็คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่เป็นอะไรมาก” เขาเอาประโยคที่เธอเอ่ยก่อนหน้านี้มาย้อน “ไม่ต้องห่วงหรอก อีกไม่นานก็ได้กลับบ้านแล้ว” “ก็แล้วคุณตอบได้ไหมล่ะว่าเมื่อไหร่? ฉันต้องกลับไปทำงานนะ” “เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น” เขาตอบไม่ยี่หระ แต่ทำเอาคนฟังเดือดปุดๆ ต้าหมิงเห็นบรรยากาศเริ่มไม่ดี จึงพยายามไกล่เกลี่ยด้วยการปัดความสนใจของทั้งสองคนด้วยคำถามว่าว่า “ว่าแต่งานคุณอราลีนี่คืออะไรเหรอครับ? เหมือนเคยเห็นคุณไปทำอะไรสักอย่างที่เชียงรายด้วย งานคุณอยู่ที่นั่นเหรอครับ?” คำถามนี้ทำให้หญิงสาวผู้มาเยือนคลายอารมณ์บูดลงบ้าง “ไม่เชิงค่ะ ออฟฟิศอยู่กรุงเทพ เพียงแต่ตอนนั้นเป็นตัวแทนองค์กรมาประชุมที่เชียงราย งานที่ทำเป็นหน่วยงานสากลที่ทำงานด้านการพัฒนาชีวิตผู้คน และเน้นด้านผู้อพยพย้ายถิ่นฐานในดินแดนโลกที่สามน่ะค่ะ ชื่อองค์กรมันยาว.. แต่คิดว่า..คุณเคมินนายคุณคงได้อ่านชื่อหน่วยงานแล้ว” อราลีจงใจเหน็บชายหนุ่มให้สาใจ เพราะเขาเองก็ละลาบละล้วงซองจดหมายของเธอขนาดรู้ว่าวินนายส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้มาแล้ว “ใช่ องค์กรชื่อยาวเฟื้อย แต่ก็ชื่อดัง” เคมินเอ่ยขึ้นบ้างอย่างไม่ยอมกันง่ายๆ “คิดว่าการจะเข้าไปทำงานที่นั่นได้ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกัน ก็ถือว่าคุณเก่ง” “ก็ไม่ได้เก่งมาก” อราลีไม่อยากยอมรับคำๆ นั้น “แค่มีประสบการณ์มามากพอจะเข้าไปทำ เพราะก่อนหน้าจะกลับมาทำงานในไทย ฉันเคยเจอกับนายใหญ่ที่ต่างประเทศมาก่อน เขาคงเห็นงานภาคสนามของฉันเลยชวนมาประจำที่นี่” “ก่อนหน้านี้คุณทำงานที่ไหน?” เคมินถามต่อ “หลังจบปริญญาโทในสหรัฐฯ ฉันก็บังเอิญไปได้งานกับองค์กรนี้ล่ะค่ะ แต่เป็นงานภาคสนามในปากีสถาน เน้นด้านผู้อพยพชาวอัฟกัน จากนั้นก็ต่อสัญญาทำงานที่เนปาล โดยทำงานกับผู้อพยพภูฐาน จนสุดท้ายย้ายกลับมาเมืองไทยนี่” เคมินพยักหน้าหงึกๆ แต่ก็มีแววยอมรับอยู่ลึกๆ ส่วนต้าหมิงถึงกับห่อปากเมื่อได้ฟังประวัติคร่าวๆ ของเธอ “อะโห.. เห็นตัวเล็กๆ อย่างนี้นี่ เคยไปปากีสถานกับเนปาลมาก่อนเหรอครับนี่ ทึ่งนะครับเนี่ย” “ก็..บางทีมันก็ไม่ได้น่าทึ่งน่าประทับใจขนาดนั้นนะคะ เพราะฉันไม่ได้ไปอยู่ในดินแดนศิวิไลซ์อย่างคนที่ได้ชื่อว่าไปเมืองนอกเค้าอยู่กัน แถมบางที่ที่ได้ไปก็กันดารสุดๆ แต่ก็เป็นความชอบในแบบของฉันเอง” นับเป็นรุ่งอรุณพร้อมอาหารเช้ามื้อแรกที่ทำให้เธอได้ใกล้ชิดเจ้าบ้านและคนของเขามากขึ้น สังเกตว่าต้าหมิงถึงแม้จะเรียกเคมินว่านายตลอด แต่ดูท่าจะเป็นคนสนิทชนิดกินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกันยังได้ แสดงว่าน่าจะคุ้นเคยกันมานานจึงไม่ได้ถือยศถืออย่างกัน พอมานึกๆ แล้วก็รู้สึกแปลกใจสำหรับผู้ชายที่ชื่อเคมินแห่งปางแก้วคนนี้ อราลีจำได้ถึงเสียงร่ำลือจากคนนอกที่ว่าหาเจอตัวยากบ้างล่ะ..มีลูกน้องคุ้มกันเป็นพรวนบ้างล่ะ แต่ไฉนพอมาอยู่ในอาณาจักรของเขาจริงๆ มันก็ไม่ได้น่าสะพรึงกลัวอย่างที่คาดคิด ออกจะเงียบเชียบเกินไปเสียด้วยซ้ำกับฐานะหลานชายนายพลซอหม่องลูของเขา “คุณเคมิน.. ฉันขอพูดอะไรอย่างได้ไหม?” อราลีเอ่ยขึ้นตรงๆ เมื่ออาหารเช้ามื้อนั้นจบลง “ก็ว่ามาสิ” “ความจริงถ้าฉันต้องอยู่ที่นี่ คุณควรส่งฉันกลับไปหาเพื่อนที่ชื่อคำทิพย์ ฉันมาพักที่บ้านคำทิพย์ตั้งแต่วันแรกที่มาที่นี่ และถ้าฉันหายไปอย่างนี้..เธอจะต้องไม่สบายใจแน่ๆ ที่ไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน อีกอย่างกระเป๋าเดินทางฉันก็อยู่บ้านคำทิพย์ ข้าวของที่จำเป็นก็อยู่ในนั้น ดังนั้นทางที่ดี..คุณควรให้ฉันกลับไปหาเพื่อน” แม้จะรู้ว่าเป็นการต่อรองที่ไม่มีข้อรับประกันอะไรแม้แต่น้อย แต่หญิงสาวก็เลือกที่จะเอ่ยออกไปเผื่อว่าเขาจะเข้าใจและปล่อยเธอไปตามทางสักที “บ้านเพื่อนคุณคนที่ว่าอยู่ไหน ช่วยอธิบายที” คำตอบของเคมินทำเอาหญิงสาวตาโพลง บทจะใจดีก็ง่ายอย่างนี้เลยเหรอ อารามดีใจทำให้เธอรีบบอกรายละเอียดแห่งหนตำบลของบ้านคำทิพย์ทันที “ต้าหมิง” ชายหนุ่มหันไปยังคนสนิทเมื่อเธอเอ่ยจบ “ช่วยไปบ้านเพื่อนของอราลีที่ชื่อคำทิพย์คนนี้ที แล้วอธิบายว่าอราลีอาจยังต้องพักที่นี่อีกหลายวันเพราะเพิ่งเกิดอุบัติเหตุมาหมาดๆ แล้วช่วยเอากระเป๋าเดินทางของเค้ามาที่นี่ด้วย เข้าใจนะ” “ได้ครับนาย” ต้าหมิงรับคำแล้วก็เดินตัวปลิวออกไป  ปล่อยให้อราลีหัวหมุนติ้วก่อนจะอาละวาดขึ้นมาว่า “เอ้ย!! คุณทำยังงี้ได้ยังไง” หญิงสาวว่าอย่างของขึ้นจัด “ฉันอุตส่าห์ขอคุณดีๆ แล้วนะคุณเคมิน แต่ทำไมคุณยังทำอย่างนี้กับฉัน?” “อราลี อย่าลืมว่าถ้าผมไม่เปิดโอกาสให้คุณติดต่อใคร โลกภายนอกก็ไม่อาจรู้เลยว่าคุณอยู่ที่ไหน แต่ผมก็ให้โอกาสคุณ..บอกคนทางโน้นว่าคุณควรจะอยู่ที่นี่ต่อ ถือว่าให้สิทธิ์คุณมากพอสำหรับดินแดนแห่งนี้ " เขาเอ่ยอย่างไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบคำขอของเธอ ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงเพื่อเตรียมจากไปอีกคน “วันนี้ผมคงต้องไปทำงานของผมก่อน หวังว่าคุณจะพักผ่อนนิ่งๆ ถ้าอยากได้อะไรก็บอกเจีย หนังสืออ่านเล่นพอมีเยอะอยู่หรอกที่นี่” พูดจบแล้วเขาก็เดินจากไปอย่างง่ายดาย ทิ้งให้อราลีหัวเสียอยู่คนเดียว ชิ..ไปทำงานหรือแอบไปลอบส่งยากันแน่มิทราบ # # # หญิงสาวไทยใหญ่ชื่อคำทิพย์กำลังหน้ามุ่นอยู่ด้านล่างของตัวบ้าน หลังจากหล่อนได้แวะแจ้งกับผู้ใหญ่บ้านของตนว่าแขกที่มาพักด้วยได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย อย่างไรก็ตามผู้ใหญ่บ้านก็แจ้งกับหล่อนว่าให้แน่ใจก่อนว่าแขกของหล่อนหายตัวไปจริงๆ แล้วค่อยแจ้งทางการ เพราะจริงๆ แล้วการรับคนต่างชาติเข้าพักในบ้านก็ยังเป็นเรื่องยากสำหรับทางการของพม่าอยู่เหมือนกัน แต่นี่มันเกินหนึ่งวันแล้วที่จู่ๆ อราลีก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย คำทิพย์จึงคิดว่าเป็นไงเป็นกัน! ไปแจ้งความดีกว่า หล่อนกำลังจะออกจากตัวบ้านเมื่อมีรถกระบะสี่ประตูคันใหญ่แล่นมาจอด และจอดลงที่หน้าบ้านพอดีเสียด้วย มองลักษณะรถแล้วก็แน่ใจว่าไม่ใช่คนละแวกบ้าน และที่น่าตกใจ.. คำทิพย์คิดว่าเห็นสัญลักษณ์ธงของวายัณติดอยู่บนนั้นเสียด้วย “สวัสดีครับ บ้านคุณคำทิพย์รึเปล่าคร้าบ” ชายหนุ่มผู้ขับเดินลงจากรถมาถามเธออย่างสนใจ คำทิพย์แปลกใจเล็กน้อยเพราะดูหน้าก็คิดว่าไม่น่าจะเป็นไทยใหญ่ แต่ออกไปทางจีนเสียมากกว่า กระนั้นก็พูดไทยใหญ่สำเนียงพอได้ “เอ่อ.. คุณมาหาใครคะ?” สาวไทยใหญ่ถามกลับไว้ก่อน ทั้งที่อีกฝ่ายก็บอกชัดอยู่แล้วว่าเขามาหาหล่อน แต่หล่อนน่ะไปรู้จักกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ “ก็คุณคำทิพย์แหละ และผมก็ว่าต้องเป็นคุณแน่ๆ” ชายคนนั้นยิ้มให้อย่างคนอารมณ์ดี “คุณเป็นเพื่อนคุณอราลีรึเปล่าล่ะครับ ผมคิดว่าใช่นะ” “อราลี..พี่แอ้ม!” คำทิพย์ทวนคำอย่างตกใจ “คุณ..คุณเจอพี่แอ้มที่ไหน คุณรู้เหรอว่าเค้าอยู่ไหน แล้วคุณมาจากไหนกัน?” “อะโห..หลายคำถามจังแฮะ ขอผมค่อยๆ ตอบทีละคำถามนะคุณ” เขาทำหน้าเหนื่อยเมื่อเจอประโยครัวๆ “ว่าแต่คุณเรียกคุณอราลีว่าอะไรนะเมื่อกี้ แอ้ม..เหรอครับ?” “ก็อราลีชื่อจริงเค้า แต่แอ้มคือชื่อเล่นเค้าที่ฉันเรียกน่ะค่ะ เค้าเป็นคนไทย คนไทยมักมีชื่อเล่นกันทั้งนั้น” คำอธิบายหล่อนทำให้อีกฝ่ายถึงบางอ้อ “เออ..จริงด้วยผมก็ลืมนึกไป” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างตาสว่าง “คือว่าอย่างนี้ เพื่อนคุณคนนี้ตอนนี้เขาอยู่กับนายผม คือ..จะว่ายังไงดีล่ะ เขาก็อยู่สบายดีนะครับ เพียงแต่..แหะๆ บาดเจ็บนิดหน่อยเพราะเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยที่ทำให้ทางพวกเราต้องช่วยรักษาตัวเค้าน่ะครับ” “อุบัติเหตุ?” คำทิพย์เอ่ยเสียงสูงปรี้ด “นี่หมายความว่าคุณขับรถชนพี่แอ้มใช่มั้ย? เค้าเป็นอะไรมากมั้ย? แล้วนายเอาเค้าไปซ่อนที่ไหน ทำไมไม่ส่งไปโรงพยาบาลหรือส่งเค้ากลับเมืองไทย ห๊า! บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!” คำถามคุกคามของคำทิพย์ทำให้ชายแปลกหน้าถึงกับยิ้มแหย “เปล๊า..ผมไม่ได้ขับ คนขับน่ะ..นายผม แต่รับรองนะว่าเพื่อนคุณเค้าไม่เป็นอะไรมากหรอก ยังเดินได้ปกติเลย แค่เจ็บแผลนิดๆ หน่อยๆ ทางเราเองก็พาเค้าไปตรวจกับหมอแล้วไม่พบอะไรแทรกซ้อน ตอนนี้ก็เลยเป็นแขกกิติมศักดิ์ที่บ้านไปก่อน” “เดี๋ยวๆๆ” คำทิพย์แทรกขึ้นอย่างร้อนรน “พูดมาตั้งนานน่ะตกลงพี่แอ้มเค้าอยู่ที่ไหน แล้วนายคุณที่ว่าขับรถชนเค้าน่ะใคร แล้วตัวคุณเองน่ะเป็นใคร? ชื่ออะไร? คุยมาตั้งนานแล้วยังไม่รู้เลยนะเนี่ย” “เออ จริงด้วย” ชายหนุ่มตาโพลง “ว้า..ทำไมผมชอบลืมแนะนำตัวจังนะ เอาล่ะๆ ผมชื่อต้าหมิง มาจากปางแก้ว นายผมก็คือคุณเคมินที่ทำงานอยู่พรรควายัณในปางแก้ว แล้วตอนนี้คุณอราลีเพื่อนคุณก็อยู่ที่ปางแก้วนั่นล่ะ ไม่ต้องห่วงนะครับเพราะเธอพักอยู่ที่คุ้มปางแก้วของคุณเคมินเอง” “หา! ว่าไงนะ คุณเป็นคนวายัณจากปางแก้ว แล้วก็เป็นคนของเคมินงั้นเหรอ?” คำทิพย์อุทานอีกรอบ “แล้วคุณเอาพี่แอ้มไปทำอะไรที่โน่น ทำไมคุณไม่พาเขามาส่งฉันที่นี่” “ไม่ทราบครับ อันนี้ให้ไปถามคุณเคมินของผมเอง” เขาตอบไม่รู้ไม่ชี้ “อย่างที่บอกคุณอราลีต้องพักที่โน่นอีกสักพัก เธอบอกว่ากระเป๋าเธออยู่ที่นี่ ก็เลยให้ผมมาเอานี่ล่ะ” “ฉะ..ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าที่คุณพูดเป็นความจริง?” คำทิพย์เริ่มเหงื่อตก หล่อนไม่ค่อยได้พบกับคนที่บอกว่าตัวเองใกล้ชิดกับคนสำคัญอย่างเคมินมาก่อน และชื่อเสียงชาววายัณนั้นก็เป็นที่เกรงขามลึกๆ ถึงแม้ชายคนนี้จะไม่ได้ให้ความรู้สึกคุกคามเลยแม้สักกระผีกก็ตาม “คุณเข้าไปในปางแก้วแล้วถามหาต้าหมิงที่ทำงานกับคุณเคมินได้เลย ในปางแก้วเค้ารู้จักผมกันทั้งนั้น” หญิงสาวมีท่าทีหวั่นใจนิดๆ เมื่อเขากล้าท้าให้ลอง “ฉัน..ไม่เคยเข้าไปในปางแก้ว” “อะไร..ปางแก้วเราออกจะเปิดกว้าง เดี๋ยวนี้คนแถวนี้เข้าออกกันให้พรึ่บ แต่คุณไม่เคยไปเลยเหรอ?” ต้าหมิงทำท่าตกใจ “ก็ฉันไม่เคยไปจริงๆ นี่นา พักหลังฉันไม่ค่อยได้อยู่ที่บ้านนี้หรอก ฉันมีงานทำในไทยค่ะ” “มิน่าละ ผมถึงไม่เคยพบคุณมาก่อนเลย ทั้งที่พักหลังน่ะผมก็ออกจากปางแก้วเข้ามาแถวนี้บ่อยๆ” อีกฝ่ายยิ้มกว้างเมื่อเอ่ยว่า “เสียดายจังนะครับ” คำทิพย์ขึงตามองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ.. กะล่อนแต่แรกพบเชียวนะอีตานี่.. “เสียดายอีกอย่างที่ว่าตอนนี้..ผมคงต้องขอแค่กระเป๋าของคุณอราลีจากทางคุณแล้วล่ะคำทิพย์ นายผมสั่งแค่ให้มาเอาของที่นี่ ดูท่าตอนนี้อาจจะยังไม่เหมาะสมที่จะให้คุณเข้าไปพบเพื่อนคุณได้ หวังว่าจะเข้าใจนะครับ” “ฉันไม่เข้าใจเลย..” คำทิพย์เอ่ยอย่างงุนงง “ทำไมนายของคุณต้องให้พี่แอ้มอยู่ที่โน่น ทำไมฉันเข้าไปพบตอนนี้ไม่ได้ คุณรู้มั้ยฉันกำลังจะต้องกลับไปเมืองไทยเร็วๆ นี้แล้ว ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าพี่แอ้มยังสบายดีอยู่ ชีวิตคนทั้งคน..มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะคุณ แล้วคนระดับพี่แอ้ม..คุณควรรู้ว่าเขาตำแหน่งไม่ใช่น้อยในองค์กรระหว่างประเทศ เค้าไม่ใช่คนที่พวกคุณจะพาตัวไปไหนได้ง่ายๆ” คำทิพย์พยายามเอ่ยอ้างให้อีกฝ่ายตระหนักถึงสถานะความเป็นเจ้าหน้าที่องค์กรนานาชาติของอราลี ซึ่งหล่อนคาดว่าคนของวายัณน่าจะเกรงใจกันบ้าง “ขอโทษครับ ผมต้องทำตามคำสั่งนายของผมเท่านั้น” คำรับของเขาฟังดูเป็นการเป็นงาน “เรื่องของคุณอราลีต่อจากนี้เราจะจัดการให้เอง ตอนนี้ผมขอความกรุณาจากคุณแค่เรื่องกระเป๋าสัมภาระของเค้าเท่านั้น อ้อ..ถ้าคุณจะเดินทางไปเมืองไทยก็ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ แล้วถ้าเป็นไปได้ครั้งหน้าคุณกลับมาเยี่ยมบ้านก็อย่าลืมแวะไปปางแก้วนะครับ หวังว่าจะเจอกันอีก รับรองผมพาคุณเที่ยวได้ทั่วเมืองแน่ๆ” คำทิพย์ถึงกับเบ้หน้า ..ฉันขอร้องให้นายพาฉันเที่ยวปางแก้วตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ.. นายก๊องส์! # # # พอลับร่างเคมินไปแล้ว อราลีก็เพิ่งเข้าใจสภาวะรอแกร่วและว่างงานเป็นครั้งแรกหลังไม่ได้สัมผัสมันมาหลายปี ที่ผ่านมาวันหยุดยาวเธอหายากอยู่แล้วเพราะทำงานภาคสนามตลอด ดังนั้นพอหยุดทีก็เป็นอันต้องได้เดินทางกลับเมืองไทยหรือเดินทางไปที่ไหนสักที่ มีตารางกิจกรรมให้ทำเยอะแยะไปหมดเพราะเวลาทำงานแทบไม่ได้ชอปปิ้งหรือทำอย่างอื่น แต่นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เธอใช้เวลาว่างในวันหยุดครั้งแรกกับการอยู่บ้านคนแปลกหน้า.. คนที่น่าจะมีตำแหน่งบางอย่างในสหภาพแห่งชาติวายัณ เคมินหายหน้าไปจากบ้านหลังจากเขาทานอาหารเช้ากับเธอเสร็จ ต้าหมิงก็ยังไม่ปรากฏตัว อราลีรู้สึกได้เพียงว่ามีเธอและเด็กสาวชื่อเจียเท่านั้นที่เป็นสิ่งมีชีวิตในบ้านหลังนี้ นอกนั้นบริเวณบ้านก็เป็นภูเขาเนินเล็กที่มีต้นไม้รายรอบ เพียงแต่ว่า.. ยอมรับว่าเธอเริ่มเห็นรั้วและคนของเคมินอยู่ห่างๆ บ้างเหมือนกันแต่ก็เพียงไม่กี่คน แล้วที่บ้านหลังนี้ล่ะ. ไม่เห็นใครอื่นเลย เขาอยู่แค่คนเดียวเหรอ? อราลีหวนนึกถึงบทสนทนาระหว่างเธอกับนักข่าวหนุ่มไทยใหญ่อย่างสายโลนเมื่อวันก่อนโน้น.. ขณะที่เรื่องราวของเคมินกลายเป็นประเด็นกลางโต๊ะน้ำชาขึ้นมา ‘แล้วทำไมพูดถึงแต่เขากับคุณตากันล่ะ พ่อแม่เขาไม่มีเหรอ? หรือเกิดจากกระบอกไม้ไผ่?’ อราลีแอบกระทุ้งถามเรื่องส่วนตัวเขาดื้อๆ เพราะเธอจำเนื้อความจดหมายผิดซองของเขาได้ดี.. จดหมายนั่นเขียนถึงเขาและลงชื่อว่าพ่อ และแปลกใจคือเขียนเป็นภาษาไทย ดังนั้นอาจเป็นไปได้ว่า.. พ่อเขาเป็นคนไทย ‘ก็ไม่ค่อยมีคนรู้แน่ชัดหรอกครับพี่แอ้ม แต่คนทั่วไปจะรู้แค่ว่า..แม่เขาเป็นลูกสาวคนเดียวของซอหม่องลู แต่ว่าไม่เห็นมีใครรู้อะไรเกี่ยวกับพ่อเขา รู้อีกอย่างว่าแม่เขาตอนนี้อยู่ต่างประเทศกับครอบครัวซึ่งน่าจะเป็นการแต่งงานใหม่ เลยไม่ค่อยมีใครได้เห็นเธอเท่าไหร่ ดังนั้นคุณเคมินก็เลยโตมากับคุณตาเขามากกว่า อ้อ แต่ว่าเขาก็ไปเรียนต่างประเทศเหมือนกันนะคุณเคมินเนี่ย ถึงได้กลับมาติดต่อกับฝรั่งแทนคุณตาเค้าได้ไงครับ’ ถึงว่าสิ..เคยผ่านเมืองนอกมา ภาษาอังกฤษถึงค่อนข้างจะคล่องอย่างน่าแปลกใจ ใครจะไปคาดคิดว่าในหมู่คนชนเผ่าวายัณที่คนนอกมองว่าเป็นผู้ร้ายค้ายาแถมอยู่ไกลความเจริญ.. จะมีคนเอาดีทางด้านการศึกษาอย่างนี้ด้วย แต่วูบนั้นอราลีก็นึกถึงวินนาย เขาก็เป็นคนหนึ่งไม่ใช่เหรอที่มีอนาคตดีๆ อยู่ที่อเมริกา ไม่ว่าด้วยแรงจูงใจอะไรก็ตามเขาก็ได้เลือกที่จะก้าวเข้ามาเป็นแขนเป็นขาให้คนใหญ่โตอย่างเปาเชิงหวา และกลายเป็นหนึ่งของกลุ่มอิทธิพลแถบนี้ไปแล้ว..คงสมความตั้งใจเขาแล้วกระมัง เจียเดินหอบหนังสือมาให้อราลี แล้วบอกว่า.. มาจากห้องทำงานของนาย “นายเธออ่านหนังสือพวกนี้ด้วยเหรอจ๊ะ?” หญิงสาวถามอย่างนึกสนใจ หนังสือภาษาอังกฤษประเภทเกี่ยวกับประเทศพม่า ชนกลุ่มน้อย โดยเฉพาะความขัดแย้งในสามเหลี่ยมทองคำ แล้วก็ยังมีนิตยสารภาษาอังกฤษจำพวกธุรกิจอีก “ไม่รู้ค่ะ.. หนูก็ไม่เคยอ่านพวกนี้” เด็กสาวตอบยิ้มแหย “แล้วเจียอายุเท่าไหร่ ได้ไปโรงเรียนไหมจ๊ะ” หญิงสาวถามต่อ ถ้าไม่ได้เรียนนี่เธอก็จะได้เหมาเอาว่านายเคมินใช้แรงงานเด็กได้เลยทีเดียว “ไปค่ะ ตอนนี้หนูสิบสี่” คำตอบอีกฝ่ายตัดความหวังกันเห็นๆ “หนูเรียนที่ปางแก้วนี่ล่ะ แต่ตอนนี้โรงเรียนปิด รอเปิดค่อยไปเรียน” “อ้อ..ที่ปางแก้วมีโรงเรียนด้วยสินะ..” อราลีนึกพึมพำกับตัวเองเบาๆ “แล้ว..เมืองลันที่เค้าว่าเป็นศูนย์กลางของวายัณล่ะ เจียเคยไปมั้ย ใหญ่โตกว่าปางแก้วมากมั้ย?” เด็กสาวส่ายหน้า “หนูไม่เคยไปหรอกค่ะ หนูยังเด็กเลยไม่ค่อยได้ไปไหน แต่เค้าว่ามันก็ใหญ่กว่าปางแก้ว แต่ใครๆ เค้าก็บอกอีกเหมือนกันว่าปางแก้วเป็นเมืองใหม่กว่า โรงเรียน โรงพยาบาล อะไรๆ ในปางแก้วค่อนข้างใหม่กว่าเมืองลันค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าอย่างค่อยๆ เข้าใจอะไรบ้าง เมืองลันที่น่าจะเป็นเมืองหลวงของวายันค่อนข้างอยู่ไปทางชายแดนจีนและเป็นศูนย์กลางเก่า ในขณะที่ปางแก้วนี้เป็นศูนย์กลางใหม่และน่าจะใกล้ชายแดนไทยมากกว่า “ฉันยังไม่เคยลงไปปางแก้วเลย มันไกลจากที่นี่มากไหมจ๊ะ” อราลีถามอย่างนึกรู้ “ไม่ไกลหรอกค่ะ เดินเอาก็ยังได้ แต่จะเหนื่อยหน่อย นั่งรถเร็วกว่า” เจียตอบตามตรง แต่ยังไม่วายลงท้ายด้วยประโยคซื่อๆ ว่า “แต่นายสั่งเอาไว้ไม่ให้คุณไปไหนไม่ใช่เหรอคะ?” “อ้อ! จริงสิ.. ลืมไปนะว่าฉันจะไปไหนก็ไม่ได้เด็ดขาด!” อราลีแสร้งทำหน้าเหลอหลา แต่ก็แอบกระแทกเสียงแบบไม่รู้จะลงกับใครดีเหมือนกัน เด็กสาวชื่อเจียได้แต่ยืนงง เพราะไม่รู้ว่าตัวเองโดนหางเลขไปด้วยรึเปล่า แต่ก็เดินเลี่ยงๆ ออกมาเพราะคิดว่าอย่าไปจุ้นกับเรื่องผู้ใหญ่ดีกว่า ยิ่งกับแขกคนนี้แล้วถือว่าเป็นสิ่งแปลกประหลาดสำหรับที่พักคุณเคมินมากโข เพราะเด็กสาวเป็นลูกของแม่บ้านที่ดูแลที่นี่ จึงพอรู้ว่าไม่ค่อยจะมีใครได้เข้ามาพักที่นี่บ่อยนักหรอกนอกเสียจากคนที่คุณเคมินอนุญาตจริงๆ แต่จะมีคนนี้ล่ะที่แปลก.. เพราะคืนก่อนนี้นายจับเธอใส่ห้องแล้วล็อคเฉยเลย แต่วันนี้ เจียก็ได้ยินคนเป็นนายบอกเอาไว้กับต้าหมิงและคนดูแลบ้านทุกคนว่า ‘วันนี้ปล่อยเขาอยู่ข้างนอกห้องก็ได้นะ ขืนไปจับขังใส่ห้องเดี๋ยวเฉาตายหมด ต่อให้หนีไปไหนก็ไม่พ้นปางแก้วแล้วฉันก็ตามเขากลับมาได้อยู่ดี แค่นี้เขาก็แทบจะเอากฎหมายสิทธิมนุษยชนมาลากคอฉันอยู่แล้ว’ อีกฟากหนึ่งนั้น ผู้มาเยือนพยายามลอบมองด้านนอกอย่างสนใจ เธอเริ่มมองเห็นทางเข้าออกของบ้านพักบนเนินเขาแห่งนี้บ้างแล้ว อราลีถึงกับลอบอมยิ้มกับตัวเองอย่างมีชัย ดูท่าเคมินจะย่ามใจเกินไปแล้วที่ปล่อยเธอเดินเพ่นพ่านได้อย่างนี้ หรือจะแน่ใจมากว่าเธอไม่มีปัญญาหลุดออกไปข้างนอกได้ คอยดูฝีมือเธอก็แล้วกัน ================================================= mamahuhu>> สวัสดีค่ะคุณหมอ ขอบคุณที่แวะเวียนและให้กำลังใจนะคะ สำหรับเรื่องนี้เป็นเรื่องที่จู่ๆ ก็มีแรงบันดาลใจฮึดให้เขียน มันจึงมีส่วนประกอบและเค้าโครงเรื่องที่แปลกนิดหน่อย แต่หวังว่าจะอ่านกันได้ค่ะ ส่วนชื่อ วินนาย ถ้าสะกดตามแบบพม่าแล้วแปลงเป็นอังกฤษจะเขียนว่า  Win Naing ค่ะ เป็นชื่อดาษๆ ประมาณ สมชาย สมศักดิ์ ของบ้านเรา (ออกแนวเป็นภาษาพม่ามากกว่าเป็นภาษากะเหรี่ยงหรือไทยใหญ่ด้วยซ้ำค่ะ) แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 55 19:03:00 จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 18:56:49

ความคิดเห็นที่ 3 ยิ่งอ่านยิ่งเห็นถึงความขำนาญในการใช้ภาษา รู้สึกคำบรรยายของตัวเองเหมือนเด็กประถมไปเลยค่ะ การอ่านนิยายสำนวนดีๆแบบนี้จะทำให้ตัวเรามีพัฒนาการขึ้นโดยธรรมชาติ ถ้าลงเล่มเมื่อไหร่ อิฉันจะอุดหนุนและจะถ่ายภาพหนังสือส่งไปอวดค่ะ และถ้าขายเป็นอีบุ๊ก อิฉันถนัดมาก เพราะนี่ก็สั่งซื้อเป็นอีบุ้กมาหลายเรื่องแล้ว ไม่ใช่เพราะราคาถูก แต่เพราะไม่มีเวลาออกไปข้างนอกค่ะ นอกจากทำงาน งานหนังสือยังไม่ไปเลยค่ะ จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 08:22:07

ความคิดเห็นที่ 4 ลงชื่อว่ายังตามนิยายเรื่องนี้อยู่เสมอนะจ๊ะ ส่วนเรื่องใหม่ของคุณฝน เค้าก็จะรอเป็นเล่มอีกเช่นเคย ฮี่ฮี่ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 15:03:28