ความคิดเห็นที่ 1 สำหรับตัวข้าพเจ้าไม่รู้ว่าทำไมแต่มันมีบางอย่างน่ากลัวอยู่ในเรื่องยั่วแหย่สนุกสนานนี้       บางอย่างที่ทำให้ข้าพเจ้าขนลุกได้เสมอเมื่อได้เห็นภาพแมวหยอกเล่นกับหนู       ข้าพเจ้ารู้สึกโดยทันทีว่ามันเป็นลางอันร้ายกาจ       คนผู้นี้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างไรเมื่อตัวเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วยและโดยที่ไม่มีใครบอกเขา ?      หรือว่า "ใบยา" ประหลาดของพวกเขาทำให้พวกเขามีอำนาจมองเห็นไปได้ไกล     ข้าพเจ้ายังสงสัยหรือว่าพวกเขามีวิธีการที่เป็นความลับในการรับทราบข่าวสาร ?          ข้าพเจ้าชำเลืองมองไปที่เซาเวจผู้น่าสงสารและรู้สึกได้ว่าตัวเขาเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับข้าพเจ้า      เพราะว่าตัวของเขาซีดไปภายใต้ผิวหนังสีน้ำตาลของเขา        แม้แต่ฮานส์ก็รู้สึกเช่นเดียวกันเพราะเขากระซิบกับข้าพเจ้าด้วยภาษาดัชท์  "พวกนี้มันไม่ใช่คน   มันเป็นภูตผีเจ้านาย   และการเดินทางครั้งนี้ของพวกเราเป็นการเดินทางไปสู่นรก" มีเพียงลอร์ดแรกนอลยังนั่งนิ่ง    เงียบเฉยและเกือบจะไม่เคลื่อนไหวเลย         ที่จริงแล้วเกือบจะเหมือนกับรูปของตัวสฟิ้งซ์ที่มีเครื่องแต่งกายและใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา       มากไปกว่านั้นข้าพเจ้ารู้สึกแน่ใจว่า ฮารุต กับ มารุต สำนึกถึงความแข็งแกร่งและตั้งใจจริงของเขาและเขาเป็นคนหนึ่งที่ต้องให้ความสนใจอย่างจริงจัง       ภายใต้รอยยิ้มและความสุภาพข้าพเจ้าอ่านความรู้สึกนี้ได้จากดวงตาของเขา       และมันทำให้พวกเขากังวลใจเป็นอย่างมาก        มันราวกับว่าพวกเขาจะรู้ว่านี่เป็นคนหนึ่งที่อำนาจของพวกเขาใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้       ผู้ที่ชะตากรรมของเขาอยู่เหนือกว่าชะตากรรมของพวกเขา       โดยสัมผัสฮารุตแสดงการยอมรับให้ข้าพเจ้าเห็น      เพราะโดยทันทีเขาเงยหน้าขึ้นแล้วพูดโดยเปลี่ยนน้ำเสียงไปด้วยภาษาบันตู "ท่านเป็นนักอ่านใจที่ดี  โอ มะคูมะซาน    เกือบจะดีเท่ากับตัวฉัน     แต่จงจำไว้ว่ามีเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่เป็นผู้ลิขิตให้แก่จิตใจ      เทพของเราทำได้เพียงแค่อ่านสิ่งที่ผู้เป็นหนึ่งเดียวนั้นลิขิตเอาไว้     เป็นเรื่องที่จะบังเกิดขึ้นกับเราซึ่งไม่อาจหลีกหนีไปได้      เพราะในเงื้อมหัตถ์ของพระองค์คืออนาคต" "อย่างนั้นหรือ"   ข้าพเจ้าตอบอย่างเย็นชา    "นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันจะไปดินแดนแคนด้าห์กับพวกท่านและไม่กลัวพวกท่านเลย" "เป็นเช่นนั้นหรือและขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะ"      ฮารุต ตอบ    "และตอนนี้พวกท่านพร้อมที่จะเดินทางหรือยัง ?      เพราะหนทางอีกยาวไกลและไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรคอยอยู่เบื้องหน้าก่อนที่เราจะไปถึงที่หมาย ?" "พร้อมแล้ว"   ข้าพเจ้าตอบ     "หนทางของชีวิตยังอีกยาวไกลและใครจะไปรู้ว่ามีอะไรคอยอยู่เบื้องหน้าก่อนที่เราจะไปถึงที่หมาย-และหลังจากนั้น ?" สามชั่วโมงหลังจากนั้นข้าพเจ้าหยุดอูฐสวยงามสีขาวที่ข้าพเจ้าขี่มา      และมองย้อนกลับไปจากยอดเนินคลื่นของทะเลทราย       ที่นั่นเบื้องหลังเราตรงสุดขอบฟ้าจากกล้องส่องทางไกล       ข้าพเจ้าสามารถกำหนดที่ตั้งของค่ายพักที่เราจากมาแม้แต่จอมปลวกสูงที่ข้าพเจ้ามองฝ่าแสงจันทร์ออกมาเห็นผู้ร่วมทางประหลาดของเราที่ดูเหมือนจะโผล่ออกมาจากทะเลทรายด้วยเวทย์มนต์วิเศษ นี่เป็นรูปขบวนการเดินทางของเรา      สักหนึ่งไมล์เบื้องหน้าเราเป็นพวกยามระวังเหตุแปดหรือสิบคนขี่อยู่บนอูฐที่มีฝีเท้าเร็วที่สุด      ไม่ต้องสงสัยเพื่อคอยแจ้งเตือนถึงอันตราย        ต่อมาในระยะสามหรือสี่ร้อยหลาตามมาด้วยพวกแคนด้าห์ประมาณห้าสิบคนเดินทางเป็นแถวเรียงสอง      และข้างหลังคนพวกนี้เป็นพวกบรรทุกสัมภาระขี่ไปบนหลังอูฐเหมือนกับทุกคน     ตามมาด้วยขบวนอูฐบรรทุกน้ำ      เสบียงอาหาร     เต็นท์ทำจากหนังสัตว์และสัมภาระของเรา        รวมทั้งปืนไรเฟิลห้าสิบกระบอกและเครื่องกระสุนที่ลอร์ดแรกนอลนำมาจากประเทศอังกฤษ      จากนั้นเป็นคนขาวสามคนและฮานส์        พวกเราแต่ละคนขี่อยู่บนหลังอูฐฝีเท้าดีและรูปร่างงามเท่าที่สายพันธุ์จากอาฟริกาจะมีได้         ทางด้านขวามือของเราระยะประมาณครึ่งไมล์และทางด้านซ้ายด้วย      มีขบวนพวกแคนด้าห์จำนวนเท่ากับพวกข้างหน้า       ขณะที่ข้างหลังปิดขบวนด้วยพวกที่เหลือและอูฐสำรองจำนวนหนึ่ง ดังนั้นพวกเราจึงเดินทางอยู่ตรงกลางของพื้นที่สี่เหลี่ยมซึ่งไม่มีทางที่จะหลบหนีไปได้        และข้าพเจ้าลืมบอกไปว่าผู้ดูแลของเรา ฮารุตกับมารุต ขี่อูฐอยู่ข้างหลังเรา      ในระยะที่เราจะเรียกตัวเขาได้ถ้าต้องการ ในตอนแรกข้าพเจ้าพบว่าการเดินทางแบบนี้ทำให้เหน็ดเหนื่อยมาก       เช่นเดียวกับคนที่ไม่คุ้นเคยกับหลังอูฐ       ที่จริงแล้วการแกว่งและโยกตัวไปมาอย่างรวดเร็วของเจ้าสัตว์ที่อยู่ใต้ร่างของข้าพเจ้าดูเหมือนว่าจะฉีกกระดูกข้าพเจ้าให้ขาดสะบั้นไป       เมื่อทนต่อไปอีกไม่ไหวครั้งหรือสองครั้งในตอนแรกข้าพเจ้าต้องยกตัวขึ้นจากอาน      หลังจากทรมานอยู่หลายชั่วโมง    ในที่สุดเราหยุดพักเพื่อแรมคืน       เซาเวจผู้น่าสงสารดูเหมือนว่าจะทรมานมากกว่าข้าพเจ้าเพราะการเคลื่อนที่แบบนั้นทำให้เขาแทบจะกลายเป็นวุ้น        ลอร์ดแรกนอลข้าพเจ้าคิดว่าเขาต้องเคยขี่อูฐมาก่อนรู้สึกไม่สะดวกเพียงเล็กน้อย     และอาจจะกล่าวได้ว่าเหมือนกับฮานส์ซึ่งขี่อูฐได้หลายรูปแบบ      บางครั้งนั่งขี่ทางด้านข้างเหมือนผู้หญิง       และบางครั้งคุกเข่าบนอานเหมือนกับลิงนั่งบนหีบเพลง        โดยที่ตัวของเขาเบามากและเหนียวแน่นเหมือนเชือกหนัง      การเคลื่อนที่โยกเยกไปมาดูเหมือนกับว่าจะไม่มีผลกับเขา ทีละน้อยเรื่องลำบากพวกนี้ก็หายไปทำให้ข้าพเจ้าสามารถยืดการเดินทางออกไปวันละประมาณห้าสิบไมล์ได้โดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย         ที่จริงแล้วข้าพเจ้าเริ่มรู้สึกชอบชีวิตที่บริสุทธิ์และสดใสของอากาศทะเลทรายบางทีเป็นเพราะมันช่างสงบสุขดีเหลือเกิน         วันแล้ววันเล่าเราเดินทางข้ามพื้นที่ว่างเปล่ามองไม่เห็นจุดหมายปลายทาง     มีแต่ผืนทรายกว้างไกล      เฝ้ามองดวงอาทิตย์ขึ้น      เฝ้ามองจนมันเคลื่อนคล้อยสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ      เฝ้ามองจนมันตกดินไปอีกครั้ง        คืนแล้วคืนเล่าเรากินอาหารง่าย ๆ อย่างกระหายแล้วนอนหลับอยู่ใต้ประกายระยิบระยับของดวงดาวจนกระทั่งอรุณรุ่งของวันใหม่ส่องรัศมีเจิดจ้าขึ้นมาจากผืนทรายอันห่างไกล เราพูดจากันน้อยมากตลอดการเดินทางนี้        มันราวกับว่าความเงียบสงัดของพื้นที่อันเปล่าเปลี่ยวครอบงำพวกเราแล้วปิดปากของพวกเราเอาไว้         หรือบางทีอาจเป็นเพราะว่าพวกเราแต่ละคนเฝ้าแต่คิดคำนึงถึงเรื่องของตัวเอง         แต่ถึงอย่างไรข้าพเจ้าก็รู้ว่าในส่วนของข้าพเจ้ามันราวกับว่าข้าพเจ้าอยู่ในดินแดนของความฝัน      เฝ้าใคร่ครวญคิดถึงอดีตที่ผ่านมา       ไตร่ตรองเป็นอย่างมากกับปัญหาอันนับไม่ถ้วนที่ผ่านมาในชีวิต       แต่ไม่ใส่ใจเลยสักนิดถึงอนาคต       อนาคตมีความหมายอะไรกับข้าพเจ้า      ใครจะไปรู้ได้ว่าจะได้อยู่ไปอีกหนึ่งเดือน     หรือว่าหนึ่งสัปดาห์       หรือหนึ่งวัน       ที่ล้อมรอบตัวข้าพเจ้าอยู่มีแต่ความตายไม่ใช่หรือ ?       ไม่ใช่หรอกข้าพเจ้าก็หวาดวิตกเช่นเดียวกับมนุษย์ทุกคนถึงอนาคต        แม้ว่าข้าพเจ้าจะยอมรับว่าในโอเอซิสแห่งความสงบแห่งนี้ข้าพเจ้าคำนึงถึงว่าสภาวะทั้งหมดไม่ว่าอดีต ปัจจุบัน หรือว่าอนาคตทั้งหมดเป็นหนึ่งเดียวกัน      ถึงอย่างไรการคำนึงถึงเรื่องพวกนั้นก็มีประโยชน์เหมือนการสวดมนต์นอกรูปแบบมันนำความสุขสงบมาสู่จิตใจของข้าพเจ้า กับกองกำลังที่ร่วมทางเราไม่ได้พูดจาติดต่อกันเลย        ข้าพเจ้าคิดว่าพวกเขาถูกห้ามไม่ให้พูดกับพวกเรา       พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่เงียบเฉยรูปร่างดีท่าทางเฉลียวฉลาดตามแบบของชาวอาหรับ        สีผิวค่อนข้างอ่อน      พวกเขาดูเหมือนว่าจะติดต่อกันโดยการส่งสัญญาณหรือว่าพึมพัมพูดกันเบา ๆ       แต่เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาให้ความเคารพยำเกรง ฮารุต กับ มารุต เป็นอย่างมาก       เพราะไม่ว่าจะเป็นคำสั่งจากใครสักคนในพี่น้องคู่นี้      ถ้าหากว่าเขาเป็นพี่น้องกัน    จะได้รับการปฏิบัติตามอย่างไม่มีการโต้เถียงหรือชักช้าเลย        เช่นเมื่อข้าพเจ้ากล่าวว่าได้ทำมีดพับหายที่ค่ายพักระหว่างการเดินทางเมื่อสองวันที่ผ่านมา      พวกเขาสามคนไม่เห็นด้วยกับความปรารถนาของข้าพเจ้าเป็นอย่างมากได้รับคำสั่งให้กลับไปค้นหามัน       พวกเขาปฏิบัติตามโดยไม่มีคำถามแต่อย่างใด       แปดวันหลังจากนั้นพวกเขากลับมาสมทบกับพวกเราหมดสิ้นเรี่ยวแรงเป็นอย่างมากและเสียอูฐไปหนึ่งตัวแต่เอามีดกลับมาได้       พวกเขานำมามอบให้ข้าพเจ้าพร้อมกับค้อมหัวให้อย่างอ่อนน้อม       และข้าพเจ้าขอสารภาพว่ารู้สึกละอายใจที่รับสิ่งนี้เอาไว้ ความไว้วางใจระหว่างเรากับฮารุตและมารุตไม่ได้เพิ่มขึ้นมากนัก       ตลอดการเดินทางจนถึงเขตแดนของพวกแคนด้าห์       เราพูดกับพวกเขาเพียงแค่เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างการเดินทาง      เรื่องที่ว่าเราจะพักกันที่ไหน    อีกไกลไหมกว่าจึงถึงแหล่งน้ำครั้งต่อไปเพราะว่าตาน้ำหรือว่าบ่อน้ำเก่ายังมีอยู่ในทะเลทรายแห่งนี้    นกอะไรกันที่เราเห็น     และเรื่องอื่น ๆ       อีกหลาย ๆ เรื่องและเรื่องที่สำคัญกว่าก็คือการพักรบชั่วคราวดูเหมือนว่าจะเพิ่มพูนขึ้น      แต่ข้าพเจ้ายังสังเกตเห็นว่าเขายังศึกษาพวกเราอยู่      โดยเฉพาะที่ลอร์ดแรกนอล ทุก ๆ วันเขาขี่อูฐไปด้วยจิตใจที่มุ่งมั่นตามองตรงไปข้างหน้าราวกับว่ากำลังมองดูบางสิ่งที่พวกเรามองไม่เห็น เราเดินทางกันมาแล้วหลายร้อยไมล์       อย่างน้อยก็ไม่น้อยกว่าห้าร้อยไมล์       คะเนว่าเราเดินทางได้ประมาณวันละสามสิบไมล์รวมทั้งการหยุดพักด้วย        เพราะบางครั้งเราหยุดพักที่ตาน้ำหรือโอเอซิสขนาดเล็กเพื่อให้อูฐกินน้ำและพักผ่อน        จริง ๆ เลยเรื่องนี้จึงทำให้ข้าพเจ้าสรุปอย่างง่าย ๆ ว่าครั้งหนึ่งคงมีเส้นทางผ่านดินแดนที่แห้งแล้งนี้ลงไปทางใต้        จึงทำให้ความรู้อันเก่าแก่นี้ยังคงอยู่กับชาวแคนด้าห์         ถ้าเป็นเช่นนั้นมันคงไม่ได้ถูกใช้มาหลายชั่วอายุคนแล้วเพราะต้องมีคนตายไปบ้างในการเดินทางออกมา      เราไม่เห็นซากกระดูกของอูฐหรือสัตว์ชนิดใดเลยหรือแม้แต่ร่องรอยของมนุษย์        พื้นที่นี้ว่างเปล่าอย่างแท้จริงไม่สิ่งใดอาศัยอยู่เลยนอกจากสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กที่โอเอซิสและนกที่บินข้ามมันไปในอากาศเพื่อไปหาถิ่นที่อุดมสมบูรณ์กว่า        เกี่ยวกับนกพวกนี้นี้มีอีกอย่างหนึ่ง        ข้าพเจ้าเห็นพวกมันจำนวนมากเป็นที่รู้จักกันทั้งในยุโรปและอาฟริกา       โดยเฉพาะเป็ดป่าและนกกระเรียน   รวมทั้งนกตระกรุมและนกกระสา     ซึ่งข้าพเจ้าอาจกล่าวได้ว่าพวกมันมาห่างไกลจากบ้านเกิดที่ประเทศฮอลแลนด์เหลือเกิน   จากคุณ : Sv - [ 26 ก.ย. 45 08:25:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุดลักษณะของภูมิประเทศก็เริ่มเปลี่ยนไป       ต้นหญ้าค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนพื้นที่ราบลุ่มเป็นพืดไป      แล้วจึงมีพุ่มไม้         จากนั้นมีต้นไม้ขึ้นกระจัดกระจายและระหว่างต้นไม้มีกวางให้เห็นบ้าง        ข้าพเจ้าสั่งให้หยุดขบวนเดินทางแล้วออกไปยิงกวางพวกนี้มาสองตัวด้วยปืนจากลำกล้องซ้ายและขวา        การกระทำเช่นนั้นทำให้ผู้ร่วมทางที่เคร่งขรึมมองจ้องมาด้วยท่าทางที่แสดงให้ข้าพเจ้าเห็นว่าพวกเขาไม่เคยเห็นอะไรเช่นนี้มาก่อนเลย คืนนั้นขณะที่เรากำลังกินเนื้อกวางอย่างเอร็ดอร่อย        เพราะว่าว่ามันเป็นเนื้อสดที่เราไม่ได้ลิ้มรสมาหลายวันแล้ว        ข้าพเจ้าสังเกตเห็นว่าการตั้งค่ายพักของเราแตกต่างไปจากรูปแบบปกติ      มันเล็กว่าและอยู่บนเนินสูง       อีกทั้งพวกอูฐก็ไม่ถูกปล่อยให้ออกไปกินหญ้าเหมือนเช่นเคย       แต่เอาเข้ามาไว้ในพื้นที่จำกัดขณะที่คนขี่อูฐถูกจัดให้อยู่เป็นหมวดหมู่ที่ข้างนอก         ยิ่งกว่านั้นพวกสัมภาระถูกเอามากองไว้ใกล้เต๊นท์ของเราตรงกึ่งกลางพร้อมกับยามถูกจัดให้เฝ้าเอาไว้      ข้าพเจ้าถาม ฮารุต กับ มารุต ที่มากินอาหารร่วมกับเราถึงสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงนี้ "เพราะว่าพวกเรามาถึงชายแดนของถิ่นแคนด้าห์"    คำตอบจากผู้อาวุโส ฮารุต     "เดินทางอีกสี่วันเราก็จะไปถึงที่นั่นแล้วมะคูมะซาน" "ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงต้องระแวดระวังพวกเดียวกันเอง ?     พวกเขาต้องยินดีต้อนรับท่านอย่างแน่นอน" "ด้วยหอกอย่างนั้นหรือ มะคูมะซาน      รู้ไว้ด้วยว่าแคนด้าห์ไม่ใช่เผ่าเดียวแต่มีสองเผ่า       อย่างที่ท่านเคยได้ยินมาก่อนแล้ว        พวกเราเป็นเผ่าแคนด้าห์ขาว       แต่ยังมีพวกแคนด้าห์ดำที่มีจำนวนมากกว่าพวกเราหลายเท่านัก        แม้ว่าในตอนแรกพวกเราที่มาจากทางเหนือจะพิชิตพวกเขาได้อย่างที่กล่าวกันไว้ในประวัติศาสตร์ของเรา       เผ่าแคนด้าห์ขาวมีดินแดนของตัวเอง      แต่ว่าไม่มีเส้นทางอื่นถ้าเราจะไปที่นั่นเราต้องผ่านพวกแคนด้าห์ดำไป        ซึ่งเป็นไปได้เป็นอย่างมากว่าเราจะถูกโจมตี       โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเรานำคนต่างถิ่นเข้ามาในดินแดน" "ถ้าอย่างนั้นทำไมพวกแคนด้าห์ดำถึงปล่อยให้พวกท่านมีชีวิตรอดอยู่ได้ ฮารุต       ถ้าพวกเขามีจำนวนมากกว่า ?" "เพราะความกลัว มะคูมะซาน       พวกเขากลัวความรู้ของเราและประกาศิตจากทารกแห่งสวรรค์ที่พูดผ่านปากของผู้ศักดิ์สิทธิ์      ถ้าเทพพิโรธจะสาปแช่งพวกเขา        และถ้าพวกเขาพบพวกเราออกมานอกเขตแดนพวกเขาจะฆ่าพวกเราถ้าพวกเขาทำได้        เช่นเดียวกับพวกเราที่จะฆ่าพวกเขาถ้าเราพบพวกเขาอยู่ในเขตแดนของเรา" "จริงหรือ ฮารุต      ถ้าอย่างนั้นฉันรู้สึกเหมือนกับว่ามีศึกสายเลือดระหว่างพวกท่าน" "สงครามชั่วลูกหลาน มะคูมะซาน      เมื่อถึงสงครามใหญ่ครั้งสุดท้ายไม่พวกแคนด้าห์ขาวก็เป็นพวกแคนด้าห์ดำที่ต้องสูญสิ้นไป       หรือไม่ก็ตายพร้อมกันไปหมดทั้งสองพวก       นั่นอาจเป็นเหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมเราถึงเชิญท่านมาเป็นแขกของเรา  มะคูมะซาน"     ด้วยการโค้งคำนับอย่างสุภาพเหมือนเช่นเคย      ทั้งคู่ลุกขึ้นแล้วจากไปก่อนที่ข้าพเจ้าจะทันตอบ "คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร"     ข้าพเจ้าพูดกับลอร์ดแรกนอล      "พวกเราถูกพามาที่นี่เพื่อต่อสู้ให้เพื่อนของเรา ฮารุต กับ มารุต และพรรคพวกของเขา กับปัญหาความไม่สงบของพวกเขา      หรืออาจเป็นกษัตริย์ที่ปกครองครองพวกเขาอยู่ "ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น"     เขาตอบเงียบ ๆ    "แต่ไม่ต้องสงสัยเราจะรู้ความจริงเมื่อถึงเวลาตอนนี้เดาไปก็ไม่มีประโยชน์       คุณไปนอนก่อนก็แล้วกัน       ผมจะอยู่ยามให้จนถึงเที่ยงคืนแล้วจะปลุกคุณขึ้นมา" คืนนั้นผ่านไปอย่างปลอดภัย        วันต่อมาเราออกเดินทางก่อนตะวันจะขึ้น      ผ่านไปตามภูมิประเทศที่มีแหล่งน้ำดีขึ้นเรื่อย ๆ และอุดมสมบูรณ์มากขึ้น        ตลอดทางเป็นพื้นที่ราบโล่งแต่ค่อย ๆ ลาดชันมากขึ้นทุกที       บนที่ราบนี้ข้าพเจ้าเห็นฝูงพวกแอนทีโลปและที่เห็นอยู่ไกล ๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นสัตว์เลี้ยง      แต่ไม่มีผู้คนเลย      ก่อนค่ำเราตั้งค่ายพักตรงที่มีแหล่งน้ำและมีอาหารสำหรับพวกอูฐเป็นจำนวนมาก ขณะที่กำลังตั้งค่ายพักแรม ฮารุตมาหาและเชิญให้พวกเราตามเขาไปนอกค่าย       ที่เขาบอกว่าเราควรจะดูทัศนีย์ภาพ       เราเดินไปกับเขา     ไม่เกินเศษหนึ่งส่วนสี่ไมล์ไปยังยอดของเนินที่พวกเราเดินทางกันมาทั้งวัน       และตรงนั้นเป็นภาพสวยงามมากที่สุดเท่าที่ข้าพเจ้าเคยเห็นมาในอาฟริกาที่ยิ่งใหญ่      จากตรงที่เรายืนอยู่พื้นดินลาดชันลงไปสักสิบหรือสิบห้าไมล์      จนในที่สุดลงไปบรรจบกับพื้นที่ราบกว้างใหญ่เหมือนกับก้นของถ้วยขนาดยักษ์        ซึ่งข้าพเจ้าเข้าใจว่าในประวัติของโลกอันยาวนานที่ตรงนั้นคงเป็นทะเลสาปขนาดใหญ่         มีแม่น้ำไหลผ่านที่ราบนี้ไปในแนวทิศตะวันออกและตะวันตกและมีแควแยกออกไปอีกหลายสาขา        ไกลจากแม่น้ำนี้ออกไปเป็นรูปร่างของบ้านเมืองโผล่ขึ้นมาทอดตัวออกไปไกลอีกหลายไมล์         ที่นั่นมีภูเขาขึ้นอยู่อย่างโดดเดี่ยวรูปร่างเหมือนแท่งหินที่ประดับบนหลุมศพซึ่งดูเหมือนว่าจะปกคลุมด้วยพุ่มไม้ ไกลออกไปและล้อมรอบภูเขานี้เป็นพื้นที่ราบและจากกล้องส่องทางไกลเราเห็นไกลออกไปจนถึงแนวของทิวเขาขนาดใหญ่       มองดูเหมือนกับเส้นดินสอสีน้ำเงินพาดไกลขึ้นไปทางเหนือ         ทางตะวันออกและตะวันตกที่ราบดูเหมือนจะไกลออกไปไม่มีที่สิ้นสุด        เห็นได้ชัดว่าเป็นพื้นที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดมีผู้อยู่อาศัยเป็นจำนวนมาก       เพราะทุกหนแห่งเราเห็นหมู่บ้านของพวกเขา      ทางตะวันตกปกคลุมไปด้วยป่าทึบหนาแน่นเห็นได้อย่างชัดเจนจากม่านหมอกของมัน "จงดูดินแดนของแคนด้าห์"    ฮารุตพูดขึ้น      "ทางด้านนี้ของแม่น้ำทาวาเป็นที่อยู่ของพวกแคนด้าห์ดำ     บนอีกฝั่งเป็นที่อยู่ของพวกแคนด้าห์ขาว" "แล้วภูเขาลูกนั่นล่ะ ?" "นั่นคือภูเขาศักดิ์สิทธิ์      นิวาศสถานของเทวรูป     ที่ซึ่งไม่มีผู้ใดย่างเท้าเข้าไปได้"-ตรงนี้เขามองมาที่พวกเราอย่างมีความหมาย-"นอกจากพวกพระของเทวรูป" "เกิดอะไรขึ้นถ้าเขาไปที่นั่น ?"     ข้าพเจ้าถาม "เขาจะต้องตาย    ท่านมะคูมะซาน" "มีคนเฝ้าที่นั่นอยู่อย่างนั้นหรือ  ฮารุต ?" "มีผู้เฝ้าอยู่ที่นั่น    แต่ไม่ใช่คนที่ถืออาวุธ   มะคูมะซาน     แต่โดยวิญญาณที่เฝ้าเทวรูป" โดยที่เขาไม่พูดสิ่งใดอีกถึงเรื่องที่น่าสนใจนี้       ข้าพเจ้าถามเขาถึงจำนวนประชากรของชาวแคนด้าห์       ซึ่งเขาตอบว่าพวกแคนด้าห์ดำมีชายที่ถืออาวุธได้ประมาณสองหมื่นคน        แต่พวกแคนด้าห์ขาวมีไม่เกินสองพันคน "ถ้าอย่างนั้นไม่น่าประหลาดเลยที่ท่านต้องมีวิญญาณเฝ้าเทวรูปศักดิ์สิทธิ์ของท่านเอาไว้"      ข้าพเจ้าให้ความเห็น       "เพราะพวกแคนด้าห์ดำเป็นศัตรูของท่านและท่านมีนักรบน้อยกว่า" ถึงตรงนี้การสนทนาของเราถูกขัดจังหวะโดยการมาของยามระวังเหตุบนหลังอูฐ      เขารายงานบางอย่างกับฮารุตซึ่งทำให้เขาตื่นตัวขึ้น       ข้าพเจ้าถามเขาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น "เรื่องนั้นไง"     เขาพูดพร้อมกับชี้มือไปที่ชายขี่อยู่บนหลังม้าไม่มีอานที่เพิ่งปรากฏตัวออกมาจากหลังหมู่ไม้ประมาณครึ่งไมล์ห่างออกไป      ควบลงจากเนินลาดลงสู่พื้นราบ     "เขาเป็นแมวมองของซิมบากษัตริย์ของพวกแคนด้าห์ดำ        และกำลังมุ่งหน้าไปที่เมืองของซิมบาในป่าข้างหน้าโน้นเพื่อรายงานการมาของพวกเรา       กลับไปที่ค่ายพักกันเถอะ มะคูมะซาน   แล้วกินอาหารพวกเราต้องเดินทางใต้แสงจันทร์" เมื่อดวงจันทร์ขึ้นทอแสงเราออกเดินทางโดยทันที        แม้ว่าพวกอูฐจำนวนมากยังเหนื่อยล้ากับการเดินทางไกล      แทบจะไม่มีเวลากินอาหารและพักผ่อน        ตลอดคืนเราเดินลงไปตามเนินลาดเป็นระยะทางไกล      หยุดพักเพียงครึ่งชั่วโมงก่อนดวงอาทิตย์ขึ้นเพื่อกินอาหารและจัดของที่บรรทุกบนหลังอูฐใหม่      ซึ่งในตอนนี้ข้าพเจ้าสังเกตเห็นว่าได้รับการคุ้มกันดูแลเป็นพิเศษ         เมื่อเราเริ่มออกเดินทางอีกครั้งมารุตมาหาแล้วแจ้งกับเราพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนเช่นเคยในนามของฮารุตพี่ชายของเขาที่มีธุระอย่างอื่นอยู่ว่าจะเป็นการดีมากถ้าเราจะเตรียมปืนไว้ให้พร้อม       เพราะเรากำลังเดินทางเข้าไปในดินแดนของช้างร้ายจานา   "ใครจะไปรู้ว่าเราอาจจะเผชิญหน้ากับมันหรือไม่ ?" "หรือพวกที่นับถือมันซึ่งเดินสองขา"     ข้าพเจ้าให้ความเห็น     ซึ่งเขาตอบเพียงแค่การก้มหัวรับ เราจึงเอาปืนไรเฟิลยิงซ้ำได้ออกมาเป็นปืนรุ่นแรกที่ผลิตกันขึ้นมา       ใช้งานได้ดีแต่เป็นอาวุธค่อนข้างยุ่งยากยิงกระสุนได้ห้านัด        ฮานส์โดยการอนุญาตของข้าพเจ้าป้องกันตัวด้วยปืนเพอร์ดี้ย์กระบอกน้อยที่มีชื่อว่า "ดรุณีน้อย"  เป็นปืนไรเฟิลลำกล้องเดี่ยวบรรจุกระสุนทางปากลำกล้องที่รับใช้ข้าพเจ้ามาอย่างยาวนานในวันเวลาที่ล่วงมา       แม้แต่ในการเดินทางครั้งสุดท้ายสู่ดินแดนพวกปองโก       เขากล่าวว่าเขาคุ้นเคยกับปืนกระบอกน้อยเป็นอย่างดีและไม่ค่อยเข้าใจปืนสมัยใหม่บรรจุท้ายพวกนี้       และเธอเป็นปืน "นำโชค"     ข้าพเจ้าเห็นด้วยเพราะข้าพเจ้าไม่คิดว่ามันจะแตกต่างกันนักกับปืนไรเฟิลที่จะให้ฮานส์ถือ        สำหรับคนแม่นปืนเขามีลักษณะพิเศษในระยะหนึ่งร้อยหลาเขายิงได้อย่างแม่นยำมาก     แต่ไกลกว่านั้นออกไปฝีมือของเขาแย่มาก จากคุณ : Sv - [ 26 ก.ย. 45 08:26:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สิบห้านาทีหลังจากนั้นเมื่อแสงอรุณจับขอบฟ้า       เราผ่านไปบนพื้นหินขรุขระตรงชายของพื้นที่ราบ     แล้วโผล่ออกไปรวมกันเป็นกลุ่มบนขอบทุ่งหญ้าของพื้นที่ราบ       ตรงนี้มีคำสั่งให้หยุดขบวนด้วยเหตุผลที่ข้าพเจ้ารู้ในไม่ช้าเมื่อโผล่ออกมาจากก้อนหิน       เพราะตรงนั้นเดินมุ่งหน้ามาอย่างรวดเร็วห่างไปไม่เกินครึ่งไมล์เป็นพวกชายแต่งชุดขาว       จำนวนมากของคนพวกนี้ขี่ม้ามาที่เหลือเป็นทหารเดินเท้า       ทั้งหมดวิ่งใกล้เราเข้ามาทุกนาที     โผล่ออกมาจากหมู่ไม้ขึ้นมาตามเนินเขาเพื่อมาขวางทางเดินของพวกเรา          คนพวกนี้มีใบหน้าดำผมหยิกหยอยไม่มีเครื่องประดับหัว       ทุกคนดูเหมือนว่าจะใช้หอกเป็นอาวุธ ในไม่ช้าจากกลุ่มของพวกเขาชายสองคนขี่ม้าปราดออกมาข้างหน้า       ชายคนหนึ่งถือธงขาวเป็นสัญญาณว่ามาขอเจรจา         กองระวังหน้าของเราปล่อยให้เขาผ่าน      พวกเขาขี่มาตะลุยเข้ามา        ควบม้าหลบหลีกไปมาระหว่างอูฐด้วยความชำนาญอย่างน่าประหลาดจนมาถึงตรงที่เราอยู่พร้อมกับฮารุตและมารุต        แล้วกระชากม้าให้หยุดอย่างรุนแรงจนมันเกือบจะนั่งลงบนสะโพก       แสดงการคารวะด้วยการชูหอกขึ้น       พวกเขามีรูปร่างดีมากผิวสีดำสนิทหน้าตาแบบพวกนิโกรผมยาวหยิกหยอยจนถึงหัวไหล่ของเขา      เสื้อผ้าของเขามีน้อยชิ้นประกอบด้วยกางเกงขี่ม้าทำจากหนังคล้ายกับกางเกงอาบน้ำ    สวมรองเท้ามีสายรัด       ประดับกายด้วยโซ่สามสายที่ดูเหมือนว่าทำมาจากโลหะเงินห้อยลงมาจากคออ้อมหน้าอกไปที่ข้างหลัง      อาวุธของเขาประกอบด้วยหอกยาวเหมือนกับที่พวกแคนด้าห์ขาวถือ     และดาบยาวมีโลหะขวางตรงมือจับห้อยอยู่กับเข็มขัด        พวกนี้ตามที่ข้าพเจ้าสอบถามรู้มาภายหลังว่าเป็นอาวุธประจำกายของทหารม้าในหมู่คนพวกนี้         ทหารราบถือหอกสั้น    โล่ห์ทรงกลมทำจากหนัง     หอกซัดสองเล่ม      และมีดโค้งด้ามทำจากเขาสัตว์ "สวัสดี   ผู้วิเศษของเทวรูป"    พวกเขาคนหนึ่งกล่าวขึ้น      "เราเป็นคนส่งข่าวของเทพจานาผู้กล่าววาจาผ่านปากของกษัตริย์ซิมบา" "พูดไป    ผู้นับถือปิศาจร้ายจานา    กษัตริย์ซิมบามีวาจาใดมาถึงพวกเราหรือ ?"    ฮารุตตอบกลับไป "วาจาของสงคราม   ผู้วิเศษ      พวกท่านข้ามเข้ามาในดินแดนทางใต้ของแม่น้ำทาวาเข้ามาในเขตแดนของชาวแคนด้าห์ดำ       ซึ่งเป็นเส้นแบ่งแดนตามสนธิสัญญาหลังจากสงครามหลายร้อยปีมาแล้ว ?      ดินแดนทางตอนเหนือที่ไกลไปจนถึงขุนเขาและเหนือขุนเขาออกไปไม่เพียงพอสำหรับพวกท่านหรืออย่างไร ?    กษัตริย์ซิมบายอมให้พวกท่านผ่านไป      หวังว่าทะเลทรายคงกลืนกินพวกท่านไปและไม่ได้กลับมาอีก" "เรื่องนั้นเราจะได้รู้กันในไม่ช้า"   ฮารุตตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน     "มันขึ้นอยู่กับว่าระหว่างเทวรูปจากสวรรค์กับปีศาจร้ายจานาใครจะมีอำนาจมากกว่ากัน      แต่เราก็อยากจะหลีกเลี่ยงการหลั่งเลือดถ้าเราทำได้     เราปรารถนาที่จะอธิบายแก่ท่านผู้ส่งข่าวของกษัตริย์ซิมบาว่าเรามาที่นี่ด้วยกิจธุระอย่างสันติ       มันเป็นเรื่องจำเป็นที่เราต้องพาเจ้านายผิวขาวนำของไปถวายแก่เทวรูป      และนี่เป็นเส้นทางเดียวที่เราจะพาพวกเขาไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์       ด้วยเหตุที่พวกเขามาจากดินแดนทางใต้     เพราะว่าป่าและบึงที่อยู่ทางด้านตะวันออกและตะวันตกอูฐไม่สามารถเดินทางผ่านไปได้"     "ของสิ่งใดหรือที่คนขาวจะนำไปถวายเทวรูป  ผู้วิเศษ ?   โอ !   พวกเรารู้ดี      เช่นเดียวกับท่านพวกเราก็มีเวทย์มนต์วิเศษ       ของที่พวกเขาจะนำไปถวายคือโลหิตของช้างจานาเทพเจ้าของพวกเรา      พวกท่านพาพวกเขามาที่นี่เพื่อสังหารด้วยอาวุธประหลาดของเขา       แต่ไม่มีอาวุธชนิดใดที่จะทำอันตรายเทพจานาได้หรอก      ตอนนี้ท่านจงมอบคนขาวให้เราเพื่อที่เราจะนำพวกเขาไปสังเวยเทพจานา       บางทีกษัตริย์ซิมบาจะยอมให้ท่านผ่านไป" "เอาพวกเขาไปทำไม ?"   ฮารุตถาม    "เห็นกันอยู่แล้วตามที่พวกท่านประกาศว่าคนขาวไม่สามารถทำร้ายช้างจานาได้       มอบพวกเขาให้แก่ท่านพวกเขาคงถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ จากปีศาจร้ายจานาซึ่งเป็นการทำลายกฎของเจ้าบ้าน      เพราะเขาเป็นแขกของพวกเรา       ตอนนี้กลับไปหากษัตริย์ซิมบาและแจ้งว่าถ้าเขาชูหอกสู้กับพวกเราคำสาปแช่งสามประการจากเทวรูปจะบังเกิดขึ้นกับตัวเขาและประชาชนของเขา        คำสาปแช่งจากสวรรค์ด้วยลมพายุหรือว่าความแห้งแล้ง       คำสาปแช่งจากความอดอยาก       คำสาปแช่งจากสงคราม      ตัวฉันผู้วิเศษได้พูดแล้ว       กลับไปได้" ดูซิ       ข้าพเจ้าเห็นได้ว่าคำประกาศิตที่กล่าวโดยฮารุตด้วยน้ำเสียงน่าเลื่อมใสอย่างที่สุด       และอย่างที่สองการยกหอกขึ้นชูอย่างพร้อมเพรียงกันของผู้ร่วมทางที่ได้ยินถ้อยคำดังกล่าว       ทำให้เกิดผลเป็นอย่างมากกับผู้ส่งข่าว       หน้าของพวกเขามีอาการหวาดกลัวตัวสั่นเล็กน้อย       เป็นที่เห็นได้อย่างชัดแจ้งว่า  "คำสาปสามประการของเทวรูป"  ชักนำความหายนะอย่างใหญ่หลวงมาสู่พวกเขาทำให้พวกเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก       ไม่ตอบประการใดพวกเขาชักม้ากลับหลังหันควบกลับไปด้วยกำลังแรงและรวดเร็วไม่น้อยกว่าขามา "เราต้องต่อสู้  มะคูมะซาน"   ฮารุตพูด    "ถ้าเรารอดไปได้    เราจะได้ชัยชนะ    อย่างที่ฉันรู้ว่าเราจะทำได้" จากนั้นเขาส่งคำสั่งบางอย่างออกไป      ผลของมันทำให้กองคาราวานจัดรูปขบวนเป็นรูปลิ่มเหมือนกับฝูงห่านป่าขนาดใหญ่กำลังบิน      ฮารุตอยู่ที่ตำแหน่งส่วนยอดของรูปสามเหลี่ยม      ข้าพเจ้ากับฮานส์และมารุตอยู่ตรงกึ่งกลางของแนว       ขณะที่ลอร์ดแรกนอลและเซาเวจอยู่ที่ตำแหน่งตรงข้ามกับเราในแนวด้านขวา      ส่วนกว้างของรูปลิ่มอยู่ระหว่างพวกเรา     อูฐบรรทุกสัมภาระและคนจูงอยู่ตรงพื้นที่ว่างระหว่างแนวและตามมาด้วยกองระวังหลังขนาดย่อม ในตอนแรกพวกเราคนขาวค่อนข้างจะไม่เห็นด้วยกับการถูกแยกจากกัน        แต่เมื่อมารุตอธิบายกับพวกเราว่ามีวัตถุประสงค์ที่จะสร้างความมั่นใจกับกองกำลังทั้งสองส่วนอีกทั้งเพื่อลดความเสี่ยงว่าพวกเราจะถูกฆ่าหรือถูกจับไปทั้งสามคน        พวกเราจึงไม่มีอะไรที่จะพูดต่อไปอีก        เราจึงจับมือกันและสร้างความมั่นใจให้กับพวกเราเท่าที่จะทำได้อวยพรให้พวกเราผ่านพ้นเรื่องนี้ไปด้วยดี พวกเราจึงแยกกันไป          เซาเวจผู้น่าสงสารมองดูอ่อนปวกเปียกไปหมดเพราะนี่เป็นการเข้าสู่สงครามครั้งแรกของเขา      ลอร์ดแรกนอลผู้ผ่านการต่อสู้มาก่อนแล้วดูเหมือนว่าจะมีความสุขเช่นเดียวกับพระราชา        ส่วนข้าพเจ้าผู้ผ่านการสู้รบมาหลายครั้งแล้วอยู่ตรงกันข้ามกับความสุขเมื่อเกิดความรู้สึกวูบขึ้นมาในใจในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้        ถึงถ้อยคำของคนใกล้ตายหัวหน้านักรบซูลูและผู้ที่มองเห็นอนาคตมาโวโว       ซึ่งทำนายไว้ว่าข้าพเจ้าจะไปตายในดินแดนที่ห่างไกลในสงคราม        และข้าพเจ้าสงสัยว่าครั้งนี้จะเป็นสงครามที่เขาเห็นไว้ล่วงหน้าหรือไม่ มีแต่ฮานส์ที่มีท่าว่าไม่กังวลใจแต่อย่างใด        ข้าพเจ้าสังเกตเห็นว่าเขาถือโอกาสที่หยุดอยู่นี้เติมยาเส้นในกล้องยาสูบทำจากซังข้าวโพดขนาดใหญ่แล้วจุดสูบ       ด้วยท่าทางองอาจมีความมั่นใจบนใบหน้าซึ่งข้าพเจ้าอยากจะเตะเขาสักป้าบถ้าเขาไม่ขึ้นไปนั่งเกาะอยู่เหมือนลิงบนหลังอูฐที่สูงมาก          ท่าทางที่เรียกความเลื่อมใสให้กับพวกแคนด้าห์เพราะข้าพเจ้าได้ยินเสียงพวกเขาคนหนึ่งบอกกับคนอื่น ๆ "ดูซิ !   เจ้าคนนั้นไม่ใช่ลิง    แต่เป็นคน      คนที่เป็นลูกผู้ชายมากกว่าเจ้านายของเขาเสียอีก" การจัดขบวนดำเนินการโดยไม่ช้า       ภายในสิบห้านาทีหลังจากที่คนส่งข่าวกลับไป       หลังจากที่ฮารุตคุกเข่าคำนับสามครั้งไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว       เขาลุกขึ้นเยียบไปบนโกลนแล้วชูหอกยาวขึ้นกวัดแกว่งเหนือหัว       ร้องตะโกนขึ้นคำเดี่ยว "บุก !"     จบบทที่ ๑๐ จากคุณ : Sv - [ 26 ก.ย. 45 08:27:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กำลังลุ้นว่าคำทำนาย ไม่เป็นจริง สนุกครับเรื่องนี้ จากคุณ : GTW (GTW) - [ 26 ก.ย. 45 16:30:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาบุกด้วยค่ะ    อิอิ จากคุณ : bee007 - [ 26 ก.ย. 45 18:28:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 "ชายสองคนขี่ม้าปราดออกมาข้างหน้า ชายคนหนึ่งถือธงขาวเป็นสัญญาณว่ามาขอเจรจา" จากคุณ : A Muggle - [ 26 ก.ย. 45 20:00:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โห ทำไมภาพตรงกับเนื้อเรื่องจัง งง................. จากคุณ : GTW - [ 26 ก.ย. 45 23:08:44 A:202.133.151.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1646877/W1646877.html               บทที่ ๒  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1630488/W1630488.html     บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1662069/W1662069.html   บทที่ ๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1676212/W1676212.html   บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1689904/W1689904.html บทที่ ๖   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1704476/W1704476.html บทที่ ๗  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1718639/W1718639.html บทที่ ๘  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1732730/W1732730.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1751384/W1751384.html จากคุณ : s_purple - [ 8 ต.ค. 45 00:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณพี่มักเกิ้ลสำหรับรูปประกอบค่ะ จารย์คะ พี่เค้าช่วยสแกนมาจากหนังสือของเรื่องนี้หน่ะค่ะ ก็เลยตรงกับเนื้อเรื่อง จากคุณ : s_purple - [ 8 ต.ค. 45 00:25:44 ]