ความคิดเห็นที่ 1                “ท่านลูส...ท่าน” เสียงร้องดังขึ้นด้วยความตกใจ ไม่มีใครคาดคิดว่าเหตุการณ์เลวร้ายเช่นนี้จะเกิดขึ้น กลุ่มควันดำเริ่มจางลงพร้อมกับสลายตัวไปอย่างไร้รอย พิธีอันศักดิ์สิทธ์จึงกลับกลายเป็นเพียงงานร่วมไว้อาลัยในการเสียสละอันยิ่งใหญ่ของท่านลูส “”เจ้าเตรียมตัวพร้อมรึยังเด็กน้อย” ฟาเรดากล่าวขึ้นหลังเสร็จพิธีเผาศพหัวหน้าแพทย์ “เตรียมพร้อมอะไรครับ” เด็กชายขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย “ก็เตรียมพร้อมที่จะไปเข้าเฝ้าองค์เนติราลไง ข้าจะเป็นผู้ส่งเจ้าไปเอง” “แต่ปีศาจร้ายก็ถูกทำลายไปแล้วนี่ครับจะต้องไปเข้าเฝ้าพระองค์อีกทำไม”พอลถามพร้อมกับมองหน้าเนริออล “นั่นนะสิ  ปีศาจถูกทำลายไปแล้วจริงๆด้วย”เนริออลสำทับ “มันไม่จบง่ายๆเช่นนี้หรอก ยังมีปีศาจอีกมากมายที่แฝงตัวอยู่ในโลกของเจ้า องค์เนติราลจะทรงบอกเจ้าเอง แล้วอีกอย่างเจ้าต้องเอาของๆพระองค์ไปคืนด้วย” “อะไรนะครับ”ทั้งพอลและเนริออลร้องเป็นเสียงเดียวกัน “กระจกแก้วที่ติดตัวเจ้าอยู่นั่นไง” ชายชราเอ่ยถึงเศษกระจกที่เด็กชายได้มาจากหญิงชราในบ้านสายโลหะ ในที่สุดพิธีก็ได้เริ่มต้นขึ้น ฟาเรดาคือผู้นำในพิธีครั้งนี้ เขายกคทาไม้ขึ้นร่ายเวทมนต์ด้วยน้ำเสียงอันทรงพลัง “ครืน...ครืน...ซ่า....” เสียงฟ้าร้องพร้อมๆกับหยาดฝนที่ตกกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาท่ามกลางพระอาทิตย์ที่ยังคงสาดแสงในยามบ่ายจัด และเมื่อเม็ดฝนหยดสุดท้ายตกลงสู่พื้นเด็กชายก็สังเกตเห็นถึงรุ้งกินน้ำขนาดใหญ่ที่ทอดยาวผ่านฟากฟ้าไป “เดินทางตามรุ้งกินน้ำนี่ไป ณ สุดปลายสายรุ้งนี้เจ้าจะได้พบกับนครแห่งฝัน” เสียงฟาเรดากล่าวด้วยความเหนื่อยอ่อน เนื่องจากใช้พลังงานที่มากเกินไปชายชราจึงล้มฟุบลง “ข้าไม่เป็นไรหรอก รีบเดินทางเถอะ”ชายชรายืนตัวขึ้น ทั้งสามจึงได้ร่วมกันออกเดินทางตรงไปยังปลายสุดของสายรุ้งเส้นนี้โดยมีเพริกอลซึ่งทำหน้าที่เป็นพาหนะให้เด็กชายและภูตนำทางตัวจิ๋วขี่หลังมันไว้ ใช้เวลาเดินทางไม่นานพวกเขาก็มาถึงปลายทางของสายรุ้ง ท่ามกลางกลุ่มหมอกควันที่ปกคลุมอยู่เบื้องหน้า ทั้งสามได้มุ่งหน้าผ่านมันเข้าไป และในที่สุดนครแห่งฝันก็ได้ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า ดินแดนที่เคยอุดมสมบูรณ์ไปด้วยความฝัน ความหวังและความวิจิตรสวยงาม บัดนี้กลับไม่หลงเหลือร่องรอยของสิ่งเหล่านี้อยู่เลย ทะเลทรายกับตอไม้และเมฆหมอกที่ปกคลุมผืนฟ้าไว้คือสิ่งที่เด็กชายได้สัมผัสเห็น “กริ๊ง...กริ๊ง...” เสียงระฆังดั่งแว่วมาแต่ไกล “ตามเสียงนั่นไปสิพอล องค์เนติราลทรงเชิญเจ้าแล้ว” แฟรี่บอก ถัดไปจากทะเลทรายก็คือทุ่งหญ้าสีดำและภูเขาไฟที่เขาเคยเห็นในความฝันโดยไม่รอช้าเพริกอลก็โผบินเข้าไปสู่ไฟอันร้อนระอุที่ปกคลุมไปทั่วทั้งภูเขา การเดินทางในครั้งนี้มิได้ยากลำบากอะไรเลย เด็กชายมีเพื่อนนำทางตัวจิ๋วแสนดีที่บอกเล่าเรื่องราวต่างๆในดนแดนแห่งนี้ให้ฟัง และยังเจ้าเพริกอลสัตว์พันธุ์ผสมผู้เป็นพาหนะนำเด็กชายและภูตตัวจิ๋วบินข้ามผ่านดินแดนต่างๆทั้งไฟแห่งโลกันต์ ทะเลทรายแห่งความตาย ป่าไม่หวนกลับ หรือดำดิ่งลงสู่บาดาลอันแสนลึก จนสุดปลายทางหลังจากที่ข้ามผ่านหมอกควันพิษมาได้ พวกเขาก็ได้เดินทางมาจนถึงปราสาทขององค์เนติราล เบื้องหน้าของเด็กชายในขณะนี้คือซากของปราสาทแก้วคริสตันที่ถล่มลงมา มีต้นไม้ยักษ์สีดำโผล่ขึ้นมากึ่งกลางของตัวปราสาท ต้นไม้ที่เขาเคยเห็นในความฝันกำลังเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ทุกสิ่งดูไม่ต่างไปจากภาพในความฝันที่เคยเห็นเท่าไรนัก “หาทางเข้าไปในตัวปราสาทดีกว่า” พอลร้องบอกเจ้าเพริกอล เจ้าสัตว์สี่เท้าพันธุ์ผสมถลาบินขึ้นสู่ท้องฟ้าอันดำทะมึนอีกครั้งมันบินวนรอบตัวปราสาทอยู่สองรอบก่อนร่อนลงบริเวณยอดหอคอยที่มีสภาพสมบูรณ์ที่สุด ภายในหอคอยแห่งนี้คือห้องขนาดกว้าง ที่ปราศจากเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใดๆ มีเพียงกระจกเงาบานโตที่แตกร้าวตั้งเด่นอยู่ริมผนังด้านใน พอลเดินตรงไปยืนอยู่หน้ากระจกเงา ภาพของเด็กชายตัวเล็กสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นปรากฎขึ้น “สวัสสดีพอล” เงาในกระจกทัก ซึ่งทำให้เด็กชายสะดุ้งด้วยความตกใจ “นายเป็นใคร”พอลจ้องเป๋งไปยังเงาในกระจก “ไม่สำคัญหรอกพอล เจ้ามาที่นี่เพื่อเข้าเฝ้าองค์เนติราลมิใช่หรือ” เงาในกระจกพูดขึ้นและเมื่อเห็นเด็กชายพยักหน้า เขาจึงกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเศร้าสลด “องค์เนติราลยังไม่มีพละกำลังเพียงพอที่จะพบเจ้าได้หรอก ข้าเป็นตัวแทนของพระองค์มาพบเจ้าเพื่อขอร้องให้เจ้าช่วยพระองค์” “ผมเนี่ยนะครับจะช่วยพระองค์” พอลร้องถามอย่างตกใจ “ใช่..ข้าขอเศษกระจกที่เป็นเครื่องรางของเจ้าได้ไหม” เงาของเด็กชายพูดขึ้นอย่างอ้อนวอน “เด็กชายจึงหยิบมันขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง “วางมันลงในส่วนที่หายไปสิ” เงาของเขาบอกพลชี้ี้ไปยังมุมขวาล่างของกระจก พอลต่อเศษกระจกเข้ากับกระจกบานใหญ่ได้อย่างพอดิบพอดี แต่ก็ยังขาดเศษกระจกไปอีกหนึ่งชิ้นซึ่งหายไปบริเวณกึ่งกลางของบานกระจก “แล้วอีกชิ้นละครับ” “มันอยู่ที่ตัวเจ้าไงล่ะพอล อยู่มาตั้งแต่เจ้าเกิดจนกระทั่งบัดนี้ เจ้าถึงเห็นและทำหลายๆสิ่งได้เช่นชาวแดนฝัน ในตอนที่องค์เนติราลถูกทำลายลง ชิ้นส่วนของพระองค์ได้กระจัดกระจายไปทั่ว หลายปีมานี้ข้าพยายามค้นหาชิ้นส่วนเหล่านั้นเพื่อช่วยเหลือพระองค์ให้กลับมีพระชนม์ชีพอีกครั้งเพื่อนนครแห่งฝันจะได้กลับมารุ่งเรืองขึ้นอีกครั้ง และในที่สุดข้าก็พบเศษกระจกแก้วชิ้นสุดท้าย” ในทันทีที่เงาในกระจกกล่าวจบก็ปรากฎลำแสงสีรุ้งขึ้นภายในตัวของเด็กชาย อย่างช้าๆลำแสงค่อยๆส่องประกายออกมาจากลำตัวของเด็กชาย ก่อนรวมตัวกันเป็นเศษกระจกแก้วเบื้องหน้าเขา พอลเอื้อมมือไปหยิบเศษกระจกแก้ววางใส่ลงในช่องว่างที่ขาดหายไป ทันใดนั้นก็บังเกิดลำแสงสีรุ้งพวยพุ่งออกมาจากบานกระจกใหญ่ รอยร้าวต่างๆเริ่มเชื่อมต่อกันจนกลายเป็นกระจกเงาบานใหญ่ปราศจากรอยร้าวใดๆ “พอล” เสียงอ่อนหวานใสๆดังมาจากกระจกเงาก่อนปรากฎร่างเจ้าของเสียงขึ้น หญิงสาวผู้งดงามราวกลีบดอกไม้แรกแย้มในชุดสีขาวพลิ้วบางเบา ดวงตาสีเขียวมรกตใสจ้องมองเด็กชายด้วยความเอ็นดู “ท่านคือองค์เนติราล” เด็กชายกล่าวกับหญิงสาวในกระจก “ใช่จ๊ะ..ขอบใจนะสำหรับความช่วยเหลือและของฝากที่เจ้าได้นำมามอบให้ข้า หวังว่าระยะเวลากว่าสิบปีที่มันฝังตัวอยู่กับเจ้าคงช่วยถ่ายทอดพลังบางส่วนมาช่วยให้ข้าได้ฟื้นคืนพลังใหม่อีกครั้ง และเพื่อตอบแทนความดีของเจ้าข้ายินดีตอบปัญหาทุกข้อให้กระจ่าง” “โลกของผมกำลังถูกคุกคามด้วยปีศาจร้าย ท่านฟาเรดาบอกว่าพวกมันยังคงวนเวียนอยู่และกำลังคุกคามโลกของผมอย่างหนัก” “ถูกต้องแล้ว” “แล้วพวกผมควรทำอย่างไรเพื่อที่จะกำจัดมันได้ครับ” “เจ้ารู้หรือไม่ว่าความชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนั่นคืออะไร ปีศาจที่ชั่วร้ายที่สุดก็คือตัวของพวกเจ้าเอง ตัวของพวกเจ้าที่คิดถึงแต่ตนเอง ที่ก่อสงครามฆ่าร้างเผ่าพันธุ์ ก่อให้เกิดความชั่วร้ายต่างๆตามมาไม่สิ้นสุด โลกแห่งความฝันล่มสลายลงเพราะเจ้าปีศาจร้ายตนนี้แหละ พวกเขาคิดถึงแต่ตัวของเขาเองโดยไม่ได้สนใจคนรอบข้าง จนในที่สุดนครแห่งฝันก็มีสภาพเช่นที่เจ้าเห็นอยู่นี่  ต่อแต่นี้ไปทุกสิ่งจะถูกเปลี่ยนแปลงใหม่ ข้าจะสร้างนครแห่งนี้ขึ้นมาใหม่ด้วยสายใยแห่งรัก มิตรภาพและคำว่า “เรา” สร้าง..นครที่สวยงามและสงบสุขขึ้นมาอีกครั้งชาวแดนฝันจะกลับมาใหม่ กลับมาดำรงอยู่และสร้างฝันให้กับมนุษย์ต่อไป ที่เหลือก็คงเป็นที่พวกเจ้าเองแล้วล่ะว่าจะดำรงอยู่ต่อไปในสภาพใด ชาวแดนฝันเรียนรู้และสำนึกในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ในเหตุการณ์และความสูญเสียทั้งหมดจะสร้างเราขึ้นมาใหม่แล้วพวกเจ้าเล่าจะหยุดยั้งมันไว้เพียงแค่นี้หรือจะรอให้หายนะแห่งฝันมันเยื้องกายเข้ามาก่อนจึงหยุดยั้ง”เสียงหวานกังวานใสดั่งระฆังแก้วก้องไปทั่วทุกทิศก่อนลำแสงสุดท้ายจะหายลับไปพร้อมกับความมืดมิดที่เคลื่อนกายเข้าปกคลุม ********************************** จากคุณ : ไฟลี่ - [8 ส.ค. 45 17:40:09 A:210.203.183.192 X:]

ความคิดเห็นที่ 2 บทส่งท้าย แด่มวลมนุษยชาติ... ชีวิตทุกชีวิตบนพื้นโลกใบนี้ล้วนมีความหมาย ความสำคัญ มนุษย์ทุกคน สัตว์ทุกตัว พืชทุกต้น ย่อมมีคุณค่าในตัวของมันเอง หากแต่สังคมในปัจจุบันนี้ได้หล่อหลอมมนุษย์ขึ้นมากับความเห็นแก่ตัว ยกตัวเองเป็นใหญ่มากกว่าที่จะหันมองไปยังเพื่อนบ้านรอบกาย ตัวของเรายิ่งใหญ่...ตัวของเราสำคัญ..ตัวของเรามีคุณค่า แล้วชีวิตอื่นที่อยู่รอบกายของตัวเราเล่าไม่ยิ่งใหญ่ มีคุณค่า หรือความสำคัญใดใดเลยเชียวหรือ ทำไมเราจึงต้องทำลายร้างซึ่งกันและกัน ฆ่าล้างกันเพียงเพื่อความสะใจ ความคิด ความเชื่อที่ไม่ลงรอยกัน การแก้แค้นที่ทำให้ผู้บริสุทธิ์ต้องรับกรรม ทั้งๆที่มิได้รู้เรื่องอะไรด้วย สงครามและการทำลายล้างได้มอบอะไรไว้ให้กับเราบ้าง นอกเสียจากโศกนาฎกรรมและความสูญเสียที่ถูกตราตรึงไว้ในความทรงจำ ทั้งฝ่ายชนะและฝ่ายแพ้ย่อมเกิดการสูญเสียด้วยกันทั้งสิ้น ชีวิตหนึ่งชีวิตมีค่ามากมายเกินกว่าจะมาทิ้งลงในสมรภูมิ... หากมนุษย์จะยอมละทิ้งความเห็นแก่ตัวของตนเองลงสักนิด หยุดคิดถึงตนลงชั่วขณะแล้วหันมามองบุคคลรอบข้าง สงสารเขา เมตตาเขา มีความรักและให้อภัยแก่เขา โลกสีฟ้าใบนี้คงสดใสและน่าอยู่มากขึ้นกว่านี้เป็นแน่ ******************************** นิทานเรื่องนี้ก็ได้จบลงแต่เพียงเท่านี้ค่ะ ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามอ่านมานะคะ^_^                                                 จากคุณ : ไฟลี่ - [8 ส.ค. 45 17:45:31 A:210.203.183.192 X:]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนจบนี้เป็นตอนจบที่มี "บทโหด" มากที่สุด เท่าที่คุณไฟลี่แต่งมาเลยล่ะ ในแง่ของคนที่อ่านประจำอย่างผม ขอวิจารณ์ว่า ผลงานช่วงหลังคุณไฟลี่นี่จินตนาการลึกซึ้งขึ้น  และรับได้ (หมายถึงความสมเหตุสมผลในเชิงตรรกศาสตร์)กับทฤษฎีต่างๆ และสำนวนและวิธีการเขียน ก็ จัดได้ว่ามีเอกลักษณ์เฉพาะตัว คืออ่านโดยไม่ต้องดูชื่อคนแต่ง ก็พอจะเดาออก การเก็บรายละเอียดของ "ภาพ" ในเนื่อเรื่องทำได้ดีเกินอายุ การเดินเรื่องใช้ได้เลย เดาไม่ค่อยถูก (บางเรื่องพอขึ้นต้นก็พอจะเดาได้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป) ตัวละครพูดจากันละเอียดขึ้น(มีการเก็บรายละเอียดฉาก) ทำให้คนอ่านเห็นภาพตามไปได้ดี จุดที่แปลกๆ บางครั้งมีการการใส่เอฟเฟตโดยที่ไม่จำเป็น เช่น ตอนนี้ +++ “ครืน...ครืน...ซ่า....” เสียงฟ้าร้องพร้อมๆกับหยาดฝนที่ตกกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาท่ามกลางพระอาทิตย์ที่ยังคงสาดแสงในยามบ่ายจัด ++ ครืน...ครืน...ซ่า....” ไม่ต้องมีก็ได้ครับตอนนี้ แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีเสียเลย ถ้ามีอย่างเหมาะสมก็ดูดีนะครับ เช่น ++ “เพล้ง!” ลูกแก้วสีแดงใสแตกกระจายร่วงหล่นลงสู่พื้นจากลำแสงสีฟ้าที่พุ่งเข้ามามาทำลายล้าง +++ จะเห็นว่า คำว่า "เพล้ง"  มีแล้วดูดีมาก สวยงาม ได้บรรยากาศ +++ คิดว่าคุณไฟลี่คงเข้าใจนะครับว่าผมพยายามบอกอะไร ผมเขียนไม่เก่งหรอก แต่ก็ขอวิจารณ์ในมุมมองของผม(คนเดียว) ซึ่งอาจจะถูกหรือผิดก็ได้ แต่อย่างน้อย มันก็มาจากคนที่ชื่นชมในผลงานของคุณครับ ^_^ จากคุณ : GTW - [8 ส.ค. 45 19:45:18 A:202.133.173.103 X:]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ช่วยวิจารณ์งานของไฟลี่ให้ ไฟลี่ดีใจนะคะเพราะอย่างน้อยก็ยังมีคุณGTWคอยช่วยอ่านช่วยแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด ขอบคุณจริงๆค่ะ จากคุณ : ไฟลี่ - [9 ส.ค. 45 11:27:58 A:203.155.108.8 X:]

ความคิดเห็นที่ 5 ไฟลี่จ้า ไม่เอาแปะที่ jj เลยนะ พี่ต้องตามมานี่แนะ จากคุณ : aey1997 - [ 2 ต.ค. 45 13:41:35 A:203.101.128.62 X: ]