ความคิดเห็นที่ 1 ตอนกลางวันของวันคริสต์มาสอีฟ ลีโอ คิงส์ชิปกำลังทำงานอยู่ในห้องของเขาที่สำนักงานของคิงส์ชิป คอปเปอร์ โทรศัพท์บนโต๊ะของลีโอดังขึ้นเเละเขาก็รับมัน “ท่านครับ มีใครบางคนต้องการพูดกับท่านด่วนมากครับ” เลขาของเขาบอก “ชื่อของเขาคือโรเบิร์ต เดทไวเลอร์ครับ” อีกไม่กี่นาทีต่อมา ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เข้ามาในห้อง เขาถือหนังสือ 2 เล่มเเละหนังสือพิมพ์ 1 ฉบับ ลีโอ คิงส์ชิปมองหน้าเขาชั่วครู่ “ผมเคยพบคุณมาก่อนเเล้ว” เขาพูด “เเต่ชื่อของคุณไม่ใช่เดทไวเลอร์นี่” “ท่านพูดถูกครับ” ชายหนุ่มตอบ “ผมชื่อกอร์ดอน เเกนท์ เราพบกันที่เมืองบลูริเวอร์เมื่อเดือนมีนาคน ผมกลัวว่าคุณจะ ปฎิเสธที่จะพบผมในวันนี้ถ้าผมบอกชื่อจริงของผมกับเลขาของคุณ ผมมาเพราะว่าผมอ่านข่างหนึ่งในหนังสือพิมพ์ฉบับเมื่อเช้านี้ เรื่องเกี่ยวกับการเเต่งงานของลูกสาวของคุณ มันมีบางอย่างที่ผมต้องบอกคุณครับ” “คุณเเกนท์” ลีโอพูด “กรุณาคิดให้ดีก่อนที่คุณจะพูดนะ เมื่อเดือนมีนาคม คุณบอกผมเเละมาเรียน ลูกสาวของผมเรื่องการนัดพบของคุณกับเอลเลน คุณบอกเราว่าลูกสาวของผม โดโรธีถูกฆาตกรรม คุณบอกเราเรื่องความคิดของเอลเลนเกี่ยวกับของเก่า ของใหม่ ของที่ถูกยืมเเละของที่มีสีฟ้าซึ่งโดโรธีสวม เเต่ตำรวจบอกว่าโดโรธีฆ่าตัวตายเเละคุณก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่ามีใครบางคนฆ่าเธอ “ผมเชื่อว่าเหตุผลของคุณที่คุณบอกเราเรื่องความคิดของเอลเลนเป็นเหตุผลที่ดี เหตุผลที่ซื่อสัตย์” ลีโอพูดต่อไป “เเต่สิ่งที่คุณบอกมาเรียนเเละผมทำให้พวกเราเสียใจมาก ได้โปรดอย่าพูดถึงเรื่องเดิมอีกเลย ตำรวจจะไมพบฆาตกรที่ฆ่าเอลเลนเเละโดโรธีฆ่าตัวตาย มาเรียนกำลังจะเเต่งงานในอีกไม่กี่วันนี้เเล้ว คุณเเกนท์ ผมอยากให้เธอมีความสุข” “ท่านครับ ได้โปรดฟังผมสักนาทีนะครับ” เเกนท์พูด “ผมอ่านหนังสือพิมพ์เเล้วพบว่าลูกสาวของคุณกำลังจะเเต่งงานกับเบอร์ตัน คอร์ลิส ผมจำได้ว่าคอร์ลิสเคยเป็นเเฟนของเอลเลนที่มหาวิทยาลัยเเคดเวล เเละผมสงสัยว่าชายคนนี้สนใจเงินของคุณมากกว่าลูกสาวของคุณ คุณไม่คิดเรื่องนี้ด้วยหรือครับ? เเล้วผมก็สงสัยว่าคอร์ลิสก็รู้จักกับโดโรธีเช่นกัน ผมคิดว่าเขาอาจจะเป็นพ่อของเด็ก ผมไม่รู้จักคอร์ลิสเเต่ผมสงสัยว่าเคยเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยสท็อดดาร์ดด้วย” “ไม่หรอก ผมเเน่ใจว่าเขาไม่ได้อยู่ที่สท็อดดาร์ด คุณเเกนท์” ลีโอพูด “คุณก็เป็นนักศึกษาที่สท็อดดาร์เหมือนกัน คุณเป็นนักเรียนปีสองเหมือนกับโดโรธี คุณบอกผมเมื่อมีนาคม ถ้าคอร์ลิสอยู่ที่สท็อดดาร์ดด้วย คุณก็ต้องรู้จักเขาสิ” “ท่านครับ นั่นมันไม่เป็นความจริง” เเกนท์ตอบ “สท็อดดาร์ดเป็นมหาวิทยาลัยที่ใหญ่มาก มีนักศึกษามากกว่า 12, 000 คนด้วยซ้ำไป ไม่มีใครรู้จักนักศึกษาทุกคนหรอกครับ เอลเลนคิดว่าผมรู้จักกับดดโรธีเพราะว่าเราเรียนอยู่ในชั้นเรียนภาษาอังกฤษเดียวกัน เธอคิดผิด มันเป็นชั้นเรียนที่ใหญ่มากและผมไม่เคยพูดกับโดโรธีเลย เเต่เมื่อเดือนมีนาคม ผมบอกบางอย่างที่สำคัญกับคุณ ในเย็นวันที่เอลเลนตาย เธอทิ้งข้อความไว้ให้ผม ข้อความนั้นบอกว่าเเฟนคนสุดท้ายของโดโรธีไม่ได้อยู่ในชั้นเรียนภาษาอังกฤษ “เเละเช้าวันนี้” เเกนท์พูดต่อ “ผมจะอะไรบางอย่างที่ผมอ่านในจดหมายของเอลเลนถึงคอร์ลิสได้ เธอบอกว่าเธอพบเขาครั้งเเรกเมื่อฤดูใบไม้ร่วง 1950 ที่เเคดเวล เเต่เเคดเวลเป็นมหาวิทยาลัยที่เส็กมากครับ มีนักศึกาาเเค่ 800 คนที่เเคดเวล นักศึกษาทุกคนรู้จักกัน ทั้งคอร์ลิสเเละเอลเลนเป็นนักศึกาชั้นปีที่ 3 ที่นั่นแต่พวกเขาพบกับตอนที่พวกเขาเริ่มชั้นปีที่3 ดังนั้น คอร์ลิสจะต้องมาจากมหาวิทยาลัยอื่นเมื่อฤดูใบไม้ร่วงนั่น นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเอลเลนจึงไม่เคยพบเขาก่อนหน้านี้ “นี่เป็นสิ่งที่ผมคิดว่ามันเกิดขึ้น” เเกนท์พูดต่อ “เบอร์ตัน คอร์ลิสอยู่ที่สท็อดดาร์ด เขาเป็นเเฟนของโดโรธีก็เพราะว่า เขาต้องการเเต่งงานกับหญิงที่ร่ำรวย เมื่อเธอตั้งท้อง เขาคิดว่าคุณจะโกรธ เขาคิดว่าคุณจะหยุดให้เงินโดโรธี ดังนั้นเขาเลยฆ่าเธอ! จากนั้นเขาก็ย้ายไปที่เเคดเวลเพราะว่าเขายังอยากจะได้เงินของคุณและเขาก็กลายมาเป็นเเฟนของเอลเลน เมื่อเอลเลนพบว่าโดโรธีถูกฆาตกรรม คอรลิสก็ฆ่าเธอและเขายังฆ่าชายหนุ่มที่ช่วยเธอด้วย เเละตอนนี้คอร์ลิสก็มาที่นิวยอร์ค เขาต้องการเงินของคุณโดยการเเต่งงานกับมาเรียน!” “คุณไม่สามารถพิสูจน์เรื่องนี้ได้” ลีโอตอบอย่างโกรธๆ “ทำไมคุณถึงมาบอกเรื่องนี้กับผมล่ะ?” “ผมพบเอลเลนเพียงเเค่ไม่กี่นาทีครับท่าน” เเกนท์ตอบอย่างสุภาพ “เเต่ผมชอบเธอมาก ผมคิดว่าทุกคนควรจะรู้ความจริงเรื่องการตายของเธอเเละผมคิดว่าฆาตกรที่เอลเลนสมควรถูกลงโทษ “เเละผมก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าคอร์ลิสเป็นนักเรียนของสท็อดดาร์ด” เขาพูดต่อ “เมื่อผมจำคำพูดในจดหมายของเอลเลนได้ ผมก็เริ่มสืบเรื่อง” เขาเปิดหนังสือเล่มหนึ่งที่เขาถือมา “นี่เป็นหนังสือประจำปีของมหาวิทยาลัยสท็อดดาร์ดตั้งเเต่ปี 1949 จนถึงปี 1950 เเละนี่คือรูปของคุณคอร์ลิสเเละรายการชั้นเรียนของเขา” เขาชี้ไปที่หน้าหนังสือ “เขาไม่ได้อยู่ในชั้นเรียนภาษาอังกฤษของโดโรธี เเต่เขาอยู่ในชั้นเรียนปรัชญาเเละเศรษฐศาสตร์ของเธอต่างหาก! เเละมันก็เป็นชั้นเรียนที่เล็กมาก เขาจะต้องรู้จักเธอ!” เเกนท์เปิดหนังสืออีกเล่ม “คอร์ลิสอยู่ในหนังสือของปี 1948-9 ด้วยเช่นกัน” “โอ้ พระเจ้า!” ลีโอพูดอย่างเสียใจ “ทำไมมาเรียนไม่บอกผมเรื่องนี้?” “บางทีเธออาจจะไม่รู้เรื่องก็ได้ครับ” เเกนท์ตอบ “เนื่อความในหนังสือพิมพ์บอกว่าคอร์ลิสศึกษาอยู่ที่เเคดเวลเเต่มันไม่ได้กล่าวถึงอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับสท็อดดาร์ดเลย ทำไมถึงไม่ได้กล่าวถึงล่ะ? บางทีคอร์ลิสอาจจะไม่ได้บอกใครในนิวยอร์คก็ได้ว่าเขาเคยเป็นนักศึกษาที่นั่น และผมก็คิดว่าคุณควรจะบอกเธอ ผมยังพิสูจน์ไม่ได้ว่าเขาฆ่าโดโรธีหรือเอลเลนเเต่ผมพิสูจน์ได้ว่าเขารู้จักกับโดโรธีมาก่อนที่เขาจะรู้จักเอลเลน เเละคุณก็บอกมาเรียนได้ว่าคุณคอร์ลิสสนใจเพียงเเค่เงินของคิงส์ชิปเท่านั้น” “คุณเเกนท์ เธอจะต้องไม่เชื่อผมเเน่” ลีโอตอบ “เธอไม่ไว้ใจผมและเธอก็จะบอกว่า “บัดด์ไม่ได้บอกลูกว่าเขารู้จักกับโดโรธีก็เพราะว่าเขาไม่อยากจะทำให้ลูกเสียใจ” ไม่มีอไรที่ผมสามารถทำได้ คุณเเกนท์ เเม่ของคอร์ลิสกำลังจะมาที่เมืองนิวยอร์คคืนนี้ มาเรียนจะเเต่งงานกับคอร์ลิสวันเสาร์นี้ ผมหยุดมันไม่ได้” “ผมจะดำเนินการสืบสวนของผมต่อไป” เเกนท์พูด “ลาก่อนครับ คุณคิงส์ชิป ขอบคุณที่ฟังผม” เขาหมุนตัวกลับเเละออกจากห้องไป ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// เย็นวันนั้น เเม่ของบัดด์ก็มาถึงนิวยอร์ค เธอรับประทานอาหารค่ำที่บ้านของลีโอ มาเรียนดีใจมากที่ได้พบเธอ เธอชอบคุณนายคอร์ลิสมาก “เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากค่ะ” มาเรียนคุยกับบัดด์หลังจากที่เเม่ของเขากลับไปที่โรงเเรมของเธอเเล้ว “เเละคุณก็เป็นลูกที่วิเศษมากๆค่ะ” คุณนายคอร์ลิสใช้เวลาในวันคริสตมาสกับลูกชายของเธอเเละครอบครัวคิงส์ชิป จากนั้นเธอก็เข้าไปอยู่ในเมืองจนกว่าจะถึงวันเเต่งงานในอีก 4 วันข้างหน้า เเต่เธอใช้เวลาช่วงก่อนวันเเต่งงานด้วยตัวเธอเอง มองดูตึกรามบ้านช่องในมหานครนิวยอร์คที่เธอไม่เคยมาเยี่ยมเยียนมาก่อน ลีโอจัดการให้บัดด์ มาเรียน เเละตัวเขาเองไปเยี่ยมชมงานหลอมของคิงส์ชิป คอปเปอร์ในรัฐอิลินอยส์ในวันนั้น บัดด์อยากเห็นงานหลอมมากเหลือเกิน ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// เย็นวันที่ 27 ธันวาคม กอร์ดอน เเกนท์เคาะประตูที่บ้านของลีโอ คิงส์ชิป “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” ลีโอพูดอย่างหัวเสียเมื่อเขาเปิดประตูออกมา “มาเรียนจะต้องไม่มาเห็นคุณที่นี่ ถ้าเธอคิดว่าผมขอให้ใครบางคนช่วยสืบเรื่องคอร์ลิสเธอจะไม่คุยกับผมอีก” “ลูกสาวของท่านอยู่ที่ไหนครับ?” เเกนท์ถาม “เธอออกไปกับคอร์ลิสเเละเเม่ของเขา” ลีโอตอบ “ผมให้คุณเข้ามาได้เเค่สองสามนาทีนะถาคุณมีอะไรอยากจะบอกผม” “ท่านครับ ฟังผมนะ” เเกนท์พูดเมื่อพวกเขาทั้งสองนั่งอยู่ในห้องสมุดของลีโอ “เมื่อสองวันที่ผ่านมา ผมไปเมืองเมนาสเซ็ท ผมไม่เคยเเอบเข้าบ้านใครมาก่อนเลย เเต่คุณบอกผมว่าคุณนายคอร์ลิสจะอยู่ที่นิวยอร์คในช่วงคริสต์มาส ดังนั้นผมเลยหาที่อยู่ของเธอในเมืองเมนาสเซ็ทและผมก็งัดเข้าไปในบ้าน ในตู้เสื้อผ้าที่อยู่ในห้องนอนของบัดด์ คอร์ลิส ผมพบกล่องเเข็งเเรงใบหนึ่ง ผมทำให้มันเปิดออก เเละในกล่อง ผมก็พบนี่” เเกนท์ให้เเผ่นพับของคิงส์ชิป คอปเปอร์กับลีโอ พวกมันสกปรกเเละขาด พวกมันต้องถูกอ่านมาเเล้วหลายครั้งเเน่ๆ!” “เเละผมก็พบนี่ด้วย” เเกนท์พูดต่อ เขายื่นเศษกระดาษซึ่งเป็นกระดาษที่บัดด์เขียนรสนิยมของมาเรียนเอาไว้ให้ลีโอ “ผมไม่รู้ว่าคุณพบนี่ในเมนาสเซ็ท” ลีดอพูด “คุณสามารถเอาเเผ่นพับนี่มาจากสำนักงานของผมก็ได้ คุณสามารถเขียนรายการนี้เองก็ได้!” “พรุ่งนี้โทรศัพท์ไปที่สำนักงานของคุณสิ” เเกนท์ตอบ “หาว่ามีเเผ่นพับเคยถูกส่งไปให้คุณเบอร์ตัน คอร์ลิสหรือไม่ ถ้าคำตอบคือมี หาว่าเมื่อไรกันที่เขาส่งไป” ลีโอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเเละหมุนหมายเลข “ผมจะลองเดี๋ยวนี้เเหละ” เขาพูด “มันมีคนทำงานที่สำนักงานที่นิวยอร์ค อยู่ตลอดเวลา” อีกไม่กี่นาทีต่อมาเขากำลังคุยกับเลขาของเขา จากนั้นก็เงียบไปสักสามสี่นาที ในที่สุด ลีโอก็พูดว่า “ผมเข้าใจเเล้ว ขอบใจ” เเละเขาก็วางโทรศัพท์ลง “คุณเเกนท์ คุณพูดถูก” เขาพูด “ผมขอโทษที่ผมไม่เชื่อคุณ เเผ่นพับของบริษัทถูกส่งให้กับเบอร์ตัน คอร์ลิสที่เมืองบูลริเวอร์เมื่อต้นเดือนกุมภาพันธ์ปีที่เเล้ว  นั่นมันเป็นช่วง 10 เดือนก่อนที่โดโรธีจะตาย เขาคงทำให้เธอท้องได้ไม่นานหลังจากที่เขาได้รับเเผ่นพับ “ ลีโอเอามือกุมหน้าของเขาเอง “ผมจะต้องบอกเรื่องนี้กับมาเรียน มันไม่ง่ายเลย” จากนั้นลีโอก็โมโหมาก “คุณเเกนท์ คุณพูดถูกเรื่องที่คอร์ลิสต้องการเงินของผม” เขาพูด “เเละผมคิดว่าคุณพูดถูกเรื่องที่คอร์ลิสจะเป็นฆาตกรด้วย! เราพิสูจน์มันไม่ได้ ตำรวจจะไม่เชื่อพวกเราเเน่ เเต่ถ้าเขาฆ่าลูกสามผม เขาจะต้องชดใช้! เราต้องทำให้เขาสารภาพว่าเขาเป็นฆาตกร คุณจะช่วยผมมั้ย?” “เเน่นอน ผมจะช่วยคุณครับ” เเกนท์พูด คืนนี้ ผมจะบอกเรื่องนี้กับมาเรียน” ลีโอพูด “เธอจะต้องช่วยเราด้วย เธอจะต้องไม่บอกคอร์ลิสว่าเรารู้เรื่องของเขาเเล้ว ถ้าเขารู้เรื่องนี้ เขาจะหนี เขาจะหายไป ดังนั้นมาเรียนจะต้องเเกล้งทำเป็นว่าจะเเต่งงานกับเขาในวันเสาร์นี้ เเละวันพรุ่งนี้ เราจะชมงานหลอมกัน คุณเเกนท์ คุณจะต้องไปด้วย เราจะทำให้คอร์ลิสสารภาพออกมา เขาจะไม่สามารถหนีออกมาจากการชมโรงงานหลอมได้หรอก” จบบทที่ 2 กอร์ดอน เเกนท์ ตอนมาเรียน ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ยังมีต่อนะคะ จากคุณ : silver moon - [10 พ.ค. 45 09:15:12]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 3 โรงงานหลอม ตอนมาเรียน บัดด์ คอร์ลิสกำลังมองลอดออกไปนอกหน้าต่างบานหนึ่งของเครื่องบินเล็กของคิงส์ชิป คอปเปอร์ เขารู้สึกวิเศษมาก ดวงอาทิตย์กำลังส่องเเสงในท้องฟ้าสีฟ้าสดใส เเละตอนนี้ เครื่องบินเล็กกำลังร่อนตัวลงสู่พื้นดิน ไกลออกไปข้างหน้า บัดด์สามารถมองเห็นงานหลอมที่ยิ่งใหญ่ของคิงส์ชิปได้ เมฆก้อนใหญ่ลอยตัวมาจากหลังคาของอาคารสูง ทางรถไฟดำมืดวิ่งผ่านหิมะสีขาวเป็นประกายอยู่เบื้องหน้าโรงงาน พวกมันทั้งหมดงดงามมาก บัดด์รู้สึกว่ามันเป็นวันที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา! ลีโอเเละมาเรียนอยู่ในเครื่องบินกับเขาเเละก็มีชายหนุ่มที่ชื่อเดทไวเลอร์อยู่ด้วย ลีโอบอกบัดด์ว่าพ่อของเดทไวเลอร์เป็นหนึ่งในกรรมการของบริษัท ในไม่ช้า เครื่องบินก็ลงจอดที่สนามใกล้ๆกับโรงหลอม ผู้จัดการโรงหลอมออกมาพบลีโอ มาเรียน เดทไวเลอร์เเละบัดด์ พวกเขาทั้งหมดทานอาหารเมี่ยงด้วยกันในสำนักงานของผู้จัดการ จากนั้นผู้จัดการก็พาบัดด์เเละมาเรียนเข้าไปในห้องที่มีภาพใหญ่ๆหลายรูป ภาพนั้นเเสดงขบวนการที่เเตกต่างกันในการทำทองเเดงบริสุทธิ์ ผู้จัดการพูดเรื่องนี้เป็นเวลาเกือบๆชั่วโมง บัดด์สนใจมาก ในชีวิตของเขานั้นเขาไม่เคยสนใจอะไรมากไปกว่านี้อีกเเล้ว “ลีโอไม่ใช่ชายหนุ่มอีกต่อไปเเล้ว” เขาพูดกับตัวเอง “เขาจะอยู่ได้อีกไม่กี่ปีหรอก เเละพรุ่งนี้ ชั้นก็จะเป็นสามีของลูกสาวของเขาเเล้ว เเล้วเมื่อลีโอตาย ทุกอย่างที่นี่ก็จะเป็นของชั้น!” ในขณะนั้นเอง ลีโอเเละเดทไวเลอร์ก็เดินเข้ามาในห้อง “บัดด์ ขึ้นมาที่ทางเดินเหล็กตอนนี้เลย” ลีโอพูด “จากทางเดินเหล็กนี้ เธอจะสามารถมองเห็นขบวนการทั้งหมดที่อยู่ด้านล่างของเธอทั้งหมด เเล้วเธอจะเข้าใจทุกอย่างมากกว่านี้ มาเรียนจะอยู่ที่นี่” ลีโอนำบัดด์เเละเดทไวเลอร์เข้าไปในอาคารใหญ่อาคารหนึ่งซึ่งเป็นที่มีขบวนการหลอมเกิดขึ้น ข้างในอาคารมันร้อนมากและมีควันอยู่ทั่วทุกที่ ลีโอชี้ขึ้นไปบนหลังคา ทางเดินเหล็กเป็นทางเดินยาวซึ่งยื่นออกไปยาวเกือบเท่ากับความยาวของตัวอาคาร สูงประมาณ 50 ฟุตจากศีรษะของพวกเขา มันมีพื้นเหล็กเเละราวเหล็กยาวตลอดทาง ลีโอเริ่มปีนบันไดซึ่งนำไปสู่ทางเดินเหล็ก บัดด์เเละเดทไวเลอร์ตามเขาไป เมื่อพวกเขาไปถึงที่ทางเดินเหล็ก ลีโอบอกให้บัดด์เดินนำหน้าเดทไวเลอร์เเละเขา เมื่อชายทั้งสามคนเดินไปตามพื้นเหล็กเเละจับราวไว้ ลีโอเริ่มอธิบายขบวนการหลอมอีกครั้ง เมื่อเขาพูด เขาก็ชี้ไปที่ภาชนะใบใหญ่ที่บรรจุโลหะเหลวร้อนๆที่ตั้งอยู่บนพื้นที่อยู่ใต้พวกเขา เขาอธิบายว่าทองเเดงเเยกออกจากโลหะอื่นที่พบอยู่กับมันได้อย่างไร บัดด์ถามคำถามมากมายเเละลีโอก็ตอบมัน “ทางเดินจะสุดที่หม้อใบสุดท้าย” ลีโอพูด “ทองเเดงในหม้อนั้นเป็นทองเเดงบริสุทธิ์” อีกครู่ต่อมา พวกเขาก็ไปถึงสุดทางเดิน บัดด์มองลงไปข้างล่าง ภายใต้ตัวเขานั้น เขาเห็นหม้อใบใหญ่ที่มีทองเเดงเหลวบริสุทธิ์ มันไม่มีราวที่สุดทางเดินนั่น มีเพียงเเค่โซ่เหล็กเท่านั้น “บัดด์ เธอมีคำถามอะไรอีกมั้ย?” ลีโอถาม บัดด์หันไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่มต่างวัยทั้งสอง “ไม่มีครับ” เขาตอบ ทันใดนั้น เขาก็สงสัยว่าทำไมลีโอเเละเดทไวเลอร์ถึงได้มองเขาอย่างเย็นชาและโกรธๆ “งั้นผมก็มีคำถามที่จะถามคุณ” ลีโอพูด “คุณทำให้โดโรธีเขียนโน๊ตฆ่าตัวตายได้อย่างไร?” บัดด์พูดไม่ออกไปชั่วครู่ พวกเขารู้! เเต่พวกเขารู้อะไร? เเละพวกเขารู้ได้อย่างไร? “ลีโอ ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด” เขาพูด “ผมไม่เคยรู้จักโดโรธี ผมไม่เคยพบเธอ ผมรู้จักเเต่เอลเลน คุณก็รู้ โดโรธีตายเมื่อตอนที่ผมพบกับเอลเลน” “คอร์ลิส เราไม่เชื่อคุณ” เเกนท์พูด “เรารู้ว่าคุณเป็นนักศึกษาที่สท็อดดาร์ด เรารู้ว่าคุณเรียนอยู่ในชั้นเรียนเดียวกับโดโรธีถึงสองชั้นเรียน และเราก็รู้ว่าคุณฆ่าเธอ!” “เดทไวเลอร์ คุณเป็นใครกันเเน่?” บัดด์ถาม “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” “ผมมาอยู่ที่นี่เพราะผมรู้จักเอลเลน” เเกนท์ตอบ “เเละชื่อผมก็ไม่ใช่เดทไวเลอร์ ชื่อเเกนท์ต่างหาก กอร์ดอน เเกนท์ ผมพบกับเอลเลนวันก่อนที่คุณจะฆ่าเธอ ผมชอบเธอมาก” “ลีโอ ได้โปรดช่วยผมด้วย” บัดด์พูด “ชายคนนี้กำลังพูดเรื่องอะไรกัน? ตอนเเรกเขาบอกว่าผมรู้จักกับโดโรธีจากนั้นเขาก็บอกว่าผมฆ่าเอลเลน เขาบ้ารึเปล่า?” “บัดด์ ฟังเขาซะ” ลีโอตอบ “ผมไปเมนาสเซทเมื่อสองวันก่อน” เเกนท์พูด “ผมพบกล่องเหล็กของคุณ ผมเปิดมันเเละผมก็พบเเผ่นพับและผมก็พบนี่ด้วย คอร์ลิส!” บัดด์คิดอย่างรวดเร็ว เขาหันไปเผชิญหน้ากับลีโอ คิงส์ชิป “ก็ได้ ลีโอ ก็ได้ ก็ได้” เขาพูด “ผมเคยรู้จักโดโรธี ผมรู้จักเธอเเต่ผมไม่ได้ฆ่าเธอ! ผมไม่เคยฆ่าใคร ผมขอสารภาพว่าผมต้องการเงินของคุณ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงได้ส่งจดหมายไปขอเเผ่นพับ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงได้ย้ายไปเเคดเวล นั้นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงได้ย้ายไปนิวยอร์ค มาเรียนจะไม่เเต่งงานกับผมเเน่ ผมรู้ ดังนั้นผมอยากออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้! ผมจะพาเเม่ของผมกลับเมนาสเซทพรุ่งนี้” “คอร์ลิส หันไปดูรอบๆสิ” ลีโอพูด “เอามือของคุณวางไว้บนโซ่ด้วย” “ลีโอ คุณบ้าไปด้วยเเล้วรึไง?” บัดด์พูดโกรธๆ เขาหันไปรอบๆเเละวางมือของเขาไว้บนโซ่เหล็กที่อยู่ตรงปลายทางเดิน เมื่อเขาเเตะมัน โซ่ก็หักออกเป็นสองท่อน ตอนนี้ ไม่มีอะไรที่จะกันคนไม้ให้ตกลงไปได้เเล้ว! “ไม่หรอก ผมไม่ได้บ้า” ลีโอพูด เสียงของเขาเเข็งเเละเย็นชา “เเละคุณก็ไม่ใช่คนเดียวที่สามารถวางเเผนฆาตกรรมได้นะ คอร์ลิส! เราตัดโซ่ในตอนที่คุณคุยอยู่กับผู้จัดการ ผมไม่ต้องการที่จะฆ่าคุณ ผมอยากพาคุณไปหาตำรวจ ผมอยากให้คุณเล่าเรื่องที่คุณทำให้เขาฟัง เเต่ถ้าคุณไม่สารภาพออกมาตอนนี้ว่าคุณฆ่าโดโรธีเเละเอลเลน เราจะผลักคุณลงไปในหม้อทองเเดงเหลว มันร้อนมากๆ คุณจะมีชีวิตอยู่ไม่นานหรอกเเต่ความรู้สึกสุดท้ายของคุณจะเป็นอะไรที่เจ็บปวดมาก! ตอนนี้บอกเรามาซิว่าคุณทำให้โดโรธีเขียนโน๊ตฆ่าตัวตายได้ยังไง!” ทันใดนั้น บัดด์รู้สึกกลัวมาก คนพวกนี้ต้องการฆ่าเขาจริงๆ! เขาเคยฆ่าคนด้วยมือเขาเองเมื่อตอนที่เขาอยู่ในกองทัพ เเละเขาก็ฆ่าคนสามคนในเมืองบูลริเวอร์ มันง่ายมากที่จะฆ่าพวกเขาเพราะว่าเขาไม่ได้เเคร์คนพวกนั้นเลย เเต่ทุกคนมักจะเเคร์เขา เเต่ทำไมคนพวกนี้ไม่เเคร์เขาล่ะ?” ลีโอก้าวไปหาเขา เเละในขณะเดียวกัน บัดด์ก็เห็นมาเรียนปีนขึ้นมาบนทางเดินด้วย เธอเริ่มเดินตรงไปหาพ่อของเธอ "ถ้าชั้นสารภาพ" บัดด์คิด "พวกเขาจะพาชั้นไปหาตำรวจ บางทีชั้นอาจจะหนีไปได้เมื่อตอนที่พวกเราออกไปจากตึกนี้ ถ้าชั้นไม่สารภาพ พวกเขาก็จะฆ่าชั้นตอนนี้ทันที" "ก็ได้ ผมฆ่าโดโรธีเอง" เขาพูด "โน๊ตนั่นเเปลมาจากหนังสือภาษาสเปน ผมขอให้เธอเขียนมันลงไป ผมฆ่าเธอเเละผมก็ฆ่าเอลเลนด้วย!" เขากลัวเอามากๆเเละในขณะนั้นเขาก็คิดถึงเเต่ความกลัวของเขาเท่านั้น "มันเป็นความผิดของเอลเลน!" เขาตะโกน "ผมบอกเธอไม่ให้กลับไปที่เมืองบลูริเวอร์อีก ผมจำเป็นต้องฆ่าเธอ! เเละผมก็ไม่ได้ต้องการจะให้โดโรธีท้องเลย! ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นความผิดของพวกเธอ! พวกผู้หญิงหน้าโง่!" ในขณะนั้นเอง มาเรียนเดินผ่านพ่อของเธอเเละเดินไปยังตัวบัดด์ ชายหนุ่มผู้หวาดกลัวหันหน้าออกจากเธอและเท้าของเขาก็เกิดลื่นขึ้นมา เขาเริ่มตกจากปลายสุดทางเดิน เมื่อเขาตกลงไปสู่หม้อทองเเดงเหลวที่ร้อนน่ากลัวนั่น เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง มันทำให้เขานึกถึงเสียงกรีดร้องของโดโรธีเมื่อตอนเธอตกลงไปในช่องลม มันทำให้เขานึกถึงเสียงกรีดร้องของเอลเลนก่อนที่กระสุนลูกที่สามของเขาจะฆ่าเธอ เเละก็รู้ว่าเสียงร้องนี้มันออกมาจากปากของเขาเอง ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// เครื่องบินกำลังบินกลับนิวยอร์ค มาเรียนร้องไห้อยู่เงียบๆ "มาเรียน เราไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเขาจริงๆหรอก" กอร์ดอน เเกนท์พูด "เราเพียงเเค่ต้องการทำให้เขาสารภาพเท่านั้น" "ชั้นรู้ค่ะ" เธอพูด "ชั้นไม่ได้ร้องไห้ให้เขา เเต่ชั้นคิดว่าในที่สุดชั้นก็กำลังจะมีความสุข คุณไม่เข้าในหรอก คุณไม่เข้าใจ!" เธอเอามือปิดหน้าของเธอเอง ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// เมื่อครอบครัวคิงส์ชิปกลับไปถึงบ้านของลีโอ พวกเขาก็พบกับคุณนายคอร์ลิสที่กำลังรอพวกเขาอยู่ เธอดูตื่นเต้นเเละมีความสุข เธอยิ้มให้กับมาเรียน "สายันต์สวัสดิ์จ้ะที่รัก" เธอพูด "ชั้นดีใจที่เห็นหน้าเธออีก บัดด์อยู่ไหนจ๊ะ?" จบเรื่อง A Kiss Before Dying by Ira Levin เเปลโดย silver moon 9/5/2002 20.30 p.m. ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// บ่นกันท้ายเรื่อง ในที่สุดก็จบเสียทีสำหรับเรื่อง A Kiss Before Dying ตอนเเรกๆใช้เวลานานมากกว่าที่จะเอามาลงให้ได้อ่านกัน เพราะว่าช่วงนั้นเพิ่งได้งานทำค่ะ ก็เลยไม่ค่อยว่างเเปล ส่วนตอนหลังๆที่เอามาเเปะเร็ว ไม่ใช่เพราะตกงานหรอกนะคะ เเต่เป็นเพราะว่างานที่ทำเริ่มเข้าที่เข้าทางเเล้ว ก็เลยมีเวลาว่างมาเเปลต่อจนเสร็จ เป็นอย่างไรบ้างค่ะกับเรื่องที่สอง (เรื่องเเรก Truth or Die) ติชมได้นะคะ รับฟังทุกคนค่ะ เรื่องนี้ คิดว่าค่อนข้างพิมพ์ผิดมากเพราะว่าไม่ได้ตรวจก่อนที่จะเอามาลงเลย ยังไงก็ต้องขออภัยท่านผู้อ่านด้วยค่ะ ส่วนเรื่อง losers weepers นั้นคงจะไม่ได้เเปลอีกนานเลยค่ะ เพราะมันยาวมาก กลัวจะเเปลไม่จบ เรื่องต่อไปไม่เเน่ว่าอาจจะลองเปลี่ยนเเนวของหนังสือดูคะ ยังไงก็รออ่านด้วยนะคะ เเต่บางทีกำลังคิดว่าจะลองเเต่งนิยายดูบ้างค่ะ อิ อิ silver moon จากคุณ : silver moon - [10 พ.ค. 45 09:16:52]

ความคิดเห็นที่ 3 แปลได้ดีนะคะ อ่านยากเพราะเลื่อนไปมานิดนึง ตัวเนื้อเรื่อง (ไม่เกี่ยวกับการแปลนะ) มันคลี่คลายง่ายไปนิดนึง ชอบเรื่องแรกมากกว่าล่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [10 พ.ค. 45 09:58:53]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอ copy ไปอ่านใน word ครับ ^_^ จากคุณ : GTW - [10 พ.ค. 45 13:01:26]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอ copy ไว้อ่านนะคะ ขอบคุณที่ช่วยแปลให้อ่านค่ะ จากคุณ : Licht (Miran) - [10 พ.ค. 45 19:52:19]