ตอน  เครื่องสร้างพลังงาน(ภาคสอง)
“จะทำยังไงกันต่อดีครับครู”หมูน้อยถาม
“ทำลายเครื่องนั่นแล้วหนีออกไปให้ได้”
“มันไม่ง่ายอย่างที่ครูพูดนะสิครับ”ชิมแย้ง
“ฟังครูนะ  ทุกสิ่งไม่มีอะไรยากเกินความสามารถของพวกเราไปได้  ครูเชื่อว่าการร่วมแรงร่วมใจกันของทุกคนจะทำให้งานครั้งนี้สำเร็จไปได้”ครูกล่าวอย่างมั่นใจ
“งั้นเรามาลุยกันเลยดีกว่า!”
ดังนั้นเมื่อหุ่นทหารเดินเรียงแถวขึ้นมายังระเบียงด้านบนจึงได้เห็นพวกเด็กๆและครูหนุ่มแปลงกายเป็นสัตว์ชนิดต่างๆตามแต่ตนจะถนัด
ครูภพได้แปลงเป็นกระรอกสีน้ำตาลแดงตัวเล็กที่แสนว่องไวและปราดเปรียว  เมื่อเผชิญหน้ากับเหล่าศัตรูซึ่งกวัดแกว่งปลายดาบไปมา  ครูหนุ่มจึงสามารถหลบได้ทันอย่างคล่องแคล่วก่อนกระโดดขึ้นเกาะบริเวณด้านหลัง  กัดเอาสายไฟและทำลายระบบรับสัญญาณพังเละไปนับสิบราย
เด็กชายเลียงผาแปลงเป็นเจ้าเลียงผาตัวน้อยขนสีดำที่ความร้ายกาจไม่ได้น้อยตามตัวเขาเลย  ด้วยขาอันเรียวยาวและแข็งแรงทำให้เขาทั้งเตะทั้งถีบเหล่าหุ่นยนต์ทหารกระเด็นตกระเบียงไปหลายต่อหลายตัว
ฝาแฝดห่านหงส์เมื่อเห็นว่าสัตว์ประจำตัวของตนดูจะใช้ไม่ได้ผลนักในงานนี้จึงตกลงกันแปลงเป็นหมีขาวที่พากเพียรฝึกฝนมาอย่างหนักจากผู้เป็นบิดา  สองหมีขาวร่างยักษ์ผลัดกันวิ่งผลัดกันไล่ล่าเหล่าหุ่นยนต์  บ้างก็วิ่งตกระเบียงไป  บ้างก็ถูกฝาแฝดทับเสียแบนราบ
ส่วนแมวกับชิมก็แปลงร่างเช่นกัน  ชิมเป็นชิมแปนซี..สัตว์ที่แสนถนัดที่สุดของเด็กชายซึ่งสร้างความปั่นป่วนไม่น้อยให้กับกองทัพ  แมวกลายเป็นนางเสือร้ายกระโดดเข้าตะครุบเหยื่อพังไปหลายสิบตัว
แต่งานนี้กลับไม่มีใครเด่นเกินเด็กชายหมูน้อยไปได้  แม้เด็กชายจะออกอาการตัวสั่นอยู่บ้างแต่เขาก็สามารถกำจัดศัตรูได้มากมายกว่าเพื่อน  โดยเขาได้กลายเป็นช้างแอฟริการ่างยักษ์ที่ฟาดงวงเพียงครั้งเดียวก็สามารถกำจัดหุ่นมหาภัยไปได้หลายสิบตัว
“เยี่ยมมากเลยหมูน้อย”ครูภพกล่าวชม
หากใครจะไม่เคยเห็นช้างร่างยักษ์เขินอายก็คงได้เห็นกันคราวนี้  นี่ถ้ายังคงเป็นเด็กชายตัวกลมอยู่แล้วล่ะก็คงได้เห็นผิวหน้าชมพูที่แดงจัดขึ้นทันตาเป็นแน่
“ส่งหน่วยบินขึ้นไป!”เสียงชายชราดังลอดผ่านขึ้นมา
“แปลงร่างเร็ว”ครูหนุ่มสั่งก่อนที่ฝูงหุ่นบินจะขึ้นมาถึง
และทั้งหมดจึงได้กลายร่างเป็นสัตว์ปีกหลายชนิดทะยานขึ้นหลบใบมีดและกงจักรที่ร่อนผ่านอากาศลงมา
“ฉับๆๆๆๆ”เสียงรัวเร็วของมีดเหล็กที่ปังลงตามระเบียงที่ๆซึ่งพวกเด็กๆเคยยืนอยู่
และการไล่ล่าท่านกลางอากาศจึงได้เริ่มต้นขึ้น!!
ฝูงบินที่สร้างขึ้นจากมันสมองของดอกเตอร์ศศวัตรติดตามไล่ล่าศัตรูอย่างไม่ลดละ  ไม่ว่าเหล่านกกาพวกนั้นจะบินหลบไปทางใดพวกมันก็สามารถไล่ตามได้ทันทุกครา
“ฉับ!”
“โอ๊ย!”เสียงครูหนุ่มครางเมื่อใบมีดเหล็กแหลมพุ่งแหวกอากาศเข้าปาดถูกบริเวณปีกข้างซ้าย
“ครูเป็นไงบ้างคะ”หงส์ถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร  รีบหนีกันเร็ว”ครูสั่งพลางเร็วพวกเด็กๆให้บินเร็วขึ้น
“เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ไหวแน่ๆค่ะครู”แมวร้องบอกเมื่อสองปีกของเธอเริ่มเหนื่อยล้า
“อดทนหน่อย  ครูขอเวลาคิดแป๊บนึง”
“ผมจะร่วงอยู่แล้วครับ”หมูน้อยครางเมื่อร่างอินทรียักษ์ของเด็กชายเริ่มอ่อนแรงและบินช้าลง
“เร่งเครื่องหน่อยหมูน้อย  เดี๋ยวนายก็โดยใบมีดปักเข้าให้หรอก”เลียงผาเตือน
“พวกเราบินฝ่าเข้าไปแถวส่วนหัวของปลาหมึกเร็ว”ครูหนุ่มบอก
โดยไม่ต้องรอคำสั่งรอบสองพวกเด็กๆทั้งหมดก็บินหลบเลี่ยงหนวดปลาหมึกเข้ามาร่องลงเกาะส่วนหัวของมัน
“มันตามมาแล้วนะคะ”แมวร้องเตือน
“ใจเย็นๆ  เฒ่าชรานั่นไม่ยอมให้เครื่องจักรนี่เป็นแม้แต่รอยขีดข่วนหรอก”
และก็เป็นจริงดังที่ครูหนุ่มคาด
“เลิกใช้อาวุธบิน  เดี๋ยวปักถูกเครื่องล่ะยุ่งแน่”เสียงชายชราตะโกนด่าดังมา
เหล่าทหารบินจึงลดอาวุธบินลงหันมาใช้อาวุธมือแทน  พวกมันล่อนลงจอดบนส่วนหัวของปลาหมึกพร้อมกับชักดาบยาวขึ้นโจมตี
“ฉับ...ฉับ...ฉับ...”เสียงดาบกวัดแกว่งไปท่ามกลางอากาศ  มีหลายต่อหลายครั้งที่ปลายดาบของเหล่าหุ่นเกือบเฉียดโดนลำตัวพวกเด็กๆ
“ทำอะไรสักอย่างสิครับครู”ห่านร้องบอกพลางก้มหลบปลายดาบที่เหวี่ยงมา
ครูหนุ่มกลายร่างเป็นตัวปาดเขียวกระโดดขึ้นเกาะหุ่นบินตัวหนึ่งที่กำลังโจมตีเลียงผาอยู่  แต่แขนซ้ายที่ได้รับบาดเจ็บทำให้ครูหนุ่มแทบร่วงลงมาหลายครั้ง
“เราต้องไปช่วยครูแล้ว”เลียงผาบอกก่อนแปลงร่างเป็นตัวปาดโดดขึ้นไปโดยมีชิมที่เห็นเหตุการณ์อยู่ตามไปช่วย
ตัวปาดสามตัวต่างปีนป่ายขึ้นไปบนลำตัวของหุ่นบิน
“เธอสองคนขึ้นไปพังระบบควบคุม”ครูสั่ง
“แล้วครูล่ะครับ”เลียงผาถามอย่างเป็นห่วง
“ครูจะไปขโมยระเบิดที่ซ่อนในตัวมัน  คงเป็นทางเดียวที่จะทำลายเครื่องสร้างพลังงานได้”ครูหนุ่มบอก
“ตกลงครับ”เด็กทั้งสองรับคำก่อนปีนป่ายขึ้นไปด้านบนปล่อยให้ครูหนุ่มหาทางเข้าไปในตัวหุ่นบินเอง
เด็กชายสองคนปีนขึ้นมาถึงส่วนหัวของหุ่นเปิดฝาด้านหลังมันออกก่อนมุดเข้าไปในหัวมัน
“จะดึงสายไหน?”เลียงผาถาม
“ดึงๆมันไปเถอะ  ขอแค่ให้มันพังก็พอแล้ว”ชิมบอกอย่างผู้ชำนาญในการรื้อข้าวของ
เด็กชายทั้งสองจึงช่วยกันดึงสายไฟและระบบควบคุมรับสัญญาณต่างๆของหุ่นบินอย่างสนุกสนาน  ไม่นานนักหุ่นบินตัวนั้นก็หยุดการทำงาน
“ลงไปดูครูภพเร็ว”ชิมบอกเมื่อภารกิจสำเร็จลุล่วงแล้ว
เมื่อทั้งสองปีนลงมาสมทบครูหนุ่มก็พบว่าครูได้กลายร่างเป็นกระรอกสีน้ำตาลแดงที่ด้านหลังมีระเบิดมือลูกใหญ่ผูกติดอยู่  
“ออกจากเจ้าหุ่นนี้เร็ว!”ครูตะโกนบอก
“ตูม!”เสียงระเบิดจากร่างของหุ่นบินดังขึ้นเบื้องหลังทันทีที่ทั้งสามกระโดดจากมา
“แขนครูเลือดไหลใหญ่เลย”เลียงผาพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นแขนซ้ายของครูหนุ่มแดงฉาดไปด้วยเลือด
“ไม่เป็นไรหรอก  ครูต้องเอาระเบิดลูกนี้ไประเบิดเครื่องสร้างพลังงานก่อน”ครูภพกัดฟันพูด
“ผมจัดการเองครับครู”เลียงผาอาสา
“ไม่ได้มันอันตรายเกินไป”ครูหนุ่มแย้ง
“พวกผมก็ปล่อยครูไปเองไม่ได้เหมือนกันครับ”ชิมเสริม
เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของพวกเด็กๆแล้ว  ครูภพจึงจำต้องยอมแพ้
“ดึงสลักออกแล้วโยนมันลงไปในปากปลาหมึกนั่น”ครูสั่งพลางยื่นระเบิดมือให้
“รับรองครับ”เลียงผาว่าก่อนกางปีกของอินทรีถลาบินขึ้นโดยมีลูกระเบิดอยู่ในกงเล็บของเด็กชาย
อินทรียักษ์โฉบลงเบื้องล่างด้วยความเร็วสูงโดยมีฝูงหุ่นบินไล่ล่าตามมาอย่างไม่ลดละ  เด็กชายขยับปีกบินวกไปวนมาอย่างน่าเวียนหัว  ก่อนถลาตรงไปยังปากปลาหมึกที่อ้าปากค้างรอรับลูกระเบิดมหาภัยอยู่
“ตุบ...ตุบ...ตุบ...”เสียงระเบิดถอดสลักกระเด็นกลิ้งเข้าสู่ปากปลาหมึกยักษ์ก่อนนอนแน่นิ่งอยู่ภายในนั้นเพื่อรอเวลาแห่งหายนะ
“หนีเร็ว!!!”เด็กชายส่งสัญญาณบอกพรรคพวกของตน
นกทั้งห้าตัวถลาบินขึ้นจากส่วนหัวของปลาหมึกโดยมีกระรอกน้ำตาลแดงตัวหนึ่งเกาะอยู่บนลำตัวของเหยี่ยวดำ  ครูภพของพวกเด็กๆมีท่าทางอ่อนล้าเต็มที!
“ตูม!!”เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งห้องโถง  ก่อนตามมาด้วยอาการสั่นสะเทือนและการระเบิดของหุ่นยนต์นับร้อยๆตัว
“ตูมๆๆๆ...ตูมๆ...”
พวกหุ่นต่างปะทะเข้ากับพลังงานจากเครื่องสร้างพลังงานและผลึกแก้วที่ระเบิดออกมา  ทำให้ร่างของพวกมันไม่สามารถทนรับสภาพแรงกดดันจากพลังงานเหล่านั้นได้
“ตูมๆๆๆ...ตูมๆ...”เสียงระเบิดอีกระลอกดังตามมาติดๆ
“หาที่หลบเร็ว”เลียงผาร้องเตือนเพื่อนๆ  
ซากเศษเหล็กจากการระเบิดของเหล่าหุ่นยนต์กระเด็นไปทั่วพื้นที่  บางชิ้นก็กระแทกเข้ากับลำตัวของพวกเด็กๆทำให้บาดเจ็บฟกช้ำไปตามๆกัน
เมื่อการระเบิดสิ้นสุดลง  ทั่วทั้งห้องจึงตกอยู่ในความเงียบสงบของหมอกควันไฟ  
“ทุกคนปลอดภัยนะ”ครูภพตะโกนถามพวกเด็กๆ
“พวกหุ่นพังเรียบหมดแล้ว”หมูน้อยร้องขึ้นด้วยความดีใจ  ใบหน้าสีชมพูจัดเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มและเขม่าควันไฟ
“จบเรื่องกันเสียที”เลียงผากล่าว
“ยังไม่จบแค่นี้หรอก”เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางหมอกควันเบื้องหน้าพวกเด็กๆ