Page 3


แองกัสปล่อยคนในมือลงแล้วผลักไปข้างหน้า "ไสหัวไปก่อนที่ฉันจะฆ่านาย"


มาร์กาเร็ตกำลังตั้งท่าจะย่องไปอีกทาง


"ส่วนเธอ!" เขาตวาด "อย่าขยับ"


หญิงสาวตัวแข็ง เธออาจจะไม่ชอบพ่อหนุ่มชาวสก็อตร่างยักษ์นี่ก็จริง แต่เธอไม่ใช่คนโง่ เขาตัวใหญ่กว่าเธอเกือบสองเท่าเป็นอย่างน้อย


"เธอคิดว่าเธอกำลังจะไปไหน"


เธอตัดสินใจไม่ตอบคำถามนั้น


เขาก้าวเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว กอดอกพลางจ้องเป๋งลงมาหาเธอ "ไหนบอกฉันมาซิว่าเธอจะทำยังไงต่อคืนนี้"


"เอ่อ คุณคะ ฉันมีความเสียใจนะคะที่จะต้องบอกคุณว่าความตั้งใจของฉันนั้นไม่ได้เป็นไปตาม…"


"บอกมา!" เขาคำราม


"ฉันจะไปตามหาน้องชายของฉันค่ะ" เธอโพล่งออกมา ตัดสินใจว่าเธอยอมเป็นคนขี้ขลาดดีกว่า ความขลาดไม่ใช่เรื่องน่าอายเท่าไหร่นักเมื่อต้องเผชิญกับคนสก็อตบ้าระห่ำคนนี้


เขาส่ายหัว "เธอต้องมากับฉัน"


"นี่คุณ" เธอชักมีน้ำโห "ถ้าคุณคิดว่า…."


"มิสเพ็นนีแพกเกอร์" เขาขัดขึ้น "ฉันจะบอกให้เธอรู้ว่า เมื่อฉันตัดสินใจแล้ว ฉันไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ"


"มิสเตอร์กรีน" เธอตอบโต้ด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยองพอๆกัน "ฉันไม่ใช่คนในปกครองของคุณ"


"ก็อาจใช่ แต่ฉันไม่ใช่ผู้ชายที่ทิ้งผู้หญิงที่อ่อนแอไร้การปกป้องไว้เผชิญอันตรายตามลำพัง ดังนั้น เธอต้องมากับฉัน แล้วเราค่อยตัดสินใจทีหลังว่าจะทำยังไงกับเธอในตอนเช้า"


"ฉันคิดว่าคุณกำลังตามหาน้องสาวคุณอยู่ซะอีก" เธอว่า ความรำคาญเต็มที่ปรากฏชัดในน้ำเสียง


"น้องสาวฉันไม่มีทางไปไหนได้ไกลในสภาพอากาศแบบนี้ ฉันมั่นใจว่าเธอคงพักหลบอยู่ในโรงแรมไหนสักแห่ง อาจจะในเกร็ทน่ากรีนนี่ก็ได้"


"แล้วคุณไม่คิดจะตามหาเธอตามโรงแรมหรือคะ"


"แอนน์ไม่ใช่คนตื่นเช้า ถ้าเธออยู่นี่จริง แม่คุณไม่มีทางออกเดินทางได้เร็วกว่าสิบโมงแน่ ฉันไม่จำเป็นจะต้องตามหาเธอจนกว่าจะถึงตอนเช้า แอนน์น่ะ ฉันมั่นใจว่าปลอดภัยแน่คืนนี้ แต่เธอสิ ฉันยังสงสัย"


มาร์กาเร็ตเกือบจะกระทืบเท้าเหมือนเด็กๆ "คุณไม่จำเป็น…"


"คำแนะนำของฉันนะ มิสเพ็นนีแพกเกอร์ ก็คือเธอควรจะยอมรับโชคชะตาของตัวเองซะ ถ้าเธอคิดให้ดีๆเธอจะเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรเลย เตียงอุ่นๆ อาหารดีๆสักมื้อ ทำไมเธอถึงได้ดื้อรั้นนักนะ"


"ทำไมคุณถึงต้องทำอย่างนี้ด้วยล่ะ" เธอถามด้วยความกังขา "คุณมีจุดประสงค์อะไรกันแน่"


"ไม่มีอะไร" เขายิ้มกวนๆ "เธอเคยศึกษาประวัติศาสตร์จีนบ้างไหม"


เธอค้อนขวับ อย่างกับว่าเด็กสาวชาวอังกฤษจะได้รับอนุญาตให้เรียนอะไรมากกว่าเย็บปักถักร้อยและประวัติศาสตร์นิดๆหน่อยๆอย่างนั้นแหละ และมันก็เป็นประวัติศาสตร์อังกฤษด้วย


"มีสุภาษิตอยู่ประโยคหนึ่งนะ" เขาพูด นัยน์ตาของเขาเหม่อมองไปข้างหน้า "ฉันจำมันไม่ค่อยได้หรอก แต่มันมีความหมายทำนองว่า เมื่อเธอช่วยชีวิตใครสักคนแล้ว เธอจะต้องรับผิดชอบมันไปตลอด"


มาร์กาเร็ตสำลักลมหายใจ พระเจ้าทรงโปรด นี่ผู้ชายคนนี้คิดจะติดตามเธอไปตลอดชีวิตเลยเรอะ!


แองกัสเห็นสีหน้าสีตาของเธอแล้วหัวเราะดังลั่น "อย่าห่วงเลยน่า มิสเพ็นนีแพกเกอร์" เขาพูด "ฉันไม่ได้คิดจะตั้งตัวเป็นผู้ดูแลเธอไปตลอดชาติหรอก ฉันแค่จะดูให้เธอปลอดภัยจนถึงพรุ่งนี้ หาทางให้เธอกลับบ้าน จากนั้นเธอจะไปไหนก็ไปเถอะ"


"เอ้า ก็ได้ค่ะ" มาร์กาเร็ตพูดอย่างเสียไม่ได้ พบว่าเป็นการยากที่จะถกเถียงกับคนที่มีแต่ความหวังดีกับเธอ "ฉันขอขอบคุณในข้อเสนอของคุณ บางทีเราอาจจะร่วมมือกันตามหาน้องสาวน้องชายของเราด้วยกันก็ได้ มันอาจจะทำให้งานของเราง่ายขึ้น"


เขาแตะปลายคางเธอ ทำให้เธอประหลาดใจในความอ่อนโยนของเขา "ต้องอย่างนี้สิสาวน้อย เอาล่ะ เราไปกันเลยดีมั้ย"


เธอพยักหน้า คิดว่าบางทีเธอน่าจะเปลี่ยนมุมความคิดใหม่ อย่างไรก็ตาม ผู้ชายคนนี้ก็ช่วยเธอไว้จากประสบการณ์อันเลวร้าย เธอไม่สมควรจะเรียกเขาว่าคนสติฟั่นเฟือน

"คุณมีแผลแน่ะ" เธอพูดพลางแตะขมับขวาของเขา เธอถนัดกับการแสดงความขอบคุณด้วยการกระทำมากกว่าคำพูด "ให้ฉันดูแผลให้มั้ย มันไม่เป็นอะไรมากหรอก แต่คุณควรจะรักษาให้มันสะอาดหน่อย"


เขาพยักหน้าแล้วจับแขนเธอ "ขอบคุณมาก"


มาร์กาเร็ตกลั้นหายใจ มันค่อนข้างจะน่าตื่นตกใจกับความสูงใหญ่ของเขาเมื่อมายืนเทียบกับเธอเช่นนี้

"คุณจองห้องไว้หรือยังคะ"


เขาส่ายหน้า "เธอล่ะ"


"ยังค่ะ แต่ว่าฉันเห็นป้ายห้องว่างที่โรงแรมโรสแอนด์ทิสเซิล"


"โรงแรมแคนนี่แมนดีกว่า สะอาดกว่า อาหารก็ร้อนด้วย เราไปดูห้องว่างที่นั่นก่อนเถอะ"


"ถ้าดีจริงอย่างที่คุณว่าก็วิเศษ" เธอว่า ยินดีที่จะยกโทษให้กับความอวดดีของเขา ถ้าเตียงที่นั่นสะอาดจริงๆ


"เธอมีสัมภาระหรือเปล่า"


"ไม่มีแล้วล่ะค่ะ" เธอพูดขำๆ


"โดนปล้นหรือไง"


"อย่างนั้นแหละค่ะ" พอเห็นสีหน้าข:-)ทึงของเขา ก็รีบเสริมโดยไวว่า

"แต่ฉันก็ไม่ได้เอาอะไรมีค่าติดตัวมานะคะ"


เขาถอนใจ "เอาล่ะ ยังไงก็คงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว มาเถอะ เราจะมาปรึกษากันว่าจะทำยังไงเรื่องน้องชายเธอและน้องสาวฉันหลังจากที่เราอบอุ่นและอิ่มหมีพีมันกันแล้ว"
แล้วเขาก็คว้าแขนเธออย่างค่อนข้างมั่นคง แล้วก็นำเธอเดินกลับไปยังถนนใหญ่



-- อ่านต่อ บทที่ 4 --