ความคิดเห็นที่ 1 ข้าพเจ้าก็ไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่เช่นเดียวกัน       รู้ดีว่าเขาต้องมีลูกเล่นอะไรซ่อนอยู่แน่       แน่นอนว่าข้าพเจ้าอาจจะปฏิเสธแล้วโพนทะนาเรื่องอื้อฉาวของเขา         แต่นั่นไม่ใช่วิถีทางของข้าพเจ้า       และไม่ทำให้ข้าพเจ้าเข้าใกล้เงิน ๒๕๐ ปอนด์ของข้าพเจ้าได้เลย         ถ้าข้าพเจ้าเสี่ยงที่จะเอาชนะอาจจะได้เงินของข้าพเจ้ากลับคืนมา "ตกลงตามนั้น"      ข้าพเจ้าพูด "พนันอะไรกันหรือ    เซอร์จูเนียส ?"      คำถามจากลอร์ดแรกนอล      ซึ่งเดินกลับมาอีกครั้ง "เรื่องมันค่อนข้างยาว"     เขาตอบ    "เพื่อให้เรื่องมันสั้นเข้าเมื่อหลายปีก่อน     เมื่อผมท่องเที่ยวอยู่ที่อาฟริกา       คุณควอเตอร์เมนกับผมมีเรื่องโต้แย้งกันด้วยเงินจำนวน ๕ ปอนด์ที่เขาคิดว่าผมเป็นหนี้เขา      เพื่อขจัดข้อโต้แย้งเราจึงตกลงกันว่าผมควรจะยิงปืนแข่งกับเขาในวันนี้"     "จริงหรือ"    ลอร์ดแรกนอลพูดด้วยท่าทางจริงจัง      เพราะข้าพเจ้าเห็นว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของ แวน  ครูป ถึงจำนวนเงินพนัน       บาททีเขาอาจจะรู้มากกว่าที่เราคิด     "พูดตามตรงเลยนะ เซอร์จูเนียส ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องเงินพนันเท่าไรนัก       อีกทั้งผมได้ยินคุณควอเตอร์เมนพูดเมื่อวานนี้ว่าเขาไม่เคยยิงไก่ฟ้าในประเทศอังกฤษมาก่อนเลย        การแข่งขันจึงดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยยุติธรรมนัก     แม้ว่าท่านสุภาพบุรุษทั้งสองจะรู้จักธุรกิจของท่านเองเป็นอย่างดี       ผมเพียงแต่จะบอกท่านทั้งสองว่าเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเงิน        ผมจะตั้งใครสักคนให้เป็นผู้ตัดสินในขั้นสุดท้ายเพื่อที่จะนับนกที่ท่านยิงได้แล้วรายงานให้ผมทราบ" "ตกลง"  แวน  ครูป หรือว่าเซอร์จูเนียสพูดขึ้น       แต่ว่าข้าพเจ้าไม่พูดอะไรเลย     ขอบอกตามตรงว่าข้าพเจ้ารู้สึกละอายใจอย่างเหลือเกินกับเรื่องทั้งหมดนี้ เมื่อเรื่องมันเป็นอย่างนั้นแล้ว     ลอร์ดแรกนอลกับข้าพเจ้าเดินนำหน้าคนอื่น ๆ ไปยังที่ซุ่มยิงแห่งแรก      ซึ่งอยู่ห่างออกไปครึ่งไมล์หรืออาจจะไกลกว่านั้น "คุณเคยพบเซอร์จูเนียสมาก่อนหรือ ?"     เขาซักถาม "ผมเคยพบกับคุณแวน  คูปมาก่อน"     ข้าพเจ้าตอบ    "สักประมาณสิบสองปีมาแล้ว      ในช่วงเวลาสั้น ๆ หลังจากนั้นเขาหายหน้าหายตาไปจากอาฟริกาใต้        ที่นั่นเขาเป็นที่รู้จักกันดีเป็นนักเสี่ยงโชคที่ประสบผลสำเร็จ" "เขากลับมาปรากฏตัวที่นี่อีกครั้งสิบปีที่แล้วซื้อที่ดินจำนวนมากแถวละแวกนี้       สามปีที่แล้วเขาได้รับแต่งตั้งเป็นขุนนาง" "คนอย่างแวน  ครูปเป็นขุนนางได้อย่างไรกัน ?"      ข้าพเจ้าไต่ถาม "ฉันเชื่อว่าซื้อมา" "โดยการซื้อมา!    เกียรติยศชื่อเสียงซื้อได้ด้วยหรือในประเทศอังกฤษ ?" "คุณนี่ช่างเป็นคนซื่อเสียจริง ๆ คุณควอเตอร์เมน      เหมือนอย่างที่นายพรานจากอาฟริกาควรจะเป็น"     ลอร์ดแรกนอล พูดพร้อมกับหัวเราะ     "เพื่อนของคุณ-" "ขอโทษด้วยครับ    ท่านลอร์ดแรกนอล     ผมเป็นคนต่ำต้อยไม่ได้มีเกียรติยศอันใด     เหมือนกับคนดูแลสัตว์ของท่านนั่นละครับ      ผมไม่สมควรเรียกเซอร์จูเนียส หรืออดีต คุณแวน  ครูปว่าเพื่อน    อย่างน้อยก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ" ลอร์ดแรกนอล หัวเราะอีกครั้ง " ถ้าอย่างนั้นควรจะรู้จักคนที่คุณพนันด้วยเขาจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อเป็นขุนนาง       ผมจะบอกคุณเท่าที่ผมพอรู้แต่จำนวนเท่าใดแน่ผมไม่ทราบ       กล่าวกันว่าอยู่ระหว่างหนึ่งหมื่นห้าพันถึงห้าหมื่นปอนด์       อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญแต่ต่อมาเขาก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นขุนนาง" ข้าพเจ้ามองเขาตาเขม็ง "เรื่องทั้งหมดก็มีแค่นั้น"    เขากล่าวต่อไป    "ผมเองก็ไม่ชอบชายคนนี้แต่เขาเป็นนักยิงไก่ฟ้าฝีมือดีมากได้รับการยอมรับในทุก ๆ แห่ง       การยิงปืนเป็นเรื่องคลั่งไคล้มากในแถบถิ่นนี้คุณควอเตอร์เมน       ตัวอย่างเช่นเป็นประเพณีของปราสาทนี้ที่จะต้องสังหารไก่ฟ้าให้มากกว่าปราสาทแห่งอื่น ๆ ในประเทศ        ดังนั้นผมจึงต้องเรียกตัวนักยิงปืนที่ฝีมือดีที่สุดซึ่งย่อมไม่ใช่คนที่ดีที่สุด       มันทำให้ผมระคายใจแต่ผมก็ต้องทำเหมือนอย่างเช่นบรรพบุรุษของผมทำกันมาก่อนหน้านี้" "ภายใต้สภาพการณ์เช่นนี้ผมควรจะยอมรับการพ่ายแพ้เสียเลยทีเดียวลอร์ดแรกนอล       ถ้าเล่นกีฬาเพื่อกีฬามันเป็นเรื่องดี       แต่เมื่อกีฬากลายเป็นเรื่องธุรกิจมันก็เป็นเรื่องน่าเกลียด       ผมรู้จักคนที่ทำอย่างนั้นเพื่อการค้ามาหลายปีแล้ว" "นั่นเป็นแนวคิด"   เขาตอบกลับมาอย่างไตร่ตรอง      "ขณะเดียวกันผมหวังว่าคุณจะชนะและได้เงิน ๕ ปอนด์ของคุณกลับคืนมาจากเซอร์จูเนียส      เขาเป็นคนไร้สาระที่ผมยินดีเสียเงิน ๕๐ ปอนด์ที่จะเห็นคุณได้รับชัยชนะ" "มีโอกาสน้อยเหลือเกินครับ"    ข้าพเจ้าพูดต่อ     "อย่างที่ผมเคยบอกท่านผมไม่เคยยิงไก่ฟ้ามาก่อนเลย      แต่ผมจะพยายามทำให้ได้อย่างที่ท่านปรารถนา" "ดีแล้วละ    และฟังทางนี้คุณควอเตอร์เมน ยิงดักพวกมันไว้หน่อย       ตอนนี้ผมกล้าให้คำแนะนำคุณเช่นเดียวกับที่คุณให้คำแนะนำผมเมื่อวานนี้      กระสุนจากปืนลูกซองวิ่งไม่เร็วเท่ากับกระสุนจากปืนไรเฟิล     และพวกไก่ฟ้าโดยทั่วไปบินได้เร็วกว่าที่คุณคิด        ตอนนี้เรามาถึงที่แล้วชาลร์สจะพาคุณไปยังที่มั่นของคุณ     ขอให้โชคดี" อีกสิบนาทีต่อมาการแข่งขันก็เริ่มขึ้นจากทางด้านนอกของแนวซุ่มยิงอันยาวเหยียด       ปืนทั้งเจ็ดกระบอกเตรียมพร้อมในพื้นที่ยิงของแต่ละคน      ส่วนข้าพเจ้าก็วุ่นอยู่กับการเตรียมตัวเพราะมันเป็นเกมใหม่สำหรับข้าพเจ้า      ทำให้ตัวแรกคือกระต่ายป่าและตามมาด้วยไก่ฟ้าตัวเมียผ่านหน้าไปโดยไม่ทันได้ยิง       สำหรับแม่ไก่ฟ้าต่อมามันบินอ้อมเป็นวงและถูกสังหารอย่างสวยงามด้วยฝีมือของแวน  ครูป   ผู้เตรียมพร้อมอยู่กับปืนสองกระบอกทางด้านขวาของข้าพเจ้า "ระวังตัวหน่อย อัลลัน"    คุณสครูปพูดขึ้น     "ถ้าคุณต้องการชนะเพื่อนจากอาฟริกาของคุณ      คุณต้องตื่นได้แล้ว       เพราะคุณจะเอาชนะเขาไม่ได้หรอกถ้ามัวแต่ชื่นชมกระรอกบนยอดไม้" ดังนั้นข้าพเจ้าจึงเรียกสติเตรียมพร้อม        และในช่วงขณะนั้นมีเสียงตะโกนว่า "ไก่ไปข้างหน้า"  ข้าพเจ้าเข้าใจว่าเป็นไก่ฟ้าตัวผู้      และต้องงุนงงเมื่อเห็นว่ามันเป็นนกสีน้ำตาลสวยงามจะงอยปากยาวโผตรงมาทางข้าพเจ้าผ่านมาทางยอดต้นโอ๊ก "ผมยิงมันได้หรือเปล่า"    ข้าพเจ้าถาม "ยิงได้ซิ    นั่นน่ะไก่ป่า"    คุณสครูปตอบ ในตอนนี้เจ้านกสีน้ำตาลโฉบผ่านหน้าข้าพเจ้าไปในระยะสิบหลา      ข้าพเจ้ายิงปืนออกไปและสังหารมันได้      แต่ไม่เหลืออะไรให้เห็นเลยนอกจากกลุ่มขนกระจัดกระจายไปทั่ว      ข้าพเจ้าคิดว่ายิงอย่างรวดเร็วและถูกต้องแล้ว        แต่เมื่อชาลร์สก้าวออกไปและหยิบแค่หัวกับจะงอยปากขึ้นมาจากพื้น       เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นมาตลอดแนวซุ่มยิง "ผมจะบอกอะไรให้นะเพื่อนยาก"   คุณสครูปพูดขึ้น    "ถ้าคุณยิงด้วยหัวกระสุนเบอร์สาม   จงยิงนกตัวที่มันอยู่ห่าง ๆ หน่อย" เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ข้าพเจ้าหัวเสียเป็นอย่างมากและหลังจากนั้นข้าพเจ้าก็พลาดที่จะได้ตัวไก่ฟ้าอย่างง่าย ๆ ไปอีกสามตัว        ขณะที่แวน  ครูป ได้เพิ่มอีกสองตัว คุณสครูปส่ายหัวและชาลร์สส่งเสียงครางมาให้ได้ยิน      ตอนนี้ข้าพเจ้าไม่ได้เป็นผู้แข่งขันกับเจ้านายของเขาที่เขากังวลใจว่าข้าพเจ้าจะชนะ     และด้วยความลึกลับบางประการข่าวเรื่องพนันกันแพร่สะพัดไปทั่ว     การเป็นปรปักษ์กับข้าพเจ้าก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับคนดูแลสัตว์ "มันกำลังมาอีกแล้ว"     คุณสครูปพูดขึ้นพร้อมกับชี้มือไปยังไก่ฟ้าที่กำลังบินมา มันเป็นไก่ฟ้าที่บินสูงมากจากทางด้านนอกของที่ซุ่มยิง        มันยังคงบินสูงอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเข้ามาอยู่ในแนวยิง        แม้ว่าปืนสามกระบอกจะยิงออกไปรวมทั้งของแวน  ครูปด้วย       แต่ไม่มีสักกระบอกจะได้สัมผัสร่างมัน          ข้าพเจ้าจึงยิงออกไปและจำได้ถึงคำแนะนำของลอร์ดแรกนอลให้ยิงดักหน้าเอาไว้       มันยังคงบินต่อไปในอากาศแต่คล้ายกับแรงเฉื่อยของก้อนหินร่วงลงมาห่างไปทางขวาห้าสิบหลาของข้าพเจ้า    ตายสนิท "นั่นดีขึ้นหน่อย !"     คุณสครูปพูดขึ้น      ขณะที่ชาลร์สมีรอยยิ้มระบายไปทั่วใบหน้ากลมของเขาพร้อมกับส่งเสียงพึมพัม "คราวนี้เด็ดลูกตามันปลิวไปเลย" การยิงครั้งนี้ทำให้ข้าพเจ้ามั่นใจมากขึ้น      และเมื่อข้าพเจ้าพิจารณาไตร่ตรองดูแล้วมันเป็นเรื่องแปลกพอดู        ข้าพเจ้าพบว่าไก่ฟ้าที่บินสูงและยิงยากข้าพเจ้าสังหารมันได้       แต่ตัวที่บินมาให้ยิงง่าย ๆ กลับยิงพลาด      แต่แวน  ครูปผู้ที่เชี่ยวชาญแล้วจัดการได้ทั้งสองแบบ จากคุณ : Sv - [23 ก.ค. 45 15:24:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จากที่ซุ่มยิงถัดไป       ลอร์ดแรกนอลผู้เฝ้าดูการยิงที่ไม่ค่อยได้เรื่องของข้าพเจ้า       ถามข้าพเจ้าว่าจะถอยไปอยู่หลังนักยิงปืนคนอื่น ๆ กับเขาไหม "ผมเห็นว่าคุณถนัดยิงตัวที่บินสูง    คุณควอเตอร์เมน"    เขาพูดต่อ     "และคุณจะพบพวกมันที่นั่น" ในโอกาสนี้เราจึงเข้ามาอยู่ในพื้นที่ต่ำอยู่ระหว่างที่ซ่อนตัวยาวเหยียดสองด้านทอดตัวยาวออกไปประมาณสามร้อยหลาในแต่ละด้าน      ที่นั่นพวกไก่ฟ้าถูกไล่ต้อนออกมาเป็นจำนวนมาก      และการยิงของพวกนักแม่นปืนที่ได้รับการคัดเลือกมาได้รับการพิสูจน์ให้เห็นแล้วจริง ๆ      ที่นี่ข้าพเจ้าทำได้ค่อนข้างดีใกล้เคียงแต่ยังไม่เท่ากับลอร์ดแรกนอล      พูดได้ว่าท่านยิงได้ดีมากเพราะว่าท่านเป็นผู้ที่คลั่งไคล้การยิงปืน "ไชโย"   ลอร์ดแรกนอลกล่าวขึ้นเมื่อจบการยิง     "ผมเชื่อว่าคุณมีโอกาสที่จะชนะได้เงิน ๕ ปอนด์ของคุณคืนในตอนจบ" เมื่อถึงตอนพักกินอาหารกลางวันอีกสักชั่วโมงหลังจากนั้น       ข้าพเจ้าพบว่ายังมีไก่ฟ้าตามหลังคู่แข่งของข้าพเจ้าอยู่สามสิบตัว      ข้าพเจ้าส่ายหัวและคนอื่น ๆ ก็ทำด้วยเช่นเดียวกัน      กล่าวทั่ว ๆ ไปอาหารกลางวันมื้อนั้นเราพักกินกันที่บ้านของคนดูแลสัตว์      เป็นอาหารที่อร่อยมาก        แม้ว่า แวน  ครูป จะพูดพล่ามอยู่ตลอดเวลาคุยโม้โอ้อวดจนข้าพเจ้าเห็นว่าเจ้าบ้านและสุภาพบุรุษบางท่านที่เป็นผู้ชอบเรื่องสนุกสนานเกิดความลำคาญ        ท้ายที่สุดเขาเริ่มทำทีเป็นกรุณาต่อข้าพเจ้า      ถามข้าพเจ้าว่าหลายปีที่แล้วมาข้าพเจ้ายิงช้างเป็นอย่างไรบ้าง ข้าพเจ้าตอบว่า  "ก็ดี" "ถ้าอย่างนั้นคุณควรเล่าเรื่องที่มีชื่อเสียงของคุณให้พวกเพื่อน ๆ ของเราฟังบ้าง        ซึ่งผมสัญญาว่าจะไม่โต้แย้งคุณเลย"    เขากล่าวเสริมต่อไปอีก     "คุณไม่เห็นหรือพวกเขาแตกต่างจากเรา     ไม่เคยมีประสบการณ์การยิงสัตว์ใหญ่มาก่อนเลย"     "ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณก็เคยยิงสัตว์ใหญ่   เซอร์จูเนียส"    ข้าพเจ้าตอบสวนกลับทันที    "ที่จริงแล้วผมคิดว่าผมจำได้คุณเคยบอกผมที่อาฟริกาว่าสัตว์ใหญ่ที่คุณเคยยิงที่อาฟริกาเป็นแค่วัวป่วยจากโรคระบาด     อย่างไรก็ตามการยิงปืนเป็นงานของผม       ไม่ใช่เรื่องบันเทิงเหมือนอย่างคุณ       และผมไม่พูดเรื่องงานเมื่อมันจบไปแล้ว" ถึงตรงนี้เขาจบเรื่องด้วยการหัวเราะ      ตามด้วยคุณสครูปเพื่อนที่แสนจะซื่อสัตย์ของข้าพเจ้าตอกย้ำความห้าวหาญของข้าพเจ้าจนหูแทบจะระเบิด       ข้าพเจ้าจึงลุกออกมาข้างนอกดูสภาพดินฟ้าอากาศ สภาพอากาศเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างมากในช่วงหยุดพักกินอาหาร        อากาศสดใสในช่วงเช้าหมดไปแล้ว        ท้องฟ้ามืดครึ้มลงกระแสลมกระโชกแรงเป็นพัก ๆ และเริ่มรุนแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว      มันพัดแรงจัดก่อนที่จะมีหิมะตก "ให้ตายซิ"    ลอร์ดแรกนอลซึ่งตามข้าพเจ้าออกมาพูดขึ้น    "พวกเราจะไปยิงกันที่ซุ่มใกล้ทะเลสาปในช่วงบ่ายนี้       พวกเราน่าจะยิงไก่ฟ้าได้สักเจ็ดร้อยตัว      แต่ผมไม่สงสัยเลยถ้าเราจะยิงได้แค่ห้าร้อยตัว           ตอนนี้คุณควอเตอร์เมนผมจะออกไปยิงกับเซอร์จูเนียส  ฟอร์เตสคู   และคุณกลับไปยิงในที่ซุ่ม       ซึ่งจะเป็นประโยชน์กับคุณมากที่สุดเพราะไก่ฟ้าจำนวนมากไม่เคยบินข้ามทะเลสาปฝ่ากระแสลม       มากไปกว่านั้นผมอาจมาร่วมกับคุณด้วยถ้าเป็นไปได้      เพราะปืนหกกระบอกก็พอแล้วสำหรับการไล่ราวครั้งนี้ผมไม่อยากจะยิงอีกแล้วสำหรับวันนี้" "ผมกลัวว่าคุณจะผิดหวัง"   ข้าพเจ้ากล่าวอย่างหวาด ๆ "ไม่    ผมไม่ผิดหวังหรอก"      เขาตอบ     "ผมขอบอกคุณตรง ๆ เลยว่า      ถ้าคุณมีโอกาสฝึกยิงสักฤดูกาลหนึ่ง       ตามความเห็นของผมคุณจะเป็นนักยิงไก่ฟ้าที่ฝีมือดีที่สุดในหมู่พวกเรา       ตอนนี้คุณยังไม่ค่อยเข้าใจลักษณะการบินของพวกนกเท่านั้นเอง       และปืนก็ยังแปลกอยู่สำหรับคุณ     กินเหล้าเชอร์รี่บรั่นดีสักแก้วซิ     จะทำให้ประสาทของคุณมั่นคงขึ้น" ข้าพเจ้าจึงดื่มเหล้าเชอร์รี่บรั่นดี    ในไม่ช้าพวกเราก็ออกเดินทาง      ที่ซุ่มยิงที่พวกเรากำลังจะไปซึ่งพวกเราไล่ยิงไก่ฟ้ามาตลอดช่วงเช้าอยู่ห่างออกไปเกือบหนึ่งไมล์     บนยอดเนินเป็นที่ราบกว้าง    แคบตอนส่วนล่างกว้างประมาณสองร้อยหลา       ที่นี่มีผืนน้ำรูปเกือกม้ากว้างประมาณห้าสิบหลา        นักยิงปืนสี่คนเข้าประจำที่ตามส่วนโค้งของผืนน้ำ       แต่อยู่ทางด้านกว้างในตำแหน่งที่พวกไก่ฟ้าจะบินข้ามผ่านพวกเขาจากที่ซุ่มอีกแห่งที่อยู่ข้างหลังจากยอดเนิน       แวน  ครูป กับข้าพเจ้าถูกสั่งให้เข้าประจำที่เขาอยู่ทางขวาข้าพเจ้าอยู่ทางซ้ายประมาณห้าสิบหลาจากทะเลสาปน้อยในป่ามีทะเลสาปอยู่ทางด้านขวาและด้านซ้ายของเราตามลำดับ         ข้าพเจ้าสังเกตด้วยความตระหนกว่าเราถูกจัดให้อยู่ในตำแหน่งที่นักยิงปืนที่อยู่ข้างล่างไกลออกไปจะสังเกตเห็นทั้งหมดว่าเรายิงได้หรือไม่ได้       รวมทั้งกลุ่มพวกนักดูในนั้นข้าพเจ้าจำเพื่อนนายช่างปืนได้        พวกเขารวมกันอยู่ในที่ที่จะไม่รบกวนพวกเราพวกเขามาดูกีฬา      ระหว่างทางไปที่เรือซึ่งพายพาเราข้ามน้ำไป     มีเสียงปรบมือแสดงความยินดีทำให้จิตใจข้าพเจ้าดีขึ้นมาก ข้าพเจ้าเดินไปกับลอร์ดแรกนอล  คุณสครูป กับชาลร์ส ประมาณหกสิบหลาจากแนวต้นไม้      เมื่อมีเสียงดังมาจากแนวไม้ไกลออกไป  "การยิงนกเริ่มขึ้นแล้ว" ด้วยเสียงแหบห้าวของพ่อบ้านเสื้อกั๊กแดง เจ็นส์กิ่น ผู้รับหน้าที่เป็นผู้ดูแลการแข่งขันวิ่งออกมาจากหมู่พุ่มไม้เตี้ยก่อนที่จะกลับเข้าไปร่วมอยู่ในกลุ่มพวกเขาบนยอดของที่ซุ่ม "ระวังคุณควอเตอร์เมน พวกมันกำลังมาทางนี้"     ลอร์ดแรกนอลพูดขึ้น    ขณะที่ชาลร์ส ส่งปืนบรรจุกระสุนแล้วใส่มือข้าพเจ้า ครู่ต่อมาพวกมันปรากฏตัวขึ้นเหนือยอดไม้        นกฝูงใหญ่บินกระจัดกระจายกันมาเป็นแถวยาวด้วยความเร็วเท่าไหร่ข้าพเจ้าไม่รู้     เพราะมีกระแสลมแรงพัดเข้าใส่พวกมัน      ข้าพเจ้ายิงเข้าใส่นกตัวแรกมันล่วงลงมาอยู่แทบเท้าข้าพเจ้า       ข้าพเจ้ายิงออกไปอีกแล้วอีกตัวร่วงลงมาทางด้านหลัง      ข้าพเจ้าฉวยเอาปืนกระบอกที่สองแล้วสังหารนกตัวที่สามขณะที่มันกำลังบินผ่านข้าพเจ้าสูงขึ้นไป        จากนั้นหมุนตัวกลับเล็งไปที่นกตัวสุดท้ายที่กำลังบินหนีไป    และดูนั่น!  มันก็ร่วงลงมาด้วย      เป็นการยิงที่สวยงามจริง ๆ "คุณพระช่วย"    คุณสครูปพุดขึ้น    "ผมยังไม่เคยเห็นใครทำได้อย่างนี้มาก่อนเลย"        ขณะที่ลอร์ดแรกนอลมองตาค้าง      และชาลร์ส ผิวปากหวือ แต่ตอนนี้ข้าพเจ้าขอบอกความจริงและสารภาพเรื่องทั้งหมด       เจ้านกตัวที่สองไม่ใช่ตัวที่ข้าพเจ้าเล็ง      ข้าพเจ้ายิงมันบินผ่านไปแล้วแต่ไปโดนตัวที่ตามหลังมา        และด้วยความหยิ่งในตัวเองข้าพเจ้าไม่ได้พูดเรื่องนี้ออกไป       อย่างน้อยก็จนกระทั่งถึงตอนเย็นของวันนั้น นกที่ตายแล้วทั้งสี่ตัว-ไม่มีของคู่แข่งขันรวมอยู่ด้วย-ถูกนำไปรวมเอาไว้ท่ามกลางความยินดีอย่างมากมาย       เราเดินต่อไปแล้วขึ้นเรือถ่อข้ามทะเลสาปไปสู่ที่ซุ่มยิง       ขณะที่เรากำลังขึ้นเรือข้าพเจ้าสังเกตเห็นว่ามีของเพิ่มมาจากถุงขนาดใหญ่       ชาลร์สหิ้วเอากล่องลูกปืนมาด้วย      ข้าพเจ้าถามเขาว่าไปเอามาจากไหน เขาตอบว่าได้มาจากคุณป๊อปแฮม-เป็นชื่อของนายช่างปืน-มอบมาให้กับเขาเผื่อว่าข้าพเจ้าจะมีลูกปืนไม่พอ  ข้าพเจ้าไม่ได้จดเอาไว้       แต่เท่าที่รู้ข้าพเจ้าเหลือลูกปืนอยู่ครึ่งหนึ่งของลูกปืนสามร้อยห้าสิบนัดที่ข้าพเจ้าซื้อมา       ข้าพเจ้าสงสัยกับตัวเองว่าการยิงปืนครั้งนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป จากนั้นเราเข้าประจำที่และขณะที่เรากำลังเตรียมตัวเข้าที่ยิง        กระแสลมเปลี่ยนเป็นพายุพัดกระโชกแรงโดยทันที         ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนกับว่ามันพัดมาจากทุกทิศทาง        พวกนกแกพากันบินกลับไปรังของมัน        และพวกนกพิราปที่ตกใจจากพวกไล่ต้อนโฉบผ่านพวกเราไปอย่างรวดเร็วเหมือนใบไม้ร่วง       เป็ดป่าที่ข้าพเจ้ายิงได้มาตัวหนึ่งพากันบินหนีไปเหมือนลูกธนู        ต้นโอ๊กใหญ่โดดเดี่ยวสะบัดคาคบของมันไปมาส่งเสียงดังครวญคราง       ขณะที่ต้นเฟอที่อยู่ไม่ไกลนักโค่นลงมาร่วงลงน้ำเสียงดังโครม "ช่วงบ่ายที่รุนแรง"    ลอร์ดแรกนอลพูดขึ้น    ขณะที่เขากำลังพูด แวน  ครูปเดินมาหาจากที่มั่นของเขาหน้าตาหวาดกลัว       และแนะนำว่าควรยกเลิกการยิงเสีย ลอร์ดแรกนอล ถามข้าพเจ้าว่าจะเอาอย่างไร       ข้าพเจ้าตอบว่าอยากที่จะยิงกันต่อไป     แต่ว่าก็ขึ้นอยู่กับการพิจารณาของเขา   "ผมคิดว่าพวกเราจะปลอดภัยในพื้นที่โล่งนะ เซอร์จูเนียส     "ลอร์ดแรกนอลพูดขึ้น      "และเจ้าพวกไก่ฟ้าถูกรบกวนเรียบร้อยแล้ว      อีกสักพักพวกมันคงบินกันมา       แต่ถ้าคุณไม่เห็นด้วยคุณถอยไปรวมกับคนอื่น ๆ ที่ทะเลสาปก็ได้        ผมจะไปเอาปืนแล้วเข้าประจำแทนที่คุณ" เมื่อได้ยินอย่างนี้ แวน  ครูปก็เปลี่ยนใจและบอกว่าเขาจะอยู่ยิงต่อไป จากคุณ : Sv - [23 ก.ค. 45 15:28:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดังนั้นการไล่ต้อนก็ดำเนินต่อไป        ตอนแรกลมพัดมาจากทางด้านหลังเรา     และไก่ฟ้าที่เพิ่มจำนวนขึ้นอย่างมากมายพากันบินข้ามหัวเราพวกมันจำนวนมากบินค่อนข้างต่ำ        นักยิงปืนที่อยู่ไกลไปทางด้านทะเลสาปผู้มีความชำนาญมากแล้วก็ยังยิงพวกมันได้ไม่ค่อยดีนัก        เราได้รับคำแนะนำว่าไม่ควรยิงนกที่กำลังบินตรงเข้ามา       ข้าพเจ้าจึงทำตามนั้น        แต่แวน  ครูป ไม่สนใจกับคำสั่งทำให้เขาเสียนกไปหลายตัวยิงได้ตัวหรือสองตัวและตัวอื่น ๆ พากันบินหนีไปหมด "เจ้าหมอนั่นไม่ใช่นักกีฬา"      ข้าพเจ้าได้ยินลอร์ดแรกนอล ให้ความเห็น    "ผมคิดว่าเป็นเพราะการพนัน" จากนั้นเขาส่งชาลร์สไปบอกเขาให้เลิกทำอย่างนั้น หลังจากนั้นนิดเดียวพายุหมุนวนไปทางเหนือและหยุดอยู่ที่นั่นหมุนจัดรุนแรงเพิ่มขึ้นอีก        พวกไก่ฟ้าพากันบินมุ่งไปข้างหน้าภายใต้ที่กำบังของต้นไม้      เพราะพวกมันซ่อนตัวอยู่บนเขาออกลูกออกหลานกันอยู่ที่นั่น       แต่เมื่อพวกมันออกมาสู่ที่โล่งและปะทะกับกระแสลมที่พัดแรงจัด     จำนวนสี่ในหกของพวกมันพากันบินกลับมาด้วยความตื่นตระหนกอย่างสุดขีด      ส่วนมากบินมาสูงมากเกือบจะสุดระยะยิง   อีกสี่สิบห้านาทีต่อมาหรือว่านานกว่านั้น-ข้าพเจ้าคิดว่าได้อธิบายไว้แล้วว่าการไล่ราวครั้งนี้ยาวนานมาก-ข้าพเจ้ายิงจากที่ซุ่มยิงซึ่งข้าพเจ้าคาดว่าจะไม่ได้พบได้เห็นอย่างนี้อีกแล้ว         สูงขึ้นไปจากยอดไม้ที่ส่งเสียงครวญคราง       หรือว่าเหนือทะเลสาปทางด้านซ้ายของข้าพเจ้ากระแสลมแรงพัดกระหน่ำเข้าใส่ฝูงไก่ฟ้าอย่างไม่หยุดยั้ง       แปลกพอดูข้าพเจ้าพบว่ากระแสลมช่างพัดได้พอเหมาะกับข้าพเจ้า        เพราะเมื่อเวลายิ่งผ่านไปพวกไก่ฟ้าพากันมามากมายอย่างไม่น่าเชื่อ        ข้าพเจ้ายิงได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ       ตัวแล้วตัวเล่าร่วงลงมาไกลไปทางข้างหลังกระแทกใส่พุ่มไม้หรือหล่นโครมลงไปในทะเลสาป        จนกระทั่งปืนร้อนจัดมากจนถือแทบไม่ไหว       พวกมันจำนวนมากที่ข้าพเจ้าเลือกยิงได้อย่างสบาย       เก้าในสิบตัวถูกกระแสลมพัดเข้ามาอยู่ในมุมยิงอย่างพอดี    และเป็นเวลายิงที่เหมาะสมก่อนที่พวกมันจะหนีออกไป        ความตื่นเต้นช่างมากมายเหลือเกินเป็นกีฬาที่แสนจะวิเศษ       ใครที่มายิงไก่ฟ้าในเดือนธันวาคมจากที่ซุ่มยิงท่ามกลางพายุคงจะเป็นพยานได้       แวน  ครูปก็เช่นเดียวกันทำได้ดี      แต่นักยิงปืนที่อยู่ข้างหน้าเขาก็ยิงได้ดีพอ ๆ กัน       พวกเขาถูกตรึงอยู่ที่นั่นพวกน่าสงสาร       และดูการแสดงของเราจากที่ไกล ๆ ยิ่งใกล้ตอนจบพวกนกมากันมากขึ้น ๆ และข้าพเจ้าก็ยิงอย่างที่ได้กล่าวไว้แล้วดีขึ้น ๆ ทุกที       นี่อาจจะตัดสินได้จากความจริงที่ว่าแม้ว่าพวกมันจะบินสูงและดาหน้ากันมาอย่างรวดเร็ว       ข้าพเจ้าสังหารนกสามสิบตัวสุดท้ายด้วยลูกปืนสามสิบห้านัด        นกตัวท้ายสุดของทั้งหมดเป็นไก่ฟ้าตัวผู้งดงามมันโผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้     เมื่อเราคิดว่าเรื่องทั้งหมดจบลงแล้ว       ข้าพเจ้าคิดว่ามันอาจตะกายหนีมาจากที่ซ่อนบนภูเขา      หรืออาจกลับมาหลังจากที่ไปถึงบริเวณที่ลมพายุพัดรุนแรงไม่ยอมหยุด        มันบินมาสูงมากเหนือหัวพวกเราจนเห็นตัวมันเล็กมากในความมืดของกลุ่มหิมะ "สูงเกินไป     ไม่มีประโยชน์หรอก !"      ลอร์ดแรกนอล พูดขึ้น      ขณะที่ข้าพเจ้ายกปืน ข้าพเจ้ายังคงยิงออกไป     เล็งดักหน้าข้าพเจ้าไม่รู้ว่าเผื่อไว้เท่าไหร่       และดูนั่นซิ !    เจ้าไก่ฟ้าตายอยู่กลางอากาศล่วงลงมากระแทกพื้นเสียงดังสนั่นใกล้ฝั่งทะเลสาป       แต่ไกลไปทางข้างหลังของพวกเรา      เป็นการยิงที่ประหลาดอย่างเหลือเกินท่ามกลางสายตาผู้พบเห็น    รวมทั้งพวกไล่ราวเกือบทั้งหมดซึ่งกำลังเดินผ่านพวกเราไปในตอนนี้       ต่างส่งเสียงชมเชย       และพ่อบ้านเสื้อกั๊กแดงผู้เฒ่าเจ็นกิ่นส์หยุดอยู่ข้าง ๆ เรา แล้วกล่าวว่า    "ให้เหยียบได้เลยถ้านี่ไม่ใช่ฝีมือระดับอาจารย์ !" คุณสครูปทำให้ข้าพเจ้าโกรธจากการที่เขาฟาดหลังของข้าพเจ้าอย่างแรงจนเจ็บ       และเกือบทำให้ข้าพเจ้าลั่นกระสุนจากอีกลำกล้องหนึ่งออกไป       ชาลร์สดูเหมือนจะเป็นคนหน้าเป็นไปด้วยอีกคนหนึ่ง      และลอร์ดแรกนอลกล่าวคำแสดงความยินดีสั้น ๆ  "ไม่เคยสนุกกับการยิงปืนมากเท่านี้มาก่อนเลย"      แล้วตะโกนเรียกคนที่ทิ้งเอาไว้ข้างหลังให้มาช่วยกันเก็บซากไก่ฟ้าให้หมด       และระมัดระวังแยกส่วนของข้าพเจ้ากับของเซอร์จูเนียส   ฟอร์เตสคูไว้ให้ดี "คุณน่าจะยิงได้หนึ่งร้อยสี่สิบสามตัวที่ตรงนี้"      เขาพูด     "ไม่นับพวกที่หนีไปได้      ชาลร์ส กับผมนับได้เท่ากัน" ข้าพเจ้าให้ความเห็นว่าข้าพเจ้าไม่คิดว่าจะมีพวกที่หนีไปได้มากนัก       เพราะหัวกระสุนขนาดเบอร์สาม รับใช้ข้าพเจ้าได้เป็นอย่างดี       แล้วขึ้นเรือพายข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งที่นั่นข้าพเจ้าได้รับการแสดงความยินดีอีกครั้ง      และนักยิงปืนที่เหลือทั้งหมดก็ไม่มีปัญหาอะไรอีกแล้วจากสภาพของอากาศ       เราเดินกลับไปที่ปราสาทเพื่อดื่มน้ำชา ขณะที่ข้าพเจ้าดื่มชาหมดถ้วยพอดีลอร์ดแรกนอลซึ่งเดินออกไปจากห้องกลับมาแล้วเรียกพวกเราไปดูผลของการล่า        พวกเราจึงเดินออกไปเห็นว่าพวกมันนอนเรียงรายยาวเหยียดอยู่บนพื้นหญ้าที่ปกคลุมด้วยหิมะในลานสี่เหลี่ยมของปราสาท     เรียงรายเป็นแถวหลักหนึ่งแถวกับอีกสองแถวย่อย "นั่นเป็นฝีมือของคุณกับเซอร์จูเนียส"    คุณสครูปพูด    "ผมสงสัยว่าใครเป็นผู้ชนะ     ผมวางเงินข้างคุณเอาไว้ด้วย   เพื่อนยาก" "ถ้าอย่างนั้นคุณก็โง่มาก"    ข้าพเจ้าตอบอย่างหัวเสีย      เพราะในตอนนั้นข้าพเจ้าลืมเรื่องพนันกันไปจนหมด ข้าพเจ้าจำไม่ได้ว่าไก่ฟ้าถูกสังหารไปทั้งหมดเท่าใด       แต่ได้น้อยกว่าที่หวังเอาไว้เนื่องจากพายุ "เจ็นกิ่นส์"        ลอร์ดแรกนอล พูดกับพ่อบ้านเสื้อกั๊กแดง           "นับส่วนของเซอร์จูเนียส  ฟอร์เตสคูได้เท่าไหร่ ?" "ไก่ฟ้าสองร้อยเจ็ดสิบเจ็ดตัวครับ   นายท่าน   กระต่ายป่าสองตัว    ไก่ป่าสองตัว     และนกพิลาปอีกสามตัวครับ" "แล้วของคุณควอเตอร์เมนได้เท่าไหร่ ?"   ลอร์ดแรกนอลกล่าวเพิ่ม    "และผมต้องขอเตือนท่านสุภาพบุรุษทั้งสองว่า    นกถูกเก็บมาอย่างระมัดระวังที่สุดและดูแลไม่ให้ปะปนกัน      ฉะนั้นการนับของคุณเจ็นกิ่นส์ถือเป็นเด็ดขาด" "ถูกต้องแล้ว"    ข้าพเจ้าตอบ     แต่ว่าแวน  ครูปไม่พูดอะไรเลย      ขณะที่เรารออยู่อย่างกระวนกระวายก็ได้รับคำตอบที่แสนประหลาด "ไก่ฟ้าสองร้อยเจ็ดสิบเจ็ดตัวครับ  นายท่าน   จำนวนเท่ากับของเซอร์จูเนียส      กระต่ายป่าสิบห้าตัว     นกพิลาปสามตัว      นกกระทาสี่ตัว      เป็ดหนึ่งตัว    และหนึ่งจะงอยปาก-ผมหมายถึงไก่ป่าหนึ่งตัวครับ" "ถ้าอย่างนั้นดูเหมือนว่าคุณจะชนะเงินพนัน ๕ ปอนด์ของคุณแล้ว   คุณควอเตอร์เมน      ผมขอแสดงความยินดีกับคุณด้วย"     ลอร์ดแรกนอล พูดขึ้น "หยุดก่อน"   แวน  ครูป พูดขัดขึ้นมา    "พนันกันเฉพาะไก่ฟ้าเท่านั่น     นกอย่างอื่นไม่นับ" "ผมคิดว่าเงื่อนไขคือ นก"   ข้าพเจ้าให้ความเห็น     "แต่พูดตามตรง     ตอนแข่งขันผมก็นึกถึงแต่ไก่ฟ้า    ถ้าอย่างนั้นผมก็มีความเห็นเหมือนกับเซอร์จูเนียส       ฉะนั้นถ้าหากว่าการนับถูกต้องผลก็คือเสมอกันเงินค่าพนันก็ตกไป" "ผมแน่ใจว่าพวกเราทั้งหมดขอขอบคุณการให้ความเห็นของคุณ"    ลอร์ดแรกนอล พูดขึ้น      "เพราะมิฉะนั้นแล้วก็จะเป็นข้อถกเถียงกันไม่มีที่จบ     ด้วยเหตุนี้เซอร์จูเนียสเก็บเงิน ๕ ปอนด์ของคุณเอาไว้      โชคไม่ดีเลย ควอเตอร์เมน"  เขากล่าวเสริมทิ้งคำว่า "คุณ" ไปเสีย    "ที่หาไก่ฟ้าตัวที่บินสูงตัวสุดท้ายที่คุณยิงไม่พบ      มันตกลงไปในทะเลสาปคุณจำได้ไหม     และผมคิดว่ามันคงว่ายขึ้นฝั่งแล้วหนีไปได้" "ใช่แล้ว"    ข้าพเจ้าตอบ    "โดยเฉพาะอย่างยิ่งผมกล้าสาบานได้ว่ามันตายสนิทแล้ว" "ผมก็เช่นเดียวกัน ควอเตอร์เมน     แต่ความจริงที่เหลืออยู่ก็คือว่ามันไม่อยู่ที่นั่น" "ถ้าหากว่าเราได้ตัวไก่ฟ้าทั้งหมดที่เราคิดว่ายิงร่วงลงมาตาย     ถุงใส่นกของเราคงจะใหญ่กว่าที่เรามีอยู่"    แวน  ครูป ให้ความเห็นมีความโล่งใจเป็นอย่างมากฉายอยู่บนใบหน้า     เสริมมาด้วยการแสดงความเห็นใจอย่างน่ารังเกียจของเขา    "นายก็ยิงปืนได้ดีอย่างไม่ธรรมดาเลย ควอเตอร์เมน     ฉันไม่คิดเลยว่านายจะไล่หลังฉันมาติด ๆ อย่างนั้น" "ข้าพเจ้ารู้สึกว่าน่าจะตอบโต้เขา     แต่ยังไม่ทันเพราะลอร์ดแรกนอลพูดขึ้นเสียก่อน "คุณควอเตอร์เมน ยิงปืนได้เยี่ยมกว่าที่จะเรียกว่าดี      การยิงของเขาจากที่ซุ่มยิงเหนือทะเลสาปเยี่ยมยอดที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา       เมื่อคุณไปที่นั่นด้วยกัน เซอร์จูเนียส   คุณนำหน้าเขาอยู่ถึงสามสิบตัว     และคุณยิงปืนมากกว่าเขาถึงสิบเจ็ดนัดที่นั่น" จากคุณ : Sv - [23 ก.ค. 45 15:30:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขณะนั้นพวกเรากำลังจะกลับกันอยู่แล้ว     มีบางอย่างเกิดขึ้น     หนุ่มตากลมชาลร์สวิ่งหอบฮัก ๆ เข้ามายังลานสี่เหลี่ยม      ตามมาด้วยชายอีกคนหนึ่งพร้อมกับสุนัข     เป็นคนที่จัดไว้ให้คอยเก็บนกของข้าพเจ้า     และที่ถืออยู่ในมือของเขาไก่ฟ้าตัวผู้เปียกเปื้อนเลอะเถอะไปทั้งตัวแต่ไม่มีหาง "ผมได้ตัวมันแล้ว   เจ้านาย"    เขาหอบหายใจอย่างหนักเพราะวิ่งมาเร็วมาก     "สุภาพบุรุษร่างเล็ก-ผมหมายถึงนกตัวที่อยู่บนเมฆและเขายิงมันเป็นนัดสุดท้าย        ร่วงลงไปในโคลนแล้วจมอยู่ที่นั่น      ทอมกับผมช่วยกันขุดมันขึ้นมาด้วยท่อนไม้" ลอร์ดแรกนอลรับนกไปแล้วมองสำรวจดู       ตัวมันเย็นจัดแต่เห็นได้ชัดว่าเพิ่งตายเพราะปีกและขายังดัดไปมาได้ "นั่นทำให้จำนวนนกของคุณควอเตอร์เมนเพิ่มขึ้น"     เขาพูด    "ดังนั้น เซอร์จูเนียส จ่ายเงินให้เขาเสียดี ๆ และแสดงความยินดีกับเขาด้วย    เช่นเดียวกับตัวผม" "ผมขอคัดค้าน"    แวน  ครูป ส่งเสียงร้องขึ้น     ท่าทางโกรธมากและดูหยาบคายกว่าปกติ    "ผมจะรู้ได้อย่างไรว่านั่นเป็นไก่ฟ้าของนายควอเตอร์เมน ?     จำนวนเงินที่ต้องจ่ายมันมากกว่า ๕ ปอนด์    และผมมีสิทธิ์ที่จะคัดค้าน" "เพราะว่าคนของผมพูดเช่นนั้น  เซอร์จูเนียส       มากไปกว่านั้นดูจากความสูงที่นกร่วงลงมา     เรื่องที่เขาพูดก็เป็นความจริงอย่างเห็นได้ชัด" จากนั้นเขาสำรวจดูเจ้าไก่ฟ้าอย่างละเอียด       และพบว่ามันมีบาดแผลเพียงแห่งเดียว-ลูกกระสุนเจาะเข้าที่ลำคอตรงโคนของจะงอยปากพอดี      และไม่มีร่องรอยว่ามันทะลุออกไป      "คุณใช้หัวกระสุนเบอร์อะไร   เซอร์จูเนียส ?"    ลอร์ดแรกนอลถาม "เบอร์สี่ ในที่ซุ่มยิงสุดท้าย" "และคุณควอเตอร์เมนใช้หัวกระสุนเบอร์สาม      ตอนนี้มีใครใช้ลูกปืนหัวกระสุนเบอร์สามอีกบ้างไหม ?" ทุกคนสั่นหัว "เจ็นกิ่นส์ ผ่าหัวนกออกดูซิ       ฉันคิดว่าลูกปืนที่ฆ่ามันฝังอยู่ในสมอง" เจ็นกิ่นส์ ทำตามสั่ง      เขาใช้มีดพับฉลาดพอดู     ผ่ากะโหลกมันออกและพบหัวกระสุนอยู่ในนั้น "หัวกระสุนเบอร์สามแน่นอนเลยครับ    เจ้านาย"    เจ็นกิ่นส์พูดขึ้น "คุณเห็นด้วยกับข้อพิสูจน์ไหม  เซอร์จูเนียส"  ลอร์ดแรกนอลพูด     "ตอนนี้เมื่อพนันกันที่นี่ก็จ่ายกันเสียตอนนี้เลย" "ผมมีเงินติดตัวมาไม่พอ"   แวน  ครูป พูดอย่างขุ่นเคือง "ผมคิดว่าคุณใช้บริการธนาคารของผมอยู่"   ลอร์ดแรกนอลพูดอย่างเงียบ ๆ   "คุณเข้าไปเขียนเช็คในบ้านก็ได้     เชิญทุกคนด้วยเลย    ลมข้างนอกนี้เย็นจะแย่อยู่แล้ว" พวกเราจึงพากันเข้าไปยังห้องพักดูดยาเส้น      และลอ์ดแรกนอลเห็นได้ว่าไม่ค่อยจะพอใจนัก     เข้าไปเอาเช็คเปล่าจากห้องทำงานของเขาโดยทันทีแล้วยื่นให้ แวน  ครูป ด้วยท่าทีค่อนข้างจะจริงจัง แวน  ครูป รับมาแล้วส่งให้ข้าพเจ้าพร้อมกับพูดว่า "ผมจำได้แต่ยอดเงิน     แล้วดอกเบี้ยมันเท่าไหร่กัน ?  ขอโทษด้วยที่ต้องรบกวนคุณ     ผมคิดเลขไม่ค่อยเก่งนัก" "ถ้าอย่างนั้นคุณก็แย่ลงมากระหว่างสิบสองปีที่ผ่านมา  เซอร์จูเนียส"    ข้าพเจ้าช่วยไม่ได้ที่ว่าเขาอย่างนั้น   "ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องสนใจเรื่องดอกเบี้ย      ผมได้เงินต้นคืนมาก็พอใจแล้ว" เขาจึงเขียนจำนวนเงินลงบนเช็คจำนวน ๒๕๐ ปอนด์แล้วโยนมันลงบนโต๊ะต่อหน้าข้าพเจ้า     พูดอะไรบางอย่างถึงเรื่องธุรกิจที่มารบกวนเวลาหาความสุข ข้าพเจ้าหยิบเช็คขึ้นมาดูเห็นว่ามันถูกต้องแม้ว่าจะอ่านไม่ค่อยออก       แล้วทำให้หมึกแห้งโดยโบกมันไปมาในอากาศ       ขณะที่ทำอย่างนั้นข้าพเจ้ารู้สึกขึ้นมาในใจว่าข้าพเจ้าไม่ควรแตะต้องเงินของเจ้าจอมขี้โกงคนนี้      จากการที่เอาชนะกลับคืนมาด้วยวิธีเช่นนี้ พ่ายแพ้บางทีอาจเป็นแค่แรงกระตุ้นโง่ ๆ   ข้าพเจ้ากล่าวขึ้นว่า "ลอร์ดแรกนอล      เช็คใบนี้เป็นค่าหนี้ที่ผมบันทึกเป็นหนี้สูญหลายปีมาแล้ว       เมื่อตอนพักกินอาหารกลางวันกันวันนี้คุณพูดถึงโรงพยาบาลคอทเท็จซึ่งคุณพยายามรวบรวมเงินกองทุนบริจาคจากเหล่าเพื่อนบ้าน      และจากการไต่ถามของคุณเซอร์จูเนียสกล่าวว่าเขายังไม่พร้อมที่จะบริจาคให้กับกองทุนนี้       คุณจะกรุณาให้ผมมอบเงินบริจาคของเซอร์จูเนียสจำนวนนี้ให้กับกองทุนจะได้ไหม ?       แล้วข้าพเจ้าส่งเช็คลงชื่อข้าพเจ้าหรือผู้ถือให้ลอร์ดแรกนอล เขามองดูที่จำนวนเงินแล้วจึงเห็นว่ามันไม่ใช่ ๕ ปอนด์   แต่เป็น ๒๕๐ ปอนด์  เขางุนงงอยู่สักครู่จึงถามขึ้น "คุณจะว่าอย่างไรกับน้ำใจอันกว้างขวางของคุณควอเตอร์เมน    เซอร์จูเนียส ?" ไม่มีคำตอบเพราะว่าเซอร์จูเนียสหลบหายไปแล้ว        ข้าพเจ้าไม่พบเขาอีกเลย     ชายผู้น่าสงสารตายอย่างไร้เกียรติ์หลายปีมาแล้ว       เวรกรรมจากความโลภด้วยการฉ้อฉลหลอกลวงกลับมาสนองเขา      เขาล้มละลายจนต้องละทิ้งบ้านเมืองไปยังประเทศอเมริกา       และเขาตายด้วยอุบัติเหตุจากรถไฟในฐานะผู้อพยพ       ข้าพเจ้าได้ยินมาว่าเขาไม่ได้รับเชิญมายิงปืนที่ปราสาทแรกนอลอีกเลย เช็คถูกส่งไปเข้าบัญชีของโรงพยาบาลคอทเท็จ        แต่ไม่ใช่อย่างที่ข้าพเจ้าขอร้อง     ว่าเป็นการบริจาคของเซอร์จูเนียส  ฟอร์เตสคู        สองสามปีต่อมาข้าพเจ้ารู้มาว่าเงินจำนวนนี้ได้นำไปใช้สร้างห้องเล็ก ๆ ที่สถาบันสงเคระห์เด็กป่วยแห่งนี้       ห้องนี้มีชื่อว่าห้องพยาบาลของอัลลัน  ควอเตอร์เมน ที่ข้าพเจ้ามาเล่าเรื่องการยิงปืนในเดือนธันวาคมอยู่นี้ก็เพราะว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพอันยืนนานและใกล้ชิดกับลอร์ดแรกนอล เมื่อลอร์ดแรกนอลพบว่าแวน  ครูป จากไปโดยไม่กล่าวคำอำลาเขาก็ไม่พูดอะไรอีก     เพียงแต่มาจับมือกับข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเพียงแต่อยากจะกล่าวเพิ่มเติมว่านอกจากเรื่องของการแข่งขันที่แทรกเข้ามา      ข้าพเจ้าชื่นชอบการยิงปืนในวันนี้มากจริง ๆ       เมื่อข้าพเจ้ามารวมค่าใช้จ่ายข้าพเจ้ารู้สึกดีใจว่าข้าพเจ้าไม่เคยเสียค่าใช้จ่ายเพื่อความสุขสำราญมากเท่านี้มาก่อนเลย        นี่เป็นรายการที่ข้าพเจ้าคัดลอกออกมาจากสมุดบันทึกเก่า ๆ ของข้าพเจ้า ค่าลูกปืน  รวมทั้งพวกที่ยังไม่ได้ใช้แต่ยกให้ชาลร์สไป ๔  ปอนด์ ค่าใบอนุญาตล่าสัตว์     ๓  ปอนด์ ค่าทิปพ่อบ้านเสื้อกั๊กแดง     ๒  ปอนด์ ค่าทิปให้ชาลร์ส      ๑๐  ชิลลิ่ง ค่าทิปให้กับคนที่ช่วยชาลร์สหาไก่ฟ้า    ๕  ชิลลิ่ง ค่าทิปให้กับคนที่ช่วยเก็บไก่ฟ้าตามหลังข้าพเจ้า  ๑๐  ชิลลิ่ง      รวมค่าใช้จ่าย   ๑๐ ปอนด์  ๕ ชิลลิ่ง จริงทีเดียวกีฬายิงไก่ฟ้าของคนอังกฤษเป็นหรือว่าเคยเป็นกีฬาของเศรษฐี จบบทที่ ๒ จากคุณ : Sv - [23 ก.ค. 45 15:32:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อัลลันเจ๋งไปเลยค่ะ จากคุณ : s_purple - [วันอาสาฬหบูชา 20:18:42 ]