ตอนเอลเลน
บทที่ 4 บนดาดฟ้า



บ่ายวันถัดไป เอลเลนไปที่ห้องสมุดเทศบาลประจำเมืองบูลริเวอร์ เธออยู่ที่นั่นเป็นเวลาหลายชั่วโมง เธออ่านรายงานการตายของโดโรธีทั้งหมดที่ถูกตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ไอโอว่า ถ้าดไวท์ โพเวลบอกอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับการตายของโดโรธีที่ไม่ได้ถูตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ เธอก็จะรู้ว่าเขาเป็นฆาตกร
************************************************************************************************************

เย็นวันนั้น เอลเลนนั่งรออีกครั้งในล๊อบบี้ของโรงเเรมเมื่อดไวท์ โพเวลมาถึง
"ชั้นขอโทษด้วยดไวท์" เธอบอกเขา "ชั้นไม่สามารถไปงานเต้นรำเย็นนี้ได้ ชั้นต้องไปพบทนายความที่อาคารเทศบาล เขาอาจมีงานให้ชั้น เขาบอกว่าเขาจะอยู่ที่นั่นจนถึง 2 ทุ่มครึ่ง คุณจะมากับชั้นมั้ยค่ะ? ชั้นจะได้ไม่ต้องคุยกับเขานาน หลังจากที่ชั้นพบเขาเเล้ว เราจะได้กลับมาที่นี่เเละดื่มกาเเฟกันเเทน
"ก็ได้เอเวอลีน" โพเวลตอบ "ผมจะไป" เขาดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไรนัก
************************************************************************************************************

เอลเลนเเละโพเวลออกมาจากลิฟท์ที่ชั้น 14 ของอาคารเทศบาล
“สำนักงานทนายความอยู่ที่ห้อง 1405” เอลเลนพูด “มันต้องอยู่ตรงหัวมุม” เธอเริ่มเดินไปตามระเบียงเเละโพเวลก็ตามเธอไป เธอโทรศัพท์ไปที่สำนักงานเมื่อบ่ายวันนี้ เลขาของทนายความบอกเธอว่าสำนักงานปิดตอนห้าโมงเย็น เธอหวังว่าตอนนี้คงจะไม่มีใครอยู่ที่นั้นเเล้ว
ในไม่ช้า พวกเขาก็พบห้อง 1405 มีตัวอักษรบนประตูที่เขียนว่า เฟรดริก คลอเซน - ทนายความ เเต่สำนักงานปิดเเละมันก็ไม่มีเเสงไฟในนั้นเลย
เอลเลนมองที่นาฬิกาของเธออย่างโกรธๆ
“มันเพิ่งจะสองทุ่มเอง” เธอพูด “ตอนที่ชั้นคุยทางโทรศัพท์กับคุณคลอเซนเมื่อบายนี้ เขาบอกชั้นว่าเขาจะอยู่ที่นี่จนถึงทุ่มครึ่ง นี่ชั้นจะต้องกลับมาใหม่ในวันพรุ่งนี้”
พวกเขาเดินกลับไปตามระเบียง เเต่ทันใดนั้นเอง เอลเลนก็ชี้ไปที่ประตูเหล็กที่อยู่ตรงข้ามกับลิฟท์
“นั่นจะต้องเป็นทางที่ออกไปที่ดาดฟ้าเเน่ๆเลย” เธอพูด “ดไวท์ พวกเราไปที่นั่นกันเถอะ วิวบนนั้นในเวลากลางคืนจะต้องสวยเเน่ๆ ชั้นอยากดูดาว”
“ทำไมเราไม่ไปเต้นรำกันล่ะ เอเวอลีน?” โพเวลพูดอย่างประสาทๆ “เรายังมีเวลาเหลืออยู่อีกนะ”
“ไม่ ชั้นอยากขึ้นไปที่ดาดฟ้า!” เอลเลนพูด เธอเปิดประตูเเละเธอก็เริ่มวิ่งไปบนบันไดเหล็ก โพเวลตามเธอไปอย่างช้าๆ
อีกหนึ่งนาทีต่อมา พวกเขาก็มาอยู่บนดาดฟ้า เอลเลเเหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืน
“มันเป็นคืนที่สวยงามมากใช่มั้ย?” เธอถามโพเวล “พระจันทร์ดวงใหญ่จัง! มีดาวมากมายด้วย! ดไวท์ คุณชอบที่นี่มั้ย?”
“ผมไม่อยากอยู่ในที่สูงๆ เอเวอลีน” โพเวลตอบเศร้า “ผมรู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัย”
เอลเลนเดินไปที่ขอบด้านนอกของดาดฟ้าเเละมองเลยไปยังกำเเพง
“คุณกลัวที่จะตกลงไปใช่มั้ย ดไวท์?” เอลเลนถาม “ชั้นได้ยินมาว่านักศึกษาคนหนึ่งของสท็อดดาร์ดตายที่นี่เมื่อปีที่เเล้ว ชั้นอ่านหนังสือพิมพ์เเล้วพบว่าเธอพลัดตกลงมาจากยอดของอาคารนี้ เธอตกลงมาเเค่ 2 ชั้นจากดาดฟ้านั้นหรือค่ะ? ความสูงเพียงเเค่นี้ฆ่าเธอหรือค่ะ?”
“เธอไม่ได้พลัดตกลงมา” โพเวลพูด “เธอกระโดดลงมาเเละเธอก็ไม่ได้กระโดดที่นั่น เธอกระโดดลงไปในช่องลม”
ผิวกายของเอลเลนเย็นยะเยือกขึ้นมาทั้นที “เขารู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับการตายของโดโรธี” เธอคิด “เเต่เขออาจเอามาจากในหนังสือพิมพ์ก็ได้”
“ดไวท์ คุณรู้จักผู้หญิงที่ตายมั้ย?” เธอพูดออกมาดังๆ
“ได้โปรด เอเวอลีน ผมไม่อยากพูดถึงมัน” โพเวลตอบ
“เเต่คุณรู้จักเธอใช่มั้ย?” เอลเลนถามอีกครั้ง
โพเวลนิ่งอยู่สักครู่ก่อนที่เขาจะพูดออกมา
“ใช่” เขาพูดอย่างเศร้าสร้อย “ผมรู้จักเธอ  เธอคือผู้หญิงคนเดียวกันกับที่ผมบอกคุณเมื่อวานนี้ เธอเคยเป็นเเฟนของผม ผมมักจะคิดอยู่เสมอว่าการตายของโดโรธีเป็นความผิดของผม ผมเลิกกับเธอเพราะเธอกำลังจะจริงจังเกินไป จากนั้น ไม่กี่เดือนต่อมาเธอก็ฆ่าตัวตาย”
ในตอนนั้นเองที่เอลเลนรู้สึกโกรธเอามากๆ เธอไม่กลัวผู้ชายคนนี้
“คุณโกหก!” เธอตะคอก “โดโรธีไม่ได้ฆ่าตัวตาย! คุณฆ่าเธอ คุณทำให้เธอท้องเเล้วคุณก็ฆ่าเธอ คุณผลักเธอตกลงไปในช่องลม!”
ตอนนี้ โพเวลตกใจจนเอลเลนสามารถสังเกตได้เเต่เขาก็ทำท่าสงสัยเอามากด้วย
“ท้องรึ?” เขาพูด “โดโรธีท้องรึ? ผมไม่รู้เลย หนังสือพิมพ์ไม่ได้บอกว่าเธอท้อง นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงฆ่าตัวตายใช่มั้ย? โอ้! พระเจ้า นั่นมันเเย่มาก!”
“เธอไม่ได้ฆ่าตัวตาย!” เอลเลนกรีดร้อง “คุณฆ่าเธอ คุณฆ่าน้องสาวชั้น!”
“น้องสาวคุณ?” โพเวลถาม “คุณเป็นใครกันเเน่? ทำไมคุณถึงได้พาผมมาที่นี่?”
“ชั้นชื่อเอลเลน คิงส์ชิป” เอลเลนพูด “เเละชั้นพาคุณมาที่นี่เพราะชั้นอยากจะรู้ความจริง อย่าพยายามฆ่าชั้นอีกคนก็เเล้วกัน! มีคนรู้ว่าชั้นอยู่ที่นี่กับคุณ ถ้าเราไม่ลงไปที่ถนนในอีก 5 นาทีถัดไป เขาจะโทรศัพท์เเจ้งตำรวจ”
“ผมไม่ได้คิดจะฆ่าคุณเลย คุณคิงส์ชิป” โพเวลพูดเศร้าๆ “ผมไม่เคยฆ่าใคร ได้โปรดบอกผมว่าโดโรธีท้องได้กี่เดือนเเล้ว?”
“คุณรู้ว่าเธอท้องได้กี่เดือน!” เอลเลนตะคอก “เธอท้องได้สองเดือนตอนที่เธอตาย นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมคุณจึงฆ่าเธอ”
“สองเดือน” โพเวลพูดอย่างรวดเร็ว “โอ้…อย่างนั้นเด็กนั่นก็ไม่ใช่ลูกของผมเเล้วล่ะคุณคิงส์ชิป ผมเลิกกับโดโรธีก่อนคริสต์มาสปี 1949 ในเดือนมกราคม 1950 ผมไปเรียนที่มหาวิทยาลัยในนิวยอร์คเป็นเวลา 1 ปี ผมอยากจะออกจากเมืองบูลริเวอร์ ผมไม่อยากเห็นโดโรธีอีก ผมอยู่ในนิวยอร์คตอนที่เธอตาย ผมพิสูจน์ได้! มีใครบางคนทำให้โดโรธีท้องตอนหน้าหนาวนั่น”
พริบตานั้นเอง ความโกรธทั้งหมดของโดโรธีก็หายไปหมด เธอเชื่อเขา
“ดไวท์ ชั้น…ชั้นขอโทษ” เธอพูด
“ผมจะพาคุณกลับโรงเเรม” โพเวลพูดเรียบๆ
************************************************************************************************************

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เอลเลนเเละโพเวลนั่งอยู่ในมุมเงียบๆมุมหนึ่งของโรงเเรม
มันมีฉากกั้นอยู่รอบโต๊ะเล็ก พวกเขาไม่เห็นชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอีกด้านหนึ่งของฉากกั้น…ชายร่างสูงในเสื้อโค้ทสีดำเเละหมวกที่กำลังนั่งฟังการสนทนาของพวกเขา พวกเขายังพูดกันถึงเรื่องของโดโรธี เเต่ตอนนี้เอลเลนเเน่ใจเเล้วว่าโพเวลไม่ได้เป็นฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวเธอ
“ไม่กี่วันหลังจากที่ผมเลิกกับโดโรธี ผมเห็นเธอกับนักเรียนอีกคน” โพเวลพูด “เขาสูงเเละหล่อ…เขาดูคล้ายๆผมนิดหน่อย มีบางคนบอกผมว่าโดโรธีไปดูหนังกับเขาสองสอมครั้ง เราเลิกกันเเละโดโรธีต้องการใครสักคนมารักเธอ เธอต้องการความรักมาก ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมเธอถึงสามารถหาคนอื่นได้อย่างรวดเร็วอย่างนี้”
“ดไวท์ เขาเป็นใคร?” เอลเลนถาม “บางทีเขาอาจจะเป็นพ่อของเด็ก บางทีเขาอาจเป็นคนฆ่าโดโรธี!”
“ผมจำชื่อเขาไม่ได้” โพเวลพูด “เขาไม่ได้อยู่ในชั้นเรียนภาษาอังกฤษ ผมไม่รู้จักเขา บางคนบอกผมว่าเขาอยู่ในชั้นเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์เดียวกันกับโดโรธีเเละเคยมีคนบอกชื่อเขาให้ผมครั้งนึง ผมเขียนมันในสมุดโน๊ต ตอนนี้ผมจำมันไม่ได้เเล้ว เเต่ถ้าเราไปที่บ้านที่ผมพักอยู้ ผมจะหาสมุดโน๊ตนั่นให้คุณ”
“เอาล่ะ เราไปกันเถอะ” เอลเลนพูด “ดไวท์ ชั้นเสียใจที่คืนนี้พาคุณไปที่ดาดฟ้านั่น การตายของโดโรธีไม่ใช่ความผิดของคุณ”
หนุ่มสาวทั้งสองลุกขึ้นเพื่อออกจากโรงเเรม พวกเขาเดินผ่านโต๊ะที่อยู่อีกด้านของฉาก เเต่มันว่างเปล่า ชายร่างสูงในชุดโค้ทสีดำออกไปเเล้ว
เอลเลนเข้าไปในตู้โทรศัพท์ เธอ โทรศัพท์ไปที่สถานีวิทยุประจำเมืองบูลริเวอร์ เธอต้องการพูดกับกอร์ดอน เเกนท์เเต่ผู้หญิงที่รับโทรศัพท์บอกว่าเเกนท์กำลังยุ่งอยู่
“คุณฝากข้อความไว้ให้เขาได้ไหมค่ะ?” ผู้หญิงคนนั้นถาม
“ได้ค่ะ” เอลเลนตอบ “ช่วยบอกเขาว่าเอลเลน คิงส์ชิปโทรมา บอกเขาว่า “ดไวท์ โพเวลไม่ใช่คนทำ” บอกเขาว่า “โพเวลรู้เรื่องนักศึกษาอีกคนที่อาจเป็นเเฟนของน้องสาวชั้น…นักศึกษาที่ไม่ได้เรียนในชั้นเรียนภาษาอังกฤษ” บอกเขาว่า “ชั้นจะไปที่ห้องของคุณโพเวลตอนนี้เพื่อไปหาชื่อนักศึกษานั่นเเละกรุณาบอกคุณเเกนท์ว่าชั้นจะโทรหาเขาทีหลัง”
************************************************************************************************************

บ้านที่ดไวท์ โพเวลอยู่นั้นว่างเปล่าเมื่อเขาเเละเอลเลนไปถึง เขาชงกาเเฟสำหรับสองที่เเละพาเอลเลนเข้าไปยังห้องนั่งเล่น
“รออยู่ที่นี่นะครับ” เขาพูด “ผมจะขึ้นไปที่ห้องนอนของผม ชื่อที่คุณต้องการอยู่ในหนึ่งในสมุดโน๊ตเก่าของผม ผมไปไม่นานหรอก”
โพเวลวิ่งขึ้นบันไดเเละเข้าไปในห้องนอนที่สะอาดเรียบร้อยของเขา เขาเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขาและหยิบเอาปึกสมุดโน๊ตออกมา เขาเริ่มมองผ่านพวกมัน
“ชื่ออยู่ในเล่มใดเล่มหนึ่งนี่เเหละ” เขาพูดกับตัวเอง
มันมีตู้สูงอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง โพเวลไม่เห็นว่าประตูของมันเปิดอย่างช้าๆ เขาไม่เห็นฆาตกรที่ฆ่าโดโรธี คิงส์ชิปที่อยู่ข้างในตู้ เขาไม่เห็นชายที่กำลังเล็งปืนมาที่เขา
************************************************************************************************************

เอลเลนได้ยินเสียงดังมาจากห้องเหนือตัวเธอ เธอวิ่งออกจากห้องนั่งเล่นเเละตรงไปที่บันได ที่เหนือบันได เธอเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลา เธอไม่เห็นปืนในมือของเขา เธอไม่เห็นมันเพราะเธอกำลังมองไปที่ใบหน้ายิ้มเเย้มของเขา
“ที่รัก คุณมาทำอะไรที่นี่นะ?” เธอถามเขา “เกิดอะไรขึ้นกับดไวท์?”
“เอลเลน ผมบอกคุณเเล้วว่าอย่ามาที่เมืองบูลริเวอร์” บัดด์ คอร์ลิสพูด “คุณควรฟังผม!”
จากนั้นเขายิงเธอสามครั้ง กระสุนลูกที่สามหยุดเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความกลัวของเธอ

จบบทที่ 4 บนดาดฟ้า
ตอนเอลเลน
************************************************************************************************************

เอาล่ะค่ะ ฆาตกรที่เเท้จริงก็เผยโฉมออกมาเเล้ว ต่อไปจะเป็นตอนของมาเรียน พี่สาวคนโตของครอบครัวคิงส์ชิปนะคะ