ความคิดเห็นที่ 1     ฤดูใบไม้ผลิ  ฤดูร้อน  ฤดูใบไม้ร่วง  ผมลวกสปาเก็ตตี้ไปเรื่อยๆ   เสมือนหนึ่งเป็นการแก้แค้นต่ออะไรบางอย่าง  เช่นเดียวกับที่หญิงสาวอ้างว้างเดียวดาย  โยนจดหมายรักเก่าๆจากอดีตคนรักผู้ทรยศลงเผาในเตาผิง  ผมยังคงลวกสปาเก็ตตี้ต่อไปไม่หยุดยั้ง    ผมเอาเงาแห่งวันเวลาซึ่งถูกเหยียบขยี้จนแหลกราญ ใส่ชามอ่างนวดปั้นเป็นรูปร่างขึ้นมาเหมือนสุนัขเยอรมัน เชพเพิร์ด จับโยนลงน้ำเดือดแล้วโรยเกลือ  ถือตะเกียบยาวในมือ   ยืนอยู่หน้าหม้ออลูมิเนียม  รอจนนาฬิกาที่ตั้งไว้ส่งเสียงเตือนดังบาดใจ โดยไม่ผละห่างไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว     เพราะเจ้าสปาเก็ตตี้พวกนั้นกระล่อนเหลือหลาย  ทำให้ผมไม่อาจละสายตาไปจากพวกมัน  สปาเก็ตตี้ทำท่าเหมือนจะลื่นเลื้อยผ่านปากหม้อ  หลบเร้นหนีหายแฝงไปในความมืด   รัตติกาลกำลังเฝ้ารอเหล่าสปาเก็ตตี้อยู่ ดุจเดียวกับพงไพรเขตร้อนกลืนผีเสื้อสีสันสดใสเข้าไปชั่วนิรันดร์       สปาเก็ตตี้ โบลองเนส     สปาเก็ตตี้ บาซิลิโก้     สปาเก็ตตี้ เปซิ     สปาเก็ตตี้ลิ้นวัว     สปาเก็ตตี้หอยลายซอสมะเขือเทศ     สปาเก็ตตี้ คาโบนาล่า     สปาเก็ตตี้กระเทียม     และ สปาเก็ตตี้ไร้นามผู้น่าสงสาร  ที่ส่วนผสมได้จากเอาของเหลือๆในตู้เย็นมาเทรวมกัน    สปาเก็ตตี้ทั้งหลายเกิดมาในหม้อลวก ไหลเลื่อนไปราวกระแสน้ำ ตามแนวลาดของกาลเวลาในปี 1971 จากนั้นก็หายลับไป    ผมขอไว้อาลัยให้กับพวกมัน    เหล่าสปาเก็ตตี้ในปี1971 ................................    บ่ายสามโมงยี่สิบนาที  ขณะโทรศัพท์ดังขึ้น  ผมกำลังนอนเอกเขนกอยู่บนพื้นเสื่อทาตามิ จ้องมองเพดานอยู่  ลำแสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องมาต้องบริเวณที่ผมนอนเกิดเป็นแอ่งรวมแสงสว่าง  ผมนอนนิ่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่เป็นหลายชั่วโมงราวกับแมลงวันตาย ภายใต้แสงตะวันแห่งเดือนธันวาคม ปีค.ศ.1971      เดิมทีผมไม่ทันรู้สึกตัวว่านั่นคือเสียงโทรศัพท์  มันคล้ายๆกับอะไรล่ะ  คล้ายๆชิ้นส่วนของความทรงจำที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน  สอดแทรกเข้ามาในชั้นบรรยากาศรอบตัวอย่างค่อนข้างเกรงอกเกรงใจ  หลังจากฟังเสียงนั้นซ้ำๆกันหลายๆรอบ  มันจึงค่อยๆมีลักษณะใกล้เคียงเสียงกริ่งโทรศัพท์ขึ้นมา  แล้วค่อยกลายเป็นเสียงกริ่งโทรศัพท์ขนานแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์  ผมยื่นมือไปรับโทรศัพท์ในท่านอน     ผู้โทรฯมาเป็นหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งผมมีความทรงจำเกี่ยวกับเธอลางเลือนมาก ลางเลือนจนเรียกได้ว่าเมื่อถึงบ่ายสี่โมงครึ่งอาจจะเลือนหายไปไหนแล้วก็ได้  เธอเป็นอดีตคนรักของคนที่ผมรู้จัก  เราไม่ได้สนิทสนมกันสักเท่าไหร่  ระดับที่เจอหน้าก็แค่ทักทายตามมารยาทเท่านั้น  เหตุผลแปลกๆทว่าฟังดูสมเหตุสมผลทำให้เขาทั้งสองคนกลายเป็นคู่รักเมื่อหลายปีก่อน  และแล้วก็ด้วยเหตุผลแปลกๆทำนองเดียวกันอีกแหละ  ทำให้พวกเขาเลิกรากันไปเมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา       "บอกชั้นหน่อยว่าเค้าอยู่ที่ไหน?"  เธอถาม        ผมจ้องหูโทรศัพท์ มองไล่ไปตามสาย  สายโทรศัพท์เชื่อมอยู่กับเต้าเสียบเรียบร้อยดีทุกประการ         "ทำไมต้องมาถามผมล่ะ?"       "เพราะไม่มีใครยอมบอกชั้นเลยน่ะสิ"   เธอพูดเสียงเย็น          "เค้าอยู่ไหน?"         "ไม่รู้สิ"  ผมตอบ ฟังดูเหมือนไม่ใช่เสียงที่ออกมาจากปากตัวเอง          เธอนิ่งเงียบไป          หูโทรศัพท์เย็นยะเยือกเป็นเสาน้ำแข็ง         จากนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวผมก็กลับกลายเป็นต้นเสาน้ำแข็งด้วย เหมือนกับฉากหนึ่งในภาพยนตร์แนววิทยาศาสตร์จินตนาการของ เจ.จี. บัลลาร์ด       จากคุณ : micchi - [ 21 ส.ค. 45 18:48:58 A:202.28.88.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2      "ผมไม่รู้จริงๆนะ"  ผมพูด  "เขาหายตัวไปโดยไม่บอกกล่าวอะไรเลย"        เธอหัวเราะอยู่ฟากโน้นของโทรศัพท์        "เขาไม่ใช่คนรู้จักเกรงใจอย่างนั้นหรอก  ถ้าไม่ได้โวยวายเสียก่อนคงทำอะไรไม่ได้"         จริงอย่างเธอว่า  เขาไม่ใช่คนแบบนั้น         แต่ผมจะบอกที่อยู่เขาให้เธอรู้ไม่ได้  ถ้ารู้ว่าผมเป็นคนบอก  งวดนี้คงเป็นคราวเขาโทรมาหาผมบ้าง ผมไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องวุ่นๆไร้สาระพรรค์นี้  ผมจะขุดหลุมลึกในสวนหลังบ้านแล้วฝังทุกสิ่งทุกอย่างลงในนั้น   ไม่มีใครที่จะขุดคุ้ยเอามันขึ้นมาได้อีก       "ขอโทษนะ"       "คุณเกลียดชั้นใช่มั้ย?"  จู่ๆเธอถามขึ้นลอยๆ       จะให้ผมตอบยังไง  ในเมื่อผมแทบไม่รู้สึกอะไรกับเธอเลย       "ขอโทษนะ"  ผมซ้ำอีกครั้ง "ตอนนี้กำลังลวกเส้นสปาเก็ตตี้อยู่พอดี"        "หือ?"        "ผมกำลังลวกเส้นสปาเก็ตตี้อยู่น่ะ"        "สปาเก็ตตี้เหรอ"        "ใช่แล้ว"        เธอหัวเราะอย่างหมดเรี่ยวแรง  "ซาโยนาระ"        ผมก็ตอบไปว่า "ซาโยนาระ"        ตอนวางโทรศัพท์ แอ่งลำแสงเคลื่อนที่ไปสองสามเซ็นติเมตร  ผมเอนตัวลงไปในลำแสงนั้นอีกครั้ง        เมื่อคิดถึงสปาเก็ตตี้กำหนึ่งซึ่งจบสิ้นลงโดยไม่ถูกนำมาลวกชั่วกัลปาวสาน เป็นเรื่องน่าเศร้าใจอย่างยิ่ง        ผมควรจะบอกเล่าทุกสิ่งทุกอย่างกับเธอหรือเปล่า  จนบัดนี้ผมก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ไม่วาย  ในเมื่ออีกฝ่ายก็ไม่ใช่คนดิบดีอะไรนัก  เขาวางมาดเป็นจิตรกร วาดภาพแนวแอ็บแสตร็คท์ห่วยๆ  เป็นผู้ชายดีแต่ปาก แต่เนื้อในกลวงเปล่า  ยิ่งกว่านั้นเธอก็คงอยากได้เงินคืนจากเขาจริงๆ       ป่านนี้เธอจะทำอะไรอยู่นะ?       หรือว่าถูกกลืนหายไปกับเงามืดของเวลาบ่ายสี่โมงครึ่งเสียแล้ว?      ...........................       ดิวลั่ม เซโมลินา       ข้าวสาลีสีทองซึ่งงอกเงยอยู่ในท้องทุ่งของประเทศอิตาลี       ถ้าหากชาวอิตาเลียนได้รู้ว่า  สิ่งที่พวกเขาส่งออกในปี1971นั้น คือ"ความอ้างวางเดียวดาย"  พวกเขาคงตกอกตกใจไม่น้อยทีเดียว.... จากคุณ : micchi - [ 21 ส.ค. 45 18:51:55 A:202.28.88.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เยี่ยมครับ ปรบมือให้ 3 แปะ พร้อมกับหยิบเหยือกน้ำเต้าหู้เย็นชืด ที่วางไว้บนหลังคอมพิวเตอร์เมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว จรดขอบกระเบื้องเซรามิกกับริมฝีปาก กลั้นใจกระดก 2 ที จนหมดเหยือก หยิบปลาท่องโก๋ เหี่ยวๆ ที่เหลืออยู่ครึ่งอันยัดตามเข้าไป อาาา... อิ่ม ดีจัง มีแรงปรบมือให้คนแปลอีก 1 รอบ มีมาอีกบ่อยๆนะครับ จากคุณ : มนก - [ 21 ส.ค. 45 19:29:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อื้อหือ...ลึกซึ้งจัง ไม่ทราบว่าแปลมาจากภาษาอะไรคะ? อังกฤษหรือว่าญี่ปุ่น? คือว่า อยากลองอ่านต้นฉบับอะค่ะ ถ้าเป็นญี่ปุ่นสงสัยไม่ไหว กว่าจะอ่านได้สองบรรทัด เปิดดิกมือหงิกแน่เลย ชอบเนื้อเรื่องมาก ๆ เลยล่ะค่ะ ขอบคุณที่แปลเรื่องดี ๆ อย่างนี้มาให้อ่านกัน ความคิดเห็นนะคะ ... โดยทั่วไป คุณแปลสรุปเรื่องได้ค่อนข้างดีค่ะ คือคนอ่าน อ่านแล้วเข้าใจว่า เรื่องมันไปยังไง มายังไง ไม่สับสน ภาษายังค่อนข้างติด "สำนวนแปล" มากพอสมควร ทำให้บางตอนอ่านแล้ว รู้สึกไม่ลื่นไหล กระตุก ๆ อยู่บ้างน่ะค่ะ เวลาแปลควรระวังนิดหนึ่งตรงที่ คุณอ่านเข้าใจเลยอาจจะข้ามไป แต่เวลาแปลให้คนอื่นอ่าน จะต้องละเอียดละออหน่อยค่ะ เช่น เยอรมันเชฟเพิร์ด ควรใส่ให้ครบเป็น สุนัขเยอรมันเชฟเพิร์ด "จากนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวผมก็กลับกลายเป็นต้นเสาน้ำแข็งด้วย เหมือนกับฉากหนึ่งในภาพยนตร์แนววิทยาศาสตร์จินตนาการของ เจ.จี. บัลลาร์ด" --- เจ.จี. บัลลาร์ด เป็นใคร และฉากภาพยนต์ของเขามีลักษณะอย่างไร หากคุณรู้ ก็น่าจะแทรกลงไป นิดหน่อย พอให้คนอ่านนึกภาพตามออกไปด้วย เธอหัวเราะอย่างหมดเรี่ยวแรง  "ซาโยนาระ" ผมก็ตอบไปว่า "ซาโยนาระ" ----- ถ้าเป็นไปได้ ไม่ควรมีภาษาต่างประเทศปนมาค่ะ ซาโยนาระ แทนได้ด้วยคำไทยอย่างตรงไปตรงมาว่า "ลาก่อน" ได้สบาย ๆ เพราะถึงคุณจะทิ้งไว้เป็น ซาโยนาระ ก็ไม่ได้สื่อความหมายพิเศษอะไรเพิ่ม การแปลไม่จำเป็นต้องแปลประโยคต่อประโยคเป๊ะ ๆ สลับกันได้บ้าง เพื่อความลื่นไหลในการอ่าน แล้วก็ไม่จำเป็นต้องยกมาตรง ๆ ทุกอย่างอะค่ะ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ หวังว่าคงจะมีประโยชน์บ้าง แปลมาอีกนะคะ ^-^ จากคุณ : Clear Ice - [ 22 ส.ค. 45 01:16:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แปลได้ดีค่ะ คำแนะนำจากคนข้างบนซึ่งแปลหนังสือมาแล้วแหละค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 22 ส.ค. 45 14:05:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ   คุณ Clear Ice แปลมาจากภาษาญี่ปุ่นค่ะ ไม่รู้มีฉบับแปลภาษาอังกฤษหรือเปล่า แต่อาจมีก็ได้ เพราะMurakami Haruki เป็นนักเขียนญี่ปุ่นที่ชาวตะวันตกนิยมมาก ผลงานที่ได้รับการแปลเป็นภาษาอังกฤษค่อนข้างเยอะค่ะ แล้วจะส่งมาให้อ่านอีกนะคะ จากคุณ : micchi - [ 23 ส.ค. 45 14:44:41 A:202.28.88.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบๆๆ ชอบทั้ง Murakami แล้วก็คุณคนแปล เจ๋งๆๆๆ ท่าทางนาย Murakami จะชอบสปาเก็ตตี้เหลือเกิน อีกเรื่องที่เคยอ่าน เค้าก็ทำงี้ ลวกสปาเก็ตตี้อยู่เหมือนกัน จากคุณ : ทัศนา - [ 26 ส.ค. 45 11:23:36 A:216.175.89.4 X: ]