ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 16 “เอ้า รูป” เปลือกตาค่อยๆกระพริบเปิดอย่างสะลึมสะลือเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมคำเอ่ย เนตรนภิสพยายามดันตัวขึ้นนั่งพิงขอบเตียงอย่างอ่อนแรงแล้วกล่าวขอบคุณบุณยนุชที่ยื่นถุงอัลบั้มรูปจำนวนหลายเล่มให้ “ขอบคุณที่ช่วยไปเอาให้” “อย่าหาว่ายุ่งนะหน่า แต่เห็นว่าข้างในเป็นรูปงานแต่ง ที่บ้านหลังนู้นไม่มีรูปพวกนี้ติดไว้อยู่เลยเหรอ” คนนอนบนเตียงส่ายหน้าพรืดแล้วสะท้อนใจ “คู่ฉันมันเริ่มต้นเหมือนคนอื่นที่ไหนกัน” ก่อนจะวางมันลงข้างเตียง แล้วถอนใจเฮือก พร้อมกับบุณยนุชที่พูดขึ้นมาทันที “ไม่สบายใจใช่ไหม” “ไม่น่าแต่งงานเลย” เนตรนภิสว่าออกมาจากใจ ความรู้สึกกลัวของเมื่อคืนเป็นเช่นไรยังคงฝังลึกอยู่ในความทรงจำ “เอาน่า แกก็เป็นฝ่ายหาเรื่องเอง ดันไปแต่งกับคนใจร้ายหน้าหล่อพ่อรวยอย่างนั้น ก็แค่ต้องทนเขาบ่นๆจิกๆไป” มันไม่ใช่แค่บ่นๆจิกๆอย่างที่เพื่อนเธอว่านี่ล่ะสิ ร่องรอยแดงยังชัดเจนอยู่บนคอระหง แถมเมื่อคืนเธอดันบ้าดีเดือดขับรถกลับมาบ้านอย่างไม่รู้จะหนีไปไหน พอถึงที่หมายปุ๊บก็สติหลุดยืนตากฝนจนเหน็บหนาวราวกับนางเอกมิวสิควิดีโอ พอวันนี้เลยต้องมานอนซมเพราะไข้ขึ้นสูงถึงสามสิบเก้าองศา แถมอาการอาหารเป็นพิษก็ทำให้กินอะไรแทบไม่ลง ร่างกายทรุดโทรมลงภายในวันเดียวจนต้องโทรหาบุณยนุชให้ช่วยมาดูแลและแวะออกไปเอารูปที่เธอสั่งอัดไว้กับร้านด้วย “แล้วนี่เขาไม่คิดจะมาดูหน่าเหรอ” เนตรนภิสเงียบไปครู่ใหญ่ “ฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วแกถึงกับหนีกลับบ้านมานอนซมขนาดนี้ ถ้าแกอยากเล่าคงเล่าเอง” “เขาเข้าใจผิดว่าฉันท้องกับต้น” สิ้นเสียงตอบ บุณยนุชก็อ้าปากหวอแล้วถามต่อโดยเร็ว ”ทำไมจู่ๆถึงได้เข้าใจแบบนั้นได้” “ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อวานฉันไปโรงพยาบาลกับต้นเพราะอาหารเป็นพิษ” แล้วคนป่วยก็ครุ่นคิดชั่วครู่ “หรือว่า... แน่ๆ” “อะไรแน่ๆ” “เมื่อวานฉันเจอแฟนเก่าคุณเจนที่นั่น ทักทายกันนิดหน่อย” “นั่นไง เข้าพล็อตละครหลังข่าวไหมล่ะ ฉันว่าแม่นี่ล่ะตัวการ” เมื่อเห็นเพื่อนสนิทออกอาการเต้นผางแทนตน เนตรนภิสก็ปรามทันที “เอาจริงที่ฉันเคยเจอเขา เขาก็ดูนิสัยดี” “จ้ะแม่นางเอก” “แกคิดว่าฉันรู้สึกแบบนั้นเหรอ... จริงๆแล้ว เขาคือสาเหตุที่ทำให้คุณเจนต้องทิ้งงานแต่งไปหา คนที่เขาพาออกงานด้วย แถมเคยพามาบ้านครั้งนึง แต่ฉันก็ยิ้มรับขับสู้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ฉันเองก็พอเอะใจไว้แล้วว่าเขาอาจจะไม่ธรรมดาเพราะเพิ่งหย่ากับสามีมาด้วย” “เข้าบล็อคนางร้ายว่างั้น” “แต่ฉันก็ไม่รู้เจตนาแท้จริงของเขา เขาอาจจะแค่เป็นเพื่อนกัน แล้วก็โทรไปถามคุณเจน แล้วเขาเข้าใจผิดไปเอง เอาจริงการที่ฉันไปสืบและหมายหัวจะเล่นงานเขานี่ เขาอาจจะเป็นนางเอกตัวจริงแล้วฉันร้ายก็ได้ ชีวิตจริงมันไม่มีหรอกใครจะดีเต็มร้อยร้ายเต็มร้อย สิ่งที่ฉันทำไปในท้ายที่สุดถ้าพวกเขารู้ความจริง ฉันคงดูแย่กว่านางร้ายเสียอีก” คนพูดว่าแล้วก็เลื่อนตัวลงนอนอย่างอ่อนเพลียขณะเพื่อนสนิทริมเตียงส่งน้ำให้จิบ ดวงตาคู่โตฉายแววขอบคุณเมื่อเห็นความเป็นห่วงเป็นใยของเพื่อน “ถึงแกจะร้ายอย่างไร แกก็เพื่อนฉันนะหน่า ทุกสิ่งที่แกทำไปฉันรู้ว่าก็เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้กับครอบครัวตัวเอง” “ประโยคนี้ฟังแล้วน้ำตาจะไหล ขอแชร์ได้ไหม” ทั้งที่รู้สึกไม่สบาย แต่เนตรนภิสยังแกล้งพูดเล่นเพื่อปิดบังความอ่อนแอในหัวใจ รับรู้แล้วว่าถึงเธอจะไม่เหลือใคร อย่างน้อยคนข้างตัวนี่ก็คือหนึ่งในเพื่อนแท้ของเธอ “แล้วคืนนี้แกจะอยู่คนเดียวได้เหรอ ไข้สูงขนาดนี้ ฉันว่าฉันโทรเรียกต้นมาช่วยหิ้วปีกแกไปโรงพยาบาลดีกว่า” “หยุดเลย ถ้าต้นมาเดี๋ยวก็กลายเป็นเรื่องโอละพ่อโอละแม่กันอีก แค่เมื่อคืน... มันก็เลวร้ายพอแล้ว” แววตาเพื่อนสนิทฉายแววสงสาร พร้อมแตะไหล่คนป่วยเบาๆ “บางสิ่งมันเสียไปได้ แต่เราต้องสู้ต่อไปนะหน่า...” เนตรนภิสหัวใจวูบอีกครั้ง เมื่อคิดถึงสิ่งที่เกือบเกิดขึ้นเมื่อคืน แม้มันจะแค่เกือบ... แต่กลับทำให้เธอปวดร้าวจนฝังใจกับความรู้สึกหวาดกลัวนั้น “ยังไม่เสียเว้ย” คนป่วยพยายามยิ้มให้เพื่อนเห็น ทั้งที่ขอบตานั้นเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวเพราะน้ำตากำลังจะเอ่อ “แล้วไป สู้ๆนะ เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น ทะเลาะได้ก็ดีกันได้ ถึงแกจะไม่ได้แต่งงานกันเพราะรัก แต่ความผูกพันมันมีอยู่แล้วล่ะ ฉันเองก็เหมือนกัน ตั้งแต่แต่งงานกับพี่คุณมานี่ทะเลาะกันแทบทุกวันตั้งแต่เรื่องเล็กยันเรื่องใหญ่” “แต่ก็คืนดีกันทุกคืนล่ะสิ” น้ำเสียงแม้จะอ่อนแรงหากแต่แฝงซึ่งความกวน สายตาป่วยนั้นเหลือบมองอย่างรู้ทัน ทำเอาบุณยนุชพูดไม่ออกด้วยความกระดากแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “นี่มันก็เย็นแล้ว ฉันว่าเดี๋ยวฉันไปเอาของที่บ้านมานอนเป็นเพื่อนแกดีกว่าน้อยหน่า” “ลำบาก ไม่ต้องหรอก” “ไม่ต้องได้ยังไง ไข้สูงขนาดนี้ เดี๋ยวฉันมาอยู่นี่ดีกว่า เอ้อ... เพิ่งนึกอะไรออก” บุณยนุชดีดนิ้วเป๊าะพร้อมลุกขึ้นจากริมเตียงของเพื่อนสาว เดินไปจนถึงประตู เปิดออกแล้วหันหลังมาบอก “เคยได้ยินที่เขาพูดไหมว่าคนที่เขาทะเลาะกันแรงมากๆแบบไร้เหตุผล ที่จริงแล้วคือรักกันมากนะ" เนตรนภิสจ้องมองเธอแล้วเงียบไปสนิท บุณยนุชรู้สึกสงสารเพื่อนจับใจ แม้เธอจะพยายามทำเหมือนยิ้มได้แต่จริงๆแล้วกลับดูซึมลงจนน่าใจหาย แววตาของเพื่อนนั้นจับประกายหม่นหมองอยู่ตลอดเวลาจนเธอรู้ว่าเนตรนภิสคงไม่ได้ป่วยแค่กายอย่างเดียว เมื่อเห็นว่าประตูปิดลงสนิทเงียบเชียบแล้ว เนตรนภิสที่บัดนี้เริ่มกลับมาสะลึมสะลือเพราะพิษไข้ก็คว้าเอาถุงอัลบั้มรูปแล้วฝืนลุกขึ้นไปนั่งบนโต๊ะเขียนหนังสืออย่างลำบาก นิ้วสั่นน้อยๆพลิกแต่ละรูปด้วยหัวใจอ่อนไหว ความทรงจำในช่วงเช้าวันแต่งงานที่เจนภพยังคงอยู่ร่วมทุกเสี้ยววินาทีฉายชัดในสมอง ก่อนจะหยุดลงเมื่อเห็นรูปตัวเองในชุดไทยจักรพรรดิสวยงามนั่งยิ้มกว้างเคียงข้างกับเจ้าบ่าวหล่อเหลาผู้กำลังอมยิ้มไม่เต็มใจเท่าใดนัก นิ้วเรียวหยิบรูปนั้นออกมาจากซองแล้วงัดหลังใส่กรอบรูปว่าง พลันน้ำตาไหลโดยไม่ทันรู้ตัวยามจ้องมองรูปนั้นตั้งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือเคียงข้างกับรูปแห่งช่วงเวลาสำคัญอื่นๆในชีวิต ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งอย่างอ่อนแรง น้ำตาซึมขอบตาด้วยความใจหาย ตระหนักได้ว่าตนเองเคยมีช่วงเวลาดีๆกับเจนภพไม่น้อยเลยทีเดียว เสียงประตูที่เปิดเข้ามาอีกครั้งทำให้เนตรนภิสซึ่งเกือบจะเคลิ้มหลับเพราะฤทธิ์ยาไปแล้วต้องแปลกใจอีกครั้ง นึกว่าบุณยนุชคงจะลืมอะไรสักอย่าง ปากจึงพูดอย่างอู้อี้และอ่อนแรงขณะตานั้นยังคงลืมไม่ขึ้น “แนต... ลืมอะไรหรือ... เปล่า” เสียงฝีเท้านั้นเข้ามาใกล้ ก่อนรู้สึกถึงน้ำหนักฟูกยุบลงด้านข้าง ก่อนหน้าผากร้อนฉ่าจะได้รับสัมผัสแผ่วเบาจากมือใครบางคน “น้อยหน่า” ดวงตาคู่โตเบิกโพลงทันทีอย่างลืมฤทธิ์ยาเมื่อจำเสียงนั้นได้เป็นอย่างดี สิ่งแรกที่เห็นกลับเป็นหน้าเจนภพซึ่งบัดนี้แสดงความอาทรออกมาอย่างชัดเจน ขณะมือยังคงแตะอยู่บนหน้าผากราวกับอยากช่วยดูดซับอุณหภูมิในร่างกายเธอออกไปให้หายเร็วขึ้น หญิงสาวหันหน้าตะแคงหนีทันทีอย่างไม่นึกเสวนา หัวใจนั้นกลับมีแต่ภาพสายตาเย็นชาของชายหนุ่มย้อนเตือนไม่จบ ขณะน้ำตานั้นกำลังจะเอ่อออกมาจนต้องรีบกระพริบตายั้งไว้ใม่ให้ไหล “คุณไม่สบายหนักแล้วหนีมานอนที่นี่... เราไปโรงพยาบาลกันดีกว่าไหม” “...ถ้าจะมาเพื่อถากถางกันก็เอาไว้รอที่บ้านก็ได้” เธอพยายามคุมเสียงให้เป็นปกติแล้วตอบ ทั้งที่รู้ดีว่าคนข้างๆไม่ได้เจตนาเช่นนั้น “ ผมตั้งใจมาดูแลคุณ” “ไม่จำเป็น” “จำเป็น” เนตรนภิสกล่าวเสียงเข้ม “กลับไป” “ไม่กลับ” หญิงสาวพลิกตัวกลับมา คราวนี้ฝืนใจสบตาเขา ปากเอ่ยแผ่วเบาเพราะอ่อนแรง “กลับไป ฉันไม่ต้องการการดูแลจากคุณ” “ผมเป็นสามีของคุณ ผมต้องดูแล” “ถ้าจะมาเพราะเป็นหน้าที่สามีอะไรนั่นก็ไม่เป็นไรค่ะ” “ผมไม่ได้มาเพราะหน้าที่ ผมมาที่นี่เพราะความรู้สึกของผม” คนป่วยบนเตียงเงียบไปทันที คราวนี้หยุดน้ำตาไว้ไม่ทันจึงไหลซึมออกข้าง จิตใจนั้นรับรู้ว่าเจนภพสำนึกแล้วจากน้ำเสียงและคำพูด แต่สมองยังจดจำความโหดร้ายของเมื่อคืนได้เป็นอย่างดี มือใหญ่อบอุ่นบัดนี้ไล้ใบหน้าอย่างหวังปาดน้ำตา แต่หญิงสาวกลับหลบโดยเร็วด้วยความระแวง ปากไล่อีกครั้ง “ถ้าเป็นเพราะว่าคุณรู้สึกอยากหย่าล่ะก็ วันนี้ฉันไปไม่ไหว เอาไว้พรุ่งนี้หายดีแล้วเราค่อยเจอกันที่หน้าเขต” “ถ้าผมอยากหย่าดังที่ปากว่าจริงๆ ผมจะไม่แม้แต่คิดตามหาคุณตั้งแต่เช้า” น้ำเสียงจริงจังสั่นคลอนหัวใจหญิงสาวไม่น้อย ความจริงใจบนใบหน้าสามีเป็นเครื่องพิสูจน์อย่างดีว่าเขาคิดเช่นไร เธอพยายามปฏิเสธที่จะรับรู้มันด้วยการหันหลังให้อีกครั้ง “ผมขอโทษ...” หัวใจหญิงสาวพองโตขึ้นมา เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปหาเขา น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่ได้อีกต่อไป ก่อนตัดสินใจรวบรวมแรงลุกขึ้นจากเตียงแล้วพยายามจะยืน หากเจนภพกลับอ้อมเตียงมาดักหน้าเอาไว้พร้อมกับเตรียมพยุงเธอทันที “คุณกลับไปเถอะ” “ผมไม่กลับ คุณไม่สบายมาก” “กลับไป ถ้าไม่กลับฉันจะเรียกคนมาไล่คุณ แล้วแจ้งข้อหาบุกรุก” “คุณอยากทำแบบนั้นก็ได้ แต่อย่างไรผมก็จะไม่กลับบ้านของเราเด็ดขาด... ถ้าไม่มีคุณไปด้วย” เนตรนภิสทรุดตัวลงเตียงเพราะรู้สึกหน้ามืด ขณะเจนภพรีบนั่งย่อลงแล้วจัดหมอนให้โดยเร็ว “คุณหน้าซีดมาก เพราะอาหารเป็นพิษใช่ไหม แล้วก็เพราะโดนฝนเมื่อคืนนี้... นอนเถอะ เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะหาข้าวให้คุณเอง แล้วจะมานอนเป็นเพื่อนคุณที่นี่ถ้าคุณไม่ยอมกลับ” “เพื่อนฉันจะมานอนที่นี่เป็นเพื่อนอยู่แล้ว” “คุณแนตใช่ไหม ผมเจอกับเขาที่หน้าบ้านคุณ เอาจริงคือผมมาบ้านคุณตั้งแต่เช้าแล้ว เห็นรถคุณจอดอยู่ที่นี่ก็โล่งใจเลยคิดว่าเดี๋ยวตอนเย็นจะมาหาคุณใหม่ พอเลิกงานผมเลยกลับมาอีกครั้ง ปรากฏเจอกับคุณแนตกำลังขับรถออกอยู่พอดี เขาเลยเปิดบ้านให้ผมเข้าแล้วฝากให้ผมดูแลคุณแทน” น้ำตาของหญิงสาวบัดนี้เหือดแห้งไปแล้วเมื่อรับรู้ถึงความพยายามของชายหนุ่ม แต่ปากนั้นยังกลับแข็งทั้งที่ร่างกายต้องการความช่วยเหลือ “ถ้าอย่างนั้นฉันอยู่ตัวคนเดียวดีกว่า” แต่ชายหนุ่มกลับไม่ฟังเธอเลยแม้แต่น้อย เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรออก “ช่วยเก็บเสื้อผ้าสำหรับค้างข้างนอกหนึ่งคืน แล้วให้ลุงประสิทธิ์ขับเอามาให้ที่บ้านน้อยหน่า ดูในตู้เย็นด้วยว่ามีผลไม้อะไร ให้เอามาให้หมด แล้วก็ทำข้าวต้มฝากมาด้วย” เมื่อเห็นว่าเจนภพวางสายไปแล้ว เนตรนภิสเสียงแข็งขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันไม่อยากกินข้าวต้ม” “คุณไม่กินไม่ได้หรอก ถ้าคุณไม่อยากกิน ผมจะป้อนคุณเอง เดี๋ยวไม่หาย ตอนนี้คุณนอนต่อเถอะ” แววตาหญิงสาวจ้องเขม็งมองเขาอย่างหวาดระแวง จนเจนภพรู้สึกว่าตนควรจะปล่อยช่องว่างให้เธอบ้าง รู้ดีว่าการกระทำของตนเมื่อคืนทำให้เธอต้องกลายเป็นแบบนี้ ใจนึกเป็นห่วงเกรงว่าเธอจะมัวเกร็งจนไม่ได้พักผ่อน “ถ้าอย่างนั้นผมไปรอของข้างนอกก่อนละกัน คุณก็นอนได้แล้ว” “กลับไปเลยยิ่งดี” เจนภพแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินคำนั้นแล้วเดินออกจากห้องไป เพียงครึ่งชั่วโมงต่อมาที่เขาได้ทุกอย่างแล้วเรียบร้อยก็รีบเคาะแล้วเปิดประตูห้องนอนเนตรนภิสอย่างแผ่วเบา หญิงสาวหลับไปแล้วเรียบร้อย เขาจึงเดินเข้าไปนั่งข้างเตียงพร้อมลูบผมที่ปรกหน้าเธอออกอย่างห่วงใย ก่อนจะมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อสามวันที่แล้วเขายังมีช่วงเวลาดีๆกับเธอ หากแต่ในวันนี้ก็กลับเป็นเขาเองที่ทำลายทุกอย่างลงไปกับมือ สายตาชายหนุ่มเหลือบไปบนโต๊ะเขียนหนังสือก็เห็นกรอบรูปใบใหม่ที่ดูไม่คุ้นจากวันก่อน เขาขยี้ตาเบาๆเพื่อให้มั่นใจว่ามองไม่ผิด ก่อนลุกขึ้นไปเพ่ง ภาพเนตรนภิสในชุดไทยสวยงามนั่งพับเพียบยิ้มข้างๆเขาที่กำลังยิ้มอย่างเสียไม่ได้ในเช้าวันแต่งงานเด่นชัดอยู่ตรงหน้า มือนั้นเอื้อมลงไปหยิบขึ้นมาลูบพร้อมแววตาอ่อนโยนฉายชัด ‘ก็เห็นว่ามันเป็นครั้งหนึ่งในชีวิต อะไรที่ไม่สำคัญฉันไม่เอาไว้ตรงนั้นหรอก’ เสียงหวานของเนตรนภิสเมื่อสามวันก่อนย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำ ...แสดงว่าเรื่องของเราสำคัญสำหรับคุณใช่ไหม? เขาวางรูปลงไว้ที่เดิม นั่งนิ่งลงบนพื้นตรงข้างเตียง หัวใจรับรู้แล้วว่าเธอเองก็เป็นสิ่งสำคัญในชีวิตเขาไม่แพ้กัน เนตรนภิสลืมตาตื่นมาอีกทีก็ตอนได้กลิ่นข้าวต้มหอมฉุย เธอหลับไปเนิ่นเท่าใดไม่รู้ รู้แต่ว่าเจนภพยังไม่ยอมกลับไป จึงแอบหรี่ตามองก็เห็นว่าในชายหนุ่มนั้นกำลังง่วนอยู่กับการปอกผลไม้อย่างไม่ชำนาญ เพียงพักนึงสีหน้านั้นก็สะดุ้งเบาๆเมื่อคมมีดบาดเข้าให้ที่นิ้ว หากแต่เขายังกลับปอกต่อไปอย่างไม่ใส่แผลซึ่งบัดนี้อยู่หลายนิ้วทีเดียว “ตื่นแล้วเหรอ” เสียงอ่อนโยนถามขึ้นขณะหน้าชะโงกมาดู เนตรนภิสหลับตาต่อทันที “ตื่นแล้วก็ไม่ต้องแกล้งหลับต่อหรอก มากินข้าวเถอะจะได้ทานยาตาม” คนหลับยังแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะลืมตาโพลงเมื่อได้ยินคำต่อมา “สองทุ่มแล้ว ถ้าคุณไม่กินเดี๋ยวผมจะจับกรอกปากทั้งที่ยังหลับๆอยู่แบบนี้ดีไหม” “ฉันกินเอง” เนตรนภิสดันตัวขึ้นมาจากเตียงแล้วคว้าเอาชามข้าวต้มเย็นชืดมากินเองอย่างว่าง่าย ขณะเจนภพนั้นหาเก้าอี้มาวางไว้ใกล้ๆเธอจะได้สะดวกในการกิน หญิงสาวเริ่มรู้สึกมีแรงขึ้นมาหลังจากได้นอนพักใหญ่ หากแต่สายตายังคงมองเจนภพอย่างไม่ไว้ใจ “ทำไมไม่กลับไปเสียที” “ผมว่าผมบอกคุณชัดเจนแล้วนะ” ปากนั้นว่าโดยที่สายตายังคงจับจ้องกับแอปเปิ้ลในมือซึ่งแหว่งและเบี้ยวจากการที่คนปอกปอกไม่เป็น “ฉันดูแลตัวเองได้” “อย่าดื้อได้ไหมน้อยหน่า ผมเป็นห่วงคุณ” คำพูดเรียบง่ายจากคนปากแข็งตรงหน้าทำให้เนตรนภิสรู้สึกใจพองโต บัดนี้กำแพงอิฐหนาแห่งความหวาดกลัวเริ่มกร่อนลงช้าๆ หญิงสาวเหลือบมองดูรอยบาดบนนิ้วชายหนุ่ม ตัดสินใจเอ่ย “หั่นไม่เป็นก็อย่าทำ พลาสเตอร์ยาอยู่ตรงนั้น” เจนภพเงยหน้าขึ้น แววตาจริงใจนั้นยิ้มน้อยๆยามมองเธอ “ผมมีความสุขเวลาที่ทำอะไรแบบนี้ แม้จะทำไม่เก่ง แต่อย่างน้อยก็ได้ทำเพื่อคุณ” “รู้ว่าเจ็บแล้วจะทำต่อทำไม” มีดที่หั่นแอปเปิ้ลหยุดลง คนถูกถามเบือนหน้าขึ้นมาสบตาคนป่วย “ไม่เท่าคุณเมื่อวานนี้หรอก” ภาพเมื่อวานย้อนวาบกลับเข้ามาในสมองอีกครั้ง เนตรนภิสสะอึกไปแล้วไปตอบอะไร ปล่อยให้เจนภพพูดต่อ “เมื่อวานผมเพิ่งรู้ว่าโรงงานไฟไหม้ไปหนึ่งหลัง เลยเครียดๆนิดหน่อย แล้วก็ดันมาได้ยินเรื่องคุณไปโรงพยาบาลกับเพื่อนคุณ ทั้งๆที่ผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นเพราะคุณอาหารเป็นพิษ แต่ผมเองที่ทำตัวไม่มีเหตุผล เลือกจะเชื่อว่าคุณท้อง ผมดูถูกคุณ กล่าวหาคุณทั้งที่ไม่ใช่ความจริง และตลอดมาผมก็เป็นคนแบบนั้นนับตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน แทบไม่มีสักครั้งที่ผมจะทำดีกับคุณ” “...” “ผมขอโทษ” “พอได้แล้ว...” คนป่วยบนเตียงเอ่ยเสียงอ่อนแรง “ไม่ต้องพูดมันอีกแล้ว” “ไม่ว่าคุณจะหายโกรธผมไหม แต่ผมจะให้คุณรับรู้ความรู้สึกผิดของผม” “ฉันจำไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นไม่ต้องพูดแล้ว” แววตาระยิบระยับรื้นไปด้วยน้ำตาสบเข้ากับชายหนุ่ม ไม่เข้าใจว่าตั้งแต่ตอนไหนกันที่เธอเริ่มใจอ่อนให้กับเขา หลายครั้งที่เธอพยายามห้ามตัวเองด้วยคำว่าหน้าที่ที่ต้องทำให้พ่อ หากแต่จิตใจนั้นกลับไม่ยอมทำตาม ครั้งนี้ก็เช่นกัน เนตรนภิสรู้ตลอดเวลาว่าเจนภพจงใจหาเรื่องยั่วโมโห แต่พอนึกว่าท้ายที่สุดแล้วต้องโกรธเคืองกันแบบจริงจัง ก็กลับไม่อยากจะรู้สึกเช่นนั้นขึ้นมา “น้อยหน่า...” “อยากทำอะไรก็ทำ ตามใจคุณละกัน” เนตรนภิสกระพริบตายิบขณะก้มลงทานข้าวต้มต่อ ไม่รู้เลยว่าแววตาเจนภพที่ฉายทอดมานั้นแสดงความอบอุ่นและยินดีมากเพียงใด ก่อนจะวางผลไม้ทั้งหมดใส่จาน ก่อนเดินไปเอาผ้าขนหนูบิดน้ำใส่อ่างออกมาจากห้องน้ำแล้ววางไว้ข้างเตียง เห็นผู้เป็นภรรยาฝืนใจทานข้าวต้มจนหมด บัดนี้กำลังหยิบแอปเปิ้ลไม่เป็นชิ้นกินอยู่ “เป็นไงบ้าง” “เค็มขี้มือ” น้ำเสียงจริงจังนั้นกลับเรียกรอยยิ้มชายหนุ่มเมื่อรับรู้ว่าเธอค่อยๆเปิดใจแล้ว จึงส่งผ้าขนหนูให้ทันที “จะเช็ดตัวเลยไหม” “เดี๋ยวฉันจัดการเอง ไม่ต้องลำบากคุณหรอก” หญิงสาวว่าแล้วก็เบี่ยงหลบช้าๆอย่างไม่อยากให้เจนภพแตะเนื้อแตะตัว เขาเห็นแล้วก็เข้าใจเธอเป็นอย่างดีจึงปล่อยผ้าขนหนูลงไว้ในอ่างเล็กๆแทน “ออกไปได้ไหม” เนตรนภิสเอ่ยปากไล่อย่างอ่อนเพลีย “ไม่ได้ คืนนี้ผมจะอยู่เป็นเพื่อน” “ฉันจะเปลี่ยนเสื้อ” ความกระดากแล่นขึ้นมาแสดงชัดเจนบนใบหน้าคนป่วย เจนภพพยักหน้ารับโดยเร็วอย่างเพิ่งรู้แล้วออกไปทันที จนกระทั่งเธอจัดการเสร็จแล้วจึงเปิดประตู ก็เห็นเขากำลังดูแฟ้มงานที่หยิบออกมาด้วย นึกถึงเรื่องโรงงานไหม้จากคำบอกเล่าของเขา แม้จะอยากถามแต่ทิฐิกลับปิดปากเอาไว้สนิท ก่อนมือจะยื่นพลาสเตอร์ยาทั้งกล่องให้เขา “ขอบคุณ” เจนภพรับด้วยแววตาขอบคุณแล้วเดินตามเธอกลับเข้าห้อง พร้อมช่วยจัดหมอนและผ้าห่มให้ห่มเธอพอดี “แล้วจะนอนอย่างไร ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะไปนอนห้องแม่ แล้วคุณนอนห้องนี้” “ผมนั่งหลับข้างเตียงได้ ไม่ต้องไปห้องนั้นหรอก เกิดไม่สบายหนักกลางดึกแล้วจะลำบาก” เนตรนภิสเหลือบตามองอย่างไม่นึกตอบอะไรต่อไป ความอ่อนเพลียพร้อมฤทธิ์ยาทำให้เธอสะลึมสะลือมากยิ่งขึ้น แต่ก่อนจะหลับนั้น สายตากลับจับจ้องเจนภพที่นั่งพื้นตรงข้างเตียงดูเอกสารงาน ใบหน้าเครียดนั้นทำให้เธอนึกเห็นใจไม่น้อยเมื่อรู้ความจริงดีว่าโรงงานไหม้ไฟนั้นไม่ใช่แค่อุบัติเหตุดังที่เขาเข้าใจ หากแต่เป็นแผนการของตัวศักดิ์ชัยเอง พลันเมื่อตาเริ่มปิดลงอย่างอ่อนล้า ก็ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหู “หายไวๆ คืนนี้ผมจะอยู่ข้างคุณเอง” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 22:26:50

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 17 ความรู้สึกปวดคอปลุกเจนภพขึ้นมาในยามเช้า จำได้ว่าเมื่อคืนเขาหลับฟุบกับแขนตนตรงข้างเตียงเนตรนภิส แต่เมื่อตื่นมากลับพบว่ามีหมอนหนุนสอดวางไว้บนแขนอีกที ก่อนจะเริ่มรู้สึกแน่นๆที่ปลายนิ้ว ก็พบกับพลาสเตอร์ยาแปะทับแผลเอาไว้ทั้งๆที่เมื่อคืนเขาแค่รับกล่องมันแล้วไม่ได้แปะ มีเพียงคนเดียวที่สามารถทำแบบนี้ได้ หากแต่คนนั้นบัดนี้กลับหายไปจากเตียง เจนภพเบิกตาโพลงแล้วเปิดประตูห้องออกไปทันที สายตามองหาหญิงสาวไม่พบแต่จมูกกลับได้กลิ่นกับข้าวลอยมาจากในครัว “น้อยหน่า ตื่นแล้วทำไมไม่บอก” เธอไม่หันมามองเขาขณะเอ่ยเสียงเรียบ “แล้วทำไมฉันต้องบอก ต่อไปถ้าฉันปวดฉี่ฉันต้องบอกคุณไหม” เมื่อเห็นว่าเนตรนภิสเริ่มกลับมายียวนเช่นเดิมแถมยืนทำกับข้าวทั้งที่เนื้อตัวยังดูซีดเซียว ชายหนุ่มจึงรีบปรามไว้ “นี่ยังไม่หายดีเลย ลุกมาได้ยังไง กลับไปนอน” “ฉันดีขึ้นแล้ว ไม่ได้ป่วยใกล้ตายขนาดนั้น คุณเองก็ไปจัดการชีวิตตัวเองก่อนเถอะ แล้วลงมากินข้าวกัน” คำชวนของเนตรนภิสทำให้เขาใจชื้นที่อาการเธอดีขึ้น พลางนึกถึงเมื่อคืนช่วงราวๆห้าทุ่ม เนตรนภิสนั้นไข้ขึ้นสูงแล้วพึมพำจนไม่ได้ศัพท์ เขาจึงคอยเช็ดตัวเพื่อบรรเทาไข้อยู่เป็นชั่วโมง ปิดแอร์เพื่อให้เธอเหงื่อออก ขณะเขาก็ยอมทนร้อนอยู่ข้างๆ จนกระทั่งเผลอหลับคาแขนตัวเองไปเมื่อแน่ใจแล้วว่าเนตรนภิสนั้นไข้ลดลง “ขอบคุณนะ” ขณะนั่งกินข้าว เจนภพนึกขึ้นได้เมื่อเห็นพลาสเตอร์ที่นิ้ว เนตรนภิสมองมันแล้วก็ไม่ตอบรับอะไร หากแต่ชายหนุ่มรู้ดีทีเดียวว่าเธอนั้นเองที่คอยมาแปะให้ “กลับกันเถอะ” เนตรนภิสกล่าวพักใหญ่ต่อมาตอนที่เจนภพกำลังล้างจานแทนเธออย่างทุลักทุเล “แต่สีหน้าคุณยังไม่ค่อยดี” “ไม่เป็นไรหรอก นอนพักบ้านนู้นก็มีแม่บ้านคอยดูแล อยู่บ้านนี้เดี๋ยวจะทำคุณเสียการเสียงานหมด โรงงานไฟไหม้ไม่ใช่เหรอคะ คุณกลับไปดูแลตรงนั้นเถอะ” แม้น้ำเสียงจะกระด้างและแหบพร่า แต่มันกลับทำให้ชายหนุ่มสบายใจขึ้นไม่ใช่น้อย รู้แล้วว่าตอนนี้เนตรนภิสคงให้อภัยเขาแล้วทุกอย่างหากแต่ไม่ได้เอ่ยออกมาตรงๆ สมองนั้นตั้งเป้าหมายทันทีว่าต่อจากนี้จะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจเพราะการกระทำของเขาอีกแล้ว “ได้คลิปมาเรียบร้อยแล้วค่ะ” เป็นเวลาหลายวันทีเดียวกว่าเนตรนภิสจะหายจากไข้เป็นปลิดทิ้ง สิ่งเปลี่ยนแปลงที่มาพร้อมกับไข้ก็คือความเอาใจใส่เป็นห่วงเป็นใยของเจนภพที่ดูจะมากผิดนิสัยปกติของเขา ทำเอาเนตรนภิสได้แต่คอยย้ำเตือนตัวเองถึงแผนการที่ยังคงต้องดำเนินต่อเพื่อห้ามไม่ให้ตัวเองใจอ่อนกับการกระทำแสนดีของเขา แฮนดี้ไดรฟ์บรรจุคลิปฉาวบัดนี้ถูกส่งต่อให้กับคนคิดแผนการหลังจากเธอจ้องทนดูมันด้วยความรู้สึกผิดและขยะแขยงในกามารมณ์ของพ่อสามี เพื่อที่จะเซ็นเซอร์หน้าของสาวอ่างจะได้ไม่ต้องมามีส่วนเดือดร้อนในครั้งนี้ “ขอบคุณมากนะน้อยหน่า งานนี้เดี๋ยวลุงให้คนของลุงแกล้งเปิดผิดไฟล์ให้เองในงานประชุมผู้ถือหุ้น แล้วนี่เพิ่งหายจากไข้ใช่ไหมลุงได้ข่าวมา เป็นอย่างไรบ้าง ” “ก็เป็นปกติแล้วค่ะ” “คุณเจนเขาดูแลเราดีหรือเปล่า” เนตรนภิสพยักหน้าตามความจริง “ก็ดีแล้ว แต่ระวังอย่าใจอ่อนกับเขาก็แล้วกัน...” “...ค่ะ” เมื่อออกจากห้องทำงานศักดิ์ชัย เนตรนภิสก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นเจนภพยืนรออยู่ข้างนอก “เข้าไปคุยกับอาศักดิ์ชัยเหรอ” “ค่ะ” “ไม่ยักรู้ว่าคุณสนิทกับคุณอา” หญิงสาวหลุบตาต่ำ “พอดีเข้าไปคุยเรื่องเก่าๆนิดหน่อย เขาบอกว่าเขาเป็นเพื่อนพ่อฉันค่ะ” เจนภพพยักหน้ารับรู้อย่างไม่ติดใจอะไร แตะบ่าเธอเบาๆเดินเข้าห้องทำงานศักดิ์ชัยต่อจากเธอพร้อมเอกสารปึกใหญ่ เนตรนภิสเริ่มใจไม่ดี รับรู้แล้วว่าตัวเองไม่อยากที่จะดำเนินแผนการตามศักดิ์ชัยอีกต่อไปแม้ว่ามันจะเป็นการแก้แค้นให้พ่อก็ตาม บางทีเธออาจจะคิดไปเองว่าพ่อผูกใจเจ็บ คิดไปเองว่าการแก้แค้นจะทำให้เธอมีความสุข แต่การที่ต้องอยู่อย่างแอบระแวงว่าแผนการจะแตกเมื่อไรกลับทำให้เธอทุกข์ใจไม่น้อยเช่นกัน... เนตรนภิสมองดูประตูห้องนอนบานใหญ่อันแสนคุ้นเคยอย่างชั่งใจ ผ่านไปนานนับสัปดาห์แล้วตั้งแต่เหตุการณ์คืนนั้นที่เล่นเอาเธอป่วย ภาพความเย็นชาของเจนภพยังคงฝังอยู่ในจิตใจส่วนลึกแม้เธอจะให้อภัยเขาได้แล้วก็ตามที หลังจากกลับมาอยู่ที่นี่ เธอก็ขอเจนภพนอนห้องนอนเล็กโดยที่ชายหนุ่มไม่ขัดข้องแต่อย่างใดเพื่อให้ความสบายใจ ทั้งนี้ เขายังช่วยย้ายข้าวของเธอที่อยู่ในห้องนอนใหญ่มาไว้ที่นี่โดยเธอแทบไม่ต้องเข้าไปในห้องเดิมอีกครั้งเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งวันนี้ที่เธอเพิ่งนึกออกว่าลืมเอกสารการสอนบางส่วนไว้บนโต๊ะทำงานของตน จึงได้เดินเข้ามาเอาเองเพราะเจนภพไม่อยู่ ‘คืนนี้ผมจะต้องไปงานวันเกิดนุ่น คุณ... ไม่ว่าอะไรนะ’ เนตรนภิสส่ายหน้า พลางมองเจนภพกำลังคลายกระดุมบนสุดของเสื้ออยู่ ‘อยู่บ้านคนเดียวดูแลตัวเองดีๆ แล้วผมจะรีบกลับให้เร็วที่สุด’ ‘ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตามสบาย’ เจนภพออกไปตั้งแต่หัวค่ำ ตอนนี้สี่ทุ่มครึ่งแล้ว หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปข้างใน เห็นฟูกบนพื้นยังคงอยู่ที่เดิม ขณะที่ผ้าปูบนเตียงนั้นกลับตึงเปรี๊ยะราวกับไม่มีใครยุ่งด้วย เธอรับรู้ทันทีว่าเจนภพยังคงนอนพื้นเช่นเดิมราวกับว่ารอให้เธอกลับมานอนบนเตียงอีกครั้ง เมื่อมองไปบนโต๊ะทำงาน กลับสะดุดตาเข้ากับกระดาษสีเหลืองที่ดูคล้ายๆกับโพสด์อิทแปะอยู่เต็มโต๊ะไปหมด ทุกแผ่นมีคำหนึ่งคำที่เหมือนกันอยู่ตรงกลาง ‘ขอโทษ’ หัวใจหญิงสาวกลับสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว การกระทำทุกอย่างของเจนภพนั้นแสดงความในใจได้เป็นอย่างดีโดยไม่ต้องพูดออกมา โดยไม่ช้า เนตรนภิสคว้าปากกาแล้วจรดลงไปบนกระกระดาษแผ่นใหม่แล้วแปะลงบนโต๊ะทำงานของเจนภพ หวังว่าเขากลับมาเมื่อไรคงได้เห็นมัน ‘ไม่เป็นไร’ ริมฝีปากสวยคลี่รอยยิ้มบาง ก่อนจะรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาขัดจังหวะ “สวัสดีค่ะ” “คุณน้อยหน่าเหรอคะ นี่นุ่นเองนะคะ” “คุณนุ่น?” เนตรนภิสถามต่อเมื่อได้ยินเสียงปลายสายร้อนรนผิดปกติ “มีอะไรหรือเปล่าคะ?” “คือตอนนี้เจนเมามากจนกลับบ้านไม่ได้น่ะค่ะ เขาพูดแต่ว่าต้องให้คุณน้อยหน่าไปรับกลับถึงจะยอม ถ้าคุณน้อยหน่า...” ปลายสายยังไม่ทันพูดจบ เนตรนภิสแทรกอย่างรู้งานทันที “เดี๋ยวหน่าขับรถไปตอนนี้ล่ะค่ะ ไม่ทราบว่างานอยู่ไหนคะ” ร้านอาหารกึ่งผับตรงหน้าคือเป้าหมาย กระจกใสรอบร้านเผยให้เห็นแสงสลัวภายในงานสาดส่องเหล่าผู้คนมากมายซึ่งดูสนุกสนานอยู่ภายใน เนตรนภิสหามุมจอดรถเหมาะๆแล้วก้าวลงจากรถ สังเกตเห็นรถรอบข้างมีแต่รถยนต์ราคาแพงที่พวกเศรษฐีเท่านั้นจะมีเงินซื้อได้ ยกเว้นเสียแต่มอเตอร์ไซค์ดูเก่าๆโทรมๆจอดอยู่ข้างรถเต่าของเธอที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน หญิงสาวไล่ความคิดออกไปแล้วโทรหาเจนภพหากแต่ไร้คนรับสาย จึงเลือกโทรออกหมายเลขของนิชกานต์ซึ่งเธอยังไม่ได้จัดเก็บรายชื่อ “คุณหน่าคะ ถึงแล้วเหรอคะ” “ค่ะ อยู่ด้านหน้าแล้วค่ะ ไม่ทราบว่าหน่าเข้าประตูด้านไหนได้คะ” “ประตูจากด้านลานจอดรถน่ะค่ะ พอดีเจนอยู่ข้างในใกล้ๆตรงนั้น สลบไม่ได้สติเลยค่ะ” “โอเคค่ะ เดินไปอยู่” เมื่อถึงประตูกระจกใสบานใหญ่ หญิงสาวพยายามชะเง้อมองหา จนกระทั่งเห็นเขายืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย นึกแปลกใจไม่ใช่น้อย แต่ยังไม่ทันจะได้แตะประตู... ตึง! เนตรนภิสทรุดลงไปพราะแรงไม้หน้าสามจากไหนไม่รู้กระแทกเข้ามาตรงศีรษะ สายตานั้นเริ่มลางเลือนแล้วมืดลง ภาพเจนภพหันมาสบตาเข้ากับเธอพอดีเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนสติสุดท้ายจะหลุดลอย “แค่หัวแตกน่ะครับ แต่คงต้องให้พักจนถึงเช้า” บุรุษในชุดขาวว่าด้วยรอยยิ้ม ขณะเจนภพทอดสายตามองใบหน้าซีดของคนบนเตียง บัดนี้ศีรษะเธอถูกพันเอาไว้ด้วยผ้าพันแผล “คุณหมอแน่ใจใช่ไหมครับว่าสมองไม่ได้กระทบกระเทือนอะไร” “แน่ใจครับ เนื่องจากไม่ใช่เคสอุบัติเหตุร้ายแรงขนาดกระโหลกศีรษะยุบหรือเลือดออกในสมองขนาดนั้น แค่เป็นแผลธรรมดาครับ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับแล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงคนไข้ นึกถึงชั่วโมงที่แล้วเมื่อจู่ๆมองออกไปข้างนอกประตูก็พบกับเนตรนภิสกำลังล้มลงไป ขณะคนร้ายตีหัวนั้นกำลังวิ่งหนีไปขึ้นรถจักรยานยนต์ เขาไม่รอช้าวิ่งออกไปดูอาการเธอท่ามกลางความตกใจของแขกร่วมงานวันเกิดบริเวณนั้น ไม่มีใครรู้ว่าเธอมาที่นี่ได้อย่างไร แต่ตอนนั้นเจนภพไม่มีเวลาคิด เขารีบอุ้มเธอขึ้นด้วยหัวใจเบาหวิวแล้วบึ่งตรงมายังโรงพยาบาลซึ่งใกล้ที่สุดทันที ตลอดทางได้แต่ภาวนาขอให้เธอปลอดภัย “เจน เป็นอย่างไรบ้าง” นิชกานต์โทรมาถามด้วยน้ำเสียงลน “คุณหมอบอกว่าน้อยหน่าแค่หัวแตก” “เฮ้อ โชคยังดี ถือว่าฟาดเคราะห์ไป แล้วนี่เจนรู้ไหมทำไมคุณน้อยหน่าถึงไปอยู่ตรงนั้นได้ เจนโทรเรียกมาเหรอ” “เปล่า” คนตอบว่าแล้วก็ครุ่นคิด ตอนเขาบอกกับเธอว่าจะมางานเลี้ยง ไม่มีสักคำที่เขาบอกชื่อร้านอาหาร แถมเนตรนภิสก็ไม่ใช่ภรรยาจำพวกตามติดสามี จึงน่าแปลกใจว่าทำไมเธอถึงอยู่ตรงนั้น... และทำไมเธอถึงโดนตีเข้าที่หัวได้ “แล้วนี่จะทำอย่างไรต่อ” “คงต้องรอให้น้อยหน่าเขาฟื้นแล้วถาม อีกอย่างก็คงไปแจ้งความให้ตามจับคนร้ายด้วย” “เดี๋ยวนะเจน... เราคิดว่าเรารู้แล้วว่าคุณน้อยหน่ามาที่นี่ทำไม เขาโทรมาหาเราถามว่าคุณเจนกลับไปหรือยัง เราบอกว่ายังอยู่นี่ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวจะกลับแล้ว แต่เราไม่คิดว่าเขาจะมาที่นี่ด้วย” “แล้วทำไมน้อยหน่าเขาต้องโทรหานุ่น ทำไมไม่โทรหาเรา” เจนภพซักต่อโดยเร็ว นึกแปลกใจที่เนตรนภิสมีหมายเลขโทรศัพท์ของนิชกานต์ “คงโทรหาเจนไม่ติดมั้ง ข้างในนี้อับสัญญาณ ว่าแต่เรื่องแจ้งความ เราว่าอย่าเพิ่งดีกว่า เพราะร้านอาหารนี้เป็นของพี่สาวเรา ไม่อยากให้ต้องมีคดีที่นี่ ถ้าอย่างไรเดี๋ยวเราให้คนสืบให้ดีกว่าว่าใครทำ คิดว่าน่าจะเป็นคนเมาของผับข้างๆ” ชายหนุ่มทอดหายใจยาว ไม่ว่านี่จะเป็นแค่ฝีมือคนเมาหรือแผนการอะไรของใคร คนร้ายก็ต้องถูกลงโทษเสียโดยดีโทษฐานทำภรรยาของเขาบาดเจ็บ ก่อนจะวางโทรศัพท์ลง ความคิดนั้นยังคงติดค้างอยู่กับหลายๆเรื่องที่ฟังดูแปลกๆ จึงคว้าเอาโทรศัพท์ของเนตรนภิสมาหมายจะดูว่าใครที่เป็นคนโทรหาเธอเผื่อจะเจออะไรเพิ่มเติม หากแต่ไม่สามารถเข้าได้เนื่องจากเธอตั้งรหัสผ่านสี่ตัวเอาไว้ “ฟื้นเร็วๆได้ไหม” เจนภพพึมพำเสียงเบา แววตาใต้คิ้วเข้มบัดนี้เต็มไปด้วยความห่วงใยคนตรงหน้า ตอนนี้ตีหนึ่งแล้วเรียบร้อย จะดำเนินเรื่องอะไรต่อก็คงยังทำไม่ได้จึงตัดสินใจโทรปลุกคนที่บ้านเพื่อให้นำข้าวของเครื่องใช้มาให้ หวังอยู่เคียงข้างเธอไม่ไปไหนในคืนนี้ มือใหญ่กว่าเกาะกุมแน่นเข้ามือว่างเปล่าข้างซึ่งไร้สายน้ำเกลือ ถ่ายทอดความอบอุ่นและกังวลที่มีอยู่ให้เธอได้รับรู้ก่อนจะเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น สิ่งแรกที่รู้สึกเมื่อตอนเริ่มได้สติคือความร้อนและชื้นจากการกุมมือเล็กกว่าตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มค่อยๆขยี้ตาแล้วรีบเงยดูคนป่วย พบว่าเธอนั้นจ้องเขาตาแป๋วอยู่ ความยินดีแล่นเข้ามากลางใจเมื่อเห็นว่าเธอฟื้นแล้ว “ตื่นแล้วทำไมไม่บอก” คนถูกถามไม่ตอบอะไร กลับเหลือบตามองลงยังมือของคนที่ถูกเกาะกุมอยู่ “ถ้าไม่ชอบเดี๋ยวผมปล่อยก็ได้” “ไม่ชอบ” คำตอบรับห้วนดังขึ้นทันทีพร้อมรีบสะบัดมือออก ทำเอาคนถามได้แต่จ้อง เริ่มสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้า เนตรนภิสที่เขารู้จักไม่ได้มีแววตาซึ่งดูไร้ความรู้สึกเช่นนี้ ก่อนพยายามเรียกชื่อเธอให้คุยกันแบบปกติ “น้อยหน่า...” “ใครชื่อน้อยหน่า...” เจนภพหยุดกึกอย่างไม่คาดคิด แววตาของคนป่วยบนเตียงบัดนี้ฉายความหวาดระแวงยามมองมายังเขาอย่างชัดเจน ก่อนจะเอ่ยถามคำต่อมาที่ทำเอาชายหนุ่มแทบหยุดหายใจ “คุณคือใครคะ” เสียงนั้นสะท้อนกลับไปกลับมาในใจชายหนุ่ม ตระหนักว่าคนตรงหน้านั้นหลงลืมเขาไป จึงรีบเรียกพยาบาลและหมอเข้ามาโดยเร็ว “คุณหมอครับ! ไหนว่าสมองไม่กระทบกระเทือน แล้วทำไมเขาถึงจำผมไม่ได้” “ถ้าอย่างนั้นขอให้ทางเราได้พาคนไข้เข้าเครื่องซีทีเพื่อสแกนสมองละกันครับ แต่เคสนี้แปลก เพราะเมื่อคืนผมเองก็ตรวจเช็คแล้วว่าคนไข้นั้นไม่มีทางสมองกระทบกระเทือนแน่ๆ” เจนภพอดไม่ได้ที่จะมองเนตรนภิส บัดนี้เธอจ้องมองแสงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณด้วยแววตาไร้ความหมาย แสงสว่างส่องเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่าง แต่กลับไม่สาดเข้ามาไม่ถึงหัวใจของเขาที่ตอนนี้ติดอยู่กับความจริงอันมืดมิดว่าเธอเสียความทรงจำทุกอย่างไปแล้ว “มันเกิดเรื่องนี้ขึ้นได้อย่างไร” เจษฎาร้องขึ้นกับเจนภพซึ่งยืนห่างเตียงไปไม่ไกลนัก คนบนเตียงจ้องชายผู้มาใหม่ด้วยสายตาเรียบเฉย จนผู้เป็นพ่อสามีต้องเอ่ยปากถาม “หนูน้อยหน่า... จำลุงได้ไหมลูก” “สรุปว่าหนูชื่อน้อยหน่าเหรอคะ แล้วคุณ... คือใครเหรอคะ” เสียงใสแต่ไร้หัวใจนั้นทำให้เจนภพได้แต่นึกถึงชั่วโมงก่อนตอนผลการสแกนสมองออก ‘ผลการสแกนสมองด้วยเครื่องซีทีออกมาแล้วว่าไม่มีอะไรผิดปกติครับ ข้างในไม่มีความเสียหายอะไรเลย แต่อาจจะเป็นไปได้ว่าสมองนั้นได้รับผลกระทบจากแรงกระแทก แม้จะไม่เสียหายหากดูทางกายภาพ แต่หมอเองก็คิดว่าอาจจะมีผลกระทบภายในตัวเซลล์’ ชายหนุ่มพยายามควบคุมสีหน้าเมื่อได้ยินดังนั้น ‘แล้ว... ถ้าอย่างนี้ต้องทำอย่างไรภรรยาของผมถึงจะจำทุกอย่างได้เหมือนเดิม” ‘อันนี้ก็ต้องแล้วแต่กรณีครับ อย่างคุณเนตรนภิส อย่างที่หมอเพื่อบอกไปว่าสมองเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ ไม่ได้มีเลือดคั่ง แต่อาจจะมีผลกระทบอยู่ภายใน หมอคิดว่าไม่น่าจะนานเท่าใดนักเพื่อให้เธอฟื้นตัว’ เจนภพถอนใจโล่งขึ้นมาหน่อย ก่อนถามต่อ ‘แล้วอย่างนี้เธอลืมแม้แต่ชื่อของตัวเอง ผมควรทำอย่างไรเพื่อให้เธอจำทุกอย่างได้’ ‘ก็ต้องนึกย้อนดูล่ะครับว่าคุณกับเธอเคยผ่านเรื่องอะไรมาด้วยกันบ้าง สิ่งไหนที่คนไข้ชอบทำ ประสบการณ์ใดที่ในชีวิต คุณต้องพยายามกระตุ้นให้เธอคิด โดยการให้เธอดูรูปถ่ายของเรื่องเหล่านั้น หรือพูดใบ้ๆ แต่อย่าบอกเธอตรงๆ ให้เธอลองทำกิจกรรมต่างๆดูหลังจากออกจากโรงพยาบาล พาคนไข้มาเช็คอาการเป็นระยะๆครับ’ คำตอบนั้นราวกับแสงสว่างกลางใจ ก่อนเจนภพจะเงียบไปครู่นึง แล้วตัดสินใจเอ่ยถามสิ่งที่ตนหวาดกลัวที่สุด ‘แล้วถ้าเกิดเขาจำได้ไม่หมด หรือเลือกที่จะไม่จำอะไรบางอย่าง เธอเคยเสียความจำมาแล้วครั้งหนึ่งตอนห้าขวบ แต่ผมไม่รู้แน่ชัดว่านั่นคือเหตุการณ์อะไร เหมือนว่าพ่อเธอจะเสียช่วงนั้นพอดี’ ‘แสดงว่าเธอมีความทรงจำที่เจ็บปวดมากๆเลยทำให้ช็อคจนสูญเสียความทรงจำไปเมื่อตอนนั้น ถ้าในกรณีนี้คือตัวคนไข้เลือกที่จะไม่จำเอง อาจจะยากเสียหน่อยให้ฟื้นคืนความทรงจำนั้น หากแต่ก็ยังมีโอกาสเป็นไปได้ จุดนี้อาจจะเกี่ยวข้องมาถึงความทรงจำปัจจุบันของตัวคนไข้เองก็เป็นได้’ เสียงตอบของบิดาดึงเจนภพให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง “ลุงเป็นพ่อของสามีเรา ลุงชื่อเจษ” “หนูชื่อน้อยหน่า... คุณลุงชื่อคุณลุงเจษ... แล้วสามี? นี่หนูแต่งงานแล้วเหรอคะ” คนถามยกมือซ้ายมาดูอย่างไม่รอคำตอบ พบแหวนเพชรส่องประกายฉายแสงระยิบระยับออกมาตรงนิ้วนางข้างซ้าย ก่อนตีสีหน้าลำบากใจ ขณะสายตาสงสัยนั้นเหลือบมองมายังเจนภพที่สงบนิ่ง “นั่น...” “ผมเจน... สามีคุณ” “คุณเป็นสามีฉันจริงๆเหรอคะ” ชายหนุ่มพยักหน้า พยายามอดกลั้นกับความรู้สึก “แล้วพ่อแม่ของฉันล่ะคะอยู่ที่ไหน ถ้าฉันไม่สบายก็ต้องมาหาสิ” “ท่านเสียไปนานแล้วทั้งคู่” เจนภพไม่ได้สังเกตเลยว่าเมื่อตอนเขาตอบ สีหน้าผู้เป็นพ่อหมองลงอย่างเห็นได้ชัด “เดี๋ยวลุงไปก่อนเลยละกันนะลูก แล้วจะมาเยี่ยมใหม่ เจน ออกไปคุยกับพ่อสักพัก” เมื่อประตูห้องผู้ป่วยปิดลง เจษฏาก็หันหน้าเครียดมาหาผู้เป็นบุตรทันทีพร้อมแตะไหล่ให้กำลังใจ “เจน ช่วงนี้พ่อให้สิทธิ์ไม่ต้องเข้าบริษัทก็ได้ ดูแลน้อยหน่าให้ดี ให้เธอจำทุกอย่างได้เหมือนเดิม” เจนภพพยักหน้ารับ ตัดสินใจเอ่ยถามสิ่งที่ติดค้างในใจมาเนิ่นนาน คิดว่าพ่อคงรู้ดีว่ามันคืออะไร “พ่อครับ... อย่างที่รู้กันว่าน้อยหน่าเขาจำเรื่องราวก่อนห้าขวบไม่ได้ นั่นคือเรื่องอะไร” “...” “พ่อ... พ่อต้องบอกผม” เมื่อลูกชายชักจะคาดคั้นเข้ามากๆ เจษฎาจึงจำใจตอบอย่างเสียไม่ได้ “เขา... ช็อคที่พ่อเขาตายต่อหน้า” “แล้วทำไมพ่อเขาถึงเสีย” “...อุบัติเหตุ” “แค่นี้น่ะเหรอครับ แล้วทำไมพ่อไม่เคยระบุอะไรที่ชัดเจนกับผม หรือว่าพ่อมีส่วนเกี่ยวข้องตรงๆกับการตายของพ่อน้อยหน่าใช่ไหม ไม่อย่างนั้นพ่อคงไม่ให้ผมแต่งงานกับเขาขนาดนี้ เรื่องนี้มันสำคัญนะครับพ่อ อาจจะทำให้น้อยหน่าจำทุกอย่างได้ รวมถึงความทรงจำที่เคยเสียไปตอนนั้น” ชายสูงวัยกว่าสบตาลูกชาย ความรู้สึกผิดยังคงเด่นชัดอยู่ในดวงจิต แม้อยากจะให้ลูกสะใภ้หายดีเพียงใด หากแต่ก็ไม่อยากให้ความทรงจำนั้นย้อนคืนมา “บางสิ่งบางอย่างมันก็ต้องปล่อยให้อยู่ที่เดิมของมันในอดีต ถ้ามารื้อฟื้นกันในปัจจุบัน... บางที มันอาจจะทำให้อนาคตของลูกเองพังก็เป็นได้” เจษฎาทิ้งเอาไว้แค่นั้นแล้วเดินจากไปโดยไม่ลา ความสงสัยนั้นเต็มในสมองเจนภพว่าเรื่องที่พ่อของเขาเข้าไปเกี่ยวข้องมันต้องร้ายแรงมากทีเดียวขนาดทำให้บิดาของเนตรนภิสต้องจากไป แม้จะไม่ทราบอะไรแน่ชัดในตอนนี้ แต่เจนภพแน่ใจว่าสักวันพ่อของเขาคงจะเล่าความจริงทั้งหมดออกมาให้ฟังเองโดยเขาไม่ต้องร้องขอเช่นนี้ แล้วถึงตอนนั้นชีวิตเขากับเนตรนภิสจะเป็นเช่นไร ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ... “เจนภพ... เจนภพ... เจนภพ...” เสียงใสเรียกชื่อเขาสามครั้งทันทีเมื่อกลับเข้าไปในห้อง เจนภพเลิกคิ้วสูงแล้วตรงดิ่งมานั่งข้างเตียงทันที “มีอะไรหรือเปล่า” ใบหน้าคนตอบเปื้อนรอยยิ้ม “ฉัน... กลัวว่าฉันจะลืมชื่อคุณน่ะค่ะ แล้วสรุปว่าฉันชื่อน้อยหน่าใช่ไหม ชื่อจริงฉันชื่ออะไรเหรอคะ” “เนตรนภิส” “ชื่อเพราะจัง” “ชมชื่อตัวเองก็เป็น” เจนภพพยายามพูดกระเซ้าทั้งที่ใจกลับเศร้า นึกถึงภาพยนต์และละครหลายเรื่องซึ่งพระเอกหรือนางเอกต้องความจำเสื่อมขณะคนรักได้แต่ปวดใจ เขาเคยนึกรำคาญมันอย่างมากเวลาเปิดผ่านฉากคร่ำครวญร้องขอความทรงจำคืน หากบัดนี้เจนภพเข้าใจดีแล้วว่ามันรู้สึกเช่นไร เมื่อคนตรงหน้าเขากลับจำไม่ได้แต่ความเป็นตัวเอง “ฉันอายุเท่าไร ทำอะไร” “ยี่สิบเก้า เด็กกว่าผมปีนึง ตอนนี้คุณเป็นติวเตอร์ แล้วก็รับงานแปลนิยายและเขียนบทความเป็นบางครั้ง” “ฉันว่าฉันมีอะไรอยากถามเยอะแยะเลย แต่พอนึกแล้วมันมากเกินไป เอาเป็นว่าคุณเล่าให้ฉันฟังได้ไหมคะว่าฉันเป็นคนอย่างไร ชอบอะไร เล่าไปเรื่อยๆถึงทุกอย่างที่คุณรู้เกี่ยวกับฉัน” เนตรนภิสซักราวกับเด็กน้อยวัยกำลังเรียนรู้ แววตาใสแป๋วนั้นไม่แสดงถึงประสบการณ์ในชีวิตมาก่อน เธอเหลือบตามองไปรอบห้องพยาบาลขณะเจนภพได้แต่ทอดสายตาห่วงใยไปยังเธอ “คุณ... ทำกับข้าวอร่อย เถียงผมได้ ทั้งๆที่รู้ว่าผมจงใจแกล้งหลายๆครั้งก็กลับทำเฉย บ้านของคุณอยู่สุดซอยอาบอบนวด เราเจอกันครั้งแรกที่นั่นตอนคุณช่วยพ่อผมเอาไว้” คนเล่าหลับตาลง เหตุการณ์นั้นผ่านมาครึ่งปีกว่าแล้ว อดนึกไม่ได้ว่าทุกอย่างมันช่างรวดเร็ว ในตอนนั้นเขาเข้าใจผิดว่าเป็นเมียน้อยพ่อได้อย่างน่าหยาบคายยิ่งนัก “ผม... นึกไม่ออกแล้ว เอาไว้เดี๋ยวจะโทรถามเพื่อนคุณให้ทีหลัง” “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันอยากฟังข้อมูลของฉันจากปากคุณมากกว่า” คำถามต่อมาน้ำเสียงหนักแน่นยิ่งขึ้น ดวงตาโตใสบัดนี้ฉายแววจริงจังกับเจนภพ “แล้ว... เราแต่งงานกันนานหรือยัง” “เข้าเดือนที่สาม” “ทำไม... คุณถึงแต่งงานกับฉันเหรอ” เจนภพเงียบอย่างชั่งใจ “เอาตรงๆเลยไหม” “เอาตรงๆเลยค่ะ” “พ่อบังคับ” สีหน้าคนป่วยบนเตียงเหวอขึ้นมา ปากรีบถามทันที “ถ้าอย่างนั้นหมายความว่าฉันเองก็ไม่เต็มใจแต่งงานกับคุณอย่างนั้นเหรอ” “ใครว่า คุณอยากแต่งงานกับผม แต่ผมก็ไม่รู้นะว่าทำไม” “ไม่รู้ว่าทำไม...” เนตรนภิสทวนคำแล้วสบตา “ถ้าพูดแบบนี้หมายความว่าฉันไม่ได้รักคุณตั้งแต่ตอนแรกเหรอคะ” คำถามนั้นดังก้องไปมาในสมองเจนภพซ้ำๆ เขาหลุบตาต่ำลงอย่างรู้คำตอบดี ระหว่างเขาและเธอ... ไม่มีความรักเป็นจุดเริ่มต้น “แม้แต่ตอนนี้... ผมเองก็ยังคิดว่าคุณไม่ได้รักผม” มีเพียงเสียงทำงานของเครื่องปรับอากาศดังขึ้นอย่างแผ่วเบาในยามนี้ คนสองคนในห้องได้แต่มองหน้ากันอย่างไม่มีอะไรจะพูด คนหนึ่งกำลังเจ็บปวดกับความจริงที่รับรู้มาตลอด ในขณะอีกคนต้องใจหาย... กับสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังพูด “ฉันเริ่มปวดหัวแล้ว นอนดีกว่า...” หญิงสาวว่าแล้วก็หลับตาลง ขณะเจนภพช่วยดึงผ้าห่มมาคลุมให้ ผ่านไปห้านาทีที่เธอเงียบไปจนนึกว่าหลับไปแล้ว จู่ๆปากนั้นก็เอ่ยพึมพำขึ้นมา “ความสัมพันธ์พวกเรานี่ฟังดูน่าเศร้านะ” เนตรนภิสยังไม่ลืมตา “แต่ถ้าอย่างไรช่วยอยู่เคียงข้างฉันจนกว่าฉันจำทุกอย่างได้ได้ไหมคะ” รอยยิ้มหม่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าเจนภพ เขาคว้ามือเธอมาจับไว้อีกครั้งแล้วบีบเบาๆ ปากรับมั่นสัญญา “ได้สิ” “สรุปว่าการที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะว่าฉันไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนคุณ? โดยที่คุณเองก็ไม่รู้ว่าฉันไปที่นั่นทำไม แล้วจู่ๆฉันก็โดยใครไม่รู้ตีหัว แล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย ว่างั้น?” เนตรนภิสย้อนถามเสียงเจื้อยแจ้วขณะนั่งลงบนเตียงนุ่มในห้องนอนของเรือนหอหลังออกจากโรงพยาบาล บัดนี้เจนภพขอร้องให้เธอมานอนที่นี่หลังจากต้องแปลกใจว่าเธอกับเขานอนแยกห้องกัน แต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้บอกสาเหตุว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น “ผมก็รอจะถามคุณอยู่นี่ แต่ก็... น้อยหน่า ว่าแต่ผมขอดูมือถือคุณได้ไหม” “เอาสิคะ สักครู่นะ” เนตรนภิสว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเลขสี่ตัวปลดล็อกแล้วส่งให้เขาโดยเร็ว ชายหนุ่มรับมาก่อนจะชะงักไป “น้อยหน่า... คุณ... จำรหัสปลดล็อกของมือถือได้เหรอ?” หญิงสาวกระพริบตาปริบๆก่อนจะเงียบไป หน้าตากำลังครุ่นคิดอย่างชัดเจน จนเจนภพต้องถามซ้ำอีกครั้ง “แสดงว่าคุณ... เริ่มจำอะไรได้บ้างแล้วใช่ไหม” เนตรนภิสส่ายหน้าพรืด “ฉันว่ารหัสฉันก็ไม่ได้จำนะคะ... แต่พอมันอยู่ในมือ เหมือนมือไปเองอัตโนมัติ” “ถ้าอย่างนั้น... แสดงว่าความสามารถของคุณบางอย่างยังคงเหลืออยู่ ภาษาอังกฤษ... คุณยังพอสอนได้ไหม” “ฉันคิดว่า... น่าจะได้นะคะ เพราะหลักแกรมม่าร์อะไรในหัวมันยังพอนึกออก” หัวใจเจนภพชื้นขึ้นมาเมื่อได้ยินดังนั้น ตลอดสามวันที่ผ่านมา เขาพยายามขับรถพาเธอไปดูนู่นนี่นั่น ไปบ้านตัวเอง และไปดูที่เกิดเหตุ หากแต่เนตรนภิสกลับปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทุกครั้งเมื่อเขาพยายามบอกความทรงจำของเธอกับเขา จึงได้แต่เสริมความทรงจำเรื่องอื่นให้กลับมาแล้วค่อยๆให้เธอหายดีอย่างช้าๆ “ว่าแต่... จากที่ฉันฟังคุณเล่ามา คุณบอกว่าคุณไม่รู้ว่านี่เป็นฝีมือใครใช่ไหมคะ แล้วทำไมไม่แจ้งความล่ะ” “เพื่อนผมเขาขอไว้ บอกไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ เขาบอกว่าให้ผมดูแลคุณให้ดี แล้วเดี๋ยวเขาจะช่วยจัดการเรื่องตัวคนร้ายให้” “เพื่อนคุณ? เพื่อนคุณนี่ใครเหรอคะ ใช่เจ้าของงานวันเกิดอะไรนั่นหรือเปล่า?” เจนภพพยักหน้าแทบคำตอบ นึกสงสัยว่าแม้แต่ตอนนี้ยังไม่มีความคืบหน้าเพิ่มเติมจากนิชกานต์ ว่าแล้วก็จะโทรหาแต่เนตรนภิสกลับพูดขึ้นมาเสียก่อน “ถ้าอย่างนั้นให้ฉันพบเพื่อนคุณได้ไหมคะ เผื่อว่าฉันอาจจะคิดอะไรออกก็ได้ถ้าได้คุยกับเขา” ชายหนุ่มพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยแล้วออกไปโทรหานิชกานต์เพื่อนัดวันว่าง เมื่อเดินกลับเข้ามาในห้องก็เห็นเนตรนภิสกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของตน มือลูบไปบนกระดาษโพสต์อิทสีเหลืองที่เต็มไปด้วยคำว่าขอโทษช้าๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาด้วยเครื่องหมายคำถามเต็มหน้า “นั่นเป็นตอนที่ผมเผลอทำร้ายความรู้สึกคุณ ผมเลยเขียนเอาไว้ ตอนนั้นคุณหนีผมออกไป” “แล้ว... ฉันเห็นว่าบนโต๊ะคุณมีอยู่หนึ่งแผ่น... นั่นลายมือฉันใช่ไหมคะ” “ใช่... คุณเขียนกลับมาว่าไม่เป็นไร” เจนภพมองกระดาษแผ่นนั้นสลับกับใบหน้าฉงนของเธอด้วยแววตาอ่อนโยน “ไม่ยุติธรรม คุณเขียนออกเยอะ ฉันเขียนแผ่นเดียวเนี่ยนะ” “แค่แผ่นเดียวจากคุณมันก็มีความหมายสำหรับผมแล้ว” ทุกอย่างเงียบไปสนิทหลังจากคำนั้น เสียงใจของคนทั้งสองเต้นเริ่มทวีจนดังขึ้นๆ ก่อนเนตรนภิสจะลุกขึ้นโดยเร็วแล้วเดินหาวไปที่เตียง “ฉันว่าฉันง่วงแล้ว ฉันขอนอนก่อนละกันนะคะ” ผ่านไปไม่กี่สิบนาที เธอหลับไปแล้วอย่างว่าง่ายราวเด็กน้อย ตรงกันข้ามกับเจนภพซึ่งบัดนี้นั่งลงบนฟูกข้างเตียง ดวงตายังคงเปิดจ้องมองเธอผ่านแสงสลัวจากโคมไฟ ในมือจับกระดาษโพสต์อิทคำว่าไม่เป็นไร ความรู้สึกหนักหน่วงกำลังเกาะกุมหัวใจเรื่อยๆ “ตอนเราพบกันครั้งแรกในซอยที่ผมเข้าใจผิดไป ตอนคุณโกรธผมแล้วโปรยเช็คใส่หน้า ตอนผมไปโวยวายคุณ ตอนที่เรารู้ว่าเราต้องแต่งงานกัน ตอนเราถลึงตาใส่กันขณะจดทะเบียนสมรส ตอนผมหายจากงานแต่ง ตอนคุณออกไปตามหาผม...” คนตรงหน้าหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ลงลึกสู่ห้วงนิทราอย่างไม่มีทางรับรู้สิ่งที่เขาเอ่ย “...หลายครั้งที่ผมพยายามแกล้งคุณ หลายครั้งที่คุณทำเหมือนไม่ใส่ใจ แต่หลายครั้งที่เราห่วงกันลึกๆ บางครั้งที่ผมเผลอหวงคุณ” ตาของเจนภพเริ่มแดง ขณะเขาควบคุมน้ำเสียงให้เรียบ ซ่อนความปวดร้าวไว้ในส่วนลึกสุดของใจ “ช่วงเวลาเหล่านั้น... รวมถึงตัวผมเอง คุณจำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม... น้อยหน่า” To be continued แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 55 23:43:16 จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 22:29:36

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีวันออกพรรษาค่ะ:) แวะเอามาฝากเลยสองตอนนะคะ ช่วงนี้ยุ่งเรียนมากแต่ไม่อยากให้สะดุดกันค่า ความจริงตอนแรกตั้งใจว่าจะแค่ตอนเดียวก็พอค่ะ ^^ แต่เห็นว่าเป็นฉากหวาน(นานๆทีจะมาทั้งตอนแบบนี้)  เลยขออนุญาตจัดตอนต่อไปมาเบรกกันหน่อย ตอนนี้มีตัวใบ้เรื่องตอนต่อๆไปพอสมควรเลย ขอให้ไว้ให้เดากันต่อเล่นๆนะคะ โดยส่วนตัวช่วงท้ายๆบทหลังนี้เป็นตอนที่ชอบที่สุด เพราะเจนอาการชัดเจนแล้ว XD แต่หลังจากนี้มีเจ็บกันต่อเนื่องแน่นอนค่ะ อีกไม่เกินสิบตอนก็จบแล้ว ใครแอบอ่านอยู่ยกมือกันได้นะคะ จะดีใจมากเลย (อ้อน ฮ่าๆ) ตอนที่แล้วขอขอบคุณกิ๊ฟต์จากขาประจำ คุณminafiba, คุณPsycho man, คุณN_Foxtrot, คุณวิญญาณร้ายในวันอับโชค และคุณsudawo มากๆเลยนะค้า ขอบคุณทุกท่านที่ยังหลงผิดคลิกเข้ามาค่ะ :))))))) คุณ : GTW >>ขอบคุณมากๆๆๆเลยนะคะะะ ^____^ ตอนนี้สงสัยต้องเปลี่ยนมาเชียร์พระเอกต่อแล้วค่ะ น้อยหน่าดันมาเป็นแบบนี้ ตอนหน้าอาจจะได้เปลี่ยนข้างกันต่อก็ได้ค่ะ:) สารภาพเลยว่าไม่เคยอ่านนิยายอีโรติกแบบที่ฮิตกัน และไม่เคยคิดจะแต่งให้นางเอกรักพระเอกที่การกระทำยั่วสวาทเหล่านั้นด้วยค่ะ T T รู้สึกไม่สมเหตุสมผลที่ต้องใช้ความรุนแรงในเรื่อง ผู้หญิงกลายเป็นแค่เครื่องมือทางเพศ และโดยส่วนตัวรู้สึกไม่ค่อยดีเลยค่ะ :(จึงขอเล่นประเด็นนี้แค่ในจุดที่จะทำให้เรื่องดำเนินไปมากอย่างมีเหตุผลก็พอค่ะ ขอบพระคุณมากๆสำหรับความคิดเห็นอีกรอบนะคะ อ่านแล้วยิ้มมากๆเลยค่ะ :))) คุณ : N_Foxtrot >> เย่! XD ขอบคุณมากๆเลยค่า ตอนนี้ก็เห็นแล้วว่าง้อกันยังไง จนเริ่มขมอีกรอบ T T และคงเห็นแล้วเช่นกันว่านุ่นเป็นคนแบบไหน แอบแฝงแน่นอนค่ะแบบนี้ มาดูกันตอนต่อไปดีกว่าว่าฟากน้อยหน่าจะโต้กลับได้ไหม เล่นเป็นเสียแบบนี้แล้ว ฮ่าๆ สำหรับตอนหน้า มีฉากหวานมาก(และอาจจะที่สุดในเรื่อง ฮ่าๆ) มีปมใหม่ มีแผนพลิกครั้งใหญ่แน่นอนค่ะ จะข้นขึ้นเรื่อยๆ อย่าพลาดกันนะคะ อีกสามวัน ขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 23:20:04

ความคิดเห็นที่ 4 ยกกิฟสุดท้ายของเดือนนี้ให้ไปเลยค่ะ คุณ Chanuikarn สองตอนนี้สุโค่ยมากกกก หวานเต็มๆ เศร้าเน้นๆ ในที่สุด ก็เผยตัวตนออกมาแล้วสินะ คุณนุ่น เธอช่างร้ายจริงๆ นางเอกของเราอาจจะไม่สู้กลับก็ได้นะ แต่เจนจะหาความจริงแล้วจัดการเองก็ได้ ใครจะรู้ จะว่าไปก็เป็นความผิดของเจนด้วยนะ ไปให้ความหวังเค้าอ่ะ อ้อ! ไม่แน่เจนอาจจะจัดการเรื่องนุ่นก่อน จากนั้นค่อยมาเศร้าเพราะเรื่องที่นางเอกทำไว้อ่ะป่าว? เดาๆกันปายยย อีกสามวันเจอกันค่ะ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 11:24:09

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณที่ไม่มีการทำร้ายจิตใจผู้หญิงถึงขนาดหนังตอนค่ำของโทรทัศน์ ชอบที่มีนางร้ายหน้าซื่อ  แต่เปิดหน้าเร็วมานิดนึงนะครับ หรือว่าจะแกล้วหลอกให้เขว นับวันรอที่จะได้เจอนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 13:34:03

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบมากๆๆกับบทที่ 16 -17 เย... เป็นความหวานที่ไม่เลี่ยน ไม่จัดจ้านบาดคอ สารภาพว่า ตอนที่หนูน้อยหน่างอแงโยเย อยากจะบีบคอเธอ(เบาๆ)ซะให้เข็ด คนอะไรดื้อชะมัด^^.... และมาถึงสองบทนี้ ให้คะแนนเจนภพ เต็มร้อย เลยครับ เอาใจช่วยสุดๆ เท่าที่ผ่านมา เขาเป็นพระเอกที่น่ารักที่สุดคนหนึ่ง (ปกตินักอ่านจอมคิดมากอย่างผม จะเข้าข้างตัวละครฝ่ายหญิงเสมอ (พูดตรงๆก็คือลำเอียง) ประมาณว่าถ้าตัวละครฝ่ายหญิงกับฝ่ายชายทำผิด ในกรณีเดียวกัน ผมจะให้อภัยฝ่ายหญิงไว้ก่อน ร้อยละ 70  และโยนความผิดให้ฝ่ายชายไว้ก่อน ร้อยละ 70 ขนาดนางร้าย ผมยังมองว่าน่ารัก.. ^__^...) ผมว่าน้อยหน่า เวลาที่เธอความจำเสื่อม น่ารัก มากกว่า ความจำปกติ เสียอีก เป็นแบบนี้ก็ดี ไม่ต้องจำได้ จะได้ลืมแผนการร้ายๆไปเสีย เจนภพคงง้อจีบได้ง่ายขึ้น แต่งงาน จบอย่างมีความสุข เย.... ^ <คิดแบบนี้ได้ไง..คนบ้า.....> รู้สึกจะมีเสียงแว่วออกมาจากกระทู้แบบนี้ เผ่นล่ะ.....^^.. จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 13:59:02

ความคิดเห็นที่ 7 โอ๊ย มีเรื่องใหม่ๆ เกิดขึ้นได้ตลอด เดาไม่ออกเลยค่ะ ช่างเขียนนะคะ มันทำให้ตื่นเต้นและน่าติดตามตลอดเลยค่ะ แอบคิดว่าแกล้งสมองเสื่อมเหมืิอนเรื่องอื่นๆ รึเปล่าเนี้ยะ อ่านไปอ่านมา ไม่นินา สนุกมากคะ จะรอนะคะ เมื่อใดพระเอกจะรู้ความจริงเรื่องนุ่น แล้วพระเอกเข้าไปดู มือถือน้อยหนาแล้ว ทำไมไม่เจอเบอร์ของนุ่นละคะ ยังไงจะรอตอนต่อไปค่า จากคุณ : Little Pink Hat เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 14:26:23

ความคิดเห็นที่ 8 หึยย นุ่น เธอคิดจะทำอะไร X-( จากคุณ : วิญญาณร้ายในวันอับโชค เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 11:56:51