รอฝน   [Waiting for the Rain by Dinker Charak]

ชายหนุ่มอาศัยอยู่เพียงลำพัง ณ สุดเขตของเมือง เมืองที่ไม่มีใครรู้จัก
เมืองที่กำลังล่มสลายด้วยความแห้งแล้ง ชายหนุ่มเฝ้ากังวลถึงแต่ฝนที่ไม่เคยมาเยือนเมืองแห่งนี้เลย…
"โอ…พระเจ้าได้โปรดบอกข้าที…เมื่อไรฝนจะตก"
เขาถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างสิ้นหวัง
แต่ไม่มีคำตอบใดจากพระเจ้า นอกจากสายตาที่ว่างเปล่าที่มองมายังชายหนุ่ม
บางทีแม้แต่พระเจ้าเองก็อาจไม่รู้ ชายหนุ่มได้แต่รำพึงอยู่ในใจ

วันหนึ่งชายหนุ่มเดินทางเข้าเมือง เขารู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ผู้คนในเมืองต่างไม่มองตากัน
ด้วยความสงสัยชายหนุ่มจึงถามชายแก่ที่นั่งอยู่แถวนั้น ชายแก่ไม่แม้แต่จะมองหน้าเมื่อตอบคำถามเขา
"ตั้งแต่ฝนหยุดตก ก็เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น.. ใครก็ตามที่มองดวงตาผู้อื่นจะต้องเป็นบ้าไป โอ้..นั่นต้องเป็นการลงโทษ ลงโทษ"
ชายแก่ได้แต่พร่ำบ่นและไม่สนใจชายหนุ่มอีก
บรรยากาศโดยรอบที่แห้งแล้งและผู้คนที่พ่ายแพ้ต่อความแห้งแล้งนั้น
ทำให้จิตใจของชายหนุ่มหดหู่ลงไปอีก เขาจึงเดินทางออกจากเมืองไป

ระหว่างทางกลับบ้าน ชายหนุ่มเห็นเด็กชายและเด็กหญิงเต้นรำอยู่ในทุ่งหญ้าสีน้ำตาลไหม้
เด็กๆ กำลังส่งเสียงร้องดีใจที่ฝนตก
คนที่เดินผ่านมาบอกกับชายหนุ่มว่า เด็กเหล่านั้นอดทนต่ออากาศร้อนและความกระหายน้ำไม่ไหว พวกเขาเริ่มมองตากันแล้วก็อย่างที่เห็น พวกนั้นเป็นบ้าไปแล้ว คิดว่าฝนกำลังตก  นั่นทำให้คนที่เห็นเด็กเหล่านี้ต่างยิ่งหวาดกลัวและไม่กล้ามองตากัน
ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปหาเด็กๆ และถามว่าทำไมพวกเขาถึงคิดว่าฝนตก ทั้งๆ ที่ทุกคนก็เห็นอยู่ว่าฝนไม่ได้ตก
เด็กๆ กลับบอกว่า  "พี่ไม่เห็นหรือว่าฝนกำลังตก ทุ่งหญ้าก็เขียวขจี พี่ดูดีๆ สิ"
"ใช่ๆ นี่ไงน้ำฝนดื่มสิ ต่อไปนี้พวกเราไม่ต้องทนหิวน้ำอีกต่อไปแล้ว"
พวกเด็กๆ เล่าให้เขาฟังด้วยว่า ทุกอย่างเกิดขึ้นหลังจากที่พวกเขามองตากันและกัน
ชายหนุ่มได้แต่มองดูเด็กเหล่านั้นด้วยความสลดใจ นี่เป็นการลงโทษจากพระเจ้าเช่นนั้นหรือ
ความบ้าคลั่ง...แก่เมืองที่แห้งแล้ง…

กล่าวกันว่าโชคชะตาจะส่งสัญญาณบอก ก่อนที่มันจะเข้ามาแล้วแปรเปลี่ยนชีวิตคุณไป
บางทีอาจเป็นโชคชะตาที่กำหนดให้เขาต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว
ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าที่ผ่านไปอย่างว่างเปล่าและเงียบเหงา
เขาใช้เวลาเหล่านั้นสังเกตสิ่งต่างๆ และเติมเต็มความว่างเปล่าด้วยความฝันและจินตนาการ
ความฝันที่ไม่ได้มาจากดินแดนแห่งเทพนิยาย แต่เป็นความฝันเกิดขึ้นทุกวัน..
มีเพียงผู้อ้างว้างท่านั้น..ที่จะสังเกตเห็นเธอ…

แสงแดดอบอุ่นส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ที่เธอนั่งพิงอยู่ เธอกำลังแปรงผมอย่างช้าๆ
และมองมายังชายหนุ่ม ด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก
โอ..ดวงตาของเธอช่างสวยเหลือเกิน
ใจหนึ่งชายหนุ่มรู้สึกตระหนกกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับเขา
..นี่เขากำลังมองตาเธออยู่..โอ..ไม่ ไม่
เขาพยายามละสายตาจากเธอ แต่ก็ไม่อาจทำได้
ชาหนุ่มยังคงจ้องตาเธออยู่จนกระทั่งหยาดฝนหยดลงบนใบหน้าของชายหนุ่ม
ใช่แล้ว ฝน…ฝนที่กำลังตกอยู่ เหมือนอย่างที่เด็กๆ บอก
ชายหนุ่มพยายามนึกทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้น นี่เขาบ้าไปรึเปล่า
แต่ประสาทสัมผัสของเขากลับรู้สึกถึงสายฝนที่กำลังตกอยู่
ชายหนุ่มดีใจอย่างมาก เขาวิ่งไปหาผู้คนแล้วบอกเรื่องเกี่ยวกับฝน
แต่กลับไม่มีใครสนใจชายหนุ่มเลย พวกนั้นต่างเห็นเขาเป็นเพียงแค่คนบ้าคนหนึ่งเท่านั้น
มีเพียงเสียงชายหนุ่มที่ตะโกนซ้ำไปซ้ำมา..
"โอ..พระเจ้า ดูสิ ฝนกำลังตก ฝนกำลังตก"
พระเจ้ามองดูชายหนุ่มด้วยสายตาที่ว่างเปล่า และกล่าวว่า
"ฝนตกมาตลอดนั่นแหละ"