ตอนที่II : หนทาง  

“ลา ลา ลา เมฆขาวบนฟ้า นภา น่ามอง มีนกมีปลา ลาลาลา” ---- เอ๋!!! เสียงเพลงมาจากไหนนะ แล้วใครกันที่ร้องเพลง??!!  
      จิมมี่ลืมตาขึ้นสิ่งที่เขามองเห็นคือเพดานสีขาวโพลนราวกับพื้นหิมะ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนนะ??!!  สิ่งแววล้อมรอบๆตัวต่างดูไม่ค่อยคุ้นตา   จิมมี่มองไปรอบๆสิ่งที่เขาจำได้คือก่อนหน้านี้เขานั่งอยู่ที่หน้าบ้านของคุณสะอาด แล้วฝนก็ตกหนักเสียด้วย แต่แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงนอนอยู่บนเตียงสีขาวและห้องที่มีเพดาสีขาว พนังสีขาว พร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ซึ่งเป็นสีขาว หรือว่าที่นี้คือสวรรค์ เขาตายแล้วหรือนี้!!!!   คิดจบจิมมี่รีบมองไปรอบๆตัว ไหนละนางฟ้า??ไม่เห็นมีสักคนเลย  เจ้าหนูคิดในใจ แล้วก็มองไปรอบๆตัวเขาอีกครั้ง
    เสียงดนตรีเริ่มดังขึ้นๆเรื่อยๆ ----“ ลา ลา ลา ฟ้าสีคราม มีเมฆลอยไปลอยมา ลาลาลา”---- เสียงเพลง ดังขึ้น ดังขึ้น จนตอนนี้รู้สึกเจ้าเสียงนั้นจะใกล้เข้ามาทุกๆที แอ๊ดด….. ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างช้าๆ
    “ สวัสดีหนุ่มน้อย เป็นยังไงตื่นแล้วหรือ? มาๆ ทานซุปร้อนๆนี้ก่อนสิ  เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆเลย”  เสียงแหบแห้งร้องบอกจิมมี่ที่กำลังนั้นอยู่บนเตียงด้วยความมึนงง  
    ตอนนี้สิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าของจิมมี่ ก็คือชายชราที่ดูเหมือนจะมีอายุมากกว่าคุณเอื้อเฟื้อและคุณเผื่อแผ่เสียอีก เขาสวมชุดที่ดำ และมีหนวดเครายาวจนลากพื้นเขาใส่หมวกสีดำใบใหญ่เหมือนหมวกของแม่มดในเทพนิยาย และใช่!! เขายังแต่งตัวเหมือนแม่มดอีกด้วย  หลังของชายชรางุ้มงอ ผิวหนังเหี่ยวย่น ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยของความชรา แต่หน้าแปลกที่เขากลับดูไม่น่ากลัวเลยแม้นแต่น้อย  
    ชายชราถือถาดที่มีหม้อใบโตสีเขียวมรกตดูสวยงามว่างอยู่กับชามใบเล็กๆสีแดงทับทิมสองใบที่ว่างซ้อนกันอยู่ และยังมีทัพพี และช้อนสำหรับตักซุป ซึ่งทำจากทองคำ มันเป็นชุดถ้วยชามที่ดูมีราคาแพงและเหมือนจะจัดเตรียมมาให้สำหรับแขกคนพิเศษ  
    จิมมี่ลุกขึ้นมานั้งอยู่บนเตียงเขาเพ่งมองไปทางชายชราด้วยความสงสัย ชายชราร่างเล็กมองมาทางจิมมี่เช่นกันแล้วก็ยิ้มให้จิมมี่อย่างอ่อนโยน  เขาค่อยๆเดินมานั้งที่โต๊ะหินอ่อนสีขาวซึ่งตั้งอยู่ถัดมาเตียงมาไม่ไกลนัก เขาว่างถาดนั้นลงกับโต๊ะและจักการตระเตรียมอาหารอย่างช้าๆด้วยความตั้งอกตั้งใจ  
    จิมมี่ยังคงนั่งมองชายชราอยู่ที่เดิมตอนนี้เขามีคำถามมากมายที่อยากจะถาม ชายชรา และแล้วจิมมี่ก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันเบาว่า
    “สวัสดีครับผมจิมมี่ คุณ!!” แต่ก่อนที่จิมมี่จะได้เอ่ยปากถามสิ่งที่อยู่ในใจของเขา  ชายชราก็กล่าวขัดจังหวะขึ้นมา….

    “ สวัสดีหนูน้อย จิมมี่ เราคือ คุณอยู่ที่ไหน ยินดีที่ได้รู้จักหนูนะ แต่ก่อนที่หนูจะถามอะไรเรา  เราของเชิญเจ้ามานั่งทานข้าวกับเราก่อนเป็นไร เรารับรองว่าเราจะตอบคำถามเจ้าทุกคำถามเลยทีเดียว”  
    พอชายชราพูดจบก็ยกมือทำท่าเหมือนเชิญเด็กน้อยมานั่งที่โต๊ะ ก่อนที่เขาจะนั่งลงบนม้านั่งหินอ่อน  จิมมี่มองดูชายชราอย่างประหลาดใจ เขาค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ แล้วก็ค่อยๆเดินมานั่งที่ม้านั่งตรงข้ามกับชายชรา ทั้งสองนั่งทานซุปกันอยู่ในความสงบ ปราศจากเสียงเพลง และเสียงใดๆ ทั้งสิ้น  
    “โอ!!! ซุปอะไรกันนี้ชั่งมีรสชาติที่วิเศษอย่างที่ไม่เคยกินมาก่อน มันเป็นซุปที่มีรสชาติน่าประหลาดใจยิ่งนัก” จิมมี่ อุทานในใจ ด้วยความตื่นเต้น เขาไม่เคยได้ลิ้มลองซุปที่รสชาติวิเศษขนาดนี้มาก่อนเลย มันเป็นซุปที่รสชาติเหมือนCocoa ผสมกับStrawberry หวานช่ำ  เมื่ออยู่บนลิ้น และขณะที่กลืนลงคอ มันมีรสชาติเหมือนกับ Almond ผสมกับ Caramel ที่รสชาติอ่อนนุ่มแต่หวานจับใจ  จิมมี่รู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เขาได้พบเห็น มันเป็นสิ่งที่วิเศษจนแถมไม่น่าเชื่อเลยที่เดียว  หลังจากที่ทั้งสองรับประทานอาหารกันเสร็จแล้ว ชายชราก็พาจิมมี่ลงมานั่งที่ห้องโถงกว้างใหญ่ทางด้านล่างของบ้าน ห้องโถงเป็นสีขาวเหมือนกันห้องนอนด้านบน พื้นปูด้วยหินอ่อน เดินก็เย็นสบาย มีเก้าอี้โซฟาที่ทำจาขนสัตว์สีขาวดูนุ่นน่านั่ง ด้านหน้าของโซฟาเป็นเตาผิงที่ทำจาหินอ่อนเช่นกัน ชายชราเรียกให้จิมมี่มานั่งที่โซฟา แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นว่า
    “เอาละที่นี้เราจะตอบปัญหาของเจ้าละนะ”
เด็กชายจับจ้องไปทางชายชายชราด้วยความตื่นเต้น แต่ก่อนที่หนูน้อยจะได้ถามอะไร..  ชายชราก็พูดขึ้นว่า
    “ ข้อ1  เจ้ามาที่นี้ได้เพราะเราไปเจอเจ้าที่หน้าบ้านคุณสะอาด และเจ้าก็มีไข้สูงเราจึงพาเจ้ามารักษาที่นี้”
    “เอ๋!!! เขารู้ได้ยังไงละ” เด็กน้อยคิดในใจเพราะนั้นเป็นคำถามที่เขากำลังจะถามพอดี
     “ข้ารู้ได้ยังไงนะหรอ ต้องรู้สิเพราะชื่อจริงของข้าคือ  ลาซิอูส ผู้ล่วงรู้ทุกอย่าง ดังนั้นไม่ว่าเจ้าจะคิดสิ่งใด นึกสิ่งใด ข้าผู้นี้ย่อมรู้ทั้งนั้น เจ้าไม่จำเป็นที่จะต้องพูดหรือเอ่ยมันออกมา” ชรากล่าว
    เด็กชายน้อย มองชายชราด้วยความตื่นเต้นและพิศวงในความสามรถของชายชรา ก่อนที่ชายชราจะพูดต่อว่า
    “ ข้อ2 บ้านหลังนี้เป็นบ้านของข้า และมันก็อยู่บนถนนหนึ่งสายเหมือนบ้านของเจ้าเช่นกันข้อ3 ข้ารู้ว่าเมืองขออะไรก็ได้อยู่ที่ไหน…..ข้อ4 ข้ารู้ว่าพระราชาแห่งเมืองขออะไรก็ได้คือใคร……..ข้อ5 ข้ารู้ว่าเจ้าจะไปที่นั้นได้อย่างไร……….และข้อสุดท้าย เจ้าเป็นเพียงผู้เดียวที่ไปรับเชิญไปเมืองขออะไรก็ได้”
    พอพูดจบ ชายชราก็เดินไปนำของสิ่งหนึ่งมาให้กับจิมมี่  มันมีรูปร่างเหมือนขวดทรงประหลาดที่ปากขวดบิดงอไม่เป็นรูปและข้างในนั้นมีกระดาษหนึ่งแผ่น จิมมี่ยังคงนั่งตะลึงอยู่ที่เดิม
   ชายชรายื่นขวดใบนั้นในกับจิมมี่ ก่อนจะพูดขึ้นว่า
    “ เจ้าไม่ต้องถามสิ่งใดกับเราอีกแล้ว เพราะทุกคำตอบอยู่ในขวดใบนั้น และมันจะนำพาเจ้าไปสู่จุดหมายที่เจ้าปรารถนา”
พูดจบ ชายชราก็พาจิมมี่ออกมาส่งที่หน้าประตูบ้าน แต่ก่อนที่จิมมี่จะได้ทำหรือพูดอะไร เขายังคงยื่นงงและตะลึงกับสิ่งต่างๆที่พบเห็นไม่หาย เขามองไปยังขวดประหลาดใบนั้นด้วยความแปลกใจ หลังจากที่เด็กชายตัวน้อยได้สติพอที่จะเริ่มพูดหรือคิดในสิ่งต่างๆเขาหันหลังกลับไปเพื่อจะกล่าวขอบคุณชายชรา แต่ทว่าบ้านหลังนั้นและชายชราก็ได้หายไปเสียแล้ว……