W1751384 *** THE IVORY CHILD *** เทวรูปงาช้าง *** บทที่ ๙ พบกันที่ทะเลทราย [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 2

เรื่องที่สองมันเกิดขึ้นสักชั่วโมงก่อนที่เราจะออกเดินทาง มีเสียงร้องคร่ำครวญดังกึกก้องมาจากลานชุมนุมที่ครั้งหนึ่งฮานส์กับข้าพเจ้าถูกจับมัดไว้กับเสาเพื่อจะสังหารให้ตายด้วยลูกธนู ข้าพเจ้าออกไปดูว่ามันเกิดอะไรกันขึ้น ที่ประตูทางเข้าข้าพเจ้าได้รับการทักทายด้วยสายตาจากหญิงชราประมาณหนึ่งร้อยคนพอกตัวจนทั่วด้วยขี้เถ้าส่งเสียงร้องโหยหวลดังที่สุดด้วยอาการเศร้าโศกอย่างพร้อมเพรียงกัน เบื้องหลังคนพวกนี้ไปเป็นชาวเมืองบีซาทั้งหมดต่างร้องประสานเสียงไปด้วย

"พวกเขาทำผีนรกอะไรกัน ?" ข้าพเจ้าถามฮานส์

"ร้องเพลงตายให้พวกเรา เจ้านาย" ฮานส์ตอบอย่างเยือกเย็น "อย่างที่พวกเขาบอกสถานที่เราจะไปไม่มีใครรอดกลับมาได้ และมันไม่ถูกต้องที่เจ้านายจะต้องตายและสวรรค์เบื้องบนไม่เตือนว่าพวกเรากำลังจะไปตาย"

"น่าชื่นใจเหลือเกิน" ข้าพเจ้าให้ข้อสังเกตแล้วกลับมาถามลอร์ดแรกนอลตรง ๆ ว่าเขายังอยากจะไปต่อไปไหม ขอบอกตามตรงประสาทข้าพเจ้าชักหวั่นไหวแล้ว

"ฉันต้องไปต่อ" เขาตอบเรียบ ๆ "แต่ไม่มีเหตุผลที่คุณกับฮานส์หรือแม้แต่เซาเวจจะต้องไปด้วย"

"โอ ! ไม่ว่าคุณจะไปไหนผมไปด้วย" ข้าพเจ้ากล่าว "และไม่ว่าผมไปไหนฮานส์ก็จะไปด้วย สำหรับเซาเวจเขาต้องพูดเอง"

เรื่องนี้เซาเวจก็มีความเห็นเช่นเดียวกัน เขาเป็นคนซื่อสัตย์และจงรักภักดีมาก และชื่อเสียงของเขาได้รับการยอมรับเพิ่มขึ้นอีกเมื่อเขาแจ้งให้ข้าพเจ้าทราบเป็นการส่วนตัวว่า เขาไม่มีความสุขที่มาผจญภัยในอาฟริกาเลยและฝันถึงเรื่องนี้อยู่เสมอในยามราตรีที่ห้องพักอันสุขสบายของเขาที่ปราสาทแรกนอลตั้งแต่เขามาเป็นผู้ดูแลกิจการทั่วไปของปราสาทใหญ่โตนั้น

เราจึงออกเดินทางตะลุยไปเป็นเวลาหนึ่งเดือนหรือมากกว่านั้นผ่านไปตามป่าแทบทุกประเภท หลังจากที่เราผ่านตอนบนของทะเลสาบใหญ่ ที่ตัวเกาะตั้งอยู่ถ้าหากว่ามันจะเป็นเกาะจริง ๆ ที่ซึ่งพวกปองโกตั้งถิ่นฐานอยู่ (เช้าที่อากาศสดใสวันหนึ่งจากกล้องส่องทางไกลข้าพเจ้ามองเห็นยอดเขาอันเคยเป็นที่พำนักของมารดาแห่งบุปผา และโดยความรู้สึกเปรียบเทียบทำให้ข้าพเจ้าคิดถึงบ้าน) เรามุ่งหน้าขึ้นเหนือตามเส้นทางที่บาเบมบาและคนนำทางรู้จัก หลังจากนั้นเราใช้ดาวนำทางผ่านไปตามดินแดนที่มีผู้คนอาศัยอยู่น้อยมาก เป็นพวกขี้ตื่นไม่รู้ว่าเป็นพวกเผ่าพันธุ์ใดอาศัยอยู่ตามหมู่บ้านกระจัดกระจายกันไป และพวกนี้แทบจะไม่รู้จักการเพาะปลูกแม้จะแบบเก่าแก่โบราณที่สุด

หนึ่งร้อยไมล์หรือกว่านั้นไกลออกไปก็พ้นเขตหมู่บ้านพวกนี้ และต่อจากนั้นเราพบแต่พวกเร่ร่อน เป็นพวกบุชแมนตัวเล็กยังชีพด้วยการล่าสัตว์จากลูกธนูอาบยาพิษ ครั้งหนึ่งพวกมันโจมตีพวกเราแล้วสังหารชาวมาซิตูไปสองคนด้วยลูกธนูอันร้ายกาจ ด้วยพิษที่ยาของเราไม่อาจรักษาได้ ในโอกาสนี้เซาเวจแสดงความกล้าหาญออกมาถ้าไม่เป็นเพราะขาดการยั้งคิด โดยเผ่นออกไปจากรั้วหนามหลังจากยิงพวกบุชแมนผิดด้วยปืนทั้งสองลำกล้องในระยะห้าหลา-ข้าพเจ้าคิดว่า เขาเป็นนักยิงปืนที่ฝีมือเลวมากที่สุดที่ข้าพเจ้าเคยเห็นมา-เขาจับพวกตัวเล็กร้ายกาจด้วยมือแล้วลากตัวกลับมาที่ค่ายพัก เซาเวจรอดชีวิตมาได้อย่างไรข้าพเจ้าไม่รู้ เพราะลูกธนูอาบยาพิษดอกหนึ่งทะลุหมวกของเขาไปติดอยู่ที่ผมและอีกลูกหนึ่งถากขาเขาไปโดยไม่ได้เรียกเลือดออกมา

ความกล้าหาญของเขาครั้งนี้มีประโยชน์กับเรามากจริง ๆ โดยผ่านฮานส์ที่พอจะรู้จักภาษาของพวกบุชแมนบ้างบอกกับนักโทษของเราว่าถ้าพวกเราถูกยิงอีกเขาจะถูกแขวนคอ ข่าวนี้เขาตะโกนออกไปหรือน่าจะเป็นส่งเสียงจิ๊ดจ้าดขู่ตะคอกกับพวกชาวเผ่าน่ารักของเขา เพราะปรากฏว่าเขาเป็นหัวหน้าของพวกนั้นผลของมันทำให้พวกเราไม่ถูกรบกวนอีกเลย หลังจากนั้นเมื่อพวกเราพ้นไปจากดินแดนของพวกบุชแมนแล้ว เราปล่อยตัวเขาซึ่งเขารีบหนีไปอย่างรวดเร็ว

ภูมิประเทศค่อย ๆ เพิ่มความแห้งแล้งขึ้นเรื่อย ๆ และแทบจะไม่มีผู้ที่จะอาศัยอยู่ได้ จนในที่สุดมันก็กลายเป็นทะเลทราย ที่ชายขอบทะเลทรายนี้ผืนทรายทอดข้ามไปจนมองไม่เห็นที่สิ้นสุด ถึงกระนั้นก็มีโอเอซิสที่มีน้ำพุใสสะอาดผุดขึ้นมาอย่างมากมายแต่กระแสน้ำก็ซึมหายไปกับผืนทรายโดยรอบ โดยที่เราไม่อาจเดินทางไปให้ไกลกว่านี้ได้อีกแล้ว แม้ว่าเราปรารถนาที่จะเดินทางต่อไปก็ไม่อาจจะหาน้ำที่ไหนอีกได้ พวกมาซิตูปฏิเสธที่จะร่วมทางไปกับพวกเราในทะเลทรายจึงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เราจึงตั้งค่ายพักอยู่ที่โอเอซิสและรอคอย

และปรากฏว่าพื้นที่ตรงนั้นเป็นสวรรค์ของนักล่าสัตว์ เพราะไม่ว่าจะเป็นสัตว์เล็กหรือสัตว์ใหญ่ต่างพากันมากินน้ำตอนกลางคืน ในตอนกลางวันพวกมันจะเที่ยวแทะเล็มหญ้าที่มีเกลือซึ่งในฤดูกาลนี้ของปีพวกมันขึ้นอยู่มากมายตามชายป่า

ในบรรดาพวกสัตว์เหล่านี้มีช้างเป็นจำนวนมากพวกมันพากันเดินออกมาจากแนวป่าที่เราผ่านมา หรือบางทีพวกมันก็โผล่ออกมาจากทะเลทรายเลยทีเดียว จึงให้ข้อคิดว่าเหนือดินแดนแห้งแล้งนี้ขึ้นไปต้องมีดินแดนที่อุดมสมบูรณ์อยู่ สัตว์ใหญ่ที่มีอยู่มากมายนี้ในส่วนของข้าพเจ้ามีความหวังอย่างจริงจังว่าพวกเราคงยอมรับแล้วว่าเราไม่อาจเดินทางต่อไปได้ เพราะข้าพเจ้าคิดว่าในเวลาไม่กี่เดือนคงสะสมงาช้างได้เป็นจำนวนมากพอที่จะทำให้ข้าพเจ้าเป็นเศรษฐี ถ้าหากว่าข้าพเจ้าสามารถขนมันกลับไปได้ เพียงแค่สังหารพวกมันเพียงเล็กน้อยแค่สิบส่วนจากทั้งหมดถ้าจะนับโดยละเอียด เราอาจส่งงาช้างไปให้เป็นของขวัญแก่กษัตริย์เบาซีที่สอง การสังหารเจ้าสัตว์ที่น่าสงสารที่แทบจะหาประโยชน์ไม่ได้นี้โหดร้ายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกมันไม่เคยเห็นคนมาก่อน พวกมันจึงสามารถเข้าไปจนใกล้ได้เหมือนฝูงวัว แม้แต่เซาเวจยังสังหารมันได้ตัวหนึ่ง โดยการเล็งปืนอย่างปราณีตห่างออกมาเพียงห้าก้าวทางด้านซ้ายของมัน

นอกจากนั้นเราพักอยู่ตรงพื้นที่อุดมสมบูรณ์ และเนื้อเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเรา มีสัตว์ให้เลือกล่าได้อย่างมากมายในหมู่พวกแอนทีโลปที่มีจำนวนมาก

สักสิบสี่วันเห็นจะได้ที่เราอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งเราเบื่อหน่ายกับเรื่องพวกนี้ เช่นเดียวกับพวกมาซิตูซึ่งกินแต่เนื้อจนเบื่อและเริ่มอยากที่จะกินพวกพืชผักบ้าง สองครั้งที่เราขี่ม้าไกลเข้าไปในทะเลทรายเท่าที่เรากล้า เพราะว่าพวกม้ายังอยู่กับเราและสดชื่นขึ้นหลังจากที่ได้พัก แต่ทำได้แค่กลับมามือเปล่าโดยไม่มีข่าวคืบหน้าแต่อย่างใด ทะเลทรายมีพื้นที่กว้างขวางดารดาษไปด้วยก้อนหินสีน้ำตาลขัดเป็นเงาอย่างสวยงามด้วยทรายที่พัดมากับกระแสลมนานนับปี และไม่มีน้ำอยู่เลย

หลังจากกลับมาในครั้งที่สองด้วยความทรมานจากการกระหายน้ำอย่างหนักเราปรึกษากัน ผู้เฒ่าบาเบมบากล่าวว่าเขาไม่สามารถควบคุมคนของเขาเอาไว้ได้อีกแล้ว แม้แต่เพื่อพวกเราเพราะพวกเขายืนยันที่จะกลับบ้าน และไต่ถามว่าพวกเราจะทำอะไรและทำไมมาปักหลักกันอยู่ที่นี่ "เหมือนก้อนหิน" ข้าพเจ้าตอบว่าพวกเรารอชาวแคนด้าห์ที่เชิญเรามาล่าสัตว์แถวนี้จนกว่าเขาจะมานำทางให้เรา บาเบมบากล่าวว่าเขาเชื่อว่าชาวแคนด้าห์อยู่ไกลออกไปร้อยกว่าไมล์ และพวกเขาไม่รู้ว่าพวกเรามาถึงที่นี่แล้วเพราะไม่มีการสื่อสารชนิดใดจะข้ามทะเลทรายไปได้การที่พวกเรายืดเยื้ออยู่ที่นี่เป็นสิ่งที่โง่มาก

ข้าพเจ้าแย้งว่าไม่แน่ใจกับเรื่องนี้นัก เพราะดูเหมือนว่าชาวแคนด้าห์จะมีความสามารถพิเศษที่จะรับข่าวสาร

"ถ้าอย่างนั้น มะคูมะซาน ฉันเกรงว่าท่านจะต้องรออยู่ตามลำพังจนกว่าจะรู้ว่าใครพูดถูก" เขากล่าวอย่างเยือกเย็น

ข้าพเจ้าหันไปทางลอร์ดแรกนอลถามเขาว่าจะเอาอย่างไร ชี้ให้เห็นว่าการเดินทางมุ่งหน้าต่อไปในทะเลทรายหมายถึงความตาย และการเดินทางกลับไปตามลำพังโดยไม่มีสัมภาระเพราะเราต้องทิ้งไปผ่านถิ่นของพวกบุชแมนไปยังดินแดนมาซิตูก็เป็นการเดินทางที่เสี่ยงมากเช่นเดียวกัน แต่ถึงอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขา

ตอนนี้เขามีความกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก พาข้าพเจ้าแยกออกมาแล้วกล่าวอย่างจริงใจถึงเหตุผลที่เขาปรารถนาจะพบกับพวกแคนด้าห์ ตามที่ข้าพเจ้าทราบเรื่องดีอยู่แล้วเช่นเดียวกับเซาเวจ

"ผมตั้งใจจะอยู่ที่นี่" เขากล่าวเสริม

"นั่นหมายความว่าพวกเราทั้งหมดต้องอยู่ที่นี่ ลอร์ดแรกนอล เพราะว่าเซาเวจจะไม่ทิ้งคุณไป และฮานส์ก็จะไม่ทิ้งผมไปแม้เขาจะคิดว่าพวกเราบ้า เขาบอกว่าผมมาหางาช้างและที่นี่ก็มีงาช้างมากมายจนเอากลับไปไม่ไหว"

"ทิ้งผมไว้ตามลำพังก็ได้ ควอเตอร์เมน----" เขาเริ่มพูด แต่ข้าพเจ้ามองเขาด้วยสายตาที่ทำให้เขาพูดไม่จบประโยค

สุดท้ายเราก็ประนีประนอมกัน บาเบมบาในฐานะตัวแทนของพวกมาซิตูตกลงที่จะรออีกสามวัน ถ้ายังไม่มีอะไรเกิดขึ้นในระหว่างสามวันนี้พวกเราตกลงที่จะกลับไปกับพวกเขายังหมู่ไม้ที่มีแหล่งน้ำห่างไปห้าสิบไมล์ข้างหลังเรา ซึ่งเรารู้ดีว่ามีช้างชุมนุมกันอยู่อย่างมากมาย ซึ่งตอนนี้พวกมันไม่กล้าเข้ามาใกล้โอเอซิสที่มีเสียงรบกวนและเสียงปืน ที่นั่นเราจะฆ่าพวกมันมากเท่าที่จะขนเอางาช้างไปได้ และเรื่องนี้พวกมาซิตูยินดีช่วยพวกเราเพราะเห็นเป็นเรื่องสนุก แล้วกลับไปดินแดนมาซิตูพร้อมกับพวกเขา

สามวันผ่านไปและทุก ๆ ชั่วโมงที่ผ่านไปจิตใจข้าพเจ้าเบิกบานขึ้น เช่นเดียวกับเซาเวจและฮานส์ ขณะที่ลอร์ดแรกนอลหม่นหมองลงทุกที บ่ายของวันที่สามเบิกบานใจกับการเก็บสัมภาระ ตามข้อตกลงเราจะเริ่มต้นออกเดินทางในตอนอรุณรุ่งของวันพรุ่งนี้ มีความสุขอย่างที่สุดข้าพเจ้าทิ้งตัวลงนอนในกระท่อมไม้หลังน้อยในคืนนั้น รู้สึกว่าในที่สุดข้าพเจ้าก็กำจัดการผจญอย่างไม่ปกติครั้งนี้ลงเสียได้ ถ้าข้าพเจ้าคิดว่าพวกเราจะทำอะไรได้ดีขึ้นถ้ายังอยู่ที่นี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ข้าพเจ้าแน่ใจเหลือเกินว่าไม่มีโอกาสที่จะพบหญิงสาวที่ตกลงไปในแม่น้ำไนล์ที่อียิปต์ในหมู่พวกแคนด้าห์-ถ้าเราหาพวกเขาพบ-- ข้าพเจ้าดีใจที่พระกรุณาของพระผู้เป็นเจ้าเมตตาไม่ให้เราต้องไปฆ่าตัวตายด้วยความกระหายน้ำในทะเลทรายหรือด้วยเหตุอื่น ๆ แต่กระนั้นเหตุผลประการแรกของข้าพเจ้ากับข้อโต้แย้งนี้ ตอนนี้ข้าพเจ้ามั่นใจว่าเรื่องนี้ก็บังเกิดขึ้นกับภรรยาผู้น่าสงสารของลอร์ดแรกนอลเช่นเดียวกัน

จากคุณ : Sv - [ 13 ก.ย. 45 10:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3

แต่ว่าถึงอย่างไรพระกรุณาของพระผู้เป็นเจ้าก็ไม่บังเกิดผล ในตอนเที่ยงคืนหรือจะกล่าวให้ชัดเจนเป็นเวลาตีสองของวันใหม่ ฮานส์ปลุกข้าพเจ้าให้ตื่นขึ้น ตัวเขานอนอยู่ข้างหลังกระท่อมแต่คลานเข้ามาตามช่องของเศษไม้ ส่งเสียงเรียกข้าพเจ้าอย่างตกใจ

"ลืมตามองหน่อยเจ้านาย มีผีสองตัวรอเจ้านายอยู่ข้างนอก"

อย่างระมัดระวังข้าพเจ้าผงกตัวขึ้นเล็กน้อยมองเพ่งออกไปในแสงจันทร์ ที่นั่นประมาณห้าก้าวจากที่ว่างของกระท่อมออกไปผีสองตัวในชุดเสื้อคลุมขาวนั่งขัดสมาธินิ่งเงียบไม่ยินดียินร้ายอยู่บนพื้น ตอนแรกข้าพเจ้าตกใจ จากนั้นคิดว่าเป็นพวกโจรจึงควานหาปืนสั้นที่ใต้ผ้าห่มซึ่งข้าพเจ้าใช้แทนหมอน ขณะที่ข้าพเจ้าพบปืนและกำด้ามของมันไว้มีเสียงต่ำ ๆ กล่าวขึ้น

"นั่นเป็นธรรมเนียมของท่านหรือ โอ มะคูมะซาน ผู้พิทักษ์ยามราตรี ที่ต้อนรับแขกด้วยลูกปืน ?"

ตอนนี้ข้าพเจ้าคิดกับตัวเอง จะมีใครที่ไหนอีกในโลกที่จะมองเห็นคนคว้าปืนในความมืดและยังอยู่ใต้ผ้าห่มตอนกลางคืน นอกจากเจ้าของเสียงที่ข้าพเจ้าดูเหมือนจะจำได้ว่าได้ยินที่ห้องรับแขกในประเทศอังกฤษ ?

"ใช่แล้ว ฮารุต" ข้าพเจ้าตอบ พร้อมกับหาวอย่างไม่สนใจ "เมื่อแขกมาอย่างน่าสงสัยตอนเที่ยงคืน แต่อย่างไรท่านก็มาแล้วช่วยบอกฉันหน่อยก็แล้วกันว่าทำไมถึงปล่อยให้เรารอนานนัก ? หรือนี่เป็นวิธีของท่านเวลาที่มีนัด"

"โอ ท่านมะคูมะซาน" ฮารุตตอบ ใช่แล้วเป็นฮารุตนั่นแหละ ด้วยน้ำเสียงกระวนกระวายใจ "ฉันต้องขอโทษท่านเป็นอย่างมาก ความจริงก็มีว่าเมื่อฉันได้ข่าวว่าท่านมาถึงเมืองบีซาแล้วเราก็ออกเดินทางทันที หรือพยายามที่จะออกเดินทางจากสถานที่ห่างไกลหลายร้อยไมล์เพื่อมาพบท่านให้ทันเวลาตามที่สัญญาไว้ แต่เราก็เป็นมนุษย์ธรรมดาท่านมะคูมะซาน มีเรื่องเสียเวลาเข้ามาแทรก เมื่อเรารู้ว่าท่านมีสัมภาระมาจำนวนมาก จึงต้องระดมอูฐที่ปล่อยออกไปหากินอยู่ห่างไกล อีกทั้งต้องส่งคนล่วงหน้ามาหาแหล่งน้ำกลางทะเลทรายที่เราต้องใช้ดื่มกิน ถึงแม้จะมาล่าช้า แต่ท่านต้องยอมรับว่าเรามาทันเวลาสี่หรือห้าชั่วโมงก่อนพระอาทิตย์ขึ้นซึ่งพวกท่านจะเดินทางกลับ"

"ใช่แล้วมาทันเวลา โอ ผู้พยากรณ์ หรือว่า คนหลอกลวง พวกท่านเป็นอย่างไหนกันแน่" ข้าพเจ้ากล่าวให้อภัยอย่างยั่วแหย่ เพราะที่จริงพวกเขารู้ถึงความสำคัญของข้าพเจ้าดี อย่างไรก็ไม่ถึงกับทำให้พวกเขาโกรธผู้ที่มาช่วยเหลือ "ในที่สุดพวกท่านก็มาถึงแล้ว เข้ามาดื่มกันก่อนเถอะ เพราะไม่ว่าพวกท่านจะเป็นมนุษย์หรือปีศาจต้องหนาวเย็นจากความชื้นข้างนอกแน่"

พวกเขาพากันเข้ามา โดยที่ไม่ได้อยู่ในศาสนาของพระมะหะหมัด ข้าพเจ้าเอาเหล้าที่เก็บไว้ในหีบให้พ้นจากความอยากของฮานส์ออกมา

"เพื่อสุขภาพของพวกท่าน ฮารุต และ มารุต" ข้าพเจ้ากล่าวพร้อมกับดื่มเหล้าจากถ้วยสังกะสีไปนิดหน่อยแล้วยื่นที่เหลือให้ฮานส์ ซึ่งดื่มเหล้าที่ร้อนแรงอึกเดียวหมดพร้อมกับเลียริมฝีปาก เพราะข้าพเจ้าอยากจะใช้การดื่มอย่างผิดศิลตอนเที่ยงคืนนี้เพื่อใช้เวลาสำหรับคิดและรวบรวมสติ

"เพื่อสุขภาพของท่าน มะคูมะซาน" ทั้งสองกล่าวขึ้นพร้อมกับดื่มเข้าไปอึกหนึ่ง ขณะที่ข้าพเจ้าทำปั่นปึ่งอยู่ แล้ววางถ้วยสังกะสีลงเบื้องหน้าราวกับว่ามันเป็นจอกศักดิ์สิทธิ์

"เอาละ" ข้าพเจ้ากล่าวขึ้นพร้อมกับเหวี่ยงผ้าห่มขึ้นคลุมไหล่เพราะอากาศเย็นมาก "ตอนนี้พูดกันได้แล้ว" พร้อมกับรับโคมไฟที่ฮานส์จุดขึ้นอย่างรอบคอบ ชูมันขึ้นแล้วพิจารณาดูพวกเขา

ตรงนั้นเป็น ฮารุต กับ มารุต อย่างไม่ต้องสงสัย รูปร่างหน้าตาของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยหลังจากหลายปีที่ข้าพเจ้าเห็นพวกเขาที่ปราสาทแรกนอลในประเทศอังกฤษ "พวกท่านมาทำอะไรที่นี่ ?" ข้าพเจ้าถามอย่างขุ่นเคืองด้วยแรงดลใจจากความสงสัยอย่างรุนแรง "พวกท่านหนีออกไปจากประเทศอังกฤษได้อย่างไรหลังจากที่พยายามลักพาตัวหญิงที่ท่านมอบสร้อยคอให้ ? พวกท่านทำอย่างไรกับผู้หญิงหลังจากที่ล่อลวงเธอไปจากเรือที่วิหาร อาบู-ซิมเบล ? ในนามของเทวรูปศักดิ์สิทธิ์ของพวกท่าน หรือว่าปีศาจในศาสนาของพระมะหะหมัด หรือว่าพวกเทพของอียิปต์ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นฉันจะให้พวกท่านพบกับวาระสุดท้าย ซึ่งที่นี่ฉันทำได้โดยที่ไม่มีใครมาสอบถามแต่อย่างใด ? แล้วข้าพเจ้าตวัดเอาปืนพกออกมา

"ขออภัยด้วย" ฮารุต พูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเอาจริงเอาจัง "ถ้าท่านทำอย่างที่พูด มะคูมะซาน จะมีคำถามมากมายที่ท่านยากที่จะตอบ โปรดกรุณาเก็บทูตแห่งความตายเข้าที่เสียก่อนเถอะ และโปรดบอกเราก่อนที่จะตอบคำถามของท่าน ท่านรู้อะไรบ้างถึงเทพของอียิปต์"

"ไม่มากก็น้อยพอ ๆ กับที่ท่านรู้" ข้าพเจ้าตอบ

ทั้งสองก้มหัวรับราวกับข้อมูลนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาพอใจที่สุด จากนั้นฮารุตพูดต่อ "เพื่อตอบคำถามของท่าน มะคูมะซาน เราออกจากประเทศอังกฤษด้วยเรือกลไฟหลังจากที่ใช้เวลาเดินทางอันยาวนานเราก็มาถึงดินแดนของเรา เราไม่เข้าใจที่ท่านกล่าวถึงสถานที่ที่ชื่อว่า อาบู-ซิมเบลที่แม่น้ำไนล์ พวกเราไม่เคยไปที่นั่น เราไม่ได้ลักพาตัวผู้หญิงไป ที่จริงแล้วเราไม่เคยคิดที่จะลักพาตัวผู้หญิงที่เรามอบสร้อยคอให้ที่ประเทศอังกฤษ เราเพียงแต่จะถามคำถามเธอจากภาพนิมิตที่เธอเห็นขณะที่ท่านเข้ามาขัดขวาง เราจะต้องการหญิงผิวขาวไปทำไม เรามีผู้หญิงของเราอยู่มากมายแล้ว ?

"ฉันไม่รู้" ข้าพเจ้าตอบ "แต่ฉันรู้ว่าพวกท่านเป็นจอมโกหกเก่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมา"

จากคำพูดนี้ สำหรับบางคนต้องคิดว่ามันเป็นคำสบประมาท ฮารุต กับ มารุต ก้มศีรษะอีกครั้งราวกับยอมรับว่ามันเป็นคำยกยออันยิ่งใหญ่ จากนั้น ฮารุต พูดต่อ

เราทิ้งคำถามเรื่องผู้หญิงไปก่อนเถอะแล้วมาพูดกันถึงเรื่องที่ผู้ชายจะทำ ท่านมาที่นี่ตามที่เราบอกว่าท่านจะมาเมื่อถึงเวลาซึ่งท่านไม่เชื่อเรา และเราจะมาพบท่านที่นี่อย่างที่เราบอกท่านว่าเราจะมา เรารู้ได้อย่างไรว่าท่านกำลังเดินทางมาและเรามาพบท่านได้อย่างไรไม่ใช่เรื่องสำคัญ จงเชื่อแรงปรารถนาของท่าน ท่านพร้อมที่จะเดินทางไปกับเราหรือยัง ท่านมะคูมะซาน เพื่อนำความตายไปสู่ช้างชั่วร้ายจานาที่มันล้างผลาญดินแดนของเรา แล้วรับรางวัลอันยิ่งใหญ่จากงาช้าง ? ถ้าท่านพร้อมแล้ว อูฐของท่านรออยู่

"อูฐตัวเดียวบรรทุกสี่คนไปไม่ได้" ข้าพเจ้าตอบหลีกเลี่ยงคำถามของเขา

"ด้วยความกล้าหาญและเชี่ยวชาญท่านมีมากกว่าคนหลายคน มะคูมะซาน และท่านจะไปคนเดียวเท่านั้นไม่ใช่สี่คน"

"ถ้าท่านคิดว่าฉันจะไปกับท่านตามลำพัง ท่านคงเข้าใจผิดไปมาก ฮารุต กับ มารุต" ข้าพเจ้ากล่าวขึ้น "ที่มากับฉันนี่เป็นคนรับใช้ถ้าไม่มีเขาฉันก็ไม่ไปไหน" แล้วข้าพเจ้าชี้มือไปที่ฮานส์ซึ่งพวกเขาไตร่ตรองดูอย่างเงียบขรึม "และยังมีลอร์ดแรกนอล ซึ่งที่ดินแดนนี้เขามีชื่อว่าอิกาซา และคนรับใช้ของเขาผู้มีชื่อที่นี่ว่าบีนา คนที่ท่านเอางูออกมาจากตัวในห้องรับแขกที่ประเทศอังกฤษ พวกเขาต้องไปกับเราด้วย"

จากข่าวนี้หน้าตาอันเฉยเมยของ ฮารุต กับ มารุต แสดงอาการยุ่งยากใจ พวกเขาพึมพัมกันด้วยภาษาที่ไม่รู้จัก จากนั้นฮารุตพูดขึ้น

"ดินแดนเร้นลับของเราต้อนรับท่านเพียงคนเดียว มะคูมะซาน ด้วยเรื่องเดียวเท่านั้น-เพื่อสังหารช้างร้ายจานา สำหรับเรื่องนี้เราสัญญาว่าจะมอบรางวัลอันยิ่งใหญ่ให้กับท่าน เราไม่ปรารถนาให้ผู้อื่นไปที่นั่น"

"ถ้าอย่างนั้นพวกท่านก็ฆ่าช้างเอาเองก็แล้วกัน ฮารุต กับ มารุต เพราะฉันจะไม่ไปกับท่านแม้แต่ก้าวเดียว ฉันจะไปทำไมในเมื่อที่นี่มีงาช้างอยู่มากมายรอให้ยิงอยู่ ?"

"จะเป็นอย่างไรถ้าฉันจะเอาตัวท่านไป มะคูมะซาน ?"

"จะเป็นอย่างไรถ้าฉันจะสังหารท่านทั้งสองเสียเลย ฮารุต กับ มารุต ? เจ้าพวกโง่ ที่นี่ฉันมีคนกล้าหาญอยู่ในคำสั่งอย่างมากมาย ถ้าท่านหรือพวกที่มากับท่านอยากที่จะสู้รบเราจะมอบให้ท่านอย่างสาใจ ฮานส์สั่งให้พวกมาซิตูลุกขึ้นเตรียมอาวุธแล้วเรียกอิกีซากับบีนา"

"เดี๋ยวก่อนท่าน" ฮารุตพูดขึ้น "แล้ววางอาวุธลงเสียก่อน" เพราะข้าพเจ้าตวัดปืนพกขึ้นมาอีกครั้ง "เราจะไม่เริ่มมิตรภาพกันด้วยการหลั่งเลือด แม้ว่าเราจะปลอดภัยกว่าที่ท่านคิด สหายของท่านสามารถร่วมทางไปดินแดนแคนด้าห์ได้ แต่บอกให้เขารู้ด้วยว่าต้องเสี่ยงชีวิตเอาเอง รู้ไว้ด้วยว่าเรารู้ดีว่าถ้าพวกเขาไปที่นั่นบางคนจะได้กลับมาแต่วิญญาณไม่มีร่างกายกลับมาด้วย"

"หมายความว่าพวกท่านจะฆ่าเขาอย่างนั้นหรือ ?"

"ไม่ใช่ เราหมายความว่าที่นั่นมีสิ่งที่มีอำนาจเหนือเราและทุก ๆ คน ซึ่งจะเอาชีวิตพวกเขาไปบูชายัญ แต่ไม่ใช่ตัวท่านมะคูมะซานเพราะได้รับประกาศิตมาแล้วว่าจะปลอดภัย แต่ไม่ใช่อีกสองคนที่เราไม่รู้จัก"

"จริง ๆ หรือ ฮารุต กับ มารุต แล้วฉันจะแน่ใจได้อย่างไรว่าพวกเราจะปลอดภัย หรือว่าพวกท่านหลอกลวงเราให้ไปดินแดนของท่านแล้วฆ่าเราเสียด้วยความทรยศเพื่อชิงทรัพย์สินของเรา ?"

"เพราะว่าเราสาบานด้วยคำสัตย์ที่จะไม่มีวันยกเลิก เราสาบานต่อเทวรูปจากสวรรค์" ทั้งคู่กล่าวถ้อยอย่างขึงขังจริงจัง กล่าวพร้อมกันจนเป็นเสียงเดียวแล้วก้มหัวลงจนหน้าผากเกือบจะจรดพื้น

ข้าพเจ้ายักไหล่แล้วหัวเราะเบา ๆ

"ท่านไม่เชื่อถือพวกเรา" ฮารุตกล่าวต่อไป "ท่านไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ที่ผิดคำสาบานนี้ ตอนนี้มาดูอะไรบางอย่าง ในระยะห้าก้าวของกระท่อมมีจอมปลวกอยู่และไม่ต้องสงสัยท่านขึ้นไปยืนบนนั้นบ่อย ๆ เพื่อที่จะมองออกไปที่ทะเลทราย" (ตรงนี้เป็นความจริง แต่เขาเดาได้อย่างไรข้าพเจ้าประหลาดใจจริง ๆ) "จงปีนขึ้นไปบนจอมปลวกนั้นอีกครั้ง"

บางทีมันดูเหมือนจะไม่รอบคอบ แต่ความสงสัยทำให้ข้าพเจ้ารับคำเชิญนั้น ข้าพเจ้าออกไปข้างนอกตามมาด้วยฮานส์พร้อมกับปืนไรเฟิลลำกล้องแฝดขึ้นลำเอาไว้แล้ว ตะกายขึ้นไปบนจอมปลวกซึ่งมันสูงยี่สิบฟุตและไม่มีต้นไม้อยู่แถวนั้น ทำให้มองเห็นทะเลทรายไกลออกไปได้อย่างชัดเจน

"จงมองไปทางเหนือ" ฮารุตพูดจากใต้จอมปลวก

ข้าพเจ้ามองออกไป และที่นั่นท่ามกลางแสงกระจ่างของดวงจันทร์ห้าหรือหกร้อยหลาห่างออกไป เป็นทิวแถวขึ้นไปตามเนินลาดของพื้นทรายและตลอดขึ้นไปจนถึงยอดเนินไกลออกไป ข้าพเจ้าเห็นอูฐเกือบสองร้อยตัวหมอบอยู่ และข้างอูฐแต่ละตัวมีชายร่างสูงในชุดขาวแต่ละคนถือหอกด้ามยาวใต้คมหอกลงมาเล็กน้อยมีธงเล็ก ๆ ประดับอยู่ ข้าพเจ้าเพ่งมองอยู่สักครู่เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ใช่ภาพลวงตาหรือเงาสะท้อนของทะเลทราย เมื่อแน่ใจว่านั่นเป็นภาพของคนกับอูฐจริง ๆ แล้วจึงลงมาจากจอมปลวก

"ท่านจะยอมรับไหม มะคูมะซาน" ฮารุตกล่าวต่อไป "ถ้าเราจะทำร้ายท่าน ด้วยคนพวกนั้นง่ายเหลือเกินที่จะเข้ายึดค่ายที่กำลังนอนหลับตอนกลางคืน แต่คนพวกนี้มาเพื่อคุ้มครองท่านไม่ได้มาฆ่าหรือจับกุมท่านหรือคนของท่าน และมะคูมะซาน เราขอสาบานแก่ท่านด้วยคำสัตย์ที่ไม่มีวันยกเลิก ตอนนี้เราจะกลับไปหาคนของเราก่อน ในตอนเช้าหลังจากที่ท่านกินอาหารแล้ว เราจะกลับมาอีกครั้งไม่มีอาวุธตามลำพัง"

จากนั้นเหมือนกับเงาพวกเขาวูบหายไป

จบบทที่ ๙

จากคุณ : Sv - [ 13 ก.ย. 45 10:48:40 ]