แล้วเวลาก็ผ่านเลยไปอย่างรวดเร็ว  เผลอแป๊บเดียวพวกเด็กๆก็เปิดเทอมกันมาได้เดือนกว่าๆแล้ว  และในช่วงเช้าของวันจันทร์ซึ่งเป็นเวลาที่นักเรียนในห้องทุกคนแสนจะเบื่อหน่ายนั่นก็คือเป็นชั่วโมงภาษาศาสตร์ของครูประพาที่ได้รับสมญาว่าแม่มดในคราบนางฟ้า
“เร็วๆ  มัวชักช้าอืดอาดอยู่นั่นแหละ  เดี๋ยวก็ไม่เสร็จกันพอดี”เสียงแหลมสูงของนางแม่มดร้ายตะโกนดังลั่นห้อง
ชั่วโมงนี้พวกเด็กๆถูกเกณฑ์กันมาให้ช่วยเหลาแท่งไม้ขนาดยาวแทนการนั่งเรียนหนังสือ
“โอ๊ย! ใช้ได้ซะที่ไหนกัน  เอากลับไปทำใหม่”เสียงแปร๋นดังขึ้นมาอีกเมื่อสิงห์เด็กนักเรียนชายผมฟูยื่นไม้ที่เหลาเสร็จให้
“ฉันไม่ได้เป็นช่างไม้ซะหน่อย  ได้แค่นี้ก็บุญแล้ว”เด็กชายบ่นกับเพื่อนก่อนนั่งลงเหลาไม้แท่งนั้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง
ดังนั้นเมื่อกริ่งสัญญาณหมดเวลาเรียนดังขึ้น  พวกเด็กๆจึงแทบจะเฮโลร้องตะโกนออกมาด้วยความดีใจ
“ใช้ไม่ได้เลยพวกเธอเนี่ยงานแค่นี้ก็ทำกันไม่เป็น”ครูสาวบ่นพลางเก็บแท่งไม้ทั้งหมดลงห่อผ้า
“ชั่วโมงหน้าครูจะสอบเรื่องการสื่อสารของสัตว์ใต้น้ำนะ  เตรียมตัวกันมาให้ดีๆ ใครตกคราวนี้ได้เจอดีแน่”
“แต่ครูยังไม่ได้สอนเลยนะครับ”นักเรียนชายในห้องคนหนึ่งท้วงขึ้น
“ของแค่นี้ไม่เห็นต้องสอนเลย”เธอกล่าวก่อนสะบัดหน้าเดินออกไปจากห้อง
“ถ้าไม่สอนแล้วฉันจะมาเรียนทำไมล่ะ”เจ้าเด็กคนนั้นบ่นตามหลัง

และเมื่อครูภพเดินเข้ามาสอนในชั่วโมงต่อไปจึงได้เห็นเด็กทั้งชั้นกำลังนั่งปรึกษาหารือกันอย่างเคร่งเครียด
“เอ! ทำไมวันนี้บรรยากาศดูพิกลๆ”ครูภพเปรยขึ้นหลังจากเดินเข้าห้องมา
“ครูขา.....”แก้ว นักเรียนหญิงช่างเจรจาคนหนึ่งของห้องเอ่ยขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเรื่องราวอัดอั้นตันใจของพวกเด็กๆโดยมีนักเรียนทั้งห้องเป็นลูกคู่คอยสนับสนุนอยู่ตลอด
“พวกเราไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะคะตั้งแต่เรียนมา”
“ก็ครูเขาไม่สอนอะไรเลย”
“ครูภพช่วยพวกเราหน่อยได้ไหมครับ”
“ใจเย็นก่อน...เอ...ความจริงครูเองก็พอจะรู้เรื่องวิชานี้อยู่บ้างเหมือนกัน  เอ้า...ก็ได้ไว้ชั่วโมงหน้าครูจะสอนให้  ขอเวลาไปทวนความจำก่อน”ครูภพตกปากรับคำอย่างใจดี  เสียงเฮจึงดังขึ้นลั่นห้อง
“ว่าแต่อย่าไปบอกครูประพาเข้าละกันว่าครูสอน”
“ทำไมล่ะครับ?”
“ก็...มันถือเป็นการเข้าไปก้าวก่ายหน้าที่ของเขานะสิ”
“ตกลงครับ  พวกผมจะปิดปากเงียบสนิทเลย”
“อ้อ  วันนี้ครูมีข่าวจะประกาศด้วย  ในช่วงปลายเดือนสามนี้ทางโรงเรียนของเราจะมีการแข่งขันโจรกรรมระหว่างชั้นขึ้น  ซึ่งชั้นของพวกเธอถือเป็นชั้นเล็กสุดและยังอ่อนประสบการณ์กว่ามาก  ดังนั้นครูใหญ่จึงให้ครูมาเป็นผู้ฝึกสอนและคอยแนะนำช่วยเหลือพวกเธอ”
“ไอ้การแข่งขันที่ว่านี้แข่งกันทั้งโรงเรียนเลยเหรอครับ”ห่านถามขึ้นด้วยความสนใจ
“ใช่  ชั้นนึงก็ทีมนึง  โรงเรียนเรามีทั้งหมดเก้าชั้นก็เก้าทีมด้วยกัน”
“แล้วทีมอย่างพวกผมจะมีทางชนะเหรอครับ”
“มันก็ไม่แน่หรอกนะ  ขึ้นอยู่กับความสามัคคีและการฝึกซ้อม  ทีมที่เป็นแชมป์เมื่อปีที่แล้วอยู่เพียงแค่ชั้นสี่เท่านั้น”ครูภพให้กำลังใจ
“แต่เรามันชั้นหนึ่งเองนะ”เสียงใครคนหนึ่งเอ่ยแทรกขึ้น
“อย่าเพิ่งท้อซะตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้นสิ  อย่างน้อยพวกเธอก็จะได้ประสบการณ์เพื่อเอาไปแข่งต่อในปีหน้าไง  เอาล่ะเราเสียเวลากันมามากแล้ว  เราจะไปเริ่มอธิบายกฎกติกาและเริ่มฝึกซ้อมกันที่สนาม”
แล้วครูภพก็เกณฑ์นักเรียนทั้งหมดให้มายืนเข้าแถวกันที่สนามของโรงเรียน
“เกมนี้ถือเป็นการเล่นรวมโดยจะต้องมีทีมในการแข่งขันทั้งหมดสี่ทีมขึ้นไป  จำนวนผู้เล่นก็ขึ้นอยู่กับการตกลงกันในแต่ละครั้งซึ่งโรงเรียนของเราให้ยึดเอาจำนวนของนักเรียนในห้องทั้งหมดเป็นเกณฑ์  ซึ่งเท่ากับว่านักเรียนทั้งหมดของโรงเรียนจำเป็นที่จะต้องลงแข่งขัน”
“อ้าว  อย่างนี้ก็ไม่ยุติธรรมสิคะ  ในเมื่อแต่ละชั้นมีจำนวนนักเรียนไม่เท่ากัน  อย่างชั้นเจ็ดมีนักเรียนตั้งสามสิบเอ็ดคน  ส่วนของเรามีกันแค่ยี่สิบสี่คนเท่านั้น”แมว  สาวช่างคำนวณเอ่ยท้วงขึ้น
“จำนวนยิ่งมากก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้เปรียบกว่าเสมอไปหรอกนะ  อย่างชั้นห้าที่เมื่อปีที่แล้วได้แชมป์ไปก็มีนักเรียนกันแค่ยี่สิบสองคนเท่านั้น”ครูภพกล่าว
ดังนั้นจึงถึงเวลาเริ่มทำความเข้าใจกับกฎกติกาต่างๆต่อไป
“หลักการเล่นเกมนี้ความจริงมีอยู่เพียงข้อเดียวคือ  แต่ละทีมจะทำอย่างไรก็ได้ให้สามารถเข้าไปเอาของที่ถูกเก็บไว้บนห้องบนสุดของหอคอยกลางป่า  โดยจะต้องมีการวางแผนแก้ปริศนาให้ครบ  ระยะเวลาในการแข่งขันมีทั้งหมดสิบห้าวัน  ซึ่งนับจากวันนี้ไปจนถึงวันแข่งขันก็สองเดือนครึ่ง  แต่เรามีเวลาฝึกซ้อมกันแค่เพียงสองเดือนเท่านั้นเพราะก่อนการแข่งขันสิบห้าวัน  ทางโรงเรียนจะเริ่มแจกจ่ายปริศนาต่างๆให้นักเรียนช่วยกันค้นหาและในวันที่สิบห้าของเดือนก็จะเปิดทางเข้าป่าให้เริ่มออกเดินทางได้”
“หมายความว่าสิบห้าวันของการแข่งขันเราจะเข้าไปเมื่อไหร่ก็ได้งั้นเหรอคะ”
“ใช่โดยส่วนมากแล้วการเดินทางจริงๆจะอยู่ระหว่างสามถึงห้าวัน  และตามหลักยุทธศาสตร์มักจะเริ่มออกเดินทางกันประมาณวันที่ยี่สิบถึงยี่ห้า  เพราะการเดินทางครั้งนี้ไปได้เพียงครั้งเดียวถ้าพลาดก็หมายถึงถูกตัดสิทธิ์ออกจากการแข่งขัน  ถ้าไปก่อนโดยไม่พร้อมเสี่ยงมากหน่อย  แต่ถ้าไปวันท้ายๆทีมอื่นๆก็อาจเอาของไปได้ก่อนแล้ว”
“ฟังดูน่าสนุกดีนะครับ  ว่าแต่พวกเราจะมีเวลาซ้อมกันเหรอครับ”
“หลังจากวันนี้เป็นต้นไปตารางเรียนทั้งหมดจะถูกทอนออกเหลือเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น  อีกครึ่งหนึ่งของอาทิตย์จะถูกยกให้กับการซ้อม  แล้วเดือนสี่ทั้งเดือนก็จะถูกยกเว้นเรื่องการเรียน  เพราะทางโรงเรียนถือว่าการแข่งขันเกมนี้เป็นประสบการณ์และการเรียนรู้นอกตำราเรียนอย่างหนึ่ง”
“หมาย....หมายความว่าวิชาภาษาศาสตร์ที่มีอาทิตย์ละสองครั้งก็จะเหลือเพียงครั้งเดียวเหรอครับ”หมูน้อยละลำละลักถาม
“ใช่”ครูภพอมยิ้มตอบ
“เย้  ไม่ต้องเจอหน้าครูประพาตั้งหนึ่งชั่วโมง”
“ใครบอก  หนึ่งชั่วโมงต่ออาทิตย์ สองเดือนก็แปดชั่วโมง  เดือนสี่ไม่เรียนเลยก็อีกแปดชั่วโมง  ทั้งหมดสิบหกชั่วโมงย่ะ”แมวบอก
“เออ เออ  นั่นแหละเหมือนกัน”
“แล้วครูจะฝึกพวกเรายังไงล่ะครับ”เลียงผาวกกลับเข้าเรื่องเดิม
“ครูต้องขอรู้ความสามารถของแต่ละคนคร่าวๆก่อน  แล้วจะแบ่งหน้าที่ของแต่ละคนให้  เพราะการแข่งขันเกมนี้จะต้องอาศัยการวางแผนและการประสานงานของแต่ละฝ่ายให้ดี  รวมไปถึงความสามารถของแต่ละคนที่จะทำหน้าที่ได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ”
“ครูพอจะบอกได้ไหมครับว่ามันมีทั้งหมดกี่ฝ่าย”
“ถ้าเอาอย่างละเอียดล่ะก็ตอนนี้คงบอกไม่ได้หรอกเพราะว่ายังไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของปีนี้เขาจะให้ทำยังไงบ้าง  แต่ฝ่ายหลักๆมีด้วยกันสี่ฝ่ายคือ  ฝ่ายจารกรรมที่ต้องคอยสืบข่าวรวมไปถึงความเคลื่อนไหวของทีมอื่นๆ  ฝ่ายวิจัยที่ต้องคอยคิดคำนวณหาลู่ทางในการเดินทาง การหลบหนี รวมไปถึงการผลิตอาวุธเพื่อการเดินป่าและป้องกันตัว  ฝ่ายเสบียงอาหารที่ต้องคอยตุนเสบียงสำหรับการเดินทาง  และสุดท้ายก็แนวหน้าที่เป็นแนวป้องกันและส่งสัญญาณเตือนยามมีภัย  อ้อ...พวกเธอต้องหาหัวหน้าของแต่ละฝ่ายและผู้บัญชาการสูงสุดด้วย”
“ฟังดูยุ่งยากจังเลยครับ  แล้วอย่างนี้ครูจะรู้ได้ยังไงว่ามอบหน้าที่ให้แต่ละคนถูก”ห่านผู้มีความละเอียดรอบคอบเสมอถาม
“นั่นละปัญหาใหญ่ของทีมใหม่  เพราะถ้ามอบหน้าที่ผิดก็เท่ากับทีมล่มทั้งทีม  ดังนั้นครูจึงยังไม่แบ่งฝ่ายให้กับพวกเธอในตอนนี้  เราจะลองร่วมฝึกกันสักระยะหนึ่งก่อนแล้วค่อยดูความสามารถของพวกเธออีกที  อีกอย่างนึง...ครูฝ้ายเขาจะมาช่วยพวกเธอฝึกด้วย”
“ครูฝ้ายด้วยเหรอคะ  แหมคงจะสนุกน่าดู”แก้วร้องอย่างดีใจ
“แล้ววันนี้เราจะฝึกอะไรกันก่อนดีล่ะครับ”ห่านถาม
“เอาพื้นฐานก่อนเลยละกัน  เรื่องการดำรงชีพอยู่ในป่า  ก่อนอื่นเลยพวกเธอก็ต้องศึกษาถึงสภาพภูมิอากาศและลักษณะของป่านั้นๆก่อนว่าเป็นป่าชนิดใดแล้วจึงค่อยหาสัตว์ที่จะสามารถดำรงชีวิตอยู่ ณ บริเวณแห่งนั้นได้”

เมื่อวันรุ่งขึ้นมาถึงห้องเรียนทุกชั้นก็ได้รับแจ้งเรื่องการเปลี่ยนตารางเรียนใหม่  
วันจันทร์   วิชาภาษาศาสตร์      -ครูประพา      9โมง-10โมง
                 วิชาแปลงร่าง           -ครูภพ         11โมง-บ่าย3โมง
วันอังคาร   วิชาประวัติศาสตร์   -ครูพิณ           9โมง-10โมงครึ่ง
                  วิชาว่าด้วยกฎแห่งการแปลงร่าง  -ครูศักดิ์  10โมงครึ่ง-12โมง
                  วิชาแปลงร่าง          -ครูภพ            บ่ายโมง-บ่าย3โมง
วันพุธ         วิชาค้นคว้าข้อมูล    -ครูฝ้าย           9โมง-12โมง
และหลังจากเที่ยงของวันพุธไปก็คือเวลาซ้อมของนักเรียนทุกคน  ซึ่งทางโรงเรียนก็ได้จัดสถานที่ให้เป็นสัดส่วน  ชั้นเรียนชั้นหนึ่งของพวกเด็กๆถูกจัดให้ฝึกซ้อมภาคสนามกันบริเวณชายป่าที่ติดกับน้ำตกใหญ่ที่ครูฝ้ายเคยพาเด็กๆไป
“หอคอยนี่มันอยู่ลึกไหมครับ”ห่านถามอย่างสงสัย
“ก็พอดูเหมือนกันแหละ  ใช้เวลาเดินทางกันประมาณสี่ถึงห้าวันก็น่าจะถึง”ครูฝ้ายซึ่งในวันนี้มาช่วยพวกเด็กๆฝึกซ้อมตอบ
“พวกเราจะเข้าไปถึงบริเวณทะเลสาบอาร์เทมิสไหมคะ”แฝดสาวถามขึ้นบ้าง
“ไม่หรอกจ๊ะ  ที่พวกเธอจะไปกันนั้นยังอีกไกลจากทะเลสาบ”
“แล้วถ้าพวกผมหลงทางจะทำยังไง”หมูน้อยยังคงไม่ยอมหมดปัญหาง่ายๆ
“ไม่หลงหรอกเพราะตอนนี้พวกครูก็เริ่มกั้นเขตทั้งหมดที่จะใช้เดินทางกันแล้ว  พวกเธอไม่มีทางหลุดจากเขตนี้ไปได้หรอกจ๊ะ  แล้วตลอดวันแข่งสิบห้าวันก็จะมีครูคอยพลัดเวรกันตรวจตราทุกจุด”ครูฝ้ายให้ความมั่นใจ
“กั้นเขตยังไงเหรอคะ  ป่าตั้งกว้าง”
“ก็เหลาไม้แท่งปักไว้รอบบริเวณแล้วก็ขอความช่วยเหลือจากพวกสัตว์อีกแรงหนึ่งให้คอยเฝ้าดูไว้”
“อ้อ  ไม้ที่ครูประพาให้เราช่วยกันเหลาวันนี้แน่ๆเลย”เลียงผากระซิบบอกห่าน
“อย่างนี้ก็หมายความว่าครูจะไม่ไปกับเรางั้นเหรอคะ”หงส์ร้องถาม
“สิจ๊ะ  ไม่งั้นจะเป็นการแข่งของพวกเธอได้อย่างไรกัน”
“ว้า  แล้วพวกเราจะไปกันรอดไหมเนี่ย”หมูน้อยบ่นด้วยท่าทางสิ้นหวัง