การสงบศึกของพวกเขากินเวลาเพียงสองนาที มาร์กาเร็ตไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนเริ่มประกาศสงครามก่อน แต่ก่อนที่พวกเขาจะเดินไปโรงแรมแคนนี่แมนได้ครึ่งทาง ทั้งสองก็โต้เถียงทะเลาะใส่กันราวกับเด็กๆ
เขาเอาแต่บ่นว่าเธอช่างโง่เง่าไร้หัวคิดที่เดินทางมาสก็อตแลนด์ตัวคนเดียว
ส่วนมาร์กาเร็ตเรียกเขาว่าผู้ชายจองหองหยาบคายขณะที่เขากึ่งลากกึ่งดึงเธอขึ้นมาตามบันไดเข้าไปในโรงแรม
แต่ไม่มีการประคารมหรือบทโหมโรงใดที่เตรียมเธอให้พร้อมสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อพวกเขามายืนต่อหน้าเจ้าของโรงแรม
"ฉันกับภรรยาอยากเช่าห้องสักสองห้องสำหรับคืนนี้" แองกัสพูด


ภรรยา!?


การควบคุมตัวเองอย่างแรงกล้าเท่านั้นที่ทำให้มาร์กาเร็ตสามารถรักษาขากรรไกรของเธอไม่ให้หล่นลงมาที่เข่า หรือบางทีมันอาจจะเป็นการกระทำของพระเป็นเจ้า เธอไม่คิดว่าการควบคุมตัวของเธอจะมีมากพอที่จะยับยั้งมือเธอไม่ให้ฟาดพลั่กเข้าที่หน้าของแองกัส กรีน เพราะความทะลึ่งอวดดีของเขา


"เรามีห้องเหลือแค่ห้องเดียว" เจ้าของโรงแรมบอก


"งั้นห้องเดียวก็ได้" แองกัสตอบ


คราวนี้เธอ*รู้*ว่าต้องเป็นผลจากอำนาจลึกลับของพระเจ้าแน่ เพราะมาร์กาเร็ตนึกไม่ออกว่าจะยังมีเหตุผลอะไรที่ทำให้เธอได้แต่ยืนตัวแข็งค้าง และไม่บ้องหูเขาด้วยความเหลืออดเหลือทน


ชายเจ้าของโรงแรมพยักหน้าอย่างพอใจ พลางว่า "งั้นก็ตามมาเลยครับ ผมจะพาพวกคุณไปดูห้อง และถ้าคุณอยากได้อาหาร…"


"แน่นอน" แองกัสพูดขัดขึ้น "อะไรก็ได้ที่ร้อนและอิ่มท้องหน่อย"


"ผมเกรงว่าดึกดื่นป่านนี้คงหาได้แต่พายเนื้อที่เหลือจากเมื่อบ่าย"


แองกัสควักเหรียญออกมาจากเสื้อโค้ตแล้วยื่นไปข้างหน้า "ภรรยาของฉันหนาวมาก และยิ่งสภาพเปราะบางของเธอตอนนี้ ฉันอยากให้เธอกับเจ้าตัวเล็กได้รับการบำรุงอย่างดีหน่อย"


"สภาพของฉัน? เจ้าตัวเล็ก?" มาร์กาเร็ตอ้าปากค้าง


แองกัสยิ้มให้เธอพลางขยิบตา "โธ่เอ๊ย ที่รัก เธอคงไม่คิดว่าจะซ่อนมันได้ตลอดไปหรอกนะ"


"ยินดีกับพวกคุณด้วย" เจ้าของโรงแรมพูดเสียงดัง "ท้องแรกหรือเปล่าครับเนี่ย"


แองกัสพยักหน้า "คราวนี้นายก็เห็นแล้วว่าทำไมฉันถึงได้ห่วงภรรยาฉันนัก" เขาโอบไหล่มาร์กาเร็ตเข้ามาใกล้ "เธอเป็นผู้หญิงที่บอบบางมาก"


ผู้หญิงที่ บอบบาง งอศอกถองสะโพกของแองกัสดังปึ้ก


เจ้าของโรงแรมคงไม่ได้ยินเสียงสะดุ้งด้วยความเจ็บปวดจของแองกัส เพราะมัวแต่ปลาบปลื้มกับเหรียญเงินในฝ่ามือ "ได้เลยครับ ได้เลย" เขาพึมพำ "ผมคงต้องปลุกเมียผมขึ้นมา เธอคงหาอะไรร้อนๆได้พวกคุณทานได้"


"วิเศษ"


เจ้าของโรงแรมเดินนำไปข้างหน้า และแองกัสก็เตรียมจะก้าวตาม หากไม่ใช่มาร์กาเร็ตทึ้งชายเสื้อโค้ตเขาไว้เสียก่อน "คุณบ้าไปแล้วรึไง" เธอกระซิบด้วยความโมโห


"ฉันนึกว่าเธอเลิกความคิดนั้นแล้วซะอีก"


"คราวนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดถูกตั้งแต่ต้น" เธอขบฟันกรอด


เขาตบไหล่เธอเบาๆ "อย่าอารมณ์เสียน่า มันไม่ดีสำหรับเด็กในท้องนะ"


มาร์กาเร็ตพูดลอดไรฟัน "หยุดพูดถึงเด็กที่ไม่มีตัวตนนั่นเสียที แล้วฉันไม่มีวันจะนอนห้องเดียวกับคุณหรอก จะบอกให้"


"แต่ฉันไม่เห็นว่าเธอจะมีทางเลือกอย่างอื่นนี่นา"


"ฉันขอ…"


เขายกมือห้าม "อย่าบอกฉันนะว่าเธอขอนอนตากฝนอยู่ข้างนอกดีกว่า ฉันไม่เชื่อหรอก"


"คุณก็นอนตากฝนอยู่ข้างนอกสิ"


แองกัสหันไปหรี่ตามองนอกหน้าต่าง แลเห็นสายฝนสาดกระทบกระจกหนักหน่วง "ฉันว่าไม่ดีกว่า"


"ถ้าคุณเป็นสุภาพบุรุษ…"


เขาหัวเราะหึหึ "ฉันไม่เคยบอกว่าอย่างนั้นนี่"


"แล้วที่คุณพร่ำเพ้อเรื่องปกป้องผู้หญิง ไม่อยากเห็นผู้หญิงถูกทำร้ายนั่นล่ะ" มาร์กาเร็ตทำท่าคาดคั้น


"ฉันแค่บอกว่าฉันไม่ชอบเห็นผู้หญิงถูกรังแกหรือทำร้าย ฉันไม่เคยพูดว่าฉันยินดีจะนอนตากฝนข้างนอกจนเป็นปอดบวมเพื่อเธอสักคำ"


เจ้าของโรงแรมซึ่งเดินนำไปก่อน หยุดฝีเท้าแล้วหันกลับมาเมื่อพบว่าลูกค้าของเขาไม่ได้ตามมาด้วย "อ้าว ทำไมไม่ตามมาล่ะครับ"


"ฉันกำลังปรึกษากับภรรยานิดหน่อย" แองกัสตอบ "ดูเหมือนว่าเธอจะชื่นชอบแฮกกิสมากเป็นพิเศษ"


ปากของมาร์กาเร็ตอ้าค้าง เธอต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะปั้นประโยคออกมาว่า "ฉันไม่ชอบแฮกกิส"


แองกัสยิ้มกริ่ม "แต่ฉันชอบนี่"


"โอ้โฮ!" เจ้าของโรงแรมอุทานพร้อมกับยิ้มแฉ่ง "เหมือนเมียผมเลย หล่อนกินแฮกกิสทุกวันตอนตั้งท้องอยู่ แล้วก็ออกลูกชายตัวโตมาให้ผมตั้งสี่คน"


"ยอดเยี่ยม" แองกัสยิ้มอย่างผยอง "ฉันต้องจำไว้บ้างแล้ว บ้านเราต้องมีลูกชายสักคนหนึ่ง"


"สี่" เจ้าของโรงแรมย้ำ หน้าอกเขาเบ่งพองด้วยความภาคภูมิใจ "ผมมีตั้งสี่คน"


แองกัสตบหลังมาร์กาเร็ต "เธอจะมีลูกชายให้ผมห้าคน รับประกันได้เลย"


"ผู้ชาย!" มาร์กาเร็ตโพล่งอย่างเหลืออด คะมำไปเล็กน้อยจากแรงตบเบาๆของเขา "จองหองคำโต เหมือนกันทุกคน"


แต่ชายหนุ่มทั้งสองคนกำลังอวดเบ่งใส่กันเกี่ยวกับความสมชายชาตรีจนไม่ได้ยินเธอสักนิด เธอยืนกอดอกนิ่งอย่างอดทนอยู่หนึ่งนาทีเต็มๆ พยายามจะทำความเข้าใจว่าทั้งสองกำลังพล่ามเรื่องอะไร เมื่อจู่ๆแองกัสก็ตบหลังของเธอพลางว่า "งั้นอาหารเย็นของเราก็เอาแฮกกิสก็แล้วกันนะ ที่รัก"


"ฉันจะฆ่าคุณ" เธอขู่ฟ่อ "และฉันจะทำมันอย่างช้าๆด้วย"

แล้วแองกัสก็ถองสีข้างเธอพลางเหลือบไปยังเจ้าของโรงแรม "ดีค่ะ ดีมากเลย" เธอโพล่งออกมา "ของโปรดของฉันเชียวล่ะ"


เจ้าของโรงแรมยิ้มแป้น "นางในดวงใจของผมเลย ผมชอบผู้หญิงที่มีความกล้าที่จะกินแฮกกิส"


"แค่กลิ่นก็ทำให้ปีศาจเผ่นกลับลงหลุมแทบไม่ทันแล้ว" มาร์กาเร็ตบ่นพึม


แองกัสหัวเราะหึหึ แล้วบีบมือเธอ


"งั้นคุณต้องเป็นชาวสก็อตแน่" เจ้าของโรงแรมตั้งข้อสังเกต "ถ้าคุณชอบแฮกกิสนักล่ะก็"


"ความจริงแล้ว" มาร์กาเร็ตพูดอย่างสุภาพ ทั้งที่กำลังกระชากมือออกจากมือของแองกัส

"ฉันเป็นคนอังกฤษค่ะ"


"น่าเสียดาย" เจ้าของโรงแรมหันไปทางแองกัสแล้วว่า

"แต่ผมเดาว่าถ้าคุณจำเป็นต้องแต่งงานกับพวกอังกฤษนอกคอก อย่างน้อยคุณก็ยังเลือกสาวที่ชอบแฮกกิส"


"ฉันไม่ยอมขอเธอแต่งงานจนกว่าเธอจะยอมลองกินมันก่อน" แองกัสประกาศอย่างเคร่งขรึม "จากนั้นฉันก็ปฏิเสธที่จะเข้าพิธีจนกว่าฉันจะมั่นใจว่าเธอชอบมัน"


มาร์กาเร็ตฟาดไหล่เขาอย่างอดใจไม่ไหว


"อารมณ์ร้อนเสียด้วย!" เจ้าของโรงแรมหัวเราะร่วน "เราต้องเปลี่ยนเธอให้เป็นสาวสก็อตหัวดื้อได้ในเร็ววันแน่"


"ฉันก็หวังอย่างนั้นแหละ" แองกัสเห็นด้วย สำเนียงของเขาเริ่มออกสก็อตมากขึ้นในความคิดของมาร์กาเร็ต

"แต่ฉันยังคิดว่าเธอน่าจะไปฝึกวิธีออกหมัดให้เข้าท่ากว่านี้สักหน่อย"


"คุณไม่สะทกสะท้านเลยงั้นสิ หือ?" เจ้าของโรงแรมพูดแบบรู้ทัน


"ไม่เลยสักนิดเดียว"


มาร์กาเร็ตขบฟันกรอด "ท่านสุภาพบุรุษคะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานที่สุดเท่าที่จะกลั้นใจทำได้ "กรุณานำทางฉันไปที่ห้องพักได้ไหมคะ สภาพของฉันตอนนี้ดูไม่ได้เลย และฉันอยากจะแต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อยก่อนอาหารค่ำ"


"ได้สิครับ" เจ้าของโรงแรมออกเดินนำขึ้นไปตามบันไดโดยมีมาร์กาเร็ตตามไปติดๆ

แองกัสเดินทิ้งช่วงไปข้างหลัง และกำลังยิ้มขันเธออย่างไม่ต้องสงสัย


"ห้องนี้ครับ" เจ้าของโรงแรมบอก พลางเปิดประตูเผยให้เห็นห้องเล็กแต่สะอาดสะอ้าน พร้อมด้วยอ่างล้างหน้า กระโถน และเตียงเดี่ยวหลังหนึ่ง


"ขอบคุณมากค่ะ" เธอพูดพลางผงกศีรษะให้ แล้วก็เดินส่ายอาดๆเข้าไปในห้อง กระแทกประตูปิดดังโครม


แองกัสหัวเราะก๊ากออกมาดังลั่น เขาทนไม่ไหวจริงๆ


"แย่ล่ะ ได้เรื่องซะแล้วสิ" เจ้าของโรงแรมว่า


เสียงหัวเราะของแองกัสสงบลงเหลือแค่หึๆ ก่อนจะถาม "นายชื่ออะไร"


"แม็คคัลลัม จอร์จ แม็คคัลลัม"


"เอาล่ะ จอร์จ ฉันคิดว่านายพูดถูก"


"มีเมียกับเขาสักคน" จอร์จทำท่าสั่งสอน "ก็ต้องรู้จักเดาอารมณ์เจ้าหล่อนบ้าง"


"ฉันไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นความจริงเลยจนกระทั่งวันนี้"


"งั้นคุณก็โชคดีมาก" จอร์จยิ้มเผล่ๆ "ผมยังมีกุญแจห้องอยู่นะครับ"


แองกัสยิ้ม ดีดเหรียญเงินให้เขาอีกเหรียญ แล้วคว้าลูกกุญแจที่จอร์จโยนให้หมับ "นายเป็นคนดีจริงๆ จอร์จ แม็คคัลลัม"


"แน่นอน" จอร์จว่าขณะเดินจากไป "นั่นน่ะเป็นเรื่องผมพยายามบอกเมียผมทุกวันเลยล่ะ"


แองกัสหัวเราะหึๆกับตนเองแล้วหย่อนลูกกุญแจใส่กระเป๋าตัวเอง เขาแง้มประตูออกเล็กน้อย แล้วร้องถาม

"เธอแต่งตัวเรียบร้อยหรือเปล่า"


คำตอบของเขาคือเสียงอะไรบางอย่างกระแทกบานประตูโดยแรง คงเป็นรองเท้าของเธอ


"ถ้าเธอไม่ตอบ ฉันจะเข้าไปล่ะ" เขายื่นหัวเข้าไปในห้อง แล้วรีบหดกลับมาเมื่อรองเท้าอีกข้างของเพื่อนร่วมห้องเฉียดศีรษะเขาไปเพียงนิดเดียว
เขาเยี่ยมหน้าเข้าไปใหม่ สำรวจให้แน่ใจว่าเธอไม่มีอะไรจะขว้างใส่เขาอีกแล้ว จึงค่อยก้าวเข้าไปในห้อง


"คุณจะกรุณา" เธอพูดด้วยความโกรธที่ระงับไว้อย่างสุดความสามารถ "บอกฉันได้มั้ยว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน"

= tbc chapt 5 =