ตอน  ปฏิบัติการทำลายล้าง
หลังจากที่หุ่นยนต์ยามตัวหนึ่งซึ่งมีตัวปาดแฝงกายเกาะติดหนึบอยู่กับตัวหุ่นออกมานอกยานได้แล้วนั้น  ตัวปาดทั้งสามก็กระโดดเกาะขึ้นกิ่งไม้ต้นแรกที่หุ่นยามเดินผ่าน
“บึมๆๆ”เสียงแปลงร่างดังขึ้นอีกครั้งหนึ่งและบัดนี้ ณ ต้นไม้แห่งนั้นจึงมีสัตว์สามตัวแอบหลบซ่อนอยู่  ชิมแปนซีตัวหนึ่งเกาะกิ่งห้อยโหนอยู่เหนือยอดไม้  ใต้ลงมาคือลูกเลียงผาตัวงามกำลังก้มลงเล็มหญ้า  และที่น่าแปลกก็คือยังมีกระรอกสีน้ำตาลแดงอีกตัวหนึ่งยืนเกาะอยู่บนลำตัวของเจ้าเลียงผา
“พวกมันไปหมดแล้ว”ชิมร้องบอกหลังจากที่ปีนขึ้นยอดไม้มองสำรวจไปทั่วบริเวณ
“งั้นเราก็รีบไปสมทบพวกที่เหลืออยู่ดีกว่า”กระรอกหนุ่มบอก
แล้วสัตว์ทั้งสามตัวก็ทะยานเข้าสู่ป่ามหัศจรรย์ของพวกเขา
หันไปมองทางด้านหมูน้อย แมว และฝาแฝดห่านหงส์ซึ่งนั่งหลบอยู่ภายในถ้ำริมน้ำตก  เสียงน้ำตกซ่าๆไหลลงมาปะทะโขดหินก่อให้เกิดเสียงดนตรีอันไพเราะและความงามตามธรรมชาติยากที่จะหาสิ่งใดเหมือน  แต่บุคคลในที่นั้นก็ไม่ได้ซึมซับถึงความงามที่ว่านี้เลย
“เมื่อไหร่ครูภพจะกลับมานะ”หมูน้อยบ่นขึ้น
“ครูภพเพิ่งไปได้ไม่นานเองนะ”ห่านเตือน
“ใจเย็นหน่อยเถอะ  เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้ว”หงส์เสริม
ไม่ทันขาดคำสัตว์สามตัวก็วิ่งผ่านสายน้ำตกเข้ามาหาพรรคพวก
“เลียงผา!  ชิม!  เป็นยังไงบ้าง”เพื่อนทั้งสี่ถามด้วยความเป็นห่วง
“เราสองคนไม่เป็นไรหรอก  ว่าแต่เราจะทำยังไงต่อไปดีครับ”เลียงผาหันไปถามครูภพ
“ครูว่าเรากลับไปสมทบพวกที่อยู่ในป่ากันดีกว่า”
“แต่ว่ากองทัพหุ่นกำลังจะบุกไปถล่มป่าอยู่แล้วนะครับครู  พวกเราไม่มีทางสู้มันได้แน่”เลียงผาบอก
“ใช่ครับครูผมสองคนเคยเห็นประสิทภาพของพวกมันมาแล้วโดยเฉพาะหุ่นนักฆ่านั่นเรียกว่าเป็นเทคโนโลยีที่ล้ำหน้ากว่าเรามาก”ชิมเสริม
“งั้นก็หมายความว่าสงครามคราวนี้ฝ่ายเรามีแต่แพ้งั้นหรือคะ”แมวถามเสียงอ่อย
“เรายังมีหวังนะ”เลียงผากล่าวขึ้น  “จำเรื่องที่เราพบได้ไหมชิม”เด็กชายหันไปถามเพื่อนร่วมทาง
ชิมพยักหน้า  แล้วทั้งสองก็เล่าเรื่องที่ลอบเข้าไปในยานมาเฟให้ทุกคนฟัง
“ถ้าเป็นเช่นนั้นการทำลายกองทัพหุ่นก็ไม่จำเป็นต้องเข้าไปทำลายถึงเครื่องควบคุมที่ยานลำแม่แล้วล่ะ  ถ้าพวกเราสามารถทำลายเครื่องสร้างพลังงานของพวกมันได้  มันก็จะมีพลังงานหลงเหลืออยู่ไม่มากนัก  เราอาจพอต่อกรกับมันได้”ครูภพสรุป
“จริงด้วย  แล้วยานมาเฟลำนั้นก็มีการป้องกันไม่แน่นหนาเท่าไร”หงส์เสริม
“งั้นเรามาวางแผนกันเถอะครับ”ห่านพูดขึ้น
และแล้วแผนการใหม่จึงอุบัติขึ้น....
แต่ถ้าใครสักคนลองกลับไปมอง ณ ยานลำนั้นอีกครั้ง  พวกเขาคงไม่พูดเช่นนั้นแน่  แต่นั่นแหละพวกเขายังไม่รู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นต่อ ณ ยานมาเฟ  หลังจากที่เลียงผาและชิมหนีรอดออกมาได้อย่างไร้ร่องรอย  ดอกเตอร์ศศวัตรไม่ใช่คนที่ประมาทเลย  ชายชราสั่งเพิ่มการคุ้มกันยานทุกลำพร้อมอาวุธครบมือ  มีการเดินยามและลาดตระเวนทุกพื้นที่ทุกตารางนิ้วในเขตจอดยาน  แม้แต่หนูสักตัวก็ไม่สามารถรอดพ้นปืนเลเซอร์ของหุ่นยามไปได้  ดังนั้นสภาพโดยรอบของพื้นที่จอดยานแห่งนี้จึงตกอยู่ในความวังเวงและเงียบสงัดที่นานๆจะมีเสียงปืนดังลั่นฝ่าอากาศออกมาให้ได้ยิน ตามพื้นดินเกลื่อนกลาดไปด้วยซากศพของเหล่านกกาและฝูงสัตว์เล็กสัตว์น้อยนานาพันธุ์  แผ่นดินและผืนป่าที่เคยเต็มไปด้วยความงดงาม สงบสุข  บัดนี้มันกลับนองไปด้วยเลือดและกลิ่นคาวเหม็นเน่าของซากศพซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเจ้าของและผู้อาศัยอยู่ ณ ที่นี้
“ท่านกำลังคิดทำอะไรอยู่ท่านดอกเตอร์”แม่ทัพหนุ่มถามเสียงแข็ง  หลังจากได้รับรายงานถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น
“มีผู้บุกรุกยานมาเฟ  และพวกมันก็หนีไปได้”ชายชรากล่าวเรียบๆ
“ท่านจะเป็นห่วงอะไรนักกับแค่ชนเผ่าพื้นเมือง”ชายหนุ่มกล่าวเยาะ
“ท่านแม่ทัพ  ตำนานอาร์เทมิสมีจริง  และข้าก็เห็นมันมากับตา  พวกมันไม่ใช่เป็นแค่ชนเผ่าพื้นเมืองที่ไร้น้ำยาอย่างที่ท่านคิด”ดอกเตอร์พูดเสียงเย็น
“แล้วไง  กะอีแค่เวทมนต์แปลงร่างนั่นจะมาสู้อะไรกับหุ่นยนต์ของพวกเราได้  ท่านอย่าลืมนะว่าหุ่นพวกนี้ท่านเป็นผู้สร้างมันขึ้นมาเอง  หรือท่านเริ่มไม่มั่นใจในฝีมือตัวเองเสียแล้ว”
“ข้ายังคงเชื่อใจหุ่นของข้าเสมอ  แต่ข้าไม่ใช่คนประมาท”ดอกเตอร์บอก
“หึ! ไม่ประมาทรึ  ข้าว่าท่านนะกังวนเกินเหตุไปแล้วมากกว่า  แล้วอีกอย่างการที่ท่านยิงสัตว์ทุกตัวที่เข้ามาใกล้ยานเช่นนี้  ข้าว่าท่านทำเกินไปหน่อยแล้ว”ชายหนุ่มกล่าวด้วยความไม่พอใจ
“ท่านสงสารพวกมันด้วยรึ?”ชายชราเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“เปล่า  ข้าไม่ชอบกลิ่นเหม็นเน่าของพวกมัน  แล้วยิ่งเวลาข้าเดินตรวจงานด้วยแล้วล่ะก็มันยิ่งทำให้รู้สึกอยากอาเจียนขึ้นมา”
“เอาเถอะ  แล้วข้าจะให้พวกหุ่นมันเก็บกวาดให้เรียบร้อย”
“ก็ดี”ชายหนุ่มว่าก่อนเดินจากไป
“ฮึ  ไว้รอแผนการข้าสำเร็จเสียก่อนเถอะ”ชายชรากล่าวด้วยสีหน้าเคืองแค้น
มองออกไปทางด้านชายป่าด้านหนึ่ง ณ ต้นไม้ใหญ่ยังคงมีสัตว์เจ็ดตัวซ่อนตัวหลบอยู่ภายใต้เงาไม้อันหนาครึ้ม
“หมูน้อย  เธอแปลงเป็นอะไรที่เล็กกว่านี้ไม่ได้แล้วรึไง”ลิงลมถามลูกหมูตัวกลมที่ยืนหลบอยู่ในพงหญ้า
“ทำไม่ได้หรอก”ลูกหมูตอบเสียงอ่อยๆ
“ช่างเถอะชิม  อย่าบังคับหมูน้อยเลย  เขาทำได้แค่นี้แหละ  ถ้ายิ่งพยายามฝืนมนต์เท่าไรมันจะเกิดอันตรายขึ้นได้”กระรอกสีน้ำตาลแดงพูดขึ้น
“จะเกิดอะไรขึ้นเหรอครับครู”นกฮัมมิ่งเบิร์ดถาม
“ถ้าแปลงเป็นสัตว์ที่ฝืนกับตัวเรามากๆเข้า  ธาตุและระบบต่างๆก็จะแปรปรวนและอาจระเบิดออกได้”
“ครูครับมาดูนี่สิ”เสียงหนูขาวตัวหนึ่งตะโกนขึ้นมาจากพื้นดิน  กระรอกสีน้ำตาลแดงจึงไต่กิ่งไม้ลงมาวิ่งตามหนูขาวสองตัวออกไป
“พระเจ้าช่วย!”ครูภพในร่างกระรอกน้อยอุทานขึ้นเมื่อเห็นสภาพความเป็นไปของพื้นที่บริเวณที่จอดยาน
“พวกนั้นใจร้ายมากเลยนะคะครู”หนูขาวฝาแฝดเอ่ยเสียงเครือ
“กลับไปที่ต้นไม้ของพวกเราก่อน”กระรอกสั่ง
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”กระแตตัวน้อยร้องถามเมื่อทั้งสามกลับมาถึง
“พวกเขาฆ่าสัตว์ทุกตัวที่หลงเข้าไปในเขตจอดยาน  ศพยังเกลื่อนกลาดอยู่เต็มเลย”กระรอกสีน้ำตาลตอบ
“ตายล่ะ!”สัตว์แต่ละตัวร้องขึ้นอย่างตกใจ
“เราคงต้องเปลี่ยนแผนนิดหน่อย  คงต้องระมัดระวังเพิ่มขึ้นในการลอบเข้ายาน”กระรอกสีน้ำตาลแดงกล่าวอย่างจริงจัง

“ท่านทำอย่างนี้ไม่ได้!!”เสียงแหบพร่าของชายชรากล่าวอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อหน่วยลาดตระเวนทั้งหมดถูกยกเลิก
“ข้าเป็นแม่ทัพของที่นี่นะท่านดอกเตอร์  ข้ามีสิทธิ์สั่งการทุกอย่าง”ชายหนุ่มพูดอย่างสบายอารมณ์
“แต่ท่านไม่ควรสั่งยกเลิกหน่วยลาดตระเวนเช่นนี้  สถานการณ์ตอนนี้ยังไม่เข้าที่ดี”
“ข้ารู้ดีว่าเป็นเช่นไรท่านดอกเตอร์  สถานการณ์ตอนนี้กลับสู่สภาวะปรกติแล้ว  ยังมีก็แต่ท่านนั่นแหละที่ยังไม่ปรกติดี”
“ท่านกล่าวเช่นนี้หมายความว่ากระไร”
“ข้ากำลังจะบอกท่านว่า  ถึงเวลาที่ท่านควรพักผ่อนเสียที  การบุกยึดเมืองนี้ได้สิ้นสุดลงแล้วพร้อมกับหน้าที่ของท่านด้วย”
“ท่านไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับข้า...ท่านแม่ทัพ”ชายชราพูดอย่างช้าๆ  ชัดเจนทุกถ้อยคำ
“ข้ามีสิทธิ์ในฐานะแห่งแม่ทัพของเมืองนี้  หุ่นยาม!  ส่งท่านดอกเตอร์ขึ้นยานกลับเมืองได้แล้ว”แม่ทัพหุ่นหันไปสั่งหุ่นยนต์ยามสองตัวที่ยืนขนาบข้างอยู่
“ท่านจะต้องเสียใจที่ทำเช่นนี้”ดอกเตอร์กล่าว
“ข้าว่าท่านไปเตรียมตัวเก็บของจะดีกว่า”ชายหนุ่มยิ้มเยาะ  
หุ่นยนต์ยามสองตัวเดินตรงเข้าไปหาชายชราที่ยืนจังก้าอยู่  แต่ยังไม่ทันที่หุ่นทั้งสองจะได้ทำอะไรชายชราก็เอ่ยขึ้นว่า
“ข้าว่าท่านควรเป็นฝ่ายกลับออกไปมากกว่าท่านแม่ทัพ”แล้วชายชราก็หันไปพยักหน้ากับหุ่นยามสองตัวนั่น
ในทันทีหุ่นยนต์สองตัวหันหลังกลับเดินตรงไปยังร่างของแม่ทัพหนุ่ม
“นี่มันอะไรกัน!”
“ตอนนี้กองทัพทั้งหมดเป็นของข้าแล้ว  และข้าก็คือแม่ทัพคนใหม่ของกองทัพหุ่น”ดอกเตอร์กล่าว
“ท่านแอบเปลี่ยนระบบคอมพิวเตอร์!!”ชายหนุ่มพูดอย่างโกรธเกรี้ยว
“ใช่  ข้าสร้างระบบคำสั่งใหม่ซ้อนไว้ในเครื่องบังคับการ  และตอนนี้ก็ถึงเวลาของมันที่จะเริ่มทำงานแล้ว”
“ไอ้คนทรยศ!”นั่นคือคำพูดสุดท้ายของแม่ทัพหนุ่มก่อนที่หุ่นยนต์สองตัวจะลากเขาออกไปจากห้อง
“จับมันเข้ายานแล้วส่งออกไปยังทะเลด้านเหนือ  ข้าอยากรู้นักว่ามันจะว่ายน้ำได้เก่งแค่ไหนกันเชียว”ดอกเตอร์กล่าวสีหน้าเหี้ยมเกรียม
“เอาล่ะทีนี้ก็มาสะสางเรื่องเก่าๆให้มันเสร็จได้แล้ว  สั่งหน่วยลาดตระเวนให้เพิ่มกำลังพลคุ้มกันเช่นเดิม  และติดต่อท่านวุฒิให้ข้าด้วย...เห็นทีเราน่าจะเปลี่ยนผู้นำคนใหม่ได้แล้ว”ชายชรากล่าวกับตัวเองด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องและแผนที่เฝ้าซุ่มคิดมานานหลายปีก็ถูกนำมาใช้อย่างรีบเร่ง
“ติ๊ดดดดดดด......”เสียงสัญญาณติดต่อดังขึ้นก่อนที่จอภาพมอนิเตอร์จะฉายภาพชายร่างอ้วนออกมา
“ท่านดอกเตอร์นั่นเอง  สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง  ท่านถางป่านั่นรึยัง?”
“ข้ากำลังจะเริ่มงานคืนนี้  แต่สิ่งสำคัญกว่านั้นคือข้าต้องการให้ท่านเดินทางมาที่นี่อีกสักครั้งก่อนที่จะขนย้ายชาวเมืองมา”
“มีปัญหาอีกรึท่าน?”
“ใช่”ชายชราพยักหน้าด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน  “ท่านแม่ทัพกำลังทรยศพวกเรา”
“ว่าไงนะ!  ท่านแม่ทัพนะรึ!  ข้าจะเดินทางไปเดี๋ยวนี้แหละ”เศรษฐีอ้วนกล่าวก่อนสัญญาณขาดหายไป
ไม่เกินสามชั่วโมงถัดมายานของท่านเศรษฐีก็เดินทางมาถึงอย่างรีบเร่ง  ชายอ้วนเดินตรงเข้าไปในยานบังคับการลำใหญ่ทันที
“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างดอกเตอร์”ชายอ้วนถาม
“ปรกติดีทุกอย่างขอรับ  ยกเว้นแต่....”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ  แล้วท่านแม่ทัพล่ะ?”
“ก็ยืนอยู่ตรงหน้าท่านนี่ไง”
“หมายความว่าไงดอกเตอร์”ชายร่างอ้วนมีสีหน้าไม่เข้าใจนัก
“ก็หมายความว่าบัดนี้ข้าคือแม่ทัพคนใหม่ของกองทัพแห่งนี้  และข้าก็ยังจะเป็นผู้นำคนต่อไปของเมืองด้วย  ส่วนท่านก็สมควรกลับไปพักผ่อนเช่นเดียวกับท่านแม่ทัพคนก่อนได้แล้ว”ชายชรากล่าวน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมพร้อมกับกองทัพหุ่นเหล็กที่ยืนอยู่เบื้องหลังด้วยอาวุธครบมือ!!!