ตอน ปกป้องผืนป่าอันเป็นที่รัก
ใช้เวลาเพียงครึ่งวันเท่านั้นเจ้าเมืองเทมาริสก็สามารถหาบุคคลที่จะปฏิบัติภารกิจนี้ได้  คนๆนั้นก็คือครูภพของพวกเด็กนั่นเอง  ครูภพเป็นครูสอนวิชาแปลงร่างซึ่งนั่นก็หมายความได้ว่าการแปลงร่างของเขาย่อมสมบูรณ์แบบมากพอที่จะนำมาถ่ายทอดให้คนรุ่นหลังได้ศึกษาต่อ  ดังนั้นจึงไม่มีใครเหมาะสมกับหน้าที่นี้เท่าชายหนุ่มอีกต่อไป  การปฏิบัติภารกิจครั้งนี้ถือเป็นความอยู่รอดของชาวเมืองทั้งหมดจึงต้องมีการวางแผนไว้อย่างดี  พวกเด็กเมื่อได้ทราบข่าวต่างก็พากันไปหาคุณครูของตน
“ครูอยู่ไหมครับ”เลียงผาตะโกนถามเมื่อเด็กชายชวนเพื่อนๆมาหาครูภพในเช้าก่อนออกเดินทาง
“พวกเธอมีอะไรกันรึ”ชายหนุ่มโผล่หน้าออกมาจากกระท่อม
“ครูจะออกเดินทางวันนี้แล้วใช่ไหมครับ  พวกผมมาอวยพรครูครับ”
“ขอบใจทุกคนแล้วครูจะรีบกลับมาพร้อมกับความสำเร็จ”
ก่อนเริ่มต้นออกเดินทางชาวเมืองทุกคนต่างมายืนรอส่งชายหนุ่มซึ่งเกือบจะกลายเป็นวีรบุรุษของทุกคนไปเสียแล้ว
“เก็บสิ่งนี้ติดตัวไว้เสมอ  หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือปฏิบัติงานไม่สำเร็จ  ขอให้ติดต่อพวกเราทันที”ชายชราส่งเปลือกหอยสีทองขนาดเท่าฝ่ามือให้ชายหนุ่ม
“ผมจะไม่ทำให้ชาวเมืองผิดหวัง”ครูภพกล่าวน้ำเสียงจริงจัง
ชายหนุ่มหันมาลาพวกเด็กๆและชาวเมืองซึ่งคนสุดท้ายที่ครูภพหยุดคุยนานที่สุดก็คือครูฝ้ายของพวกเด็กๆนั่นเอง  เลียงผาสังเกตเห็นน้ำตาของครูสาวที่แอบยืนร้องไห้คนเดียวอยู่ใต้ต้นไม้หลังจากที่ครูภพกลายเป็นนกอินทรีบินจากไปแล้ว
“ท่าทางครูฝ้ายของพวกเราจะหลงรักครูภพอยู่นะ”ห่านเป็นผู้ตั้งข้อสังเกตขึ้น
“อ้าว  นี่ไม่รู้กันเลยเหรอไงว่าสองคนนี้เขาเกือบจะเป็นแฟนกันอยู่แล้วนะ”แมวถามด้วยความประหลาดใจ
พวกเด็กๆหลายคนหันมามองเพื่อนสาวด้วยความประหลาดใจไม่น้อยไปกว่ากัน
“เธอไปเอาข่าวมาจากไหน”
“ก็เห็นมากับตาเลย หลายครั้งด้วย  เขาไปนั่งกินข้าวด้วยกันที่ร้านแม่ฉันบ่อยๆ”แมวซึ่งที่บ้านเปิดเป็นร้านอาหารขนาดเล็กคล้ายของหมูน้อยบอก
“ถ้าเป็นแฟนกันได้ก็คงดีสินะ  ฉันจะเอาใจช่วยคู่นี้สุดๆเลย”พวกเด็กๆต่างเห็นด้วยกับคำพูดของหงส์
วันเวลาท่ามกลางทะเลสาบผ่านไปเรื่อยๆ  ทุกสิ่งทุกอย่างดูเรียบง่ายและเป็นไปตามวิถีของมัน  พวกเด็กๆยังคงได้ยินข่าวคราวของครูภพจากสายสืบที่กลับมารายงานเสมอ  ครูยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ในตัวเมืองเหมือนเดิม  ยังหาโอกาสเข้าไปในยานลำนั้นไม่ได้  และในที่สุดเมื่อวันที่สี่มาถึงชาวเมืองก็ได้รับข่าวที่ไม่คาดคิด!!
เสียงเป่าเขาซึ่งเป็นสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นทั่วทั้งหมู่บ้าน  ชาวเมืองต่างมาชุมนุมกัน ณ บริเวณหน้าทะเลสาบอาร์เทมิส  ทุกคนมีสีหน้าหวาดหวั่นและเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก กังวลใจ
“สายสืบของเรารายงานมาว่ากองทัพศัตรูกำลังเตรียมการเพื่อบุกมาที่นี่!!!”เจ้าเมืองกล่าวด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ
“มันจะบุกมาทำไม?  มันรู้แล้วเหรอว่าเราหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่”
“เปล่า  มันต้องการพื้นที่ป่าบริเวณแทบนี้ทั้งหมด  ขณะนี้พวกมันได้เตรียมรถถังขนาดใหญ่ไว้เพื่อถางป่ามหัศจรรย์  ”
“ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำลายป่าแห่งนี้ได้”เสียงชาวเมืองคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา  ต่อจากนั้นก็มีเสียงเฮสนับสนุนดังกระหึ่มไปทั่วทั้งบริเวณ  ชาวเมืองทั้งหมดตกลงใจที่จะปกป้องผืนป่าแห่งนี้ด้วยชีวิตของพวกเขา  แม้ว่าศึกคราวนี้พวกเขาจะไม่เห็นหนทางแห่งชัยชนะ  แต่ด้วยความรักและหวงแหนผืนป่าแห่งนี้ทำให้ชาวเมืองทั้งหมดต่างมีกำลังใจที่จะปกป้องสถานที่อันเป็นที่รักไว้ตราบจนลมหายใจสุดท้าย
อาวุธต่างๆถูกทำขึ้นอย่างรีบเร่งตามสภาพที่เป็นอยู่ไม่ว่าจะเป็นคันธนู ลูกดอก ไม้กระบอง ลูกตุ้ม  ทุกคนต่างหน้าดำคร่ำเคร่งลงมือทำงานกันโดยไม่พูดจา  ไม่ช้าทุกอย่างก็เสร็จแม้จะไม่สมบูรณ์นักแต่มันก็คือที่สุดที่พวกเขาจะทำได้ในขณะนั้น
“เราคงต้องอาศัยกำลังของชาวเมืองทั้งหมด”เจ้าเมืองพูดขึ้นในที่ประชุม
“แล้วพวกเด็กๆล่ะ”
“ให้ไปด้วยแต่คงให้อยู่กองหลัง  คอยพยาบาลคนป่วยแล้วก็เตรียมอาวุธ”ชายชราตอบ
“ทั้งหมดเลยเหรอ”ชาวเมืองคนหนึ่งถามขึ้นด้วยความกังวลใจ
เหตุการณ์ครั้งนี้ดูจะสร้างความหนักใจให้กับท่านเจ้าเมืองเป็นอย่างมาก  เขาไม่ต้องการสูญเสียประชาชนของเขาโดยเฉพาะพวกเด็กๆ  หากแต่กำลังพลที่น้อยเช่นนี้ทำให้เขาไม่มีทางเลือกที่จะต้องนำพวกเด็กๆเข้าสู่สงครามด้วย
“เหลือไว้แค่ชั้นหนึ่งละกันให้เฝ้าที่นี่  พวกเขายังเด็กเกินไปไม่เหมาะกับสงคราม”เจ้าเมืองกล่าว  
ดังนั้นเมื่อการเดินทางสู่สงครามเริ่มต้นขึ้น  เด็กชั้นหนึ่งทั้งหมดจึงถูกทิ้งไว้ ณ ทะเลสาบอาร์เทมิส  พวกเขาจับกลุ่มกันนั่งอยู่ใต้ต้นไทรใหญ่รอข่าวคราวของพวกผู้ใหญ่  
“พวกนายเชื่อเรื่องตำนานอาร์เทมิสไหม”จู่ๆหงส์ก็เอ่ยปากถามเพื่อนๆ
“ไม่รู้สิ  เขาว่ากันว่าเมืองเทมาริสของเรามีเทพีอาร์เทมิสเป็นผู้ปกปักษ์รักษาอยู่”แมวบอก
“ถ้างั้นยามเมื่อมีภัยเช่นนี้  องค์เทพีก็น่าจะลงมาช่วยพวกเรานะ”ห่านพูดพร้อมกับนึกไปถึงคำอ้อนวอนของมารดาที่เฝ้าขอพรเทพีอาร์เทมิสทุกคืน
“องค์เทพีคงไม่ว่างมั้ง  ท่านคงมีงานยุ่งเลยไม่ได้มาสนใจดูพวกเรา”เลียงผาว่า
“ไหนๆพวกเราก็ว่างอยู่  ลองมาขอพรองค์เทพีดูดีไหม  เพื่อว่าท่านอาจมีเวลาว่างพอรับฟังได้”สิงห์เสนอ  
เด็กๆต่างเห็นด้วยจึงพากันเดินไปยังบริเวณทะเลสาบหน้ารูปปั้นที่ๆชาวเมืองเชื่อกันว่าเทพีอาร์เทมิสทรงสิงสถิตอยู่  เด็กทั้งยี่สิบสี่คนต่างคุกเข่าลงตรงหน้ารูปปั้นและพร้อมใจกันสวดภาวนาขอพรให้องค์เทพีช่วยปกปักษ์รักษาผืนป่าและชีวิตของชาวเมืองทุกคน
เป็นเวลานานที่พวกเขาต่างนั่งกันอยู่ในท่านั้น  เด็กทั้งหมดคงจะไม่ยอมลุกขึ้นเป็นแน่หากไม่ได้ยินเสียงสัญญาณซึ่งดังมาจากเพิงบัญชาการของท่านเจ้าเมือง  เลียงผาเป็นคนแรกที่วิ่งไปถึงที่นั่น  เสียงสัญญาณยังดังติดต่อกันมาเป็นระยะๆจากเครื่องรับรูปเปลือกหอยขนาดใหญ่  เด็กชายเอื้อมมือไปเปิดตัวรับสัญญาณ  เสียงของครูภพดังรอดผ่านลำโพงออกมา
“กระรอกเรียกฐาน กระรอกเรียกฐาน  มีใครอยู่ตรงนั้นบ้าง”
“ครูภพนี่!  ครูคะนี่พวกเราเอง”ห่านตะโกนตอบกลับไปด้วยความดีใจ
“พวกเธอเหรอ  มาทำอะไรกันตรงนั้น  ท่านเจ้าเมืองอยู่ไหน”เสียงชายหนุ่มถามกลับมาอย่างร้อนรน
“ทุกคนออกไปในป่ากันหมดแล้ว  พวกศัตรูกำลังบุกมาทำลายป่าของเรา  ที่นี่เลยเหลือแต่พวกเราแค่ยี่สิบสี่คนเท่านั้น”เลียงผาตอบ
“ตายละ”เสียงครูครางออกมา  “ทุกคนกำลังไปสู้กับกองทัพหุ่นงั้นเหรอ”
“ครูเป็นอะไรรึเปล่าครับ”หงส์ถามเมื่อสังเกตถึงน้ำเสียงที่ผิดปรกติ
“ตอนนี้ครูถูกจับอยู่ในยานกลาง  ครูถอดผลึกนั่นออกมาไม่ได้”เสียงตอบอย่างสิ้นหวังดังกลับมา
“ตายละ  กองทัพหุ่นทั้งกองทัพพวกผู้ใหญ่จะสู้ได้เหรอ”หมูน้อยพูด
“เอาอย่างนี้ดีกว่า  ครูอยากให้พวกเธอเข้าไปในป่าส่งข่าวให้พวกผู้ใหญ่รู้  นั่นคงเป็นวิธีที่ดีที่สุด”
“แล้วครูล่ะครับ”หงส์ถาม
“ครูไม่เป็นไรหรอก  พวกมันคงไม่คิดฆ่าครูง่ายๆ  จัดการทำตามที่สั่งด่วนเลย”เสียงแข็งกร้าวของชายหนุ่มดังมาก่อนสัญญาณจะขาดหายไป
เด็กทั้งยี่สิบสี่คนต่างล้มตัวลงด้วยความหมดหวัง  สีหน้าทุกคนในขณะนี้ล้วนเต็มไปด้วยความกลัวและหวาดวิตก
“เราจะทำยังไงต่อไปดี”หมูน้อยเอ่ยถามขึ้น
“เราต้องไปเตือนพวกเขา”เลียงผาพูดขึ้นในที่สุด
“แล้วครูภพล่ะ”ห่านถาม
“ก็ต้องไปช่วยเขาสิ  คนอื่นเขาไปเสี่ยงตายกันหมดเหลือแต่พวกเราที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ไปเถอะ  อย่ามัวแต่หมดหวัง  พวกเรามีกันตั้งยี่สิบสี่คน”ห่านพูด
เด็กๆต่างเห็นด้วยกับคำพูดของแฝดชาย  ต่างลุกขึ้นยืนพร้อมกับกำลังใจที่กลับขึ้นมาใหม่  เลียงผากลับมาเป็นผู้บัญชาการสูงสุดอีกครั้งหนึ่ง  แม้ครานี้จะไม่ใช่แค่เกมที่เล่นเพื่อความสนุกอีกต่อไป   มันเป็นเกมแห่งความอยู่รอดที่หมายถึงความเป็นความตายของประชาชนทั้งเมือง  ถึงพวกเขาจะเป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆที่ไม่มีใครเห็นความสำคัญ  แต่บางครั้งความไม่สำคัญนี้ก็อาจกลายเป็นหนทางแห่งการอยู่รอดก็เป็นได้
เลียงผาเริ่มจัดการแบ่งกลุ่มอีกครั้งโดยครั้งนี้เขาได้แบ่งออกเป็นสองกลุ่มใหญ่คือกลุ่มที่จะเดินทางเข้าป่าไปเตือนพวกผู้ใหญ่  และกลุ่มที่จะเข้าเมืองไปเพื่อหาทางช่วยครูภพ
“กลุ่มที่จะไปช่วยครูภพเราอยากให้ไปกันแค่ไม่กี่คนก็พอ  มันเดินทางไกลแล้วก็ลำบากกว่า  เพื่อความปลอดภัยและสะดวกในการเดินป่าเราขอแค่หกคนเท่านั้น”เลียงผากล่าวกับเพื่อนๆ  หลังจากนั้นเขาจึงจัดการเลือกผู้ร่วมเดินทางไปกับเขา  คนทั้งหกจึงมีตัวเขา  แฝดห่านหงส์ แมว ชิม และคนสุดท้ายที่เด็กชายเลือกก็คือหมูน้อย
“เราอาจไปเป็นตัวถ่วงพวกนายก็ได้”เด็กชายตุ้ยนุ้ยกล่าวอย่างไม่แน่ใจนัก
“ไม่หรอก  นายช่วยพวกเราได้  ฉันรู้ว่านายมีอะไรดีๆในตัวหลายอย่าง”เลียงผากล่าว
ส่วนที่เหลือก็จะเดินทางไปกับกลุ่มที่สองโดยมีสิงห์กับแก้วเป็นผู้นำ
“ขอร้องได้ไหม  อย่าทะเลาะกันระหว่างเดินทาง”เลียงผาพูดกับเพื่อนทั้งสองด้วยความรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจนัก
“อย่าห่วงเลยน่า  ตอนนี้ไม่ใช่เวลาทำตัวเป็นเด็กอีกต่อไปแล้ว”สิงห์ให้ความมั่นใจ
“ยังไงก็ฝากดูสองคนนี้ด้วยละกัน”เด็กชายหันไปกระซิบกับเพื่อนๆที่เหลืออยู่เมื่อยังคงสังเกตเห็นแก้วที่มองเพื่อนชายคนนี้ด้วยดวงตาที่ไม่น่าไว้ใจนัก
“นายว่าสมควรจะลากใครคนใดคนหนึ่งมากับพวกเราด้วยไหม”เลียงผาหันไปปรึกษาห่าน
“เชื่อใจพวกเขาหน่อยสิ  สองคนนั่นเป็นเพื่อนกันนะ  ทะเลาะกันก็เป็นของธรรมดา  เชื่อสิพอเข้าตาจนจริงๆเดี๋ยวพวกเขาก็สามัคคีกันเองแหละ”ห่านกล่าวอย่างมั่นใจ
การเดินทางเริ่มต้นขึ้นในไม่กี่ชั่วโมงต่อมาโดยการนำของแก้วและสิงห์ที่ยังคงเป็นไปด้วยดี  พวกเขาตามพวกผู้ใหญ่เข้าป่าไปโดยอาศัยร่องรอยการเดินป่าและกองไฟที่ตั้งค่ายพักแรม  ส่วนกลุ่มของเลียงผาที่จะเข้าเมืองก็ตามรอยของสายสืบใต้ดินซึ่งครั้งหนึ่งเคยแปลงกายเป็นตัวตุ่นมุดดำดินไป
“นั่นนายเอาอะไรไปด้วยนะ”เลียงผาถามเมื่อเห็นห่อผ้าใบใหญ่ที่ห่านถืออยู่ในมือ
“ก็เครื่องมือสื่อสารของครูภพไง  เราจะไปตามหาครูกันไม่ใช่เหรอ  แล้วไม่เอามันไปเราจะไปหาครูได้ยังไง”ห่านว่า
“แต่ไอ้ห่อที่นายถือนี่มันใหญ่มากนะ  ถ้าเราเป็นตัวตุ่นกันจะแบกมันไปได้ยังไง”เลียงผาถามด้วยความสงสัยปนหนักใจ!!!!