จิตใจของแองกัสกำลังร่าเริง สมองของเขากำลังนึกถึงอาหารเช้าแบบสก็อตที่จะเลือกไปเป็นของกำนัลให้สาวน้อยของเขา ต้องมีซุปข้าวต้มหนึ่งล่ะ สโคนแบบสก็อตก็ต้องเอาไปด้วย แต่เขาก็อยากจะให้เธอลองปลารมควันอันมีชื่อเสียงของประเทศเขาด้วยนี่นา

จอร์จบอกเขาว่าเขาพอจะหาซื้อปลาสดๆได้จากพ่อค้าร้านขายปลาฝั่งตรงข้าม แองกัสขอบอกขอบใจเจ้าของโรงแรมแล้วเปิดประตู ก้าวเท้าออกจากโรงแรมไปได้แค่ครึ่งก้าว

เท้าเขายังไม่สัมผัสพื้นถนนด้วยซ้ำเมื่อเขาเห็นมัน รถม้าของเขา จอดนิ่งไม่รู้ไม่ชี้อยู่ฝั่งตรงข้ามโดยมีม้าที่ดีที่สุดของเขาสองตัวเทียมอยู่

ซึ่งทั้งหมดนี้หมายความได้ประการเดียว

"แอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!"

น้องสาวของเขาผงกศีรษะขึ้นมาจากมุมรถม้าโดยอัตโนมัติ ริมฝีปากอ้ากว้างอย่างตระหนก แล้วเขาก็เห็นมันพึมพำเป็นชื่อของเขา

"แอนน์ กรีน!" เขาคำราม "หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!"

สาวน้อยชะงักตัวแข็งกึก เขาวิ่งโผนข้ามถนนไปทันที

"แองกัส กรีน!" เสียงตะโกนลั่นดังตามมาข้างหลัง "หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!"

เขาชะงักกึก

มาร์กาเร็ต?

แอนน์เขยิบออกมาจากมุมรถม้าเล็กน้อย อาการตื่นกลัวในแววตาเธอเริ่มแทนที่ด้วยความสงสัยใคร่รู้

แองกัสหันไปมอง มาร์กาเร็ตกำลังจ้ำโครมๆมาทางเขาด้วยท่าทีนิ่มนวลและเป็นสุภาพสตรีราวกับวัวบ้า เธอยังเป็นเหมือนเดิม มุ่งมั่นกับเป้าหมายเพียงอย่างเดียว โชคไม่ดีที่ว่า เป้าหมายที่ว่านั่นเป็นเขา

"แองกัส" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเอาการเอางานอย่างที่ทำให้เขาคิดว่าเธอรู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่ "คุณทำอะไรรุนแรงไม่ได้นะ"

"ฉันไมได้จะทำอะไรรุนแรงสักหน่อย" เขาพูดด้วยความอดทน "ฉันแค่จะบีบคอน้องสาวฉันเท่านั้น"

แอนน์ผวา

"เขาพูดเล่นน่ะ" มาร์กาเร็ตรีบแก้ตัวให้ "เขาเป็นห่วงเธอมากเลยนะ"

"คุณเป็นใครคะ" แอนน์ถาม

"ฉันเปล่าพูดเล่น!" แองกัสโวยวาย เขาชี้นิ้วไปที่น้องสาวของตน "เธอ หาเรื่องใส่ตัวเองนะคราวนี้!"

"เธอแค่กำลังโตเป็นผู้ใหญ่เท่านั้นเอง" มาร์กาเร็ตพูด "จำที่คุณบอกฉันเมื่อคืนได้มั้ยคะ เรื่องเอ็ดเวิร์ดน่ะ"

แอนน์หันไปหาพี่ชาย "เธอเป็นใครคะ"

"เอ็ดเวิร์ดหนีออกจากบ้านไปเป็นทหาร" แองกัสฮึ่มฮั่ม "ไม่ใช่ฝันเฟื่องไปลอนดอน"

"อ๋อ งั้นแสดงว่าลอนดอนนี่อันตรายยิ่งกว่าเข้าร่วมกองทัพอีกงั้นสิ" มาร์กาเร็ตขบฟัน "อย่างน้อยเธอก็ไม่มีโอกาสต้องถูกยิงเป็นรูหรือแขนหักขาขาดกลับมาจากสงคราม อีกอย่าง การไปงานเลี้ยงเปิดตัวที่ลอนดอนไม่ใช่ฝันเฟื่องสักหน่อย มันเป็นเรื่องสำคัญสำหรับผู้หญิงอายุขนาดเธอนะ"

หน้าของแอนน์แช่มชื่นขึ้นทันตาเห็น

"ก็ดูเธอสิ!" แองกัสประท้วง โบกไม้โบกมือไปทางน้องสาวของเขาขณะตายังจับจ้องที่มาร์กาเร็ต "ดูสิว่าแอนน์น่ะสวยขนาดไหน พวกเสือผู้หญิงจอมเจ้าชู้ทั้งหลายต้องตามเธอเป็นพรวนแน่ ฉันมีหวังต้องคอยเอาไม้ตะพดไล่ฟาดพวกนั้นตายพอดี"

มาร์กาเร็ตหันไปมองน้องสาวของแองกัส แอนน์นับว่าเป็นคนหน้าตาน่ารักทีเดียว เรือนผมสีดำกับดวงตาดำสนิทเช่นเดียวกับพี่ชาย แต่ไม่มีทางที่ใครจะเรียกเธอว่าเป็นสาวสวยในวงสังคมได้อย่างเด็ดขาด ยกเว้น แองกัส

ใจของมาร์กาเร็ตอ่อนยวบ เธอไม่ได้คิดเลยว่าแองกัสรักน้องสาวของเขาขนาดไหน เธอวางมือลงบนท่อนแขนของเขา "บางทีนี่อาจจะถึงเวลาปล่อยให้เธอโตขึ้นได้แล้วนะคะ" หญิงสาวพูดเบาๆ "คุณบอกว่าคุณมีญาติผู้ใหญ่อยู่ที่ลอนดอนไม่ใช่หรือ เธอไม่ได้ตัวคนเดียวหรอกค่ะ"

"ป้าเกอร์ทรูดเขียนจดหมายมาบอกแล้วว่าให้ฉันไปอยู่กับท่านได้" แอนน์พูด "ท่านบอกว่าท่านอยากให้มีคนไปอยู่เป็นเพื่อนมานานแล้ว ฉันคิดว่าท่านคงเหงา"

คางของแองกัสเชิดรั้นราวกับวัวดื้อ "อย่ามาอ้างป้าเกอร์ทรูดหน่อยเลย ตัวเองจะไปลอนดอนก็เพราะตัวเองอยากไปเองตากหาก ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงป้าเกอร์ทรูดอะไรหรอก"

"ก็ใช่ ฉันอยากจะไปลอนดอน ฉันไม่เคยบอกว่าฉันไม่อยากไปนี่ ฉันแค่อยากจะบอกว่า การไปลอนดอนของฉันมันมีประโยชน์สำหรับคนอื่นด้วย ก็แค่นั้นเอง"

แองกัสตีหน้ายักษ์ใส่เธอ ซึ่งอีกฝ่ายก็ข:-)ทึงใส่ มาร์กาเร็ตกลั้นหายใจเมื่อเห็นความละม้ายคล้ายคลึงเป็นที่สุดในตัวสองพี่น้องในยามนี้ เธอรีบเดินเข้าไปขวาง แล้วเงยหน้าขึ้น (แอนน์สูงกว่าเธอประมาณหกนิ้ว และแองกัสค้ำหัวเธอไปเกินฟุต) "เธอเป็นคนที่มีจิตใจดีมากนะจ๊ะ แอนน์ แองกัส คุณไม่คิดเหรอว่าแอนน์พูดมาก็มีเหตุผลนะ"

"เธออยู่ข้างไหนกันแน่" แองกัสฮึ่มฮั่ม

"ฉันไม่ได้อยู่ข้างใครทั้งนั้น ฉันแค่พยายามจะทำตัวมีเหตุผลเท่านั้นเอง" มาร์กาเร็ตดึงแขนเขาไปข้างๆ แล้วพูดด้วยเสียงต่ำเบา "แองกัส เหตุการณ์นี้น่ะมันเหมือนกับที่คุณพยายามจะอธิบายให้ฉันฟังเมื่อคืนนี้เปี๊ยบเลยนะ"

"ไม่เห็นจะเหมือนกันตรงไหนเลย"

"ทำไมจะไม่ล่ะ"

"น้องของเธอเป็นผู้ชาย แต่น้องฉันเป็นผู้หญิงนะ"

มาร์กาเร็ตจ้องเขาตาคมกริบ "นั่นหมายความว่ายังไงไม่ทราบ ฉันก็เป็นแค่ 'ผู้หญิง' เหมือนกันใช่มั้ย"

"ก็ใช่ เธอน่ะ.. เธอน่ะ.." เขาพยายามไขว่คว้าหาคำตอบจากอากาศ หน้าตาของเขาเริ่มบิดเบี้ยวด้วยความคิดอย่างหนัก "ก็เธอคือ มาร์กาเร็ต นี่"

"ทำไมนะ" หญิงสาวลากเสียง "ฉันถึงได้รู้สึกเหมือนกำลังโดนดูถูกอย่างนั้น"

"มันไม่ใช่การดูถูกสักหน่อย" เขาแย้ง "ฉันแค่ชมเชยความฉลาดเฉลียวของเธอ เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนๆ เธอน่ะ.. เธอน่ะ…"

"งั้นแสดงว่าคุณดูถูกน้องสาวตัวเองงั้นสิ"

"ใช่" แอนน์ส่งเสียงโพล่งขึ้น "พี่ดูถูกฉัน"

แองกัสหมุนตัวขวับ "อย่าแอบฟังสิ"

"โอ๊ย..ขอทีเหอะ" แอนน์ทำหน้านิ่ว "พี่น่ะพูดเสียงดังจนไปถึงกลาสโกว์แล้ว"

"แองกัส" มาร์กาเร็ตยกมือขึ้นกอดอก "คุณคิดว่าน้องสาวของคุณเป็นคนฉลาดมั้ย"

"ฉันคิดอย่างนั้นน่ะสิ จนกระทั่งแม่คุณหนีออกจากบ้านนี่แหละ"

"ถ้าอย่างนั้นกรุณาให้ความเชื่อใจและนับถือในตัวเธอบ้าง เธอไม่ได้หลับหูหลับตาหนีออกจากบ้านนะ เธอติกต่อป้าของคุณเพื่อหาที่อยู่และผู้ปกครองดูแลขณะที่เธออยู่ในลอนดอนเรียบร้อยแล้ว"

"เธอเลือกสามีเองได้ที่ไหนล่ะ" เขาบ่นพึม

มาร์กาเร็ตหรี่ตา "อ้อ แสดงว่าคุณเลือกเองจะดีกว่างั้นสินะ"

"ฉันไม่มีทางให้เธอแต่งงานโดยไม่ได้รับคำยินยอมจากฉันแน่"

"งั้นก็ไปกับเธอสิ" มาร์กาเร็ตคะยั้นคะยอ

แองกัสถอนหายใจยาว "ฉันไปไม่ได้ ไปตอนนี้ไม่ได้ ฉันบอกเธอแล้วว่ารอไว้ปีหน้าก่อน ฉันทิ้งงานซ่อมแซมที่ค้างอยู่ที่บ้านของเราไม่ได้ แล้วยังมีระบบชลประทานแบบใหม่ที่เพิ่งลง…."

แอนน์มองมาร์กาเร็ตอย่างขอร้อง "ฉันไม่อยากรอจนถึงปีหน้านะคะ"

มาร์กาเร็ตมองสองพี่น้องตระกูลกรีน พยายามหาทางออกให้ เป็นเรื่องน่าแปลกที่เธอจำเพาะเจาะจงต้องมาอยู่ท่ามกลางเรื่องทะเลาะของครอบครัวที่เธอไม่เคยรู้จักมักจี่มาก่อนจนกระทั่งเช้านี้ด้วยซ้ำ

แต่มันกลับดูเป็นเรื่องที่เป็นธรรมชาติสำหรับเธอเสียเหลือเกิน หญิงสาวหันไปทางแองกัสด้วยสายตานิ่งมั่นแล้วพูดว่า "ฉันขอเสนอทางออกได้มั้ยคะ"

เขายังไม่ละสายตาจากน้องสาวของเขาเมื่อพูดว่า "เอาเลย"

มาร์กาเร็ตกระแอม แต่เขาไม่แม้แต่จะหันมามองเธอ เธอจึงตัดสินใจพูด "ทำไมคุณไม่ปล่อยให้เธอไปลอนดอนตอนนี้เลย แล้วคุณค่อยตามไปหาเธอในอีกเดือนสองเดือนข้างหน้าล่ะค่ะ วิธีนี้ เธอจะอาจจะพบคนที่เธอถูกใจ แล้วคุณก็มีโอกาสจะได้เจอหน้าชายหนุ่มคนนั้นก่อนที่เรื่องบานปลายกันไป แล้วคุณก็มีเวลากลับไปดูงานที่บ้านให้เสร็จด้วย"

แองกัสนิ่วหน้า

มาร์กาเร็ตพูดต่อว่า "ฉันรู้ว่าแอนน์ไม่มีทางที่จะแต่งงานโดยที่คุณยังไม่รับรู้แน่" เธอหันไปหาแอนน์ด้วยสายตาเร่งร้อน "ใช่มั้ย แอนน์"

แอนน์ใช้เวลาคิดคำตอบนานจนมาร์กาเร็ตต้องกระทุ้งเจ้าหลอ่นแล้วถามซ้ำ "ใช่มั้ย แอนน์"

"แน่นอนค่ะ" แอนน์คลำสีข้างเสียงอ่อยๆ

มาร์กาเร์ตยิ้มแป้น "เห็นมั้ยคะ เป็นทางออกที่สวยงามขนาดไหน ว่าไงคะ แองกัส แอนน์"

แองกัสเอามือนวดหัวคิ้วตัวเอง แล้วเลื่อนไปที่ขมับราวกับว่าจะทำให้ความกดดันของเขาหายไปได้ วันนี้เริ่มต้นด้วยความสมบูรณ์แบบออกขนาดนั้น นั่งมองมาร์กาเร็ตหลับไหล ข้าวเช้าก็รออยู่ และเขาก็เคยมั่นใจว่าจะลากตัวน้องสาวกลับไปบ้านกับเขาได้

แล้วตอนนี้มาร์กาเร็ตกับแอนน์กลับมาตั้งป้อมเอากับเขา พยายามจะทำให้เขาเชื่อว่า พวกหล่อน… ไม่ใช่เขา.. รู้ดีที่สุด รวมพลังกันสองคนแล้ว แองกัสรู้สึกเหมือนจะสู้ไม่ได้

เขารู้สึกว่าดวงหน้าของเขาอ่อนโยนลง และความตั้งใจของเขาเริ่มหลอมเหลว และเขารู้ว่าพวกผู้หญิงรู้สึกถึงชัยชนะที่อยู่แค่เอื้อม

"ถ้ามันจะทำให้คุณรู้สึกสบายใจขึ้น" มาร์กาเร็ตอาสา "ฉันจะเดินทางไปกับแอนน์ด้วยก็ได้ ฉันคงตามไปไม่ถึงลอนดอน แต่อย่างนั้นก็ส่งเธอถึงแลงคาสเชียร์"

"ไม่ได้!"

มาร์กาเร็ตงุนงงกับความหนักแน่นของคำปฎิเสธของเขา "อะไรนะคะ"

แองกัสท้าวเอวพลางจ้องเขม็งลงมาที่หญิงสาว "เธอจะไม่ไปแลงคาสเชียร์"

"ฉันจะไม่ไปงั้นเหรอ?"

"เธอจะไม่ไป?" แอนน์ถามเป็นลูกคู่ แล้วหันไปหามาร์กาเร็ตพลางถาม "ขอโทษนะคะ คุณชื่ออะไรคะ"

"มิสเพ็นนีแพ็กเกอร์ แต่ฉันคิดว่าเราน่าจะเรียกชื่อต้นกันได้แล้ว ฉัน มาร์กาเร็ตจ้ะ"

แอนน์พยักหน้า "ฉันจะรู้สึกยินดีมากค่ะถ้าคุณจะร่วมเดินทางไปด้วย.."

"เธอจะไม่ไปไหนทั้งนั้น" แองกัสยืนยัน

ดวงตาสองคู่หันมาหาเขาขวับ

แองกัสรู้สึกปั่นป่วนในท้อง

"แล้ว.." มาร์กาเร็ตพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร "คุณคิดว่าฉันจะทำอะไรไม่ทราบ"

แองกัสไม่รู้ว่าคำพูดนั้นมาจากไหน ไม่รู้ว่าความคิดนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่เขาจ้องมองมาร์กาเร็ต แล้วเขาก็หวนระลึกถึงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันขึ้นมาทันที เขารู้สึกถึงรอยจุมพิต และเสียงหัวเราะของเธอ เขาเห็นรอยยิ้ม และจิตใจอันอ่อนหวาน เธออาจจะเจ้รากี้เจ้ราการและดื้อเกินไป เตี้ยเกินไปสำหรับผู้ชายรูปร่างขนาดเขา แต่อะไรบางอย่างในหัวใจของเขามองข้ามสิ่งเหล่านั้นไปจนหมด เพราะเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาฉลาดเฉลียวสีเขียวอันงดงามนั้นแล้ว สิ่งที่เขาโพล่งออกมาได้มีเพียงแค่

"แต่งงานกับฉัน"

-- มีต่อ --