ความคิดเห็นที่ 1 ***(8)***        ฉันโทรศัพท์หาเคนอิจิในเวลาต่อมา เขาสัญญาว่าจะคืนเงินฉันวันนี้        “สวัสดี”        “เอ้อ นั่นเธอใช่ไหมชิบามิ”        “ที่เธอว่าจะคืนเงินฉันน่ะจริงหรือเปล่า”        “จริงสิ ฉันได้เงินมานิดหน่อย และฉันก็จะคืนเธอทุกสตางค์เลย”        “ฉันได้ข่าวว่าเธอเอาเงินเก็บฉันไปเที่ยวฮาวายแน่ะ”         “ฮาวายเหรอ ล้อเล่นหรือเปล่า แค่ไปอาตามิเอง ไม่ใช่ฮาวายซะหน่อย”          “อ้าว ใครๆ เขาก็บอกว่าเธอไปฮาวาย”       “ฉันว่าพวกเขาคงเอาเงินที่ฉันยืมคนโน้นคนนี้มารวมกัน แล้วก็เลือกสถานที่เอาจากเงินก้อนนั้น พวกบ้าเอ๊ย ฉันจะไม่คืนเงินเจ้าทานากะสักแดง”       “แล้วที่อาตามิมีดีอะไรเหรอ ทำไมต้องเป็นที่นั่นด้วยล่ะ”       “ฉันจะเล่าให้เธอฟังทีหลังแล้วกัน เราจะเจอกันที่ไหนดี ฉันให้เธอเลือก”       “ล้อบบี้ของโรงแรมก. ตอนบ่ายโมงละกัน” ฉันว่า       ฉันเคยได้ยินมาว่าพ่อแม่ของซาราห์มักจะพักที่โรงแรมก.เวลาที่มาญี่ปุ่น และฉันก็นึกเอาว่าซาราห์น่าจะพักที่นั่นด้วย ก่อนหน้านี้ฉันลองโทรศัพท์ไปถามพนักงานที่โต๊ะรับแขก โดยให้ชื่อของซาราห์ แต่ได้คำตอบมาว่าไม่มีแขกชื่อนี้ แต่ฉันก็ยังไม่ล้มเลิกความหวังไปทีเดียว       “ตกลง” เคนอิจิตอบ       จากนั้นเขาก็วางสาย                            ***      ล้อบบี้ของพวกโรงแรมยักษ์ใหญ่มักจะให้ความรู้สึกที่ว่างเปล่า โดยไม่จำเป็นว่าจริงๆ แล้วจะมีผู้คนมากมาย แค่ไหน เพราะความรู้สึกนั้นเป็นพื้นฐานหนึ่งของสถานที่เหล่านี้และลอยผ่านเข้าไปทุกซอกมุม ปรากฏว่าเคนอิจิยังไม่มาถึง ฉันทิ้งตัวลงนั่งท่ามกลางหมอนอิงใบหนาบนโซฟาและมองไปรอบๆ      ฉันไม่มีโอกาสสืบหาซาราห์ สถานที่นั้นเต็มไปด้วยชาวต่างชาติที่ส่วนใหญ่เป็นนักธุรกิจใส่สูทโก้ ภาษาอังกฤษรื่นหูอวลไปทั่วบริเวณภายใต้เพดานสูงราวกับเสียงดนตรี ฉันเริ่มรู้สึกตื่นตะลึงเข้าไปทุกขณะ     ในที่สุดฉันก็เห็นเคนอิจิเดินผ่านประตูกระจกมุ่งหน้าตรงมายังฉัน     เขาหยุดอยู่ตรงหน้าโซฟาที่ฉันนั่ง แล้วยื่นซองให้     “นี่เงินเธอ”     ฉันหยิบซองมาเงียบๆ จะบอกขอบคุณเขาก็คงไม่ได้อยู่แล้ว     “ตอนนี้เธอว่างหรือเปล่า”     “ก็พอได้”     “ดีละ เดี๋ยวฉันเลี้ยงชาเธอละกัน” เคนอิจิว่า     เขานั่งลงตรงข้ามฉัน     ขณะที่เราดื่มชากัน เขาก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “พวกผู้คนแล้วก็ข่าวลือนี่น่ากลัวน่าดูนะ เธอว่ามั้ย หนอยแน่ะ ฮาวาย ฉันก็หวังว่าจะไปฮาวายได้เหมือนกันแหละ”      “ถ้าอย่างนั้นเธอเอาเงินห้าแสนเยนไปทำอะไรล่ะ ถ้าไม่อยากก็ไม่ต้องบอกก็ได้นะ”      “ไม่เป็นไรหรอก เราไปเที่ยวพักผ่อนอย่างหรูหรากันที่อาตามิ ไปแวะตามโรงเตี๊ยมเก่าๆ แบบญี่ปุ่น ที่เยี่ยมที่สุด กินอาหารอร่อยทุกวัน แล้วก็ขับรถไปตามที่ต่างๆ เราไปกันตั้งสองสัปดาห์ ดูผิวฉันสิ เอี่ยมอ่องสุดๆ ไปเลยใช่มั้ยล่ะ ไม่น่าแปลกใจหรอก ก็เจออะไรฟู่ฟ่าขนาดนั้น”      “เธอไปกับแฟนเธอเหรอ”     “ใช่ละ”     “ได้ข่าวมาว่าเธอยังเรียนมัธยมปลายอยู่เลยนี่” ฉันยิ้ม “ ไม่น่าเชื่อเลยนะ”      เคนอิจิระเบิดเสียงหัวเราะดัง      “เธอพูดอะไรของเธอ เขาเรียนอยู่วิทยาลัยปีสองแล้ว เหลือเชื่อเลย พวกข่าวลือที่เขากุกันนี่ตลกที่สุด บางทีฉันต้องหายหน้าไปให้นานอีกหน่อย ชักอยากเห็นแล้วว่าเรื่องมันจะบานปลายไปได้มากแค่ไหน”     “ใช่แล้ว ข่าวลือก็เป็นอย่างนี้แหละ เธออยากไม่คืนเงินชาวบ้านเขา มันก็เลยยิ่งเลยเถิดไปกันใหญ่ แต่ว่า ถามจริงๆ เถอะ ที่อาตามิมีอะไรให้ทำมากขนาดนั้นเลยเหรอ ดูน่าเบื่อจะตาย แม้แต่กับคู่รักก็เถอะ”     “แต่ว่าการได้ใช้เวลาช่วงนั้นนั่นแหละคือสิ่งที่ดีที่สุด หรือจะพูดให้ถูกแล้ว อะไรๆ ก็ดีทั้งนั้นแหละ ถ้าเป็นที่ที่ห่างไกลออกไปจากชีวิตประจำวัน คืออย่างนี้ พ่อแม่ของแฟนฉันน่ะเขาเพิ่งหย่ากัน แล้วเรื่องทั้งหมดก็หนักพอดู ฉันก็เลยอยากพาเธอหนีไปจากสิ่งเหล่านี้ แต่การเดินทางไปต่างประเทศทำให้เหนื่อย อาตามิเองก็มีพวกบ่อน้ำร้อนเก่าๆ แล้วฉันก็ได้ยินมาว่าเธอไม่มีทางเบื่อได้เลยเมื่อไปที่นั่น ฟังดูเป็นสถานที่สมบูรณ์แบบนะ ได้วางแผนอย่างนั้นก็สนุกดีอยู่หรอก แต่ว่าฉันไม่มีเงินเลยสักเก๊เดียว”     เคนอิจิลั่นเสียงหัวเราะอีกครั้ง     “อ้อ” ฉันว่า     “เวลาที่คนเริ่มหดหู่ มันเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ทุกอย่างดูแย่ลงเรื่อยๆ และฉันก็เริ่มถูกดึงให้เข้าไปมีความรู้สึก แบบนั้นเวลาที่อยู่กับเธอ ฉันก็เลยกลายเป็นคนแปลกๆ ไปเหมือนกัน แน่ล่ะ สภาพที่บ้านเธอค่อนข้างแย่ทีเดียว เราเลยเข้าไปจัดการอะไรไม่ได้ อย่างเช่น ถ้าเรานัดจะเจอกันที่ใดที่หนึ่ง แล้วเกิดฉันไปสายสักสิบห้านาที แบบที่ฉันทำประจำ เธอก็จะรออยู่ตรงนั้นอยู่แล้วด้วยท่าทางเงื่องหงอยเศร้าซึม จากนั้นก็ร้องไห้ ไม่รู้สิ มันก็ไม่ใช่ว่าในช่วงแรกๆ เราอยู่ด้วยกันบ่อยขนาดนั้น แต่อยู่ดีๆ ฉันก็เกิดอยากทำอะไรสนุกๆบ้าง แหงล่ะ ฉันไม่รู้ว่าสำหรับเธอแล้วมันจะสนุกแค่ไหน แต่ฉันมีความสุขมาก”     “ฟังดูมีเหตุผลดีนี่” ฉันว่า     จากนั้นฉันก็ยิ้ม               *** จากคุณ : พิมพ์ - [ 30 ก.ย. 45 09:57:31 A:202.130.154.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ***(9)***     ปรากฏว่าแม้กระทั่งมาริกับพี่ชายฉันก็นึกไม่ถึงว่าพ่อแม่ของมาริจะไม่ยอมรับความสัมพันธ์ของทั้งคู่มากแค่ ไหน แต่พอฉันมานึกดูดีๆ ฉันก็เห็นด้วยว่า ถ้าฉันเป็นพ่อแม่ที่มีลูกสาวเพียงคนเดียว และฉันจ่ายเงินเสียมากมาย เพื่อให้เธอได้ร่ำเรียนเปียโน เรียนสนทนาภาษาอังกฤษ และทั้งหลายทั้งปวงนั้น ฉันคงไม่ให้เธอไปคบกับผู้ชาย ที่ดูเป็นเสือผู้หญิงแบบพี่ชายฉันแน่ๆ     ฉันเห็นเขาทั้งคู่ในช่วงคืนวันที่ความรักที่เขามีให้แก่กันเริ่มหยั่งรากลึก และไม่มีใครอื่นรับรู้ และฉันเฝ้ามองพวกเขาในยามที่ผู้คนจับได้และเริ่มกดดันให้ทั้งคู่เลิกกัน เมื่อทั้งสองแอบพบปะกันอย่างลับๆ สภาพแวดล้อมสองแบบนั้นแตกต่างกันลิบลับเหมือนแสงสว่างกับความมืดมิด แต่ในเมื่อพี่ชายฉัน เป็นคนประเภทที่หาความพึงพอใจได้จากความต่างกันอย่างมหาศาลนั้น และในเมื่อมาริเป็นคนที่ตื่นเต้นไปกับสิ่งใดๆ ที่เธอทำโดยไม่ได้บอกพ่อแม่ และรู้สึกรื่นเริงไปกับความตื่นเต้นนั้น ทั้งคู่จึงดูมีความสุขพอตัว     เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้ง แล้วก็เงียบไป     นั่นเป็นสัญญาณของมาริให้พี่ชายโทรศัพท์ไปหาเธอ     เมื่อได้ยินเสียงนั้น เขาจะมุ่งหน้าไปยังเครื่องโทรศัพท์ ด้วยย่างก้าวที่เต็มไปด้วยความนิ่มนวล     โยชิฮิโร่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และเสียชีวิตที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล ตอนที่เกิดเหตุ เขากำลังไปหามาริตามนัด ดังนั้น เขาจึงเก็บเป็นความลับไม่ให้พวกเรารู้ พ่อของเราเป็นศัลยแพทย์ ณ โรงพยาบาลใหญ่แห่งหนึ่ง ถ้าเรารู้ว่าเขาจะถูกนำตัวไปส่งที่ไหน เราคงจะให้พ่อรีบไปที่โรงพยาบาลนั้น และบางทีอาจช่วยชีวิตเขาไว้ได้     มีเรื่องอะไรอีกไหมที่จะทิ้งความรู้สึกอันน่าเศร้าใจได้มากไปกว่าเรื่องนี้ ฉันคิดว่าเหตุผลที่ทำให้มาริตกอยู่ในภาวะหดหู่เหลือเกินก็เพราะเหตุเกิดขึ้นระหว่างที่เธอกำลังรอเขาอยู่ เธอรออยู่ที่ร้านกาแฟตรงข้ามกับสถานีรถไฟ เป็นร้านที่สว่างสดใสซึ่งใครๆ ก็ใช้เป็นจุดนัดพบ เธอเติมกาแฟไม่รู้กี่ครั้ง กินเค้กไปสองชิ้น ดื่มโซดารสมะนาว กินไอศกรีม เธอรออยู่ห้าชั่วโมง จากนั้นเธอก็กระปลกกระเปลี้ยกลับบ้านไป และทราบข่าวการเสียชีวิตของคนรัก     หลังจากนั้นอีกนาน เธอจึงเล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้ฉันฟัง     “มันรู้สึกราวกับว่าภายในท้องของฉันเปลี่ยนไปเป็นสีดำสนิท เหมือนกับหลุมดำ เธอจะโยนอะไรที่เธออยาก เข้าไปก็ได้ แต่ฉันไม่ได้สังเกตเลย สมองฉันล่องลอยผ่านหมู่เมฆ ของทุกอย่างถูกดึงเข้ามาข้างใน อันแล้วอันเล่า ในขณะที่ดวงตาในหัวใจของฉันเฝ้าจ้องมองอยู่ที่ประตู ฉันพลิกนิตยสารไปเรื่อยๆ แต่จิตใจฉันไม่ได้จดจ่ออยู่ ตรงนั้นแม้แต่น้อย ดวงตาฉันกวาดไปมาอย่างกระสับกระส่ายบนหน้าหนังสือ ฉันเริ่มจำได้แต่สิ่งเลวร้ายต่างๆ ที่ฉันค้นพบเกี่ยวกับโยชิฮิโร่ นั่นยิ่งทำให้มันแย่ลงไปใหญ่ และเมื่อเวลาผ่านไป ด้านมืดของเขาค่อยๆ คืบคลานเข้าครอบงำส่วนต่างๆ ของร่างกายฉัน จนในที่สุดมันก็เกาะกุมไว้ทั้งหมด นั่นล่ะคือสิ่งที่ฉันรู้สึก ฉันลากสิ่งอันมืดมิดเหล่านั้นตามหลังตัวเองไปตลอด มันรู้สึกหนักหนาเสียจนแทบยืนไม่อยู่ จนกระทั่งตกดึก ฉันถึงมุ่งหน้ากลับบ้าน และคิดว่าจะนอนรอโทรศัพท์จากเขา มันคงต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างหนึ่ง แล้วฉันก็จะเข้าใจเมื่อเราได้คุยกัน ฉันคิดอยู่เพียงแค่นั้นเอง”     เธอเล่าเรื่องหัวใจของเธอให้ฉันฟังว่า มันเริ่มปิดตัวลงระหว่างที่เธอนั่งรอ     “เอาล่ะ กลับกันดีไหม” เคนอิจิลุกขึ้นยืน     “อื้อ แต่เธอรู้ไหม ฉันต้องบอกเลยว่าฉันดีใจมากที่ได้เงินคืน มันเหมือนฝันเลยล่ะ” ฉันบอก เคนอิจิตอบมาว่า อย่าเว่อร์ไปหน่อยเลย แล้วก็ยิ้ม ฉันเดินตามหลังเข้าไปตามช่องว่างระหว่างโซฟา เดินข้ามผืนพรม และมุ่งหน้าไปยังประตู สายตาฉันสอดส่ายไปมา พยายามมองหาซาราห์ แต่แล้วฉันก็มองเห็นผู้หญิงผมสีทอง ยืนอยู่หน้าโต๊ะรับรอง หันหลังให้กับฉัน ฉันสังเกตเห็นว่าแผ่นหลังของเธอดูเหมือนซาราห์มาก เช่นเดียวกับเสื้อผ้าของเธอ ทรงผมของเธอ และความสูง     ฉันร้องเรียกเคนอิจิ “นี่แน่ะ ฉันเพิ่งเห็นคนรู้จักน่ะ ไว้คุยกันวันหลังนะ ตกลงมั้ย”     เขาตอบว่า ให้ฉันบอกเขาถ้าเกิดไปได้ยินข่าวลืออะไรใหม่ๆ อีก แล้วก็เดินจากไป     ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนนั้นมากขึ้น หัวหมุน พยายามมองใบหน้าของเธอ พรมผืนนั้นหนาและนุ่มจัดเสียจนทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ ฉันตั้งใจจดจ่ออยู่ที่ผู้หญิงคนนั้นจนไม่ได้สังเกตว่า ตัวเองทำอะไรอยู่ กระทั่งฉันรู้สึกว่ามีใครมาชนที่สะโพก ฉันสะดุดไปแต่แล้วก็ตั้งตัวได้ จากนั้น ขณะที่กำลังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฉันจึงก้มมองลงไปและพบเด็กชายชาวต่างชาติตัวเล็ก ที่หกล้มลงไปหงายหลังกับพื้น ฉันจับมือเขาแล้วช่วยให้เขาลุกขึ้น     “ขอโทษนะ” ฉันว่า     ทันทีที่ฉันเห็นดวงตาคู่นั้นจ้องมองกลับมา ความรู้สึกปั่นป่วนก็พลุ่งพล่านอยู่ข้างในอกฉันจนรู้สึกตกใจ ผมของเขาสีน้ำตาล ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ฉันค่อยๆ ปรับสายตาและจ้องเขาต่อ     “นี่คือลูกของซาราห์ ลูกของพี่ชายฉันแน่แท้แล้ว”      ฉันกระซิบถ้อยคำเหล่านั้นให้ตัวเองฟังครั้งแล้วครั้งเล่า      ฉันไม่เคยเห็นดวงตานั้นที่ไหนมาก่อน แสงอันทรงพลังในดวงตา ดูสงบอย่างที่สุด ริมฝีปากหยักเล็กๆ สีหน้าอย่างนี้ ไหล่ที่ทำให้นึกถึงใครบางคนที่สวมชุดสูทหลวมโพรก การได้เห็นเด็กชายได้ปลุกความทรงจำเก่าๆ ทั้งมวลที่ฉันมี และดึงมันออกมาให้ประจักษ์ต่อหน้า ฉันอยากให้มาริได้รู้ ก่อนหน้าพ่อของฉัน ก่อนหน้าแม่ของฉัน ในที่สุด ฉันจึงรวบรวมพละกำลังทุกหยาดที่มี ปั้นริมฝีปากเป็นรอยยิ้มที่นุ่มนวลและอ่อนโยน กว่าที่เคยมอบให้คนรักใดๆ  เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว     “หนูไม่เป็นอะไรใช่ไหม”     เขายิ้มบางตอบฉันแล้วพยักหน้า จากนั้นก็ผละไปข้างหน้า     ซาราห์     ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันพลาดไปที่คิดว่าผู้หญิงที่โต๊ะรับรองคนนั้นเป็นซาราห์ ฉันมองผิดคนเสียแล้ว เพราะว่าซาราห์ตัวจริงที่ยืนอยู่ห่างออกไปอีกเล็กน้อย ดูต่างไปอย่างสิ้นเชิง แต่ไม่ผิดแน่ เป็นเธอแน่ๆ ที่ยืนอยู่ตรงนั้น ซาราห์คนเดิมที่ฉันเคยพบเมื่อนานมาแล้ว     ซาราห์คนเดียวกับที่อดทนฝึกให้ฉันออกเสียงคำว่า “ตู้เย็น” (refrigerator) ซาราห์คนเดียวกับที่เปล่งรัศมี ความเยาว์วัยจางๆ อยู่รอบกาย ซาราห์คนเดียวกับที่เจือความอ่อนแอและไร้เดียงสา     ซาราห์ที่อยู่ตรงหน้าฉันนี้แต่งตัวเนี้ยบด้วยสูทสีน้ำเงินเรียบกริบ ผมสั้น เธอยืนอยู่ข้างกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ แผ่นหลังตรงสมบูรณ์แบบ และมีเด็กผู้หญิงผมสีทองยืนเกาะอยู่ข้างกาย ดูเหมือนจะไม่อยากหนีห่างเธอไปเสียด้วย คงจะเป็นพี่น้องกันกับเด็กชาย จากนั้นก็มีหนุ่มชาวอเมริกันร่างใหญ่เดินตรงมาที่พวกเขา จัดการชำระเงิน และเอ่ยขอโทษที่ทำให้เธอต้องรอ      ตอนนั้นเองที่ซาราห์เห็นฉันเข้า      ตอนแรกเธอดูงงสงสัย จากนั้น เธอก็จ้องมองฉันด้วยดวงตาสีฟ้าใสราวแก้วคริสตัล ด้วยความรู้สึกโล่งใจและเสียใจระคนกัน เธอกระพริบตาครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับเธอต้องการให้แน่ใจว่าเป็นฉัน แล้วดูเหมือนเธอค่อยๆ ยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ     ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว ถึงแม้ซาราห์จะอยากมาเจอมาริกับฉัน เธอก็ทำไม่ได้ เธอมาคุยกับเราไม่ได้ แต่การกลับมาเยือนญี่ปุ่นทำให้เธออดใจโทรศัพท์มาหาเราไม่ได้ ฉันเข้าใจว่าทำไม ฉันเข้าใจความทรมานที่ซาราห์ และชายหนุ่มคนนั้นต้องฝ่าฟัน ดังนั้น หลังจากพยักหน้าอย่างมั่นคงเพื่อแสดงให้เห็นว่าฉันเข้าใจแล้ว ฉันก็เบือนหน้าหนีไป ฉันแน่ใจว่าทั้งสี่คนคงจะเดินออกไปจากโรงแรมหลังจากนั้นไม่นาน เป็นครอบครัวชาวอเมริกันอันแสนสุข คงมีเพียงซาราห์ที่ยังคงหันหลังกลับมามอง ยังทิศทางที่ฉันยืนอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า     ฉันหันกลับไปหลังจากนั้นครู่ใหญ่ เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว จากนั้น พละกำลังทั้งปวงที่มีอยู่ กลับไหลออกจากร่างกายจนฉันต้องทิ้งตัวลงนั่งจมจ่อมไปในเก้าอี้ ศีรษะมึนงงและฝ่ามือยังร้อนผ่าวจากสัมผัส ของเด็กชายตัวเล็กคนนั้น มันรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างเริ่มจะเปลี่ยนแปลงไปตรงนั้น ราวกับว่าจะมีอะไรเบ่งบาน ออกมาจากมือของฉัน     ล้อบบี้ดูว่างเปล่าอย่างที่สุดเมื่อพวกเขาจากไป ดูราวกับไม่เหลืออะไรอยู่เลย เสียงแก้วกระทบกัน และเสียงฝีเท้าของผู้คนย้ำซ้ำไปมาไม่ขาดสาย เท่านั้นเอง                   *** จากคุณ : พิมพ์ - [ 30 ก.ย. 45 10:00:33 A:202.130.154.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ***(10) ***     ฉันกลับมาถึงบ้านด้วยความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเต็มที่     เมื่อฉันเปิดประตูบ้าน ข้างในดูมืดและถูกห่อหุ้มด้วยความเงียบ แม่ฉันคงออกไปข้างนอกแน่ ฉันมุ่งตรงไปยังห้องน้ำและล้างหน้าช้าๆ เงยหน้าขึ้นมองกระจกและสาบานต่อหน้าตรงนั้นว่า ฉันจะไม่เล่าสิ่งที่เห็นมาในวันนี้ให้ใครฟังตราบชีวิตจะหาไม่ แต่แล้ว เบื้องหลังเหลี่ยมมุมแห่งภาพสะท้อนของตัวฉัน องค์ประกอบต่างๆ ที่ช่างละม้ายพี่ชาย ภาพดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น ฉันพบเขาแล้ว แต่ฉันก็ทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ ในตอนนี้ และเราก็ไม่ได้บังเอิญมาเจอกัน ฉันตั้งใจไปที่นั่นเพียงเพื่อเหตุนั้นเอง ความคิดเหล่านั้นทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อยเสียยิ่งกว่าที่เป็น     ฉันตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้า ระหว่างเดินไปที่ห้อง ฉันผ่านประตูห้องนั่งเล่น     ทันใดนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงของเธอ     “ชิบามิเหรอ”     เป็นเรื่องที่ออกจะน่าตกใจทีเดียว ฉันเปิดประตูแล้วพบว่ามารินอนอยู่ตรงนั้น ตาปรือ ง่วงซึมเซา ดูราวกับว่าเธออยู่ตรงนั้นมาตลอด เป็นสิ่งที่ฉันหาสาเหตุมาอธิบายไม่ได้ ถึงตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีกต่อไปแล้ว     “เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ” ฉันว่า     “เธอบอกเองเมื่อคืนนี่ว่าฉันน่าจะมาเยี่ยมตอนกลางวัน ไม่ใช่เหรอ ฉันก็เลยมาไง แต่กลับไม่มีใครอยู่บ้านเลย เพราะฉะนั้น . ฮ้ .า .ว .” มาริหาว     “ทำไมเธอไม่ไปนอนที่เตียงในห้องนอนแขกล่ะ นอนบนโซฟาไม่ค่อยสบายไม่ใช่เหรอ” ฉันถาม เธอนอนอยู่อย่างนั้นด้วยร่างที่ขดกลมราวกับลูกบอล เหมือนเด็กนอนหลับ     “ไม่ล่ะ ห้องนอนแขกมันสว่างเกินปาย ย ”     พอเธอพูดขึ้นมา ฉันก็เลยนึกได้ว่าเราส่งม่านหน้าต่างในห้องนอนแขกไปซัก เสียงของมาริฟังดูมีเสน่ห์แต่คลุมเครือ คล้ายกับเธออยู่ในความฝัน สายตาของเธอคล้ายกับจ้องมองอยู่ที่บางอย่าง ซึ่งอยู่ไกลออกไป เหมือนเวลาคนรู้สึกเหนื่อย แต่ช่างเป็นดวงตาที่สวยงาม      “ข้างนอกเริ่มขมุกขมัวแล้ว รู้มั้ย” ฉันบอกด้วยความรู้สึกเดียวกับเวลาที่พูดสิ่งซึ่งมีความหมายอ่อนโยน อย่างที่สุด ฉันเดินไปที่หน้าต่างซึ่งอยู่ด้านตรงข้ามกับที่โซฟาที่เธอนอนตั้งอยู่แล้วก็เปิดม่าน ทันใดนั้น ห้องก็ถูกเติมเต็มด้วยแสงสว่างสลัวๆ     ฉันมองไปที่ท้องฟ้าหม่น     “บางทีฝนอาจจะตก หรือหิมะอาจจะตกก็ได้นะ” ฉันว่า ตอนนั้นเอง มาริก็ดีดตัวผลุงขึ้นมานั่ง สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป เธอขมวดคิ้วและจ้องมองมาที่ฉัน ดวงตาลุกโชนจนดูเหมือนเสียสติ     “อะไรเหรอ มีอะไรหรือเปล่า” ฉันถาม     ฉันเริ่มรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก แล้วก็ดูราวกับว่าใบหน้าของเธอสะท้อนความวุ่นวายใจของฉันออกมา ฉันไม่เคยเห็นเธอทำตัวแปลกอย่างนี้มานานแล้ว     “ขอฉันดูอะไรหน่อย” มาริพูดขึ้น     จากนั้นเธอก็จับมือฉัน มือซึ่งเด็กชายคนนั้นสัมผัส เธอเงยหน้าขึ้นมองฉัน สีหน้าว่างเปล่า     “เธอไปเจอโยชิฮิโร่มาหรือ”     น้ำเสียงของเธอแผ่วเบามากเสียจนกระทั่งฉันต้องนึกอยู่นานว่าเธอพูดอะไรออกมา ตัวฉันสั่นสะท้านและ แกะมือเธอที่เกาะกุมมือฉันออกอย่างกับเหวี่ยงทิ้งไป     ในที่สุดฉันก็เอ่ยขึ้นมาได้ “เปล่านี่”     เสียงฉันแห้งผาก และฟังดูเป็นคำตอบที่แปลกเอาการ     “แน่ล่ะ เธอจะไปเจอเขาได้ยังไง ฉันพูดอะไรออกไปนี่ ไม่มีใครจะได้เจอเขาหรือทำอะไรกับเขาอีกแล้ว จริงมั้ย ฉันยังสลึมสลืออยู่ก็เลยเอาเรื่องราวมาผสมกับความฝันเสียยุ่งเลย”     มาริกดนิ้วเข้าที่ขมับขณะที่พูดออกมา     “พี่ชายฉันตายไปตั้งนานแล้ว” ฉันว่า     “ฉันรู้” เธอตอบ     เสียงของเธอเป็นเหมือนอย่างที่เคยเสมอมา     “คือฉันกำลังฝันอยู่น่ะ ก่อนหน้านี้เอง แล้วเผอิญก็มีอยู่ตอนหนึ่งที่เธออยู่กับโยชิฮิโร่ แล้วเธอสองคนก็คุยกัน เธออยู่ที่.. ไม่รู้สิ.. ที่ไหนซักแห่งที่สว่างๆ เหมือนล้อบบี้โรงแรมหรืออะไรทำนองนั้น”     ฉันไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ก็เลยได้แค่พูดว่า “อ้อ”     วินาทีที่พูดขึ้นนั้น ฉันรู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆ ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจ     “นั่นแน่ะ เธอพูดถูกแหละ ฝนตกจริงๆ ด้วย” มาริพูดขึ้น เธอแหงนหน้ามองไปที่หน้าต่าง     ท้องฟ้ามืดทึมจนรู้สึกได้ถึงกระแสน้ำฝน หยดใหญ่ๆ ที่หยาดลงมาค่อยๆ ปิดกั้นเมืองทั้งเมือง ท้องฟ้าอันหนักอึ้งถูกเคลือบคลุมไว้อย่างหนาแน่นด้วยเมฆสีเทาตะกั่วที่แผ่กว้างออกไปไกล ตอนนี้เครื่องบิน ของพวกเขาจะออกจากสนามบินหรือยังนะ หรือพวกเขาจะยังนั่งอยู่ที่ประตูรอขึ้นเครื่อง คุยกันอย่างร่าเริงถึง เรื่องโน้นเรื่องนี้ ครอบครัวนี้ คนสี่คนที่ฉันจะไม่มีวันได้เจออีก ท่ามกลางความวุ่นวายที่ไม่หยุดนิ่งของท่าอากาศยาน พื้นรอบๆ พวกเขากระจ่างด้วยแสงสว่าง ฉากเดียวกับที่ฉันเคยสัมผัสเมื่อตอนที่ฉันไปส่งพี่ชายไปอเมริกา และเมื่อฉันไปรับเขากลับบ้าน ฉันเรียกฉากนั้นขึ้นมาจากสมอง ราวกับจะให้แน่ใจว่าฉันยังจำได้     “มาริ ฉันแน่ใจว่าคืนนี้หิมะต้องตกแน่เลย เธอให้แม่ฉันโทรศัพท์ไปบอกที่บ้านเธอนะ คืนนี้เธอจะได้นอนค้างที่นี่ได้”     “ฟังดูเข้าท่าดีนี่” มาริว่า     เธอกลับไปจ้องมองฝนต่อ หันหลังของเธอให้กับฉัน     ฉันย่องออกจากห้องแล้วปิดประตู ***ยังมีต่อค่ะ*** จากคุณ : พิมพ์ - [ 30 ก.ย. 45 10:04:23 A:202.130.154.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 แหะ แหะ ผมว่าฝรั่งเค้าเรียกต้นซากุระว่า cherry หน่ะครับ---ไม่รู้ว่าไปได้ไง ขนาดเทศกาลซารุกะบาน เค้ายังเรียกว่า cherry blossom เลยนะครับ http://www.nationalcherryblossomfestival.org/ จากคุณ : ทัศนา - [ 30 ก.ย. 45 13:15:45 A:216.175.89.19 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 นั่นสิ อ่านแล้วยังสงสัยว่าทำไมต้นเชอร์รี่บาน ค่ะ เทศกาลดอกซากุระบานที่อเมริกาเรียกว่า Cherry blossom ค่ะ มารินี่ผู้พันกับพี่ชายมากเลยเนาะ รอตอนจบนะ จากคุณ : scottie - [ 1 ต.ค. 45 08:45:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1777398/W1777398.html Link for the previous chapter ka ^-^ จากคุณ : Clear Ice - [ 1 ต.ค. 45 19:53:26 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คือว่าซากุระมันก็เป็นสายเดียวกับเชอ์รรี่น่ะแหละค่ะ แต่ว่าที่ญี่ปุ่นพูดถึงซากุระจะหมายถึงดอกไม้ เป็นพันธุ์ที่เน้นชมดอกไม่นำผลมารับประทาน ในบริบทวัฒนธรรมญี่ปุ่นเขาจะไม่เรียกเชอร์รี่กัน ว่าแต่ผู้แปลฉบับภาษาอังกฤษคนนี้เขาแปลกๆนะคะ ชื่อ"มาริ"ก็เหมือนกัน ต้นฉบับญี่ปุ่นเป็น"มาริเอะ"แท้ๆ ไหงพี่แกไปเปลี่ยนของเขาเฉยเลย ขอโทษนะคะยกแต่ประเด็นน่าฉงนของฉบับอังกฤษมาพูด เพื่อความเข้าใจที่ถูกต้องน่ะค่ะ เราก้อจะได้เห็นว่า  ที่จริงแล้วนักแปลฝรั่งไม่ได้เก่งไปกว่านักแปลบ้านเราหรอก เชื่อมากนักก็ไม่ได้ จากคุณ : micchi - [ 31 ต.ค. 45 19:07:49 A:202.28.169.165 X:unknown ]