ความคิดเห็นที่ 1 "จากการสาปแช่งของโชคชะตาบังเอิญให้เมื่อพวกเขาผ่านเมืองเล็ก ๆ ซึ่งคุณคงจำได้ใกล้กับปราสาทแรกนอล       พวกเขาพบกับคณะละครสัตว์ที่กำลังเดินทางไปยังที่ตั้งกระโจมใหม่       ที่หัวขบวนเป็นช้างพลายขนาดใหญ่       ซึ่งผมพบในภายหลังว่ามันเป็นสัตว์อารมณ์ร้ายและเคยฆ่าคนมาก่อนแล้วและไม่ควรอนุญาตให้ออกมาเดินตามถนน         ภาพของรถม้าหรือบางทีอาจเป็นเสื้อคลุมสีแดงที่ภรรยาผมสวมอยู่เพราะเธอเป็นคนชอบสีสันสดใส       ด้วยสาเหตุใดไม่ปรากฏมันทำให้สัตว์ร้ายโกรธเคืองส่งเสียงร้องแปร้น         ม้าน้อยหวาดกลัวหันตัวกลับทำให้รถคว่ำลงตรงหน้าช้าง       แต่ปรากฏว่ามันไม่ทำร้ายผู้ใดเลย      จากนั้น"-ถึงตรงนี้เขาหยุดไปสักครู่แล้วรวบรวมสติเล่าต่อไป-เจ้าปีศาจในร่างของสัตว์ร้ายกางหูผึ่ง       ยืดงวงยาวเหยียดของมันออกมาคว้าตัวเด็กน้อยออกไปจากอ้อมแขนของนางพยาบาล        เหวี่ยงเป็นวงกลมแล้วโยนสูงขึ้นไปในอากาศตกลงมากระแทกกับขอบถนน      มันเข้าไปดมที่ร่างของเด็กสำรวจด้วยปลายงวงของมันราวกับจะให้แน่ใจว่าเด็กตายแน่แล้ว           ต่อมามันแผดเสียงโกญจนาทขึ้นอย่างกึกก้องแสดงชัยชนะ       และไม่ได้แสดงท่าทางว่าจะทำร้ายภรรยาของผมหรือว่าผู้ใดอีก      เดินเงียบ ๆ ผ่านซากรถม้าแล้วเดินไปตามทางของมันต่อไป        จนกระทั่งมันออกไปนอกเมืองจึงถูกตามไปยิงอย่างรวดเร็ว "เรื่องมันน่ากลัวอะไรอย่างนั้น !"     ข้าพเจ้าพูดด้วยเสียงแสดงความตกใจ "ใช่แล้วมันน่ากลัวจริง ๆ แต่สิ่งที่ตามมากลับเลวร้ายยิ่งกว่า        ภรรยาผู้น่าสงสารของผมสูญเสียสัมปชัญญะไปด้วยความตกใจอย่างสุดขีดผมคาดว่าอย่างนั้น        เพราะไม่มีบาดแผลหรืออาการบาดเจ็บแต่อย่างใดบนร่างกายของเธอ        สุขภาพของเธอไม่ได้รับการกระทบกระเทือนหรือว่าแสดงอาการรุนแรงออกมา      ตรงกันข้ามเธอกลับเงียบสงบจริง ๆ        เธอเพียงแค่ขาดสติสัมปชัญญะไป       เพราะเป็นชั่วโมง ๆ ที่เธอจะนั่งนิ่งเงียบเอาแต่ยิ้ม       เล่นอยู่กับสร้อยคอหินสีแดงที่พวกนักเล่นกลมอบให้กับเธอ       หรือน่าจะเป็นว่านับพวกมันเหมือนกับพวกแม่ชีทำกับลูกประคำที่คอเวลาสวดมนต์          ในตอนนั้นเธอจะพูดแต่เป็นการพูดกับเด็กราวกับว่ามีเด็กนอนอยู่ตรงหน้าเธอหรือว่าเธอกำลังเลี้ยงเด็กอยู่       โอ !  ควอเตอร์เมน มันช่างน่าสงสาร   น่าสงสารจริง ๆ" "ผมทำทุกอย่างที่ทำได้       มีหมอที่เชี่ยวชาญที่สุดทางด้านสมองของกรุงลอนดอนสามคนมาตรวจเธอ       แต่ไม่มีใครสักคนช่วยเธอได้           พวกเขาให้ความหวังเพียงอย่างเดียวว่ามันจะหายไปเองโดยทันทีเหมือนกับตอนที่มันเกิดขึ้น        พวกเขายังพูดอีกว่าถ้าได้เปลี่ยนสถานที่อาจจะมีประโยชน์บ้างและแนะนำให้ไปที่อียิปต์       ตอนนั้นเป็นเดือนตุลาคม        ผมไม่ใส่ใจคำแนะนำนั้นนักไม่รู้ว่าทำไม       และโดยส่วนตัวแล้วผมไม่ยอมรับความคิดนี้เพราะมันไม่ใช่เรื่องประหลาดแต่อย่างใด         การให้คำปรึกษาครั้งสุดท้ายนั้นทำกันที่ห้องรับแขกใหญ่ในปราสาทแรกนอล       เมื่อมันจบลงแล้วภรรยาของผมยังอยู่กับมารดาของเธอที่สุดห้องทางด้านหนึ่งขณะที่ผมกับหมอคุยกันอยู่อีกทางด้านหนึ่ง       ซึ่งผมคิดว่าเธอคงไม่ได้ยิน          แต่ปรากฏว่าเธอร้องเรียกผม    พูดด้วยเสียงชัดเจนและปกติธรรมดา "ใช่แล้ว ยอร์ช   ฉันจะไปที่อียิปต์     ฉันควรจะไปที่อียิปต์"      จากนั้นเธอเล่นกับสร้อยคอของเธอต่อไปและพูดกับเด็กในจินตนาการของเธอ "ในเช้าวันต่อมาขณะที่ผมเข้าไปในห้องเธอเพื่อจูบเธอ     เธอร้องเตือนขึ้น "เราจะไปอียิปต์เมื่อไหร่กัน ?    ขอให้เร็ว ๆ หน่อย "ด้วยคำพูดเช่นนี้ทำให้คุณหมอยินดีมาก       กล่าวว่ามันแสดงถึงความสนใจในชีวิตได้คืนกลับมาแล้วและขอให้ผมอย่าขัดขวางความปรารถนาของเธอ "ดังนั้นผมจึงยอมตามและสุดท้ายเราไปยังอียิปต์พร้อมกับเลดี้ลองเด็นซึ่งยืนกรานขอร่วมทางไปด้วยแม้ว่าเธอจะเป็นโรคเมาคลื่น          ที่กรุงไคโรเรือขนาดใหญ่ที่ผมเช่ามาพร้อมลูกเรือชั้นดีและทหารคุ้มกันสี่คนรอเราอยู่       ด้วยเรือเราล่องขึ้นไปตามลำแม่น้ำไนล์        สักประมาณเดือนกว่าทุกอย่างผ่านไปด้วยดี        ด้วยความยินดีที่ภรรยาของผมดูเหมือนว่าตอนนี้สติสัมปชัญญะของเธอแสดงท่าว่าจะกลับคืนมาอีกครั้ง          จากการที่เธอแสดงความสนใจบ้างกับภาพแกะสลักที่อยู่บนผนังของวิหารซึ่งเธอเคยหลงไหลเป็นอย่างมากตอนที่สุขภาพของเธอยังดีอยู่         ผมยังจำได้แค่ไม่กี่วันก่อนที่จะเกิดเหตุร้ายขึ้น      เธอเอาภาพหนึ่งมาให้ผมดูเป็นภาพของเทวีไอซีสกับทารกฮอรัส พร้อมกับพูดว่า      ดูซิยอร์จ พระมารดาศักดิ์สิทธิ์กับบุตรของเธอ      จากนั้นเธอก้มหัวแสดงความเคารพอย่างเช่นเดียวกับที่เธอทำที่แท่นบูชา             ในที่สุดหลังจากที่เราผ่านแก่งน้ำแห่งแรกและเกาะของฟิลเรามาถึงวิหารอาบู ซิมเบล  ตรงข้ามกับเรือของเราเป็นที่พักพวกแขกมูร์        เช้าวันต่อมาเราไปสำรวจวิหารและมองดูแสงอาทิตย์กระทบรูปแกะสลักทั้งสี่ที่นั่งอยู่ไกลออกไปตอนอรุณรุ่ง       ใช้เวลาที่เหลืออยู่ทั้งวันศึกษารูปแกะสลักขนาดยักษ์ซึ่งใบหน้าสลักเป็นรูปพระพักต์ของกษัตริย์รามาเสส        พร้อมกับมองดูขบวนอูฐของชาวอาหรับที่เดินมาตามฝั่งของแม่น้ำไนล์ "ภรรยาของผมนิ่งเงียบไปอย่างผิดปกติในตอนบ่ายของวันนั้น        ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าเธอนั่งอยู่แต่ที่โต๊ะ       ตอนแรกมองจ้องไปที่ปากถ้ำของวิหารและรูปสลักขนาดยักษ์ที่ยืนพิทักษ์อยู่และจากนั้นมองไปยังทะเลทรายที่อยู่ล้อมรอบ        ผมได้ยินเธอพูดขึ้นเพียงครั้งเดียวเธอกล่าวว่า   "สวย  สวยเหลือเกิน !  ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านแล้ว"     เรากินอาหารและเพราะว่าคืนนั้นไม่มีดวงจันทร์       จึงเข้านอนค่อนข้างหัวค่ำหลังจากที่ฟังนักร้องชาวซูดานร้องเพลงด้วยท่วงทำนองแปลกประหลาดน่าขนลุกของพวกเขา "ภรรยาของผมนอนกับมารดาของเธอในห้องที่อยู่ทางตอนท้ายของเรือ         ห้องนอนของผมเล็กกว่าอยู่ข้าง ๆ  และอีกข้างหนึ่งเป็นห้องนอนของนางพยาบาลที่ได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดีแล้ว         พวกลูกเรือและผู้คุ้มกันอยู่ทางตอนหน้าของห้องโถง          ทางเดินบนเรือด้านที่ติดกับฝั่งมียามยืนเฝ้าอยู่หรือคาดว่าน่าจะมียามอยู่       ในคืนนั้นลมพายุประจำถิ่นเริ่มก่อตัว        มันเริ่มอย่างเบา ๆ ตามที่คาดกันไว้ในฤดูกาลนี้ของปี          ผมไม่ได้ยินเสียงของมันเลย       ซึ่งที่จริงแล้วผมนอนหลับสนิทเช่นเดียวกับทุก ๆ คนบนเรือรวมทั้งพวกยามด้วยผมคาดว่าอย่างนั้น "สิ่งแรกที่ผมจำได้คือการมาปรากฏตัวของเลดี้ลองเด็นตอนรุ่งเช้าที่หน้าประตูห้องของผมพร้อมด้วยเสียงตื่นตระหนกของเธอถามว่าลูนา       นั้นคือภรรยาของผมอยู่กับผมด้วยหรือเปล่า         จึงเป็นที่ปรากฏว่าเธอหายไปจากห้องสวมไปแต่เสื้อคลุมขนสัตว์        และคงหายตัวไปก่อนหน้านั้นนานแล้วเพราะเตียงตรงที่เธอนอนพื้นเย็นเฉียบ        ควอเตอร์เมน พวกเราค้นหาไปจนทั่ว       เราค้นหากันเป็นเวลาสี่วัน        แต่ตั้งชั่วโมงแรกที่เธอหายไปไม่มีร่องรอยของเธอปรากฏให้เห็นเลย" "คุณมีทฤษฎีอะไรไหม ?    ข้าพเจ้าถาม "มีบ้าง   หรือว่าอย่างน้อยผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายที่เราปรึกษาด้วยต่างก็มีทฤษฎี      กล่าวกันว่าเธอออกจากห้องไปในความมืด       ปีนขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือจากนั้นตกหรือว่ากระโจนลงไปในแม่น้ำไนล์         ซึ่งคงพัดพาร่างของเธอออกไป        อย่างที่คุณอาจเคยได้ยินมาบ้างแล้วแม่น้ำไนล์เต็มไปด้วยซากศพ        ตัวผมเองเคยเห็นสองซากในการเดินทางครั้งนั้น         ตำรวจอียิปต์และคนอื่น ๆ มั่นใจว่าเรื่องมันเกิดขึ้นอย่างนั้น         แม้จะมีเงินรางวัลให้หนึ่งพันปอนด์สำหรับข่าวสารอันมีค่า       พวกเขาก็ไม่ใส่ใจที่จะค้นหาต่อไป "คุณบอกว่ามีลมพัดแรงและผมเข้าใจว่าบนชายฝั่งเป็นพื้นทราย       ดังนั้นผมคาดว่ารอยเท้าคงถูกกลบไปหมดใช่ไหม ?" เขาพยักหน้ารับและข้าพเจ้ากล่าวต่อไป    "แล้วคุณเชื่อว่าอย่างไร ?    คุณคิดว่าเธอจมน้ำไปหรือ ?" เขาสวนคำถามของข้าพเจ้าว่า "คุณคิดว่าอย่างไร ?" "ผมรึ ?  โอ ! แม้ว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะพูด     ผมไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย      ผมแน่ใจว่าเธอไม่ได้จมน้ำไป       และตอนนี้เธอยังมีชีวิตอยู่" "ที่ไหนกัน ?" "คำถามนั้นคุณต้องไปถามสหายของเรา ฮารุต กับ มารุต"     ข้าพเจ้าตอบอย่างแห้งแล้ง "คุณคิดอย่างนั้นได้อย่างไร ควอเตอร์เมน ?     มันไม่มีร่องรอยอะไรเลย" จากคุณ : Sv - [ 28 ส.ค. 45 10:41:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "ในทางตรงกันข้าม     ผมเห็นว่ามีร่องรอยที่ดีมากมาย       คนอังกฤษทั้งหมดในเรื่องนี้ที่เราเกี่ยวข้องด้วย      และการคุกคามจากคนลึกลับพวกนั้นเป็นร่องรอยที่สำคัญอย่างแรก        อย่างที่สองคือความจริงที่ว่าคุณเช่าเรือโดยไม่คำนึงถึงค่าใช้จ่ายเป็นที่รู้กันไปทั่วนานก่อนที่คุณจะไปถึงอียิปต์        และผมคาดว่าคุณใช้ชื่อของตัวเองโดยไม่ได้ใช้ชื่อแฝงเช่น สมิทธ์ หรือ บราวน์      อย่างที่สามภรรยาของคุณมีนิสัยนอนละเมอมันจึงง่ายที่เธอจะถูกพาตัวขึ้นฝั่งโดยอำนาจของการสะกดจิต         อย่างที่สี่คือว่าคุณได้เห็นพวกอาหรับขี่อูฐมาตามชายฝั่งของแม่น้ำไนล์         อย่างที่ห้าคือว่าอาการหลับสนิทที่เกิดขึ้นกับทุกคนบนเรือในคืนนั้นมันชี้ให้ผมเห็นว่าพวกคุณถูกวางยาในอาหาร          อย่างที่หกคือการเฉยเมยของลูกจ้างในการติดตามค้นหามันให้ข้อแนะแก่ผมว่าบางคนหรือหลายคนที่มีหน้าที่ได้รับสินบนซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาทางตะวันออก      หรือบางทีอาจจะหวาดกลัวจากการคุกคามด้วยอำนาจของเวทมนต์         อย่างที่เจ็ดคืนที่เลือกดำเนินการเป็นคืนที่มีพายุซึ่งมันจะลบร่องรอยทั้งของคนและอูฐที่พากันหนีไปอย่างรวดเร็ว        ทั้งหมดนี้ก็มากพอแล้วที่เราจะเริ่มต้น      และไม่ต้องสงสัยว่าถ้าผมมีเวลาคิดมากกว่านี้ผมจะพบร่องรอยอย่างอื่นอีก        คุณต้องรู้ด้วยว่าการเดินทางแม้ว่าจะยาวไกล       ดินแดนนี้พวกแคนด้าห์สามารถมาถึงได้โดยผ่านมาทางซูดานโดยคนที่รู้ทางเช่นเดียวกับทางภาคตะวันตกมายังภาคตะวันออกของอาฟริกา" "ถ้าอย่างนั้นคุณคิดว่าภรรยาผมถูกเจ้าวายร้าย ฮารุต กับ มารุต ลักพาตัวไปอย่างนั้นหรือ ?" "แน่นอน    แม้ว่าวายร้ายจะเป็นชื่อที่เหมาะสมที่จะให้พวกเขา        พวกเขาอาจจะเป็นคนที่ซื่อสัตย์ตามความคิดเห็นอันพิเศษเฉพาะของพวกเขา      ซึ่งที่จริงแล้วผมเชื่อว่าพวกเขาเป็นอย่างนั้น        จำได้ไหมพวกเขารับใช้เทพเจ้าหรือรูปเคารพ      หรือน่าจะเป็นความเชื่อถือของพวกเขาเทพเจ้าในรูปเคารพสำหรับพวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัยเลยเป็นเจ้านายที่มีอำนาจน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก      โดยเฉพาะอย่างยิ่งตามที่ผมเข้าใจเทพเจ้าของพวกเขาถูกคุกคามโดยเทพที่เป็นคู่แข่ง" "ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้น  ควอเตอร์เมน ?" โดยแทนการตอบคำถามนั้นข้าพเจ้าเล่าให้เขาฟังถึงเรื่องที่ฮานส์บอกว่าเขาได้ยินมาจากหญิงชราที่เมืองบีซา      ลอร์ดแรกนอลฟังด้วยความสนใจมากจริง ๆ  จากนั้นจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเร่าร้อน "มันเป็นเรื่องที่แปลกมาก         แต่มันสะดุดใจคุณบ้างไหมควอเตอร์เมน         ถ้าข้อสมมุติฐานของคุณถูกต้อง       เรื่องน่ากลัวร้ายกาจที่สุดนั้นเชื่อมโยงกับเรื่องของผมที่ลูกของผมต้องตายอย่างน่าสยดสยองจากช้างร้ายกาจตัวนั้น ?" "เหตุบังเอิญอันน่าประหลาดนั้นสะดุดใจผมอย่างจริงจังมากลอร์ดแรกนอล        และขณะเดียวกันผมก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องอื่นไปได้นอกจากว่าเป็นเรื่องบังเอิญ        เพราะว่าช้างที่สังหารลูกของคุณไม่ใช่ช้างที่มีชื่อว่าจานาอย่างแน่นอน       ถ้าจะเดาเป็นเพราะว่ามีสงครามระหว่างเทพช้างกับเทพเด็กที่ไหนสักแห่งในใจกลางของทวีปอาฟริกา       ด้วยเหตุนั้นช้างตัวอื่นจะถูกอำนาจบังคับให้ฆ่าเด็กในประเทศอังกฤษ      ผมคิดว่ามันไม่มีเหตุผลเลย" ข้าพเจ้าพูดกับเขาไปอย่างนั้น       เพราะว่าข้าพเจ้าไม่ปรารถนาจะเพิ่มเรื่องน่ากลัวอันใหม่ให้กับเรื่องน่ากลัวของเขาที่มีมากพออยู่แล้ว         แต่ถ้าจะทบทวนดูนักบวชพวกนี้ ฮารุต กับ มารุต เชื่อว่ามารดาของเด็กที่ถูกสังหารไปนั้นไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเขานับถือ (เรื่องแบบนี้ผ่านการรับรู้ของข้าพเจ้าไปได้อย่างไร)  และเป็นศัตรูสำคัญของเทพช้างผู้ชั่วร้าย      ข้าพเจ้าสารภาพอย่างจริงใจว่ารู้สึกหวาดกลัว     ถ้าหากว่าอำนาจของเวทย์มนต์วิเศษไม่ว่าจะด้านดีหรือด้านเลวหรือว่าทั้งสองอย่างปนกันที่บังเกิดขึ้นให้ข้าพเจ้าได้รู้สึกตอนที่อยู่ประเทศอังกฤษ       ใครจะบอกได้ว่าอำนาจของมันมีขอบเขตมากแค่ไหน ?      ขณะที่มันแสดงให้เห็นครั้งแล้วครั้งเล่าจากผู้ที่ไม่เรียนรู้เรื่องอื่นใดเลยนอกจากเวทย์มนต์วิเศษของอาฟริกา        แนวความคิดอย่างนี้มันเป็นเรื่องไง่ที่จะไปติดตามค้นคว้า          ข้าพเจ้าจึงข้ามมันไปเสียโดยขอให้ลอร์ดแรกนอลเล่าเรื่องต่อไป "มากกว่าหนึ่งเดือน"     เขาเล่าต่อไป      "ผมหยุดพักอยู่ที่อียิปต์รอจนกระทั่งพวกตัวแทนที่ส่งออกไปหาหัวหน้าเผ่าต่าง ๆ ในซูดานและทุก ๆ แห่ง       กลับมาพร้อมกับข่าวที่ว่าไม่มีผู้หญิงผิวขาวเดินทางไปกับพวกชาวพื้นเมืองเลย        อีกทั้งพวกเขาไม่ได้ยินว่ามีผู้หญิงผิวขายถูกขายเป็นทาสด้วย       รวมทั้งผู้ปกครองแคว้นต่าง ๆ ที่ผมสามารถขอความร่วมมือได้โดยการช่วยเหลือของรัฐบาลอังกฤษ       ผมไปตรวจดูฮาเร็มในอียิปต์เป็นจำนวนมากทั้งหมดนั้นไม่ได้ผลอะไร          หลังจากนั้นผมทิ้งการสืบสวนไว้ในมือของกงสุลอังกฤษกับสำนักงานกฏหมายของฝรั่งเศส        แม้ว่าที่จริงความหวังทั้งหมดสูญสิ้นไปแล้ว         ผมกลับประเทศอังกฤษโดยส่งเลดี้ลองเด็นกลับไปก่อนแล้ว       หัวใจสลายด้วยความรู้สึกที่อาจเป็นไปได้ว่าภรรยาของผมหลบกลับไปก่อนหรืออาจถูกพาตัวกลับไปที่นั่น         แต่ที่นี่ก็เหมือนกันไม่มีร่องรอยของเธอหรือใครสักคนที่อาจให้รายละเอียดรูปพรรณของเธอได้        ดังนั้นในที่สุดผมก็สรุปว่ากระดูกของเธอต้องจมอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่งก้นแม่น้ำไนล์      และยอมรับความสิ้นหวัง" "เป็นเรื่องโง่มากที่คิดอย่างนั้น"      ข้าพเจ้าให้ความเห็น "คุณจะพูดเช่นนั้นอีกเมื่อคุณได้ฟังตอนจบ ควอเตอร์เมน       ความสิ้นหวังและอาการนอนไม่หลับคุกคามผมเป็นอย่างมาก         เพราะตอนนี้ลูกของผมตายไปแล้วภรรยาจึงเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม        และผมขอบอกคุณตามตรงสมองของผมถูกกระทบกระเทือนและเหมือนกับโจ๊บ         ผมแช่งด่าพระเจ้าอยู่ในใจและตัดสินใจที่จะตาย          ที่จริงผมควรจะตายไปด้วยน้ำมือของผมเองแล้วถ้าไม่ใช่เพราะเซาเวจ        ผมเตรียมยากล่อมประสาทและบรรจุลูกกระสุนปืนตั้งใจว่าจะยิงตัวเองในทันทีหลังจากที่กลืนยาลงไปแล้วเพื่อจะได้ไม่มีการผิดพลาด       ในคืนหนึ่งเมื่อสักสองเดือนก่อน ควอเตอร์เมน       ผมนั่งอยู่ในห้องทำงานที่ปราสาทแรกนอลปิดประตูใส่กุญแจเอาไว้      ขณะที่ผมคิดว่าจะเขียนจดหมายสักสองสามฉบับสุดท้ายก่อนที่จะทำอย่างที่ตั้งใจ         จดหมายฉบับสุดท้ายเพิ่งจะเขียนเสร็จไปประมาณสักเที่ยงคืนได้เมื่อผมได้ยินเสียง        ผมเงยหน้าขึ้นและเห็นเซาเวจยืนอยู่ตรงหน้า        ผมถามเขาอย่างโกรธเคืองว่าเขาเข้ามาได้อย่างไร (ผมคาดว่าเขาต้องมีลูกกุญแจสำหรับประตูบานอื่น) และต้องการอะไร        โดยไม่สนใจคำถามแรกเขาตอบว่า "นายท่าน    ผมได้พยายามคิดทบทวนถึงความเดือดร้อนที่เกิดขึ้นกับพวกเรา--เขาอยู่กับพวกเราด้วยที่อียิปต์ -ผมพยายามคิดถึงมันเป็นอย่างมากจนมันติดอยู่ในหัวผมแม้ยามหลับ         คืนนี้ตามที่ท่านบอกว่าไม่ต้องการตัวผมอีกแล้วและผมเองก็เหนื่อยมาก        ผมจึงเข้านอนแต่หัวค่ำแล้วฝันไป       ผมฝันว่าเราไปในหมู่พุ่มไม้พวกนั้นอีกครั้งหนึ่งตามที่มันเคยเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน       และสุภาพบุรุษจากอาฟริการ่างเล็กที่ยิงปืนแม่นเหมือนจับวางแสดงให้เราดู ร่องรอยของคนผิวดำสองคนนั้น       ขณะที่มันทั้งสองคนกำลังจะลักพาตัวคุณผู้หญิง         จากนั้นในความฝันผมกลับมาที่เตียงนอนและเจ้างูที่เราพบอยู่ใต้ห่อผ้าในถนนดูเหมือนว่ามันจะตามผมมา         เมื่อผมนอนหลับไปอีกครั้งทั้งหมดนั้นในความฝัน       เจ้างูตัวนั้นชูลำตัวตั้งอยู่บนปลายหางทางปลายเตียง        ส่งเสียงขู่ฟ่อจนมันปลุกผมให้ตื่นขึ้น        จากนั้นมันพูดกับผมด้วยภาษาอังกฤษอย่างชัดเจนไม่ใช่ภาษาอาฟริกาอย่างที่คาดกัน "เซาเวจ"    มันพูด     "ลุกขึ้นแล้วแต่งตัวเดี๋ยวนี้แล้วไปหานายของเจ้าแล้วบอกเขาให้เดินทางไปนาตาลไปหานายอัลลัน  ควอเตอร์เมน" (นายท่านคงจะจำได้ว่านั่นเป็นชื่อของสุภาพบุรุษจากอาฟริกา    และมีเรื่องมากมายผ่านเข้ามาแล้วผ่านไปในปราสาทใหญ่หลังนี้     ผมจึงลืมเขาไปเสียสนิทจนกระทั่งผมได้ฝันถึง)   "ไปหาอัลลัน  ควอเตอร์เมน    เจ้าสัตว์เลื้อยคลานตัวลื่นกล่าวต่อไป    อ้าปากผงาบ ๆ ของมันช่างเหมือนกับคนที่กำลังกล่าวคำปราศรัย "เพราะเขามีบางอย่างจะบอกเจ้านายของเจ้าซึ่งตอนนี้ในจิตใจของเขามีปีศาจทั้งเจ็ดเข้าไปสิงอยู่      รวดเร็วหน่อยเซาเวจไม่ต้องเสียเวลาสวมเสื้อหรือผูกเน็คไทล์"-ผมยังไม่ได้สวมเลยเจ้านายก็เห็นแล้ว-"แม้ว่าเขาปิดประตูขังตัวเองอยู่ในห้องทำงาน       แต่เจ้ารู้วิธีที่จะเข้าไป       ถ้าเขาไม่ยอมฟังเจ้าให้เขามองไปให้รอบห้องทำงาน       แล้วเขาจะเห็นบางอย่างที่จะบอกเขาว่านี่คือฝันที่เป็นจริง" "จากนั้นเจ้างูก็หายตัวไป       ดูเหมือนกับว่ามันกระดืบตัวลงไปทางขาข้างซ้ายของเตียง      ผมตื่นขึ้นเหงื่อแตกตัวเย็นเฉียบ   เจ้านายแล้วผมก็ทำอย่างที่มันบอก" "นั่นเป็นคำพูดจากปากของเขาทุกถ้อยคำ ควอเตอร์เมน       เพราะว่าผมจดมันเอาไว้หลังจากนั้นขณะที่ความจำยังดีอยู่     และคุณจะเห็นว่ามันอยู่ที่นี่ไงในสมุดบันทึกของผม "แล้วไง    ผมตอบเขา    ค่อนข้างห้วนผมเกรงว่าจะเป็นอย่างนั้น       เพราะว่าคนที่ขาดสติซึ่งกำลังจะจากโลกนี้ไปในสถานการณ์อย่างนั้นคงไม่แสดงความสุภาพออกมาเมื่อถูกขัดจังหวะในช่วงเวลาสำคัญที่ใกล้จะถึงเวลาหลุดพ้นจากความเจ็บปวดที่เขาได้รับอยู่อย่างยาวนาน        ผมบอกเขาว่าความฝันเรื่องงูของเขามันเป็นเรื่องน่าขัน     ซึ่งมันเห็นได้อย่างชัดแจ้งว่าเป็นอย่างนั้น       และกำลังจะไล่เขาให้ออกไป       เมื่อมันเกิดความรู้สึกขึ้นมาว่าคำแนะนำนั้นชวนให้นึกว่าการที่ผมจะติดต่อกับคุณไม่ใช่เรื่องเหลวไหล       จากมุมมองที่คุณมีส่วนกับเรื่องนี้ด้วยอยู่แล้ว" "มันห่างไกลจากเรื่องเหลวไหลมากจริง ๆ"      ข้าพเจ้ากล่าวเสริม จากคุณ : Sv - [ 28 ส.ค. 45 10:42:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "ขอบอกตามตรงว่า"     ลอร์ดแรกนอลกล่าวต่อไป        "ผมเคยคิดที่จะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว      แต่บางทีภายใต้ความกดดันจากความโศกเศร้าเป็นอย่างมากของผมความคิดนั้นก็ถูกบีบออกไปจากจิตใจผม      บางทีอาจเป็นเพราะว่าคุณอยู่ไกลเหลือเกิน      และผมไม่รู้ว่าจะหาคุณพบหรือไม่ถ้าหากว่าผมจะลองดู      หยุดอยู่สักพักก่อนที่ผมจะบอกให้เซาเวจออกไป        ผมลุกจากโต๊ะที่เขียนจดหมายแล้วเริ่มเดินไปเดินมาในห้องคิดว่าผมจะทำอย่างไรดี       ผมไม่แน่ใจว่าว่าคุณได้เห็นมันหรือเปล่าเมื่อตอนที่คุณอยู่ที่ปราสาทแรกนอล        แต่มันเป็นห้องใหญ่มากยาวห้าสิบหลาหรือว่าประมาณนั้นแม้ว่าจะไม่ค่อยกว้างนัก       มีเตาผิงสองอันทั้งคู่ติดไฟอยู่ในคืนนั้น        และมีแสงสว่างจากตะเกียงตั้งพื้นสี่ดวงทางด้านข้างเหนือโต๊ะของผม       ระหว่างเตาผิงทั้งสองเป็นเวิ้งเข้าไปในกำแพงและอยู่ในเงามืดเพราะว่าไม่มีตะเกียงสักดวงตั้งอยู่ตรงนั้นแขวนภาพเขียนภรรยาของผมซึ่งผมให้ศิลปินที่นิยมกันในสมัยเขียนเอาไว้เมื่อตอนที่เราหมั้นกัน" "ผมจำได้"     ข้าพเจ้าพูด    "หรือน่าจะเป็นผมจำได้ว่ามีภาพอยู่ตรงนั้น      ผมมองไม่เห็นเพราะมีม่านแขวนบังภาพอยู่        ซึ่งเซาเวจบอกผมว่าคุณไม่ต้องการให้ผู้ใดเห็นนอกจากตัวคุณเอง        ในตอนนั้นผมบอกเขาหรือน่าจะบอกกับตัวเองว่าทำม่านกำบังภาพของผู้หญิงที่ยังมีชีวิตอยู่ไว้แบบนั้นผมรู้สึกว่ามันเป็นลางไม่ดี       ทำไมผมถึงคิดอย่างนั้นผมไม่รู้จริง ๆ" "คุณคิดถูกแล้ว ควอเตอร์เมน     ผมเองมีความคิดโง่ ๆ น่าจะเป็นเพราะหลงใหลในคนรัก      เมื่อเราแต่งงานกันแล้วม่านถูกถอดออกไปแต่ว่าแท่งทองเหลืองที่ใช้แขวนม่านยั้งทิ้งเอาไว้อยู่พ้นสายตาออกไป        เมื่อผมกลับมาประเทศอังกฤษหลังจากการสูญเสียครั้งนั้นแล้ว         ผมรู้สึกว่าไม่อาจทนดูภาพไร้ชีวิตที่เหมือนจริงอย่างเหลือเกินของคนที่จากผมไปอย่างโหดร้ายและผมจัดการให้เปลี่ยนภาพเสีย        ผมทำมากกว่านั้นอีก      เพื่อไม่ให้ภาพถูกรบกวนโดยพวกแม่บ้านที่จะมาทำความสะอาด          ผมจัดการปิดภาพนั้นเสียด้วยตะปูสามหรือสี่ตัว       ซึ่งผมจำได้ตอกมันผ่านม่านกำมะหยี่ลงไปบนกรอบรูปโดยใช้เหล็กเขี่ยไฟในเตาผิงแทนฆ้อน       ในตอนนั้นผมคิดว่ามันเป็นงานง่าย ๆ แม้ว่าจะเกิดอุบัติเหตุผมหวดโดนนิ้วกลางของมือซ้ายอย่างแรงจนเล็บหลุดออกไป       ดูซิ    มันยังงอกขึ้นมาไม่เต็มเลย"      และเขาให้ดูนิ้วที่เล็บใหม่กำลังงอกออกมา "ขณะที่ผมกำลังเดินไปเดินมาอยู่ในห้องแรงกระตุ้นบางอย่างทำให้ผมมองไปที่รูปภาพ        ผมต้องตกใจเมื่อเห็นว่ารูปภาพไม่มีม่านปิดอยู่         แม้ว่าผมจะมั่นใจอย่างที่สุดว่าม่านปิดภาพนั้นไว้อย่างแน่นอนแล้วในตอนบ่ายของวันนั้น       และผมแทบจะสาบานได้ว่ามันปิดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว        ผมเรียกเซาเวจให้เอาตะเกียงที่ตั้งอยู่เหนือโต๊ะของผมมา         จากแสงตะเกียงผมตรวจดู         ผ้าม่านถูกดึงกลับไปผูกไว้อย่างเรียบร้อยยังที่ของมันพ้นออกไปจากช่องแขวนภาพด้วยโซ่ทองเหลืองเส้นเล็ก ๆ          ขณะที่ตามขอบของมันที่ผมตรึงเอาไว้กับกรอบภาพ      ตะปูยังติดอยู่ตรงนั้นทั้งสามตัวและตัวที่สี่ผมพบในภายหลังมันตกอยู่ที่พื้น" "เธอสวยงามมาก   ใช่ไหมครับ นายท่าน     เซาเวจพูดขึ้น      และพระเจ้าโปรดประทานให้เราหาเธอจนพบที่ไหนสักแห่งในโลกนี้" "ผมไม่ได้ตอบเขา       หรือแม้แต่ให้ความเห็นกับม่านที่เปิดออกไป       และเรื่องนี้ที่จริงแล้วผมไม่เคยไต่ถามเลย         ผมคาดว่าคงจะเป็นคนรับใช้ที่กระตือรือร้นสักคนทำอย่างนั้นขณะที่ผมนั่งทำเป็นกินอาหารเย็น-มีคนรับใช้ใหม่คนหรือสองคนในปราสาทชื่อหรือหน้าตาของเขาผมยังไม่รู้จัก        สิ่งที่ตรึงอยู่ในใจของผมคือใบหน้าที่ผมคาดว่าจะไม่ได้เห็นอีกแล้วในโลกนี้       แม้แต่ในรูปภาพ     กลับมาปรากฏต่อสายตาของผมอีกครั้ง       ไม่สำคัญว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร       ตอนนี้ผมตื่นเต้นมากเพราะว่ายากล่อมประสาทและปืนที่ขึ้นนกไว้พร้อมจะยิงก็ไม่สามารถเรียกความสงบให้กับคนที่เกือบจะบ้าอยู่แล้วได้      แม้แต่ว่าจนกระทั่งเขาทำธุระในห้องทำงานเสร็จแล้ว        มันเป็นความจริงที่ปรากฏแก่ผมว่ามันเป็นบางอย่างของสัญญาณที่บอกเอาไว้ในความฝันโง่ ๆ ของเซาเวจ      ที่บอกว่าผมจะพบได้ถ้าดูไปรอบ ๆ ห้องทำงาน"   "เซาเวจ    ผมพูดขึ้น      ฉันไม่ค่อยสนใจนักถึงเรื่องที่งูพูดกับแก       แต่ฉันคิดว่ามันจะเป็นการดีที่จะไปหาคุณควอเตอร์เมน        วันนี้เป็นวันอาทิตย์และฉันเชื่อว่าจะมีเรือขนไปรษณีย์ภันฑ์ไปอาฟริกาออกเดินทางในวันศุกร์       ไปในเมืองแต่เช้าและจองตั๋วเรือโดยสารไว้" "และผมบอกเขาให้แวะร้านขายปืนหลาย ๆ ร้านและบอกให้เขาส่งตัวอย่างปืนไรเฟิลมาให้ผมเลือกพร้อมกับอาวุธปืนชนิดอื่น ๆ อีกด้วย        เพราะผมไม่รู้ว่าเราจะต้องบุกเข้าไปในอาฟริกาหรือไม่เพื่อเตรียมสิ่งที่จำเป็นเอาไว้       ทั้งหมดนี้เขาจัดการเอง      และเรามาที่นี่แล้ว" "ใช่แล้ว"      ข้าพเจ้าตอบอย่างถากถาง     "พวกคุณมากันแล้ว      มีอะไรอีก     พวกนี้เป็นสัมภาระของคุณที่ดูเหมือนกับว่าจะมากพอสำหรับทหารทั้งกองทัพ"       พร้อมกับข้าพเจ้าชี้ไปที่รถบรรทุกของชาวสก็อตขนหีบสัมภาระมาจนเต็มปรี่และตามมาด้วยแถวอันยาวเหยีดของชาวพื้นเมืองทูนหีบห่อเบ็ดเตล็ดไว้บนหัวควบคุมมาโดยเซาเวจ      มาหยุดอยู่ที่ประตูบ้านของข้าพเจ้า           จบบทที่ ๗ จากคุณ : Sv - [ 28 ส.ค. 45 10:43:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หายไปนาน แต่มาทีก็ยาว อ่านสะใจ จากคุณ : GTW - [ 28 ส.ค. 45 22:29:50 A:202.133.148.29 X: ]