มาร์กาเร็ตร้องเสียงหลงด้วยความตกใจขณะที่ลื่นไถลหล่นจากเตียง มันไม่ใช่การลื่นไถลที่กินเวลานานนัก เพราะดูเหมือนพื้นห้องจะพุ่งขึ้นมาปะทะเข้ากับสะโพกของเธอ ซึ่ง (แน่นอน) ฟกช้ำดำเขียวจากการนั่งโขยกเขยกมาบนเกวียนของชายชาวนา เธอได้แต่นั่งอยู่กับที่ งุนงงกับการเปลี่ยนตำแหน่งกระทันหัน ขณะที่ดวงหน้าของแองกัสปรากฎที่ขอบเตียง


"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" เขาถาม


"ฉัน..เอ่อ..ฉันพลัดตกเตียง" หญิงสาวพึมพำ


"จริงด้วย" เขาพูด น้ำเสียงเคร่งขรึมมากจนเธอเชื่อไม่ลง


"ปกติฉันไม่ซุ่มซ่ามหรอกนะ" เธอปด พยายามสร้างสถานการณ์ให้ดูเป็นเรื่องไม่สลักสำคัญที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันไม่ใช่ทุกวันที่เธอจะลื่นตกเตียงขณะที่กำลังเอนเอียงเข้าไปจูบผู้ชายแปลกหน้า "แล้วคุณล่ะ"


"ไม่เคยเลย"


"เป็นไปไม่ได้"


"เอาล่ะ" เขาถอนใจ เกาคางแกรกๆ "มันก็คงไม่จริงซะทีเดียว อาจจะมีบางครั้งที่…."


สายตาของมาร์กาเร็ตจ้องเป๋งอยู่ที่นิ้วของเขาที่กำลังลูบคางอยู่ อะไรบางอย่างในการเคลื่อนไหวนั้นทำให้เธอไม่อาจละสายตาจากมันได้ เธอเห็นหนวดเคราเล็กๆที่ผุดขึ้นจากปลายคางเขา และต้องตกใจเมื่อพบว่ามือของเธอยื่นออกไปหามันเกือบครึ่งทาง


โอ้ พระเจ้า เธออยากสัมผัสผู้ชายคนนี้


"มาร์กาเร็ต?" เขาถาม ดวงตาขบขัน "เธอฟังฉันอยู่หรือเปล่า"


เธอกระพริบตา "อ๋อ แน่นอน ฉันแค่…" สมองเธอนึกไม่ออกว่าจะปั้นเรื่องอะไรดี "เอาล่ะ คุณคงจะเห็นแล้วว่าฉันกำลังนั่งอยู่บนพื้น"


"แล้วมันทำให้ความสามารถในการสนทนาของเธอลดลงงั้นเหรอ"


"ไม่ใช่! ฉัน…" เธอเม้มปากแน่นด้วยความขุ่นเคือง "คุณว่าอะไรนะ"


"เธอแน่ใจเหรอว่าไม่อยากจะขึ้นมานั่งบนเตียง จะได้ฟังฉันชัดขึ้น"


"ไม่ล่ะค่ะ ขอบคุณ ฉันอยู่ตรงนี้สบายดี ขอบคุณ"


เขาโน้มตัวลง มือใหญ่คว้าต้นแขนเธอทั้งสองข้าง แล้วยกตัวมาร์กาเร็ตขึ้นมาบนเตียงอีกครั้งหนึ่ง "ฉันคงจะเชื่อหรอก ถ้าเธอพูดขอบคุณแค่ครั้งเดียว"


หญิงสาวหน้ามุ่ย ถ้าเธอมีข้อเสีย มันก็คงเป็นการพยายามมากเกินไป ประท้วงมากเกินไป โวยวายดังเกินไป เธอไม่เคยรู้ว่าควรจะหยุดตรงไหน และน้องๆของเธอได้พยายามบอกเธอเรื่องนี้มาหลายปี


เพื่อเป้าหมายแล้ว มาร์กาเร็ตไม่เลือกวิธีการ


แต่เรื่องอะไรจะต้องบอกให้เขาได้ใจ เธอสูดจมูกแล้วว่า "การมีมารยาทที่ดีมันเสียหายตรงไหน คนส่วนใหญ่ก็ชอบที่จะได้รับคำขอบคุณบ่อยๆไม่ใช่หรือไง"


เขาโน้มเข้ามาใกล้ ทำให้หญิงสาวตกตะลึงในความใกล้ชิด "เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจฟังที่ฉันพูด"


มาร์กาเร็ตสั่นศีรษะ สติสตังของเธอบินกระเจิดกระเจิงหนีไปนอกหน้าต่างโน่นแล้ว ..ซึ่งอันที่จริงแล้วออกจะเป็นการเปรียบเทียบที่เกินเลยไปหน่อย เมื่อพิจารณาความจริงที่ว่าหน้าต่างทุกบานในห้องปิดสนิท


"เธอถามฉันว่าฉันเคยทำตัวซุ่มซ่ามบ้างมั้ย" เขาพูด กระแสเสียงต่ำพร่าลง "ฉันบอกว่าไม่เคย แต่แล้ว…" เขายกไหล่ขึ้นแล้วปล่อยลงเป็นอาการยักไหล่อย่างเก๋ไก๋ "แต่แล้ว.." เขาพูดต่อ "ฉันก็เปลี่ยนใจ"


"เพราะ..เพราะฉันบอกคุณว่ามันเป็นไปไม่ได้" เธอเพิ่งจะพูดออก


"นั่นแหละ ใช่" เขารำพึง "แต่เธอรู้มั้ย เมื่อครู่นี้ ฉันนึกอะไรออกบางอย่าง"


"จริงเหรอ"


เขาพยักหน้าช้าๆ และเมื่อเขาพูด เขาเน้นแต่ละคำด้วยอาการละเลียดอย่างช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ "สำหรับผู้ชายคนอื่น ฉันไม่รู้หรอกนะ…"


เธอพบว่าตัวเองถูกตรึงด้วยสายตาร้อนแรงของเขา และเธอไม่อาจเบนหลบสายตาได้เท่าๆกับที่เธอไม่อาจหยุดหายใจ ผิวของเธอคันยิบๆและริมฝีปากเผยอค้าง แล้วเธอก็กลืนน้ำลาย มั่นใจขึ้นมาทันทีว่า เธอไม่น่าลุกขึ้นมาจากพื้นห้องเลย


เขาใช้ปลายนิ้วสัมผัสมุมปากของตนเอง ลูบคลำผิวเนื้อตรงนั้นขณะที่เอ่ยประโยคต่อไปช้าๆ "…..แต่เมื่อฉันเกิดอารมณ์…หลงลืมตัว…"


เธอกระโดดผลุงขึ้นจากเตียงราวกับประทัดลั่นเปรี้ยง "ฉันว่า" เธอพูด เสียงเข้มจัด

"ฉันว่าเราน่าจะไปดูอาหารเย็นกันนะ"


"ใช่" แองกัสผุดลุกขึ้นทันทีจนเตียงสั่นกระตุก "อาหารคือสิ่งที่เราต้องการ" เขายิ้มให้เธอ "ถูกมั้ย"


มาร์กาเร็ตได้แต่จ้องเขา อัศจรรย์ในหัวข้อสนทนาที่เบี่ยงเบนไปอย่างรวดเร็ว เขาพยายามจะโอ้โลมเธอ เธอมั่นใจ….หรือเปล่า หรือเขาเพียงแต่หยอกเธอเล่น เขายอมรับแล้วด้วยว่าเขาสนุกที่ได้ทำอย่างนั้น
และเขาก็ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม ท้องไส้ของเธอปั่นปวนไปหมด ลำคอของเธอเหมือนกับมีก้อนอะไรมาอุดแน่นอยู่ และเธอต้องเที่ยวจับอะไรต่อมิอะไรเพื่อพยุงตัวเองให้ทรงตัวไหว


แต่แล้วเขากลับมายิ้มเผล่ใส่เธอ! ถ้าไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับความใกล้ชิดกันเมื่อครู่ อีตาบ้านี่ก็ต้องแสดงละครเก่งอย่างร้ายกาจแน่


"มาร์กาเร็ต?"


"อาหารค่ะ อาหาร" เธอโพล่งออกมา


"ฉันดีใจที่เธอเห็นด้วย" เขาว่า ท่าทางสนุกสนานอย่างยิ่งกับสภาพประหม่าขัดเขินของอีกฝ่าย "แต่ก่อนอื่นเธอต้องถอดเสื้อโค้ตเปียกๆนั่นออกก่อน"


เธอสั่นศีรษะ กอดอกแน่น "ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน"


เขาโยนเสื้อโค้ตมาให้เธอ "ใส่โค้ตสำรองของฉันไปก่อนก็ได้"


"แล้วคุณจะใส่อะไรล่ะ"


"ฉันมีเสื้อเชิ้ตตัวเดียวก็สบายแล้ว"


เธอเอื้อมมือไปแตะต้นแขนเขาโดยไม่ทันคิด "คุณจะหนาวตายน่ะสิ เสื้อเชิ้ตที่ว่าของคุณเป็นผ้าลินินใช่ไหม มันไม่หนาพอหรอกนะ" เมื่อเขาไม่ตอบอะไร เธอก็เสริมอย่างหนักแน่น "คุณให้เสื้อโค้ตฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่รับ"


แองกัสมองมือเล็กบางบนต้นแขนของตนและเริ่มจินตนาการว่ามันเลื่อนขึ้นมาบนไหล่ และหน้าอกของเขา….
เขาไม่รู้สึกหนาวสักนิด


"เซอร์กรีน?" เธอถามเบาๆ "คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"


เขากระชากสายตาออกมาจากมือของเธอ แล้วก็ต้องชะงักงันยิ่งกว่าเมื่อจ้องลงไปในดวงตาของเธอ นัยน์ตาสีเขียวชอุ่มดั่งแมกไม้ นัยน์ตาที่..ตลอดยามเย็นที่ผ่านมา ได้จ้องมองเขาทั้งด้วยความหวาดกลัว ขุ่นเคือง อับอาย และล่าสุด ความปรารถนาอันไร้เดียงสา และบัดนี้เปี่ยมล้นด้วยความห่วงใยและกรุณา
มันทะลุกำแพงหัวใจของเขาโดยไม่รู้ตัว


แองกัสรู้สึกถึงความหวาดหวั่นที่ครอบคลุมผู้ชายทุกคนมาแต่โบร่ำโบราณ ราวกับว่าร่างกายของเขารู้สำนึกถึงความเป็นไปได้ที่หัวใจพยายามปฏิเสธ ความเป็นไปได้ที่ว่า เธออาจะเป็น…ใครคนนั้น และต่อให้เขาต่อสู้อย่างหนักเพียงไหน เธอก็จะรบกวนจิตใจของเขาไปตลอดชั่วกัลปาวสาน
และที่แย่ยิ่งกว่านั้น ก็คือหากเมื่อใดที่เธอเลิกตามรังควาญเขา เขาก็อาจจะต้องตามล่าเธอแล้วล่ามเธอติดไปกับตัวเขาจนกว่าเธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง


จีซัส วิสกี้ และโรเบิร์ตเดอะบรู๊ซ ช่างเป็นโชคชะตาที่น่าพรั่นพรึงอะไรเช่นนี้


เขากระชากเสื้อออกจากตัว หัวเสียในปฏิกิริยาของตัวเองที่มีต่อเธอ มันเริ่มจากแค่มือเล็กๆบนแขนเขา วินาทีต่อมา เขากลับเห็นตัวเองผูกล่ามกับผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักไปจนชั่วชีวิต


เขาแต่งตัวจนเสร็จแล้วย่ำโครมๆออกไปนอกประตู "ฉันจะรอนอกห้องจนกว่าเธอจะเรียบร้อย" เขาพูด


เธอจ้องมองเขา ร่างทั้งร่างสั่นระริก


"ถอดเสื้อผ้าเปียกๆนั่นออกซะ" เขาสั่ง


"ฉันใส่แต่เสื้อโค้ตของคุณเปล่าๆโดยไม่มีอะไรข้างใต้ไม่ได้หรอก" เธอประท้วง


"ได้สิ และเธอจะทำด้วย ฉันไม่ขอรับผิดชอบถ้าเธอเป็นปอดบวมตาย"


เขาเห็นไหล่เล็กๆคู่นั้นยืดตรงขึ้น และนัยน์ตาเปลี่ยนเป็นแข็งเหมือนเหล็กกล้า

"คุณนึกว่าคุณจะสั่งให้ฉันทำโน่นทำนี่ได้เหรอ"


เขาเลิกคิ้ว "เธอจะถอดเสื้อผ้าเอง หรือจะให้ฉันถอดให้ เลือกเอาก็แล้วกัน"


หญิงสาวบ่นอุบอิบงึมงำกับตัวเอง แองกัสได้ยินไม่ถนัด แต่เท่าที่เขาจับความได้ มันไม่เหมือนคำพูดของสุภาพสตรีผู้อ่อนโยนเท่าไหร่นัก


เขายิ้ม "ควรจะมีใครสั่งสอนเรื่องภาษาของเธอบ้างนะ"


"ควรจะมีใครสั่งสอนความโอหังอวดดีของคุณเหมือนกัน"


"เธอก็พยายามมาตลอดคืนแล้วนี่" เขาว่า พลางขยิบตา


มาร์กาเร็ตกรี๊ดอย่างเหลืออด แล้วแองกัสก็รีบหดหัวออกจากประตูก่อนที่เธอจะขว้างรองเท้าอีกข้างใส่เขา


== tbc chapt 8 ==