เธอยืนนิ่งไม่กระดุกกระดิกเป็นเวลาหนึ่งนาทีเต็ม ลมหายใจเธอไม่สม่ำเสมอ แล้วเธอก็กลืนน้ำลายอย่างผิดปกติ จากนั้นเธอก็เริ่มกระพริบตา


"โอ…ไม่" แองกัสพูด หลับตาลงอย่างทุกข์ทรมาน "อย่าร้องไห้"


เสียงสูดจมูก "ฉันไม่ได้ร้องไห้"


เขาลืมตา "จีซัส วิสกี้ และโรเบิร์ต เดอะ บรู๊ซ" เขาบ่นพึมพำ เธอท่าทางเหมือนกำลังจะร้องไห้อย่างที่สุด

เขากระแอม "เธอแน่ใจนะ"


มาร์กาเร็ตผงกศีรษะ ครั้งเดียวแต่มั่นใจ "ฉันไม่เคยร้องไห้"


เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก "ค่อยยังชั่ว เพราะฉันไม่รู้จะทำยังไงถ้า… โธ่..บ้าจริง เธอร้องไห้นี่"


"เปล่า..ฉัน..เปล่า" แต่ละคำถูกคั่นด้วยการสูดหายใจเสียงดัง


"อย่า" เขาอ้อนวอน ขยับเท้าไปมาอย่างกลัดกลุ้ม ไม่มีอะไรทำให้เขารู้สึกเหมือนคนโง่เขลาไร้ความสามารถทำอะไรไม่ถูกได้มากกว่าน้ำตาผู้หญิง ที่แย่กว่านั้น เขามั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เคยร้องไห้มาเป็นทศวรรษ และที่แย่ที่สุด ก็คือ เขาเป็นตัวการทำให้เจ้าหล่อนน้ำตาร่วง


"ฉันแค่อยาก…" เธออ้าปากสูดหายใจ "ฉันแค่อยากจะ…"


"อยากจะ…?" เขารีบต่อให้ด้วยความหวังจะคะยั้นคะยอให้เธอพูดต่อไป อะไรก็ได้ที่จะทำให้เธอไม่ร้องไห้


"หยุดน้องชายของฉัน" เธอสูดหายใจยาวลึกสั่นระริก แล้วนั่งแปะลงบนเตียง "ฉันรู้ว่าอะไรที่ดีที่สุดสำหรับเขา มันอาจจะฟังดูเจ้ากี้เจ้าการ แต่ฉันรู้จริงๆนะ ฉันเลี้ยงเขามากับมือตั้งแต่ฉันอายุสิบเจ็ด"


แองกัสเดินข้ามห้องมานั่งลงข้างเธอ แต่ไม่ประชิดจนเธอไม่สบายใจ "จริงหรือ" เขาถามนุ่มนวล เขารู้ตั้งแต่เห็นเธอยกเข่ากระแทกผ่าหมากวายร้ายคนนั้นแล้วว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา แต่เขาเพิ่งจะรู้ว่าเธอเป็นยิ่งกว่าสาวหัวไวอารมณ์ร้อน มาร์กาเร็ต เพ็นนีแพกเกอร์ เป็นคนที่ช่างเอาใจใส่และเป็นห่วงเป็นใย ซื่อสัตย์และจงรักภักดีอย่างถวายหัว และพร้อมจะอุทิศชีวิตทั้งชีวิตให้กับคนที่เธอรักโดยไม่ลังเลแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
การรับรู้นั้นทำให้เขายิ้มบางๆ และมันสร้างความตื่นตระหนกให้กับเขาไปถึงข้างใน เพราะเมื่อกล่าวถึงความซื่อสัตย์จงรักภักดี ความเป็นห่วงเป็นใย และความอุทิศเสียสละเพื่อครอบครัวแล้ว มาร์กาเร็ต เพ็นนีแพกเกอร์อาจจะเรียกได้ว่าเป็นแองกัส กรีน ภาคผูหญิงก็ว่าได้ และแองกัสก็ไม่เคยพบหญิงคนใดที่สามารถเทียบเท่ามาตรฐานเช่นเขามาก่อนเลย
แต่ตอนนี้เขาพบแล้ว… เฮ้อ เขาจะทำอย่างไรกับเธอดี


เธอขัดจังหวะความคิดของเขาด้วยการสูดน้ำมูกอย่างแรง "คุณฟังฉันอยู่รึเปล่า"


"น้องชายของเธอ" เขารีบขึ้นเรื่องให้


เธอพยักหน้าแล้วสูดหายใจลึกๆ แล้วทันใดก็เงยสายตาขึ้นจากตักหันมามองเขา "ฉันไม่ร้องไห้นะ"


เขาลูบไหล่เธอเบาๆ "ไม่ได้ร้องเลย"


"ถ้าเขาแต่งงานกับแม่สาวงี่เง่าคนใดคนหนึ่งเข้า ชีวิตของเขาจะต้องพังพินาศล่มจมไปตลอดกาล"


"เธอแน่ใจเหรอ" แองกัสถามอ่อนโยน พวกพี่สาวน้องสาวมักมีแนวโน้มจะคิดว่าเธอรู้ดีกว่าคนอื่น


"คนหนึ่งในนั้นรู้จักพยัญชนะไม่ครบด้วยซ้ำ!"


เขาทำเสียงเป็นทำนองเห็นใจ แล้วก็รีบเอียงศีรษะเป็นท่าทีเข้าอกเข้าใจอย่างยิ่ง "ฮื่อ แย่จริงๆเลย"


เธอพยักหน้าอีกครั้ง คราวนี้มั่นคงมากขึ้น "คุณเห็นมั้ย คุณเห็นมั้ยว่าฉันหมายความว่ายังไง"


"น้องชายเธออายุเท่าไหร่"


"เขาเพิ่งจะสิบแปดเอง"


แองกัสเป่าปากหวือ "งั้นเธอก็พูดถูก หมอนั่นไม่มีหัวคิดหรอกว่ากำลังทำอะไรอยู่ เด็กผู้ชายอายุสิบแปดเป็นอย่างนี้ทั้งนั้นแหละ แต่จะว่าไป เด็กผู้หญิงอายุสิบแปดก็เหมือนกัน"


มาร์กาเร็ตผงกศีรษะอย่างเห็นด้วย "น้องสาวคุณอายุเท่านั้นเหรอ เธอชื่ออะไรน่ะ แอนน์หรือเปล่า"


"ใช่ ถูกทั้งสองข้อเลย"


"แล้วทำไมคุณถึงต้องตามหาเธอล่ะ เธอทำอะไร"


"หนีออกจากบ้านไปลอนดอนน่ะสิ"


"ตัวคนเดียวเหรอ?" มาร์กาเร็ตถาม ท่าทางตกอกตกใจอย่างเห็นได้ชัด


แองกัสมองเธอด้วยสีหน้าขบขัน "ต้องให้ฉันเตือนเธอด้วยหรือเปล่าว่าเธอก็เดินทางมาสก็อตแลนด์ตามลำพัง"


"ก็ใช่" เธอพึมพำ "แต่มันไม่เหมือนกันนะ ลอนดอนน่ะมัน…มันเป็นลอนดอน"


"อันที่จริง เจ้าหล่อนก็ไม่ได้ไปตัวคนเดียวหรอกนะ แม่คุณขโมยรถม้าฉันไปกับคนรับใช้ที่ดีที่สุดของฉันสามคน คนหนึ่งในนั้นเป็นนักมวยเก่า ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันขนหัวลุกอยู่ในตอนนี้"


"แต่เธอจะไปลอนดอนทำไมล่ะ"


"ไปกรานอ้อนวอนขอความเมตตาของป้าใหญ่ของฉันน่ะสิ" เขายักไหล่ "แอนน์อยากออกงานเลี้ยงเปิดตัว"


"แล้วทำไมน้องสาวของคุณถึงยังไม่มีงานเลี้ยงเปิดตัวอีกล่ะ อายุตั้งสิบแปดแล้วนี่นา"


สีหน้าของแองกัสกลายเป็นบูดบึ้ง "ฉันบอกเจ้าหล่อนแล้วว่าฉันจะจัดการให้ปีหน้า เรากำลังวุ่นวายกับการตกแต่งบ้านของเราใหม่ และฉันก็ยุ่งเกินกว่าที่จะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้วเดินทางไปลอนดอน"


"อะฮ้า"


มือเขาท้าวสะโพก "พูดอย่างนี้หมายความว่าไง"


เธอโบกมือไปมาด้วยท่าทางเหมือนเหนื่อยหน่ายและรู้ดีในเวลาเดียวกัน

"ก็ดูเหมือนว่าคุณเห็นความสำคัญของตัวเองมากกว่าความต้องการของน้องสาวคุณน่ะสิ"


"ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นสักหน่อย! ทำไมแอนน์ถึงจะรออีกปีหนึ่งไม่ได้ อีกอย่าง เธอเองก็เห็นด้วยกับฉันไม่ใช่เรอะว่าเด็กอายุสิบแปดไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวหรอกว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่"


"ที่คุณก็พูดถูก" เธอทำท่าครุ่นคิด "แต่ผู้ชายกับผู้หญิงน่ะมันต่างกัน"


ใบหน้าของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้เธออีกนิ้ว "จะช่วยกรุณาอธิบายชัดๆหน่อยได้มั้ย"


"มันก็คงจะจริงล่ะนะที่ว่าเด็กผู้หญิงอายุสิบแปดน่ะไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวหรอกว่าตัวเองทำอะไi แต่เด็กผู้ชายอายุสิบแปดน่ะยิ่งบื้อกว่าเด็กผู้หญิงซะอีก"


แล้วมาร์กาเร็ตก็ต้องประหลาดใจ เมื่อแองกัสหัวเราะออกมาดังลั่น หัวเราะจนล้มหงายลงไปบนเตียงจนทำให้เตียงสั่นไหวไปด้วยแรงขบขัน "โอย..ฉันน่าจะรู้สึกโมโหนะ" เขาอ้าปากหอบหายใจ "แต่ฉันว่าเธอพูดถูกแฮะ"


"ฉันรู้อยู่แล้วล่ะน่าว่าฉันถูก!" เธอโต้กลับ อดยิ้มไม่ได้


"โอ..พระผู้เป็นเจ้า.." เขาถอนหายใจ "นี่มันคืนอะไรกันนี่ ช่างเป็นค่ำคืนที่น่ากลัดกลุ้ม น่าทรมาน และสุดยอดวิเศษอะไรอย่างนี้"


ศีรษะของมาร์กาเร็ตผงกขึ้นขวับ เขาหมายความว่ายังไง? "ใช่ ฉันก็ว่างั้นแหละ" เธอพูด แล้วก็ชักลังเล ด้วยยังไม่แน่ใจว่าตัวเองเห็นด้วยกับอะไรกันแน่ "มันยุ่งเหยิงไปหมดเลย เราจะทำยังไงต่อไปดี"


"ร่วมมือกันมั้ง แล้วก็ตามหาน้องๆตัวแสบของพวกเรา ส่วนคืนนี้ ฉันจะนอนที่พื้นเอง"


ความเครียดที่มาร์กาเร็ตไม่รู้ตัวว่าอัดแน่นอยู่ภายในคลายลงทันที "ขอบคุณค่ะ" เธอกล่าวอย่างจริงใจ "ฉันซาบซึ้งในน้ำใจของคุณจริงๆ"


เขาลุกขึ้นนั่ง "และเธอ.. มาร์กาเร็ตที่รัก เธอจะต้องสนุกกับการแสดงละครของเรากันหน่อยล่ะ อย่างน้อยก็จนถึงพรุ่งนี้"


"คุณหมายความว่ายังไง" เธอถาม


"ก็แค่ ถ้าเธออยากอิ่มท้องคืนนี้ ฉันมั่นใจว่าอาหารคืนนี้คงมีอย่างอื่นนอกจากแฮกกิสหรอก ไม่ต้องห่วง เธอจะต้องแสดงเป็น เลดี้แองกัส กรีน ให้สมบทบาทหน่อย"


เธอขมวดคิ้ว


"และ…" เขาเสริมพร้อมกับกลอกตารอบหนึ่ง "เธอจะต้องไม่ทำท่าฟึดฟัดกับตำแหน่งของเธอ อย่างน้อยเราก็ จัดการ ให้เธอมีท้องได้สำเร็จ เราจึงไม่ควรจะรังเกียจซึ่งกันและกันมากเกินไปนัก"


มาร์กาเร็ตหน้าแดง "ถ้าคุณไม่หยุดพูดถึงเด็กที่ยังไม่มีตัวตนนั่น ฉันสาบานว่าจะงับลิ้นชักใส่นิ้วคุณ"
เขาเอามือไพล่หลังซ่อนไว้โดยไวพลางยิ้มกริ่ม "กลัวจนตัวสั่นแล้วครับกระผม"


เธอจ้องเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วกระพริบตาเมื่อนึกได้ "เมื่อกี้คุณบอกว่า เลดี้กรีน เหรอ?"


"สำคัญด้วยหรือไง" แองกัสเสียงห้วน


"ใช่ สำคัญสิ ! "


ชั่วขณะหนึ่งที่แองกัสได้แต่จ้องมองเธอ ความผิดหวังซ่านไปทั่วหัวใจ ตำแหน่งของเขาเป็นเพียงตำแหน่งเล็กๆ แค่ตำแหน่งบาร็อนเน็ท ซึ่งมาพร้อมกับที่ดินผืนไม่ใหญ่โตแต่อุดมสมบูรณ์ ทว่าบรรดาสาวๆต่างก็มองเขาเป็นรางวัลที่ควรค่าแก่การพิชิต การแต่งงานดูจะเป็นเวทีแข่งขันประชันที่พวกผู้หญิงพยายามเอาชนะกันโดยวัดจากตำแหน่งและฐานะของผู้ชายที่จับได้
มาร์กาเร็ตทาบมือลงเหนือหัวใจตัวเอง "ฉันให้ความสำคัญกับมารยาทอย่างยิ่ง"


ความสนใจของแองกัสเริ่มกลับมาอีกครั้ง "งั้นเหรอ"


"ฉันไม่บังควรเรียกคุณว่ามิสเตอร์กรีน ถ้าคุณเป็นลอร์ดกรีน"


"ความจริงเป็นแค่ เซอร์กรีน น่ะ" เขาบอก ริมฝีปากกระตุกรอยยิ้ม

"แต่ฉันบอกเธอได้เลยว่าฉันไม่ถือสาอะไรหรอก"


"แม่ของฉันต้องพลิกตัวอยู่ในหลุมแน่" หญิงสาวส่ายศีรษะพลางถอนใจ "ฉันพยายามจะสอนเอ็ดเวิร์ดกับอลิเซีย น้องสาวของฉัน ถึงสิ่งที่พ่อกับแม่อยากให้พวกเราเป็น ฉันพยายามทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีมาตลอดชั่วชีวิต แต่ดูเหมือนว่าบางทีฉันก็ยังทำได้ไม่ดีพอ"


"อย่าพูดอย่างนั้นน่า" แองกัสพูดอย่างกระตือรือร้น "ถ้าเธอยังไม่ดีพอล่ะก็ ฉันมีหวังต้องเตรียมพร้อมสำหรับไฟนรกเลยล่ะมัง"


มาร์กาเร็ตเผยอยิ้ม "คุณอาจจะมีความสามารถพิเศษในการทำให้ฉันโมโหจนไม่รู้อะไรผิดอะไรถูก แต่ฉันไม่คิดว่าคุณต้องกังวลเรื่องไฟนรกหรอก แองกัส กรีน"
เขาโน้มตัวมาหาเธอ นัยน์ตาสีดำสนิทเต้นระริกแฝงแววขันแกมซุกซน และอีกเฉดของความปรารถนา

"นี่เธอกำลังชมฉันใช่ไหม มิสเพ็นนีแพกเกอร์"


มาร์กาเร็ตกลั้นหายใจ เนื้อตัวอุ่นซ่านขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาอยู่ใกล้ชิดเธอเหลือเกิน ริมฝีปากของเขาห่างออกไปเพียงไม่กี่นิ้ว หญิงสาวเกิดความคิดบ้าๆขึ้นมาว่า ถ้าเพียงแต่เธอเอนตัวไปข้างหน้าอีกนิด เอียงเข้าหาเขาอีกสักหน่อย เขาจะก้มลงจูบเธอหรือเปล่านะ เขาจะรวบเธอเข้าไว้ในอ้อมแขน ดึงหมุดปักผมออกจากเรือนผม แล้วทำให้เธอรู้สึกราวกับเป็นนางเอกในนิยายรักของเช็คสเปียร์หรือเปล่านะ?


มาร์กาเร็ตเอนตัวไปข้างหน้า


เธอเอียงเข้าหาเขา


แล้วก็พลัดตกเตียงดังโครม


-- อ่านต่อ บทที่ 7 --