ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อได้ยินเสียงของเธอ ฮารุต กับมารุต ค้อมกายรับเหมือนกับว่าให้ความคารวะกับชื่อนั้น      ข้าพเจ้าเสียใจที่ต้องกล่าวว่าถึงตรงนี้ข้าพเจ้างงงันไปหมด       แม้ว่าที่จริงแล้วไม่มีเหตุผลแต่อย่างใดที่ข้าพเจ้าจะเป็นอย่างนั้น      และพึมพัมถ้อยคำบางอย่างเกี่ยวกับสาวชาวซูลูซึ่งสร้างความลำบากเอาไว้ตอนที่เธอมีชีวิตอยู่ คุณโฮลมส์และสุภาพสตรีคนอื่น ๆ มองมาที่ข้าพเจ้าอย่างขบขันไม่เชื่อ        และข้าพเจ้าต้องตกใจเมื่อ ฮารุตผู้น่าเคารพหันไปทางคุณโฮลมส์ พร้อมกับค้อมกายอย่างเจาะจงไปที่เธอแล้วพูดภาษาอังกฤษตะกุกตะกัก "มามีนา หญิงที่สวยงามมาก      บางทีอาจจะงามมากกว่าท่านเสียอีกคุณผู้หญิง       มามีนารักท่านผิวขาวมะคูมะซาน       เธอรักเขาเมื่อตอนที่มีชีวิตอยู่      เธอรักเขาจนบัดนี้แม้ว่าเธอจะตายไปแล้ว       เธอบอกฉันอีกครั้งตอนนี้เอง       ท่านจงถามเจ้านายผิวขาวให้เล่าเรื่องให้หมดจดว่าเขาจุมพิตเธออย่างไรก่อนที่เธอจะฆ่าตัวตาย" ไม่ต้องพูดเลยว่าเรื่องราวที่ทำให้เข้าใจผิดอย่างมากมายทั้งหมดนี้จะทำให้ผู้ที่ฟังเข้าใจว่าข้าพเจ้าปลาบปลื้มใจ        และท่ามกลางความเงียบที่อึดอัดนี้ก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงหัวเราะคิกคักจากคุณสครูป        ข้าพเจ้าตอบแทนเขาด้วยการถลึงตาใส่อย่างดุร้าย          จากนั้นข้าพเจ้าหันมาด่า ฮารุต ผู้น่านับถืออันร้ายกาจอย่างรุนแรงด้วยภาษาบันตู       ขณะที่ผู้ที่อยู่ที่นั้นด้วยตั้งอกตั้งใจฟังราวกับว่าเข้าใจ ข้าพเจ้าถามเขาว่าหมายความว่าอย่างไรกันที่มาที่นี่เพื่อใส่ร้ายชื่อเสียงของข้าพเจ้า         ข้าพเจ้าถามว่าพวกเขาเป็นภูตผีมาจากไหนกัน        ข้าพเจ้าถามเขาว่ารู้เรื่องทุกอย่างของมามีนาได้อย่างไร        และท้ายที่สุดข้าพเจ้าบอกเขาว่าไม่ช้าก็เร็วข้าพเจ้าจะตอบแทนเขาบ้างแล้วหยุดพักหอบหายใจ เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นมองดูแล้วช่างเหมือนกับรูปปั้นของผู้เฒ่าโจบที่ข้าพเจ้าจินตนาการให้เขา       และเมื่อข้าพเจ้าจบคำพูดลงเขาตอบโดยไม่เคลื่อนไหวร่างกายเลยเป็นภาษาอังกฤษ "โอ  ท่านซิคาลี    พ่อมดชาวซูลู   เพื่อนของฉันเอง !   เพื่อนของหมอผีผู้ยิ่งใหญ่ทั้งปวงเช่นเดียวกับช้างทั้งหมดและงูทั้งหมด      ซิคาลีทำให้ฉันรู้จักมามีนา     และเธอเล่าเรื่องให้ฉันฟังพร้อมกับส่งความรักมาถึงท่าน       และกล่าวว่าเธอรอท่านอยู่เสมอ"   (เสียงหัวเราะคิกคักจากคุณสครูปดังมากขึ้น    และคุณโฮลมส์และคนอื่น ๆ แสดงความสนใจมากยิ่งขึ้น)     "ถ้าท่านปรารถนาฉันจะให้ท่านได้เห็นมามีนาก่อนจะไป"      (เสียงพึมพัมจากคุณโฮลมส์และคุณแมนเนอร์  "โอ  โปรดแสดงให้ดูด้วย")    "นั่นเป็นเรื่องง่าย ๆ   เพราะมีเรื่องที่จะกล่าวถึงนางที่จากไปแล้วอีกมากมาย ?" ทันทีนั้นเขาพูดเป็นภาษาบันตู      และกล่าวต่อไปว่า   "เรื่องล้อเล่นก็คือเรื่องล้อเล่น มะคูมะซาน        แม้ว่าบ่อยครั้งที่เรื่องล้อเล่นก็มีความหมาย        และท่านจะได้พบมามีนาถ้าต้องการ       ฉันมาที่นี่เพื่อขอให้ท่านช่วยเหลือคนของฉันซึ่งท่านจะไม่ขาดสิ่งตอบแทน       พวกเราชาวแคนด้าห์ขาว      คนของเทวรูปกำลังทำสงครามกับพวกแคนด้าห์ดำศัตรูที่มีกำลังเหนือกว่าพวกเรา         พวกแคนด้าห์ดำมีวิญญาณชั่วร้ายเป็นเทพเจ้า       วิญญาณชั่วร้ายซึ่งสิงอยู่ในร่างของพญาช้างสารที่ใหญ่ที่สุดในโลก       สัตว์ร้ายที่ไม่มีผู้ใดสังหารได้     แต่ฆ่าคนไปแล้วจำนวนมากและร้ายกาจมากยิ่งขึ้น       ตราบที่ช้างร้ายมีชื่อว่าจานายังมีชีวิตอยู่     พวกเราที่เป็นคนของเทวรูปต่างตกอยู่ในความหวาดกลัวเพราะมันทำลายพวกเราลงไปวันแล้ววันเล่า        เราได้เรียนรู้ว่า-จะด้วยวิธีใดไม่ใช่เรื่องสำคัญ-ท่านเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่จะสังหารช้างร้ายนี้ได้       ถ้าท่านไปสังหารมันได้เราจะพาท่านไปยังสถานที่พวกช้างพากันไปตาย       ท่านสามารถเอางาของพวกมันไปได้หลายเล่มเกวียนและร่ำรวย        ในไม่ช้านี้ท่านกำลังจะเดินทางเพื่อไปหาดอกไม้         ท่านจะได้พบกับชาวเผ่าที่ชื่อว่ามาซิตูและพวกปองโกที่อาศัยอยู่บนเกาะในทะเลสาป        ไกลเหนือถิ่นฐานของพวกปองโกและข้ามทะเลทรายไปเป็นถิ่นที่อยู่ของพวกเราชาวแคนด้าห์ในดินแดนลี้ลับ       เมื่อท่านต้องการจะพบพวกเราซึ่งท่านจะต้องทำแน่        เดินทางขึ้นไปทางเหนือของทะเลสาปที่เป็นที่อยู่ของพวกปองโก      จงรออยู่ที่ชายเขตของทะเลทรายยิงปืนเรียกจนกว่าพวกเราจะมา       ตอนนี้ท่านล้อเลียนฉันได้ถ้าอยากจะทำแต่ว่าจงอย่าลืม       เรื่องนี้จะบังเกิดขึ้นเมื่อถึงเวลาและไม่ช้านานนัก       ถ้าเราจะไม่ได้พบกันไปสักพักแต่จงอย่าลืม        เมื่อท่านปรารถนาทองและงาช้างนั้นก็คือทอง       ท่านจงเดินทางไปทางเหนือของทะเลสาปที่พวกปองโกอยู่       และจงเรียกชื่อ ฮารุต กับ มารุต "และจงเรียกชื่อ ฮารุต กับ มารุต"    ชายที่อ่อนวัยกว่ากล่าวซ้ำขึ้น     ซึ่งก่อนหน้าเขาไม่ได้แสดงท่าว่าสนใจการสนทนาของเราเลย และก่อนที่ข้าพเจ้าจะทันได้ตอบ      ที่จริงแล้วก่อนที่จะทันคิดอะไรออก      เพราะเรื่องราวป่าเถื่อนและลึกลับจากอาฟริกาโถมเข้าใส่ข้าพเจ้าอย่างกระทันหันในห้องรับแขกที่เอซเซกแห่งนี้ทำให้ข้าพเจ้างงงันไปหมด    ฮารุต คนที่สุดแสนจะกล่าวถูก พูดภาษาอังกฤษของเขาต่อไปตามแบบของนักเล่นกล "ท่านสุภาพสตรีผู้ร่ำรวยและท่านสุภาพบุรุษต้องการดูกลของพ่อมดเฒ่าผู้ยากไร้จากอาฟริกาอย่างนั้นหรือ       ดีแล้วเราจะแสดงให้พวกท่านดู     แต่พวกท่านต้องระลึกว่านี้ไม่ใช่เวทมนต์วิเศษแต่อย่างใดทั้งหมดเป็นแค่กลง่าย ๆ       จะสอนให้พวกท่านถ้าจ่ายค่าเล่าเรียน    โปรดอย่าดูให้จริงจังนัก     ไม่ต้องสนใจหรอกว่ามันทำได้อย่างไร    พวกท่านต้องการดูกลแบบไหนหรือ ?    ปลูกต้นไม้จากที่ว่างอย่างนั้นหรือ ?  ดีมาก !   โปรดนำสิ่งที่พวกท่านเรียกว่าชามจีนมาให้ฉัน" จากนั้นการแสดงก็เริ่มขึ้น        ต้นไม้งอกขึ้นมาอย่างน่าชมเชยจากชามจีนภายใต้ผ้าที่กำบังเอาไว้      กิ่งก้านจำนวนหนึ่งงอกออกมาพร้อมกันจากชามนั้นโดยที่ไม่มีการแตะต้องเลย       และจากเสียงผิวปากของมารุตงูตัวที่สองเลี้อยออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเซาเวจผู้หวาดกลัวซึ่งเขายืนดูการแสดงนี้ด้วยความยำเกรงอยู่ห่าง ๆ     มันชูตัวอยู่บนหางในชามและถูกไฟเผาจนกลายเป็นขี้เถ้าและต่อมา การแสดงดีมากจริง ๆ แต่ขอบอกความจริงว่าข้าพเจ้าไม่ได้สนใจมากนัก       เพราะข้าพเจ้าเคยเห็นการแสดงแบบนี้มาก่อนแล้วและมัวแต่ครุ่นคิดอย่างตื่นเต้นถึงสิ่งที่ฮารุตบอกกับข้าพเจ้า         ในที่สุดการแสดงก็จบลงท่ามกลางเสียงตบมือของผู้ชม     แล้วมารุตเริ่มเก็บข้าวของราวกับว่าทุกสิ่งจบสิ้นลงแล้ว       จากนั้นฮารุตจึงสังเกตเห็นอย่างบังเอิญ "ท่านมะคูมะซานคิดว่านี่เป็นการแสดงที่แสนจะกระจอกและก็ถูกของท่าน        มันช่างแสนจะกระจอกจริง ๆ นักเล่นกลที่ไหนก็เล่นได้ดีกว่า      มันเป็นกลง่าย ๆ"     ตรงนี้สายตาของเขาจ้องไปที่คุณเซาเวจซึ่งบิดตัวอย่างไม่สบายอยู่ที่พื้น      "ท่านสุภาพบุรุษคนนั้นเป็นอะไรไป ?  น้องมารุตไปดูเขาหน่อย" น้องมารุตเข้าไปดูพร้อมกับเอางูออกมาจากคุณเซาเวจอีกสองตัว        ช่างดูเหมือนกับว่าพวกมันพากันเข้าไปอยู่ตามส่วนต่าง ๆ ของเสื้อผ้าของเขาทั่วไปหมด       พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงจากหนูตายตัวใหญ่ที่มารุตดึงออกมาจากผมใส่น้ำมันอย่างเรียบร้อยของเขา "อ้าห์ !  ฮารุตพูดขึ้น  ขณะที่ผู้ร่วมงานกลับมาพร้อมกับมุขเด็ดอันนี้       ปล่อยให้คุณเซาเวจกองอยู่บนเก้าอี้     "งูชอบท่านสุภาพบุรุษคนนั้นเหลือเกิน      เขาหาเงินได้เป็นจำนวนมากจากอาฟริกา     เขาเก็บหนูไว้ในผม      งูหิวโหยอยากกินหนู      แต่ว่าอย่างที่ฉันพูดนี่เป็นแค่การแสดงกระจอก ๆ       ตอนนี้ท่านอยากจะดูสิ่งที่ดีกว่าอย่างนั้นหรือ ?    มามีนาอย่างนั้นหรือ ?" "ไม่เอา"   ข้าพเจ้าตอบอย่างหนักแน่น   ท่ามกลางเสียงหัวเราะจากทุกคน "ช้างร้ายจานาที่เราต้องการให้ท่านสังหารมันอย่างนั้นหรือ ?   ดูมันตอนนี้เลย" "ใช่แล้ว"   ข้าพเจ้าพูด    "ฉันอยากเห็นมันจริง ๆ เพียงแต่ว่าท่านจะเอามาให้ฉันดูได้อย่างไร ?" "ง่ายมากท่านมะคูมะซาน      เพียงแค่ท่านสูบใบยาจากเคนดาห์เพียงเล็กน้อย      ท่านจะเห็นได้หลายสิ่ง     ถ้าหากว่าท่านมีพรสวรรค์อย่างที่ฉันคิดว่าท่านมี       และฉันค่อนข้างแน่ใจว่าสุภาพสตรีผู้นั้นมี"     แล้วเขาชี้มือไปที่คุณโฮลมส์   "บางเรื่องผู้คนอยากจะเห็น      และบางเรื่องผู้คนไม่อยากเห็น" "กัญชา !"     ข้าพเจ้ากล่าวอย่างดูถูก      นึกไปถึงใบกัญชาที่พวกพื้นเมืองนิยมเสพย์กันไปทั่วทวีปอาฟริกา "โอ !  ไม่ใช่     ไม่ใช่กัญชาพวกนั้นเป็นของพื้น ๆ      ใบยาพวกนี้ดีกว่ากัญชามาก      มีปลูกเฉพาะที่ดินแดนเคนด้าห์       ท่านคิดอะไรเหลวไหล ?    ดีละฉันจะลองให้ดู      ขอไม้ขีดให้ฉันหน่อย" จากคุณ : Sv - [7 ส.ค. 45 08:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จากนั้นขณะที่พวกเรามองดูอยู่เขานำใบยาสูบ      อย่างน้อยมันก็ดูเหมือนกับใบยาสูบใส่ลงในชามที่ทำจากไม้ขนาดเล็กที่เขาเอาออกมาจากตะกร้า       จากนั้นเขาพูดอะไรบางอย่างกับผู้ร่วมทาง      มารุตหยิบเอาขลุ่ยทำจากต้นอ้อออกมาจากเสื้อคลุม         แล้วเริ่มเป่าเป็นทำนองเพลงอ้างว้างและโศกเศร้า     เสียงเพลงที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกเสียวสันหลังเหมือนกับตอนที่ขึ้นไปอยู่บนที่สูงมาก ๆ       ต่อมา ฮารุตร้องเพลงด้วยเสียงต่ำที่ข้าพเจ้าไม่เข้าใจความหมายเลยสักคำ       มีท่วงทำนองสูง ๆ ต่ำ ๆ พร้อมกันไปกับเสียงขลุ่ย          ตอนนี้เขาจุดไม้ขีดไฟขึ้นมันดูเหมือนจะไม่เข้ากันกับพิธีกรรมกึ่งเวทย์มนต์นี้      แล้วหยิบใบยาสูบขึ้นมาเล็กน้อยให้ติดไฟแล้วปล่อยลงไปรวมกับพวกที่เหลือ        มีควันสีฟ้าจาง ๆ ลอยขึ้นมาจากชามพร้อมกับกลิ่นหอมรุนแรงเหมือนกับกลิ่นของดอกซ่อนกลิ่นที่คนสวนปลูกเอาไว้ในเรือนกระจกที่มีเครื่องทำความร้อนแต่ว่ารุนแรงกว่ามาก "ตอนนี้ท่านจงสูดควันเข้าไป  มะคูมะซาน"      เขาพูดขึ้น      "แล้วบอกพวกเราว่าท่านเห็นอะไรบ้าง     โอ! อย่ากลัวไปเลย     มันไม่มีอันตรายอะไรเหมือนกับบุหรี่นั่นแหละ     ดูนี่"    แล้วเขาสูดควันของมันเข้าไปแล้วระบายออกมาทางจมูก      หลังจากนั้นสีหน้าของเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนไป       แต่ว่ามันเปลี่ยนไปอย่างไรข้าพเจ้าบอกไม่ถูก ข้าพเจ้ายังลังเลอยู่จนคุณสครูปพูดขึ้น "ลองเถอะน่า  อัลลัน       อย่าหลีกหนีการผจญภัยกับชาวอาฟริกากลางพวกนี้เลย      ผมจะลองเองถ้าคุณต้องการ" "ไม่ได้"    ฮารุตพูดขึ้นอย่างห้วน ๆ  "ท่านไม่เหมาะสม" จากนั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็นหรือบางทีด้วยความกลัวว่าจะถูกหัวเราะเยาะ        ข้าพเจ้าคว้าชามขึ้นมาจ่อที่จมูก        ขณะเดียวกันฮารุตเอาผ้าคลุมที่ใช้แสดงกลปลูกต้นไม้คลุมหัวข้าพเจ้าเพื่อกักควันเอาไว้ข้าพเจ้าคาดว่าอย่างนั้น ตอนแรกควันพวกนี้ไม่น่าจะสูดเข้าไปได้       แต่ขณะที่ข้าพเจ้าจะวางชามลงพวกมันดูเหมือนจะยอมรับได้พวกมันพากันหลั่งไหลแทรกซึมเข้าไปจนทั่วทุกอณูในร่างของข้าพเจ้า        ผลโดยทั่ว ๆ ไปของมันไม่แตกต่างกันกับพวกแก็สหัวเราะที่หมอฟันใช้        ที่แตกต่างกันออกไปก็คือขณะที่แก็ซทำให้ไม่รู้สึกตัว        เจ้าควันพวกนี้ดูเหมือนจะเข้าไปลุกไหม้ในจิตใจของข้าพเจ้า      แล้วเผาทำลายขอบเขตของกาลเวลากับระยะทางไปจนหมดสิ้น       ทุกอย่างเบื้องหน้าข้าพเจ้าเลือนหายไป       ราวกับว่าข้าพเจ้าไม่ได้อยู่ในห้องนั้นอีกแล้วแต่เดินทางไปด้วยความเร็วที่คาดคำนวณไม่ถูก ในทันใดข้าพเจ้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าม่านหมอก         ม่านหมอกม้วนตัวขึ้นตรงหน้าข้าพเจ้าและข้าพเจ้ามองเห็นภาพป่าประหลาด        มีทะเลสาปล้อมรอบไปด้วยป่าไม้อาฟริกาหนาทึบ        ท้องฟ้าเบื้องบนยังเป็นสีแดงจากลำแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์และมีดวงจันทร์เต็มดวงลอยอยู่           ทางด้านตะวันออกของทะเลสาปเป็นพื้นที่ว่างกว้างขวางมากดูเหมือนจะไม่มีต้นไม้ขึ้นอยู่เลย        และทั่วพื้นที่ว่างนี้มีโครงกระดูกของช้างนับร้อยเรียงรายอยู่     พวกมันนอนระเกะระกะอยู่ที่นั่นบางซากเกือบจะถูกปกคลุมไปจนมิดด้วยพวกต้นมอสสีเทาที่เกาะแขวนอยู่บนกองกระดูก        ด้วยงาสีเหลืองของมันที่ยื่นออกมาดูราวกับว่าพวกมันตายกันมาแล้วเป็นศตวรรษ        บางซากยังมีหนังที่เน่าเปื่อยปกคลุมอยู่        ข้าพเจ้ารู้ได้ทันทีว่าข้าพเจ้ากำลังเห็นป่าช้าช้าง       สถานที่เจ้าสัตว์ใหญ่พวกนี้พากันมาตาย เหมือนอย่างที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินมาว่านกเมาส์ที่สาบสูญไปแล้วทำเช่นเดียวกันในนิวซีแลนด์         ตลอดชีวิตการเป็นพรานของข้าพเจ้าเคยได้ฟังคำเล่าลือถึงป่าช้าช้างอย่างนี้        แต่ก่อนหน้านี้ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นเช่นนี้เลยแม้ในความฝัน ดูซิ !   มีตัวหนึ่งกำลังจะตาย      เจ้าสัตว์ยักษ์ที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกดูราวกับว่ามันแก่ชราอายุหลายร้อยปีมาแล้ว       มันยืนอยู่ตรงนั้นส่ายร่างไปมา        จากนั้นมันชูงวงขึ้นข้าพเจ้าคาดว่ามันคงจะแผดเสียงโกญจนาทแต่ว่าข้าพเจ้าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย      แล้วมันค่อย ๆ ทรุดร่างลงอย่างช้า ๆ บนเข่าแล้วพักรอความตายอยู่ในท่านั้น เกือบจะตรงกึ่งกลางของป่าช้าช้างแห่งนี้มีเนินหินเล็ก ๆ ที่เหลือจากการถูกน้ำกัดเซาะ       มันเหลือรอดอยู่เมื่อแผ่นหินโดยรอบถูกพัดพาไปในยุคสมัยที่ล่วงมาแล้ว         ทันใดนั้นบนเนินหินแห่งนี้ปรากฎร่างของช้างที่ใหญ่ที่สุดที่ตลอดการใช้ชีวิตเป็นพรานอันยาวนานของข้าพเจ้าเคยเห็นมา       มันมีงาใหญ่มหึมาเพียงข้างเดียวอีกข้างหนึ่งพิการหักสั้นไป        ข้างลำตัวของมันมีแต่รอยแผลเป็นจากการต่อสู้        ดวงตาของมันลุกโชนแดงฉานมีแต่แววชั่วร้าย        งวงของมันม้วนร่างของผู้หญิงเอาไว้เส้นผมของเธอร่วงสยายลงทางด้านหนึ่งและเท้าของเธอห้อยอยู่อีกทางด้านหนึ่ง         ในอ้อมแขนของเธอเป็นร่างของทารกดูเหมือนว่ายังมีชีวิตอยู่ ช้างโทนเป็นชื่อเรียกของช้างร้ายประเภทนี้เห็นได้อย่างชัดแจ้งว่ามันอยู่ในจำพวกนี้        มันปล่อยศพของผู้หญิงลงกับพื้นยืนนิ่งอยู่สักพักพร้อมกับโบกใบหูของมันไปมา            จากนั้นมันคุกเข่าลงใช้งวงคว้าตัวทารกขึ้นมากวัดแกว่งไปมาแล้วเหวี่ยงไปในอากาศไกลออกไป        หลังจากนั้นมันเดินไปยังร่างของช้างที่ข้าพเจ้าเห็นว่าเพิ่งตายไปชนเข้าที่ลำตัวจนร่างช้างที่ตายแล้วล้มกลิ้งไป         จากนั้นมันชูงวงขึ้นราวกับจะแผดเสียงโกญจนาทอย่างมีชัยแล้วเดินตุปัดตุเป๋หายเข้าไปในป่า ม่านหมอกโปรยปรายลงมาอีกครั้งและในนั้นอย่างพร่ามัว       ข้าพเจ้าคิดว่าเห็น---แต่ว่าช่างมันเถอะไม่ว่าจะเป็นใครหรือว่าอะไร      จากนั้นข้าพเจ้าก็ตื่นขึ้น "คุณเห็นอะไรบ้าง ?"   เสียงร้องถามขึ้นพร้อมกันดังเซ็งแซ่ ข้าพเจ้าเล่าสิ่งที่เห็นให้พวกเขาฟัง     เหลือแต่ตอนสุดท้ายเอาไว้ "ผมว่านะ    เพื่อนยาก"    คุณสครูปพูดขึ้น     "ผมว่าคุณต้องเป็นคนฉลาดยอดเยี่ยมมากที่เห็นทั้งหมดนั้นได้     เพราะคุณหลับตาลงไม่เกินสิบวินาทีเอง" "ผมเองก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าพวกคุณจะว่าอย่างไรเมื่อผมเล่าทุกอย่างให้ฟัง"       ข้าพเจ้าตอบเพราะว่ายังรู้สึกเหมือนกับว่ายังอยู่ในความฝัน     สติยังไม่คืนกลับมา "ท่านเห็นช้างร้ายจานาแล้วใช่ไหม ?"     ฮารุตถามขึ้น     "มันฆ่าผู้หญิงกับเด็กอย่างนั้นหรือ ?    มันทำเช่นนั้นทุกค่ำคืน      นั่นคือสาเหตุที่ชาวเคนด้าห์ขาวต้องการให้ท่านสังหารมันแล้วนำงาช้างไปทั้งหมดซึ่งพวกเขาไม่กล้าแตะต้องเพราะมันอยู่ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์และพวกแคนด้าห์ดำไม่ต้องการมัน       ถ้าเช่นนั้นมันก็ยังมีชีวิตอยู่      นั่นเป็นสิ่งที่เราอยากจะรู้        ขอบคุณมากมะคูมะซาน        ท่านเป็นผู้ที่มองเห็นผ่านระยะทางไกลได้ดีจริง ๆ        อย่างที่ฉันคิดเอาไว้ควันยาสูบของเคนด้าห์ทำงานได้ดีมากในตัวท่าน      ตอนนี้คุณสุภาพสตรีสวย"      เขากล่าวต่อไปหันหน้าไปทางคุณโฮลมส์       "คุณต้องการมองเห็นด้วยใช่ไหม ?     คุณมองเห็นได้ดีกว่า   ใครจะรู้ว่าคุณจะเห็นอะไร ?" คุณโฮลมส์ลังเลอยู่สักพัก     มองมาที่ข้าพเจ้าเป็นเชิงถาม      แต่ข้าพเจ้าไม่ออกความเห็นอย่างใด    และต้องประหลาดใจมากจริง ๆ ที่ได้ยินความต้องการของเธอ "ใช่แล้ว"  เธอพูดขึ้น "ฉันว่านะ    ลูนา เธออย่ายุ่งกับเรื่องพวกนี้เลย"     ลอร์ดแรกนอล ออกความเห็นอย่างไม่สบายใจ    "ฉันว่าได้เวลาที่พวกผู้หญิงกลับไปนอนได้แล้ว" "ไม้ขีดอยู่นี่"   คุณโฮลมส์ พูดกับ ฮารุต ที่กำลังง่วนอยู่กับการใส่ใบยาสูบเพิ่มเข้าไปในชาม      รอยยิ้มอย่างมีเลศนัยฉายไปทั่วใบหน้าเย็นชาเหมือนรูปปั้นของเขา       ฮารุต รับไม้ขีดด้วยการค้อมตัวอย่างสุภาพแล้วจุดไฟเผาใบยาเหมือนครั้งก่อน       จากนั้นเขาส่งชามที่อีกครั้งหนึ่งมีควันสีฟ้าม้วนตัวขึ้นมาให้กับคุณโฮลมส์       และอย่างเบา ๆ และนุ่มนวลเอาผ้าคลุมชามและศีรษะของเธอเอาไว้      ซึ่งมันคลุมห้อยลงมาเหมือนกับผ้าคลุมหน้าของเจ้าสาว      ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอเหวี่ยงผ้าคลุมออกแล้วโยนชามซึ่งในตอนนี้เปลวไฟดับไปแล้วลงบนพื้น       จากนั้นเธอยืนนิ่งดวงตาเบิกโพลง      มองดูน่ารักอย่างประหลาดแต่กระนั้นก็ไม่สูญเสียความสง่างามอันสูงศักดิ์ของเธอไป จากคุณ : Sv - [7 ส.ค. 45 08:50:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "ฉันได้ไปยังอีกโลกหนึ่ง"     เธอพูดด้วยเสียงเบา ๆ ราวกับว่าเธอพูดไปกับอากาศ      "ฉันเดินทางไปตามถนนใหญ่       ฉันพบตัวเองอยู่ในสถานที่เล็ก ๆ ทำด้วยหิน        มันเป็นสถานที่มืดมิดแสงไฟจากชามนั้นทำให้มันสว่างขึ้นมา       ที่นั่นไม่มีอะไรเลยนอกจากรูปแกะสลักสวยงามของเด็กเปลือยดูเหมือนจะแกะมาจากงาช้างสีเหลือง      และเก้าอี้ทำจากไม้มะเกลือประดับด้วยงาช้างและที่นั่งทำด้วยเชือกถัก      ฉันยืนอยู่เบื้องหน้ารูปแกะสลักของเทวรูปงาช้าง      มันเหมือนกับว่าเทวรูปจะมีชีวิตขึ้นมาและยิ้มกับฉัน       รอบลำคอของเทวรูปเป็นสายสร้อยทำจากหินสีแดง        เทวรูปถอดสายสร้อยออกจากลำคอแล้วสวมให้กับฉัน       จากนั้นเทวรูปชี้มือไปที่เก้าอี้      และฉันก็ไปนั่งที่เก้าอี้       ทั้งหมดมีแค่นั้น" ฮารุต ฟังถ้อยคำของเธออย่างสนใจซึ่งข้าพเจ้าเห็นว่าเขาตั้งใจมากแม้ว่าจะพยายามปิดบังเอาไว้       จากนั้นเขาขอให้ข้าพเจ้าแปลให้เขาฟัง      ข้าพเจ้าทำตามนั้น สำนึกทั้งหมดกลับคืนเข้าสู่ตัวเขา       แม้ว่าสีหน้าของเขาจะนิ่งเฉย         ข้าพเจ้าเห็นดวงตาดำสนิทของเขาเป็นประกายด้วยแสงแห่งชัยชนะ        มากไปกว่านั้นข้าพเจ้าได้ยินเขากระซิบกับมารุตด้วยถ้อยคำที่ดูเหมือนจะมีความหมาย "เทวรูปศักดิ์สิทธิ์ยอมรับผู้พิทักษ์      ผู้ศักดิ์สิทธิ์ของชาวแคนด้าห์ขาวมีเสียงขึ้นมาได้อีกครั้ง" จากนั้นเหมือนกับว่าไม่ได้ตั้งใจ      แต่ด้วยท่าทีเคารพยำเกรงอย่างที่สุด       ทั้งสองคนโค้งตัวคารวะอย่างนอบน้อมให้กับคุณโฮลมส์ เสียงสนทนาจอแจดังแทรกขึ้นมา "ความฝันน่าขบขันอะไรกัน"     ข้าพเจ้าได้ยินเสียงลอร์ดแรกนอลกล่าวขึ้นอย่างรำคาญ       "เทวรูปงาช้างที่ดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมาและมอบสายสร้อยให้แก่เธอ       ใครเคยฟังเรื่องเหลวไหลแบบนี้มาก่อนบ้าง ?" " ใครเคยฟังเรื่องเหลวไหลแบบนี้มาก่อนบ้าง ?"     คุณโฮลมส์กล่าวคำพูดตามเขา     แม้ว่าจะอย่างสุภาพและเรียบ ๆ      แต่พูดเหมือนกับว่าถ้าหุ่นยนต์พูดได้มันจะพูดแบบนั้น "ผมว่า"    คุณสครูปส่งเสียงแทรกขึ้นมาเจาะจงไปที่คุณแมนเนอร์    "เรื่องสนุกในห้องรับแขกนี่ไม่เลวเลยใช่ไหมที่รัก ?" "ไม่รู้เหมือนกัน"   คุณแมนเนอร์ตอบอย่างสงสัย   "มันค่อนข้างประหลาดสำหรับฉัน      กลแสดงได้ดีมาก     แต่เมื่อมันกลายเป็นเรื่องเวทย์มนต์และภาพมายาฉันหวาดกลัว" "ผมว่าการแสดงจบลงแล้ว"    ลอร์ดแรกนอลพูดขึ้น      "ควอเตอร์เมนโปรดถามสหายนักเล่นกลของคุณว่าผมเป็นหนี้เขาเท่าไหร่ ?" ตรงนี้ฮารุตที่ฟังเข้าใจ     หยุดเก็บข้าวของของเขาแล้วตอบว่า "ไม่ต้องเลยท่านลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่      พวกเราเป็นหนี้ท่านเสียมากกว่า       ที่นี่เราได้เรียนรู้สิ่งที่เราต้องการรู้มานานแล้ว       ฉันหมายถึงว่าช้างร้ายจานายังคงสังหารชาวแคนด้าห์อยู่    ใบยาของแคนด้าห์ไม่ยอมบอกพวกเรา      แต่พูดกับวิญญาณดวงใหม่เท่านั้น      ท่านมีพรสวรรค์อันวิเศษคุณผู้หญิง      และท่านด้วยมะคูมะซาน       ท่านไม่ชอบสูดควันใบยาของแคนด้าห์แล้วมองกลับไปเห็นอดีตหรือ ?    เห็นได้ดีมาก   เห็นได้ชัดแจ้งจากอดีตให้เราเรียนรู้เกี่ยวกับพวกเราทั้งหมด       รู้ว่าสิ่งทั้งหลายเกิดขึ้นอย่างไร        ทำให้ท่านเข้าใจสิ่งที่ท่านเห็นว่าแปลกในวันนี้       ไม่ต้องการหรือ      วันหนึ่งท่านก็จะเห็นเอง       เพราะว่าอดีตฉุดรั้งได้รุนแรงและส่งเสียงเรียกได้ดังมาก      เพียงแต่ว่าไม่มีผู้ใดได้ยินว่ามันบอกว่าอย่างไร      ลาก่อนท่านลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่      ลาก่อนคุณผู้หญิงสวย      ลาก่อนมะคูมะซาน      จนกว่าเราจะได้พบกันอีกเมื่อท่านมาสังหารช้างร้ายจานา      ขอพรจากเทวรูปสวรรค์     ผู้ให้ฝน    ผู้ปกป้องจากอันตรายทั้งปวง      ผู้ให้อาหาร      ผู้ให้สุขภาพพลานามัยจงประทานแก่ท่านทุกคน จากนั้นทำการก้มคำนับหลาย ๆ ครั้งแล้วจึงเดินถอยหลังไปที่ประตูยังที่พวกเขาวางเสื้อคลุมเอาไว้ ด้วยสัญญาณจากลอร์ดแรกนอลข้าพเจ้าเดินออกมากับพวกเขา       พนักงานซึ่งกลัวงูเป็นอย่างมาก คุณเซาเวจจึงดีใจมากที่จะยกหน้าที่นี้ให้ข้าพเจ้า        ในไม่ช้าเราออกมายืนอยู่นอกปราสาทท่ามกลางเสียงคร่ำครวญจากต้นไม้และที่นั้นช่างหนาวเย็นมากจริง ๆ "ทั้งหมดนี่หมายความว่าอย่างไรกัน     โอ  คนที่มาจากอาฟริกา ?"      ข้าพเจ้าถาม "ท่านจะตอบคำถามนั้นได้ด้วยตัวเองเมื่อท่านเผชิญหน้ากับช้างยักษ์จานาที่มีวิญญาณชั่วร้ายสิงอยู่   โอ มะคูมะซาน"    เป็นคำตอบจาก ฮารุต    "ไม่เชื่อหรือ    จงฟัง  เราเดินทางมาไกลจากบ้านของเราเพื่อเสาะหาข่าวสารซึ่งไม่มีผู้ใดบอกเราได้       และเราได้รับข่าวนั้นแล้วทั้งหมดก็มีแค่นั้น      เราเป็นพวกที่เคารพทารกสวรรค์ ผู้ที่เยาว์วัยอยู่ตลอดและมีแต่สิ่งดีงาม       แต่ภายหลังทารกสูญเสียลิ้นไป     คืนนี้เองทารกสวรรค์พูดอีกครั้ง     อยากจะรู้มากกว่านี้หรือ       ท่านผู้ที่เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมจะรู้สิ้นทุกสิ่ง"   "อยากจะรู้มากกว่านี้หรือ"     มารุต กล่าวตาม    "ผู้ที่บางทีรู้มากจนเกือบหมดแล้ว     จะไม่มีอันตรายมาสู่ท่าน มะคูมะซาน" "พวกท่านจะไปนอนกันที่ไหนคืนนี้ ?      ข้าพเจ้าถาม "เราไม่นอนที่นี่"    ฮารุต ตอบ   "เราจะเดินไปที่เมืองใหญ่แล้วหาทางกลับไปอาฟริกา       ที่นั่นเราจะได้พบกับท่านอีก       ท่านรู้ดีว่าเราไม่โกหกเราผู้รู้การอ่านใจอย่างง่าย ๆ นักเล่นกล      และด็อกกีตาห์คนพเนจรผิวขาวบอกกับท่านถึงชาวเผ่าที่นับถือทารกสวรรค์ตามที่เขาได้ยินมาแล้วใช่ไหม ?     กลับเข้าไปได้แล้ว มะคูมะซาน    ก่อนที่ท่านจะไม่สบายจากความหนาวเย็นนี้       และจงนำสิ่งนี้ไปมอบเป็นของขวัญแต่งงานจากทารกสวรรค์ซึ่งเธอได้พบในคืนนี้      แด่สาวสวยที่มีรอยประทับเป็นรูปจันทร์เสี้ยวผู้ที่กำลังจะแต่งงานกับท่านลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่ที่เธอรัก"   หลังจากที่เขายื่นห่อผ้าลินินเล็ก ๆ ใส่มือข้าพเจ้าแล้ว      เขากับผู้ร่วมทางเดินหายไปในความมืด ข้าพเจ้ากลับไปที่ห้องรับแขกขณะที่คนอื่น ๆ ยังคงพูดคุยกันถึงการแสดงที่ประทับใจของนักเล่นกลต่างชาติ "พวกเขาไปกันแล้ว"   ข้าพเจ้าตอบคำถามของลอร์ดแรกนอล     "พวกเขาบอกว่าจะเดินไปกรุงลอนดอน    และพวกเขาได้มอบของขวัญแต่งงานให้กับคุณโฮลมส์"    และข้าพเจ้าแสดงห่อของขวัญ "เปิดออกดูซิ ตวอเตอร์เมน"     ลอร์ดแรกนอลพูดอีกครั้ง "ไม่นะ ยอร์ช"  เสียงคัดค้านจากคุณโฮลมส์พร้อมกับหัวเราะ     เพราะตอนนี้เธอดูเหมือนว่าควบคุมตัวเองได้ดีแล้ว     "ฉันอยากจะเปิดของขวัญด้วยตัวเอง" เขายักไหล่และข้าพเจ้าส่งห่อของขวัญให้เธอซึ่งมันเย็บติดกันไว้อย่างเรียบร้อยดีมาก      ใครบางคนเอากรรไกรมาตัดตะเข็บของมันออก       ภายในห่อผ้าเป็นสายสร้อยหินสีแดงงดงามรูปไข่เหมือนกับเม็ดอำพันมีขนาดเท่าไข่นกกางเขน     พวกมันถูกขัดอย่างหยาบ ๆ และมันถูกร้อยด้วยสิ่งที่ข้าพเจ้ารู้จักโดยทันทีว่าเป็นขนหางของช้าง      จากรูปพรรณที่เห็นข้าพเจ้าพิจารณาว่ามันอาจเป็นหินสีแดงหรือว่าพลอยแดงหรือแม้แต่อาจจะเป็นทับทิม      มันต้องเก่าแก่โบราณมาก        อาจเป็นไปได้ว่าครั้งหนึ่งมันเคยแขวนอยู่รอบคอของหญิงสูงศักดิ์ในสมัยอียิปต์โบราณ      จริงทีเดียวรูปสลักเล็ก ๆ สวยงามทำจากหินสีแดงเช่นเดียวกันที่แขวนอยู่ตรงกึ่งกลางของสายสร้อย       ชวนให้คิดว่ามันน่าจะเป็นเช่นนั้น        เพราะมันช่างเหมือนกับเทพผู้มีอำนาจอันยิ่งใหญ่ของชาวอียิปต์เทพทารกน้อยฮอรัส โอรสของเทวีไอซิส "นี่เป็นสายสร้อยที่ฉันเห็นและเทวรูปงาช้างมอบให้ฉันในความฝัน"     คุณโฮลมส์พูดขึ้นอย่างเงียบ ๆ จากนั้นด้วยความมั่นใจเป็นอย่างมากเธอสวมมันรอบลำคอของเธอ                                 จบบทที่ ๔ จากคุณ : Sv - [7 ส.ค. 45 08:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านช่วงแรก ตอนต่อไป copy ไปอ่านนะครับพอดีหมดเวลาพักแล้ว นานๆทีจะมีเรื่องแปลสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน จากคุณ : GTW - [7 ส.ค. 45 09:54:17 A:202.133.172.133 X:]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอมาลงชื่อก่อนค่ะ วันนี้แวะเข้ามาดูพอเห็นแล้วรีบคลิ๊กเข้ามาอย่างไม่รอช้า แต่คงต้องขอ save ไว้ก่อนแล้วค่อยอ่าน เพราะต้องไปนั่งหาข้อมูลทำรายงาน เสร็จแล้วค่อยอ่าน รอคอยตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : s_purple - [7 ส.ค. 45 22:49:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 "ฉันได้ไปยังอีกโลกหนึ่ง"     เธอพูดด้วยเสียงเบา ๆ ราวกับว่าเธอพูดไปกับอากาศ   จากคุณ : A Muggle - [8 ส.ค. 45 10:31:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กลับมารอบสอง...ว๊าวว...มีรูปประกอบด้วย ขอบคุณพี่มักเกิ้ลค่ะ บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1662069/W1662069.html บทที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1630488/W1630488.html บทที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1646877/W1646877.html จากคุณ : s_purple - [8 ส.ค. 45 21:25:19 ]