ความคิดเห็นที่ 1             ใช่แล้วล่ะที่นี้คือโรงเรียนวัลลวิทยาซึ่งก่อตั้งขึ้นโดยชาวแดนฝันผู้หนึ่งซึ่งก็คือฟาเรดา ผู้เชี่ยวชาญทางด้านจิตวิทยามนุษย์ โรงเรียนแห่งนี้เปิดสอนระดับมัธยมต้นถึงมัธยมปลายและเป็นโรงเรียนที่มีชื่อแห่งหนึ่งของเมืองนี้ จุดประสงค์ของการก่อตั้งโรงเรียนนี้นอกจากเพื่อให้ความรู้การศึกษาเเก่เด็กและเยาวชนแล้ว ยังมีจุดประสงค์ลับอีกอย่างหนึ่งคือ การศึกษาจิตใจของเด็กช่วงวัยรุ่นซึ่งบางทีก็อาจรวมไปถึงผู้ปกครอง ครูและเจ้าหน้าที่ทุกคนในโรงเรียน โดยโครงการนี้ก่อตั้งมานานหลายสิบปีแล้วเพื่อเก็บรวบรวมข้อมูลของมนุษย์ในแต่ละสมัย ใช้เวลาไม่นานนักชายหนุ่มชาวแดนฝันก็สามารถติดต่อกับผู้อำนวยการของโรงเรียนแห่งนี้ได้เป็นผลสำเร็จ   ฟาเรดาเป็นชายชราร่างเล็กผมสีขาวโผลนเกือบทั้งศีรษะ  รอยเหี่ยวย่นแห่งวัยปรากฏขึ้นทั้งบนใบหน้าและร่างกาย แว่นตารียาวสีเงินวาวถูกสวมไว้บนดั้งจมูกตัดกับดวงตาสีเงินเข้มจนเกือบดำที่แม้จะทอประกาย อ่อนล้า แต่ก็ยังแฝงไว้ซึ่งความเยือกเย็นสุขุมรอบคอบ บุคคลิกเหล่านี้จึงส่งผลให้เขาดูเป็นมิตรและน่าเคารพยำเกรงในขณะเดียวกัน เนริออลพยายามอธิบายถึงปัญหาโรคร้ายที่กำลังเผชิญอยู่อย่างละเอียด รวดเร็วและครอบคลุมหมดทุกปัญหา “ไม่น่าเชื่อว่าจะร้ายแรงได้ถึงขนาดนี้ ข้ายินดีที่จะไปช่วยแต่ต้องขอเวลาเตรียมตัวสักครู่ ท่านทั้งสองกลับไปก่อนเถอะประมาณสักทุ่มนึงข้าจะตามทานไป”ฟาเรดากล่าว “ขอบคุณท่านมากเมืองของเราเป็นหนี้ท่านแล้ว”เนริออลกล่าวด้วยน้ำเสียงตื้นตัน “อย่าพูดเช่นนั้นเลย หากสิ่งนี้เกิดขึ้นจากพวกเราชาวแดนฝันจริงพวกเราทุกคนก็ควรมีส่วนร่วมในปัญหาครั้งนี้” ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ “ถ้างั้นข้าคงไม่รบกวนท่านแล้ว” แต่ก่อนที่ทั้งสองจะก้าวออกจากห้อง ฟาเรดาก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงปนความแปลกใจเล็กน้อยว่า “เด็กชายที่อยู่กับท่านผู้นี้เป็นใครกัน?” “พอลเป็นเพื่อนข้า เพื่อนของเขาหลายคนป่วยเป็นโรคนี้เขาจึงร้อนใจอยากหาวิธีช่วยเพื่อน” “เจ้าคงกังวลมากสินะ”ชายชราหันมาทางพอล “ครับ ผมเป็นห่วงพวกเขามาก” “ข้าสัญญาว่าจะช่วยพวกเขาเอง เจ้าเลิกกังวลเถอะ” “ขอบคุณครับ” เด็กชายตอบและโดยไม่รู้สาเหตุ  ใจของเขาก็สงบลงได้ในทันทีทั้งๆที่หลายวันมานี้เขามักกังวลอยู่ตลอดเวลากับเรื่องของเบลและเพื่อน “พี่พาพอลไปส่งที่บ้านดีกว่า เริ่มค่ำแล้วแม่เธอคงเป็นห่วงน่าดู” เนริออลบอกเมื่อเดินกลับขึ้นมาบนดาดฟ้า “ผมบอกแม่ไว้แล้วครับว่าจะไปเยี่ยมเบล” เด็กชายตอบพลางนึกไปถึงเสียงบ่นของมารดายามเมื่อเขาบอกจะกลับบ้านค่ำหน่อย “แล้วที่กลับอยู่ทุกวันนี้ไม่ค่ำหรือไงยะ บ้านกับโรงเรียนก็อยู่ห่างกันแค่นี้” “โธ่แม่! เบลเขาอยู่โรงพยาบาลนะครับ ผมอยากไปเยี่ยมเธอบ้าง” “แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่เรื่องไปเยี่ยมเบล เพียงแต่อยากให้เราหัดกลับบ้านให้มันเร็วๆมั่ง” “ผมก็ไม่ได้เถลไถลที่ไหนนี่ครับ ก็แค่แวะไปร้านของพี่นัทเท่านั้นเอง” “พูดถึงพี่คนนี้หลายรอบแล้วนะพอล แม่ชักอยากจะเห็นหน้าเพื่อนลูกคนนี้ซะแล้วสิ” มารดาเด็กชายเปรย “แล้วผมจะพามาบ้านเรานะครับ”พอลพูดกับแม่ไว้เช่นนั้น เปกาซัสสีทองบินล่อนลงบริเวณสุดซอยฝั่งตรงข้ามกับบ้านของเด็กชาย “พี่นัทเข้าไปในบ้าานกับผมนะครับ” พอลเอ่ยชวน ชายหนุ่มชั่งใจคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบตกลงเนื่องจากเขาเองก็อยากรู้จักครอบครัวและความเป็นอยู่ของคนในเมืองนี้ “ผมกลับมาแล้วครับ” พอลบอกขณะเดินเข้าประตูมาโดยมีชายหนุ่มชาวแดนฝันตามหลังมาด้วย “เบลเป็นยังไงบ้างละลูก” เสียงดังมาจากห้องครัว เด็กชายจึงเดินเข้าไปหาในห้องครัว “ไม่ดีขึ้นเลยครับ...โอ้โฮกับข้าววันนี้น่าทานจัง” เด็กชายกล่าวพลางหยิบปลาทอดจากจานมาเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย “ไปล้างมือซะก่อนไป๊ ดูสิเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลเชื้อโรคเต็มตัวไปหมด” นางว่าอย่างไม่ค่อยจริงจังนัก “แม่ครับ วันนี้ผมกับพี่นัทไปเยี่ยมเบลที่โรงพยาบาลมา  เขาเลยพาผมมาส่ง” พอลพูดขณะที่ปากยังคงเคี้ยวตุ้ยๆ “อ้าวเรอะ แล้วเขาอยู่ไหนล่ะ” “ห้องนั่งเล่นครับ” นั่นแหละมารดาของเขาจึงได้ผละออกมาจากเตาไปหาแขกของลูกชายได้  เนริออลทำความเคารพมารดาของเด็กชายตามแบบฉบับที่เขาเคยเรียนรู้มา  แม่ของพอลเป็นหญิงร่างเล็กออกไปทางท้วมเล็กน้อย การแต่งกายบ่งชัดถึงอาชีพแม่บ้านและการทำกับข้าวอยู่หน้าเตามาเป็นเวลาหลายชั่วโมง “ขอบใจนะที่อุตส่ามาส่งลูกชายป้า”นางเอ่ยขึ้น “ไม่เป็นไรครับ” “พี่นัทอยู่ทานข้าวกับผมนะครับ” เด็กชายเอ่ยชวนแทรกขึ้นมา “นั่นสิอยู่ทานข้าวกับป้าก่อนนะ” นางชวนด้วยความเต็มใจ “ขอบคุณครับ” อาหารค่ำเมื้อนี้จึงมีแขกรับเชิญมาร่วมรับประทานอาหารด้วย และนับว่าเป็นความสามารถอย่างหนึ่งของชายหนุ่มชาวแดนฝันที่สามารถเข้ากับบุคคลในครอบครัวของพอลได้เป็นอย่างดีเพราะดูเหมือนแม่กับพ่อจะคุยถูกคอกับชายหนุ่มผู้นี้ไปหมดเสียทุกเรื่อง “เปิดร้านขายสัตว์เลี้ยงรึ” พ่อของพอลเอ่ยถามด้วยความสนใจ “ครับ ช่วยกันทำกับน้องสาวสองคน รายได้ก็แค่พออยู่กันได้สองพี่น้อง” “เธอไม่ใช่คนเมืองนี้สินะ”พ่อถามต่อ “ครับผมกับน้องเพิ่งย้ายมาเมื่อ 5 ปีที่แล้ว เออ...ก็ตั้งแต่แม่ของผมเสียไปเราก็เลยตัดสินใจย้ายมาอยู่เมืองเล็กๆแทน” ชายหนุ่มชาวแดนฝันตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉยไม่บ่งบอกความเศร้าโศกใดๆ แต่นั่นมันก็ทำให้พ่อของพอลรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก “ลุงขอโทษที่ทำให้เธอไม่สบายใจ” “ไม่เป็นไรครับ” ความจริงสิ่งที่ชายหนุ่มเล่ามาทั้งหมดก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องไม่จริงซะทีเดียว เพราะตัวเขาและน้องสาวย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองแห่งนี้เมื่อ 5 ปีก่อนจริง ย้ายเข้ามาจากดินแดนแห่งฝันด้วยสาเหตุที่ว่าช่วงนั้นสภาพแวดล้อมของดินแดนแห่งฝันเสื่อมโทรมลงจนรัฐบาลแห่งฝันประกาศปิดเมือง และที่สำคัญดินแดนแห่งนี้ก็มี วิวัฒนาการและเทคโนโลยีของชาวแดนฝันเข้ามาเจริญมากพอ เรื่องจากชาวแดนฝันส่วนใหญ่เริ่มทยอยกันเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ตั้งแต่อาณาจักรแดนฝันเริ่มล่มสลายเมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว เทคโนโลยีต่างๆจากแดนฝันจึงถูกถ่ายทอดจากอาณาจักรสู่ดินแดนลี้ภัย  แล้วพัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆ เพื่อช่วยเหลือพวกเขาและคนในดินแดนแห่งนี้ เนริออลกลับไปประมาณหกโมงกว่า หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จ เขาแวะไปที่โรงพยาบาลเพื่อปรึกษาปัญหาที่ยังค้างคาอีกจากเมื่อตอนเย็นต่อ เมื่อเดินทางไปถึงชายหนุ่มพบว่าเขาออกจะมาช้าไปสักหน่อยเพราะการประชุมได้เริ่มมาเกือบสิบห้านาทีแล้ว แต่ผลของความคืบหน้ายังไม่เป็นที่น่าพอใจเลยสักนิด “ข้าคงต้องขอตรวจผู้ป่วยอย่างละเอียดเสียก่อนถึงจะสามารถสรุปผลได้” ฟาเรดากล่าว เขาเองก็พึ่งเดินทางมาถึงเมืองนี้ได้ไม่กี่นาทีทันทีที่เท้าทั้งสองเหยียบลงบนดาดฟ้าของโรงพยาบาล ชายชราก็ถูกเชิญเข้าสู่ห้องประชุมโดยไม่ได้เหลียวมองไปยังห้องผู้ป่วยเลย “ข้าเห็นว่าเราควรให้เวลาแก่ท่านฟาเรดาสักหน่อยเถอะ” เนริออลพูดขึ้นหลังจากรับทราบเรื่องราวทั้งหมด “งั้นข้าขอพักการประชุมไว้เพียงแค่นี้ก่อน ท่านฟาเรดาพอจะกะเวลาให้ข้าได้ไหม” “รุ่งเช้าข้าและพรรคพวกจะให้คำตอบพวกท่าน” ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง วันนี้โรงเรียนของพอลเลิกเร็วกว่าปกติเนื่องจากมีการประชุมครูครั้งใหญ่เกิดขึ้น จึงนับว่าเป็นโอกาสอันดีของพอลที่จะแวะไปยังโรงพยาบาลแห่งฝันก่อนที่จะกลับบ้าน แน่นอนว่าวันนี้เขาไม่มีโอกาสกลับบ้านดึกได้เช่นเมื่อวานเป็นแน่ พอลเดินออกมาหน้าปากซอยของโรงเรียนเพื่อขึ้นรถเมล์ไปโรงพยาบาล ช่วงบ่ายโมงกว่าๆในถนนสายหลักของเมืองเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหากว่าการจราจรบนท้องถนนจะคับคั่งเป็นพิเศษ แทนที่จะใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงในการเดินทาง  เด็กชายกลับเสียเวลาอยู่บนท้องถนนเกือบสองชั่วโมง พอลคิดอย่างหัวเสีย..ถ้าเขามีเจ้าเปกาซัสแบบชาวแดนฝันสักตัวก็คงดีหรอก เขาจะได้บินไปไหนมาไหนได้อย่างสะดวก เห็นทีเขาน่าจะลองขอดูสักตัว ในโรงพยาบาลที่ห้องของเบล  เนริออลมาตรวจดูอาการของเด็กสาวก่อนที่พอลจะเข้ามาเล็กน้อย  พอลดีใจใหญ่ที่ได้เห็นเขาในวันนี้  หลังจากเยี่ยมไข้เบลเสร็จแล้วเด็กชายก็ดึงมือเนริออลไปนอกห้องพร้อมบอกสิ่งที่ใฝ่ฝันให้เนริออลฟัง “น่านะ พี่นัท นะๆๆ ขอผมยืมเจ้าเปกาซัสไว้ใช้เป็นพาหนะส่วนตั๊วส่วนตัวหน่อยนะครับ”พอลพยายามทำเสียงให้น่าสงสารเต็มที่ แต่ท่าทางความฝันเล็กๆของเด็กชายดูจะไม่เล็กเลยสักนิดในความคิดของเนริออลเลย “จะเอาไปได้ยังไงกัน บ้านเรานะแคบจะตาย” ชายหนุ่มชาวแดนฝันดู ตกใจไม่น้อยกับความคิดแผลงๆของเด็กชาย “ก็ให้มันอยู่บนดาดฟ้าบ้านผมก็ได้นี่ครับ” พอลต่อรอง “มันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างนั้นนะพอล การครอบครองสัตว์ในตำนานแต่ละตัวจะต้องได้รับการอนุมัติจากกระทรวงปศุสัตว์เสียก่อน แม้แต่ชาวแดนฝันก็ไม่ใช่ทุกคนจะมีสิทธิ์เลี้ยงมันได้ง่ายๆ” “ยุ่งยากขนาดนั้นเชียว” พอลกล่าวอย่างหมดหวัง  ทำหน้าละห้อยชวนสงสาร “เห็นพี่ขยายพันธุ์มันตั้งเยอะ ถ้าเลี้ยงลำบากขนาดนั้นจะขยายออกเหรอ” “พี่ไม่ได้เพาะพันธุ์ไว้ขายนี่ พี่เป็นเจ้าหน้าที่เพาะพันธุ์สัตว์ในตำนานเพื่อทำการแจกจ่ายให้กับผู้จ่ายฝัน” “อะไรนะครับผู้จ่ายฝัน?” เด็กชายสงสัย เนริออลทำท่าจะตอบเด็กชาย แต่พอดีกับเสียงสัญญาณเตือนภัยของโรงพยาบาลดังขึ้นเสียก่อน “เจ้าหน้าที่ทุกคนโปรดทราบ ขณะนี้มีเรื่องฉุกเฉินเกิดขึ้นขอให้ทุกท่านโปรดมารวมตัวกันที่ลานด้านหน้าห้องพักผู้ป่วยเด็กโดยด่วน” เสียงประกาศดังผ่านผนังห้องไปทั่วทุกชั้น “มากับพี่!” ชายหนุ่มสั่งอย่างร้อนรน และเขาทั้งสองจึงได้มุ่งหน้าตามบุคคอื่นไป จากคุณ : ไฟลี่ - [1 ส.ค. 45 08:08:03 A:210.203.182.135 X:]

ความคิดเห็นที่ 2 จินตนาการเยี่ยมเหมือนเคยครับ และให้เคะแนนเต็มกับความ "ตั้งใจ"  และ "ความสม่าเสมอ"  อ่านแล้วไม่ขาดช่วง  ชอบมาก จนอ่านแล้ว "เห็นความพิถีพิถัน" กับเรื่องนี้ เลยงดแซวหนึ่งครั้ง อิอิ จากคุณ : GTW - [1 ส.ค. 45 20:35:02 A:202.133.172.124 X:]

ความคิดเห็นที่ 3 ว้าว  วันนี้สงสัยฝนตกแน่ๆค่ะ  ไม่โดยคุณGTWแซว ฮิฮิ ขอบคุณนะคะสำหรับคำชม จากคุณ : ไฟลี่ - [2 ส.ค. 45 18:03:57 A:210.203.184.40 X:]