ความคิดเห็นที่ 1 ข้าพเจ้าไม่คิดว่าลอร์ดแรกนอลจะชอบใจนัก        แต่ว่าโชคดีที่เลดี้ลองเด็นเป็นคนช่างพูด      ตอนแรกเลยเธอพูดถึงไข้หวัดที่เล่นงานเธออยู่พร้อมกับจามเป็นระยะช่างน่าสงสารจริง ๆ       แล้วเปลี่ยนผ้าเช็ดหน้าที่ช่วยบรรเทาอาการจามตอนหยุดพักการสนทนา        จากนั้นเธอเริ่มพูดถึงเรื่องธุรกิจตัดสินจากสีหน้าเบื่อหน่ายของเจ้าภาพข้าพเจ้าคิดว่าต้องเป็นเรื่องทรัพย์สิน        สามครั้งที่ข้าพเจ้าได้ยินเขาแนะนำเธอถึงทนายความโดยไม่บังเกิดผลแต่อย่างใด        ท้ายที่สุดเมื่อเขาคิดว่าหลุดออกมาได้เธอหันไปถกเถียงอย่างเผ็ดร้อนกับคุณหมอเจฟฟรี่ยส์เกี่ยวกับเรื่องโบสถ์ -ข้าพเจ้าสรุปว่าเธอเป็นพวก "โลว์เชิช" และหมอเป็นพวก "ไฮเชิช"-ซึ่งเธอยืนกรานให้ท่านลอร์ดเป็นผู้ตัดสิน "พยายามรักษามารยาทของคุณเอาไว้หน่อย  ยอร์ช"      ข้าพเจ้าได้ยินเธอพูดอย่างเข้มงวด      "ปล่อยให้แสดงออกมาขณะที่พูดกันถึงสิ่งเคารพสูงสุด(ส่งเสียงจามออกมา)ย่อมไม่ได้รับการนับถือ      คุณบอกให้ใครไปปิดประตูหน่อยได้ไหม ?   ลมเย็นจะตายอยู่แล้ว        มันแทบจะเป็นไปไม่ได้สำหรับคุณที่จะเห็นด้วยกับเราทั้งสองอย่างที่คุณพูดว่าทำได้        ลองอุปมาดูอย่างนี้ซิคุณหมอเจฟฟรี่ยส์คุณอยู่ขั้วโลกหนึ่งและฉันอยู่ที่อีกขั้วหนึ่ง"(ส่งเสียงจามออกมา) "ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปอยู่ใกล้เส้นศูนย์สูตร"      ข้าพเจ้าได้ยินเสียงเขาบ่นพึมพัมพร้อมกับส่งเสียงคราง ไม่ได้ผลที่จะให้เขา "รักษามารยาท" เอาไว้สำหรับเรื่องนี้ในอีกสี่สิบห้านาทีต่อมา       และด้วยเหตุที่คุณแมนเนอร์ซึ่งนั่งอยู่ทางอีกข้างหนึ่งของข้าพเจ้าพร้อมกับคุณสครูปไม่มีแม่ยายในอนาคตมาขวางกั้นอยู่       ด้วยความเหมาะสมทุกอย่างคุณโฮลมส์กับข้าพเจ้าจึงถูกทิ้งอยู่ตามลำพัง เธอเริ่มต้นโดยกล่าวว่า "ฉันได้ยินมาว่าคุณยิงปืนชนะเซอร์จูเนียส  ฟอร์เตสคูในวันนี้      และชนะเงินเดิมพันจำนวนหนึ่งซึ่งคุณมอบให้โรงพยาบาลค็อทเทจ        ฉันไม่ชอบยิงปืนและไม่ชอบการพนันด้วย       และมันดูแปลกเพราะคุณไม่เหมือนกับคนที่ชอบพนัน        แต่ฉันเกลียดเซอร์จูเนียส  ฟอร์เตสคู นั่นจึงเป็นจุดเชื่อมโยงระหว่างเรา "ผมไม่เคยพูดว่าเกลียดเขา" "คุณไม่เคยพูด     แต่ฉันแน่ใจว่าคุณเกลียดเขา       สีหน้าของคุณเปลี่ยนไปเมื่อฉันเอ่ยชื่อของเขา" "ตามเรื่องที่เกิดขึ้นคุณพูดถูกแล้ว      แต่คุณโฮลมส์ผมอยากให้คุณเข้าใจว่าคุณก็กล่าวได้ถูกต้องด้วยที่บอกว่าผมดูไม่เหมือนกับคนที่ชอบการพนัน"      และข้าพเจ้าเล่าเรื่องที่เกี่ยวกับแวน  คูปและเงิน ๒๕๐ ปอนด์ "อ้าห์ !"   เธอพูดขึ้นเมื่อข้าพเจ้าเล่าเรื่องจบลง    "ฉันแน่ใจอยู่เสมอว่าเขาเป็นคนน่ากลัว      คุณแม่จึงจำเป็นต้องมีฉันเพราะเขาแสร้งทำตัวเป็นพวกโลว์เชิช-แต่นั่นเป็นความลับ" จากนั้นข้าพเจ้าอวยพรให้เธอเนื่องในโอกาสใกล้งานวิวาห์       กล่าวว่าความสุขทั้งหลายจงเป็นความสุขที่ยั่งยืน      มีความสุขเหมือนหนังสือนิทาน       มีลูกชายหญิงงดงาม      รักใคร่สามัคคีกัน    ยศตำแหน่งสูงขึ้น   มั่งคั่งร่ำรวย      มิตรสหายมากมาย      สุขภาพแข็งแรง       มีบ้านโบราณน่ารักตั้งอยู่ในถิ่นที่อันตรายไม่อาจแพ้วพาน-อย่างในปัจจุบันนี้-เป็นที่เคารพรักใคร่ของเหล่าบริวาร       มีช่องทางอาชีพอันสูงส่งซึ่งปิดกั้นผู้คนทั้งหลายเอาไว้        ทุกอย่างดังใจปรารถนาอย่างที่คนที่ไม่ได้เป็นเจ้านายปรารถนาหรือได้รับ        ที่จริงแล้วหลังจากแชมเปญแก้วที่สองข้าพเจ้าเริ่มพูดจาเรื่องพวกนี้ได้อย่างคล่องแคล่ว      เริ่มเปลี่ยนเรื่องไปตามความทรงจำอันขมขื่นในโลกที่สร้างมาอย่างแตกต่างกับคู่อันรุ่งโรจน์สดใสเช่นคู่นี้ เธอฟังข้าพเจ้าพูดอย่างตั้งใจแล้วตอบว่า "ขอขอบคุณน้ำใจและความปรารถนาดี      แต่ว่ามันไม่เตือนใจคุณบ้างหรือคุณควอเตอร์เมน   ว่ามันเป็นลางไม่ดีที่พูดเช่นนั้น ?       ฉันไม่เชื่อว่ามันจะเป็นเช่นนั้น     เมื่อคุณพูดจบลงแล้วคุณก็จะรู้สึกเหมือนกับว่าอนาคตของพวกเรามีม่านบังเอาไว้        เหมือนอย่างเช่นรูปภาพที่แขวนอยู่หลังม่านผ้าไหมสีดอกกุหลาบในห้องทำงานของลอร์ดแรกนอลกับตัวคุณ" "คุณรู้เรื่องนั้นได้อย่างไรกัน ?"   ข้าพเจ้าถามอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงเบา ๆ       เพราะมันเป็นเรื่องบังเอิญอย่างที่สุด     เพราะเมื่อข้าพเจ้ากล่าวคำอวยพรเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามอย่างแบบสมัยเก่าจบลง     ความรู้สึกนี้เข้ามาอยู่ในใจข้าพเจ้าพร้อมกับความทรงจำถึงรูปภาพที่มีม่านบังเอาไว้ที่คุณเซาเวจชี้ให้ข้าพเจ้าดูเมื่อตอนเช้าวานนี้ "ฉันบอกไม่ถูกคุณควอเตอร์เมน    แต่ฉันรู้    คุณกำลังคิดถึงรูปภาพอยู่ไม่ใช่หรือ ? "และถ้าหากว่าผมกำลังคิดอยู่"     ข้าพเจ้ากล่าวหลีกเลี่ยงที่จะตอบตรง ๆ    "มันเป็นอย่างไรหรือ ?   เพราะมันปิดบังทุก ๆ คนเอาไว้      เขาเพียงแต่รูดม่านออกเพื่อดู-คุณ" "สมมุติว่าเขารูดม่านออกวันหนึ่งแล้วไม่เห็นอะไรเลย   คุณควอเตอร์เมน ?" "รูปภาพคงถูกขโมยไปก็เท่านั้นเอง      และเขาก็คงตามหาจนพบ      ไม่ต้องสงสัยเลยไม่ช้าก็เร็วเขาต้องหาจนพบ" "ใช่แล้วไม่ช้าก็เร็ว    แต่ว่าที่ไหนกันเล่า ?             ถ้าหากว่าคุณเคยทำรูปภาพหายไปสักรูปหรือสองรูปคุณควอเตอร์เมน      คุณคงจะตอบคำถามนี้ได้ดีกว่าตัวฉัน" เงียบกันไปสักครู่เพราะการพูดถึงรูปภาพที่หายไปเรียกความทรงจำที่ทำให้ข้าพเจ้าสำลักจนพูดไม่ออก จากนั้นเธอเริ่มพูดขึ้นอีกด้วยเสียงเบา ๆ รวดเร็วและสะกดกั้นความรู้สึกเอาไว้        แต่ออกท่าออกทางอันน่ารักไปด้วยตลอดเวลา       ดวงตาของข้าพเจ้าจับจ้องเธออยู่ตลอด         สีหน้าและท่าทางของเธอเหมือนกับสาวน้อยทันสมัยพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน      ตัวอย่างเช่นงานเต้นรำ     หรือว่าดอกไม้      หรือว่าเพชรพลอย      เธอยิ้มแย้มและหัวเราะเป็นบางครั้ง        เธอเล่นกับถ้วยทองใส่เกลือที่อยู่ตรงหน้าและหยิบเกลือขึ้นมาเล็กน้อยโยนมันข้ามไหล่ซ้ายของเธอไป        แสดงท่าถามข้าพเจ้าว่าเชื่อถือความเชื่อโบราณแบบนี้ไหมแล้วพูดต่อไป แต่ตลอดเวลานั้นเธอพูดถึงแต่สิ่งลี้ลับ        อย่างเช่นว่าข้าพเจ้าคงไม่คิดว่าความคิดของเข้าพเจ้าจะเข้าไปสู่ใจของเธอได้        นี่เป็นตัวอย่างหนึ่งที่เธอพูดถึงข้าพเจ้าไม่อาจสาธยายออกมาได้ทุกถ้อยคำ       มันผ่านมานานหลายปีแล้วความทรงจำของข้าพเจ้าก็เลือนไปบ้าง "ฉันไม่เหมือนกับผู้หญิงโดยทั่วไป      บางอย่างกระตุ้นฉันให้บอกคุณเช่นนั้น       บางอย่างจริงจังและมีอำนาจผลักดันฉันให้เข้มแข็งเหมือนผู้ชาย       มันเป็นเรื่องแปลกที่ฉันไม่เคยพูดเช่นนี้กับใครมาก่อน       อย่างเช่นกับมารดาของฉันหรือแม้แต่ลอร์ดแรกนอล       คงไม่มีพวกเขาสักคนที่จะเข้าใจพวกเขาอาจพากันเข้าใจผิดกันไปหมด       มารดาของฉันคงคิดว่าฉันน่าจะไปพบกับหมอ-ถ้าคุณรู้จักกับหมอคนนั้น ! เขา"      แล้วเธอพยักหน้าไปทางลอร์ดแรกนอล     "เขาคงคิดว่าการหมั้นทำให้ฉันหัวเสีย      หรือไม่ก็คิดว่าฉันศรัทธาในศาสนาจนเกินอายุเลยทำให้คิดมากแล้วทุกอย่างก็จบลง      ตั้งแต่ในวัยเด็กฉันเข้าใจว่าฉันเป็นสิ่งลี้ลับอย่างหนึ่งท่ามกลางสิ่งลี้ลับจำนวนมากมาย         ทั้งหมดนั้นมาสู่ตัวฉันในคืนวันหนึ่งเมื่อฉันอายุได้เก้าปี        ฉันเหมือนกับว่าได้มองเห็นอดีตและอนาคต      ฉันสามารถจับต้องมันได้ทั้งสองด้าน       ไม่ว่าจะเป็นอดีตอันยาวนานหรือว่าอนาคตอันไม่มีที่สิ้นสุด       ฉันไม่รู้ว่าฉันได้เห็นอะไรแต่ก็ยังคงเห็นได้ในบางครั้ง       มันสว่างวูบขึ้นมาแล้วก็วูบหายไป        จิตใจของฉันรับมันเอาไว้ไม่ได้เพราะว่ามันใหญ่กว่าจิตใจของฉันมาก      อย่างเช่นคุณลองเอาตัวหมอเจฟฟรี่ยส์มาใส่ในแก้วไวนใบนี้ดู      มีเพียงความจริงสองสิ่งที่ยังฝังอยู่ในใจของฉัน       อย่างแรกคือมีเรื่องยุ่งยากรอฉันอยู่ข้างหน้ามันเป็นเรื่องประหลาดและไม่ใช่เรื่องยุ่งยากอย่างปกติ        และอย่างที่สองมันแน่นอนและดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ตัวฉันหรือว่าบางส่วนของฉันต้องไปทำบางอย่างที่อาฟริกา        ดินแดนที่ฉันไม่รู้จักนอกจากในหนังสือหยาบ ๆ บางเล่ม      และมีอีกอย่างหนึ่ง-มันเพิ่งเกิดขึ้นเดี๋ยวนี้เอง-ว่าฉันมีเรื่องสำคัญที่จะทำร่วมกับคุณ      นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันจึงสนใจอาฟริกาและตัวคุณ         เล่าเรื่องอาฟริกาและตัวคุณให้ฉันฟังในตอนนี้เลยขณะที่เรายังมีโอกาสอยู่"    และเธอหยุดพูดเกือบจะทันที      แล้วกล่าวต่อด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม         "คุณอยู่ที่นั่นมาตลอดชีวิตเลยใช่ไหม    คุณควอเตอร์เมน ?" "ผมว่ามารดาของคุณคิดถูกถึงเรื่องหมอ    ผมว่าอย่างนั้น"   ข้าพเจ้าพูด "คุณพูดอย่างนั้น     แต่คุณก็ไม่เชื่อ    โอ !  ตัวของคุณน่ะมองเห็นได้อย่างกระจ่างชัดเลยนะคุณควอเตอร์เมน       อย่างน้อยก็ในสายตาของฉัน" ดังนั้นอย่างรวดเร็วเพราะว่าเรื่องนี้รู้สึกน่าอึดอัดและมีสัมผัสถึงอันตราย         ข้าพเจ้าเริ่มเล่าถึงสิ่งแรกที่เกี่ยวกับอาฟริกาที่ข้าพเจ้ายังจำได้        คือตำนานของบุปผาศักดิ์สิทธิ์ที่มีลิงยักษ์เป็นผู้พิทักษ์      ซึ่งข้าพเจ้าได้ฟังมาจากคนขาวที่ใคร ๆ คิดว่าเป็นคนบ้า     เขาใช้ชื่อว่าคุณพี่จอห์น      อีกทั้งข้าพเจ้ายังบอกเธอว่าข้าพเจ้ามีมากกว่านั้น      เพราะว่าข้าพเจ้าเอาตัวอย่างของดอกไม้มาด้วย "โอ !   เอามาให้ฉันดูหน่อย"    เธอร้องขึ้น ข้าพเจ้าตอบว่าเกรงว่าจะทำอย่างนั้นไม่ได้     เพราะว่าดอกไม้ถูกเก็บไว้อย่างปลอดภัยที่กรุงลอนดอนซึ่งข้าพเจ้าจะกลับไปในตอนเช้า        แต่ข้าพเจ้าสัญญาว่าจะส่งภาพวาดสีน้ำขนาดเท่าของจริงมาให้เพราะว่ามีอยู่หลายรูป       เธอถามว่าข้าพเจ้ากำลังจะไปค้นหาดอกไม้นี้หรือ      ข้าพเจ้าตอบว่าหวังไว้อย่างนั้นถ้าข้าพเจ้าจัดการกับสิ่งที่จำเป็นได้เรียบร้อย         ต่อมาเธอถามข้าพเจ้าว่ามีแผนที่จะไปค้นหาอะไรที่อาฟริกาอีกบ้างไหม        ข้าพเจ้าตอบว่ามีหลายเรื่องตัวอย่างเช่น       ข้าพเจ้าได้ยินเรื่องคลุมเครือมาจากคุณพี่จอห์นและถ่ายทอดมาจากอีกคนและสองคนว่ามีชนเผ่าอาศัยอยู่ตอนกลางของอาฟริกาตะวันออก-เป็นพวกอาหรับหรือว่าครึ่งอาหรับ-และกล่าวกันว่าพวกนี้นับถือเด็กที่ยังคงสภาพเป็นเด็กอยู่เสมอ      สำหรับเด็กคนนี้ข้าพเจ้าว่าน่าจะเป็นคนแคระ       แต่ว่าข้าพเจ้าสนใจความเชื่อถือของชนเผ่าพื้นเมืองซึ่งมีประเพณีเฉพาะแตกต่างกันไป       ข้าพเจ้าจึงชอบที่ไปค้นหาความจริงของเรื่องนี้ จากคุณ : Sv - [31 ก.ค. 45 12:04:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "พุดถึงคนอาหรับ"    เธอพูดแทรกขึ้นมา     "ฉันจะเล่าเรื่องประหลาดให้ฟัง       เมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็กเล็ก ๆ อายุแปดหรือเก้าปี -ก่อนหน้าที่ฉันได้การรับรู้อย่างที่ฉันเล่าให้คุณฟังแล้ว-ฉันกำลังเล่นอยู่ที่สวนเค็นซิงตัน       เพราะเราอาศัยอยู่ที่กรุงลอนดอนในตอนนั้นภายใต้การดูแลของครูพี่เลี้ยง      ขณะที่เธอกำลังพูดคุยกับชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ซึ่งเธอบอกว่าเป็นญาติ     เธอให้ฉันไปวิ่งเล่นกับห่วงอย่ารบกวนเธอ      ฉันจึงตีห่วงข้ามสนามหญ้าไปยังหมู่ต้นเอ็ลม       จากด้านหลังต้นไม้ต้นหนึ่งมีชายสองคนปรากฏกายออกมาสวมเสื้อคลุมขาวและมีผ้าโพกหัว      มองมาที่ฉันด้วยท่าทางเหมือนกับภาพที่เขียนไว้ในสมุดรูปภาพ       คนหนึ่งสูงอายุกว่ามีนัยน์ตาดำเป็นประกาย     จมูกงุ้มและมีเครายาวสีเทา        อีกคนหนึ่งอายุน้อยกว่าและฉันจำเขาได้ไม่ดีนัก        ทั้งคู่มีผิวสีน้ำตาลนอกจากนั้นแล้วเขาเหมือนกับคนผิวขาวไม่เหมือนกับพวกนิโกร     ห่วงของฉันชนกับชายที่มีอายุมากกว่า       ฉันจึงยืนนิ่งอยู่ไม่รู้ว่าจะพูดว่าอย่างไรดี       เขาโค้งตัวอย่างสุภาพแล้วหยิบมันขึ้นมาแต่ไม่ได้ส่งคืนมาให้ฉัน      เขาพูดกันเองอย่างรวดเร็ว        และคนหนึ่งชี้มาที่ปานรูปจันทร์เสี้ยวที่คุณเห็นอยู่ตรงคอของฉัน      เพราะตอนนั้นอากาศร้อนฉันจึงสวมเสื้อคลุมคอลึก       และเพราะรูปปานนี้พ่อจึงตั้งชื่อให้ฉันว่าลูนา     ชายสูงอายุในสองคนนั้นพูดด้วยภาษาอังกฤษตะกุกตะกัก "หนูชื่ออะไรหรือ    สาวน้อยคนสวย ?" ฉันบอกเขาว่าฉันชื่อลูนา  โฮลมส์        จากนั้นเขาดึงกล่องทำจากไม้เนื้อหอมออกมาจากเสื้อคลุม     เปิดฝากล่องเอาขนมหวานออกมามันดูเหมือนกับแช่แข็งเอาไว้       เขาให้ฉันชิ้นหนึ่งซึ่งมันดูหวานน่ากินมาก      ฉันจึงเอาใส่ปาก        จากนั้นเขากลิ้งห่วงไปตามพื้นเข้าไปใต้ร่มเงาของหมู่ไม้-ตอนนั้นเป็นเวลาเย็นเริ่มจะมืด-แล้วพูดว่า   "วิ่งไปเก็บมันมา  หนูน้อย !" "ฉันเริ่มวิ่งออกไป      แต่รสชาดบางอย่างจากขนมหวานทำให้ฉันคายมันออกจากปาก       จากนั้นทุกอย่างก็พร่ามัวไปหมด       และสิ่งต่อมาที่ฉันจำได้ก็คือพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนคนตะวันออกที่อายุน้อยกว่าพร้อมกับพี่เลี้ยงและ "ญาติ" ของเธอที่มีร่างกายแข็งแรงคล้ายทหาร      ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเรา" "หนูน้อยไม่สบาย    ชายอาหรับสูงอายุพูดขึ้น      เรากำลังไปหาตำรวจ" "แกวางเด็กลงเสีย"   เสียงตอบจาก "ญาติ"  พร้อมกับกำปั้นของเขาที่เตรียมพร้อม       จากนั้นฉันหมดสติไปอีก        และเมื่อฉันรู้สึกตัวอีกครั้งชายเสื้อคลุมขาวทั้งสองคนหายตัวไปแล้ว        ตลอดทางกลับบ้านพี่เลี้ยงของฉันตำหนิที่รับขนมจากคนแปลกหน้า       กล่าวว่าถ้าผู้ปกครองของฉันรู้เข้า       ฉันจะต้องถูกเฆี่ยนและกักตัวไว้ในห้องนอน        แน่ละ   ฉันอ้อนวอนเธอไม่ให้บอกผู้ปกครองของฉันและท้ายที่สุดเธอก็ยินยอม       คุณรู้ไหม     ฉันคิดว่าคุณเป็นคนแรกที่ฉันกล่าวถึงเรื่องนี้       ซึ่งฉันแน่ใจว่าพี่เลี้ยงของฉันจะไม่พูดออกมาสักคำ      และหลังจากนั้น     เมื่อเราเข้ามาเดินเล่นในสวน "ญาติ" ของเธอตามมาดูแลเราด้วยทุกครั้ง       และในตอนท้ายฉันคิดว่าเธอแต่งงานไปกับเขา" "คุณเชื่อว่าขนมหวานนั้นเป็นยาอย่างนั้นหรือ ?"    ข้าพเจ้าถาม เธอพยักหน้า     "มีบางสิ่งแปลกประหลาดมากอยู่ในนั้น     มันเป็นคืนหนึ่งหรือสองคืนหลังจากที่ฉันชิมมันฉันจึงได้พบกับสิ่งที่ตอนนี้ฉันเรียกว่าการรับรู้ของฉัน       และเริ่มนึกถึงเกี่ยวกับอาฟริกา" "คุณเคยพบกับคนพวกนี้อีกไหม ?"    ข้าพเจ้าถาม "ไม่เคยเลย" ในตอนนี้เองข้าพเจ้าได้ยินเสียงเลดีลองเด็นกล่าวขึ้นอย่างเข้มงวด "แม่หนูลูนา     ฉันเสียใจที่ต้องขัดจังหวะการสนทนาอย่างดูดดื่มของเธอ      แต่ว่าพวกเรากำลังคอยเธออยู่" เราจึงจบการสนทนาลง     และข้าพเจ้าต้องตกใจเมื่อเห็นว่าทุกคนลุกขึ้นยืนกันหมดแล้วยกเว้นเราสองคน คุณโฮลมส์จึงจากไปอย่างรวดเร็ว       ขณะที่คุณสครูปกระซิบใส่หูของข้าพเจ้าพร้อมกับเสียงหัวเราะคิก ๆ "ฉันว่านะ อัลลัน      ถ้าคุณยังติดพันอยู่กับผู้หญิงของเขาอยู่อย่างนั้น     ท่านลอร์ดคงจะต้องหมั่นไส้คุณ" "อย่าโง่ไปหน่อยเลย"   ข้าพเจ้าตอบย้อนเขาไป      แต่ว่ามีบางอย่างในคำพูดของเขา       เพราะขณะที่ลอร์ดแรกนอลกำลังเดินไปอีกทางด้านหนึ่งของโต๊ะ      เขาพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำและทำท่าฝืนยิ้ม "ว่าไง ควอเตอร์เมน      ผมหวังว่างานเลี้ยงของคุณคงไม่น่าเบื่อเหมือนกับของผม       แม้ว่าคุณไม่ค่อยอยากอาหารเลย" ถึงตรงนั้นข้าพเจ้ารู้สึกว่าจำไม่ได้ว่ากินอะไรอีกหลังจากอาหารชุดแรก        เมื่อรู้สึกอย่างนั้นแล้วข้าพเจ้าจึงปฏิเสธการพยายามชวนสนทนาจากคุณสครูป        นั่งอยู่เงียบ ๆ ดื่มเหล้าองุ่นแดงพร้อมกับผลอินทผลัม      จนกระทั่งหลังจากนั้นอีกไม่นานเรากลับไปที่ห้องรับแขก         ที่นั่นข้าพเจ้านั่งห่างจากคุณโฮลมส์ให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้และดูหนังสือภาพของนครเยรูซาเล็ม ขณะที่ข้าพเจ้าดูหนังสืออยู่อย่างนั้น       ลอร์ดแรกนอลเกิดความสงสารที่เห็นข้าพเจ้าอยู่คนเดียวหรือจาการยุของคุณโฮลมส์        ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าเป็นอย่างไหนกันแน่มานั่งคุยกับข้าพเจ้าถึงการล่าสัตว์ใหญ่ในอาฟริกา        อีกทั้งยังถามถึงที่อยู่ถาวรของข้าพเจ้าในดินแดนนั้น         ข้าพเจ้าบอกเขาว่าที่เดอร์บัน        และถามเขาว่าอยากรู้ไปทำไม "เพราะว่าคุณโฮลมส์ดูเหมือนจะหลงไหลดินแดนแห่งนั้น        และผมคาดว่าจะต้องถูกลากตัวไปที่นั่นสักวันหนึ่ง"       เขาตอบอย่างเงียบขรึมมันดูเหมือนจะเป็นลาง ถึงตรงนี้การสนทนาของเราถูกขัดจังหวะโดยเลดี้ล็องเดน      ซึ่งมากล่าวคำอำลาลูกเขยในอนาคตของเธอ      เธอกล่าวว่าเธอต้องกลับไปนอนและแช่เท้าไว้ในน้ำผสมมัสตาดเพราะว่าอาการไข้หวัดของเธอแย่ลงมาก       ทิ้งความสงสัยไว้ที่ข้าพเจ้าว่าเธอทำอย่างนั้นบนเตียงนอนเลยหรือ         ข้าพเจ้าแนะนำเธอให้กินยาควีนิน        คำแนะนำที่เธอฟังอย่างไม่ให้ความสำคัญนักโดยออกความเห็นด้วยน้ำเสียงค่อนข้างจะเย็นชาว่าเธอคาดว่าข้าพเจ้าคงนั่งถ่างตาอยู่ตลอดทั้งคืนที่อาฟริกา          ข้าพเจ้าตอบว่าบ่อยครั้งที่ข้าพเจ้าทำอย่างนั้นนั่งรอจนพระอาทิตย์ขึ้นในเช้าวันต่อมา     ทำให้พวกหัวสูงชาวอังกฤษในที่นั่นพากันขุ่นเคืองข้าพเจ้า เราจากกันตรงนั้นและข้าพเจ้าไม่ได้พบเธออีกเลย        เธอตายไปหลายปีแล้วดวงวิญญาณที่น่าสงสาร      และข้าพเจ้าคาดว่าตอนนี้ร่างของเธอคงแข็งทื่อเปล่าเปลี่ยวอยู่ในสุสาน        เพราะว่าข้าพเจ้านึกไม่ออกเลยว่าเธอเคยมีเพื่อนกับเขาสักคนหนึ่ง           พวกเขาพูดกันถึงอิทธิพลของพ่อแม่ที่จะสืบทอดอุปนิสัยถึงลูกหลานกันเป็นอย่างมากในวันนี้        แต่ว่าข้าพเจ้าไม่ค่อยเชื่อพวกเขาเท่าไหร่นัก       ตัวอย่างเช่นใครจะนึกฝันถึงคนที่มีบุคลิกแตกต่างกันในทุก ๆ ด้านอย่างเช่นเลดี้ลองเด็นกับลูกสาวของเธอ      คุณโฮลมส์กับเธอเป็นแม่ลูกกันจริงหรือ ?      ร่างกายของเราไม่ต้องสงสัยได้รับการถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษแต่ไม่ใช่บุคลิกนิสัยของเรา       มันมาจากที่อื่นอันห่างไกล เหล่าแขกที่ดีจำนวนมากพากันลากลับไปพร้อมกัน       เพราะว่าพวกเขาต้องนั่งรถไปอีกไกลในคืนที่หนาวเย็น      แม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงแค่สี่ทุ่ม       และเป็นเรื่องปกติในสมัยนั้นแม้แต่ในปราสาทที่หรูหราเรากินเลี้ยงกันถึงเจ็ดโมงเช้า       จบบทที่ ๓ จากคุณ : Sv - [31 ก.ค. 45 12:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอแถลงเพิ่มเติมนิดหนึ่งครับ สำหรับผู้อ่านที่สนใจนิยายชุด Allan Quatermain ของ Haggard ... นิยายการผจญภัยของอัลลันภาคเกี่ยวกับสาวซูลู "มามีนา" ที่ผู้แต่ง เอ่ยถึงในบทนี้ อยู่ในตอน "Child of Storm" ครับ (แปลเป็นไทยโดยคุณชาลี เอื่ยมกระสินธุ์ ชื่อ "ธิดาแห่งพายุ" - สำนักพิมพ์ต้นไม้ พ.ศ. 2539) เรื่องนี้เป็นเล่มสองของไตรภาคนิยายประวัติศาสตร์ซูลูที่มีพระเอก อัลลันมาเกี่ยวข้อง ซึ่งเริ่มต้นด้วย "Marie" (กล่าวถึงภรรยาคนแรกของอัลลัน Marie Marais) ติดตามด้วย "Child of Storm" และจบลงด้วย "Finished" จากคุณ : A Muggle - [1 ส.ค. 45 07:22:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาคอยตามอ่าน ตาม save เก็บเหมือนเคยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้คุณ sv แปลจนจบนะคะ Links บทที่ ๑ อัลลันสอนยิงปืนhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1630488/W1630488.html บทที่ ๒ อัลลันรับคำท้าhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1646877/W1646877.html จากคุณ : s_purple - [1 ส.ค. 45 20:44:53 ]