ความคิดเห็นที่ 1 ชำแหละแล้วเก็บไว้กิน.. ดึกสงัดของคืนวันที่  ๑๒  มิถุนายน ๑๙๘๑  ใจกลางกรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส แถวๆบริเวณที่ทิ้งขยะริมฝั่งแม่น้ำแซนต์ไม่ไกลจากวิหารนอเตรอะดามมากนัก เป็นสถานที่ค่อนข้างเปล่าเปลี่ยวลับหูลับตาผู้คน  จะมีก็แต่พวกเร่ร่อนไร้ที่อยู่ที่ชาวปารีสเรียกขานว่า “พวกโกซา”   มาอาศัยหลับนอน  และคุ้ยเขี่ยหาเศษขยะ   พอได้เงินมานิดๆหน่อยๆ ก็เอาไปซื้อเหล้าถูกๆใส่ขวดเดินโซซัดโซเซมาแบ่งกัน บ้างก็บ่นพร่ำบ้าอยู่คนเดียว บ้างก็ร้องตะโกน ด่าเอะอะ ไม่ยี่หระเดือดร้อนกับเนื้อตัวเผ้าผมที่สกปรกเหม็นหึ่งน่าขยะแขยง เมาหนักเข้าเหนื่อยหนักเข้าก็ซุกหัวหลับมันในกองขยะนั่นแหละ หนาวหน่อยก็แค่เอื้อมมือไปหาหนังสือพิมพ์เก่าๆ เอามาห่มนอนให้ชีวิตผ่านพ้นไปคืนหนึ่ง คืนนั้นโกซานายหนึ่งยังเมาไม่ได้ที่ จะนอนรึ ก็นอนไม่หลับ อย่ากระนั้นเลย อยู่ว่างๆก็ด้อมๆมองๆตะกุยหาของมีค่าในกองขยะตัดหน้าคนอื่นดีกว่า เจ้าพวกเพื่อนฝุงอยากพากันเมาพับสลบไสลไม่ได้สติไปกันหมดแล้วน่ ทันใดนั้นเสียงรถคันหนึ่งก็แล่นเข้ามา โกซาวัยดึกเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ เขาต้องยกมือป้องหน้าหยีตา เพ่งฝ่าแสงไฟหน้ารถคันหนึ่ง ประตูด้านหลังเปิดอ้า  มีหนุ่มเอเซียคนหนึ่งกำลังค้นกระเป๋าเดินทางใบมหึมาทิ้งออกจากรถทุลักทุเล  ท่าทางคงจะหนักเอาการ นั่น? มีอีกใบหนึ่งแน่ะ พอทิ้งเสร็จก็ปิดประตูปังแล้วรถก็ถอยจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งโกซาไว้ท่ามกลางแสงดาวหรุบหรู่และกลิ่นขยะเน่าอันหอมฟุ้ง ฝันของโกซากระเจิดกระเจิง  เขารู้สึกขนลุกซ่าราวกับเห็นเทวดานั่งแท๊กซี่มาโยนลาภลอยให้โครมใหญ่สองใบเต็มๆ ในกระเป๋านั้นจะเป็นอะไรไปได้เล่า ถ้าไม่ใช่ของเหลือใช้ไม่รู้ว่าจะเก็บไว้ที่ไหนของพวกคนรวยที่ชอบรื้อจัดบ้านกันบ่อยๆ ชาวขยะสุดแสนจะดีใจ รีบลุยผ่านมูลฝอยไปเปิดกระเป๋ามือไม้สั่นในใจก็นึกแต่ภาพเสื้อผ้า เสื้อโค้ท หรือ ผ้าห่มดีๆ อย่างน้อยก็เป็นของมีค่าอื่นๆ ที่คนรวยเมิน แต่คนจนต้องมอง เพราะมันเอาไปขายได้หลายสตางค์อยู่ ฝากระเป๋าเปิดผางออกมา กลิ่นคาวคละคลุ้งออกมาน่าสะอิดสะเอียน โกซาสะอึกพลางเขม้นตามอง เพียงอึดใจเดียวก็ร้องจ้าก ผงะหงายท้องก่อนจะตั้งหลักได้แล้ววิ่งแจ้นร้องหาตำรวจไปตลอดทาง ชั่วโมงต่อมา ตำรวจก็พบว่ากระเป๋าเดินทางใบมหึมาทั้งคู่  เต็มไปด้วยชิ้นส่วนของศพมนุษย์ผู้หญิงผิวขวาละออที่เพิ่งจะตายสดๆร้อนๆ บางทีอาจจะเมื่อตอนหัวค่ำมานี่เอง จากโกซาพยานปากเอกที่ให้การระล่ำระลัก ตำรวจก็ได้สอบถามไปยังบริษัทแท๊กซี่ต่างๆ  แล้วก็ได้เบาะแสว่าในคืนนั้น  มีชายชาวเอเซียว่าจ้างรถแท๊กซี่ให้ช่วยชนของจากอพารท์เมนต์ไปทิ้งริมแม่น้ำแซนจริงๆด้วย สองสามวันหลังจากการพบชิ้นส่วนศพ  ตำรวจก็ถือหมายค้นไปที่ห้องพักของนักศึกษาชาวญี่ปุ่นคนหนึ่ง  ที่มีชื่อว่า  อิซซาอิ  ซากาวะ พอเคาะประตูห้อง  พ่อหนุ่มซากาวะก็มาเปิดประตูเอง และต้อนรับให้ความร่วมมือกับตำรวจเป็นอย่างดี เขาให้รายละเอียดว่า  เขาอายุ สามสิบสองปี  เป็นลูกชายเศรษฐีเจ้าของโรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่งในเมืองโอซากา  ตอนนี้มาเรียนต่ออยู่ที่ซอร์บอร์น แซงก์มิเซล จากคุณ : เจ๊ฝากแปะ (O-HO) - [8 พ.ค. 45 22:45:49]

ความคิดเห็นที่ 2 แนะนำตัวกันเสร็จสรรพ  ซากาวะก็เชิญตำรวจเข้ามาในห้องเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิด  และด้วยท่าทีราวกับจะชวนเพื่อนฝูงให้รับประทานอาหารมือเย็นด้วยกัน ห้องของเขาสะอาดสะอ้าน แต่ยังมีกลิ่นอายของบรรยากาศที่น่าขนพองสยองเกล้า ที่นั่น บนโต๊ะอาหาร ตำรวจพากันพะอืดพะอมกับก้อนเนื้อเป็นกองๆ และเครื่องในที่ล้างแล้วใส่ไว้ในชามอ่าง กะละมัง ตั้งเรีงเป็นแถวเป็นแนว แล้วยังมีพะโล้ หม้อต้มเค็มวางเอาไว้ข้างๆ ถ้ามองเขาไปในครัวจะะเห็นสตูกำลังเดือดปุดๆ อยู่บนเตา  ส่งเหล่านี้ทำให้ตำรวจสังหรณ์ใจยังไงพิกล ลางสังหรณ์ใจกลายเป็นจริง เมื่อผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เอื้อมมือไปเปิดตู้เย็น หัวของผู้หญิงคนหนึ่งวางเด่นเป็นสง่าอยู่กลางแสงไฟจ้า และไอเย็นเฉียบที่ม้วนตัวเป็นควันขวาลอยกรุ่นอ้อยอิ่งอยู่ในตู้นั้น หัวที่ถูกตัดขาดแค่คอมีผมยาวสีน้ำตาลทองใบหน้าที่ครั้งหนึ่งเคยสวย บัดนี้สุดสยอง นัยน์ตาข้างหนึ่งหรี่เกือบปิดสนิท  ขณะที่อีกข้างลืมค้างๆอยู่ครึ่งๆ จมูกแหว่งเปรอะเลือดและปากที่ถูกเฉือนออกทำให้เห็นแผงฟันขาวเวอร์เผยออ้าคล้ายกำลังส่งยิ้มมาให้ผู้ที่จ้องมองเธอ เหล่าตำรวจต้องทำใจอยู่นาน กว่าจะกล้าเปิดช่องทำน้ำแข็งแล้วก็พบเต้านมข้างซ้าย แช่รวมอยู่กับแก้มก้นทั้งสองข้าง ซากาวะถูกถามว่าส่วนที่เหลือหายไปไหน? “ผมกินมันแล้วละครับ” เขาตอบซื้อๆง่ายๆถึงเต้านมข้างขวา “เอามาปรุงสุก” ตำรวจถามซ้ำเหมือนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนเราจะเข้าครัวทำอาหารน่าขย้อนกินเข้าไปแบบนั้น “ดิบๆครับ”  ซากาวะตอบกลั้วหัวเราะ คงนึกขำตำรวจฝรั่งเศสนี่ช่างไม่รู้จักความเอร็ดอร่อยของซาซามิอาหารยอดนิยมของชาวอาทิตย์อุทัยกันเสียเลยเชยระเบิด “ผมแล่ให้บางเฉียบแล้วกินดิบๆ หวานอร่อยมากกว่าปลาดิบซ่ะอีกฮะ” เมนูของเขาไม่ได้มีแค่นี้  ซากาวะชี้ชวนให้ผู้รักษากฏหมายดูซุปพะโล้ต้มเค็ม สตู และต้มเครื่องในที่เตรียมไว้กันกับข้าวสวยร้อนๆ “แหม..ไม่น่าเชื่อเลยว่าผุ้หญิงตัวแค่เนี้ย จะเอามาทำเป็นอาหารได้ตั้งหลายอย่าง  ผมเก็บไว้กินได้เป็นอาทิตย์ๆเลยละ” ตำรวจและบรรดานักข่าวอาชญากรรมทั้งหลายต้องพากันโก่งคออาเจียนไปหลายคน กว่าจะทำงานสืบสวนกันต่อไปได้ รายการอาหารจานเด็ดของ อิซซาวะ ซากาวะ ถูกนำมาเรียงโชว์ไว้เต็มโต๊ะ มีชาม กะละมัง และหม้อต่างๆรายรอบ แถมโต๊ะยังถูกยกไปวางข้างตู้เย็นที่เปิดฝาอ้าเต็มที่เผยให้เห็นศรีษะสยอง ภาพทั้งหมดถูกนักข่าวนิตยสาร PhoTo ถ่ายทำเป็นสารคดีเล่มพิเศษสุด น่าเสียดายที่พอตีพิมพ์วางแผงได้แค่วันเดียว  ทางการก็สั่งเก็บออกจากแผงเกลี้ยง เพราะมันเขย่าขวัญประชาชนมากเกินจะรับได้ ลำพังเนื้อหาของข่าวที่ลงพิมพ์ละเอียดละออดีน่าผวาเกินพอแล้ว เหยื่อฆาตกรรมสะเทือนโลก หรือสาวสวยที่เกิดมาเป็นอาหารเลิศรสสูตรพิศดารของหนุ่มบูชิโดผู้นี้เคือ เรเน่  ฮาร์ตเวล์ท  นักศึกษาสาวชาวดัตช์วัยเพียงยี่สิบห้าปี เบญจเพสพอดีบพอดี แรกเริ่มเดิมทีเจ้าหล่อนเป็นเพื่อนนักเรียนกลุ่มเดียวกับซากาวะ  ทั้งกลุ่มถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน เพราะความเป็นคนต่างชาติที่เข้ามาหาวิชาความรู้ในฝรั่งเศส เรเน๋ไม่รู้ตัวว่าหนุ่มซากาวะแอบหลงรักเธอเข้าให้เต็มเปา เขาเฝ้าฝันถึงวันที่จะพาเธอกลับไปร่วมหอกันที่ญี่ปุ่นด้วยซ้ำไป หนุ่มฝันหวานมักจะมีปัญหาการเรียนมาปรึกษาสาวเรเน่อยู่บ่อยเพราะเธอเรียนเก่งและใจดี ใกล้สอบ  ซากาวะขอให้เรเน่มาช่วยติววิชาให้ที่อาพาร์ตเมนต์แสนสบายและเงียบสงบของเขา แล้วเขาจะทำอาหารญี่ปุ่นให้ลิ้มลองเป็นการตอบแทน เรเน่ไม่มีอะไรขัดข้อง เธอไปที่ห้องพักของซากาวะตามนัด ในเย็นของวันที่ ๑๒  มิถุนายน  ๑๙๘๑  นั่นคือวาระสุดท้ายของเธอ ที่โต๊ะตัวเตี้ยแบบนั่งกับพื้นตามสไตล์ญ่ปุ่นนั้น  ซากาวะมีความสุขที่สุด  เขาแอบปลื้มอยู่เงียบๆ ว่าเรเน่ก็คงจะมีใจให้เขาไม่น้อยเลยเชียวแหละ ไม่งั้นเธอจะยอมมาอยู่กับเขาในห้องสองต่อสองภายใต้บรรยากาศสุดแสนจะโรแมนติกอย่างนี้ได้อย่างไร ทั้งเรเน่และซากาวะต่างลืมนึกถึงความแตกต่างทางวัฒนธรรมระหว่างชาวเอเซียและชาวยุโรป ผู้หญิงเอเซียนั้นจะรักนวลสงวนตัว พวกเธอถูกสอนไม่ให้มาอยู่กับผู้ชายตามลำพังโดยเฉพาะอย่างยิ่งยามมืดๆค่ำๆแบบนี้ ส่วนชาวยุโรปและอเมริกานั้นเพื่อนก็คือเพื่อนนะซิ จากคุณ : เจ๊ฝากแปะ (O-HO) - [8 พ.ค. 45 22:48:38]

ความคิดเห็นที่ 3 เขาไม่ค่อยจะห่วงเนื้อห่วงตัวหรือคิดหยุมหยิมกับเรื่องแบบนี้นักหรอก ผู้หญิงกับผู้ชายเป็นเพื่อนรักสนิทกันได้มีถมไปเป็นเรื่องปรกติแท้ๆ จะไปมาลาไหว้ หรือบางทียังเข้าไปกอดกันกลมดิก แสดงความซาบซึ้งของเพื่อน  โดยไม่ได้คิดเรื่องเพศสักนิดเดียวเลย ในค่ำคืนนั้น เรเน่แสดงความเอื้ออาทร เป็นห่วงเป็นใยเอาใจใส่อธิบายเนื้อหาตำราเรียนให้กับซากาวะอย่างใกล้ชิด   มีหรือหนุ่มลูกเศรษฐีโอซาก้าจะไม่เพริด เขาลอบมองใบหน้าผ่องเป็นยองใย น่ารักน่าใคร่ของสาวน้อยชาวเนเธอร์แลนด์ แล้วก็อดใจไม่ได้ ต้องสารภาพรักออกมาในบัดดล เรเน่ดูจะตกใจ  แต่แล้วเธอก็พยายามแก้สถานการณ์อันน่ากระอักกระอ่วนด้วยการหัวเราะแล้วแสร้งพูดตลกเป็นการกลบเกลื่อน เธอให้ซากาวะได้แค่ความเป็นเพื่อนเท่านั้น ซากาวะผิดหวัง และอับอายขายหน้าอย่างรุนแรง  สำหรับเขาแล้วท่าทีหัวเราะของเรเน่ มันเป็นการถูกดูหมิ่น เหยียดหยามกันอย่างให้อภัยไม่ได้  หญิงต่างชาติกำลังเยาะเย้ยความรักของหนุ่มบูชิโดเช่นเขาอย่างไร้เกียรติ ทั้งคู่เริ่มถกเถียงต่อว่าต่อขานกัน  เรเน่ก็ชักจะโมโหที่ซากาวะทำตัวงี่เง่าพูดไม่รู้เรื่อง  เจ้าหล่อนเห็นท่าจะอยู่ไม่ได้ก็รีบรวบรวมหนังสือหนังหาเก็บเตรียมตัวจะกลับล่ะ หนุ่มยุ่นรู้สึกเหมือนกำลังถูกทิ้งไปดื้อๆ  เขายื้อหยุดฉุดแขน และตะโกนด่าเธอด้วยความรักที่เปลี่ยนกลับเป็นความแค้นสุดขีด ด้วยเลือดขึ้นหน้า  เขาคว้ามีดมาจ้วงแทงเรเน่จนมิดด้าม  สาวน้อยทรุดฮวบวิงวอนขอชีวิต  แต่หนุ่มบูชิโดบ้าเลือดเสียแล้ว  เขายั้งมือไม่อยู่  ทั้งเตะต่อยแล้วจิกผมดึงในใบหน้าเธอหงายขึ้น ตวัดมีปาดเชือดคอลึกถึงกระดูก จากนั้นก็ลากร่างที่ยังไม่ตายสนิทเข้าไปในห้องน้ำลงมือชำแหละเธอเหมือนพ่อค้าขายหมู เขาหั่นศรีษะเธอจนขาดออกจากร่างแล้วเฉือนริมฝีปากกินสดๆ ราวกับจะทำให้หายแค้นได้กระนั้น ยังไม่หนำใจ เขาตัดแขนตัดขาเธอจนเหลือแต่ตัวลุ่นๆเอาไปกองไว้ทางหนึ่ง  แล้วหันกลับมากอบเอาเต้านมยกขึ้น ใช้มีดแล่ปลาดิบเฉือนมันออกทั้งสองข้าง คมมีดถูกกดลึกเข้าที่กระดูกระหว่างอกแล้วลากยาวลงมา เปิดซี่โครงควักเอาหัวใจที่กระตุกระริก และปอดของเธอใส่กาละมังไว้ ก่อนจะล้วงมือลงไปลากไส้และตับไตออกมาดู ชิ้นส่วนอวัยวะใดน่ากิน เขาก็วางไว้ทางหนึ่ง  ชายหนุ่มพออกพอใจกับงานที่กำลังทำอยู่ เขาไม่เคยใกล้ชิดกับเรเน่ที่รักถึงขนาดนี้เลย ดูซิ? เนื้อของเธอยังเต้นระรัว และเมื่อมือของเขาซุกเข้าไปคลุกเคล้าอวัยวะภายในนั้นมันก็ยังอุ่นวาบ  เลือดข้นคลั่กส่งกลิ่นซาบซ่าน และเขายังลิ้มรสหวานของเลือดและเนื้อที่ชุ่มอยู่ในปากในคอ ก่อนจะค่อยกลืนลงไปด้วยอารมณ์วิจิตร บัดนี้เขากับเรเน่ได้รวมเป็นหนึ่งกันชั่วนิรนดร ซากาวะพลิกร่างของเธอคว่ำลงแล้วเฉือนแก้มก้นทั้งสองออกมาวางรวมกับเต้านม  เขาคิดว่าเนื้อตรงนี้ต้องอร่อยที่สุด เขาจะเก็บไว้กินทีหลัง  จึงแช่แข็งไว้ก่อน ส่วนเนื้อหน้าท้องเขาเอามาต้มให้หอมหวาน น่ากินกว่าหมูสามชั้นเสียอีก ชายหนุ่มประคองศรีษะที่ถูกบั่นไปวางไว้ในตู้เย็น จัดท่าอย่างดี เปิดตู้ที่ไร ก็จะเห็นใบหน้านั้นยิ้มมาให้ คิดถึงเมือ่ไหร่จะได้มาชื่นชมนานๆ (((เจ๊ขอเวลานอกค่ะ  โอ๊กกกกกกกกกกก แหวะ – แอบขอแหวะด้วยคน – O-HO ))) เขาทำงานคนเดียวไปเรื่อยๆอย่างไม่มีการเร่งร้อน ราวกับกำลังละเมียดละไมกับงานศิลปะอันยิ่งใหญ่ ชิ้นไหนน่ากินก็จัดใส่ชามอ่าง  ส่วนที่เหลือคงต้องทิ้ง ไม่น่าเชื่อเลยว่า ส่วนที่เหลือใช้จะมีมากมายก่ายกองขนาดใส่ถุงขยะธรรมดาได้ไม่หมด  ต้องลากเอากระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาถึงสองใบ  แล้วก็ต้องเดือดร้อนเรียกรถแท๊กซี่ให้มารับ  แถมยังอาศัยไหว้วานให้คนขับรถมาช่วยชน เพราะกระเป๋ามันหนักเหลือเกิน คนขับแท๊กซี่ผู้โชคดี ไม่ได้ระแคะระคายแม้แต่น้อยว่ามีชิ้นส่วนของคนตายอยู่ในกระเป๋าที่เขากำลังยกตัวโก่งตัวงอ  คงจะเพราะเลือดของเรเน่ไหลจนแห้งไปหมดแล้ว  และเธอก็เพิ่งตายหยกๆ ยังไม่ทันส่งกลิ่นเน่าแม้แต่น้อย  ก็เหมือนเนื้อหมูเนื้อวัวที่วางขายข้างเขียงอยู่ในตลาดนั่นแหละ  มันเหม็น มันคาวเสียที่ไหน นี่ถ้าไม่มีเจ้าคนเร่ร่อนมาตาเหลือกตามอง เพราะคิดว่าของในกระเป๋านั้นเศรษฐีเอามาทิ้งละก็ ป่านนี้ซากาวะยังคงลอยหน้าลอยตาเรียนไปกินสาวเรเน่ไปจนหมดไม่เหลือหลอ  และไม่โดนตำรวจมาจับตัวไปเข้าซังเตเป็นแน่แท้ เมื่อมีคนเห็นจนได้และตำรวจก็ตามมาถูกเสียด้วย  ซากาวะก็ไม่ว่าอะไร เขาบอกตำรวจง่ายๆ ตรงไปตรงมา  ไม่มีการวางแผนพิศวาสฆาตกรรมที่ซับซ้อนซ่อนเงื่อน ตอบคำถามทุกคำ อธิบายทุกขั้นตอน ทุกอย่าง ให้ความร่วมมือ ชวนตำรวจชิมอาหารด้วยซ้ำ เพราะอย่างนี้แหละ ตำรวจปารีสจึงลงความเห็นว่า ซากาวะท่าจะบ้า  เขาลงมือฆ่าเรเน่ ฮาร์ตเวล์ท ชำแหละเธอเก็บไว้กิน เพราะวิกลจริตแท้ๆ แทนที่จะถูกจับจำคุกตลอดชีวิตหรือโดนโทษหนักขึ้นประหารซากาวะกลับหลุดคดีเพราะสติไม่สมประกอบเห็นอยู่ชัดๆ ๑๓  กรกฎาคม  ๑๙๘๒ ซากาวะยิ่งแสดงอาการของคนบ้า จนไม่สามารถมาขึ้นศาลได้ ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นโรคจิตมาแต่เดิม หรือกลายเป็นบ้าสติแตกไปเพราะสะเทือนใจสุดขีด การฆาตกรรมแล้วกินคนรักเข้าไปแบบนั้นมันอาจจะหลอกหลอนเขาทุกเวลานาทีไม่หยุดหย่อน ค.ศ.๑๙๘๔  อิซซาอิ  ซากาวะ ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลโรงจิตในญี่ปุ่นบ้านเกิดเมืองนอนของเขาเอง ในที่สุด ซากาวะก็ถูกปล่อยตัวเป็นอิสระ  และมีการประกาศต่อสังคมว่าเขาได้รับการบำบัดจนหายดีเป็นปกติสุข  ร่วมกับเราๆท่านๆได้อย่างอิสระเสรี เดือนกันยายน ๑๙๘๕ ซาการะกลับมาอยู่ในสังคมอย่างสมบูรณ์กลับคืนเป็นหนุ่มใหญ่ที่ร่ำร่วย  มีการศึกษาสูงเหมือนคนเดิมก่อนคือวันที่ ๑๒ มิถุนายน ๑๙๘๑   โน่น น่าแปลกที่ซากาวะเริ่มเขียนหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่ง  เพื่อรวบรวมข้อมูลทุกสิ่งทุกอย่างในคืนสยองขวัญ และนาทีหั่นชำแหละศพทีละส่วนอย่างละเอียดละออ หนังสือเล่มนั้นมีชื่อ  IN THE FOG  เป็นหนังสือขายดีระดับ BEST SELLER อยู่แรมเดือน เมื่อตอนที่วรรณจันทร์ไปอยู่ในปารีสนั้น เป็นขณะเดียวกับที่ซากาวะฆาตกรรมเรเน่  และได้ทันนิตยสาร PHOTO ที่ลงพิมพ์ภาพในห้องพักของซากาวะอย่างทุกซอกทุกมุม  เฉพาะศีรษะของเรเน่นั่นดูแล้วติดตาทีเดียว รวมทั้งภาพซุปสตู ต้มเค็ม เฉพาะบรรดาเนื้อ เครื่องในที่อยู่ในชามอ่างที่เล่ามานั้น  เสียดายที่เราซื้อหนังสือเล่มนั้นมาแล้วเพื่อนที่ซื้อไม่ทันได้มาขอยืมไปดู และไม่เคยนำมาคืนอีกเลย  โดยอ้างว่ามีการยืมต่อๆๆกันจนสูญหายไปเสียแล้ว แต่คิดอีกทีก็ดีแล้วล่ะ เพราะถ้า PHOT เล่มนี้ยังอยู่ก็ต้องเอามาลงรูปให้คุณๆได้ดู ดีแล้วคุณไม่ได้เห็น ไม่งั้นเป็นฝันร้ายไปนาน แล้วก็จะไม่ยอมเอาหนังสือเข้าบ้านไปเลยล่ะ เพราะมันน่ากลัวจริงๆ  โดยเฉพาะศีรษะของเรเน๋ในตัวเย็นใบนั้น.. จบแล้วค่ะ  อ่านแล้ว สงสารเรเน่..ถ้าคิดแบบไทยๆก็ต้องว่าพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกในวัยเบญจเพสพอดิบพอดี  เอิ๊กส์.. ยังมีเรื่องเด็ดๆดีๆอ่านแล้วเสียวอีกเพียบบบบบบบบ ถ้าใครสนใจไปหาซื้อได้นะคะ ชำแหละ รวมเรื่องจริงภาพจริงจากแฟ้มคดีช๊อคโลก วรรณจันทร์  เรียบเรียงงงงง จากคุณ : เจ๊ฝากแปะ (O-HO) - [8 พ.ค. 45 22:50:54]

ความคิดเห็นที่ 4 ทุกวันนี้คนโหดขึ้นนะคะนี่  ท่าทางคงจะคิดว่าแล่เนื้อหมู เนื้อหมาแล้วไม่มันส์ เลยหันมาแล่เนื้อคนกันเองน่าจะสนุกกว่ากัน   ถึงเห็นข่าวหมอพรทิพย์ไปเก็บ ตัวอย่างเนื้อในบ่อ บ่อยๆ ไงคะ เอ้อ!! นึกดีใจที่เกิดมาไม่ค่อยงามเตะตามากนักเลยรอดพ้นปลายมีดอีโต้มาได้ จนทุกวันนี้นะคะ จากคุณ : แสงดาว บุญล้อม - [8 พ.ค. 45 23:02:16]

ความคิดเห็นที่ 5 ฝันร้ายแน่เราคืนนี้ งือๆ จากคุณ : GTW - [8 พ.ค. 45 23:45:26]

ความคิดเห็นที่ 6 พี่หนูธันย์นี่ขยันจริงๆ เลยค่ะ เห็นช่วงนี้โพสต์บ่อยน่ะค่ะ ขอบคุณคุณ O-HO ที่ช่วยแปะต่อด้วยค่ะ อ่านแล้วเฉยๆ นะคะ เอ หรือว่าเราก็โรคจิตด้วยนี่ จากคุณ : รสา รสา - [9 พ.ค. 45 00:14:09]

ความคิดเห็นที่ 7 ที่เล่ามาทั้งหมดนี่ ยังไม่น่าสยองเท่าเจ๊ ฮ่าๆๆๆๆๆ จากคุณ : กาบือ - [9 พ.ค. 45 00:18:16]

ความคิดเห็นที่ 8 เล่มนี้ ขอควักกระเป๋าตังค์ตัวเองซื้อเก็บไว้ เพราะเจ๊ธันย์กะพี่อ้อนะเนี่ยทำให้ลีอยากอ่าน มากเป็นพิเศษ..บางครา..บางครั้ง..เหมือนเรา ได้ยินเสียงอะไรบ้างด้วยเหมือนกัน..บรื๊อส์..อิๆๆ จากคุณ : pee_lee - [9 พ.ค. 45 07:56:57]

ความคิดเห็นที่ 9 น่ากัวอ่ะ แต่คงไม่มีไรน่ากัวเม่าเจ๊อย่างที่กาบือว่า อิอิ จากคุณ : บุษบามินตรา - [9 พ.ค. 45 11:29:26]

ความคิดเห็นที่ 10 ...สยอง... ...บรือว์....สสสส.... ...แหวะ... ...ฮ่า...ฮา...ฮ่า... @@@แค่จะบอกว่ากระทู้นี่ อ่านแล้วได้หลายอารมณ์@@@ จากคุณ : 3P - [9 พ.ค. 45 13:19:44]

ความคิดเห็นที่ 11 หง่ะ น่ากัวค่ะ แต่ขำ คคหท 7 55555 จากคุณ : small Qpid - [9 พ.ค. 45 14:34:44]

ความคิดเห็นที่ 12 เจ๊...ไม่น่าสยองเท่ากาบือ... จากคุณ : ป้ามือมืด - [9 พ.ค. 45 17:14:57]

ความคิดเห็นที่ 13 หุหุ ชอบอะ รบกวนเจ๊ช่วยดูหน่อยจิคะว่า คุณวรรณจันทร์ แปลและเรียบเรียงมาจากไหน อิอิ จะได้ไปซื้อหามาอ่านมั่ง รอกลับไทยไม่ไหวง่า ปล. ใครจะสยองเท่าป้าข้างบน?? ฮี่ๆ จากคุณ : Clear Ice - [9 พ.ค. 45 17:25:16]

ความคิดเห็นที่ 14 เอิ๊กส์ .. สยองอะค่ะ เล่มนี้ .. คงขอผ่าน น่ากลัว .. จากคุณ : scottie - [9 พ.ค. 45 18:11:38]

ความคิดเห็นที่ 15 น่าอ่านจัง นึกย้อนกลับไปตอนชำแหละปลาแฮะ จากคุณ : Licht (Miran) - [9 พ.ค. 45 19:06:31]

ความคิดเห็นที่ 16 แหะ ๆ ๆ ไม่ชอบเรื่องแนวนี้อะหนูธันย์ อ่านแล้วแหยง ๆ ไงไม่รู้ จากคุณ : spat - [9 พ.ค. 45 23:29:52]

ความคิดเห็นที่ 17 อืมม์....โหดจริงๆ จากคุณ : **Orange** - [10 พ.ค. 45 09:43:08]

ความคิดเห็นที่ 18 เจ๊...เอาเรื่องนี้มาโพสต์ขู่ขวัญคนหัวใจสีชมพูนี่นาาาาา 5555555 แต่ขอบอกว่าหนูไม่กลัวหร๊อกกกกกกก เอิ๊ก! อ่านแล้วสะอิดสะเอียนอ่ะค่ะ แต่ก็ดี...เอาไว้เตือนใจตัวเอง ว่าอย่าได้ริอ่านไปให้ฟามหวังใครเด็ดขาด (ยิ่งมีคนมาหวังกะหนูเยอะแยะอยู่ด้วย 555555555) อย่าเจ๊...อย่าอิจฉาที่น้องรักคนสวยของเจ๊ จะเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆเยอะแยะเลยนะคะ ทำไงได้...ก็น้องสาวเจ๊คนนี้น่าเอ็นดูนี่นา 555555555555 จากคุณ : แม่มณี - [10 พ.ค. 45 13:55:17]

ความคิดเห็นที่ 19 นี่แหละคุ่ะ เห็นหรือยังผู้ชายใจโหดเวลาโกรธน่ากลัวแค่ไหน เวลาหั่นผู้หญิงหั่นหัวหั่นตัวเลาะกระดูกได้หมด ทีพอผู้หญิงโกรธบ้างแค่ขอหั่นชิ้นเล็กเล้กกกกกกกกกกกก ชิ้นเดียวแค่นั้น หาว่าเราโหด เฮ่อ จากคุณ : พี่ม้าลาย - [10 พ.ค. 45 20:57:56]

ความคิดเห็นที่ 20 หวัดดีครับ คุณธันย์ คงจำผมได้ (แต่จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ) ถ้าใครชอบสยองนะครับ ลองไปอ่าน  ฮันนีบาล  ดู สยองสุดๆ กินสมองคนเป็นๆหน่ะ ว่าไปแล้ว  ส่วนตัวผมเอง  ไม่ชอบแนวนี้อะ แต่ก็ดูก็อ่านไว้บ้าง  เพื่อให้รู้ว่าโลกนี้มีคนแบบนี้ และคนชอบอ่านแนวนี้  อิๆๆๆๆ จากคุณ : ไหวเอน(มีดบินมดน้อย) - [10 พ.ค. 45 23:10:20]