บทที่3 นักสืบ

เอลเลนวิ่งผ่านกอร์ดอน เเกนท์แลัคุณนายอาร์เควท ผ่านประตูหน้าและลงไปถึงถนน เธอเห็นเเท็กซี่เเละเธอก็โบกมีให้กับมัน เเท้กซี่หยุดและเธอก็กระโดดเข้าไปข้างใน เธอบอกที่อยู่ของโรงเเรมของเธอให้กับคนขับ จากนั้นเธอก็เอนตัวพิงเบาะนั่ง ตังของเธอกำลังสั่น
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอนั่งอยู่ในห้องของโรงเเรม เธอรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมเเต่เธอก็โกรธตัวเอง
"ชั้นช่างโง่นัก" เธอคิด บ่ายวันนั้นของเธอไม่ประสบความสำเร็จ เธอไม่พบอะไรที่จะช่วยเธอเลย เเละตอนนี้, เพราะว่าคำฌกหกที่เธอพูดไว้ เธอไม่สามารถจะพูดกับคุณนายอาร์เคว็ทได้อีกเเละเธอก็ไม่สามารถพูดกับกอร์ดอน เเกนท์ได้อีกเช่นกัน
"ชั้นสามารถสืบเรื่องชายอีกคนได้นี่, ดไวท์ โพเวล" เธอบอกกับตัวเอง "เเต่ถ้าชั้นพบว่าโพเวลไม่ใช่เเฟนของโดโรธี ชั้นจะต้องกลับไปเเคดเวลเพราะถ้ากอร์ดอน เเกนท์เป็นฆาตกร เขาจะไม่ปล่อยให้ชั้นพบอะไรเพิ่มเติมอีก เขารู้ว่าชั้นพยายามจะทำอะไร และถ้าเขาเป็นคนฆ่า เขาอาจพยายามฆ่าชั้นด้วยก็ได้"
ในกระเป๋าของเธอ, เธอหยิบจดหมายซึ่งเธอเขียนให้บัดด์บนรถไฟออกมา เธอเอามันวางไว้บนโต๊ะข้างๆหน้าต่าง เธอตัดสินใจที่จะเพิ่มข้อความลงไปอีกสองสามบรรทัดก่อนที่เธอจะยิ้มให้มัน
ในเวลานั้นเอง, มีใครสักคนเคาะประตูห้องของเธอ "ผ้าเช็ดตัวสะอาดๆสำหรับคุณค่ะ" เสียงสูงๆของผู้หญิงพูด เอลเลนเปิดประตู
"สวัสดีอีกครั้ง" กอร์ดอน เเกนท์พูด "ผมเเกล้งปลอมเป็นคนอื่นเหมือนกัน" เขาเดินผ่านเข้าไปในห้องเเละปิดประตูข้างหลังเขา
"ได้โปรดอย่าตะโกนขอความช่วยเหลือเลย" เขาพูด "ถ้าคุณทำ ผมจะบอกตำรวจเรื่องที่คุณไปบ้านคุณนายอาร์เคว็ท ผมไม่อยากทำร้ายคุณ ผมตามเเท็กซี่ของคุณมาที่นี่เพราะผมต้องการรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงเเกล้งปลอมตัวเป็นลูกพี่ลูกน้องของผม? ทำไมคุณถึงถามคำถามเกี่ยวกับผมกับคุณนายอาร์เคว็ท?"
"ชั้นไม่สามารถบอกคุณได้" เอลเลนพูด "ได้โปรดปล่อยให้ชั้นอยู่คนเดียวเถอะ" เธอกำลังกลัว
เเต่ในขณะที่เธอพูด, เเกนท์เห็นจดหมายบนโต๊ะที่ข้างหน้าต่าง เขาหยิบมันขึ้นมา วิ่งไปที่ห้องน้ำเเละล็อคประตู เอลเลนเริ่มร้องไห้
"อย่าอ่านจดหมายนั่น" เธอพูดอย่างสิ้นหวังผ่านประตูนั่น "มันเป็นของส่วนบุคคลนะ!"
เเกนท์ไม่ได้ตอบ
อีก 5 นาทีต่อมา, เขาออกมาจากห้องน้ำ เขาคืนจดหมายให้เอลเลน
"ตอนนี้ผมเข้าใจเเล้ว" เขาพูด "ผมขอโทษ ผมอยู่ในรายชื่อนักเรียนหนุ่มผมบลอนด์ด้วยใช่มั้ย?"
"ใช่" เอลเลนตอบเงียบๆ
"คุณชื่ออะไร?" เเกนท์ถามเธอ "ได้โปรดบอกผมเถอะ"
"ชั้นชื่อเอลเลน คิงส์ชิป" เธอตอบ
"ฟังผมนะ" เเกนท์พูด "ผมไม่รู้จักน้องสาวของคุณ ผมเห็นเธอในชั้นเรียนภาษาอังกฤษ เเต่จนถึงตอนที่เธอตาย ผมก็ไม่รู้จักชื่อของเธอ ผมม่ไดฆ่าเธอ ยังมีชายหนุ่มผมบลอนด์อีกคนในชั้นเรีนนะเอลเลน ผมอยากช่วยคุณ คุณจะให้ผมช่วยอะไรมั้ย?" เขายิ้มให้เธอ
เอลเลนอยากจะเชื่อคำพูดของเขาเเต่เธอต้องการความมั่นใจ ชายที่ฆ่น้องสาวของเธอจะต้องเป็นคนนักเเสดงที่ดีเพราะโดโรธีไว้ใจเขา บางทีตอนนี้, กอร์ดอน เเกนท์กำลังเเสดงอยู่ก็ได้
"ไม่" เธอตอบ "ชั้นไม่สามารถให้คุณมาช่วยชั้นได้หรอก"
มันมีหนังสือที่อยู่บนโต๊ะที่ถัดจากเตียง เเกนท์หยิบมันขึ้นมา
"คุณไม่เชื่อผม" เขาพูด "เเต่ผมสาบานกับคัมภีร์ไบเบิ้ลนี่ว่า ผมไม่ได้ฆ่าน้องสาวคุณ"
"ไม่, ชั้นไม่เชื่อ" เอลเลนพูด "ถ้าคุณฆ่าเธอ คุณต้องสาบานกับคัมภีร์ไบเบิ้ล 20 เล่มว่าคุณไม่ได้เป็นฆาตกร"
"นั่นเป็นความจริง" เเกนท์ตอบเศร้าๆ "ก็ได้ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เเหละ"
หลังจากกอร์ดอน เเกนท์จากไปเเล้ว เอลเลนคิดเรื่องของเขา เเกนท์ไม่ได้พยายามทำร้ายเธอและเธอก็ไม่ได้เชื่อจริงๆว่าเขาเป็นฆาตกร ดไวท์ โพวลอาจเป็นคนฆ่โดโรธีก็ได้ เธอต้องสืบเรื่องของเขา
เธอนั่งลงพร้อมกับจดหมายถึงบัดด์ เธอหยิบปากกาขึ้นมาเเละเขียนที่อยู่ของโรงเเรมใต้ลายเซ็นของเธอ จากนั้น เธอก็เขียนข้อความเพิ่มลงไปในจดหมายอีก 2 - 3 บรรทัด

ชั้นได้ห้องน่ารักในโรงเเรมในเมืองบูลริเวอร์ ศาสตราจารย์ภาควิชาภาษาอังกฤษช่วยได้มาก ชั้นคิดว่าชั้นรู้เเล้วว่าใครฆ่าโดโรธี เขาชื่อดไวท์ โพเวล เเละเขาอยู่ที่ 1520 ถนนตะวันตกที่ 35 ชั้นกำลังจะไปสืบเรื่องของเขาวันพรุ่งนี้
เอลเลนลงไปที่ล็อบบี้ของโรงเเรมเเละส่งจดหมาย จากนั้นเธอก็กลับไปที่ห้องของเธอ เธอเปิดน้ำร้อนลงในอ่างอาบน้ำเเละลงไปนั่งเเช่อยู่ในนั้นเป็นชั่วโมง ฟังเพลงจากสถานีวิทยุของเมืองบูลริเวอร์ เธอได้ยินเสียงกอร์ดอน เเกนท์ในวิทยุ เเละเมื่อเธอได้ยินเขาพูดว่า "เพลงต่อไปสำหรับเพื่อนเเสนดีของผม เอลเลนจากเเคดเวลครับ" เธอยิ้มออกมา
************************************************************************************************************

เช้าถัดมา, เอลเลนโทรศัพท์ไปที่บ้านที่ดไวท์ โพเวลอยู่ เจ้าของบ้านเป็นคนรับโทรศัพท์
"เช้านี้ ดไวท์ทำงานอยู่" หยิงสาวพูด เมื่อเอลเลนถามหาโพเวล "เขาทำงานอยู่ที่ร้านกาเเฟโฟลเจอร์ย่านใจกลางเมือง"
เอลเลนทำการตัดสินใจ เธอเกือบจะเเน่ใจเเล้วว่าโพเวลเป็นเเฟนของน้องสาวเธอ เธอจะไปที่ร้านกาเเฟโฟลเจอรืเเละพูดกับโพเวลเรื่องโดโรธี ถ้าเขาไม่รู้ว่าเธอเป็นพี่สาวของโดโรธี เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะโกหกเธอ
10 นาทีถัดมา, เอลเลนเดินเข้าไปในร้านกาเเฟ มันสะอาดเเละน่าพอใจมาก โพเวลทำงานอยู่หลังเคานเตอร์ เอลเลนเห็นรูปของเขาในเเฟ้มนักศึกษา เธอจำเขาได้ในทันที
เธอนั่งลงที่เคานเตอร์
"ชั้นอยากได้กาเเฟและชีสเบอร์เกอร์ค่ะ" เธอพูด
เเละเมื่อเธอกิน โพเวลก็เริ่มพูดกับเธอ
"ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย" เขาพูด "คุณอยู่ในเมืองบูลริเวอร์ริเปล่า?"
"ชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ 2 -3 วันเเล้ว" เอลเลนตอบ "ชั้นอยากจะทำงานที่นี่ เป็นเลขาน่ะ"
ดูเหมือนโพเวลจะเป็นชายหนุ่มท่าทางเงี่ยบๆ น่าชื่นชมนัก เเต่เอลเลนจำได้ว่าคนฆ่าโดโรธีเป็นนักเเสดงที่ดี พวกเขาคุยกันร่วม 10 นาทีเกี่ยวกับชีวิตนักศึกษาของโพเวลที่มหาวิทยาลัยสท็อดดาร์ด เเต่เขาไม่ได้พูดเกี่ยวกับใครก็ตามที่ชื่อโดโรธีเลยจนกระทั่งเอลเลนรับประทานอาหารของเธอเสร็จ
"พอคุณเดินเข้ามา คุณทำให้ผมนึกถึงใครบางคน" เขาบอกเธอ "เเละผมพยายามที่จะนึกว่าคุณทำให้ผมนึกถึงใคร ตอนนี้ผมจำได้เเล้ว เธอเป็นเด็กผู้หญิงในชั้นเรียนของผม เธอชื่อโดโรธี เธอเป็นคนน่ารัก" เขายิ้มเศร้าๆ
เมื่อเอลเลนลุกเพื่อจะกลับ โพเวลก็พูดว่า "เย็นนี้คุณว่างมั้ย? ผมพาคุณไปดูหนังได้มั้ย?"
เธอหยุดคิดสักครู่ บางทีเธออาจสามารถสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับชายคนนี้เพิ่มได้อีกก็ได้
"ก็ได้ค่ะ" เธอตอบ "ชั้นก็ชอบเหมือนกัน"
เขาบอกเธอว่าเขาจะมารับเธอที่ล็อบบี้ของโรงเเรมตอน 2 ทุ่ม
"คุณชื่ออะไรครับ?" เขาถาม
"เอเวอลีน คิททริดจ์" เธอตอบ
"โอเคครับ" โพเวลพูด "ผมจะมารับคุณตอน 2 ทุ่มนะ เอเวอลีน"
************************************************************************************************************

เอลเลนนั่งอยู่ในล็อบบี้ของโรงเเรมตอน 18.30 น. เธอไม่ต้องการให้ดไวท์ โพเวลถามหาใครก็ตามที่ชื่อเอเวอลีน คิททริดจ์กับเสมียน
โพเวลมาถึงตอน 19.50 น. เขาพาเอลเลนไปดูหนังยานใจกลางเมือง ระหว่างที่หนังฉาย เขาโอบเเขนของเขารอบไหล่ของเธอเเละเมื่อพวกเขาออกจากโรงหนัง เขาก็จูบเธอ
หลังจากดูหนังเเล้ว หนุ่มสาวทั้งสองก็ไปที่ภัคตาคารเเห่งหนึ่งเพื่อจิบกาเเฟกัน จากนั้นโพเวลก็พาเอลเลนกลับไปที่โรงเเรมของเธอ พวกเขานั่งอยู่ในล้อบบี้เเละคุยกันสักครู่
คุณบอกชั้นเมื่อเช้านี้ว่าชั้นทำให้คุณนึกถึงใครบางคน" เอลเลนพูด "เธอชื่อโดโรธี ได้โปรดเลาเรื่องของเธอให้ชั้นฟังเถิดค่ะ ดไวท์"
"เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก" โพเวลตอบ "เธอเรียนอยู่ในชั้นเรียนภาษาอังกฤษของผม เธอเป็นเเฟนผมอยู่ 2 - 3 เดือน"
"ทำไมคุณถึงเลิกกับเธอล่ะ?" เอลเลนถาม
"เธอชอบทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของมากเกินไป" โพเวลพุด "เธอจริงจังเรื่องของผมมากเกินไป เธอตอ้งการเเต่งงาน เธอเป็นคนน่ารักเเต่ผมไม่อยากเเต่งงานกับเธอ"
พวกเขาคุยกันอีกสองสามนาที จากนั้นโพเวลก็ลุกขึ้น
"ขอผมพบคุรอีกคืนพรุ่งนี้ได้ไหม?" เขาถาม "เราจะออกไปเต้นรำกัน"
"ก็ได้ค่ะ" เอลเลนตอบ "ชั้นชอบเต้นรำ เจอที่นี่ตอน 18.30 น.นะค่ะ"
โพเวลจูบเธอเเละเขาก็จากเธอไป
เอลเลนกลับเข้าไปที่ห้องของเธอ เธออยู่บนเตียงเมื่อเสียงดทรศัพทืดังขึ้น เธอรับมัน เธอได้ยินเสียงของกอร์ดอนเเกนท์
"ผมเป็นห่วงคุณมาก" เเกนท์พูด "ผมคิดว่าคุณอาจตกอยู่ในอันตราย คุณไปคุยกับนักศึกษาหน้าตาดีที่มีผมบลอนืที่เรียนอยู่ในชั้นเรียนภาษาอังกฤาเเล้วหรือยัง?"
"คุยเเล้วค่ะ" เอลเลนตอบ "ชั้นคุยกับดไวท์ โพเวล เขาเป็นคนเเปลกๆ เขาพูดถึงใครบางคนที่ชื่อโดโรธี เขาบอกว่าเธอเป็นเเฟนของเขาชั่วระยะเวลาสั้นๆ ชั้นเเน่ใจว่าเขาหมายถึงนั้งสาวของชั้น ชั้นคิดว่าเขาฆ่าเธอ เขาบอกว่าหญิงคนนี้ต้องการเเต่งงานกับเขาเเต่เจาไม่อยากเเต่งงานกับเธอ บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงฆ่าเธอ!"
"บางทีคุณอาจพูดถูก" เเกนท์พูด "คุณจะไปพบเขาอีกมั้ย?"
"ไปค่ะ" เอลเลนตอบ "ชั้นจะไปพบเขาอีกในเย็นวันพรุ่งนี้ เเต่ไม่ต้องห่วงชั้นหรอกนะ ชั้นจะปลอดภัย เขาไม่รู้ว่าชั้นเป็นใคร ชั้นบอกเขาว่าชั้นชื่อเอเวอลีน คิททริดจ์ พรุ่งนี้ชั้นจะถามคำถามบางคำถามเรื่องการตายของโดโรธีกับเขา บางทีเขาอาจหลุดเรื่องบางอย่างที่เขาไม่ได้อ่านเจอในหนังสือพิมพ์ จากนั้นชั้นก็จะเเน่ใจว่า เขานั่นเเหละที่เป็นฆาตกร"
"ระวังตัวด้วยนะเอลเลน" เเกนท์พูด
"ค่ะ ชั้นจะระวังตัว" เอลเลนตอบ "ขอบคุณสำหรับเพลงนี่เปิดให้ชั้นนะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"

จบบทที่ 3 นักสืบ
ตอนเอลเลน
************************************************************************************************************
ขอโทษที่มาต่อช้านะคะ ความจริงเเปลไว้เเล้วเเต่ยังไม่มีเวลาพิมพ์เลย
ตอนต่อไป ตัวคนร้ายก็จะออกโรงเเล้วค่ะ