ความคิดเห็นที่ 1           เฮือนสุนทรี ที่ฉันเห็นวินาทีแรก  ฉันว่าคับแคบจัง มองเข้าไปมองเห็นโต๊ะเก้าอี้วางแน่นไปหมด เห็นเวทีเด่นชัด ตั้งแต่หน้าร้าน ขณะทีเรามาถึงนั่น เป็นการแสดงของลุงคนหนึ่งกำลังตีขิมโน่งเน่งอยู่                                แต่พอเราเดินเข้าไปข้างใน  เราจึงเห็นว่ามีเนื้อที่อีกส่วนหนึ่งที่อยู่ประชิดแม่ปิง ทำเป็นลานกว้างด้านหนึ่ง อีกด้านหนึ่งเป็นศาลา มีท่าขึ้นเรือยื่นลงไปในน้ำเล็กน้อย เรามองเห็นสายน้ำกระทบจันทร์ส่องประกายวับแวบดูมีเสน่ห์เชิญชวนให้ไปชิดใกล้  เราจึงอยากไปนั่งที่โล่งติดริมน้ำรับบรรยากาศมากที่สุด  แต่เสียดายที่ไม่มีโต๊ะว่าง  อีกอย่างหนึ่ง ลมเย็นๆปะทะผิวเนื้อทำให้ขนลุกซู่  คล้ายจะบอกเราโดยอ้อมว่าฝนใกล้จะตก                               แน่ะ  พูดยังไม่ทันขาดคำ ละอองฝนพรมพร่างบางเบา                               เราจึงนั่งในศาลาริมน้ำแทน  คำแรกที่ฉันเอ่ยถามบริกรคือ                               "คุณสุนทรีร้องเพลงคืนนี้หรือเปล่า?"                               "พี่เขาร้องตอนสามทุ่มครับ"                               เจ้าบ๋อยนั่นตอบ..                               เจ้าบ๋อยคนนี้กวนประสาทพวกเราเหลือเกิน ตั้งแต่ตอนแนะนำอาหารแล้ว พูดจากวนๆ แต่เราก็ขำกันไม่ได้คิดมาก  อย่างเช่นตอนที่เราจะขอย้ายโต๊ะไปติดริมน้ำที่ลูกค้าเพิ่งจะลุกนั้น  มันรีบบอกว่า                                "อย่าไปเลยครับพี่ ประเดี๋ยวฝนตก ผมขี้เกียจย้ายอีก"                                พอเจ้าฮุ้งถามเรื่องน้ำขึ้นน้ำลงว่าจะขึ้นถึงริมตลิ่งแค่ไหน มันก็กวนอีก                                "น้ำจะขึ้นก็ตอนเราเอาขาไปลงน้ำ น้ำจะขึ้นขา  แต่น้ำจะลงตอนเราขึ้นท่าน้ำลงฮวบไป"                                ดูมันสิ..ฉันแอบอาฆาตในใจ  ประเดี๋ยวตอนลุกเถอะ  จะไม่ให้ติ๊ปสักบาทเดียว                                แล้วเราก็เลยรวมหัวกันเรียกเจ้าบ๋อยนั้นลับหลังว่า "เจ้าน้ำขึ้น"                                อาจเป็นเพราะยังหัวค่ำ ลูกค้ายังบางตานัก  แต่มาอัดแน่นเลือกนั่งตรงช่วงระเบียงริมน้ำนี่เอง  เราเลือกสั่งอาหารมาสี่ห้าอย่าง  อย่างแรกที่สั่งมาเป็นออเดิร์ฟ คือ ขันโตก  อาหารที่เจ้าบ๋อยนั่นแนะนำ                                ขันโตกของที่นี่ก็จะมี น้ำพริกหนุ่ม แคบหมู ไส้อั่ว แหนม หมูยอ สับปะรด จัดมาเป็นชุด  พวกกระเหรี่ยงอย่างเราก็ลองกันคนละหมุบหมับ..                               ฉันเพิ่งจะได้ลองน้ำพริกหนุ่มวันนี้เอง หลังจากเขี่ยๆพิจารณาครู่หนึ่ง  น้ำพริกหนุ่มก็น้ำพริกจริงๆ เห็นพริกสีเขียวตำแบบแหลกแต่ไม่ละเอียด  รสชาตก็ดีน่ะ แต่ฉันไม่ชอบเพราะรู้สึกว่ามันเผ็ดโดด  แต่พวกที่มาด้วยบอกว่า แคบหมูจิ้มน้ำพริกหนุ่มลำแต๊ๆเจ๊า อย่างหนึ่งที่ฉันว่าเด็ด นั่นคือตำผลไม้รวม อร่อยมากจริงๆ อันนี้ฉันคอนเฟริม เพราะฉันกินจานนี้คนเดียวเกือบจะหมด จิ้มไม่หยุด สับปะรดหวานฉ่ำ ฮื่อ..ชื่นใจ  จานนี้ยัยเป้บอกว่าเพื่อนแนะนำมาว่าถ้ามานั่งที่นี่อย่าลืมสั่ง                              แต่โดยรวมฉันว่าอาหารเขาค่อนข้างอร่อย  สังเกตจากผู้ร่วมโต๊ะนั้นอามือลูบท้องป้อยๆทุกคน   จากคุณ : หนูธันย์ - [30 ก.ค. 45 00:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2                       เมนูของร้านนี้สวย เข้าท่ารายการอาหาร สลับคั่นด้วยคำกลอนสละสลวย  มีรูปสวยของคุณสุนทรีประดับไว้ด้วย                             บทกลอนที่เหมือนจะเป็นแต่งเพื่อเรือนนี้ โดยเฉพาะ รังสรรค์ตัวอักษรโดยคุณ แรคำ ประโดยคำ ไพเราะมากจริง ฉันจึงคัดลอกมา                             " เรือนเหย้าเก่าใหม่ให้นิมิต                               เกิดจากชีวิตจากคิดฝัน                               รวมแรงรวมศรัทธาร่วมฝ่าฝัน                               หลอมหวังหลอมวันหลอมขวัญตน                               จึงได้เรือนงานตำนานเหย้า                               อิ่มสุขในเศร้าเกินเดาด้น                               ต่อแต่นี้ไปไม่กังวล                               จะคงทนอบอุ่น..เฮือนสุนทรี"                                               แรคำ  ประโดยคำ                                พออิ่มแล้ว วงของเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ  ยัยเป้และเพื่อนไม่ได้เจอกันนาน จึงมีเรื่องรำลึกความหลังกันมากมาย  ฉันได้แต่นิ่งฟังเฉยๆ  กวาดสายตาสำรวจ "เฮือน" อย่างพินิจ                                 "เฮือนสนุทรี" ฉันว่า ถ้ามองจากระเบียงเข้าสู่ด้านใน และเวที จะดีกว่ามองจากหน้าร้านเสียอีก  คือ ร้านนี้เขาเล่นระดับพื้น  ถ้าเราอยู่หน้าร้าน พื้นก็จะระดับเดียวกับเวทีเลย  พอลงมาที่ข้างล่าง จะเห็นชัดว่า ส่วนที่เป็นเวทีนั้น เป็นเรือนไม้สองชั้นสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ ที่รื้อฝาออก เห็นเป็นโครงร่างเลย ชั้นล่างจะทำเป็นส่วนเคาน์เตอร์คิดเงิน ขายเทปคุณสุนทรี  ส่วนชั้นสองเป็นส่วนของเวที ฉันมองสูงขึ้นไปคล้ายๆจะเป็นห้องใต้หลังคา มีแสงไฟแลบออกมาแว๊บๆ  คงเป็นที่พักกระมัง                                  บริเวณในร้านนั้นยังประดับประดาด้วยรูปถ่ายคนดังๆที่มาเยี่ยมเยือน รูปเจ้าของร้านคนสวย บทกลอนบทกวี  ที่ฝาผนังเอาโน่นนี่มาติด  ซออู้มั่ง นาฬิกาแบบโบราณ แผนป้ายที่เขียนคำพูดมงคลที่เป็นไม้ ทาสีทอง  อะไรต่อมิอะไร  แต่แปลกที่มองโดยรวมกลับดูเป็นศิลปะคละศิลปิน  มีแจกันใบใหญ่จัดดอกลิลลี่ปากแตร์สีขาวสะพรั่ง  หัวแม่ค้าอย่างฉันคิดปราดๆ ถึงราคาว่าช่อเบ้อเริ่มอย่างนั้นคงเหยียบพัน  ลืมไปว่าที่เมืองเหนือดอกไม้เมืองหนาวราคาย่อมเยากว่ากรุงเทพฯเป็นกอง                                ส่วนเดียวกับเวทีที่อยู่ด้านหน้า มีโต๊ะไม้เตี้ย พร้อมเบาะสำหรับนั่งกับพื้น ไว้สำหรับต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ  ฉันเห็นอาจารย์เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ นั่งเอ้เต้อยู่ที่นั่นในรูปใบใหญ่ที่ขยายติดผนัง                               ต้นไม้ใบหญ้าให้ความรู้สึกสดชื่น  ได้กลิ่นหอมรวยรินของพรรณไม้บางอย่างชื่นใจ ฉันชอบส่วนที่เป็นเวทีมากที่สุดเลย  โปร่ง โล่ง  คือ ทุกจุดในร้านอาหาร เราสามารถจะเห็นเวทีได้อย่างชัดเจน                               อีกอย่างหนึ่งที่ฉันว่าน่ารัก นั้นคือ ป้ายห้องน้ำ  ถ้าห้องน้ำหญิงป้ายที่ติดไว้คือ แม่หญิง แต่ถ้าเป็นผู้ชาย  เขาจะใช้คำว่า ป้อจาย ซึ่งเป็นคำพื้นเมือง และบริกรหญิงชายต่างพูดภาษาเหนือกันเจี้อยแจ้วเจ้าๆน่าฟัง เสน่ห์ชาวเหนืออบอวลไปทั่วเฮือน จากคุณ : หนูธันย์ - [30 ก.ค. 45 00:22:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3          ขณะที่วงสนทนากำลังออกรสชาติ  ยัยเป้เกิดนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้โทรศัพท์หาแม่ของเธอ  แล้วจู่ๆ ยัยเป้ก็ร้องไห้น้ำตาซึมออกมา  พวกเราตกใจ เราได้ยินแต่เธอพึมพำว่า                             "เหรอ จริงเหรอ"                             "โถ..ลูกสงสารแม่จริงเลย"                             ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่ฉันรู้สึกชอบสรรพนามที่ยัยเป้พูดกับแม่ของเธอเสียจริง  ลูกงั้นลูกงี้  ประเดี๋ยวจะเลียนแบบ พูดว่าลูกโง้น ลูกงี้กับแม่ของฉันมั่ง  หวังว่าแม่คงจะชอบมากกว่าอยากจะอ๊วก.                             ยัยเป้น้ำตาไหลพรากๆ ต้องสอดผ้าเช็ดหน้าเข้าไปเช็ดในแว่นตา  สอบถามกันได้ความว่า แม่ของเธอเกิดท้องเสียกระทันหัน  นอนป่วยลำพัง ไม่มีแรง  ยัยเป้ฟังแม่แล้วก็สงสารที่แม่อยู่คนเดียว ลูกสาวอยู่ไกลถึงเชียงใหม่ปรนนิบัติพัดวีได้  ฉันเข้าใจความรู้สึกนี่ดี..หล่อนเป็นห่วงแม่ไง รักมากต้องห่วงมาก  จึงโอบกอดหล่อนไว้เสมือนปลอบโยนในที แล้วแซวว่า                             "ยัยเป้มันเสียดายที่ไม่ได้เป็นลูกกตัญญูชวนป๋วยปี่แป๋กอไง เลยเป่าปี่"                             ยัยนั่นยิ้มออกมาได้ ยิ้มไม่ยิ้มเปล่า ดันกำหมัดชกฉันแก้ขวยทีหนึ่ง  แต่..หมัดหล่อนหนักเป็นบ้าเลย..คนอะไร                            การแสดงขิมของลุงคนนั้นจบลงแล้ว  มีหนุ่มสาวสองคนก้าวขึ้นไปบนเวที ตั้งสายกีต้าร์ต๋องแต๋ง  พวกเราซึ่งอิ่มกันแล้ว จึงอยากจะไปชมใกล้ๆ  จึงขอย้ายโต๊ะ  แต่ย้ายไปแต่ตัวไม่ต้องย้ายจานอาหารไป เพราะอิ่มแล้ว  และมันก็เหลือแต่จานแล้วด้วย..                            เจ้าบ๋อย"น้ำขึ้น" ทำอึกอักอยู่พักหนึ่ง แล้วทำเฟอะฟะออกอาการด้วย การรินน้ำให้แขกโต๊ะข้างๆ แต่มันดันหยิบแก้วผิด หยิบแก้วยัยเป้ไปเติมน้ำแล้วไปวาง  แขกโต๊ะนั้นก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวรู้เต่ารู้แลหยิบไปจิบโดยทันควัน  ทำยังไงล่ะ ต้องเปลี่ยนแก้วใหม่ แทบเปลืองน้ำดื่มโต๊ะเราไปอีกค่อนขวด                           เจ้าบ๋อย"น้ำขึ้น" หัวเราะแฮ่ะๆ แก้ตัวว่า                           "ผมไม่ได้นอนเลยครับเมื่อคืนนี้ ขอโทษด้วย"                           จริงๆเราไม่ได้อยากได้คำขอโทษ แต่เราอยากได้น้ำดื่มใหม่ขวดหนึ่งต่างหาก.. ในที่สุดเราก็ได้ย้ายโต๊ะ  ฉันเลือกโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าติดขอบเวทีเลย  แหม..อยากเห็นคุณสุนทรีชัดๆนี่น่า                            ฉันมองเพลินบนเวที เห็นผู้ชายผมยาวกับกีต้าร์นี่ดูเข้ากั้นเข้ากัน  ส่วนผู้หญิงคนนั้นดูออกจะเป็นทอมบอยเล็กๆ เธอไว้ผมรากไทรเลื้อยระต้นคอ สวมแว่นตา มองเผินๆเหมือนหนุ่มน้อย แต่เสียงใสๆของเธอบ่งบอกชัดว่าเธอเป็นผู้หญิงจริงๆ                             นักร้องหนุ่มสาวคู่นั้นกำลังบรรเลงเพลงโฟล์คซองเก่าๆที่เราคุ้นหูอย่าง 500 Miles, This old guitar และเพลงที่ทำให้ฉันต้องหันหน้าเวทีนั่งฟังนิ่งอย่างตั้งใจ  The  twelfth of never  ของ  Donny Osmond เพลงโปรดสุดขีดของฉัน                           ขณะที่ซาบซึ้งไปกับบทเพลง  ฉันคิดถึงคนที่มีอดีตกับเพลงนี้ ใครคนนั้นมีความทรงจำอันอ่อนหวานสอดแทรกเข้าไปกับบทเพลงนี้ทุกตัวโน๊ต  เพลงนี้เป็นเพลงที่บรรเลงขึ้นระหว่างที่ปาร์ตี้โต๊ะยาวของเหล่าเพื่อนฝูงกำลังครึกครื้นด้วยการสนทนา ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่กลบเสียงเพลงรักอันอ่อนหวาน  ผู้ชายคนหนึ่งร้องเพลงนี้ข้างหูของเพื่อนสาวที่เขาพึงใจ และเมื่อจบเพลงเขาก็สารภาพรักแผ่วเบา   ความรักเริ่มต้นแต่นั้นอย่างสวยงามแต่กลับจบลงด้วยความเศร้าสร้อย เมื่อเขาคนนั้นแสนอายุสั้นจากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควร ไม่มีโอกาสได้สานต่อความรักจนบรรลุสูตรของชีวิต ทิ้งให้เธอผู้นั้นโศกเศร้าอยู่กับความทรงจำที่อ่อนหวานระคนขมขื่น  ใครคนนั้นร้องไห้เงียบๆเมื่อเล่าจบ ทำให้ฉันต้องเสียน้ำตาไปด้วย   ถึงอย่างไรก็ตาม  ฉันว่าใครคนนั้นโชคดี ที่ได้มีโอกาสได้สัมผัสกับความโรแมนติกเช่นนี้ มีผู้หญิงไม่กี่คนหรอกที่จะได้พบอะไรๆน่ารัก แม้จะจบอย่างโศกนาฏกรรมความรักก็ตามที  ในความเห็นอกเห็นใจ ฉันยังมีความริษยานิดๆปนอยู่ด้วย                             I'll love you till the blue bells forget to bloom                             I'll love you still the clover has lost its perfume                             I'll love you till the poets run out of rhyme                             untill the twelfth of never                             And that's so long long time.. จากคุณ : หนูธันย์ - [30 ก.ค. 45 00:23:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4            ฉันซาบซึ้งกับท่อนสุดท้ายยังไม่ทันไร  เพลงที่ร้องต่อไปทำให้ตื่นจากภวังค์ฝันเหมือนโดนกระชาก เพราะมันคือเพลง Happy Birthday สไตล์คันทรี                            ในใจฉันไพล่คิดไปว่า ใครกันหนอเกิดวันเดียวกับเราเลย แต่รู้สึกเสียงแปร่งดังใกล้ตัวเหมือนคนร่วมโต๊ะจะร่วมร้องด้วย  ฉันจึงหันกลับมาก็พบว่า มีเค็กอันเล็กน่ารัก ถูกยกมาวางตรงหน้า พร้อมแสงไฟวับวาวจากเปลวเทียนอันน้อย                                 โอว์..เซอร์ไพรส์..                             เมื่อเพลงจบลง  เสียงนักร้องทอมบอยคนนั้นยังเอ่ยคำอวยพรต่อ                             "วันเกิดคุณอะไรคะ"                             เสียงยัยเป้ตะโกนตอบแทนฉันไป                             "สุขสันต์วันเกิดคุณธันย์น่ะค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆเลย ขอให้สวย ขอให้รวยนะคะ"                             ฉันก็ได้แต่ยิ้มรับ วินาทีนั้นมันพูดไม่ออกเลยจริง มันตื้นตัน                              ได้ยินยัยเป้เอ่ยต่อไปว่า                               "สุขสันต์วันเกิดน่ะเจ๊  เป่าเลยเจ๊เป่าเลย"                               "อธิษฐานก่อนน่ะพี่น่ะ" เพื่อนยัยเป้ร่วมอวยพรด้วย ไม่ได้อธิษฐาน ไม่ได้ขออะไร แต่หัวใจซึมซับความสุข ความตั้งใจของคนรอบข้างอย่างชื่นมื่นที่สุดเลย                               จริงๆพวกเราอิ่มกันแน่นท้อง  ฉะนั้นขนมเค็กนั้นจึงถูกเมิน โดนเล็มเลียเพียงเล็กน้อย ดีนะที่เราตัดแบ่งไปให้นักดนตรีเสียสองชิ้นใหญ่ๆ  แม่สาวทอมบอยยังเอ่ยปากขอบคุณพร้อมกับทิ้งท้ายไว้                                 "ขอบคุณค่า  แหม..อ้วนอีกแล้วเรา"                                 เธอยังคงร้องเพลงให้เราฟังอีกหลายเพลงทีเดียว กระทั่งใกล้เวลาสามทุ่ม  ฉันเริ่มตื่นเต้น เพราะใกล้เวลาที่คุณสุนทรีจะขึ้นเวที ก็พวกเรานั่งอู้กันมานานแล้วนี่นา  อิ่มก็อิ่มแล้วยังต้องรอ  เรียกว่านั่งจนเมื่อย บิดจนเป็นตะกรูด                                 ฉันหันรีหันขวาง พลันสายตาไปปะทะกับร่างหนึ่ง  เธอเป็นสาวร่างเพรียว ทรวดทรงงามระหง สวมชุดผ้าซิ่นลายตีนจกเสื้อแขนกระบอกสีดำเข้าชุด ผมสลวยยาวเหยียดตรงนั้นถูกเกล้าสูงเป็นหางม้าง่ายประดับด้วยปิ่นเงิน                                   คุณสุนทรีนั่นเอง                                     เธอสวยจัง สวยและสาวกว่ารูปถ่ายที่ฉันเห็นตามหนังสือหรือทีวีมากนัก  พอฉันสะกิดให้เพื่อนร่วมโต๊ะหันไปมองเธอเป็นตาเดียว  ซึ่งพอเธอรู้ตัว เธอส่งยิ้มให้ด้วยไมตรี                                   สามทุ่มเป๋ง  เธอจึงนวยนาดขึ้นเวที ซึ่งเป็นบันไดเตี้ยเพียงสามขั้นผ่านหน้าโต๊ะพวกเราเพียงเอื้อมมือ  เธอเอียงหน้าหันมายิ้มจนพวงผมสลวยไหลมาเคลียแก้ม  ฉันยังได้กลิ่นหอมอ่อนโชยจากร่างเธอด้วย                                   เมื่อเธอนั่งประจำที่แล้ว  เธอเริ่มขับขานบทเพลงที่เป็นตำนานโฟล์คซองล้านนาอย่างต่อเนื่อง                                   คุณสุนทรีมีเก้าอี้นั่งประจำ เป็นเก้าอี้ไม้ตัวสูงมีพนักเท้าแขนสามารถหมุนไปมาได้รอบทิศ จุดนั้นสามารถมองลูกค้าในมุมกว้าง และลูกค้าในทุกจุดสามารถมองเห็นเธอได้เช่นกัน  ด้านหลังของเธอเป็นกระจกเงาในกรอบไม้สลักเสลาเป็นรูปลวดลายสวยงาม ที่เธอมักจะหันไปส่องดูหน้าตา ลูบไล้ผมดำมันนั้นอยุ่เนืองๆ                                  เธอมีนักดนตรีหนุ่มสองคนเล่นกีต้าร์ให้  หนุ่มหนึ่งที่เล่นคันทรีโฟลค์กับสาวทอมบอยเมื่อครู่ ส่วนอีกหนุ่มหนึ่งมาใหม่มาดเซอร์ผมยาวเหมือนกันรวบเป็นหางลาง่ายๆ  ก็บอกแล้วว่าหนุ่มคู่กีต้าร์นักดนตรีมักไว้ผมยาว                                หนุ่มมาใหม่นั้น เล่นกีต้าร์และร้องเพลงด้วย  เขาร้องเพลงของคุณจรัลแก้กับคุณสุนทรีเกือบทุกเพลง แต่ที่ฉันถูกหูม๊ากมากๆ คือเพลงหนุ่มเชียงใหม่                                ฉันอดใจไม่ไหวเลยเขียนไปขอเพลงสาวเชียงใหม่ ทั้งๆที่พอจะเดาได้ว่าเธอจะต้องร้องเพลงนี้เพราะเป็นเพลงที่สร้างชื่อเสียงให้เธอ                                 ฉันฉีกกระดาษยิกๆเขียนหนังสือไปสองสามบันทัด เพื่อนเจ้าเป้ยื้อไปอ่านแล้วหัวเราะ แย่งปากกาไปเขียน  จนอ่านได้ความว่า                                 "ขอเพลงสาวเชียงใหม่ค่ะ ชอบเพลงนี้มาก มาจากเมืองกาญจน์เพื่อมาฟัง ป.ล.คุณสุนทรีสวยจัง                                      เพื่อนเจ้าเป้มาเติมว่า "มาจากสุไหงโกลกด้วย"                                      ยัยเป้เห็นดังนั้น จึงร่วมวงด้วย เติมไปว่า " มาจากนครฯด้วยค้า"                                      เป็นที่หัวเราะขบขันลั่นโต๊ะ  พอฉันยืดตัวส่งกระดาษนั้นให้คุณสุนทรีซึ่งกำลังร้องเพลงอยู่ เธออ่านไปด้วย  แล้วปรายตายิ้มค้อนพวกเรา คงจะเป็นประโยคสุดท้ายที่เราชมว่าเธอสวยนั่นเอง จากคุณ : หนูธันย์ - [30 ก.ค. 45 00:25:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5                  คุณสุนทรีได้รับเสียงปรบมือเป็นกำลังใจเมื่อร้องเพลงจบ  เธอกล่าวขอบคุณว่า                                      "ยินดีเจ้า"                                      แล้วหันมาอู้กำคำเมืองทักทายแขก และกลุ่มพวกเราที่พรีเซนต์ตัวเองว่ามาไกล๊ไกล ว่า "มาย่ะหยังกันเจ๊า" ทำเอาสาวๆแย่งกันตอบยกใหญ่                                      และทันทีที่คุณสนุทรีร้องเพลงสาวเชียงใหม่..ฉันถูกอกถูกใจเข้าไปใหญ่ อดรนทนไม่ได้ต้องโทรหาเพื่อนคนหนึ่งเพื่อร่วมฟังด้วยกัน ด้วยรสนิยมเธอออกไปทางเพลงเพื่อชีวิต  ฉันคิดว่าเธอคงจะอภิรมย์พอควรกับดนตรีแนวนี้                                       เพื่อนคนนี้ยังติดใจมีการขอเพลงอีกด้วยผ่านทางโทรศัพท์นี่แหละ  เธออยากฟังเพลง"ใกล้ตาไกลตีน"ของคาราวาน  ฉันยังติงไปว่าไม่ใช่เพลงเธอนี่นา  ยัยนั่นยังว่า                                       "ฉันเคยไปฟังเขาร้องที่ธรรมศาสตร์น่ะ"                                      เอ้าก็เอา  เมื่อฉันเขียนขอเพลงไปอีกที  คุณสุนทรีอ่านแล้วพยักหน้าหงึกๆเป็นเชิงเข้าใจ แล้วถามว่า                                      "ขอฟังมาจากไหนกันเจ้านี่"                                      "กรุงเทพฯค้า รีเควสทางโทรศัพท์"                                      "บ่ยุติธรรมนะเจ้า ไม่พามาด้วยกัน"                                     คุณสุนทรีพ้อยิ้มๆ  นั่นเป็นความเป็นกันเองและน่ารักของเธอ  มีลูกค้าเดินมาขอลายเซ็นและถ่ายรูปเธอขณะร้องเพลงอยู่ตลอดเวลา  เพื่อนเจ้าเป้วิ่งจู๊ดลงไปซื้อเทปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์มาให้เธอเซ็นด้วย                                     เพลินกันโฟล์คซองคำเมืองอย่างเต็มอิ่ม เพลงดังๆไม่ว่าจะเป็นอุ้ยคำ ของกิ๋นคนเมือง พี่สาวครับ และล่องแม่ปิงที่ฟังแล้วยังซึ้งทุกครั้งไป                                      เราอำลาเฮือนสุนทรีเมื่อเวลาห้าทุ่ม เมื่อเราลุกจากโต๊ะ คุณสุนทรียังทักถามว่า                                      "จะกลับกันแล้วหรือเจ้า?"                                      "ค่ะ กลับแล้ว"                                      "โชคดีน่ะเจ้า"                                      เธอยกมือขึ้นเป็นเชิงอำลาพร้อมยิ้มหวาน  ทำให้ฉันรู้สึกดีๆ ต่อเธอมากขึ้น ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นการปฏิบัติต่อลูกค้าทุกคนเช่นนี้เท่าเทียมกัน                                      ฉันประทับใจมาก ไม่ผิดหวังเลยที่ตั้งใจว่ามาเชียงใหม่คราวนี้จะต้องมาเยือมเยือนเฮือนสุนทรี สมใจจริงๆ  คืนนี้คงจะหลับฝันดีเป็นแน่.. จากคุณ : หนูธันย์ - [30 ก.ค. 45 00:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตายตาหลับแน่นอนเจ๊เอ๋ย  อิอิ หมายเหตุ :  ชั้นอ่านนะว๊อย  ไม่ข้ามด้วย จากคุณ : ป้าหนอน - [30 ก.ค. 45 00:41:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมากินและฟังเพลงค่ะ ชอบคุณสุนทรีเหมือนกันค่ะ จากคุณ : ธราธร - [30 ก.ค. 45 01:51:57 A:194.80.32.11 X:10.38.40.120]

ความคิดเห็นที่ 8 ผ๊มก็อ่าน ไม่กระโดดด้วย.. จากคุณ : ซุปฮ้อมหอม - [30 ก.ค. 45 04:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จดไว้เลย .. ไว้ไปเชียงใหม่จะไปฟังคุณสุนทรีร้องเพลงมั่ง ถ้าไปอาทิตย์หน้า จะพิมพ์กระทู้นี้ไปฝากคุณสุนทรีเลยเชียว แต่โน่น สงสัยได้ไปปีหน้า :( จากคุณ : scottie - [30 ก.ค. 45 08:00:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คิดถึงคืนหนึ่งที่  "เฮือนสุนทรี"  สองปีก่อน จากคุณ : คุณหนูนา - [30 ก.ค. 45 08:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านไปได้นิ๊ดนึงค่ะ  เดี๋ยวแวะเข้ามาใหม่ จากคุณ : pencil-2B - [30 ก.ค. 45 11:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จะบอกว่าอ่านจบแล้วไม่ข้ามด้วย แต่เดี๋ยวเจ๊ก็จะหาว่า "ตอนก่อนๆหนูอ่านข้าม" อีกอ่ะดิ ฮี่ๆๆๆ ว่าแต่ว่าเจ๊แน่ใจเหรอคะ ว่าคราวนี้เจ๊เอาเสื้อผ้าไป 'สามชุดเนี่ย - ไม่หอบ' แล้วอ่ะ หนูว่าคะเนจากสายตาวันที่ไปส่งเจ๊ เฉพาะนิยายก็สองถุงยักษ์เข้าไปแล้วววววว เฮ้อ...สงสารก็แต่พี่เป้ หนังสือหรือก็ไม่ได้อ่าน ยังต้องมาช่วยเจ๊แบกขึ้นเชียงใหม่ แล้วยังแบกกลับมากรุงเทพฯอีก ฮี่ๆๆๆๆๆ จากคุณ : แม่มณี - [30 ก.ค. 45 12:12:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เย้ ดีใจ ผลจากการสำรวจจากสวนสัตว์ดุสิตโพลส์ ปรากฏว่า คนที่เข้ามาแปะอ่านจบจริงๆโดยไม่ข้ามไม่กระโดด(อิอิอิ ห้ามหลอกกันน้าาาา) ุคุณป้าที่เคารพ หนูตายตาหลับแน่นอน55555 หลับสนิทตั้งแต่ได้เจอป้าหนแรกแล้ว จำได้อ่ะป่าว นี่ก็แปะเอาใจป้าสุดๆเลยน่ะ แปะน้อยๆ อยากให้ป้าอ่าน ถึงแม้ป้าจะไม่เคยวิจารณ์ติชมเลยก็เถอะ เอาเป็นว่าป้าอุตส่าห์อ่านจบนี้ หนูถือว่าหนูเขียนดีก็แล้วกันน่ะป้าน่ะ555555 คุณธราธร ชอบคุณสุนทรีเหมือนกันหรือค่ะ เจ๊ชอบค่ะ แค่ชอบ แต่ไม่ถึงกับชอบสุดขีด..เป็นนักร้องสุดโปรด อย่างอัลบั้มโฟล์คซองคำเมืองนั้นจะฟังมันอยู่เพลงเดียว เพลงสาวเชียงใหม่นั่นแหละค่ะ รู้สึกว่าเหมือนชีวิตตัวเองไงก็ไม่รู้555 คุณซุปฮ้อมหอม.. อิอิ ดีใจจังที่คุณอ่านจบ แฮ่ๆแสดงว่ากระทู้นี่น่าสนใจใช่มั้ยค่ะ55 คิดเข้าข้างตัวเองตลอด คุณสก๊อตตี้.. ไปๆๆๆ ไปเถอะค่ะ อาหารอร่อย ราคาพอประมาณ ดนตรีไพเราะ คุยกันสบายๆด้วยแหละ ตัวเจ๊เองยังคิดว่า ถ้าหากได้ไปเชียงใหม่อีก จะแวะที่นี่อีกค่ะ.. พี่หนูนา อืมม พี่ไปมาทั่วแล้วเหมือนกันเนอะ สองปีมาแล้วหรือพี่..ที่ไปนั่งมา..บรรยากาศเหมือนที่หนูเล่าไหมเนี้ย..ฮี่ๆๆ จากคุณ : หนูธันย์ - [30 ก.ค. 45 12:25:29 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เฮ้อ ไม่ได้กะเรียกเรตติ้งแต่ประการใด พอดีคอมมันรวนเรมากๆ เลยรีบคลิกส่งยังตอบไม่หมดเลยค่ะ เริ่มจากน้องดินสอสองบี. ว่าจะส่งไปให้ทางเมล์อย่างที่ได้พูดกันไว้ ก็พอดีว่าเมื่อคืนคอมไม่ค่อยดี ทำอะไรไม่ค่อยได้ ตั้งใจจะส่งให้วันนี้เผอิญหนูมาอ่านซ่ะแร้ว หนูมานีๆๆๆๆ แหม...พอเจ๊แอบจับได้ว่ามานีอ่านไม่จบเท่านั้นแหล่ะน่ะ5555เอาเหอะ ยังไงเจ๊ไม่ว่าหรอก มานียังเป็นน้องรักอยุ่น่าาาาา ส่วนทีว่า หอบๆๆช่วยหอบน่ะ เจ๊ตะหากช่วยยัยเป้หอบ ยัยนั่นแบกของฝากบานตะเกียง55555555 ฝากคนโน้นี่สารพัด เห็นแล้ว เอ่อ..รุงรังแทนอ่ะจิ ขอบใจมานีน้า แวะมาอ่าน เห็นชื่อแล้วรู้สึกอุ่นใจว่าถึงจะแตกคอกับป้าแล้ว ยังมีมานีแหละว้า... จากคุณ : หนูธันย์ - [30 ก.ค. 45 12:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 "เฮือนสุนทรี"   เรือนริมน้ำบรรยากาศน่านั่งจังเลยค่ะ   บรรยากาศดี คนไปเีที่ยวก็สุนทรี ขอบคุณที่นำความสุนทรีมาฝากกันค่ะ คนอ่านก็พลอยได้สุนทรีผ่านตัวอักษร   จากคุณ : pencil-2B - [30 ก.ค. 45 13:06:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เฮือนสุนทรี    เคยไปนั่งแค่สองครั้งเอง  แฮ่...   แบบว่าวัยยังไม่ถึงจุดที่จะซึมซาบกับบทเพลง  อิอิ แต่จะว่าไปเพลงแนวโฟกซองค์คำเมืองของทั่งคู่นี่  คนเชียงใหม่เกิดมาก็คงได้ยินกันจนคุ้นหู   จนมันซึมเข้าไปใสสายเลือดแล้วมั้งครับ  เลยไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่ที่จะไปหาฟัง พูดถึงเพลงแนวนี้จะนึกถึงช่วงสงกรานต์ที่เชียงใหม่สมัยก่อนๆ  พอสงกรานต์ทีไร  ก็จะมีเพลงแบบนี้เปิดกันลั่นไปหมดทุกถนน  ได้บรรยากาศมนต์เมืองเหนีอดี คิดถึงบ้านจัง  ไปโหลดเพลงมาฟังดีกว่า  หุๆๆๆ จากคุณ : นายนิรันดร์ - [30 ก.ค. 45 15:24:18 ]

ความคิดเห็นที่ 17 น่าปลื้มใจจริง ๆ ทั้งบรรยากาศเสียงเพลง และความเป็นกันเอง ของเจ้าของถิ่น...อยากไปบ้างจังเลยอะ... จากคุณ : นุภา - [30 ก.ค. 45 15:52:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น้าดิ หนูดินสอสองบี ดีจริงๆ นั่งเพลิน เจ้าของสุนทรีเพราะได้ตังเรา ส่วนเราสุนทรีเพราะอิ่มอร่อยเจริญหูเจริญตา เป็นอย่างงี้ล่ะจ้า เห็นคุณนายนิรันดร์แบบย้ำมาก เรื่องอายุไม่ถึงขึ้นไปซึ้งกับเพลงแบบนี้ สงสัยจังว่าอายุเท่าไหร๋..อืมม.. อย่าบอกว่าสิบแปดน่ะ เท่ากันพอดีเล้ย.. อืมมม ที่บอกว่าคนเหนือชินกับโฟลค์ซองคำเมือง คงจริง แต่ต่างถิ่นคงจะชอบใจ บ้านใดเมืองใดมีวัฒนธรรมให้สืบทอดนี่ถือว่าเป็นบุญน่ะ เป็นรากเหง้าของเมือง เจ๊ยังอิจฉาเชียงใหม่เลยอ่ะ มีเอกลักษณ์ อย่างบ้านเจ๊เอกลักษณ์คือพูดเสียงเหน่อเพี้ยนผิดจากภาษากลาง ที่ว่าเอกลักษณ์เพราะคนต่างถิ่นชอบล้อเรา หุหุหุ บางคนล้อน่ารัก โอเค บางคนล้อแบบ เฮ้อ อยากเอาส้งตีนยัดปากมันจริงๆ อิอิอิ เซ็ง คิดถึงบ้าน กลับไปเยี่ยมบ้านสิค่ะ คุณนุภา หวังว่ากระทู้นี้จะช่วยให้เกิดความอยากมาเที่ยวเมืองไทยเน้อ555 จากคุณ : หนูธันย์ - [30 ก.ค. 45 16:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เคยไปเรือนสุนทรีย์ เหมือนกันค่ะ บรรยากาศดีนะคะ อาหารก็ดีปานกลางค่ะ ชอบที่มีเพลงสไตล์ทางเหนือขับกล่อมไปด้วย ได้บรรยากาศดีมากๆ เลยคุณ ระยะหลังหม่อมฯ มักจะไปเริงร่าแถบภาคใต้เสียส่วนใหญ่  นานแล้วนะคะที่ไม่ได้ขึ้นเหนือ อ่านกระทู้นี้แล้วรู้สึกอยากไปเที่ยวเหนือตะหงิดๆ  เผื่อเจอพวกม้ง พวกแม้ว จะหนีขึ้นดอย ไปเป็น หม่อมดอยเต่า บ้างก็ได้นะคะ ใครจะรู้! จากคุณ : หม่อมมะยมฯ - [30 ก.ค. 45 23:25:05 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ยัยหม่อมดอยเต่าฯ 5555555555555เห็นบรรดาหรีดเดอร์ที่เอามาวางแล้ว แหม..จะหาเรื่องใช่ม่ะย่ะ เอาน้องกบมาแปะได้ไงเดี๋ยวเถอะ อิอิอิ แต่คิดว่าถ้าน้องหม่อมไปเหนือ ไม่มีทางได้ไปอยุ่กับแม้วหรือม้งล่ะค้า5555 เค้ากลัวหม่อมไปยึดอำนาจเค้าสิย่ะ แบบจะเป็นหัวหน้าเผ่าตลอด อิอิ จากคุณ : หนูธันย์ - [30 ก.ค. 45 23:32:34 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ยังไม่ได้อ่านเลยค่ะเจ๊ แหะ ๆ แล่นมาแปะชื่อจองที่ไว้ก่อน เที่ยวเสร็จแย้วจะกลับมาเกาะขอบกระทู้ไปแอ่วเชียงใหม่ต่อนะคะ ^^ จากคุณ : Clear Ice - [31 ก.ค. 45 00:24:42 ]

ความคิดเห็นที่ 22 โฮ่ๆๆ ไอซ์เอ๊ย ไม่ต้องห่วงเจ๊น่ะ ขอให้ไปเที่ยวกรีซให้สนุกเต๊อะ เฮ้อ อิจฉาคนมีฟามรักกกกก จากคุณ : หนูธันย์ - [31 ก.ค. 45 15:30:03 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อิจฉา ๆ คนไปเที่ยว... ต้องไปฟังเพลง ใกล้ตาไกลตีน สักวันหนึ่งคอยดูจิ... เสียดายที่เจ๊ไม่มีรูปมาแปะให้ดูมั่งเลยเนอะ จากคุณ : บุษบามินตรา - [1 ส.ค. 45 16:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดูจากเส้นการเดินทางบนฝ่ามือของคุณบุษบาฯ คาดว่าคงได้ไปอีกแน่นอน รูปพอจะมีอยู่บ้าง แต่คงแปะไม่ได้ค่ะ เพราะที่บ้านดิฉันไม่มีแสกนเนอร์ค่ะ จบข่าว.. จากคุณ : หนูธันย์ - [1 ส.ค. 45 22:15:41 ]