ความคิดเห็นที่ 1                “พอลเห็นหรือ?” เธอถาม “ทำไมจะไม่เห็นล่ะครับ ก็จู่ๆดวงตาของพี่แนทก็ส่องแสงได้ แล้วแสงนั้นก็ไปอยู่ที่ตาของเบล พี่แนททำแบบนั้นทำไม” “มันเป็นการสะกดจิตชนิดหนึ่งของชาวแดนฝัน ถ้าแนทไม่ทำอย่างนั้นเพื่อนเธอคงไม่ยอมทานข้าวหรอก” เนริออลอธิบาย “แล้วทำไมเบลถึงไม่ยอมทานยาละครับ” “ตอนนั้นเบลไม่ได้ถูกสะกดจิตแล้วจ้ะ พี่ไม่อยากให้เธอทานยาที่มันไม่ได้ถูกกับโรคเลยสักนิด” “อ้อ! แล้วพวกพี่จะหาวิธีรักษาเบลเขายังไง” “ขอเวลาพวกพี่อีกวันหนึ่งแล้วจะรักษาเพื่อนเธอให้หายได้แน่ไม่ต้องห่วง” ชายหนุ่มชาวแดนฝันตอบทั้งๆที่เขาเองก็กลุ้มใจอยู่เช่นกัน เนื่องจากเขาทราบดีว่าโรคของเด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ธรรมดา และในความไม่ธรรมดานี้แหละที่มันเกี่ยวโยงกับชาวแดนฝันอยู่แน่นอน “ขอบคุณครับพี่” “อ้อ! พอล พี่ขอให้ช่วยอะไรอย่างหน่อยสิ” “อะไรครับ” “ช่วยไปหาสาเหตุการป่วยของเพื่อนๆที่โรงเรียนเธอนะว่ามีลักษณะคล้ายเพื่อนเธอคนนี้หรือเปล่า ถ้าใช่ให้รีบมาบอกพี่เลย” “พรุ่งนี้ผมจะไปถามมาให้นะครับ” เด็กชายรับคำ           ระหว่างทางที่เดินกลับมายังร้านขายสัตว์เลี้ยง สายตาของเด็กชายพลันเหลือบไปเห็นร่างๆหนึ่งเข้า ความจริงระยะห่างระหว่างคนทั้งสามกับบุคคลแปลกหน้านั้นไม่ใช่เรื่องง่ายนักเลยที่ใครจะสังเกตเห็นร่างในชุดดำสนิทที่ฟุบอยู่ตรงริมตึกด้านในสุดของซอยตัน พอลสะกิดพี่ทั้งสองให้หยุดดู และเกือบจะในทันทีที่เนริออลวิ่งปราดเข้าไปยังร่างๆนั้น “มาช่วยกันหน่อยเร็ว!!” เสียงชายหนุ่มตะโกนมา “พี่รู้จักเขาหรือครับ” เด็กชายถามขณะที่ช่วยกันพยุงร่างเขา “ไม่รู้ แต่เขาเป็นชาวแดนฝัน” นั่นคือสาเหตุความร้อนใจของชายหนุ่ม ทั้งสามช่วยกันแบกร่างที่สลบไสลของชายแปลกหน้ากลับเข้ามายังร้านขายสัตว์เลี้ยง สองพี่น้องช่วยกันปฐมพยาบาลเขาอย่างรีบเร่ง พอลสังเกตเห็นเลือดสีแดงข้นที่หยดลงพื้น .. ท่าทางบาดแผลเขาไม่ใช่เล็กๆเลย “ผมจะโทรหาหมอนะครับ” พอลอาสา “อย่า! พี่ไม่อยากให้คนนอกรู้เรื่องนี้ แนทติดต่อไปหาหมอทีสิ ไปที่โรงพยาบาลแห่งฝันนั่นแหละ บอกให้เขาเตรียมที่ไว้เดี๋ยวพี่จะพาคนเจ็บไปส่งเขาเสียเลือดมากแล้ว” เนริออลสั่ง หญิงสาวรับคำก่อนผละออกไปยังข้างประตูหลังซึ่งเป็นที่แขวนนาฬิกาไม้เรือนหนึ่งไว้ เธอใช้มือเคาะที่หน้าปัดสามครั้ง “ก๊อกๆๆ” และหน้าปัดนาฬิกานั้นก็หายวับไป กลับกลายมาเป็นหน้าจอมอนิเตอร์ “ติดต่อที่ไหนคะ?” เสียงหญิงสาวในจอพูด “ห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลแห่งฝัน มีคนบาดเจ็บเราจะนำเขาไปส่งในอีกห้านาทีนะ” “ทางโรงพยาบาลรับทราบเรื่องแล้วค่ะ ขอให้ท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ” “ขอบคุณ” นาราฟากล่าวก่อนที่ภาพในจอจะหายไป ระหว่างที่หญิงสาวติดต่อไปยังโรงพยาบาล ทางด้านเด็กชายก็กำลังช่วยเนริออลพยุงชายผู้บาดเจ็บเข้าไปยังประตูลับทางด้านข้างของร้าน ซึ่งแต่เดิมมันเคยเป็นชั้นวางสินค้าอยู่  พ้นประตูมาได้ก็คือห้องขนาดกว้างทาด้วยสีขาวทั่วทั้งห้อง ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือสิ่งใดประดับอยู่ภายในห้องนี้เลย จะมีก็แต่เพียงประตูประตู 2 บานที่ทำจากไม้ทาด้วยสีขาวเช่นเดียวกับห้อง ประตูบานหนึ่งคือทางที่พวกเขาเข้ามาส่วนประตูอีกบานคือทางสำหรับบางสิ่งที่จะเข้ามา ชายหนุ่มชาวแดนฝันส่งสัญญาณบางอย่างทางริมฝีปากของเขา วินาที ต่อมาประตูบานนั้นก็เลื่อนเปิดออก  เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านในมุ่งตรงเข้ามา พวกมันคือม้ายูนิคอร์นจำนวนสี่ตัว ซึ่งถูกเทียมรถที่ทำจากไม้สักทองแกะสลักไว้อย่างสวยงาม แม้ลวดลายของมันจะดูแปลกตาไปบ้าง แต่ก็สามารถบ่งบอกถึงความวิจิตรงดงามและความประณีตของผู้ทำได้เป็นอย่างดี ที่นั่งด้านในถูกบุไว้ด้วยผ้ากำมะหยี่สีดำเนื้อนุ่มราวปุยเมฆ รวมไปถึงผนังด้านข้างที่ป้องกันการกระแทกได้เป็นอย่างดี เขาทั้งสองช่วยกันนำร่างผู้บาดเจ็บวางลงบนเบาะอย่างระมัดระวังก่อนที่เนริออลจะเข้าไปนั่งประจำยังที่คนขับด้านหน้า ส่วนพอลจึงต้องมีหน้าที่คอยดูแลชายบาดเจ็บอยู่ภายในรถม้า “ไปได้!” ทันทีที่สิ้นสุดเสียงของชายหนุ่ม ผนังห้องทั้งสี่รวมทั้งเพดานก็เปิดออก รถเทียมยูนิคอร์นคันนี้จึงได้เคลื่อนตัวมุ่งไปตามทางสายรุ้งซึ่งทอดยาวพาดผ่านกลุ่มหมอกควันที่ลอยอยู่อย่างหนาแน่นรอบกาย การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลาเพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น เด็กชายสังเกตเห็นกลุ่มควันเริ่มจางลงและสุดปลายทางสายรุ้งเบื้องหน้าคือประตูเหล็กดัดบานใหญ่ที่ถูกห้อมล้อมไว้ด้วยดอกกุหลาบขาวนับร้อยพวกมันกำลังเบ่งบานเต็มที่แถมยังส่งกลิ่นหอมลอยมาต้องจมูกของเขาเสียด้วย เหนือขึ้นไปด้านบนของประตูป้ายอักษรสีทองที่ยังคงแขวนเด่นชัดอยู่คือคำว่า “โรงพยาบาลแห่งฝัน” เมื่อผ่านประตูใหญ่เข้ามาได้ ก็แทบจะหมดหน้าที่ของเด็กชายอย่างพอลแล้ว เพราะทันทีที่รถเทียมยูนิคอร์นจอดสนิท เหล่าพยาบาลและหมอต่างกรูกันเข้ามาเพื่อช่วยเหลือผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว ชายแปลกหน้าผู้ได้รับบาดเจ็บคนนั้นถูกนำตัวส่งเข้าห้องฉุกเฉินทันที เด็กชายทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรงพลางถอนหายใจด้วย ความโล่งอก เวลานี้เองเขาถึงได้ตระหนักถึงคุณค่าของเวลาทุกวินาทีที่มีค่าและมีความหมายต่อชีวิตอย่างไร ถ้าหากเขาไม่พบชายผู้นั้นด้วยความบังเอิญ ถ้าหากนาราฟาไม่เร่งรีบที่จะติดต่อทางโรงพยาบาล ถ้าหากเขาและเนริออลไม่เร่งรีบที่จะช่วยเหลือชายแปลกหน้าและถ้าหากการเดินทางครั้งนี้ช้ากว่านี้อีกสักหน่อย ชายผู้นั้นอาจไม่สามารถมีลมหายใจอยู่ต่อได้เช่นนี้ “เหนื่อยมากรึพอล” เนริออลถามหลังจากเสร็จจากการติดต่อกับทางโรงพยาบาล “ครับ แต่ตอนนี้หายแล้ว พี่จะกลับหรือยังครับ” “ก็เอาสิแต่เราคงต้องกลับอีกทางนะ” เขาบอก “อ้าว! แล้วรถม้าคันนั้นละ” “มันมีไว้ใช้สำหรับกรณีฉุกเฉินเท่านั้น ไปเถอะพี่จะพาไปส่งบ้าน อ้อจริงสิ กระเป๋านักเรียนเรายังอยู่ที่ร้านพี่เลยนี่” “ครับ แต่ว่าที่นี่ที่ไหนกันแน่” “ตามพี่มาสิ” พอลเดินตามชายหนุ่มผ่านห้องต่างๆมากมายข้ามไปยังลิฟต์ซึ่งตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งของอาคาร ภายในลิฟต์ก็เป็นลิฟต์ธรรมดาทั่วไปที่เขาเคยขึ้นมาจะต่างกันบ้างก็ตรงที่มีปุ่มสีฟ้าใสปรากฎอยู่ถัดขึ้นไปจากปุ่มหมายเลขสิบสอง เนริออลกดปุ่มหมายเลขหนึ่งทางด้านล่างก่อนหันมาอธิบายให้เด็กชายฟัง “ที่นี่คือโรงพยาบาลแห่งฝัน หรือถ้าจะเรียกตามชาวเมืองที่นี่ก็คือโรงพยาบาลราณานั่นเอง” โรงพยาบาลราณาเป็นชื่อโรงพยาบาลเก่าแก่แห่งหนึ่งของเมืองนี้ มันตั้งอยู่ที่เมืองนี้มานานเสียจนเด็กชายจำไม่ได้ ตัวเขาเองก็เกิดที่โรงพยาบาลนี้ มันตั้งอยู่ทางตอนใต้ของเมืองซึ่งจากบ้านหรือร้านขายสัตว์เลี้ยงของเนริออลคงต้องใช้เวลาเดินทางไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมงจึงจะมาถึง แต่นี่เขากลับใช้เวลาไม่ถึงห้านาที เนริออลเห็นท่าทางงุนงงของเด็กชายแล้วก็อดขำไม่ได้ “ไม่เข้าใจรึพอล เจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่ในโรงพยาบาลนี้ก็คือชาวแดนฝันทั้งนั้น ส่วนด้านหนึ่งพวกเขาก็มีหน้าที่รักษาให้คนในเมืองนี้ อีกส่วนด้านหนึ่งก็ทำหน้าที่รักษาให้กับชาวแดนฝัน “แล้วสองโรงพยาบาลนี้มันต่างกันยังไงครับ” “ไม่ต่างกันหรอก เพียงแต่โรงพยาบาลแห่งฝันจะมีไว้ก็เพื่อชาวแดนฝันและคนที่มีโรคของความฝันเป็นตัวการ มันก็คล้ายๆกับโรงพยาบาลเฉพาะโรคนั่นแหละ” “แล้วเมื่อกี้เรามาทางไหนกัน” “เรามาทางลัดไง” ชายหนุ่มชาวแดนฝันตอบก่อนที่จะก้าวออกจากลิฟต์ วันนี้พอลตื่นขึ้นมาแต่เช้าเนื่องจากกระเป๋านักเรียนและข้าวของต่างๆยังคงกองไว้อยู่ที่ร้ายขายสัตว์เลี้ยง เมื่อวานเนริออลแวะมาส่งเขาที่บ้านก่อน เด็กชายจึงตัดสินใจทิ้งของเหล่านั้นไว้ที่ร้านรวมทั้งการบ้านของเมื่อวานด้วย ซึ่งนั่นเป็นสาเหตุของความกระหืดกระหอบยามเช้าของพอล หลังจากจัดการปั่นการบ้านของเมื่อวานจนเสร็จ (แน่นอนว่ามันไม่ใช่ความสามารถของเขาเพียงคนเดียว)  พอลจึงได้มาเรียน เขาสังเกตเห็นถึงจำนวนนักเรียนในแต่ละห้องที่ดูน้อยลงถนัดตา และในตอนบ่ายของวันนั้นเองคำตอบที่ไม่น่าพิศมัยนักก็มาถึง พอลสามารถหาสาเหตุของการรขาดเรียนของนักเรียนได้ประมาณยี่สิบคนที่มีอาการคล้ายกับเบล ซึ่งจำนวนนี้ยังไม่รวมถึงนักเรียนอีกหลายสิบคนที่เขาไม่อาจเข้าถึงได้ คำตอบนี้สร้างความไม่สบายใจแก่เด็กชายและสองพี่น้องชาวแดนฝันเป็นอย่างมาก “พี่ได้รับผลตรวจของเพื่อนเราจากโรงพยาบาลแล้วนะ” เนริออลหมายถึงเชือกสีดำที่เคยใช้รัดแขนเบลซึ่งได้ถูกส่งไปยังโรงพยาบาลเมื่อวานนี้ “เบลเป็นอะไรครับ” “จะเรียกว่าเป็นโรคชนิดหนึ่งก็ไม่เชิงนัก พี่ก็อธิบายไม่ค่อยถูกเอาเป็นว่าเพื่อนของเธอจะต้องถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลเป็นการด่วนซึ่งรวมทั้งเด็กทั้งหมดที่เป็นด้วย” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าจริงจัง และในไม่ช้าทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นไปตามนั้นจากการช่วยเหลือของชาวแดนฝันทุกคนในแต่ละอาชีพ หมอ พยาบาลและเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลราณา ที่กระตือรือร้นในการรับผู้ป่วย ผู้ประกาศข่าวและหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นที่ช่วยในการกระพือข่าว ครู เจ้าหน้าที่ตำรวจรวมไปถึงพ่อค้าแม่ค้า พนักงานขับรถและผู้คนทั่วไปด้วย ขณะนี้จึงมีเด็กจำนวนมากที่ถูกส่งเข้าไปยังโรงพยาบาลราณา “พี่ว่าน่าแปลกไหมที่เด็กทั้งหมดที่เป็นโรคนี้ล้วนแต่เป็นคนของที่นี่ไม่มีใครสักคนที่เป็นชาวแดนฝันเลย” นาราฟาถามขึ้นขณะนำผู้ป่วยอีกชุดหนึ่งเข้ามาส่งที่โรงพยาบาล                                                                                               จากคุณ : ไฟลี่ - [28 ก.ค. 45 10:11:50 A:203.113.39.9 X:]

ความคิดเห็นที่ 2 โห จินตนาการยอดเลยตอนนี้ ท่าทางเบลจะผิดปรกติไปมากเหมือนกันนะ เป็นอะไร จากคุณ : GTW - [28 ก.ค. 45 14:42:24 A:202.133.172.167 X:]