ความคิดเห็นที่ 1              หลายชั่วโมงผ่านไปเหนือศรีษะของเขาจึงปรากฎให้เห็นถึงกลุ่มเมฆขาวราวปุยนุ่นด้วยความอยากรู้อยากเห็น สิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้ถึงก็คือไอเย็นยะเยือกที่แทรกตัวผ่านฝ่ามือข้างนั้นเข้าสู่ผิวกายดั่งความเร็วของปรอท! เขาจำต้องดึงมือกลับและใช้เวลาทำใจอยู่ครู่หนี่งก่อนจะปีนผ่านเมฆหมอกเย็นเยือกแข็งเหล่านั้นไปได้ เมื่อม่านหมอกแห่งดินแดนใหม่เปิดออก สิ่งแรกที่เขาเห็นคือทะเลสาบใสราวแผ่นกระจกที่ขวางกั้นเขากับบ้านเมืองทางฝั่งตรงข้าม ตัวอาคารและบ้านเรือนต่างๆถูกปลูกขึ้นอย่างแน่นขนัดด้วยรูปทรงที่แปลกประหลาดและต่างกันออกไป จึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกนักที่จะมีบ้านเรือนอีกหลายหลังถูกปลูกขึ้นตามต้นไม้ ทะเลสาบและรวมถึงในอากาศที่ล่องลอยคว้างไปทั่ว ลักษณะของบ้านเรือนทั้งหลายจะต่างกันออกไปตามแต่ทำเลที่ตั้งในแต่ละจุด บริเวณพื้นดินจะเป็นที่ตั้งของอาคารทรงสูงทั้งหลายเช่นอาคารเป็นปล้องๆคล้ายลำต้นไผ่ที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของเมือง ถัดมาคืออาคารที่มีลักษณะคล้ายเจดีย์ทรงระฆังคว่ำสีม่วงครามที่ส่วนปลายของยอดสามารถบานและหุบได้ราวกลีบดอกไม้หรือในบริเวณเขตทะเลสาบที่มีบรรดาเรือและแพต่างๆลอยอยู่เรียงราย บ้างสร้างขึ้นจากไม้แกะสลักเป็นรูปสัตว์ในเทพนิยาย หรือจะเป็นเหล็กดัดโค้งปุด้วยเส้นใยไหมชนิดพิเศษมีเหล่านางเงือกตัวน้อยทั้งหลายช่วยกันซ่อมแซมบริเวณที่ขาดแหว่ง เหนือขึ้นไปบนท้องฟ้าส่วนมากจะเป็นยวดยานขนาดเล็กที่ใช้วิ่งสัญจรไปมาทั้ง ยาน UFO พรมเปอร์เซียผืนสวย เปกาซัสและสัตว์ในตำนานต่างๆ มีไฟทางจราจรจากการทำงานของกลุ่มแมลงไฟปีกแข็ง หน่วยพยาบาลเคลื่อนที่ของเหล่าภูตตัวจิ๋ว และสองข้างทางที่มีบ้านเรือนขึ้นประปรายซึ่งน่าอัศจรรย์ไม่น้อยที่มันสามารถลอยอยู่กลางอากาศได้โดยไม่หล่นลงมา เด็กชายเดินตามสะพานใบบัวที่ทอดยาวเข้าสู่ตัวเมือง อาจจะดูอันตรายไปบ้างก็ตรงเวลาที่บรรดาเรือใหญ่ต่างๆแล่นผ่านไปมาโดยที่ฝูงเงือกจำต้องคอยเลื่อนใบบัวเปิดทางให้ซึ่งพวกเขาก็ดูจะไม่ใส่ใจเท่าไหร่กับบรรดาคนข้ามฟากเหล่านี้ จึงเป็นหน้าที่ของคนข้ามเองที่จะต้องระมัดระวังหาความปลอดภัยให้กับตัวเอง ในกรณีเด็กชายก็ไม่ถูกยกเว้นเช่นกัน เขาเดินมาถึงกลางทะเลสาบในขณะที่เรือเนไฟรต์แกะสลักรูปพญานาคขนาดใหญ่กำลังแล่นตรงเข้ามาในจุดที่เด็กชายยืนอยู่พอดี ฝูงเงือกประมาณสิบกว่าตัวที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันช่วยย้ายใบบัวส่วนหนึ่งเปิดทางให้เรือแล่นผ่าน เด็กชายจำต้องนั่งลงเกาะขอบใบบัวแน่นเพื่อไม่ให้ล่วงตกน้ำไป เขาเดินตัวเปียกขึ้นฝั่งเนื่องจากคลื่นจากเรือใหญ่ได้ซัดใบบัวที่นั่งอยู่จนคว่ำแต่อย่างน้อยในดินแดนแห่งนี้ก็ยังมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือผู้คนที่สัญจรไปมาทั่วทั้งเมือง สองข้างทางที่แน่นขนัดไปด้วยตึกรามบ้านช่องต่างๆ บริเวณเส้นทางแคบๆกว้างไม่เกินสองเมตรคือถนนอิฐมอญที่ทอดตัวผ่านใจกลางเมือง ผู้คนส่วนหนึ่งในดินแดนที่ไม่มียานพาหนะยังจำต้องใช้ถนนเส้นนี้ในการสัญจร เด็กชายเดินฝ่าฝูงชนไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง ผู้คนที่นี่ถ้ามองโดยทั่วไปแล้วไม่ต่างอะไรไปจากผู้คนที่เคยพบเห็นนัก จะต่างกันบ้างก็ตรงผิวของพวกเขาที่ออกจะซีดและดวงตากลมโตที่เด่นกว่าอวัยวะส่วนใดๆบนใบหน้า พวกเขาสวมใส่เสื้อผ้าแตกต่างกันออกไปราวกับสถานที่แห่งนี้คือศูนย์รวมของความแปลกใหม่ ผ้าหนังสัตว์ตัดเย็บเข้ารูปเป็นตัวเสื้อแขนกุดกับกระโปรงขนนกบางเบาของหญิงสาวผมทองนัยน์ตาสีน้ำผึ้งที่กำลังเดินตัวปลิวตัดหน้าเขาไป กลุ่มเด็กวัยรุ่นราวห้าหกคนแต่งกายด้วยเศษผ้าเก่าๆนำมาปะติดปะต่อเป็นเสื้อคลุมตัวโคล่ง พวกเขาแต่งหน้าแต่งตาด้วยสีเขียวและฟ้าในลักษณะการเขียนหน้าของชาวอินเดียแดง และยังมีอีกมากมายเกินกว่าจะบรรยายหมดได้ทั้งเสื้อโครงเหล็ก ชุดเกราะที่ทำจากทองแดง ชุดสาหรี่จากเปลือกหอย สุดปลายถนนเส้นนี้คือจัตุรัสใจกลางเมืองขนาดไม่ใหญ่ไปกว่า สนามเทนนิส  กลางจัตุรัสคือที่ตั้งของน้ำพุทรงสูง มันพุ่งขึ้นผ่านแท่งแก้วกลางสีรุ้งออกมาเป็นแฉกห้าแฉกก่อนไหลตกลงผ่านกลีบดอกไม้ต่างๆที่คอยรองรับอยู่กลางอากาศลงสู่บ่อหินอ่อน กลิ่นหอมเย็นจางๆจากมวลดอกไม้ทั้งที่ลอยอยู่ในบ่อและในอากาศช่วยสร้างความสดชื่นให้แก่เด็กชายได้ไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ผู้คนในดินแดนแห่งนี้ราวกับไม่รับรู้ถึงความสดชื่นแห่งมวลบุปผานี้เลย ใบหน้าเคร่งขรึมติดจะบูดบึ้งดูเป็นสิ่งปกติของทุกคนในนี้รวมไปถึงความเร่งรีบและการคิดถึงตนเองเป็นหลัก สถานที่แห่งนี้จึงเต็มไปด้วยเสียงทะเลาะเบาะแว้งและการทะเลาะวิวาท ไม่มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้พบเห็นนัก และนั่นจึงทำให้เด็กชายขยาดเกินกว่าจะเดินเข้าไปขอความช่วยเหลือจากใครสักคน เขาทรุดลงริมถนนข้างตึกไม้ไผ่แห่งหนึ่งพยายามเบียดกายเข้าไปภายในช่องว่างระหว่างตึกเพื่อหลบให้พ้นจากการถูกเหยียบ เขาตั้งใจจะนั่งพักเหนื่อยตรงนี้สักครู่ก่อนเดินทางต่อไป แต่เพราะความอ่อนเพลียจึงทำให้เขาเผลอหลับไปเป็นเวลานานจนกระทั่งมีมือคู่หนึ่งเอื้อมมาเขย่าตัวเด็กชาย “เป็นอะไรรึเปล่าเจ้าหนู” เสียงแหบแห้งของใครบางคนปลุกเขาขึ้นมาจากภวังค์ “อืม” เด็กชายงัวเงียลืมตาขึ้นพร้อมกับอาการปวดศรีษะอย่างหนัก “ท่าทางคงจะไม่สบาย” เสียงนั้นพึมพำ “ไปพักที่บ้านข้าก่อนก็แล้วกัน” จากนั้นร่างกายของเขาจึงถูกเคลื่อนย้ายไป ตัวเขาเองก็จำไม่ได้ว่าออกมาจากจัตุรัสนั้นอย่างไร มุ่งไปทางไหนและใครเป็นคนพาเขามา รู้แต่เพียงว่าในที่สุดเขาก็ได้มานอนอยู่บนเตียงอันแสนอบอุ่น มีกลิ่นหอมสะอาดของเสื้อผ้าตัวใหม่และความหวานของน้ำที่กลืนผ่านลำคอลงไปก่อนจะดำดิ่งลงสู่นิทราอีกครั้งหนึ่ง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งเด็กชายพบว่าตัวเองกำลังนอนลอยตัวอยู่เหนือแท่นโลหะขนาดไม่ใหญ่ไปกว่าตัวของเขานัก มีปุยนุ่นอันแสนอบอุ่นพันอยู่รอบกายเขา เด็กชายลุกขึ้นจากเตียงเหล็กประหลาดพลางกวาดสายตาสำรวจไปทั่วเฟอนิเจอร์ทุกชนิดภายในห้องแห่งนี้ล้วนผลิตขึ้นจากโลหะทั้งสิ้น โคมไฟทองแดงสานเป็นรูปดาวหกแฉกสามดวงลอยส่องแสงให้ความสว่างอยู่ โต๊ะทองเหลืองห้าขากับเก้าอี้ขาเดียวถูกจัดวางอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเตียง และมุมสุดอีกด้านหนึ่งคือชั้นอะลูมิเนียมรูปจันทร์เสี้ยวที่เต็มไปด้วยแจกันและถ้วยโลหะฉลุลวดลายอย่างสวยงาม ประตูสังกะสีรูปครึ่งวงกลมถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของหญิงชราผมขาวโพลนทั้งศรีษะนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มภายใต้แว่นตากรอบทองคำรูปดาว แกแต่งตัวด้วยเสื้อคอกระเช้ากับกระโปรงทรงแคบพอดีเข่าที่ทอจากเส้นใยทองแดงละเอียดยิบ ถ้วยซุปในมืออันเหี่ยวย่นส่งกลิ่นหอมตลบอบอวนไปทั่วทั้งห้องรวมทั้งเรียกน้ำย่อยในกระเพาะเขาได้เป็นอย่างดี เด็กชายซดน้ำซุปจนเกลี้ยงถ้วยด้วยความหิวจัด “ขอบคุณมากครับ” เขากล่าวหลังจากที่ส่งถ้วยเปล่าคืนให้หญิงชราเมื่อพิจารณาดูใกล้ๆแล้วจึงเห็นได้ว่าหญิงชราผู้นี้ตัวเล็กจนเกือบจะเท่าเด็กชาย ใบหน้ากลมที่ปรากฎริ้วรอยชัดเจนกับรูปร่างท้วมเหล่านี้ส่งผลให้แกยิ่งดูเหมือนตัวการ์ตูนที่หลุดออกมาจากหนังสือไม่มีผิด “อยากจะทานอีกสักถ้วยไหม” น้ำเสียงแหบแห้งแต่แฝงความเอื้ออาทร “ไม่ครับ ผมอิ่มแล้ว ที่นี่บ้านของยายเหรอครับ” “บ้านของข้าเองแหละ ไม่ต้องแปลกใจหรอกเพราะบ้านหลังนี้ชื่อบ้านสายโลหะของทุกอย่างในบ้านหลังนี้ล้วนทำมาจากโลหะทั้งบ้าน” แกกล่าว หลังจากนั้นแกก็พาเด็กชายเดิยชมไปทั่วบ้านพลางอธิบายให้ฟังถึงสามีผู้สร้างบ้านหลังนี้ เขาเป็นช่างตีเหล็กฝีมือดีที่สุดในเมืองแห่งนี้ ค่าจ้างอันแสนแพงจากฝีมือการตีเหล็กของเขาทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของสองสามีภรรยาเต็มไปด้วยความราบรื่น ซึ่งรวมถึงการใช้ชีวิตอย่างสบายหลังจากที่สูญเสียผู้เป็นสามีไปแล้ว หญิงชราอาศัยอยู่ภายในบ้านหลังนี้เพียงลำพังตลอดระยะเวลาสามปีกับภูตจิ๋วสามตัวที่ทำหน้าที่ดูแลบ้านและปักษาเงินนกที่ใช้เป็นพาหนะเดินทางไปทั่วเมืองแห่งนี้ จากคุณ : ไฟลี่ - [3 ส.ค. 45 17:58:59 A:210.203.181.6 X:]

ความคิดเห็นที่ 2 หลายชั่วโมงผ่านไปเหนือศรีษะของเขาจึงปรากฎให้เห็นถึงกลุ่มเมฆขาวราวปุยนุ่นด้วยความอยากรู้อยากเห็น สิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้ถึงก็คือไอเย็นยะเยือกที่แทรกตัวผ่านฝ่ามือข้างนั้นเข้าสู่ผิวกายดั่งความเร็วของปรอท! เขาจำต้องดึงมือกลับและใช้เวลาทำใจอยู่ครู่หนี่งก่อนจะปีนผ่านเมฆหมอกเย็นเยือกแข็งเหล่านั้นไปได้ เมื่อม่านหมอกแห่งดินแดนใหม่เปิดออก สิ่งแรกที่เขาเห็นคือทะเลสาบใสราวแผ่นกระจกที่ขวางกั้นเขากับบ้านเมืองทางฝั่งตรงข้าม ตัวอาคารและบ้านเรือนต่างๆถูกปลูกขึ้นอย่างแน่นขนัดด้วยรูปทรงที่แปลกประหลาดและต่างกันออกไป จึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกนักที่จะมีบ้านเรือนอีกหลายหลังถูกปลูกขึ้นตามต้นไม้ ทะเลสาบและรวมถึงในอากาศที่ล่องลอยคว้างไปทั่ว ลักษณะของบ้านเรือนทั้งหลายจะต่างกันออกไปตามแต่ทำเลที่ตั้งในแต่ละจุด บริเวณพื้นดินจะเป็นที่ตั้งของอาคารทรงสูงทั้งหลายเช่นอาคารเป็นปล้องๆคล้ายลำต้นไผ่ที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของเมือง ถัดมาคืออาคารที่มีลักษณะคล้ายเจดีย์ทรงระฆังคว่ำสีม่วงครามที่ส่วนปลายของยอดสามารถบานและหุบได้ราวกลีบดอกไม้หรือในบริเวณเขตทะเลสาบที่มีบรรดาเรือและแพต่างๆลอยอยู่เรียงราย บ้างสร้างขึ้นจากไม้แกะสลักเป็นรูปสัตว์ในเทพนิยาย หรือจะเป็นเหล็กดัดโค้งปุด้วยเส้นใยไหมชนิดพิเศษมีเหล่านางเงือกตัวน้อยทั้งหลายช่วยกันซ่อมแซมบริเวณที่ขาดแหว่ง เหนือขึ้นไปบนท้องฟ้าส่วนมากจะเป็นยวดยานขนาดเล็กที่ใช้วิ่งสัญจรไปมาทั้ง ยาน UFO พรมเปอร์เซียผืนสวย เปกาซัสและสัตว์ในตำนานต่างๆ มีไฟทางจราจรจากการทำงานของกลุ่มแมลงไฟปีกแข็ง หน่วยพยาบาลเคลื่อนที่ของเหล่าภูตตัวจิ๋ว และสองข้างทางที่มีบ้านเรือนขึ้นประปรายซึ่งน่าอัศจรรย์ไม่น้อยที่มันสามารถลอยอยู่ กลางอากาศได้โดยไม่หล่นลงมา เด็กชายเดินตามสะพานใบบัวที่ทอดยาวเข้าสู่ตัวเมือง อาจจะดูอันตรายไปบ้างก็ตรงเวลาที่บรรดาเรือใหญ่ต่างๆแล่นผ่านไปมาโดยที่ฝูงเงือกจำต้องคอยเลื่อนใบบัวเปิดทางให้ซึ่งพวกเขาก็ดูจะไม่ใส่ใจเท่าไหร่กับบรรดาคนข้ามฟากเหล่านี้ จึงเป็นหน้าที่ของคนข้ามเองที่จะต้องระมัดระวังหาความปลอดภัยให้กับตัวเอง ในกรณีเด็กชายก็ไม่ถูกยกเว้นเช่นกัน เขาเดินมาถึงกลางทะเลสาบในขณะที่เรือเนไฟรต์แกะสลักรูปพญานาคขนาดใหญ่กำลังแล่นตรงเข้ามาในจุดที่เด็กชายยืนอยู่พอดี ฝูงเงือกประมาณสิบกว่าตัวที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันช่วยย้ายใบบัวส่วนหนึ่งเปิดทางให้เรือแล่นผ่าน เด็กชายจำต้องนั่งลงเกาะขอบใบบัวแน่นเพื่อไม่ให้ล่วงตกน้ำไป เขาเดินตัวเปียกขึ้นฝั่งเนื่องจากคลื่นจากเรือใหญ่ได้ซัดใบบัวที่นั่งอยู่จนคว่ำแต่อย่างน้อยในดินแดนแห่งนี้ก็ยังมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือผู้คนที่สัญจรไปมาทั่วทั้งเมือง สองข้างทางที่แน่นขนัดไปด้วยตึกรามบ้านช่องต่างๆ บริเวณเส้นทางแคบๆกว้างไม่เกินสองเมตรคือถนนอิฐมอญที่ทอดตัวผ่านใจกลางเมือง ผู้คนส่วนหนึ่งในดินแดนที่ไม่มียานพาหนะยังจำต้องใช้ถนนเส้นนี้ในการสัญจร เด็กชายเดินฝ่าฝูงชนไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง ผู้คนที่นี่ถ้ามองโดยทั่วไปแล้วไม่ต่างอะไรไปจากผู้คนที่เคยพบเห็นนัก จะต่างกันบ้างก็ตรงผิวของพวกเขาที่ออกจะซีดและดวงตากลมโตที่เด่นกว่าอวัยวะส่วนใดๆบนใบหน้า พวกเขาสวมใส่เสื้อผ้าแตกต่างกันออกไปราวกับสถานที่แห่งนี้คือศูนย์รวมของความแปลกใหม่ ผ้าหนังสัตว์ตัดเย็บเข้ารูปเป็นตัวเสื้อแขนกุดกับกระโปรงขนนกบางเบาของหญิงสาวผมทองนัยน์ตาสีน้ำผึ้งที่กำลังเดินตัวปลิวตัดหน้าเขาไป กลุ่มเด็กวัยรุ่นราวห้าหกคนแต่งกายด้วยเศษผ้าเก่าๆนำมาปะติดปะต่อเป็นเสื้อคลุมตัวโคล่ง พวกเขาแต่งหน้าแต่งตาด้วยสีเขียวและฟ้าในลักษณะการเขียนหน้าของชาวอินเดียแดง และยังมีอีกมากมายเกินกว่าจะบรรยายหมดได้ทั้งเสื้อโครงเหล็ก ชุดเกราะที่ทำจากทองแดง ชุดสาหรี่จากเปลือกหอย สุดปลายถนนเส้นนี้คือจัตุรัสใจกลางเมืองขนาดไม่ใหญ่ไปกว่า สนามเทนนิส  กลางจัตุรัสคือที่ตั้งของน้ำพุทรงสูง มันพุ่งขึ้นผ่านแท่งแก้วกลางสีรุ้งออกมาเป็นแฉกห้าแฉกก่อนไหลตกลงผ่านกลีบดอกไม้ต่างๆที่คอยรองรับอยู่กลางอากาศลงสู่บ่อหินอ่อน กลิ่นหอมเย็นจางๆจากมวลดอกไม้ทั้งที่ลอยอยู่ในบ่อและในอากาศช่วยสร้างความสดชื่นให้แก่เด็กชายได้ไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ผู้คนในดินแดนแห่งนี้ราวกับไม่รับรู้ถึงความสดชื่นแห่งมวลบุปผานี้เลย ใบหน้าเคร่งขรึมติดจะบูดบึ้งดูเป็นสิ่งปกติของทุกคนในนี้รวมไปถึงความเร่งรีบและการคิดถึงตนเองเป็นหลัก สถานที่แห่งนี้จึงเต็มไปด้วยเสียงทะเลาะเบาะแว้งและการทะเลาะวิวาท ไม่มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้พบเห็นนัก และนั่นจึงทำให้เด็กชายขยาดเกินกว่าจะเดินเข้าไปขอความช่วยเหลือจากใครสักคน เขาทรุดลงริมถนนข้างตึกไม้ไผ่แห่งหนึ่งพยายามเบียดกายเข้าไปภายในช่องว่างระหว่างตึกเพื่อหลบให้พ้นจากการถูกเหยียบ เขาตั้งใจจะนั่งพักเหนื่อยตรงนี้สักครู่ก่อนเดินทางต่อไป แต่เพราะความอ่อนเพลียจึงทำให้เขาเผลอหลับไปเป็นเวลานานจนกระทั่งมีมือคู่หนึ่งเอื้อมมาเขย่าตัวเด็กชาย “เป็นอะไรรึเปล่าเจ้าหนู” เสียงแหบแห้งของใครบางคนปลุกเขาขึ้นมาจากภวังค์ “อืม” เด็กชายงัวเงียลืมตาขึ้นพร้อมกับอาการปวดศรีษะอย่างหนัก “ท่าทางคงจะไม่สบาย” เสียงนั้นพึมพำ “ไปพักที่บ้านข้าก่อนก็แล้วกัน” จากนั้นร่างกายของเขาจึงถูกเคลื่อนย้ายไป ตัวเขาเองก็จำไม่ได้ว่าออกมาจากจัตุรัสนั้นอย่างไร มุ่งไปทางไหนและใครเป็นคนพาเขามา รู้แต่เพียงว่าในที่สุดเขาก็ได้มานอนอยู่บนเตียงอันแสนอบอุ่น มีกลิ่นหอมสะอาดของเสื้อผ้าตัวใหม่และความหวานของน้ำที่กลืนผ่านลำคอลงไปก่อนจะดำดิ่งลงสู่นิทราอีกครั้งหนึ่ง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งเด็กชายพบว่าตัวเองกำลังนอนลอยตัวอยู่เหนือแท่นโลหะขนาดไม่ใหญ่ไปกว่าตัวของเขานัก มีปุยนุ่นอันแสนอบอุ่นพันอยู่รอบกายเขา เด็กชายลุกขึ้นจากเตียงเหล็กประหลาดพลางกวาดสายตาสำรวจไปทั่วเฟอนิเจอร์ ทุกชนิดภายในห้องแห่งนี้ล้วนผลิตขึ้นจากโลหะทั้งสิ้น โคมไฟทองแดงสานเป็นรูปดาวหกแฉกสามดวงลอยส่องแสงให้ความสว่างอยู่ โต๊ะทองเหลืองห้าขากับเก้าอี้ขาเดียวถูกจัดวางอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเตียง และมุมสุดอีกด้านหนึ่งคือชั้นอะลูมิเนียมรูปจันทร์เสี้ยวที่เต็มไปด้วยแจกันและถ้วยโลหะฉลุลวดลายอย่างสวยงาม ประตูสังกะสีรูปครึ่งวงกลมถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของหญิงชราผมขาวโพลนทั้งศรีษะนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มภายใต้แว่นตากรอบทองคำรูปดาว แกแต่งตัวด้วยเสื้อคอกระเช้ากับกระโปรงทรงแคบพอดีเข่าที่ทอจากเส้นใยทองแดงละเอียดยิบ ถ้วยซุปในมืออันเหี่ยวย่นส่งกลิ่นหอมตลบอบอวนไปทั่วทั้งห้องรวมทั้งเรียกน้ำย่อยในกระเพาะเขาได้เป็นอย่างดี เด็กชายซดน้ำซุปจนเกลี้ยงถ้วยด้วยความหิวจัด “ขอบคุณมากครับ” เขากล่าวหลังจากที่ส่งถ้วยเปล่าคืนให้หญิงชราเมื่อพิจารณาดูใกล้ๆแล้วจึงเห็นได้ว่าหญิงชราผู้นี้ตัวเล็กจนเกือบจะเท่าเด็กชาย ใบหน้ากลมที่ปรากฎริ้วรอยชัดเจนกับรูปร่างท้วมเหล่านี้ส่งผลให้แกยิ่งดูเหมือนตัวการ์ตูนที่หลุดออกมาจากหนังสือไม่มีผิด “อยากจะทานอีกสักถ้วยไหม” น้ำเสียงแหบแห้งแต่แฝงความเอื้ออาทร “ไม่ครับ ผมอิ่มแล้ว ที่นี่บ้านของยายเหรอครับ” “บ้านของข้าเองแหละ ไม่ต้องแปลกใจหรอกเพราะบ้านหลังนี้ชื่อบ้านสายโลหะของทุกอย่างในบ้านหลังนี้ล้วนทำมาจากโลหะทั้งบ้าน” แกกล่าว หลังจากนั้นแกก็พาเด็กชายเดิยชมไปทั่วบ้านพลางอธิบายให้ฟังถึงสามีผู้สร้างบ้านหลังนี้ เขาเป็นช่างตีเหล็กฝีมือดีที่สุดในเมืองแห่งนี้ ค่าจ้างอันแสนแพงจากฝีมือการตีเหล็กของเขาทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของสองสามีภรรยาเต็มไปด้วยความราบรื่น ซึ่งรวมถึงการใช้ชีวิตอย่างสบายหลังจากที่สูญเสียผู้เป็นสามีไปแล้ว หญิงชราอาศัยอยู่ภายในบ้านหลังนี้เพียงลำพังตลอดระยะเวลาสามปีกับภูตจิ๋วสามตัว ที่ทำหน้าที่ดูแลบ้านและปักษาเงินนกที่ใช้เป็นพาหนะเดินทางไปทั่วเมืองแห่งนี้ ทั้งสองหยุดนั่งพักบนโซฟาเส้นลวดในห้องนั่งเล่นด้านหน้า หน้าต่างมุ้งลวดบานใหญ่สามารถทำให้เด็กชายมองเห็นสภาพภายนอกได้อย่างชัดเจน  ขณะนี้เขาคงอยู่เหนือพื้นดินไม่ต่ำกว่าสามสิบชั้น การจราจรบนถนนอากาศภายนอก ดูคับคั่งมาก เสียงตะโกนโหวกเหวกดังออกมาจากทั่วสารทิศ “อย่าไปสนใจพวกนั้นเลย” แกกล่าวพร้อมกับม่านสังกะสีที่หล่นลงมาปิดกั้นภาพภายนอกไว้ “ผมยังไม่ได้ขอบคุณยายเลยครับเรื่องที่ช่วยเหลือผมไว้” เด็กชายพูด “ข้ารู้ ว่าแต่เจ้าเถอะ พร้อมที่จะเดินทางต่อไหม” “ผม? เดินทางไปไหนเหรอครับ” เขาถามด้วยความแปลกใจ “ไปยังที่ๆเจ้าจะได้พบกับคำตอบในปัญหาทุกสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่นี่ไง เจ้าไม่ใช่คนเลือกแต่เจ้าคือผู้ถูกเลือกโดยโชคชะตาที่จะเป็นกุญแจดอกสำคัญในการแก้ปัญหา” “ผมไม่เห็นเข้าใจเรื่องที่ยายพูดเลย” เด็กชายงุนงง จากคุณ : ไฟลี่ - [3 ส.ค. 45 17:59:45 A:210.203.181.6 X:]

ความคิดเห็นที่ 3              “เมื่อถึงเวลาเจ้าจะรู้ทุกสิ่ง พอล... เด็กชายผู้ถูกเลือกขอให้เจ้าโชคดีในการเดินทาง และนี่เป็นเครื่องรางที่ข้าได้มาเมื่อสมัยยังสาว ตลอดระยะเวลาห้าสิบปีที่ผ่านมามันคอยปกป้องข้าจากภัยอันตรายต่างๆที่เคยฆ่าผู้คนในดินแดนแห่งนี้ไปนับไม่ถ้วน” เศษกระจกแก้วสีรุ้งรูปสี่เหลี่ยมคางหมูหนาประมาณหนึ่งนิ้วถูกวางลงบนมือของเด็กชาย “รักษามันไว้ให้ดีเพราะมันสามารถคุ้มครองเจ้าได้” “แต่มันเป็นของยายนี่ครับ ถ้าผมเอาไปแล้วยายจะมีอะไรไว้คุ้มครอง” เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “ยังมีบางสิ่งที่มีค่าที่คุ้มครองตัวข้าอยู่เสมอ บางสิ่งที่ไม่มีวันสูญหายไม่มีวันเสื่อมสลายแม้ข้าจะยกให้ผู้ใดก็ตามมันก็ยังจะตามคุ้มครองข้าตลอดไป เจ้าเก็บผลึกแก้วชิ้นนั้นไว้เถอะมันมีประโยชน์ต่อเจ้ามากนะ” “ขอบคุณยายมากครับ ว่าแต่ผมควรจะเริ่มเดินทางเลยไหมครับ” “พักอยู่กับข้าอีกสักคืนก่อนเถอะรอวันใหม่แล้วค่อยไป ระหว่างนี้ข้าจะเล่าเรื่องราวของดินแดนแห่งนี้ให้เจ้าฟัง” หญิงชราเดินนำเด็กชายเข้ามาในห้องครัว จัดแจงหุงหาอาหาร รับประทานจนอิ่มหนำสำราญแล้วนางจึงเริ่มต้นเล่าเรื่อง “ดินแดนแห่งนี้คือส่วนหนึ่งของอาณาจักรกว้างใหญ่ไพศาล ที่เกิดขึ้นมานานแสนนานก่อนมนุษย์ถือกำเนิด ชีวิตผู้คนในดินแดนแห่งนี้เต็มไปด้วยความสงบสุขมาช้านาน วิวัฒนาการและเทคโนโลยีต่างๆถูกพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วมีการแพทย์ที่เจริญ อุตสาหกรรม เกษตรกรรม และการเพาะเลี้ยงพันธุ์สัตว์ต่างๆ เพื่อใช้อำนวยความสะดวกของผู้คน ทั้งเปกาซัส นางเงือก ภูตตัวจิ๋ว มังกร  ซึ่งหลายส่วนได้ถูกถ่ายทอดให้กับมนุษย์ในรูปแบบของความฝัน ดินแดนแห่งนี้จึงได้ชื่อว่าดินแดนแห่งฝันหรือดินแดนหลังม่านตานั่นเอง” “แล้วทำไมดินแดนแห่งนี้ถึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้ครับ” “มันเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เอง ประมาณสิบปีล่วงมาแล้วในวันที่ท้องฟ้าปราศจากสายรุ้ง แสงอาทิตย์ถูกบดบังด้วยเมฆดำมหึมาที่ปกคลุมทั่วดินแดน มันคืบคานเข้ามาอย่างรวดเร็วเผาผลาญและทำลายทุกสิ่งในดินแดนแห่งนี้ เมืองทั้งหลายเริ่มล่มสลายลงภายในเวลาไม่นานและในที่สุดดินแดนแห่งนี้ก็ล่มสลายลงเมื่อองค์เนติราลถูกทำลายสิ้น ผู้คนที่ยังมีชีวิตรอดต่างอพยพไปอยู่ในโลกมนุษย์ บ้างก็ใช้ชีวิตร่วมกับผู้คนในดินแดนนั้น บ้างก็สร้างเมืองขึ้นใหม่ในสถานที่อันปราศจากสายตามนุษย์ แต่ก็ยังมีอีกมากที่ยังคงอาศัยอยู่ในดินแดนอันเป็นบ้านเกิดของตน ไม่ยอมอพยพไปไหนด้วยการสร้างเมืองเล็กๆขึ้นภายใต้ผลึกแก้วทัวเนียร์เช่นเมืองนี้” “ฟังดูน่ากลัวจังเลยครับ ว่าแต่ว่าเจ้าสิ่งที่ทำลายดินแดนแห่งนี้คืออะไร เหรอครับ” เด็กชายถามด้วยความอยากรู้ “ไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของมันหรอก รู้แต่ว่ามันคือปีศาจ...ปีศาจแห่งความชั่วร้ายทุกแห่งหนที่มันเหยียบย่ำคือหายนะเหมือนดังเช่นดินแดนแห่งนี้ และโลกของเจ้าก็จะเป็นเช่นนี้หากไม่หยุดยั้งมันไว้!!” “หมายความว่า...” พอลกล่าวด้วยน้ำเสียงตกใจ “ใช่ มันกำลังเริ่มคืบคลานเข้าสู่โลกของเจ้าทีละน้อย” เด็กชายหวนนึกไปถึงเหตุการณ์ประหลาดต่างๆที่เกิดขึ้นกับเพื่อนๆของเขา ความรู้สึกหวาดกลัวก็เริ่มเกาะกินหัวใจดวงน้อย “แล้วผมควรจะทำอย่างไรดี” “สำหรับคำแนะนำจากข้าก็คือ เจ้าควรเดินทางไปยังนครหลวงซึ่งอยู่ทางเหนือขึ้นไปราวสองวันเพื่อเข้าเฝ้าองค์เนติราล แล้วคำตอบแห่งปัญหาทั้งหมดจะเดินทางมาหาเจ้าเอง” “แต่เมื่อกี้ยายบอกว่าองค์เนติราลถูกทำลาย...เออ ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ” “ใช่พระองค์ถูกทำลายไปแต่ไม่ทั้งหมดหรอก บางส่วนของพระองค์ที่ยังหลงเหลืออยู่ ยังถูกขังอยู่ภายในปราสาทแก้วใจกลางนครหลวง” เด็กชายรู้สึกงุนงงกับสิ่งที่หญิงชราพูดเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่คิดค้านอะไรเขาตัดสินใจที่จะเดินทางไปยังนครหลวงของอาณาจักรแห่งฝันแห่งนี้ ตอนนี้ยาวไปหน่อยค่ะ  ตอนเขียนดันเขียนเพลินไปหน่อย จากคุณ : ไฟลี่ - [3 ส.ค. 45 18:00:58 A:210.203.181.6 X:]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ๊ย!  ไฟลี่ขอโทษค่ะ  ไฟลี่โพสต์ผิดไป   กรุณาอย่างงนะคะ  เอาเป็นว่าความคิดเห็นที่สองมันซ้ำค่ะ จากคุณ : ไฟลี่ - [3 ส.ค. 45 18:04:48 A:210.203.181.6 X:]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านและตรวจคำผิดให้ไปในตัว (จะได้ไปแก้ในต้นฉบับ) ++ น้ำตาลที่พร้อมจะล่วงลงมาเพียงลมพัด น่าจะเป็นร่วงลงมา ++ การเดินทางในดินแดนอันแห้งแร้งแห่งนี้ แห้งแล้ง....นะครับ ++ แม้กระทั่งดวงอาทิตย์ซึ่งเป็นเพื่อนร่ววมทาง +++ แมลงดวงไฟปีกแข็งเหล่านนั้น +++ หลังจากนั้นแกก็พาเด็กชายเดิยชมไปทั่วบ้านพลาง ++++ ที่จริงก็ผิดไม่มากหรอก ผมผิดมากกว่านี้อีกหลายเท่า แต่ด้วยความที่ "รัก" เรื่องนี้เป็นพิเศษ ใoจำนวนหลายๆเรื่อง ที่ติดตามอ่านอยู่ เลยอยากมีส่วนร่วมเล็กๆน้อยๆ ไม่ใช่การจับผิดนะครับ ^_^ ตอนนี้จินตนาการสุดยอดอีกแล้ว คิดได้ไงนี่ โดยเฉพาะช่วงบรรยายสภาพแวดล้อมตัวเมือง ผมชอบนะ จากคุณ : GTW - [3 ส.ค. 45 19:21:56 A:202.133.172.133 X:]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณมากๆอีกครั้งนะคะ  ^_^ จากคุณ : ไฟลี่ - [4 ส.ค. 45 09:50:39 A:210.203.182.144 X:]