ความคิดเห็นที่ 1 “พี่ไม่ว่าแปลกบ้างเลยเหรอ” นาราฟาเปรยขึ้น “อะไร?” “ก็เด็กคนนั้นไง ทำไมเขาถึงเห็นในสิ่งที่ไม่น่าเห็นได้” “น้องพี่...จักรวาลนี้ยังมีสิ่งที่เราไม่สามารถให้คำอธิบายได้อีกมากมายนักบางทีในตัวพอลอาจจะมีเลือดของชาวแดนฝันปะปนอยู่ด้วยก็ได้” “แต่...นั่นมันเท่ากับผิดกฎหมายเลยนะ” นาราฟาร้องอย่างตกใจ “พี่แค่เดานะแนท แต่เรื่องแบบนี้มันก็เกิดขึ้นได้นี่น่า” “น้องชักอยากรู้จักครอบครัวของเด็กคนนี้แล้วสิ” “นี่คงไม่ได้หมายความว่าเธอจะจับชาวแดนฝันในครอบครัวของเขาหรอกนะ” “ถ้าผิดจริงน้องก็ต้องจับล่ะ พี่ก็รู้ว่านี่มันเป็นความผิดขั้นรุนแรงเลยนะค่ะกับการมีครอบครัวกับคนในโลกนี้” “พี่รู้แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากนี่บางทีเราก็ไม่ต้องเถรตรงมากนักก็ได้” “ก็ยังงี้แหละน้า ต้นเหตุของความล่มจม” หญิงสาวเปรย “ฮ้าว!” พอลอ้าปากหาเต็มที่ขณะนั่งเรียนหนังสืออยู่ “หาวอีกแล้วนะพอล  นี่ไปล้างหน้าซะไป๊” ครูสอนวิชาสังคมติงเมื่อเห็นเด็กชายทำท่าจะฟุบหลับลงบนโต๊ะ “ขอโทษครับ” พอลตอบพลางเดินตาปรือออกจากห้องเรียน “ซ่า..ซ่า..” เด็กชายวักน้ำเย็นขึ้นลูบหน้าพร้อมกับตบแก้มตนเองเบาๆเพื่อขับไล่ความอ่อนเพลียแต่ดูเหมือนน้ำเย็นจะไม่ได้ช่วยอะไรได้มากนัก เด็กชายยังคงเดินตาปรือกลับห้องเรียน ระหว่างทางหูทั้งสองข้างของเขากลับได้ยินเสียงระฆังแว่วมาแต่ไกล เด็กชายเบิ่งตาขึ้นมองหาต้นเสียง ตอนนี้พอลกำลังยืนอยู่ตรงระเบียงทางเดินบนชั้น 3 ของตึกเรียน เขาพยายามใช้สมองอันง่วยงงคิดหาต้นตอของเสียงระฆัง เอ๊ะ... ตั้งแต่เรียนมาก็หลายปีเขาไม่เคยได้ยินเสียงระฆังดังเลยสักครั้ง แถวนี้ก็ไม่มีโบสถ์หรือวัดตั้งอยู่เลยสักแห่ง มันดังมาจากไหนกัน? หรือว่า.... ดวงตาเด็กชายเบิกกว้างขึ้นมาทันที  พอลวิ่งไปทางลงบันไดชั้น 3 บริเวณหัวบันไดทางลงเหนือขึ้นไปคือระฆังทองเหลืองขนาดย่อมที่แขวนเด่นเป็นสง่าอยู่ มันคงถูกแขวนห้อยไว้เป็นระยะเวลามากกว่าสิบปีมาได้แล้ว พอลรู้ดีว่าระฆังใบนี้เคยถูกใช้เป็นระฆังบอกเวลาพักของโรงเรียนแห่งนี้มาก่อน แต่มันก็ถูกทิ้งร้างเอาไว้นานมากแล้ว นานจนแทบจะไม่มีใครนึกถึงมันเลยด้วยซ้ำ พอลเงยหน้าขึ้นจ้องระฆังทองเหลืองใบนั้นเขม็ง .. ไม่มีอะไรผิดปกติจากทุกวันที่เคยมอง ระฆังยังคงห้อยอยู่เช่นเดิมเหมือนทุกวัน ไม่มีความสั่นสะเทือนใดๆเลยสักนิด แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าหูทั้งสองข้างของเด็กชายจะเงียบเสียงระฆังลง มันยังคงก้องกังวานขึ้นเรื่อยๆ .... เรื่อยๆ....และเรื่อยๆ พอลพยายามไม่สนใจฟังเสียงพวกนั้น เด็กชายมุ่งตรงกลับเข้าห้องเรียนในเวลาต่อมา “ช้าจริงนะพอล  มัวไปเถลไถลอยู่ที่ไหนมา” คุณครูผู้แสนเข็มงวดจ้องมองเด็กชายลอดผ่านแว่นตาอันแสนเชยและหนาเตอะของเจ้าหล่อนมา “ผมไม่ได้เถลไถลนะครับ” เด็กชายแก้ตัว แน่นอนเขาไม่มีวันนับเรื่องที่มัวยืนจ้องระฆังอยู่เป็นเรื่องของการเถลไถล “งั้นรึ!” ครูสอนสังคมลากเสียงยานคางราวกับไม่เชื่อถือในคำพูดของเด็กชาย “แต่ดูเธอใช้เวลาในการล้างหน้าล้างตาไปเกือบสิบนาทีเชียวนะ ทั้งๆที่ห้องน้ำก็อยู่ชั้นล่างเท่านั้น” ครูพูดราวกับนับเวลาทุกวินาทีที่เด็กชายหายไป “เอาเถอะไปนั่งที่ซะเดี๋ยวจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ ฉันหวังว่าคราวหน้าเธอคงทำอะไรเร็วกว่านี้นะพอล” “ครับ คราวหน้าผมน่าจะเหาะขึ้นเหาะลงเลยดีกว่า” พอลหันไปกระซิบให้วินที่นั่งข้างๆฟัง “ฉันว่าซุปเปอร์แมนก็เร็วไม่ทันใจยายครูคนนี้หรอก” วินเสริม “นายได้ยินเสียงอะไรมั่งหรือเปล่า?” พอลเปลี่ยนเรื่อง ถามสิ่งที่ค้างคาใจ “เสียงอะไร?” “ระฆัง” “ไม่เห็นได้ยินนี่ อีกอย่างแถวนี้ไม่มีระฆังให้ตีสักหน่อย” “เหรอ งั้นฉันก็คงหูฝาดมั้ง” พอลตอบทั้งๆที่หูทั้งสองข้างยังคงก้องกังวานอยู่ด้วยเสียงของระฆัง “รีบกลับรึเปล่าพอล” วินร้องถามเมื่อกริ่งสัญญาณเลิกเรียนดังขึ้น “ไม่รีบเท่าไหร่หรอก ทำไม?” “ไปเยี่ยมเบลด้วยกันไหม” “วันนี้เบลไม่มาโรงเรียนเหรอ” พอลถามงงๆ “อะไร นี่นายไม่ได้สังเกตเลยรึไง เบลเขาลาป่วยไปอีกคนแล้ว” “ไปก็ไปสิ บ้านเขาก็อยู่หลังโรงเรียนนี้เองนี่” ก่อนกลับบ้านเด็กชายทั้งสองจึงเดินไปเยี่ยมเบลที่บ้านเสียก่อน บ้านของเด็กสาวเป็นตึกแถวสามชั้นที่ด้านหน้าเปิดเป็นร้านขายข้าวแกงเล็กๆร้านหนึ่ง แม้จะยังไม่ใช่เวลาอาหารเย็นแต่คนในร้านก็ดูแน่นขนัดตา “สวัสดีครับคุณป้า ผมมาหาเบลครับ” เด็กชายทั้งสองยกมือไหว้แม่ของเบลที่กำลังง่วนอยู่กับการตักข้าวให้ลูกค้า “เบลเหรอ..อยู่ข้างบนน่ะขึ้นไปสิ” เธอพูดโดยไม่หันมามองเด็กทั้งสองเลย พวกเขาเดินผ่านแขกในร้านไปอย่างทุลักทุเล โต๊ะและเก้าอี้ที่ตั้งอยู่สองข้างของกำแพงกินเนื้อที่ออกมาจนหมดทางเดิน ขึ้นบันไดไปด้านบนก็เจอกับประตูห้องสามบาน “แล้วเบลเขาอยู่ห้องไหนชั้นไหนกันล่ะ” พอลหันไปถามคนต้นคิด “ไม่รู้สิ เราก็ลืมถามคุณป้า” “งั้นเราก็ต้องเปิดเข้าไปดูเองเลยสิ” “แล้วถ้าเกิดไปเจอห้องคนอื่นเข้าจะทำยังไง ยิ่งถ้าเจ้าของห้องอยู่ด้วย เรามิแย่เหรอ” วินติง “ก็เคาะก่อนสิ” เด็กชายตอบพลางเคาะประตูบานแรก “ก๊อกๆๆๆ” เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน เด็กชายพยายามอีกครั้งแต่ผลก็เป็นเช่นเดิม พอลจึงลองบิดลูกบิดดูปรากฎว่ามันล็อคอยู่ “คงไม่ใช่ห้องนี้ละมั้ง” วินเดา เด็กทั้งสองจึงไปยังห้องถัดไป... “เบลอยู่แน่เหรอ นี่เราเปิดมาทุกห้องแล้วนะ” “ลองลงไปถามคุณป้าดูอีกทีดีกว่า” พอลเสนอ “จะกลับกันแล้วเหรอจ๊ะ” แม่ของเด็กสาวร้องถามเมื่อเห็นทั้งสองเดินมา “ผมไม่เจอเบลครับ ห้องของเบลอยู่ห้องไหนครับคุณป้า” “ก็ห้องทางขวาสุดชั้นสองไง” “แต่มันล็อคอยู่นี่ครับ” “อ้าวเหรอ .. เอ ล็อคห้องทำไมกันปกติเบลไม่เคยล็อคนี่” นางบ่นพลางเดินขึ้นไปดู         “เบลเปิดประตูหน่อย เบล..นี่แม่นะเปิดประตูให้แม่หน่อย” เงียบ..ยังคงไม่มีเสียงใดๆลอดผ่านช่องประตูออกมา “เดี๋ยวป้าไปเอากุญแจมาเปิดดีกว่า” นางกล่าวด้วยท่าทางไม่สบายใจเมื่อความพยายามหลายครั้งไม่เป็นผล พอลหันไปมองหน้าเพื่อนด้วยสายตาเป็นกังวลเช่นกัน “นายว่าเบลคิดจะทำอะไร?” วินหันมาสบสายตา “ไม่รู้สิ แต่สถานการณ์แบบนี้ดูไม่ค่อยดีเลย” สองนาทีถัดมาแม่ของเบลก็วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาจากด้านล่าง  นางพยายามไขกุญแจด้วยมือสั่นเทา “คุณป้าครับ ผมไขให้ดีกว่า” พอลอาสาเมื่อเห็นท่าทางของนาง แต่มันก็ไม่ใช่ง่ายนักเพราะกุญแจพวกนั้นมีไม่ต่ำกว่าสิบดอก และแม่ของเบลก็ไม่เคยเขียนหรือทำสัญญลักษณ์เอาไว้ด้วยว่าดอกไหนคือห้องของเบล กว่าพอลจะสามารถไขกกุญแจออกได้ มันก็กินเวลาไปไม่น้อยเลย  เด็กชายดันประตูออกด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง... ภายในห้องนอนของเด็กสาว ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เตียงไม้สีอ่อนถูกตั้งอยู่ทางมุมด้านซ้านสุด ถัดมาคือตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเครื่องแป้งเข้าชุดกัน มุมอีกด้านหนึ่งเป็นที่ตั้งของโต๊ะเรียนและชั้นวางหนังสือ ทุกอย่างดูดีและเรียบร้อยแต่.... ในห้องไม่มีเบล!! “เบลไปไหน?” “คงจะอยู่ในห้องน้ำล่ะมั้ง” แม่ของเธอบอกพลางหมุนลูกบิดประตูอีกบาน “เบล..ลูกอยู่ในนั้นรึเปล่า” นางเคาะประตูเรียกเมื่อไม่สามารถเปิดเข้าไปได้ “เบล!” นางตะโกนเรียกอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง “คุณป้ามีกุญแจไหมครับ” พอลถาม แต่ยังไม่ทันที่นางจะตอบ ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกเสียก่อน เบล..เด็กสาวร่างบางหน้าตาซีดเซียวโผเข้ากอดผู้เป็นมารดาก่อนปล่อยโฮออกมาอย่างระงับไม่อยู่ พอลกับวินมองหน้ากันไปมา  ทั้งสองงุนงงกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น                                                                                                             จากคุณ : ไฟลี่ - [27 ก.ค. 45 14:59:47 A:203.113.38.9 X:]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านมาสองตอนแล้วเริ่มสนุกแล้วครับ สงสัยนิดหนึ่งนะ เรื่องนี้เหตุการณ์ ชือตัวละคร สถานที่ เท่าที่อ่านมาในตอน 1 และตอน 2 มันชวนให้คิดว่า เรื่องนี้น่าจะป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในสังคมพิเศษ ที่ใดที่หนึ่ง และชื่อตัวละครที่ออกไปทางต่างประเทศ ทำให้คนอ่านอาจคิดว่าเป็นเรื่องในสถานที่อื่น แต่พอมีร้านขายข้าวแกง ตรงนี่ +++++ บ้านของเด็กสาวเป็นตึกแถวสามชั้นที่ด้านหน้าเปิดเป็นร้านขายข้าวแกงเล็กๆร้านหนึ่ง แม้จะยังไม่ใช่เวลาอาหารเย็นแต่คนในร้านก็ดูแน่นขนัดตา +++++++ ทำให้เกิดภาพลักษณ์ทาง "สังคมไทย" ขึ้นมาทันที ซึ่งออกจะขัดไปกับบรรยากาศเรื่องที่ผ่านมานิดหนึ่งนะ (ความเห็นส่วนตัว ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกับผมนะ อิอิ) ข้าวแกง นี่ OK  ในต่างประเทศก็มีขาย แต่มันเสมือนเป็นตัวแทนทางวัฒนธรรมของไทย คนอ่านจึงอาจนึกว่าเป็นเมืองไทย เหมือนขนมปังไข่ดาวแฮมเบอเกอร์ ซึ่งมีขายในเมืองไทย แต่มันเป็นสัญลักษณ์ของทางตะวันตก ที่อ่านมาก็สะดุดตรงนี้ล่ะครับ ที่ทำให้พาลเอนเอียงไปคิดว่าเรื่องนี้เกิดในเมืองไทย แทนที่จะเป็น "สังคมพิเศษ" อย่างแต่ก่อน แฮ่ เพราะรัก(เรื่อง)ดอกจึงวิจารณ์เล่น ลองพิจารณาดูนะครับ ^_^ จากคุณ : GTW - [27 ก.ค. 45 21:07:05 A:202.133.173.213 X:]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณนะคะ  เรื่องๆนี้ไฟลี่ตั้งใจจะสร้างขึ้นในสังคมพิเศษ ซึ่งไม่ได้เจาะจงว่าเป็นที่ไหน คงต้องเปลี่ยนอย่างที่คุณว่าแหละค่ะ จากคุณ : ไฟลี่ - [28 ก.ค. 45 09:57:32 A:203.113.39.9 X:]