ตอน  ถูกขัง
“ดูเหมือนแท่งแก้วนั่นจะเป็นแหล่งพลังงานทุกสิ่งของพวกมันเลยนะ”เลียงผาบอก
“ใช่  แต่นั่นก็ได้มาจากการทำลายทรัพยากรอันแสนมีค่าของเรา..ต้นไม้ที่พวกเราทุกคนเฝ้าถนอมกับเกือบตาย”ชิมกล่าวด้วยความแค้น
 แล้วหุ่นยนต์ตัวสุดท้ายก็เดินออกมาจากเครื่อง...
“จะตามพวกมันไปต่อไหม?”ชิมกระซิบถาม
“ไม่รู้สิ  มันคงกลับไปเฝ้ายามต่อกระมัง  เราน่าจะหาทางไปห้องอื่นกันดีกว่า”
“ห้องที่พวกเจ้าสองตัวจะไปก็คือห้องขัง!!!”เสียงแหบพร่าของชายชราเอ่ยขึ้นทางด้านบนของพวกเด็กๆ
“ในที่สุดข้าก็จับวายร้ายที่ขโมยดัดแปลงหุ่นยนต์ข้าได้แล้ว”ชายชรากล่าวเสียงเข้มก่อนจะตะครุบตัวหนูขาวทั้งสองใส่กรงเหล็กได้!!!!!
ชายชรานำหนูขาวทั้งสองตัวไปขังไว้ในห้องมืดแห่งหนึ่ง  ผนังห้องถูกสร้างขึ้นด้วยเหล็กหนาชั้นดี  ภายในไม่มีวัสดุหรือเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใดประดับอยู่เลย  
“ทีนี้หันมาเผชิญหน้ากับความจริงได้แล้ว  เจ้าสองคนเป็นใคร”ชายชรายืนจังก้าเหนือสัตว์ตัวจิ๋วทั้งสอง
หนูขาวสองตัวมองหน้ากันด้วยดวงตาที่ตื่นตระหนก  ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากของเด็กทั้งสอง  และในวินาทีถัดมาร่างหนูขาวสองตัวก็กลายสภาพเป็นเด็กชายตัวเล็กสองคน
“ข้ากะแล้วเชียว  ตำนานอาร์เทมิสมีจริง!”ชายชรากล่าวสีหน้าพออกพอใจ
เด็กทั้งสองถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในความมืดมิดของห้องอันแสนอ้างว้าง  ทั้งสองนั่งจมปลักอยู่ในท่าเดิมเป็นเวลาหลายชั่วโมง  และในที่สุดเลียงผาก็พูดทำลายความเงียบขึ้น
“ฉันขอโทษนะชิม”เด็กชายกล่าวด้วยน้ำเสียงหดหู่
“ไม่ใช่ความผิดนายสักหน่อย  นายทำดีที่สุดแล้ว”ชิมพูดอย่างจริงใจ
“เราน่าจะหาทางติดต่อกับพวกนั้นนะ”
“ยังไงล่ะ  ส่งสัญญาณคลื่นเสียงเหรอ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ”ชิมติง
“ฉันลืมไป”เด็กชายพูดอย่างผิดหวัง
“นี่เราไม่แค่ช่วยครูภพไม่ได้  เรายังถูกจับเพิ่มอีกด้วย”
“เฮ้อ!”
แล้วเด็กทั้งสองก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
แสงอรุณแห่งเช้าวันใหม่สาดทอรอดผ่านกระจกแผ่นหนามา  แม้จะเป็นเพียงแสงสว่างรำไรๆแต่นั่นก็พอทำให้ห้องอันแสนมืดมิดและอ้างว้างดูทุเลาความน่าสะพรึงกลัวลงได้
“เอี๊ยดดดดด”เสียงเปิดประตูเหล็กดังขึ้น  ก่อนร่างของหุ่นยนต์ยามจะเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารในมือ  แม้อาหารในถาดจะดูไม่น่าทานนักแต่เด็กทั้งสองก็ทานมันจนเกลี้ยงด้วยความหิวกระหาย  ในขณะนั้นเองชายชราก็เดินแทรกม่านเงามืดเข้ามาหาเด็กทั้งสองพร้อมกับหุ่นยนต์ยามสี่ตัวกับอาวุธครบมือ
“เอาล่ะ  ข้าต้องการรู้ความจริงทั้งหมดเกี่ยวกับพวกเจ้า”เขาเริ่มต้นเจรจา
“ทำไมผมจะต้องบอกคุณด้วย”เลียงผาถามเสียงแข็ง
ชายชราก้มลงมองเด็กชายด้วยดวงตาวาวโรจน์!
“เพราะยิ่งพวกเจ้าพูดมากเท่าไร  พวกเจ้าก็จะมีชีวิตยืนยาวขึ้นมากเท่านั้น  เอาล่ะไม่ต้องโยกโย้  บอกความลับของพวกเจ้ามา”เขากล่าวเสียงเหี้ยมเกรียม
เด็กชายชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจพูดออกไป
“ถ้าคุณต้องการรู้เกี่ยวกับเวทมนต์แปลงร่างล่ะก็  ได้!  ผมจะบอกให้  แต่รับรองได้ว่าคุณต้องผิดหวัง”
“อย่างมาเล่นลูกไม้กับข้า  ข้าลืมตาดูโลกอันแสนทุเรศใบนี้มานานพอที่จะรู้ซึ้งถึงเล่ห์เหลี่ยมกลโกงต่างๆ  ฉะนั้นอย่ามาหลอกข้าซะให้ยาก”
เลียงผาบอกบทคาถาที่ร่ำเรียนมาให้ชายชราฟังทั้งหมด
ดอกเตอร์ศศวัตรเดินกลับออกไปทิ้งให้เด็กทั้งสองตกอยู่ภายใต้แสงสลัวๆของเวลาเที่ยงวัน
“ฉันน่าจะแปลงร่างเป็นสิงโตโดดเข้าขย้ำมันซะ”ชิมกล่าวอย่างแค้นเคือง
“นายก็คงถูกยิงหรือไม่ก็ถูกแทงด้วยดาบของหุ่นยามพวกนั้น”เลียงผาต่อให้  ทำให้เด็กชายร่างเล็กเงียบเสียงลง
“แต่นายก็ไม่น่าบอกความลับของพวกเราไป”
“ไม่เป็นไรหรอก  ฉันเชื่ออย่างหนึ่งว่ามนต์แปลงร่างบทนี้เทพีอาร์เทมิสทรงประทานให้ชาวเมืองมาเทริสเพื่อปกปักรักษาป่ามหัศจรรย์  ดังนั้นบุคคลใดที่คิดร้ายต่อเมืองเทมาริสและป่ามหัศจรรย์แห่งนี้ย่อมไม่สามารถใช้มนต์บทนี้ได้เป็นแน่”เลียงผากล่าวด้วยความมั่นใจ
เมื่อแสงแดดลำสุดท้ายลับขอบฟ้าไป  ความมืดมิดก็กลับเข้าครอบคลุมห้องแห่งนี้อีกครั้ง  เด็กชายทั้งสองนอนขดตัวอยู่ริมผนังห้อง  
“ก๊อก...ก๊อก...”เสียงวัตถุบางอย่างกระทบกันเป็นจังหวะดังแทรกความมืดเข้ามาปลุกเลียงผาให้ตื่นขึ้น
เด็กชายเหลียวมองรอบตัวด้วยความงุนงง  ประตูเหล็กยังคงปิดสนิทดีอย่างที่มันควรเป็น
“ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก..”เสียงยังคงดังต่อเนื่องเป็นระยะๆ
เลียงผาเหลียวมองไปยังด้านบน  และนั่นเขาก็ได้เห็นสิ่งที่ไม่คาดฝัน!!
นกอินทรีตัวหนึ่งกำลังกระพือปีกบินหน้าบานกระจก  ภายในกงเล็บอันแหลมคมของมันคือลิงลมตัวเล็กที่กำลังใช้ขาหน้าของข้างของมันเคาะกระจกอยู่
“ชิม  ตื่นเร็วมีคนมาช่วยเราแล้ว”เลียงผาปลุกเพื่อน
ลิงลมตัวนั้นยกไม้ยกมือเป็นสัญญาณบางอย่าง
“ว่าไงบ้าง”ชิมหันไปถามเลียงผาด้วยความงุนงง
“ลิงตัวนั้นคือหงส์  ส่วนนกนั่นก็ครูภพ  หงส์บอกว่าจะเข้ามาช่วยเราตอนเช้าพรุ่งนี้”เลียงผากล่าวด้วยความดีใจ
“แต่...ครูภพถูกขังอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“ครูเขาแอบหนีออกไปได้”
แล้วนกอินทรีตัวนั้นก็บินจากไปทิ้งให้เด็กทั้งสองนั่งรอแสงแห่งความหวังในรุ่งอรุณของวันใหม่อย่างเงียบๆ
เมื่อแสงทองของวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งหนึ่งหุ่นยนต์ยามก็ยกถาดอาหารเข้ามาวางไว้เช่นตามคำสั่งดุดเดิม  เด็กชายสองคนจ้องมองหุ่นยนต์เดินจากไปอย่างรอคอย
“ไม่เห็นมีใครมาเลย”ชิมร้องถามเลียงผา  แต่ดูเหมือนเด็กชายจะไม่ได้ยินที่เพื่อนร้องถาม
“เลียงผา!”ชิมสะกิดเพื่อน
“หือ”
“เป็นอะไรไป”
“ฉันเห็นอะไรแปลกๆ  แวบนึง”
“ไหนๆ  ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย”ชิมว่าพลางกวาดตาไปรอบๆห้อง  ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงสภาพปรกติคือเป็นห้องกว้างๆโล่งๆเช่นเดิม
“ดูนั่นสิ!”เลียงผาว่าพลางชี้ไปยังมุมประตูห้องด้านซ้าย  
ณ มุมห้องบริเวณนั้นราวกับมีบางสิ่งที่มองไม่เห็นเคลื่อนไหวอยู่
เด็กชายทั้งสองขยี้ตาก่อนจ้องมองกลับไปใหม่  คราวนี้เด็กชายกลับมองไม่เห็นสิ่งผิดปรกติใดๆอีก
“ชิม...เลียงผา”เสียงเรียกอย่างขันๆดังขึ้นด้านหลังเด็กทั้งสอง
เลียงผาสะดุ้งสุดตัวหันหลังกลับไปมองผู้บุกรุก  ผิดกับชิมที่วิ่งจู๊ไปหลบอยู่ที่มุมตรงข้ามของห้อง
“ครู!!”เลียงผาตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ
“ค...ครูมาได้ไงครับ”ชิมถามเมื่อเดินกลับมา  ท่าทางของเด็กชายแม้ยังหวาดๆอยู่แต่ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ
“ครูพลางตัวเข้ามา  ก็หุ่นยามเมื่อกี้แหละที่ครูแปลงเป็นกิ้งก่าเกาะเท้ามา”ครูภพอธิบาย
“งั้นไอ้ที่เคลื่อนไหวแว๊บๆอยู่เมื่อกี้ก็ครูนะสิครับ”เลียงผาถาม
“อืม  เป็นไงตกใจมากเลยเหรอ”ชายหนุ่มถามสีหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“ครับ  ผมนึกว่าผีซะแล้ว”ชิมตอบ
“เอาล่ะ  ครูจะมาพาพวกเราออกไป”ชายหนุ่มว่าพร้อมกับเริ่มบอกแผนการของเขา
“ครูจะให้พวกเราแปลงเป็นกิ้งก่าแล้วเกาะหุ่นยนต์ยามไปพร้อมกันเลยเหรอครับ  กิ้งก่าตัวนึงใหญ่จะตาย”เลียงผาติงเมื่อฟังแผนการชายหนุ่มจบ
“หุ่นยามพวกนี้มันไม่มีความรู้สึกหรอก  แต่มันก็อันตรายจริงอย่างที่เธอว่าแหละ”
“งั้นแปลงเป็นสัตว์อื่นแทนดีไหมครับ”ชิมเสนอ
“สัตว์อะไรล่ะ?”
“ไม่เอาหนูแล้วนะ  คราวก่อนที่โดนจับได้ก็เพราะแปลงเป็นมันนั่นแหละ”เลียงผา
ทั้งสามนิ่งเงียบกันไปสักพักหนึ่ง  แน่นอนว่าในโลกใบนี้มีสัตว์มากมายหลากหลายชนิด  บางชนิดเราก็รู้จักกันดี  แต่บางชนิดเราก็ไม่เคยแม้แต่จะเห็นมันด้วยซ้ำไป  และตอนนี้ทั้งสามก็พยายามนั่งคิดถึงสัตว์ต่างๆที่พวกเขาเคยพบและได้เรียนรู้กันมา
“ครูครับ  เราแปลงเป็นตัวปาดก็ได้นี่”เลียงผาพูดขึ้น
“ตัวปาดอะไร?”ชิมทำหน้างง
“ก็ตัวปาดที่ครูศักดิ์เคยเล่าให้ฟังในห้องไง  นายไม่ได้ฟังล่ะสิ”เลียงผาถามเพื่อนอย่างรู้ทัน
ชิมหน้าแดงก่อนตอบเสียงเบาว่า  “ฉันแค่พยายามนั่งลืมตาอยู่ได้ก็ดีแล้ว”
“คิดได้ดีเลียงผา”ครูภพเอ่ยชมก่อนขยายความถึงลักษณะของตัวปาดให้ชิมฟัง
“ตัวปาดนั้นมีลักษณะคล้ายกบ สีเขียว ตัวเล็กมากประมาณหกเซนติเมตรได้  เธอสองคนคงแปลงเป็นสัตว์เล็กได้นะ”ครูหันมาถามอย่างเป็นห่วง
เด็กชายทั้งสองพยักหน้า  เนื่องจากเด็กทั้งสองมีรูปร่างเล็กผอมบางจึงไม่เคยเป็นอุปสรรคในการแปลงร่างมากนัก
“ลักษณะเด่นของตัวปาดก็คือตรงปลายนิ้วเท้าของมันมีแผ่นดูดระบบสุญญากาศซึ่งช่วยให้เกาะพื้นผิวเรียบได้ง่าย  และตัวมันสามารถเปลี่ยนสีได้แต่คงต้องใช้เวลานานเป็นชั่วโมง”ครูบอกปัญหา
“ไม่เป็นไรหรอกครับ  กว่าหุ่นยามจะกลับเข้ามาก็อีกประมาณชั่วโมงกว่าๆได้”เลียงผาบอก
ดังนั้นแผนการทั้งหมดจึงเริ่มต้นขึ้น  และเมื่อหุ่นยามเดินกลับเข้าห้องมาเพื่อเก็บถาดอาหาร  ในห้องจึงตกอยู่ในสภาพว่างเปล่า  
“มันหนีไปแล้ว....หนีไปแล้ว....”หุ่นยนต์เปิดสัญญาณเตือนภัย
คนทั้งสามซึ่งแปลงกายแอบแฝงอยู่ในเงามืดกระโดดขึ้นเกาะเท้าหุ่นยนต์ทันที
“เข้าไปหลบทางด้านในดีกว่า”ครูภพกระซิบบอก
ตัวปาดทั้งสามจึงค่อยๆเกาะขึ้นไปตามลำตัวของหุ่นในขณะที่มันวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ”เสียงสัญญาณเตือนภัยดังกระหึ่มไปทั่วทั้งยาน
“ค้นหาพวกมันเดี๋ยวนี้  มันยังต้องหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในยาน  ค้นหามันทุกซอกทุกมุม  ไม่ว่าจะพบสัตว์ตัวใดให้จับมันมาให้หมด”ชายชรายืนจังก้าสั่งการหุ่นยามทั้งกองทัพ
“มันก็แค่แปลงร่างเป็นสัตว์ได้  ไม่ได้ล่องหนซะหน่อย”ดอกเตอร์กล่าวกับตัวเองอย่างหัวเสีย
ดังนั้นยานมาเฟจึงตกอยู่ในความวุ่นวายตลอดช่วงเช้า