ความคิดเห็นที่ 1 ***(2) ***     ซาราห์กลายเป็นสิ่งที่อยู่ในอดีตที่ผ่านพ้นนานมาแล้ว กระทั่งฉันไม่ได้นึกถึงเธออีกเลย และฉันก็แทบจะไม่รู้เลยว่าเธออยู่ที่ไหนหรือว่าทำอะไร เธอไม่ใช่ส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันอีกต่อไป แต่แล้ว ในวันที่ธรรมดาที่สุดวันหนึ่ง ขณะที่ฉันทำอะไรไปตามปรกติ จดหมายฉบับนี้ก็ปรากฏขึ้น มันห่อเป็นก้อนกลมเหมือนลูกบอลลูกเล็กในมุมที่ลึกที่สุดของโต๊ะเขียนหนังสือ ในซอกอันมืดมิดของลิ้นชักที่ฉันเปิดออกมา บางที เรื่องทั้งหมดนี่อาจเกิดขึ้นขณะที่ฉันดึงก้อนกลมนั้นออกมาจากเงามืด พลางสงสัยว่าเจ้าสิ่งนี้คืออะไรกันแน่  แล้วก็ค่อยๆ ใช้นิ้วคลี่ออก ราวกับว่าเวทมนตร์โบราณถูกทำลาย ค่อยๆ เผยตัว แล้วแพร่กระจายไปตามอากาศ          ซาราห์ที่รัก          เมื่อครั้งที่เราไปส่งพี่ชายของฉันนั้นเป็นฤดูใบไม้ผลิ พี่ชายกับบรรดาสาวๆ ของเขารออยู่ที่สนามบินแล้วตอนที่เราไปถึง ใช่แล้วล่ะ ตอนนั้นเขามีแฟนๆ อยู่เยอะทีเดียว และพวกเจ้าหล่อนก็แต่งตัวสวยราวกับดอกไม้ ท้องฟ้าใสแจ่มอย่างน่าอัศจรรย์ และพี่ชายก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ เขาเริงร่ากับการที่จะได้ท่องเที่ยวมากเสียจนกระทั่งพวกเรารู้สึกตามไปด้วย เรามีความสุขและหัวเราะกันใหญ่ ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดี และพวกเราก็ดีใจที่เธอและพี่ชายรักกัน แปลกนะ แต่ว่าเป็นเพราะอะไรซักอย่างที่พี่ชายฉันมักทำให้คนอื่นเป็นอย่างนี้ จู่ๆ ก็ทำให้คนอื่นมองเห็นสิ่งต่างๆ แบบเดียวกับที่เขามองเห็น แน่ล่ะ เธอก็รู้อยู่แล้วนี่           ต้นเชอรี่ผลิดอกบานเมื่อตอนที่พี่ชายฉันจากไป ฉันจำได้ว่าเห็นกลีบดอกไม้ค่อยๆ ร่วงหล่นตรงโน้นตรงนี้ ราวกับเกล็ดแสงสว่างเล็กๆ           พี่ชายไม่ค่อยเขียนจดหมายบ่อยนัก แต่ฉันเดาเอาว่านั่นหมายความว่าเธอทั้งสองสุขสบายดี ฉันหวังว่าเธอคงจะมีความสุข มาเยี่ยมพวกเราที่ญี่ปุ่นอีกนะ           ฉันรอคอยการพบกันครั้งหน้าของเรา                                      ชิบามิ     ครั้งหนึ่ง สมัยที่ฉันยังเป็นเด็กหญิงเล็กๆ พี่ชาย ตัวฉันและญาติของเราอีกคนหนึ่งชื่อมาริ ออกไปเดินเล่นด้วยกันบนถนนท่ามกลางความมืดยามพลบค่ำ ญาติๆ ของเรามารวมตัวกันในงานศพหรือ อะไรทำนองนั้น แล้วเราก็รู้สึกเบื่อเหลือกำลัง จึงค่อยๆ แอบย่องออกมา พวกเราเดินไปเรื่อยเปื่อยไร้จุดหมาย     ถนนทอดยาวไปตามริมตลิ่งอันสูงชันของแม่น้ำใกล้ๆ กับบ้านที่พ่อของเราโตขึ้นมา ช่วงเวลานั้น ภาพตลิ่งที่อยู่ห่างไกลออกไปค่อยๆ เลือนหายไปในความมืดของรัตติกาล ในไม่ช้า แสงเรืองๆ ที่ทอดอยู่เหนือเมือง ในยามค่ำคืนก็จะสะท้อนอยู่บนผิวแผ่นน้ำ แม้ในขณะนั้นเอง สีครามค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาเจือปนอากาศบริสุทธิ์ ขณะที่อากาศสีครามค่อยๆ ลอยขึ้นมา จนรู้สึกราวกับว่าได้เห็นตัวลม ท้องฟ้าส่องประกายจางๆ ด้วยแสงสุดท้ายของวัน ทุกๆ อย่างดูขมุกขมัว ยากที่จะแยกแยะว่าอะไรเป็นอะไร ทุกอย่างช่างสวยงาม     ฉันจำไม่ได้แล้วว่าเราคุยเรื่องอะไรกันอยู่ แต่ฉันจำได้ว่าพี่ชายบอกกับฉันว่า “เห็นมั้ย ปัญหาของเธอก็คือ เธอไม่เคยรำคาญกับสิ่งที่เธออาจจะเรียกได้ว่าเป็นความสกปรกของชีวิต”     เท่าที่จำได้ ฉันเพียรย้ำอยู่นั่นเองว่าเมื่อฉันโตเป็นผู้ใหญ่ ถ้าไม่เป็นนักธุรกิจเสียเองฉันก็จะแต่งงาน กับใครก็ได้ที่มาจากครอบครัวที่รวยล้นฟ้า ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่งแน่นอน และถ้าพวกพี่ๆ อยากจะรู้ว่าทำไมนัก เหตุผลก็คือเพราะป้าเรโกะของเรา ซึ่งแต่งงานกับนักธุรกิจที่มาจากครอบครัวรวยมหาศาล เธอดูสวยสง่าในชุดสีดำ และเพราะสร้อยมุกแท้ของเธอที่ดูตระการตาเป็นที่สุด ฉันจึงมั่นใจว่าถ้าฉันได้ใช้เงินมากมายขนาดนั้นให้กับตัวเอง ฉันก็จะสวยเด่นเหมือนเธอ     พี่ชายของฉันพูดต่อ     “ฟังนะเจ้าเด็กน้อย พอถึงเวลาที่เธอโตขึ้น เธอก็จะเก็บเกี่ยวเอาเจ้าพวก “ความสกปรกของชีวิต” นี่ไปด้วย ใช่มั้ย เธอไม่รู้หรอกว่ามันมาจากไหน แต่มันก็จะพอกพูนขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วเธอก็จะไม่เห็นว่าพวกเสื้อผ้า ไข่มุก สวยเหมือนอย่างที่เธอเห็นในตอนนี้ นั่นเป็นสิ่งที่แน่นอน ปัญหาก็คือเจ้าความสกปรกนี่ล่ะ เธอไม่ควรลงหลักปักฐาน ที่ใดที่หนึ่ง เธอต้องใช้ชีวิตเหมือนกับว่าเธอมองไปข้างหน้าเสมอ”     “ถ้าอย่างนั้น ทำไมพี่ถึงอยู่กับบ้านตลอดเลยล่ะ” ฉันถาม     “เธอนี่ช่างเก่งเรื่องทำอะไรให้มันยุ่งยากจริงเชียว ทั้งๆ ที่รู้ดีอยู่ว่าพี่พูดถึงอะไร พี่ไม่ได้พูดถึงร่างกาย นอกไปจากนี้ เธอกับพี่ก็ยังเด็กอยู่ เราถึงต้องอยู่บ้านไงล่ะ ในไม่ช้า เราก็จะสามารถท่องเที่ยวไปได้ไกล เท่าที่เราต้องการ” โยชิฮิโร่แย้มยิ้ม     จากนั้น มาริก็พูดขึ้นเหมือนตกอยู่ในห้วงฝัน “ก็ใช่ แต่ว่าฉันก็ยังอยากแต่งงานกับคนรวยอยู่ดี ”     “แหม เธอสองคนนี่ช่างไม่ฟังเอาเสียเลยนะ” พี่ชายยิ้มแฝงแววรำคาญ     “ฉันเข้าใจที่เธอพูด” มาริว่าต่อ “ฉันยังคิดว่าฉันอยากแต่งเข้าครอบครัวรวยๆ ก็ฉันไม่ได้ชอบการเดินทาง ซักเท่าไหร่และฉันก็ไม่อยากทิ้งเพื่อนตั้งมากมายของฉันด้วย”      มาริอายุมากกว่าฉันสามปี และเธอก็ดูโตเต็มที่แล้ว เธอถ่ายทอดสิ่งที่เธอคิดออกมาอย่างแจ่มแจ้ง และเธอไม่เคยลังเลแม้แต่น้อยเวลาที่พูด “ฉันอยากรักใครสักคนอย่างลึกซึ้งแค่นั้นแหละ”     “เธอพูดอะไรของเธอกันน่ะ” พี่ชายฉันว่า     “แหม ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะลงเอยด้วยการใช้ชีวิตที่แตกต่างไปจากที่เป็นอยู่ซักเท่าไหร่นี่ ดังนั้น ฉันก็ไม่มีอะไรทำ นอกเสียจากการรักอย่างลึกซึ้ง นอกจากนี้ ฉันก็ชอบให้อะไรๆ มันลงตัว ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ต้องยอมรับสภาพ และแต่งงานไปกับคนที่เหมาะสมกว่า ความรักที่ลึกซึ้งน่ะมักจะจบลงแบบร้ายๆ ทั้งนั้นแหละ” มาริพูด      “ฉันเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร” ฉันบอก      “เธอเป็นผู้หญิงที่ประหลาดมากเลย” พี่ชายฉันเอ่ยปาก      มาริยิ้ม “แต่ถ้าจะให้ดีที่สุด เธอก็ควรรีบๆ รวยล้นฟ้าซะ พอความรักที่ลึกซึ้งของฉันจบลง ฉันจะได้ยอมแต่งงานกับเธอไง คงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดเลยแหละ และเมื่อฉันรู้ว่าเธอเป็นคนยังไง ฉันก็จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรเลย”     ในตอนนั้น พี่ชายของฉันก็คงจะมีอะไรบางอย่างแบบที่ผู้ชายทำให้สาวๆ หลงใหลแล้ว เขาไม่แม้แต่จะ เขินอายหน้าแดงถึงจะถูกญาติผู้พี่ที่น่ารักแหย่เข้าอย่างนั้น เขาไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วนแม้แต่น้อย      “จริงด้วยสิ ไม่ต้องมีเรื่องยุ่งยากอะไรเลย ง่ายๆ สบายๆ” เขาว่า     “แล้วก็พนันได้เลยว่าพ่อแม่ของเราต้องตื่นเต้นแน่ๆ”     “คงจะสนุกถ้าเราได้อยู่บ้านเดียวกับเธอนะ” ฉันพูดบ้าง     มาริพยักหน้า ยิ้มบางๆ     “แต่ก็จะเกิดอะไรอีกตั้งหลายอย่างต่อจากนี้ไป”      พี่ชายของฉันเอ่ย      ฟังดูราวกับว่าเขาพูดกับตัวเอง ฉันคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่แปลกทีเดียว แม้กระทั่งตอนนั้น ตอนที่เขายังเป็นเพียงเด็กชาย แต่ทำไมพี่ของฉันถึงได้มีความเข้าใจต่อชีวิตอย่างลึกซึ้ง แม้จะยังไม่ชัดเจนนักก็ตาม ทำไมใครๆ ถึงรู้สึกว่า เขาเข้าใจว่าการใช้ชีวิตแบบที่ต้องวางแผนอยู่เสมอ เคลื่อนไปข้างหน้าเสมอ ไม่เคยหยุดอยู่ที่ใดที่หนึ่งเป็นการถาวรนั้นเป็นอย่างไร     เราสามคนเดินไปตามริมตลิ่ง เสียงคำรามของกระแสน้ำปะทะกับสายลมอย่างแรง แต่ด้วยเหตุผลกลใดกลับทำให้รอบข้างดูนิ่งสงบ กระนั้น เราก็พูดคุยกันด้วยเสียงค่อนข้างดัง และสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่เราพูดถึงก็ดูเหมือนจะบรรจุความหมายไว้อย่างน่าประหลาด     ฉันมักจะนึกถึงยามเย็นนั้น วันที่กระแสน้ำไหลออกไปยังที่ไกลโพ้น     และตอนนี้ หนึ่งปีผ่านไปแล้วที่พี่ชายของฉันเสียชีวิต *** ยังมีต่อค่ะ *** จากคุณ : พิมพ์ - [ 25 ก.ย. 45 16:09:08 A:202.130.154.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาอ่านค่ะ     อิอิ จากคุณ : bee007 - [ 25 ก.ย. 45 19:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รอตอนต่อไปค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 25 ก.ย. 45 20:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตัวละครดูพูดจาฉะฉานคมกริบเกินอายุจัง บรรยากาศที่เศร้าๆเหงาๆไงบอกไม่ถูกเรื่องนี้ T_T จากคุณ : GTW - [ 25 ก.ย. 45 21:47:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ***(3)***     ฤดูหนาวครั้งนั้นหิมะตกหนักมาก บางทีนั่นอาจอธิบายได้ว่าทำไมฉันถึงไม่ค่อยได้ออกเที่ยวตอนกลางคืนนัก กลับได้แต่หมกตัวอยู่ในห้อง ฉันเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ก็ตั้งใจไว้ว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศในเทอมหน้า และนั่นหมายความว่าฉันไม่ต้องไปสอบซ่อมอะไรอีก ดังนั้น อาจเรียกได้ว่าชีวิตฉันน่าจะรื่นรมย์และไร้กังวล แต่ก็ไม่รู้ทำไม ฉันถึงปฏิเสธคำเชิญไปเล่นสกีหรือเที่ยวบ่อน้ำร้อนทุกครั้ง ฉันเดาว่าคงเป็นเพราะฉันชอบเริ่มชอบ ความรู้สึกถูกกักอยู่ท่ามกลางหิมะ นั่นน่าจะอธิบายได้ เหล่าบ้านสีขาวเรียบๆ เรียงรายไปตามถนนสายธรรมดา ที่ฟุ้งไปด้วยสีขาว ดูเหมือนกับฉากในนิยายวิทยาศาสตร์ เยี่ยมไปเลย ความรู้สึกว่าทุกอย่างหยุดนิ่ง เหมือนกับติดอยู่ท่ามกลางพายุหิมะ แม้ว่าจริงๆ แล้ว สิ่งที่เพิ่มพูนขึ้นนั้นไม่ใช่หิมะ แต่เป็นเวลา     คืนนั้นหิมะตกอีก ด้านนอกมีหิมะพรั่งพรูลงมาอย่างรวดเร็ว หนาแน่นและหยั่งรากลึก พ่อแม่ของฉันเข้านอนแล้ว และแมวของเราก็หลับอยู่ ไม่ได้ยินเสียงสิ่งมีชีวิตใดใดเลยในบ้าน มันเงียบเสียจนกระทั่งฉันสามารถแยกแยะเสียงครวญครางต่ำๆ ของตู้เย็นในห้องครัว กับเสียงเครื่องยนต์ของรถ ที่แล่นตามถนนสายใหญ่     ฉันกำลังอ่านหนังสือด้วยใจจดจ่อ จึงไม่สังเกตเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นเสียพักใหญ่ ทันใดนั้น เสียงแกรกกรากก็ทำให้ฉันสะดุ้งและเงยหน้าขึ้น ฉันถึงเห็นมือสีขาวๆที่หน้าต่าง จงใจเคาะกระจก ภาพนั้นดูเยือกเย็นเสียจนรู้สึกว่าอากาศในห้องพลอยสั่นไหวไปด้วย แบบเดียวกับเวลาที่ฟังเรื่องผี ฉันตกใจเสียจนกระทั่งทำได้แค่นั่งนิ่งงันอยู่ตรงนั้น พูดอะไรไม่ออกสักคำ และได้แต่จ้องไปที่หน้าต่าง     “ชิบามิ”     น้ำเสียงอันคุ้นเคยของมาริและเสียงหัวเราะคิกคักดังแผ่วผ่านกระจกกั้นเข้ามาจากภายนอกหน้าต่าง ฉันเดินไปที่หน้าต่างแล้วจึงเลื่อนเปิด เมื่อมองออกไปข้างนอก ฉันเห็นมาริที่ทั้งร่างปกคลุมไปด้วยหิมะ มองจ้องกลับมาพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า     “โอ เธอทำเอาฉันตกใจหมดเลย” ฉันว่า     แต่แม้ขณะที่ฉันพูด ฉันก็แคลงใจที่จะยอมรับว่ามาริอยู่ตรงนั้น จู่ๆ ก็มาอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันรู้สึกเหมือนฝันไป เธอเคยพักอยู่กับเราในช่วงสามเดือนก่อน     “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะทำให้เธอตกใจยิ่งกว่านี้อีก”     เธอชี้ไปที่เท้าของเธอ ฉันเพ่งสายตาโดยอาศัยแสงไฟสลัวรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ส่องลอดบานหน้าต่าง ท่ามกลางความมืด และเพิ่งเห็นว่ามาริไม่ได้สวมรองเท้าเลย ฉันต้องกรีดร้องออกมา ตลอดเวลาที่ฉันยืนอยู่ตรงนั้น ลมหอบเอาหิมะผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง     “รีบเข้ามาข้างในเร็ว ไปเข้าที่ประตูหน้าแน่ะ” ฉันบอก มาริพยักหน้าและเดินไปทางประตูสวนหน้าบ้าน     “เธอทำอะไรอยู่น่ะ” ฉันถามเธอทันทีที่ยื่นผ้าเช็ดตัวให้และเร่งเครื่องทำความร้อนในห้องจนถึงระดับสูง เธอเปียกไปหมดเมื่อย่างเท้าผ่านประตูเข้ามา มือของเธอเย็นเยียบเสียจนจะกลายเป็นน้ำแข็งได้อยู่แล้ว     มาริไม่ได้ปริปากสักคำว่าอากาศภายนอกหนาวเหน็บแค่ไหน หรือว่าข้างในอุ่นสบายแค่ไหน หรืออะไรทำนองนั้น เธอยิ้มด้วยพวงแก้มสีแดงสดและกล่าวว่า “โธ่ ไม่ได้ทำอะไรหรอก”     เธอถอดถุงเท้าออกแล้วนั่งลง พาดเท้าเปล่าทั้งสองข้างไว้ข้างหน้าเครื่องทำความร้อน แมวของเราลอดผ่านช่องห่างระหว่างประตูกับวงกบเข้ามา จากนั้นก็เดินเข้ามาถูไถตัวเธอ มันชอบมาริเสมอ เธอเริ่มลูบมัน ขณะที่ฉันนั่งมอง และค่อยๆ ทำความเข้าใจ มาริเหมือนกับนกในกรงทอง เธอไม่สามารถก้าวออก นอกบ้านได้หากไม่ได้รายงานพ่อแม่เสียก่อน ไม่น่าสงสัยเลยว่าเธอคงเฝ้านั่งอยู่ข้างหน้าต่าง จ้องมองออกไปยังหิมะ และทันใดนั้น เธอก็รู้สึกถึงแรงกระตุ้นให้ออกไปข้างนอก ในเมื่อเธอไม่อยากขออนุญาตพ่อแม่ก่อน เธอจึงแอบหนีออกมาทางหน้าต่าง โชคดีนะที่ห้องนอนของเธออยู่ชั้นหนึ่ง     มาริลุกขึ้นยืน “เธออยากดื่มกาแฟมั้ย” เธอถาม เมื่อฉันพยักหน้า เธอก็เปิดประตูแล้วเดินไปในครัว เจ้าแมวขดตัวเป็นก้อนกลมบนจุดที่มาริเคยนั่ง ทำเหมือนว่าเธอไม่เคยอยู่ตรงนั้น ที่จริงแล้ว มันทำอย่างนั้นกับมาริเสมอ กระทั่งเวลาที่เธอพักอยู่กับเรา เธอเองก็เดินไปทั่วบ้านด้วยความรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเกือบจะแบบเดียวกับแมว และถ้าถูกปล่อยให้นั่งอยู่คนเดียว เธอก็จะนั่งอยู่ตรงนั้น มองจ้องไปในความว่างเปล่า ไม่พูดสักคำ หรือไม่ก็หลับไปเลย แทบจะไม่รู้เลยว่าเธออยู่ตรงนั้น ราวกับว่าเธออยู่ในกระบวนการที่จะค่อยๆ เลือนหายไป     นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอเคยเป็น     วันจันทร์เป็นวิชาสนทนาภาษาอังกฤษ วันอังคารว่ายน้ำ วันพุธเรียนชงชา วันพฤหัสเธอเรียนจัดดอกไม้ นั่นเป็นความรู้สึกที่เธอมีต่อตัวเอง เธอเป็นคนประเภทที่ทำอะไรอยู่เสมอ และทำอย่างสวยสดงดงามด้วยสิ ในตอนนั้น การปรากฏกายของเธอทำให้ห้องเจิดจ้าด้วยแสงสว่างและเปี่ยมพลังงาน เธอไม่ได้สวยเลิศเลอ แต่เธอมีรูปร่างดีทีเดียว ขายาว ส่วนประกอบต่างๆ ในตัวเธอดูกะทัดรัดและใบหน้าของเธอก็เหมือนได้รับการจัดเรียงมาอย่างประณีต ดังนั้น เวลาที่คุณมองเธอก็จะรู้สึกถึงความสะอาดและบริสุทธิ์ ในขณะที่ยามนี้ เธอดูกดดัน ฉันไม่คิดว่านี่เป็นเพราะ เธอเลิกใช้มาสคาร่าและบรัชออน หรือว่าเพราะเธออายุยี่สิบห้าปีแล้ว     มาริหยุดสนองตอบต่อโลกภายนอก เธอดึงปลั๊กของระบบต่างๆ ทั้งมวลออก เธอกำลังหยุดพัก ฉันมั่นใจว่าเป็นเช่นนั้นเพราะสิ่งที่เธอมองเห็นเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ก็คือ ชีวิตไม่เป็นอะไรมากไปกว่าความเจ็บปวด     “เอ้า กาแฟใส่นม” มาริยื่นถ้วยกาแฟให้ ยิ้ม ปลุกฉันให้ตื่นจากห้วงพะวัง     “ขอบคุณนะ” ฉันว่า     เธอถือถ้วยกาแฟดำรสแก่ในมือ เหมือนเวลาเก่าก่อน เธอยังคงยิ้มอยู่     “เธอจะนอนค้างหรือเปล่าล่ะ” ฉันถาม     เราทิ้งห้องมาริไว้ในสภาพใกล้เคียงกับเวลาที่เธอเคยพักอยู่กับเรา และใช้เป็นห้องนอนแขก ถึงเธอจะไม่ได้อ่านหนังสือมากนักในเวลานั้น และเธอก็แทบไม่ได้ออกไปไหน และแทบไม่ฟังดนตรีอะไร สิ่งเดียวที่ทำก็คือนอนแล้วก็ตื่น เหมือนกับแขกในโรงแรมที่ไม่แม้กระทั่งรับประทานอาหาร     มาริส่ายศีรษะ “ไม่ล่ะ ฉันจะกลับบ้าน คงจะเป็นเรื่องใหญ่น่าดูถ้าพ่อแม่รู้เข้า เพราะฉะนั้นฉันควรจะกลับก่อนที่พวกเขาจะรู้  ฉันแค่รู้สึกอยากคุยกับใครสักคน และฉันก็คิดว่าเธอน่าจะยังตื่นอยู่”     “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันให้เธอยืมรองเท้าตอนกลับบ้านละกัน” ฉันบอก “เธออยากคุยเรื่องอะไรล่ะ”     “ไม่มีอะไรหรอก จริงๆ แล้วฉันรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ” มาริพูด     เนื่องจากเป็นเวลาดึกแล้ว เราสองคนก็เลยพูดกันเบาๆ ดังนั้น เราจึงรู้สึกเหมือนแทบจะได้ยินเสียงหิมะหมุน อยู่ด้านนอก เกล็ดหิมะสีขาวกระจัดกระจายบนหน้าต่างเคลือบหมอกท่ามกลางความมืด ทุกสรรพสิ่งฉายประกาย ล้อแสงไฟอ่อนจาง     “หิมะตกหนักน่าดูเลยนะ” ฉันเอ่ยขึ้น     “ใช่แล้ว พนันได้เลยว่าคืนนี้คงจะสูงเป็นกองพะเนินเลย”     น้ำเสียงของมาริฟังดูเหมือนเรื่องเหล่านี้ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเธอแม้แต่น้อย เธอดูไม่ยี่หระกับความหนาวเย็นเลยสำหรับคนที่เพิ่งเดินเท้าเปล่าบนถนนราดยาง ฝ่าความมืดมิดมาหยกๆ  ฉันมองใบหน้าด้านข้างของเธอ ผมยาว ริมฝีปากกลมเล็ก เธอนั่งพลิกหน้านิตยสารไปอย่างไม่ใส่ใจ     ฉันเดินออกไปส่งเธอที่ประตูหน้าบ้านเมื่อเธอจะกลับ หิมะช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ มันกระโดดโลดเต้นไปมาต่อหน้าต่อตา ราวกับเต้นระบำ ถนนหน้าบ้านเราหายไปในความมืดกับหิมะจนแทบแยกไม่ออก     “นี่” มาริพูดขึ้นพร้อมหัวเราะ “คงจะสยองน่าดูเลยนะถ้าเกิดวันพรุ่งนี้มีคนมาบอกเธอว่าฉันตายไปในคืนนี้ เธอคิดไหมว่าฉันอาจจะเป็นผีก็ได้”     “อย่าพูดอย่างนั้นเชียว ฉันต้องนอนไม่หลับทั้งคืนแน่ รู้ไหม อยู่คนเดียวด้วย”     ฉันแทบจะตะโกนออกมา แต่ก็จริง ฉันคิดมาตลอดว่าสถานการณ์แบบนี้ออกจะน่ากลัวไม่น้อย เหมือนกับถูกผีหลอกอย่างนั้นแหละ     ญาติสาวเดินเท้าเปล่า มาเคาะกระจกหน้าต่างในกลางดึกคืนหิมะตก     “เลยทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่า ฉันฝันถึงโยชิฮิโร่เมื่อบ่ายวานนี้” มาริพูด “ฉันไม่ได้ฝันถึงเขาตั้งนานมาแล้ว นี่เป็นครั้งแรก”     เธอดึงถุงมือสีแดงสดใสออกมาจากกระเป๋าเสื้อ และระหว่างที่พูดไปเธอก็สอดมือเข้าไปในถุงมือ ย่ำไปในรองเท้าคู่หลวมโพรกที่ฉันให้ยืม เสียงใสของเธอกระจ่างท่ามกลางยามราตรี อากาศเย็นเยียบ เหมือนเข็มทิ่มแทง     “จริงๆ แล้วฉันไม่ได้ฝันถึงเขาตั้งหลายเดือนแล้วนะ ในฝัน ฉันแค่เห็นแผ่นหลังของเขาที่สวมเสื้อแจ๊คเก็ต ตัวสีดำนั่นน่ะ ฉันกำลังเดินไปตามถนนเมื่อสังเกตเห็นแผ่นหลังที่ฉันคิดว่าจำได้ เดินอยู่ข้างหน้าฉัน ท่ามกลางผู้คนมากมาย แล้วฉันก็คิดว่า เอ จะเป็นใครกันนะ ฉันก็เลยตัดสินใจว่าต้องรู้ให้ได้ ก็เลยเดินตามเขาไป พอเข้าไปใกล้ๆ ฉันก็เริ่มรู้สึกสับสนและว้าวุ่นเสียจนแน่นหน้าอก ฉันรู้สึกแย่มากเลย แผ่นหลังนั้นดูมีค่ามากสำหรับฉัน แต่ฉันกลับไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงมีค่ามากมายหนักหนา มากขนาดที่ว่าฉันอยากโดดเข้าไปบีบกอดแน่นๆ ทันใดนั้นเอง ขณะที่ฉันกำลังจะเอามือไปแตะไหล่เขา ฉันก็นึกชื่อเขาขึ้นมาได้ “โยชิฮิโร่” ฉันก็เลยเรียกออกไป และนั่นก็ทำให้ฉันตื่นขึ้นมา ฉันกำลังนอนหลับ อยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น แล้วก็ตะโกนออกมาซะดังลั่นจนกระทั่งแม่ฉันที่อยู่อีกห้องหลังบ้านรีบวิ่งเข้ามา แล้วถามว่าฉันเรียกท่านหรือเปล่า ฉันก็เลยบอกไปว่าฉันฝันน่ากลัวมาก แต่ก็จริงไม่ใช่เหรอ มันน่ากลัวมากเลย”     เมื่อพูดจบ เธอก็โบกมือและกล่าวอำลา พร้อมด้วยรอยยิ้ม     และแล้วเธอก็หายไปในหิมะ ***ยังมีต่อค่ะ*** จากคุณ : พิมพ์ - [ 26 ก.ย. 45 08:52:15 A:202.130.154.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ***(4)***     บางอย่างในน้ำเสียงของพี่ชายฉันเมื่อเขาโทรศัพท์ข้ามประเทศมาหาเรา และเอ่ยว่าเขาจะกลับมา ญี่ปุ่นทันทีนั้น บ่งบอกฉันว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซาราห์ได้จบลงแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันได้แต่รู้สึกว่า ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว     “ไม่มีอะไรที่จะดึงพี่ไว้อีกแล้ว พี่จะกลับบ้าน”     “พี่จะให้ฉันไปรับที่สนามบินไหม” ฉันถาม     ฉันคิดว่าคงจะสบายน่าดูถ้าต้องโดดเรียนเพื่อไปสนามบินนาริตะ     “เอาสิ ถ้าไม่มีอะไรต้องทำนะ พี่จะเลี้ยงข้าวกลางวันเอง”      “พี่ไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้ ฉันน่ะว่างเสมอ อยากให้พาใครไปด้วยไหม สาวๆ ที่มาส่งพี่เป็นไง”     เสียงของพี่ชายค่อยๆ เดินทางมาหาฉันผ่านความนิ่งเงียบ     “จริงๆ แล้ว เธอลองถามมาริดูสิ ”     มาริ     ฉันไม่สามารถจับคู่ชื่อผู้ที่พี่ชายเอ่ยถึงกับตัวบุคคลได้ไปครู่หนึ่ง มาริ ญาติของเราอย่างนั้นหรือ ฉันพยายามนึกว่าเขาหมายถึงใครกันแน่     “มาริเหรอ ทำไมต้องเป็นเธอล่ะ”     “เธอส่งจดหมายมาถึงพี่ แล้วก็เมื่อหกเดือนก่อนเธอก็มาที่บอสตัน เธอ ซาราห์แล้วก็พี่เลยไปทานข้าวเย็นกัน ลองโทรไปหาเธอดูสิ ตกลงมั้ย”     ฉันนึกขึ้นได้ตอนนั้นว่า พี่ชายเริ่มชอบมาริเข้าแล้ว เขาไม่พยายามซ่อนความรู้สึกเสียด้วย เขาเปิดเผยมาตรงๆ แล้วก็บอกชื่อเธอให้ฉันรู้     ที่จริง มีอะไรบางสิ่งระหว่างสองคนนี้ตั้งแต่ทั้งคู่ยังเล็ก บางอย่างที่ดึงทั้งสองเข้าหากัน แม้พวกเขาจะไม่ใส่ใจอีกคนหนึ่งเลย เจ้าสิ่งนั้นน่าจะทำให้เขาตกหลุมรักกันไม่ช้าก็เร็ว เมื่อพวกเขาโตขึ้น เมื่อใดที่พวกเขาไปรักคนอื่น บางสิ่งนั้นก็ทวีความเข้มข้นขึ้น     ฉันโทรศัพท์หามาริและถามว่าเธออยากไปสนามบินหรือเปล่า เธอตอบว่าจะไป และอธิบายว่าเธอแวะที่ บอสตันระหว่างเดินทางกลับญี่ปุ่นเมื่อครั้งที่เธอไปนิวยอร์ค     “เราไปทานข้าวเย็นกันครั้งหนึ่ง เราสามคน เขา ซาราห์แล้วก็ฉัน ซาราห์เปลี่ยนไปเยอะเลย เธอดูผอมจนน่ากลัว ดูเป็นผู้ใหญ่ แล้วก็ไม่ได้พูดมาก เธอไม่ยิ้มเลย โยชิฮิโร่ก็เป็นอย่างที่เคย ร่าเริงเหมือนทุกครั้ง และเธอรู้สึกได้เลยว่าเขาเป็นโยชิฮิโร่คนเดิม ไม่ว่าจะที่ญี่ปุ่นหรือที่บอสตัน เธอรู้สึกอย่างนั้นเวลาที่เขาปฏิบัติต่อซาราห์เหมือนกัน แต่ซาราห์ดูเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน แค่ซาราห์เท่านั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม ฉันรู้แต่ว่า รู้สึกได้เลยว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จบลงแล้ว นั่นทำให้ฉันรำคาญใจมาก     พอกลับมาถึงญี่ปุ่น ฉันก็เลยเขียนจดหมายถึงโยชิฮิโร่ แต่จดหมายที่เขาเขียนตอบกลับมาก็เป็นจดหมายธรรมดา ซาราห์สบายดี เธอเป็นคนดี และฉันคิดถึงญี่ปุ่นมาก แล้วก็อยากกินปลาค้อดจะแย่อยู่แล้ว อะไรประเภทนั้น ฉันจำได้ว่าฉันคิดว่า โอ้โห โยชิฮิโร่นี่เป็นผู้ชายที่วิเศษไปเลย และนั่นก็เป็นความรู้สึกของฉันจริงๆ เขาไม่เคยพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับซาราห์ให้ฉันฟัง ซาราห์ที่นั่งอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำอันสดใสของบอสตัน เธอที่เริ่มชอบเขาก่อน ฉันคงเมาเหล้าไปบ้างระหว่างการเดินทางครั้งนั้น แต่เมื่อฉันได้จดหมายฉบับนั้นแล้ว ฉันก็คิดเรื่องนี้อีกครั้ง และฉันรู้สึกว่าความสกปรกบางส่วนที่ฉันมีได้ถูกชำระล้างไปทีละน้อย ดังนั้น ฉันเลยส่งโปสการ์ดไปขอโทษเขา เขาเป็นคนดีจริงๆนะ”         พอถึงเวลา ฉันก็ให้แฟนของฉันขับรถพาพวกเราไป     เราไปรับมาริและมุ่งหน้าไปยังสนามบิน     วันนั้นเป็นวันในฤดูใบไม้ร่วงที่สวยงาม แม้จะอากาศจะเย็นเล็กน้อย เป็นยามบ่ายซึ่งรังสีที่มองไม่เห็น ของดวงอาทิตย์แผ่กระจายผ่านกำแพงกระจกเข้ามาในล้อบบี้ของสนามบิน เที่ยวบินนั้นมาถึงล่าช้าเล็กน้อย จากนั้นก็มีเสียงประกาศว่าเครื่องได้ลงจอดแล้ว ในที่สุด ผู้โดยสารก็ทยอยออกมาทีละน้อย     ผมยาวของมาริถูกรวบเป็นหางม้าอย่างแน่นหนา เธอดูกระวนกระวายเสียจนรู้สึกได้ว่า เธอคงจะรู้สึกปั่นป่วนอยู่ภายในใจไม่น้อย ดูราวกับว่าหัวใจของเธอจวนจะระเบิดออกมาแล้ว     “มาริ เป็นอะไรไป” ฉันถาม     “ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน” เธอตอบ     พื้นสีขาวของล้อบบี้ส่งให้สีเสื้อสเว็ตเตอร์สีฟ้าและกระโปรงรัดรูปสีเบจของมาริสวยเด่นไม่น่าเชื่อ เธอยืนอยู่คนเดียวราวกับดาราในภาพยนตร์ ใบหน้าสวยที่ถูกจัดเรียงไว้อย่างประณีตของเธอหันไปมา ทำให้ฉันมองเห็นรูปหน้าด้านข้าง และเธอก็จ้องมองตามไม่กระพริบไปที่จอมอนิเตอร์ราวกับว่าจะฉีกมันให้ขาดด้วยสายตาของเธอ การได้มองมาริทำให้รู้สึกว่าเธอปรากฏกายอยู่ที่นั่นจริงๆ มากกว่าคนอื่นๆ ที่รอเครื่องบินอยู่ รู้สึกได้ว่าเธอเติมพื้นที่ซึ่งเธอครอบครองอยู่อย่างเต็มที่ พี่ชายฉันยังไม่ออกมา ฉากชีวิตเล็กๆ เริ่มขึ้นรอบตัวเรา บรรดาผู้คนที่กลับมาเจอกัน จากนั้น แถวผู้โดยสารที่เดินเรียงรายออกมาก็หายไป       ฉันจับมือแฟนของฉันไว้ “เขาใช้เวลานานน่าดู” ฉันพูด แต่ว่ากันตามจริงแล้ว ฉันไม่แม้แต่จะมองมอนิเตอร์หรือผู้โดยสารที่เดินออกมา ฉันเฝ้ามองมาริ ร่างที่ยืนอยู่ตรงนั้นดูน่ารักเสียจนดูราวกับว่าเธอทำให้ทุกสรรพสิ่งแตกสลายได้       และแล้วในที่สุดพี่ชายของฉันก็เดินผลักกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมา ดูเขาเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก และมาริก็เริ่มเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปหาเขาด้วยความเร็วอย่างประหลาดราวกับเดินผ่านไปในความฝัน ใบหน้าของโยชิฮิโร่ดูเหนื่อยเหน็ดกว่าวันที่พวกเรามาส่งเขา เธอค่อยๆ เคลื่อนเข้าไปใกล้เขาทีละน้อย     “เฮ้” โยชิฮิโร่มองเห็นเราแล้วโบกมือ     จากนั้นเขาก็มองตรงไปที่มาริ “มาริ ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ”     เธอยิ้มจางๆ “ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ โยชิฮิโร่” เธอกล่าว     เสียงของเธอผสานกับเสียงความวุ่นวายในล้อบบี้ ฟังดูแผ่วเบาเมื่อได้ยิน แต่เป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่ ฉันเคยรู้มาก่อน     “นี่เขาคบกันอยู่เหรอ” แฟนฉันถาม     เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสองคนนี้ และเดาว่าน่าจะเป็นอย่างที่ถาม ในเมื่อสิ่งต่างๆ ดูคล้ายจะไปในทิศทางนั้นอยู่แล้ว ฉันก็เลยปล่อยตามเลยแล้วพยักหน้า มาริเล่าเรื่องราวต่างๆ นานาที่เธออยากบอก ให้พี่ชายของฉันฟัง ฉันยังคงมองดูเธอขณะที่เธอพูด พี่ชายฉันพยักหน้า จากนั้นเขาก็เอามือโอบไหล่เธอไว้     “มาริแวะมาตอนดึกเมื่อคืนนี้ใช่มั้ย”      แม่ฉันพูดขึ้นขณะที่เรากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทานอาหารเช้า     “ใช่ค่ะ แม่รู้ได้ยังไง” ฉันตอบด้วยความแปลกใจ      “แม่ตื่นขึ้นจะไปเข้าห้องน้ำกลางดึก แล้วเธอก็อยู่ในห้องครัว กำลังชงกาแฟอยู่ในความมืด แม่เองก็ครึ่งหลับครึ่งตื่น รู้สึกไม่ค่อยแน่ใจ แล้วนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้พักอยู่กับเราอีกแล้ว แม่ก็เลยได้แต่พูดออกไปว่า “ตายละ นี่หนูยังไม่นอนหรือนี่” แล้วเธอก็ตอบว่า ค่ะ และยิ้มให้แม่ แม่ก็เลยไม่ได้คิดอะไร แล้วก็กลับไปนอนต่อ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่ความฝันสิ”     “ไม่หรอกค่ะ” ฉันตอบ “เธอมาที่นี่จริงๆ จู่ๆ เธอก็โผล่มา”     แสงอาทิตย์ฉายลงมาผ่านท้องฟ้าไร้เมฆ และสาดส่องลงบนกองหิมะหนา ทำให้พื้นที่นอกหน้าต่าง ดูกระจ่างตาและสะอาดใหม่เอี่ยม ฉันรู้สึกพิกลเมื่อมองออกไปยังแสงสว่างนั้น เกิดความรู้สึกอยากกลับไปนอนต่ออีก ราวกับว่าฉันรำคาญอะไรบางอย่าง โทรทัศน์ตะเบ็งเสียงข่าวภาคเช้า เติมเต็มห้องด้วยพลังงาน แม่ส่งพ่อไปทำงานนานแล้ว และเราก็กำลังนั่งทานอาหารเช้ายามสายอยู่ด้วยกัน     “บางทีอาจจะมีเรื่องไม่ค่อยดีที่บ้านโน้นของเธอก็ได้นะ” แม่ว่า     “บ้านโน้นเหรอ แม่ บ้านโน้นน่ะเป็นบ้านแท้ๆ ของเธอนะคะ เธอมีแม่มีพ่อของเธอ รู้ไหม พ่อแม่แท้ๆ น่ะค่ะ” ฉันหัวเราะ ฉันรู้อยู่หรอกว่าแม่หมายถึงอะไร      “แม่เริ่มจะชอบที่เธอมาอยู่กับพวกเราแล้วน่ะสิ” เธอพูด      แม่ไม่เคยเอ่ยปากถึงพี่ชายฉันอีกต่อไป เธอก็เลยหันมาใช้เวลาตลอดปีที่ผ่านมาใส่ใจมาริเป็นพิเศษแทน เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ บางครั้ง ฉันนึกสงสัยว่า เธอรู้สึกกับเรื่องเหล่านี้อย่างไร ดูคล้ายจินตนาการที่เลวร้าย ให้กำเนิดลูกชายเช่นเขา เลี้ยงดูเขาจนโต แล้วก็สูญเสียเขาไป ฉันนึกภาพไม่ออกเลย      “ค่ะ” ฉันตอบ พยักหน้าและเคี้ยวขนมปังต่อไป มาริใช้เวลาอยู่บ้านกับแม่ของฉันตลอด ช่วยทำงานบ้าน ถือถุงข้าวของ อะไรประเภทนั้น ไม่มีอะไรมากมายให้เธอทำนัก และนั่นอาจจะเป็นวิธีช่วยให้เธอมีกะจิตกะใจ มีชีวิตอยู่ต่ออย่างมีประสิทธิภาพ กระนั้นเถอะ ถึงเธอจะเข้ามาทำตัวเป็นสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวเรามากเท่าไหร่ เธอก็ยังคงแย้มยิ้มเวลาทานข้าวเย็นด้วยกันและเอ่ยชมว่าอาหารอร่อยมากแค่ไหน และเมื่อใดที่เธอกับพวกเรา คนใดคนหนึ่งเกิดจะไปอาบน้ำเวลาเดียวกัน เธอก็จะพูดอย่างสุภาพว่าเธอรอได้ พร้อมทั้งผายมือให้เราเข้าไปก่อน เธอถูกเลี้ยงดูมาอย่างพิถีพิถัน และมารยาทของเธอก็ทำให้ฉันประทับใจอย่างที่สุด แต่เธอไม่ได้มาอยู่กับเราจริงๆ เธอไม่มีชีวิตชีวา เธอแค่มาอยู่ในพื้นที่เดียวกับเรา เป็นการปรากฏกายที่น่ารื่นรมย์ เหมือนกับพวกเจ้าที่เจ้าทาง เหมือนภาพลวงตา      มีครั้งเดียวที่ฉันรู้สึกจริงๆ ว่ามาริเป็นสิ่งมีชีวิตตอนที่เธออยู่บ้านเรา คือเวลาที่เธอร้องไห้ แม้ว่าเรื่องนั้นจะไม่เกิดขึ้นบ่อยนักก็ตามในช่วงครึ่งหลังที่เธออยู่กับเรา แต่ในช่วงครึ่งแรก ในช่วงสัปดาห์แรกๆ ที่เธอมาอยู่กับเรา เวลาที่ฉันเดินไปยังห้องครัวเพื่อชงกาแฟตอนกลางดึก ก็มักจะได้ยินเธอสะอื้นไห้อยู่คนเดียว ในห้องนอนแขก เสียงสะอื้นของเธอลอดผ่านความมืดมาอย่างแผ่วเบาและฝังเข้าไปในโสตประสาททุกส่วนของฉัน แบบเดียวกับฝนที่ไม่มีทีท่าจะหยุดตกในฤดูมรสุม      ฉันเองก็มักจะรู้สึกหดหู่บ่อยๆในช่วงนั้น ฉันรู้สึกเหมือนกับตัวเองยืนอยู่ที่สุดขอบโลกแห่งใดแห่งหนึ่ง นั่นล่ะเป็นความรู้สึกที่ฉันมี เป็นความว่างเปล่าที่ฉันสัมผัส ในเวลานั้น เมื่อใดก็ตามที่มาริอยู่เพียงคนเดียวในบ้าน เมื่อทุกคนออกไปข้างนอก เธอจะแอบย่องเข้าไปในห้องนอนของพี่ชายที่เราปล่อยไว้เหมือนกับตอนที่เขาเสียชีวิต เมื่อฉันกลับมาบ้านและสังเกตเห็นว่าเธอหายไป จนรู้สึกกังวล ฉันจะเดินขึ้นมาดูข้างบนและมองผ่านบานประตู ที่เปิดแง้มไว้ ก็จะเห็นว่าเธอนอนขดอยู่กลางห้องที่เต็มไปด้วยสีสันของพี่ชาย และร้องไห้ เธอร้องไห้แม้กระทั่งเวลาอาบน้ำ บางครั้งที่ฉันตั้งใจจะไปอาบน้ำหลังจากเธออาบเสร็จ เมื่อที่เราเดินสวนกันบนทางเดิน ไอน้ำยังคงลอยขึ้นจากผิวกายของเธอ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ บอกได้เลยว่าเธอเพิ่งขึ้นมาจากอ่างน้ำร้อน กระนั้น ดวงตาของเธอกลับแดงช้ำ และเธอก็จะสูดจมูกฟุดฟิด เวลาเดินผ่านไป ฉันคิดเวลาที่หย่อนตัวลงในอ่างอาบน้ำว่า ฉันจะไม่แปลกใจเลยถ้าเธอทำให้น้ำเค็มน่ะ และระหว่างที่นั่งแช่ให้ไอน้ำร้อนพุ่งขึ้นมาอวลอยู่รอบตัว ฉันก็จะรู้สึกเจ็บปวดจนแทบรับไม่ได้      จริงหรือเปล่าที่เขาว่ากันว่าน้ำตาช่วยรักษาแผลใจได้      เพราะในที่สุดมาริก็หยุดร้องไห้ และกลับไปอยู่บ้านของเธอ      “ถ้าเกิดลูกไปเจอเธอเข้าที่ไหน ก็บอกเธอว่าคราวหน้าให้มาหาเวลาที่เราคุยกันได้นะ” แม่บอก      “ได้ค่ะ หนูจะบอกอย่างนั้นถ้าเจอเธอ” ฉันตอบแล้วลุกขึ้นยืน ***ยังมีต่อค่ะ*** จากคุณ : พิมพ์ - [ 26 ก.ย. 45 08:59:12 A:202.130.154.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ***(5)***     ฉันไปที่มหาวิทยาลัยเพื่อส่งเรียงความ จากนั้นก็คิดว่าถ้าได้ทำความสะอาดล็อคเกอร์เก็บของ เสียหน่อยก็น่าจะดี ฉันเลยแวะไปที่ห้องล็อคเกอร์ เมื่อไปถึง ฉันพบกระดาษแผ่นเล็กแปะติดไว้ที่ประตูตู้ จึงดึงออกมาอ่าน เป็นข้อความจากเพื่อนคนหนึ่ง ชายหนุ่มชื่อเคนอิจิ             ฉันคืนเงินให้เธอได้แล้วนะ             โทรมาหาฉันพรุ่งนี้ตอนเที่ยงแล้วกัน                                                    เคนอิจิ     แทบจะเรียกได้ว่าเคนอิจิยืมเงินจากมนุษย์ทุกคนบนโลกแล้วก็เชิดหนีไปโดยไม่คืนใครเลยสักแดงเดียว เขาหยุดมามหาวิทยาลัยได้พักใหญ่แล้ว ฉันให้เขายืมเงินไปรวมแล้วก็ 50,000 เยน แต่ก็ไม่หวังว่าจะได้คืน พี่ชายของฉันก็เป็นคนอย่างนั้น ดังนั้นฉันก็เลยค่อนข้างเข้าใจ จากเรื่องที่ฟังๆ เขาเล่ามา ฉันว่าถ้าลองเอาจำนวนเงิน ที่เขายืมคนโน้นนิดคนนี้หน่อยมารวมกันคงทำให้ผู้คนโกรธแทบบ้า ถึงกระนั้น แม้จะมีบางครั้งที่ฉันพบว่า ตัวเองยืนจ้องมองเสื้อผ้าที่อยากได้ พลางคิดว่า ถ้าเพียงแต่มีเงิน 50,000 เยนตอนนี้ล่ะก็ ฉันก็ยังเข้าใจเขา เขาเป็นคนดี แม้มันไม่ใช่แบบนั้นเมื่อเป็นเรื่องเงินทอง ก็อีกนั่นแหละ ใครจะไม่อยากคบกับคนที่ไม่เพียงแค่เป็นคนดีเท่านั้น แต่ยังคืนเงินตรงเวลาด้วย ฉันคิด ส่ายศีรษะ และสงสัยว่าเขาจะคืนเงินให้ฉันได้อย่างไร ฉันม้วนกระดาษแผ่นนั้น แล้วเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อ จากนั้นก็เดินออกไปยังสนามหญ้าที่ยังคงปกคลุมด้วยหิมะ       “ชิบามิ” ใครบางคนร้องเรียก        ฉันหันไปตามเสียงนั้นและเห็นทานากะยืนอยู่ใกล้ๆ        “นี่ เคนอิจิพูดทำนองว่าจะคืนเงินเธอไหม” ฉันถาม        ฉันเคยได้ยินมาว่าทานากะให้เคนอิจิยืมเงินเหมือนกัน         “ไม่เลย ไม่ใช่เรื่องตลกนะนี่ ฉันให้เจ้าหมอนั่นยืมไปตั้ง 30,000 เยนแน่ะ ไม่เชื่อเลยว่ามันจะเอาเงินฉัน หนีไปเที่ยวกับผู้หญิงที่ฮาวาย”         ฟังดูเขาจะโกรธจัด        “ฮาวายงั้นเหรอ”        “ใช่สิ เขามีแฟนเป็นนักเรียนมัธยมปลายด้วย”        “จริงเหรอ แล้วเขากลับมาหรือยังนี่”        “เธอคิดว่าฉันจะรู้งั้นเหรอ”        “อ้าว”        ชักชอบเขาขึ้นมาละสิ พนันได้เลยว่าเขาคงจะคืนเงินเฉพาะคนที่เขาชอบเท่านั้นล่ะ        ฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับตัวเองเมื่อคิดได้อย่างนั้น        “ทำไมเหรอ เขาส่งข่าวอะไรมาถึงเธอ” ทานากะถาม        “ม่ายเลย ไม่มีสักคำเดียว” ฉันตอบพลางสั่นศีรษะ ฉันไม่อยากก่อเรื่องยุ่งยากให้เคนอิจิตอนที่เขาบอกว่าจะคืนเงินให้ฉันหรอก        “เออ ช่วงนี้ฉันเห็นญาติเธอมาแถวนี้บ่อยจัง”        “เธอหมายความว่ายังไง แถวไหน” ฉันถาม        มาริกับทานากะรู้จักกัน        “หมายความว่ายังไง แถวไหน ก็บาร์ตรงสี่แยกที่เปิดตลอดคืนนั่นไง ฝั่งตรงข้ามถนนนั่นล่ะ แล้วก็ที่ร้านเดนนี่ส์ แถวๆ นี้น่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นตอนกลางคืน”        “ตอนกลางคืนเหรอ” ฉันพยักหน้า ถ้าอย่างนั้น การท่องราตรีเมื่อคืนก่อนก็ไม่ใช่ครั้งเดียวน่ะสิ ใช่ละ เมื่อมาคิดดูอีกที เธอไม่ใช่คนอัดแน่นด้วยพลังงานเหมือนพวกที่ชอบเที่ยวกลางคืน เธอคงจะเดินท่อมๆ ไปตามความฝัน เหมือนคนเดินละเมอ         เธอเห็นอะไรในคืนที่หิมะโปรยปรายคืนนั้น ตอนที่เธอจ้องมองแสงไฟจากหน้าต่างของฉัน บางที ภายในห้องนอนฉันคงดูสว่างเจิดจ้า และขาวโล่ง เนื่องจากข้างนอกนั้นมืดมิด บางทีข้างในห้องอาจดูอบอุ่นและ แสนสบาย        ความคิดนั้นทำให้ฉันเศร้าใจ        ฉันกล่าวอำลาทานากะ แล้วเราก็เดินแยกไปในทิศตรงกันข้าม **ยังมีต่อค่ะ*** จากคุณ : พิมพ์ - [ 26 ก.ย. 45 11:21:42 A:202.130.154.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ***(6) ***     หลังทำงานเสร็จ ฉันแวะไปยังบาร์อันมืดและทึบทึมที่ทานากะพูดถึงระหว่างทางกลับบ้าน ด้วยหวังว่าจะเจอมาริ แสงไฟภายในบาร์ริบหรี่ แต่ที่ยิ่งน่ากลัวไปกว่านั้นคือความหม่นหมองในย่านนั้น แถมบาร์ยังอยู่ตรงข้ามกับสุสาน     มาริอยู่ที่นั่น เธอนั่งเท้าแขนอยู่ที่โต๊ะ     ฉันเดินเข้าไปหา เอ่ยชื่อเธอขึ้นมา     “ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้” เธอว่า     เธอชี้ไปที่ถุงที่วางอยู่บนเก้าอี้ข้างกาย     ฉันนั่งลงตรงข้ามกับเธอ “หมายความว่ายังไง ทำไมถึงโชคดีนักล่ะ”     “รองเท้าของเธออยู่ในนี้น่ะสิ”     “จริงเหรอ” ฉันยิ้ม      “ใช่แล้วล่ะ” เธอยิ้มตอบ      จากนั้นเธอก็ยื่นถุงกระดาษสวยหรูของห้างอิเซตันอันแสนแพงมาให้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ารองเท้ามอมๆ ของฉันคงจะนอนอยู่ในกล่องสวย หลังได้รับการเป่าแห้งและขัดถูจนสะอาดเอี่ยม ฉันนึกขึ้นได้ว่าวิธีการอันสุดสง่า ของเธอนั้นเป็นผลตกค้างจากนิสัยบางอย่างที่เธอก่อร่างขึ้นในอดีต และหลงวนอยู่ภายในตัวเธอ นิสัยที่กระทั่ง ปัจจุบันนี้ก็ยังคงควบคุมการกระทำของเธออยู่ ฉันรู้สึกถึงความอ่อนโยนนั้นขณะที่นั่งจ้องมองเธอ เป็นความรู้สึก ที่เกิดขึ้นแบบเดียวกับที่จ้องมองวิญญาณ     “ถ้าอย่างนั้นเธอก็คิดจะไปแวะบ้านเราน่ะสิ” ฉันถาม      “ใช่แล้ว แต่ฉันเห็นหน้าต่างมืด ก็เลยจะกลับบ้าน”      ฉันสั่งจินกับโทนิค แล้วก็เล่าที่แม่ฝากบอกมาให้เธอฟัง      “แม่ฉันบอกว่าให้เธอมาเยี่ยมตอนกลางวัน ท่านนึกว่าท่านฝันถึงเธอตอนที่เธอมากลางดึกครั้งก่อน ก็เลยไม่สนุกเท่าไหร่”      มาริหัวเราะดังลั่น “นึกแล้วเชียว ตอนนั้นท่านครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่ ใช่มั้ยล่ะ ท่านถึงพูดอะไรแปลกๆ ออกมา ฉันก็เลยเล่นไปตามน้ำ”      “แม่ก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน” ฉันบอก      เรานั่งดื่มอยู่เงียบๆ ครู่ใหญ่ มาริจ้องมองบรรดารถราที่ไหลเคลื่อนผ่านไปนอกหน้าต่าง ดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าของเธอไม่บ่งบอกว่าเธอเศร้าหมอง แต่แล้วฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่าสมัยที่เธอยังเป็นเด็ก เธอเคยเกลียดเวลากลางคืน เอามากๆ จนไม่สามารถทนอยู่จนดึกดื่นได้ แม้กระทั่งเวลาที่พวกเราไปนอนค้างที่บ้านของกันและกัน เธอก็จะเข้านอน ทันทีหลังสี่ทุ่ม และทั้งๆ ที่เธอเป็นญาติที่ฉันรู้จักมาเนิ่นนาน แต่เมื่อฉันเริ่มคิดถึงเรื่องนั้น ฉันก็เริ่มเห็นเธอเป็นคนใหม่ คนที่เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ฉันไม่รู้จักเลยสักนิด      “เธอรู้ไหมว่าซาราห์เขาตั้งท้องตอนนั้น” จู่ๆ มาริก็พูดขึ้นมา     “หา” ฉันนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะเปล่งเสียงตอบออกมาได้แค่นั้น ฉันพยายามดึงคำว่า “ซาราห์” กับ “ตั้งท้อง” ออกมาจากคำอื่นๆ ในสมองแล้วก็พยายามเรียบเรียงเข้าด้วยกัน ในที่สุดฉันก็เข้าใจ      “ไม่เลย ฉันไม่รู้เรื่องเลย” ฉันพูด     “อือ ฉันว่าอยู่ๆ ฉันคงนึกขึ้นได้เอง ในสถานที่ที่มืดทึมแล้วก็มีเสียงดนตรีดังสนั่นแบบนี้ ทันใดนั้นเธอก็พบว่าตัวเองจำอะไรต่อมิอะไรที่เคยลืมได้ลางๆ เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันหมายถึงอะไร แถมยังมีเด็กสาวตาสีฟ้านั่งอยู่ตรงนั้น เธอนั่งอยู่สักพักแล้วล่ะ ฉันก็เลยนึกถึงซาราห์ขึ้นมาว่าตอนนี้เขาทำอะไรอยู่ .”     “เป็นลูกของพี่ชายฉันเหรอ”     “ว่ากันจริงๆ แล้ว เธอก็ไม่รู้” มาริระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นมา “คืออย่างนี้ ซาราห์เองก็มีเรื่องลับลมคมในอยู่ สักพักแล้วเหมือนกัน เธอคบอยู่กับเพื่อนสมัยเด็กจากบอสตันในขณะเดียวกับที่คบกับโยชิฮิโร่ มันก็เหมือนเรื่องพวกผู้ชายที่อยู่ต่างจังหวัดแล้วก็มีแฟนอยู่ที่มหาวิทยาลัยหนึ่งคน ที่บ้านอีกคน แบบที่เธอเคยได้ยิน ซาราห์ก็เป็นอย่างนั้น แต่ของเธอเป็นภาคระหว่างประเทศ ปรากฏว่าโยชิฮิโร่รู้เรื่องนี้หลังจากที่เขาไปถึงบอสตันแล้ว แน่ล่ะ เขาเป็นคนญี่ปุ่นนี่ แล้วเขาก็รู้ว่าในที่สุดเขาก็ต้องกลับมาญี่ปุ่น ฉันบอกได้เลยว่า ดูเหมือนเขาจะถอยห่างจากเธอเอง แต่ซาราห์ก็ดึงไม่ให้เขาจากไป เพราะฉะนั้น ในช่วงหกเดือนหลัง เรื่องของสามคนนี้ก็เลยยุ่งพันกันไปหมด แล้วก็เป็นที่จะแจ้งว่ามันกลายเป็นเรื่องเละเทะใหญ่โต โยชิฮิโร่ไม่ชอบเรื่องเละเทะอยู่แล้ว เขาก็คงจะวิ่งหนีอยู่ตลอดเวลา และนั่นก็คงเป็นวิธีที่ทำให้เขาฟันฝ่ามาได้ ยกเว้นเสียแต่ว่าเวลาที่เธออยู่ต่างประเทศ เธออาจจะไม่มีคนให้วิ่งเข้าไปหาก็ได้ ใช่มั้ย ท้ายที่สุดแล้ว เขาไม่มีใครให้วิ่งเข้าหา     แต่แล้ว ก็ลองนึกถึงซาราห์ดู เวลาที่เธอมาถึงญี่ปุ่นใหม่ๆ แล้วก็เริ่มชอบโยชิฮิโร่ ฉันแน่ใจว่าเรื่องนี้ ก็คงยากลำบากที่สุดสำหรับเธอเหมือนกัน ในตอนนั้น ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างโยชิฮิโร่กับฉัน ซาราห์จะเล่าเรื่องทั้งหมดนี่ให้ฉันฟังบ่อยๆ ว่าเธอมีแฟนที่คบกันมานานเนอยู่แล้วที่บอสตัน ว่าเธอชอบโย-ชิ-ฮิ-โร่มากแค่ไหน เว้นเสียแต่ว่าทั้งคู่มาจากคนละประเทศแม้ตอนนั้นเธอจะอยู่ที่ญี่ปุ่นก็ตาม แต่ในที่สุดเธอก็ต้องกลับไป เล่าว่ามันคงจะทำใจยากแค่ไหน อะไรประเภทนั้น     โยชิฮิโร่บอกว่าเขาไม่รู้ว่าที่ซาราห์ท้องนั้นเป็นเรื่องจริงหรือว่าเป็นแค่การจัดฉาก แต่ถ้าเกิดเป็นจริงขึ้นมา เด็กก็น่าจะเป็นของแฟนอีกคน ซึ่งก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เขาว่าอย่างนั้น”     “ฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย” ฉันว่า     แม้จะพูดออกไปอย่างนั้น ฉันก็ยังพยายามปะติดปะต่อเรื่องเข้าด้วยกัน     แน่ล่ะ การตั้งครรภ์ไม่ใช่สิ่งเดียวที่ฉันไม่รู้ ฉันยังไม่เคยได้รับการบอกกล่าวเลยว่าซาราห์มีแฟนอยู่ที่บอสตัน วันนั้นที่ฉันกับซาราห์คุยกัน เธอเล่าความฝันให้ฉันฟังเพียงเพราะว่า เธอหวังว่าจะทำอย่างนั้นเมื่อมาอยู่ที่ญี่ปุ่น แค่นั้นหรือ หรือเป็นสิ่งที่เธอเล่าให้ฟังเพียงเพราะฉันเกิดเป็นน้องสาวของแฟนเธอหรืออย่างไร บางที เธออาจต้องการแสดงบทแฟนผู้แสนสมบูรณ์แบบของพี่ชายให้ฉัน น้องสาวผู้ไร้เดียงสาดูอย่างนั้นหรือ ฉันนึกถึงผมม้าสีทองส่องประกายของเธอยามที่เธอทำการบ้านให้ฉัน ดวงตาใสไร้เมฆ ไม่น่ะ มันไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น เธอต้องหมายความตามที่พูดจริงๆ ประกายวิบวับในตาของเธอบอกฉันว่า เธอต้องการจะเชื่อว่าทุกอย่างจะลงเอยด้วยดี หรือบางทีแฟนที่บอสตันของเธออาจจะมีท่าทางของนักธุรกิจ แบบที่เธอบรรยายให้ฉันฟัง เป็นไปได้ไหมว่า ทุกอย่างที่พี่ชายฉันทำอาจเป็นแค่ปุ่มปมเล็กๆ ในชีวิตของเธอ จากนั้นก็เลือนหาย      การคิดถึงเรื่องนี้ไม่ได้ช่วยให้ฉันเข้าใจขึ้น ส่งเดียวที่ฉันเข้าใจเกี่ยวกับซาราห์คือ เธอเป็นผู้ใหญ่แล้วในตอนนั้น เธอเป็นผู้ใหญ่กว่าฉัน มากกว่าพี่ชาย มากกว่ามาริ เธอโตเสียจนฉันรู้สึกสงสารเธอ     ตอนนี้ฉันเมาเสียแล้ว ความมืดในบาร์ดูสงบนิ่งและไม่ไหวติงอย่างไม่น่าเชื่อจนฉันเริ่มกลัว กระนั้น ฉันก็ยังมองเห็นมาริชัดเจนมากกว่าใคร เส้นขอบโครงร่างของเธอเด่นชัดมากกว่าภาพเลือนลางของบริกรสาว ที่คุยอยู่กับลูกค้า ณ อีกมุมหนึ่งของร้าน ชัดเจนกว่าสาวผมยาวสวยสะดุดตาที่นั่งอยู่กับแฟนของเธอ พิงศีรษะเข้าหากัน และชัดเจนมากกว่าหญิงสาวหน้าเด็กที่นั่งสูบบุหรี่ไป อ่านนิตยสารไปอยู่ข้างหน้าต่าง ทำไมภาพของมาริจึงเป็นเช่นนั้น ฉันใคร่ครวญหาเหตุผลอย่างคลุมเครือ      “เอ้อ แล้วตอนนี้ซาราห์มาที่ญี่ปุ่นเหรอ” เธอถาม     “เธอหมายความว่ายังไง” ฉันพูดขึ้นด้วยความตื่นตระหนก “เธอแค่มาเรียนที่ญี่ปุ่น ใช่มั้ย แล้วนั่นก็ตั้งหลาย ปีมาแล้ว เธอไม่แม้แต่จะกลับมาตอนที่โยชิฮิโร่ตาย” สีหน้าของมาริอ่อนลง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าปฏิกิริยาของฉันปรากฏชัดแจ้งว่าฉันไม่ได้ซ่อน เรื่องที่ซาราห์กลับมาญี่ปุ่นไว้จากเธอและพยายามทำให้เรื่องราวมันง่ายขึ้น      “คืออย่างนี้ มีโทรศัพท์ลึกลับมาหาฉันเมื่อวานนี้” เธอบอก     “ลึกลับยังไงเหรอ”      “คือว่า พอฉันหยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็สวัสดีไป แต่กลับไม่มีเสียงตอบ มีแต่ความเงียบ ฉันก็เลยลองนิ่งฟังอยู่สักพัก แล้วก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดภาษาอังกฤษอยู่ข้างหลัง แน่ล่ะ อาจจะเป็นแค่โทรศัพท์แกล้งกันก็ได้ บางทีคนนั้นเขาอาจจะเปิดวิทยุฟังรายการสัมมนาภาษาอังกฤษอยู่ หรืออะไรซักอย่าง แต่ไม่รู้สิ ความหนาแน่นของความเงียบนั่น มันเหมือนกับใครก็ตามที่โทรมากำลังจะพูด แต่ยังตัดสินใจไม่ได้ เธอรู้ใช่ไหม ความเงียบแบบนั้นน่ะ ฉันก็เลยคิดขึ้นได้ว่าบางทีอาจจะเป็นซาราห์ก็ได้ แค่นั้นแหละ”     “อ้อ” ฉันว่า      ว่ากันตามจริงแล้ว ตอนนั้นฉันไม่ได้นึกถึงซาราห์ หรือว่าเป็นเธอหรือเปล่าที่โทรศัพท์ไปแม้แต่น้อย ที่น่ากลัวไปยิ่งกว่านั้น ฉันรู้สึกตกใจที่มาริพูดถึงเรื่องเกี่ยวกับพี่ชายของฉัน ที่เสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว อย่างปรกติที่สุดราวกับว่าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตในแต่ละวัน     “ถ้าฉันได้ข่าวอะไรมาก็จะบอกเธอแล้วกัน”     “ดีละ ฉันก็หวังว่าเธอจะทำอย่างนั้น” มาริตอบพร้อมรอยยิ้ม     เมื่อเราจากกัน มาริกล่าวอำลาด้วยน้ำเสียงอันดังเหลือเชื่อจนนึกว่านั่นเป็นเวลากลางวัน แล้วเธอก็ออกเดิน อย่างกระฉับกระเฉง ฉันนิ่งฟังเสียงรองเท้าของเธอกระทบกับพื้นถนน จากนั้นก็เริ่มเดินไปตามถนนยามค่ำคืน                             *** **ยังมีต่อค่ะ*** จากคุณ : พิมพ์ - [ 26 ก.ย. 45 11:27:16 A:202.130.154.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ***(7)***      ตอนที่ฉันเรียนอยู่มัธยมต้น แม่ฉันจับได้ว่าพ่อแอบนอกใจ เลยเกิดเรื่องปั่นป่วนครั้งใหญ่ที่บ้าน ถึงขนาดทำให้ทั้งพ่อและแม่ทิ้งบ้านไป ตอนนั้นเป็นช่วงกลางฤดูหนาว      การนอกใจครั้งนั้นอาจเป็นแค่การหาเศษหาเลยนิดๆ หน่อยๆ แบบเดียวกับที่คนอื่นๆ ก็เป็นกัน แต่แม่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วก็หนีไปอยู่ที่บ้านคุณตาคุณยาย ทิ้งฉันและพี่ชายไว้ข้างหลัง พ่อตามไปง้อขอคืนดี แต่กลายเป็นว่าการเจรจาเป็นไปไม่สู้ดีนัก เรื่องก็เลยยิ่งยุ่งเหยิงไปใหญ่ แต่จะว่าพี่ชายกับฉันอยู่บ้านกันตามลำพัง ด้วยความหดหู่ก็คงไม่ถูกไปเสียทั้งหมด สิ่งแรกที่เราทำก็คือเรียกมาริให้มาอยู่กับเรา จากนั้นก็ฉวยโอกาส แห่งความสับสนใช้บัตรเอทีเอ็มของพ่อกับแม่ถอนเงินสดก้อนใหญ่แล้วก็ซื้อของที่อยากได้และทุกอย่างที่ขวางหน้า เรานั่งดื่มเหล้ากันถึงดึกดื่น ตอนนั้นมาริอายุเพียงสิบแปดปี แต่ในสายตาของฉัน เธอเป็นหญิงสาวสวยเต็มตัวแล้ว     มาคิดดูอีกที ตอนนั้นเราสามคนนอนหลับเคียงกัน     ค่ำคืนนั้นก็มีหิมะตกอย่างนี้ และอากาศก็หนาวจับใจ เป็นคืนแบบที่ไม่อยากแม้กระทั่งลุกไปเข้าห้องน้ำ ตอนดึก ภายนอกหน้าต่าง อากาศเยือกเย็นสุดทารุณเสียจนคิดว่ามันจะหักเป็นท่อนน้ำแข็งสองท่อน ความเย็นเยียบค่อยๆ ผลักดันบานหน้าต่าง      แต่ภายในห้องนั้นช่างอบอุ่น พวกเราเมากันหัวทิ่มและอิ่มแปล้ คืนนั้น เรานอนหลับกันโดยไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า ภายใต้ผ้าห่ม พี่ชายผล็อยหลับไปเป็นคนแรก ลมหายใจของเขาค่อยๆ ช้าลง ลึกและสม่ำเสมอ จากนั้นมาริที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นก็ตามไปเป็นรายที่สอง ฉันเองก็ง่วงเต็มแก่จนแทบยืนไม่อยู่ จนต้องล้มตัวลงนอนข้างๆ มาริโดยไม่พูดไม่จา สายตาของเราประสานกัน “ทำไมเราคืนนี้เราไม่นอนกันที่นี่เลยล่ะ” มาริเอ่ยขึ้น จากนั้นเธอก็ยกตัวขึ้นแล้วก็ก้มลงเหนือแก้มของโยชิฮิโร่และหอมแก้มราตรีสวัสดิ์ ฉันมองเธอด้วยความตะลึงงัน เธอยิ้มแล้วก็เลยหอมแก้มฉันบ้าง นานเท่ากับที่เธอหอมแก้มพี่ชายฉัน     “ขอบคุณนะ” ฉันบอก มาริยิ้มตอบแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างไม่เป็นท่า ก่อนจะหลับตา หิมะพลุ่งพล่านไร้สำเนียงท่ามกลางความสงัดของรัตติกาล  วนเวียนไปมา ปิดกั้นพวกเราไว้ ฉันผลอยหลับไป ขณะจ้องมองเงาขนตาอันยาวของมาริที่ทอดอยู่บนผิวของเธอ     สี่วันผ่านไป พ่อแม่กลับมาบ้านในที่สุด เพื่อจะพบว่าสภาพบ้านพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ และพวกเราสามคนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าฟู่ฟ่าที่ท่านไม่เคยเห็นมาก่อน แถมยังตกอยู่ในอาการเมาค้าง ผลของการดื่มหนักเมื่อคืนก่อน พวกท่านค่อนข้างจะตกใจและก็สวดพี่ชายฉันเสียหูชา เพราะเขาแก่กว่าฉันและควรต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น      แต่โยชิฮิโร่ไม่ยอมแพ้ “ความคิดที่ว่าพ่อกับแม่จะแยกทางกันทำให้ผมกลัวมากเสียจน ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีน่ะสิ” เขาพูดจนทำให้พ่อกับแม่ร้องไห้ นับเป็นเรื่องสนุกสุดยอด      คืนนั้นยังคงส่องประกายเจิดจ้า คืนนั้นดูยาวนานไม่มีที่สิ้นสุด และฉันมองเห็นอะไรบางอย่างทอดตัวไกล ออกไปจากด้านหลังของโยชิฮิโร่ ผู้มีดวงตาวิบวับด้วยแววซุกซนเหมือนเคย ฉันมองเห็นพื้นที่อันกว้างไกล      บางอย่างคล้ายภาพพาโนราม่า      ฉันออกจะสงสัยว่าสิ่งที่หัวใจอันเยาว์วัยของฉันเห็นนั่นเป็นอนาคตหรือเปล่า ในตอนนั้น พี่ชายของฉันเป็นสิ่งที่ไม่มีวันดับสูญ เขาเป็นทั้งกลางคืนและผู้ที่ท่องผ่านยามราตรี อะไรทำนองนั้น      ใช่แล้วล่ะ ในช่วงปลายชีวิตของเขา เขาแทบจะไม่ได้อยู่บ้านเลย ดังนั้นเขาจึงไม่ใช่คนเดียว กับที่ฉันเห็นเมื่อตอนเด็ก คล้ายๆ ว่าจะเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว      แต่เมื่อฉันได้คุยกับมาริเช่นนี้ หรือเวลาที่อากาศร้อนสุดทนในช่วงฤดูร้อนจนครอบครัวเราต้องบ่นกันอุบ และเร่งเครื่องปรับอากาศให้อยู่ที่ระดับเย็นสุด หรือเมื่อตกค่ำและมีพายุไต้ฝุ่นโหมกระหน่ำอยู่ข้างนอก ในเวลานั้น ฉันจะนึกถึงโยชิฮิโร่ และหวังเหลือเกินที่จะให้เขากลับมาอยู่กับเราอีก เป็นความรู้สึกเดียวกัน แม้กระทั่งตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ ไม่สำคัญว่าเขาจะอยู่ใกล้หรือไกล ภาพของเขาจะลอยเข้ามาในใจฉัน ในยามที่คาดไม่ถึง ทำให้หัวใจเต้นแรง ทำให้หัวใจเจ็บปวด       เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในยามเช้าตรู่       โทรศัพท์ที่บ้านเราตั้งอยู่หน้าประตูห้องฉันพอดี ดังนั้นฉันจึงต้องเดินออกไปทั้งที่ยังงัวเงีย และยกหูโทรศัพท์ขึ้น       “สวัสดีค่ะ” ฉันพูด       ฉันได้ยินเสียงอุทานสั้นๆ ดังขึ้นที่ปลายสายโทรศัพท์ เป็นเสียงผู้หญิงตกใจ บางทีนี่อาจจะเป็นซาราห์ อย่างที่มาริบอกก็ได้ ฉันพยายามเทียบเสียงอุทานนั้นกับเสียงของซาราห์ในความทรงจำเลือนลางที่มีอยู่ แต่ท้ายที่สุด ฉันก็บอกไม่ได้ว่าเป็นเธอหรือเปล่า ฟังดูน่าจะเป็นเธอ แต่ขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกว่าไม่น่าจะใช่       “นั่นซาราห์เหรอ” ฉันเอ่ยขึ้น       เกิดความเงียบสงัดอึดใจหนึ่ง เป็นความรู้สึกแบบที่สายโทรศัพท์กำลังจะหลุดไป ความเงียบที่ไม่ปฏิเสธ หรือยืนยันตอบรับ       ฉันเพิ่งจะถูกปลุกให้ตื่นและคิดอะไรไม่ได้ปลอดโปร่งนัก ขายังอ่อนยวบและความคิดที่ยังไม่เป็น รูปเป็นร่างดีเริ่มหมุนเวียนอยู่ในสมองราวกับวังน้ำวน        สมมติว่าซาราห์อยู่ในญี่ปุ่นตอนนี้ สมมติว่ามีเหตุผลบางอย่างทำให้เธอไม่สามารถมาหาและ คุยได้อย่างอิสระและเปิดเผย ทำให้เธอรู้สึกว่ามันสายไปแล้วที่จะบอกฉันว่าเธอเป็นใคร สมมติว่าเธอแค่อยากแน่ใจว่า เรายังอยู่ที่นี่ ว่าเพื่อนเก่าของเธอยังคงอยู่ตรงนี้        แต่สิ่งเหล่านี้ก็เป็นเพียงการคาดเดา ความเงียบไม่บอกอะไรกับฉันสักอย่าง        “ซาราห์ รอก่อน” ฉันพูด        ฉันเอ่ยภาษาอังกฤษอันกระท่อนกระแท่นจากก้นบึ้งของห้วงความสลึมสลือ สายโทรศัพท์ไม่ได้ตัดไป ฉันก็เลยพูดต่อ        “นี่ชิบามิ น้องสาวของโยชิฮิโร่นะ”        “เราเคยเจอกันสองสามครั้ง แล้วเราก็เขียนจดหมายโต้ตอบกัน         ตอนนี้ฉันอายุ 22 ปีแล้ว         ฉันแน่ใจว่าเธอก็เปลี่ยนไปมากเหมือนกัน         บางทีอาจจะไม่มีอะไรเชื่อมโยงเราอีกแล้ว แต่บางแห่งในส่วนลึกของหัวใจฉันก็ยังนึกถึงเธออยู่เสมอ         วันก่อนฉันเจอร่างจดหมายที่เขียนถึงเธอ และฉันก็นึกถึงตอนที่เธอช่วยฉันทำการบ้าน ฉันยังจำได้”         เมื่อฉันหยุดพูด ฉันได้ยินเสียงจอแจแผ่วเบาที่ปลายสาย เสียงจ้อกแจ้กต่างๆ นานา คล้ายกับมีผู้คนเดินผ่านไปมาอยู่เบื้องหลัง จากนั้นก็เป็นความเงียบอีกครั้ง แล้วเสียงสะอื้นของใครบางคนก็ค่อยๆ ลอยเข้ามายังโสตประสาทของฉัน เสียงร่ำไห้เปี่ยมหยาดน้ำตาที่ค่อยๆ ดังและหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ฉันสั่นสะท้าน        “ซาราห์” ฉันเรียก        ซาราห์กำลังร้องไห้ “ฉันขอโทษ ”        เสียงนั้นแผ่วเบา แต่เป็นเสียงของซาราห์แน่นอน        เอาล่ะ ตอนนี้เราคุยกันได้แล้ว        “ซาราห์ ตอนนี้เธออยู่ที่ญี่ปุ่นหรือเปล่า” ฉันถาม        “ใช่แล้ว แต่ฉันไปหาเธอไม่ได้” ซาราห์ตอบ       “เธอมากับใครหรือเปล่า ผู้ชายใช่ไหม เธอโทรศัพท์มาหาฉันจากห้องพักของเธอไม่ได้งั้นเหรอ ตอนนี้เธออยู่ที่โรงแรมใช่ไหม”        ซาราห์ไม่ได้ตอบคำถามนั้น เธอยังคงร้องไห้ต่อ        จากนั้นเธอก็พูดขึ้น “ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง พอได้ยินเสียงเธอ ทุกๆ อย่างก็กลับมาหาฉันอีก ฉันจำตอนที่ไปบ้านเธอได้ จำได้ว่าตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นฉันสนุกมากแค่ไหน”        “ตอนนี้ล่ะ เธอมีความสุขหรือเปล่า” ฉันถาม        “มีสิ ฉันแต่งงานแล้วล่ะ”        ซาราห์หัวเราะออกเป็นครั้งแรก “ฉันสบายดี แล้วก็ไม่โศกเศร้าเลย เธอไม่ต้องเป็นห่วง”        “ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ดีใจ” ฉันว่า        จู่ๆ ซาราห์ก็เปลี่ยนเรื่อง “ชิ-บา-มิ บอกฉันหน่อยสิ ตอนที่โย-ชิ-ฮิ-โร่เสียชีวิตนั่นเขาอยู่คนเดียวหรือเปล่า ฉันหมายความว่า ฉันสงสัยว่าเขามีรักแท้หรือเปล่า ฉันอยากรู้แค่นั้นแหละ”       ฉันตระหนักว่าซาราห์อาจรู้สึกได้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เรื่องคงจะปรากฏเห็นเด่นชัดตั้งแต่ครั้งที่มาริไปบอสตัน จากสีสดใสในดวงตาของเธอ และเวลาที่พี่ชายฉันจ้องมอง เพราะว่าเขามีแสงวิบวับประหลาด ฉายที่นัยน์ตาเวลามองมาริ ราวกับว่าเขากำลังปลอบตัวเองให้สงบ ทำจิตใจให้ปลอดโปร่ง และยืนยันกับตัวเองว่า สิ่งที่เขาเห็นนั้นเป็นความจริง ทำให้ตัวเองแน่ใจว่าเธอมีชีวิตอยู่จริงๆ และกำลังเคลื่อนไหว ว่าเธออยู่ตรงนั้นจริงๆ และกำลังหัวเราะ       เธอคงรู้สึกถึงสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด       “ใช่แล้ว เขาอยู่คนเดียว” ฉันตอบ       ฉันพยายามทุ่มเทพละกำลังทุกขีดที่มีอยู่ในการโกหกครั้งนั้น       “เขามีเพื่อนผู้หญิงเยอะ แต่ไม่มีใครที่เรียกได้ว่าเป็นรักแท้ของเขาหรอก”        “อ้อ ” ซาราห์พูด “ขอโทษนะที่ถามอะไรแย่ๆ อย่างนั้น ฉันเกรงว่าฉันคงเสียสติไปแล้วตั้งแต่มาถึงญี่ปุ่น แต่ฉันดีใจที่เราได้คุยกัน ต้องขอบคุณเธอนั่นแหละ”       นี่ไม่ใช่ซาราห์คนที่ห้ามตัวเองไม่ให้โทรศัพท์แล้วก็ไม่พูดจาสักคำไม่ได้อีกต่อไป ไม่ใช่คนที่เจ็บปวด จากความทรงจำของเธอจนต้องจบลงด้วยการร้องไห้ ไม่ใช่ซาราห์ผู้มีเหตุผลที่ฉันรู้จัก        “เอาละ ดูแลตัวเองด้วยนะ ฉันต้องกลับไปที่ห้องแล้ว” ซาราห์เอ่ยขึ้น        “ตกลง งั้นก็ลาก่อนนะ” ฉันตอบ       ตอนนี้ฉันตื่นเต็มที่ ท้องฟ้านอกหน้าต่างที่ฉันมองเห็นราวกับถูกสาดด้วยเมฆหลากเฉดเทาและสีฟ้า และภายในห้องก็ดูสว่างจ้า แต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้รู้สึกว่าแสงสว่างนั้นดูเศร้าหมองนัก       ช่างเป็นอากาศที่ประหลาดอะไรเช่นนี้ ฉันนึก       “ซาราห์ ฉันหวังว่าเธอจะมีความสุข จริงๆ นะ”       “ขอบคุณนะ ชิบามิ” เธอบอก        จากนั้นสายโทรศัพท์ก็ตัดไป        ฉันตกอยู่ในห้วงอารมณ์แปลกๆ  มันรู้สึกคล้ายกับฉันเห็นอะไรบางอย่างเดินทางมาถึงบทสรุป แต่ขณะเดียวกัน ฉันกลับเศร้าอย่างท่วมท้น ฉันได้ตระหนักอีกครั้งว่ามาริเป็นคนที่เหลือเชื่อเพียงใด ดูจากที่เธอรู้ว่าซาราห์กลับมาที่ญี่ปุ่นเพียงแค่ฟังโทรศัพท์ที่ไร้เสียงพูด ในดวงตาของเธอไม่มีความไม่แน่ใจ ฉายแม้แต่น้อยเมื่อเธอบอกฉันว่าเป็นซาราห์ เธอรู้ ใช่แล้ว บางทีมาริ ผู้ซึ่งร่อนเร่ระหว่างความฝันและความจริง อย่างที่เป็น อาจจะรู้สึกถึงสิ่งต่างๆ ได้มากขนาดนั้น เดาได้ว่าใครโทรศัพท์มาเกือบจะก่อนที่เธอจะรู้จริงๆ รับรู้อย่างชัดเจนราวกับว่าเป็นสิ่งที่เธอประคองไว้ด้วยสองมือ                                       *** **ยังมีต่อค่ะ*** จากคุณ : พิมพ์ - [ 26 ก.ย. 45 11:32:56 A:202.130.154.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 เศร้าหว่ะแก ชั้นว่าเค้าไม่รู้หรอก ว่าแกมาแปะเรื่องต่อไว้หน่ะ ตอนจะแปะต่อก็ไปแปะกระทู้ใหม่แล้วก็ทำ link มาที่นี่หน่อยก็ดี คนไปตามอ่านจะได้รู้ว่า เออ วืดไปหน่อย ต้องกลับมาอ่านหน่ะ แต่ชั้นยังยุ่งหว่ะ ไม่มีเวลาอ่านเลย...ไว้ค่อยอ่านนะ โทษที ฮ่า ฮ่า จากคุณ : แกคงรู้เอง - [ 28 ก.ย. 45 15:15:52 A:216.175.89.19 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านต้นฉบับภาษาอังกฤษไปได้หน่อยนึงแล้ว มาอ่านตอนต้น ๆ ของคุณ แปลได้ดีนะคะ ขึ้นกระทู้ใหม่ก็ดีเหมือนกันค่ะ เพราะกระทู้นี้ยาวแล้ว และเรื่องนี้ก็ยาวล่วยนินา ไอซ์ัยังอ่านไม่จบเลยค่ะ ^-^ จากคุณ : Clear Ice - [ 28 ก.ย. 45 16:43:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาอ่านด้วยคน ขยันแปลจังเลย ไม่ลองส่งไปให้สำนักพิมพ์ดูละคะ ขอแสดงความเห็นนิดนึงในฐานะผู้รู้ภาษาญี่ปุ่น ต้นเชอรี่ในบทแปลส่วน คห2 น่าจะเป็น "ซากุระ" หรือเปล่า เดาเอานะคะ ไม่ได้เห็นต้นฉบับภาษาอังกฤษหรอก ส่วนตัวแล้วคิดว่า ต้นซากุระเป็นสัญลักษณ์สำคัญ อย่างหนึ่งในบริบทวัฒนธรรมญี่ปุ่น และเป็นที่รู้จักกันทั่วไป   ฉบับภาษาอังกฤษไม่น่าจำเป็นต้องแปลเป็น เชอรี่เลย จากคุณ : micchi - [ 29 ก.ย. 45 19:48:20 A:202.28.169.165 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านความคิดเห็นของคุณ micchi เลยฉุกใจไปเปิดต้นฉบับดูบ้าง เค้าเขียนเป็น cherry tree จริง ๆ ด้วยสิคะ คิดเหมือนกันเลยว่า น่าจะเป็นซากุระอะ อืม ... คนแปลต้นฉบับเป็นภาษาอังกฤษชื่อ Michael Emmerich อะค่ะ ฝาหรั่งสงสัยไม่อยากทับศัพท์มั้ง เอิ๊กส์ จากคุณ : Clear Ice - [ 29 ก.ย. 45 22:17:58 ]