ความคิดเห็นที่ 1 หมูน้อยจบบทสนทนาอันยืดยาวของตนลงด้วยน้ำเสียงอันแสนภาคภูมิใจ  เบื้องหน้าของเด็กๆในขณะนี้คือฉากจำลองการสร้างเมืองเทมาริส  หญิงสาวสวยในชุดหนังเสือยืนง้างคันธนูอยู่ท่ามกลางนางไม้สิบสองตนและฝูงหมาล่าเนื้อที่รายล้อมอยู่  บริเวณที่ลูกธนูของนางตกลงไปนั้นก็ปรากฏหุบเขาและแนวป่าอันรกทึบพร้อมกับลำธารน้ำเล็กๆอันเป็นสายหลักของเมืองแห่งนี้ ถัดมาจากฉากจำลองขนาดใหญ่นี้ก็คือตู้โชว์ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆที่ถูกค้นพบและเก็บรักษาไว้  มีทั้งคันธนูไม้  เครื่องปั้นดินเผาและถ้วยโถโอชามต่างๆ เมื่อเดินเลยออกมาจากบริเวณประวัติศาสตร์ของเมือง  พวกเด็กๆก็พบกับหุ่นจำลองสัตว์ต่างๆมากมายแทบทุกพันธุ์ที่อาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้ “ตัวจริงรึเปล่าเนี่ย”ห่านถามขึ้นพลางเข้าไปเมียงมองอย่างสนใจ “ไม่มั้ง  เขาไม่น่าเอาสัตว์จริงๆมาโชว์นะ”หมูน้อยตอบอย่างจนปัญญา  ความที่เด็กชายไม่ใช่คนละเอียดลออนักจึงไม่ได้สนใจกับสิ่งเล็กๆน้อยๆเหล่านี้  ต่างกับฝาแฝดเพื่อนของเขา “ฮือ  มีขนเหมือนของจริงเลยแฮะ”ห่านว่าเมื่อเข้าไปยืนจ้องกวางตัวหนึ่ง “ก็ของจริงนะสิ”เสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูเอ่ยขึ้นข้างหลังพวกเด็กๆ “อ้าวครูภพ  มาเที่ยวที่นี่เหมือนกันเหรอครับ”เลียงผากล่าวด้วยความแปลกใจ พวกเด็กจึงทำความเคารพอาจารย์สอนวิชาแปลงร่างกันอย่างพร้อมเพรียง “ครูก็มาหาความรู้ใส่ตัวไว้บ้างสิ  ว่าแต่พวกเธอเถอะ มากันแค่นี้เหรอ” “ครับ  ครูเองก็มาคนเดียวไม่ใช่เหรอครับ”หมูน้อยถาม เป็นครั้งแรกของพวกเด็กๆที่มีโอกาสเห็นครูหนุ่มของพวกเขามีท่าทางประหลาด “อืม”ครูภพตอบเสียงเบา และแล้วคณะทัวร์กลุ่มน้อยก็ได้เพิ่มสมาชิกใหม่ขึ้นมาอีกหนึ่งคน  บริเวณถัดไปของพิพิธภัณฑ์แห่งนี้คือ  ฉากจำลองชีวิตความเป็นอยู่ของคนให้ยุคต่างๆ  โดยแบ่งกันเป็นสี่ยุคคือ ยุคแรกเริ่ม ยุคบุกเบิก ยุคฟื้นฟู และยุคปัจจุบัน  แต่ฉากไหนๆก็ดูไม่สะดุดความสนใจพวกเด็กๆเท่ากับฉากสงครามระหว่างเมืองเทมาริสกับเมืองทุมากรในช่วงปลายของยุคบุกเบิก  ภาพการต่อสู้ของสัตว์ป่าฝูงใหญ่กับชนเผ่าผิวดำที่เต็มไปด้วยอาวุธยุทโธปกรณ์อันทันสมัย “นี่ถ้าพวกเราไม่มีความสามัคคีกัน  เราคงไม่สามารถรักษาเมืองแห่งนี้ให้รอดพ้นมาได้จนถึงทุกวันนี้หรอก”ครูภพกล่าวเสริม ส่วนสุดท้ายของพิพิธภัณฑ์คือส่วนของเทคโนโลยีใหม่ๆที่เกิดขึ้นในเมืองแห่งนี้  ซึ่งประชาชนชาวเทมาริสพยายามที่จะพัฒนาเมืองโดยให้ธรรมชาติและเทคโนโลยีต่างๆเติบโตควบคู่กันไป  ดังนั้นในส่วนเทคโนโลยีต่างๆจึงยังดูล้าสมัยกว่าเมืองอื่นๆบ้าง “รู้ไหมพลังงานไฟฟ้าของพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ถูกดัดแปลงมาจากแสงอาทิตย์และแสงจันทร์  ซึ่งทางพิพิธภัณฑ์ยังมีระบบกักเก็บพลังงานไฟฟ้าไว้ใช้และแจกจ่ายไปยังบ้านใกล้เคียง ส่วนทางด้านข้างของที่นี่ก็มีศูนย์วิจัยเกี่ยวกับเทคโนโลยีเพื่อการเกษตรอีกด้วย”หมูน้อยกล่าว “นายดูเชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้จังเลยนะ”เลียงผาว่า “ฉันศึกษาเรื่องพวกนี้มาหลายปีแล้ว  เชื่อไหมฉันแก้เครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆในบ้านเองหมด  แล้วยังเคยสร้างหุ่นยนต์ไปประกวดในงานประจำเมืองแล้วด้วย”หมูน้อยอวด “ผลเป็นไง?”หงส์ถาม “แพ้  ก็แหมฉันดันลืมใส่ชิพเข้าไปมันก็เลยเดินไม่ได้”ตุ้ยนุ้ยกล่าวเสียงอ่อยเป็นผลให้เพื่อนๆหัวเราะกันท้องแข็ง เมื่อออกมาจากพิพิธภัณฑ์ครูภพก็ขอแยกตัวจากเด็กๆโดยอ้างว่ามีธุระสำคัญต้องรีบไปทำ  เวลานั้นเป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้วท้องของทุกคนจึงเริ่มออกอาการเรียกร้อง  พวกเด็กๆจึงตัดสินใจเข้าไปทานอาหารกันในโรงพยาบาลบริเวณตึกใหญ่ทางชั้นล่าง  โรงอาหารในขณะนี้เกือบจะว่างเปล่าเนื่องจากเลยเวลาพักกลางวันมาแล้ว  แต่เมื่อเปิดประตูกระจกเข้าไป  ร่างๆหนึ่งที่กำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่คนเดียวบนโต๊ะนั่งยาวริมซ้ายสุดนั้นก็สะดุดความสนใจของพวกเด็กๆโดยเฉพาะกับหมูน้อย ร่างชายแก่วัยกลางคนผมสีน้ำตาลอ่อนถูกแซมด้วยผมขาวเกือบทั้งศีรษะบวกกับผิวสีชมพูอ่อนจนเกือบขาวที่ห่อหุ้มชั้นไขมันหลายสิบชั้นถูกคลุมอยู่ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีดำสนิท “พ่อ”หมูน้อยเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามาถึงบริเวณที่ชายแก่นั่งอยู่ “อ้าวไอ้ตัวเล็ก  ทำไมวันนี้มาถึงนี่ได้”ดวงตาตี่สีน้ำตาลอ่อนภายใต้แว่นตากลมอันหนาเงยขึ้นจากจานข้าวมาสบตาลูกชาย “ผมมาเที่ยวกับเพื่อนๆครับ”ตุ้ยนุ้ยกล่าวพลางแนะนำเพื่อนทั้งสามให้บิดาฟัง เด็กทั้งสามทำความเคารพบิดาของหมูน้อย  ความจริงพวกเขาก็พอจะเดากันออกตั้งแต่แรกเห็นว่าชายคนนี้คือพ่อบังเกิดเกล้าของหมูน้อย  แต่ความที่ไม่เคยพบหน้ากันมาก่อนจึงทำให้เกิดความไม่แน่ใจเนื่องจากวันที่ออกจากป่ามาได้นั้นมีเพียงหญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งซึ่งหมูน้อยบอกว่าเป็นพนักงานในร้านอาหารของแม่เลี้ยงเขาไปรับเท่านั้น  นี่จึงเป็นครั้งแรกที่พวกเด็กๆได้มีโอกาสเจอหน้าพ่อของหมูน้อย “รู้แล้วล่ะว่าทำไมหมูน้อยถึงชื่อเจ้าตัวเล็ก”ห่านไขข้องสงสัยของพวกเขาด้วยการพยักพเยิดไปยังร่างอันใหญ่โตของชายแก่ผู้เป็นบิดาหมูน้อย “เมื่อไหร่พ่อจะกลับบ้านล่ะครับ”หมูน้อยถามเสียงเศร้าขณะนั่งรับประทานอาหารอยู่ด้วยกัน “งานมันยุ่งมาก  ไม่มีเวลาเลย”บิดาของเขาตอบอย่างเพลียๆก่อนขยายความต่อไปด้วยท่าทางอัดอั้นตันใจ “พ่อไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจะต้องกีดกันกันขนาดนี้ด้วย  คนที่มีสัตว์แปลงร่างเป็นหมูเนี่ยมันสกปรกตรงไหน  กะอีแค่งานผ่าตัดผู้ป่วยไม่เห็นมีอะไรยากเลย  ทำไมจะต้องถือยศถือสัตว์กันขนาดนี้”กล่าวไปพลางตักข้าวทานไปอย่างกลุ้มใจ พวกเด็กๆทั้งสามคนจึงได้แต่มองหน้ากันเลิกลั่กด้วยความงุนงงเพราะจับต้นชนปลายไม่ถูก  ในตอนหลังที่ออกจากโรงพยาบาลมาแล้วถึงได้รู้ว่านายเขตาหรือบิดาของหมูน้อยเรียนจบแพทย์ด้านการผ่าตัดมาโดยตรงด้วยคะแนนอันดับหนึ่งแต่ตลอดระยะเวลากว่าสิบปีมานี้เขายังไม่เคยได้รับการยกย่องว่าเป็นแพทย์ผ่าตัดเลยสักครั้ง  เขายังคงรั้งตำแหน่งบุรุษพยาบาลผู้มีหน้าที่ช่วยเหลือแพทย์เท่านั้นทั้งๆที่ความสามารถออกจะเป็นที่แจ้งประจักษ์แก่ทุกๆคนในโรงพยาบาล  โดยคณะกรรมการของโรงพยาบาลอ้างเหตุผลว่าเขานั้นไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง  และไอ้ประการทั้งหลายทั้งปวงที่คณะกรรมการแพทย์อ้างมานั้นก็คือต้นกำเนิดของเขาที่เกิดมาพร้อมกับสัตว์ประจำตัวคือหมูนั่นเอง  เนื่องจากนักเรียนที่เข้าเรียนแพทย์ส่วนใหญ่ล้วนมีสัตว์ประจำตัวกันเป็นหมาเป็นแมวทั้งนั้น  มันก็เหมือนกับอาชีพอื่นๆนั่นแหละที่มักจะยึดถือสัตว์ประจำตัวเป็นเกณฑ์ในการตัดสินเช่น  คนที่เป็นทหารหรือตำรวจต้องมีสัตว์ประจำตัวเป็นม้า หมาป่า เสือ สิงโต  หรือนักวิจัยก็ต้องมีสัตว์ประจำตัวเป็นลิงอย่างนี้เป็นต้น  ซึ่งนั่นเท่ากับปิดฉากชีวิตและความรุ่งโรจน์ทางด้านอาชีพแพทย์ของเขาอย่างสิ้นเชิง  แต่บิดาของหมูน้อยก็ไม่ได้หมดสิ้นความพยายามเลย  เขายังคงพากเพียรทำงานอย่างมุมานะเพื่อว่าสักวันหนึ่งเขาจะสามารถหักล้างความเชื่อและการยึดถือเก่าๆพวกนี้ไปได้ เด็กทั้งสี่ออกจากโรงพยาบาลอย่างหงอยๆโดยเฉพาะกับหมูน้อยแล้วรู้สึกว่าจะเซื่องซึมไปมาก “ไม่เห็นต้องคิดมากเลยหมูน้อย  ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น”ห่านยกคำพูดของบิดาที่มักสอนเขากับน้องเสมอๆขึ้นมา “ฉันไม่รู้หรอกว่าความพยายามของพ่อจะสำเร็จรึเปล่า  แต่ฉันอยากมีพ่ออย่างที่พวกนายมีกันบ้างก็เท่านั้น  พ่อที่เป็นห่วงเป็นใยฉันเหมือนพ่อของเลียงผาในวันที่เราออกจากป่ามาด้วยกัน...พ่อที่คอยทำอาหารให้ทานอยู่กับบ้านเหมือนพ่อของนายสองคน  แค่วันเดียวเท่านั้นแหละ  ฉันไม่ขออะไรมากหรอก”  หมูน้อยกล่าวด้วยน้ำเสียงสะดุดนิดๆ  ก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายกันกลับบ้านของตน จากคุณ : ไฟลี่ - [16 เม.ย. 45 08:36:17]

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นเรื่องที่น่ารักมากครับ จากคุณ : GTW - [17 เม.ย. 45 01:14:08]