ตอน เข้าตาจน
หุ่นยนต์ทั้งกองทัพหันมาจ้องมองผู้บุกรุก  สัญญาณไฟในดวงตาของหุ่นทุกตัวกระพริบขึ้นถี่ยิบก่อนส่งเสียงไปยังหุ่นรักษาการณ์ที่ยืนเรียงรายอยู่หน้าประตูทางเข้า  หุ่นนักฆ่าจึงตกอยู่ในวงล้อมของกองทัพหุ่นนับร้อย  เด็กทั้งสองตัวสั่นด้วยความหวาดหวั่น  สถานการณ์กำลังย่ำแย่ลงทุกขณะ!!
“ผู้บุกรุก....ผู้บุกรุก”เสียงดังรอดออกมาจากหุ่นผู้เป็นหัวหน้า  สองแขนของกองทัพหุ่นบัดนี้เต็มไปด้วยอาวุธครบมือ  ทั้งดาบ ธนู ปืน ใบเลื่อย และกงจักร
“ทำอะไรเข้าซะอย่างสิ”ชิมร้องถามร้อนรน
ในความสามารถพิเศษของเด็กชายเลียงผาที่ดูเหมือนจะยังไม่มีใครลอกเลียนแบบได้นั้นก็คือ  ความสามารถในการควบคุมตนเองได้ในสถานการณ์ย่ำแย่เช่นนี้  เลียงผาเบียดตัวเข้าไปยังเครื่องส่งสัญญาณก่อนออกคำสั่งให้หุ่นยนต์นักฆ่าโจมตีศัตรู
ด้วยความรวดเร็วและประสิทธิภาพอันทรงพลังของหุ่นนักฆ่าที่ถูกออกแบบมาให้ฆ่าและทำลายล้างศัตรู  ใช้เวลาเพียงไม่นานหุ่นของเด็กทั้งสองก็สามารถกำจัดศัตรูได้ไม่ต่ำกว่าสิบตัว  แต่ทว่ากองทัพหุ่นที่มีนับร้อยนั้นดูไม่ได้ลดจำนวนลงเลย
“พลังงานของมันจะหมดอยู่แล้ว”ชิมบอกเมื่อเหลือบไปเห็นเข็มวัดค่าพลังงาน
“โป๊ก!”เด็กชายทั้งสองกระเด็นไปชนผนังเหล็กขณะที่หุ่นยนต์เคลื่อนไหวหลบกงจักรที่หมุนขว้างมา
“ติ๊ด...ติ๊ด...”สัญญาณเตือนเข็มวัดค่าพลังงานที่ร่วงหล่นลงมาถึงขีดแดง
“เราต้องหาพลังงานใหม่ให้มัน”เลียงผาบอก
“ยังไง?”
“ไปที่ปากปลาหมึกยักษ์เร็ว!”เด็กชายเปลี่ยนคำสั่ง
หุ่นยนต์นักฆ่าจึงพุ่งตัวลงจากระเบียงแห่งนั้น  ทันทีที่เท้าทั้งสองข้างของหุ่นสัมผัสกับความว่างเปล่าของอากาศ  ปีกสองข้างของมันที่ถูกซ่อนอยู่อย่างมิดชิดก็กางออก
“พรึบ!”
หุ่นนักฆ่าร่อนถลาลงไปยังเครื่องจักรยักษ์เบื้องหน้าที่ยังคงกวัดแกว่งหนวดของมันไปอย่างช้าๆ  กองทัพหุ่นเหล็กกระโจนตามลงมาเป็นทิวแถว  ปีกของพวกมันแม้จะดูใหญ่เทอะทะกว่าแต่ก็ทรงประสิทธิภาพไม่แพ้กัน  ดังนั้นการไล่ล่ากลางเวหาจึงเริ่มต้นขึ้น
“ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง...”
“หลบกระสุนเร็ว!”ชิมร้องเตือนเมื่อห่ากระสุนนับร้อยลูกพุ่งตรงมายังเป้าหมาย
“ฟิ้ววววว”เลียงผาบังคับหุ่นบินหลบฝูงมฤตยูไปได้อย่างหวุดหวิด  ห่ากระสุนนั้นจึงพุ่งเข้าใส่หนวดข้างหนึ่งของปลาหมึกอย่างพอดิบพอดี
“ตูม!”เสียงหนวดปลาหมึกเส้นนั้นหักร่วงลงสู่พื้นดิน
“เกือบไป”เด็กชายทั้งสองถอนหายใจอย่างโล่งอก
แต่ดูเหมือนเวลาแห่งการหยุดพักจะมีน้อยเต็มทน  กระสุนชุดสองถูกส่งมาอย่างไม่ยั้ง
“ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง...”
เลียงผาบังคับหุ่นนักฆ่าบินฉวัดเฉวียนไปมา  แต่กระนั้นกระสุนบางลูกก็ยังสามารถพุ่งเข้าใส่หุ่นยนต์ของพวกเด็กๆได้
“ตูม!”เสียงระเบิดอีกครั้งเมื่อกระสุนลูกหนึ่งพุ่งเข้าใส่บริเวณส่วนท้องของหุ่นนักฆ่า  หุ่นนักฆ่าสูญเสียการทรงตัวร่วงหล่นลงสู่พื้นอย่างไม่เป็นท่า
“ออกไปเร็ว!”เลียงผาร้อนขึ้น
และแล้วนกฮัมมิ่งเบิร์ดและค้างคาวคุณกิตติก็ถลาบินออกจากร่างคุ้มกันด้วยความเร็วสูงสุดชีวิต
“ตูม!!”เสียงระเบิดดังขึ้นเมื่อร่างหุ่นยนต์กระทบลงสู่พื้น  กองเพลิงขนาดใหญ่ลุกโชติช่วงไปทั่วบริเวณ  ม่านควันและเปลวเพลิงดูเหมือนจะแผ่ขยายไปทั่วทั้งห้องโถงนั้น  เด็กทั้งสองซ่อนตัวหลบอยู่ในซอกหลืบคอยดูสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น
กองทัพหุ่นที่เคยไล่ล่าพวกเด็กๆบัดนี้มันบินวนไปรอบๆซากหุ่นยนต์นักฆ่า  เครื่องดับเพลิงถูกส่งมายังที่เกิดเหตุ  ไม่นานนักเปลวไฟทั้งหลายก็ค่อยๆมอดดับลงแต่กองทัพหุ่นเหล็กก็ยังคงวนเวียนอยู่แถวนั้นไม่ห่าง
ไม่เกินสองนาทีหลังจากนั้นกองทัพหุ่นชุดใหม่ก็เดินทางมา พวกมันมีสภาพไม่ต่างจากกองทัพชุดแรก  หากแต่ในจำนวนผู้มาใหม่นี้ยังมีชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้บัญชาการเหล่าหุ่นยนต์ทั้งหลาย
“เกิดอะไรขึ้น”แม่ทัพทศยศถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอันแข็งกร้าว  แววตาและใบหน้าของเขาบ่งบอกถึงความเคร่งเครียดและเหี้ยมโหด
“มีผู้บุกรุกขอรับท่านแม่ทัพ”หุ่นยนต์หัวหน้าที่อยู่ในที่เกิดเหตุรายงานพร้อมๆกับเดินนำชายหนุ่มผู้เป็นแม่ทัพไปยังซากหุ่นยนต์ที่ลุกไหม้เป็นตอตะโก
“นั่นมันหุ่นนักฆ่านี่นา   ทำไมถึงกลายเป็นผู้บุกรุกไปได้”แม่ทัพหนุ่มถาม  แต่ดูเหมือนว่าคำตอบนี้ไม่มีผู้ใดสามารถตอบได้
หลังจากที่ชายหนุ่มเข้ามาในห้องโถงนี้ไม่นานนัก  ชายชราคนหนึ่งซึ่งเลียงผาและชิมเคยเผชิญหน้าด้วยก็โผล่เข้ามาสมทบ
“ดอกเตอร์ศศวัตรคงบอกอะไรเราได้บ้างล่ะ”แม่ทัพหันไปถามผู้เข้ามาใหม่
“ข้าไม่รู้ว่ามันเข้ามาทำอะไรในห้องสร้างพลังงานแห่งนี้”ชายชรากล่าวอย่างจนปัญญา
“แต่หุ่นยนต์ตัวนี้ท่านเป็นคนประดิษฐ์ขึ้นและเป็นผู้ตั้งโปรแกรมให้มันเองไม่ใช่รึ”แม่ทัพถามเสียงเข้ม
“ใช่  หุ่นตัวนี้เป็นของข้า  ขอซากมันให้ข้าไปตรวจสอบดูอีกที”
“ท่านวุฒิจะทำเช่นไรเมื่อข่าวนี้ถูกส่งไปถึง”แม่ทัพหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น
“ท่านคงไม่ให้ความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆนี้ไปรบกวนท่านวุฒิหรอกนะ”ชายชรากล่าวเกือบจะเป็นเสียงกรรโชก
“ท่านคิดว่าการบุกเข้าห้องสร้างพลังงานนี้เป็นความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยงั้นหรือ  ข้าว่าท่านวุฒิคงไม่คิดเช่นนั้นหรอก”
“หุ่นยนต์ข้าบุกเข้ามาก็จริง  แต่มันไม่ได้ขโมยผลึกแก้วไปเสียหน่อย”
“ท่านทราบได้อย่างไรว่ามันไม่ได้ขโมย  ในเมื่อหุ่นยามตามล่ามันเช่นนี้  อีกอย่างหนึ่งท่านวุฒิคงไม่เชื่อคารมของท่านแน่คราวนี้”แม่ทัพกล่าวก็ผละจากไป
ชายชราก้มลงสำรวจหุ่นยนต์ของตนทันที  แน่นอนต้องมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นแน่ในเมื่อเขาไม่ได้เป็นคนป้อนคำสั่งมัน  ใช่...มันยังไม่ถึงเวลาที่จะลงมือทำ  ขอเวลาเขาอีกไม่นานรอให้แผนการทั้งหมดสำเร็จเสียก่อน
ในทันทีที่ชายชราเปิดส่วนหัวของหุ่นออก  แม้ทุกส่วนในร่างหุ่นยนต์จะไหม้เกรียมและพังยับเยินแต่เขาก็ยังสามารถมองเห็นถึงสิ่งผิดปรกติและการเปลี่ยนแปลงแก้ไขของหุ่นยนต์ที่เขาเป็นผู้สร้างมากับมือได้
“ใครมันบังอาจดัดแปลงหุ่นยนต์ข้า!”ดอกเตอร์ชรากล่าวดวงตาวาวโรจน์
ดอกเตอร์ศศวัตรก้มเก็บชิ้นส่วนบางชิ้นก่อนเดินจากร่างนั้นไปขึ้นลิฟต์กลับไปยังระเบียงที่เดินเข้ามา  ในห้องพลังงานแห่งนี้จึงเหลือเพียงสัตว์ปีกสองตัวและหุ่นยามที่เฝ้าอยู่ทางระเบียงด้านบน
“จะทำยังไงกันต่อดีล่ะ”ชิมถาม
“ไม่รู้สิ”คราวนี้เลียงผาตอบกลับมาอย่างอ่อนใจ
“คงต้องหาหุ่นตัวใหม่  แต่ฉันก็ดัดแปลงมันไม่เป็นเสียด้วยสิ”
“เราน่าจะเอาหมูน้อยมาด้วยนะ”
“ช่างมันเถอะ  ยังไงหมูน้อยก็ไม่มีวันซ่อนตัวเข้ามาในหัวหุ่นยนต์ได้  ฉันว่าเราหาทางออกจากห้องนี้กันดีกว่า”เด็กชายกล่าวกับเพื่อน
แล้วสัตว์ทั้งสองก็กางปีกออกบินขึ้นสูงระเบียงอีกครั้งหนึ่ง  มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหลบหลีกสายตาคอมพิวเตอร์ของเหล่าหุ่นยนต์ยามไปได้  พวกมันเดินวนสับไปมาอยู่รอบๆประตูเหล็กทางเข้าออก  และปัญหาใหญ่อีกข้อของเด็กทั้งสองก็คือ  พวกเขาไม่สามารถที่จะเปิดประตูบานใหญ่นั้นได้
เด็กทั้งสองตัดสินใจอดทนรอให้ประตูบานนั้นเปิดออกเอง  เวลาผ่านไปประมาณสามชั่วโมงก็มีหุ่นยนต์ยามชุดใหม่เปิดประตูเข้ามาเปลี่ยนเวร  เลียงผาและชิมซึ่งบัดนี้ได้กลายร่างเป็นหนูขาวตัวเล็กไม่เกินสามเซนติเมตรเกาะเท้าเจ้าหุ่นยนต์ออกจากห้องพลังงานแห่งนั้นมาได้  หนูน้อยทั้งสองยังคงเกาะหุ่นยามต่อไปเรื่อยๆ  หุ่นทั้งหกตัวเดินเรียงแถวไปตามทางเดินภายในยานที่ทอดยาวไปไกล  และแล้วพวกมันก็มาหยุดลงหน้าประตูแห่งหนึ่ง  ประตูบานนั้นถูกเปิดออกด้วยกรรมวิธีไม่ต่างจากประตูห้องสร้างพลังงาน  ภายในห้องแห่งนี้ไม่กว้างมากนัก  ด้านในถูกตั้งเด่นไว้ด้วยเครื่องมือประหลาดขนาดใหญ่  มันถูกสร้างขึ้นจากวัสดุชนิดพิเศษที่ไม่เคยเห็นมาก่อน  มันดูคล้ายกับลูกบอลใบใหญ่สีฟ้าสด  มีพลังงานไฟฟ้าวิ่งพล่านไปทั่วลูกบอลยักษ์ใบนี้  รอบๆลูกบอลถูกต่อด้วยสายไฟนับร้อยเส้นห้อยระย้าเชื่อมกับกล่องเหล็กสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยปุ่มไฟกระพริบต่างๆ  หุ่นยนต์ประจำห้องเปิดกล่องเหล็กนั้นหยิบเอาผลึกสีดำที่บรรจุอยู่ภายในออกพร้อมกับใส่ผลึกแก้วใสที่เด็กทั้งสองเคยเห็นอยู่ในห้องสร้างพลังงานเข้าไป  หุ่นยนต์ยามทั้งหมดต่างทยอยกันเข้าไปยังลูกบอลสีฟ้ายักษ์ที่ละตัว  กระแสพลังงานวิ่งพล่านไปอย่างรวดเร็วก่อให้เกิดประกายไฟกระเด็นออกมารอบบริเวณ
“หาที่หลบกันก่อนดีกว่า”เลียงผากล่าว  
แล้วหนูทั้งสองก็วิ่งเข้าไปหลบยังกองกล่องเก็บผลึกที่ถูกขนย้ายมาจากห้องพลังงาน
การทำงานของเครื่องนี้ยังคงเป็นไปอย่างต่อเนื่อง  หุ่นยนต์ทุกตัวที่เดินออกมาจากลูกบอลยักษ์มีสภาพสมบูรณ์และใหม่เอี่ยม  เมื่อออกจากลูกบอลยักษ์นั่นมาแล้วหุ่นยนต์ประจำห้องก็จะถอดผลึกแก้วสีดำที่บรรจุอยู่ด้านหลังของหุ่นยนต์ออกเพื่อเปลี่ยนพลังงานแท่งใหม่