*** THE IVORY CHILD *** เทวรูปงาช้าง *** บทที่ ๑๑ อัลลันถูกจับ

    บทที่ ๑๑
    อัลลันถูกจับ


    การขี่อูฐหลังจากนั้นค่อนข้างสนุกจริง ๆ       พวกอูฐแม้ว่าจะเดินทางมายาวไกลก็ดูเหมือนว่าพวกมันจะคึกคักเหมือนม้าศึกตามที่บรรยายไว้ในหนังสือของโจ๊บ           ข้าพเจ้าไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าพวกมันเดินทางกันแบบนั้นได้อย่างไร      ขณะที่เราโยกเยกลงมาตามเนินรักษารูปขบวนเอาไว้อย่างดี        ประกายวูบวาบจากคมหอกด้ามยาวที่ชูสลอนและธงเล็ก ๆ ที่ประดับอยู่ใต้ใบหอกพลิ้วตัวไสวในสายลมอย่างสง่างาม         เราไปกันเงียบ ๆ เว้นแต่เสียงย่ำของกีบเท้าอูฐและเสียงหวีดร้องขึ้นเป็นบางครั้งด้วยความโกรธเมื่อถูกคนขี่กระทุ้งมันด้วยด้ามหอกที่ชายโครง       จนกระทั่งเราเกือบจะเข้าสู่สนามรบชายคนหนึ่งจึงเปิดปากขึ้น      จากนั้นจึงเป็นเสียงแผดร้องขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกันจนเป็นเสียงเดียวดังขึ้นอย่างกึกก้องกัมปนาท

    "เทวรูปนำความตายสู่จานา !    เทวรูป !  เทวรูป !"

    แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีต่อมา

    เมื่อเราเข้าไปใกล้พวกศัตรูข้าพเจ้าจึงเห็นพวกเขาใช้ทหารราบมารวมกันตั้งรับเป็นจำนวนหกหรือแปดแถวอย่างหนาแน่น        ที่นั่นพวกเขายืนตั้งรับการบุกของพวกเรา      หรือว่าไม่น่าจะยืนอยู่ทั้งหมดเพราะว่าสองแถวแรกพวกเขาคุกเข่าลงพร้อมกับยื่นปลายหอกมาเบื้องหน้า       ข้าพเจ้าจินตนาการเอาว่าภาพที่เห็นช่างเหมือนกับทหารของชาวกรีกอย่างเหลือเกิน      หรือไม่ก็ทหารของชาวสวิสที่เตรียมตั้งรับการโจมตีของกองทหารม้าในยุคกลาง       ในแต่ละด้านของกองกำลังที่น่าเกรงขามนี้ซึ่งต้องมีกำลังพลสี่หรือห้าร้อยคน     ที่ระยะบางทีสักเศษหนึ่งส่วนสี่ไมล์มีกองทหารม้าของพวกแคนด้าห์ดำรวมพลอยู่        แบ่งออกเป็นสองกองเกือบเท่ากันกล่าวได้ว่ามีทหารม้าหนึ่งร้อยคนในแต่ละกอง

    เมื่อพวกเราเคลื่อนที่เข้าไปใกล้ขบวนทัพรูปสามเหลี่ยมของเราตีโค้งออกไปเล็กน้อยไม่ต้องสงสัยโดยการนำของฮารุต       สักหนึ่งนาทีหลังจากนั้นข้าพเจ้าจึงรู้เหตุผล        เป็นเพราะว่าเราจะไม่เข้าโจมตีทหารราบตรงด้านหน้าแต่จะเข้าโจมตีตรงมุมด้านข้าง        มันช่างเป็นการนำทัพที่น่าเลื่อมใสเพราะเมื่อเราเข้าโจมตี       พวกเราบุกเข้าถึงปีกของพวกเขาได้อย่างรวดเร็วแล้วบดขยี้พวกเขาแตกกระจายไป       คุณพระช่วย !  เราบดขยี้ผ่านพวกเขาไปเหมือนกับใบมีดเฉือนไปบนเนยแข็ง       พวกเขาไม่มีโอกาศมากนักที่จะต้านทานการบุกตะลุยจากกองทัพอูฐของพวกเราเช่นเดียวกับป้ายกระดาษไม่อาจต้านทานลมพายุ      พวกเขาถูกต้อนไปรวมกันขณะที่พวกแคนด้าห์ขาวทิ่มแทงพวกเขาด้วยหอก

    "เทวรูปชนะแล้ว !   ขอนับถือเทวรูป !"  ข้าพเจ้าแสดงความยินดีออกมาอย่างไม่สุภาพ     แต่ว่าแสดงความยินดีออกมาเร็วไปหน่อยเพราะว่าพวกแคนด้าห์ดำยังไม่ตายไปทั้งหมด        ในไม่ช้าข้าพเจ้าเห็นผลงานของพวกเขาปรากฏออกมาจากฝูงอูฐ       พวกเขาง่วนอยู่กับการแทงหรือพยายามแทงเข้าที่ท้องด้วยคมหอก        ขณะเดียวกันข้าพเจ้าลืมนึกถึงพวกเหล่าทหารม้า       เมื่อการบุกของเราผ่อนลงติดพันต่อสู้กันชุลมุนอยู่ตรงหน้าพวกมันกระหนาบเข้าโจมตีปีกทั้งสองด้านเหมือนสายฟ้า        เราหันไปเผชิญหน้าทำดีที่สุดเพื่อรับการโจมตีและผลที่เกิดขึ้นคือปีกทั้งซ้ายและขวาถูกตัดขาดประมาณห้าสิบหลาเบื้องหลังอูฐขนสัมภาระ          โชคดีเป็นของพวกเราการเข้าโจมตีอย่างรุนแรงของพวกแคนด้าห์ดำยังไม่อาจบรรลุผลถึงชัยชนะ       เพราะทหารทั้งสองกองไม่สามารถตะลุยม้าให้ถึงกันได้ติดพันกันอยู่ในแต่ละด้านชุลมุนปนกันถอนตัวไปไหนไม่ได้         จากนั้นข้าพเจ้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนออกคำสั่งเราชักอูฐเข้าตะลุยใส่พวกทหารที่กำลังต่อสู้ชุลมุนกันอยู่         ผลก็คือพวกเขาหลายคนถูกแทงด้วยหอกหรือไม่ก็ถูกชนจนล้มคว่ำแล้วถูกเหยียบย่ำไป

    ข้าพเจ้ากล่าวว่าพวกเรา        แต่มันไม่ค่อยจะถูกต้องนัก      ถึงอย่างไรก็เป็นมารุต  ฮานส์  ตัวข้าพเจ้าและคนขี่อูฐอีกประมาณสิบห้าคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้       มันเกิดขึ้นได้อย่างไรข้าพเจ้าบอกไม่ถูกเนื่องจากฝุ่นและความชุลมุน         แต่พวกเราถูกตัดขาดออกจากขบวนใหญ่และในไม่ช้าก็พบว่าพวกเราต่อสู้อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางหมู่ทหารม้าของพวกแคนด้าห์ดำที่โถมเข้าโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า          เราตั้งรับอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้         ทีละน้อยพวกอูฐที่งุนงงล้มคว่ำไปทีละตัวด้วยการรุมแทงซ้ำแล้วซ้ำอีกจากพวกศัตรูเหลือเพียงแค่ตัวเดียว         แปลกพอดูมันถูกขี่โดยฮานส์และเป็นเรื่องประหลาดมากที่มันไม่ถูกแตะต้องเลย         พวกเราที่เหลือถูกเหวี่ยงหรือร่วงลงมาจากหลังอูฐและยังสู้ต่อไปข้างหลังร่างที่กระเสือกกระสนของพวกมัน

    ข้าพเจ้าจึงกลับมาเป็นตัวของข้าพเจ้าเองในตอนนั้น      เพราะว่าจนกระทั่งถึงตอนนั้นข้าพเจ้ายังไม่ได้ยิงปืนสักนัดเดียว         ส่วนหนึ่งเพราะข้าพเจ้าไม่อยากที่จะยิงผิด        ซึ่งมันง่ายเหลือเกินที่จะยิงผิดบนหลังอันโยกเยกของอูฐ          และยังมีเหตุผลอีกประการหนึ่งข้าพเจ้าไม่มีความปรารถนาแม้แต่นิดเดียวที่จะสังหารคนป่าเถื่อนพวกนี้นอกจากถูกบังคับให้ทำเพื่อป้องกันตัวเอง          แต่ตอนนี้เรื่องมันเปลี่ยนไปแล้วเพราะข้าพเจ้าต้องสู้เพื่อชีวิต        ยืนพิงตัวกับอูฐของข้าพเจ้าที่กำลังจะตายโดยฟาดหัวของมันกับพื้นไม่ยอมหยุดพร้อมกับส่งเสียงโหยหวนไปด้วย       ข้าพเจ้ายิงจนหมดกระสุนห้านัดของปืนไรเฟิลใส่พวกแคนด้าห์ดำ     เว้นระยะในแต่ละนัดเพื่อเล็งเป้า      ผลของมันหลังจากนั้นก็คือม้าห้าตัวไม่มีคนขี่วิ่งเยาะย่างออกไปสู่ทุ่งหญ้า

    ผลของมันเหมือนกับถูกไฟฟ้าช็อตเพราะพวกที่เข้าโจมตีเราไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน        ชั่วขณะหนึ่งที่พวกมันพากันถอยออกไปให้เวลาข้าพเจ้าบรรจุลูกกระสุนใหม่          จากนั้นพวกมันพากันเข้ามาโจมตีใหม่และข้าพเจ้าก็ยิงพวกมันเหมือนแบบเดิม         เป็นครั้งที่สองที่พวกมันพากันถอยออกไปและหลังจากปรึกษากันอย่างน้อยสักนาทีหรือมากกว่านั้นพากันเข้าโจมตีเป็นครั้งที่สาม         อีกครั้งข้าพเจ้าต้อนรับพวกมันอย่างดีที่สุดแต่ครั้งนี้มีเพียงแค่สามคนและม้าตัวหนึ่งที่ล้มลง      กระสุนนัดที่ห้าพลาดเป้าหมายเพราะพวกมันกระจายกันเข้ามาซึ่งข้าพเจ้าต้องหันไปหันมาเพื่อยิงพวกมัน

    ในตอนนี้เกมนี้ต้องเลิกไปในที่สุด       ด้วยเหตุผลง่าย ๆ ข้าพเจ้าไม่มีลูกปืนเหลืออีกแล้วนอกจากสองนัดในปืนพกลำกล้องแฝด        อาจจะถามว่าทำไมหรือ      คำตอบเป็น เพราะว่าการมองการณ์ไกล        ลูกปืนจำนวนมากในกระเป๋าใบเดียวอาจจะครูดกันบนหลังอูฐเช่นเดียวกับเข็มขัดปืนที่ใส่ลูกปืนไว้จนเต็ม        ในวันเวลานั้นการต่อสู้มีน้อยครั้งมากที่จะยิงปืนเกินสิบห้านัด          ข้าพเจ้ามีลูกปืนอีกสี่สิบหรือห้าสิบนัดอยู่ในถุง           ถุงใส่ลูกปืนนั้นเซาเวจผู้มีมารยาทดีตามปกติของเขาเอาไปแขวนไว้ที่อานของเขาโดยไม่ได้บอกข้าพเจ้าสักคำ        เมื่อตอนเริ่มต่อสู้กันข้าพเจ้าจึงรู้ถึงเรื่องนี้แต่ไม่สามารถเอาคืนมาจากเซาเวจได้เพราะเขาถูกแยกออกไป        ฮานส์ที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ น่าจะเป็นคนที่ถูกตำหนิเขาควรจะดูว่าข้าพเจ้ามีลูกปืนพร้อม       หรืออย่างน้อยเขาควรเป็นผู้ถือเอาไว้เอง      สรุปสั้น ๆ มันเป็นอุบัติเหตุอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นไม่มีอะไรจะให้พูดมากไปกว่านี้  

    หลังจากปรึกษากันเป็นเวลานานศัตรูของเราบุกเข้ามาเป็นครั้งที่สี่แต่เคลื่อนที่มาอย่างช้า ๆ         ขณะเดียวกันข้าพเจ้าทำที่กำบัง          ขบวนอูฐหรือว่าพวกที่เหลือไม่รู้ถึงชะตากรรมของเราจากฝุ่นที่ฟุ้งกระจายบดบังพวกเขาเอาไว้พากันเดินทางต่อขึ้นไปทางเหนืออย่างมีชัยไม่มากก็น้อย          กล่าวได้ว่าพวกเขาตีฝ่าผ่านพวกแคนด้าห์ดำและหนีไปโดยไม่ถูกติดตาม        รวมกันไปเป็นกลุ่มก้อนโดยมีอูฐขนสัมภาระอยู่ตรงกลาง         พวกแคนด้าห์ดำมัวแต่ยุ่งอยู่กับการฆ่าพวกเราที่บาดเจ็บและช่วยเหลือพวกเดียวกันเองรวมทั้งรวบรวมซากศพของคนตาย       หรือกล่าวอย่างสั้น ๆ พวกเราถูกทอดทิ้งไปโดยไม่ตั้งใจ          บางทีถ้าจะมีใครสักคนนึกถึงพวกเราท่ามกลางการต่อสู้อันชุลมุนร้ายกาจนี้        เขาคงสรุปว่าพวกเราคงอยู่ในหมู่พวกที่ถูกฆ่าตาย

    มารุตมาหาข้าพเจ้า       เขาไม่บาดเจ็บยังคงยิ้มแย้มอยู่พร้อมกับกวัดแกว่งหอกเปื้อนไปด้วยเลือด

    "ท่าน มะคูมะซาน"     เขาพูด     "วาระสุดท้ายมาถึงแล้ว     เทวรูปปกป้องคนอื่น ๆ เอาไว้หรือว่าทั้งหมดของพวกเขา      แต่พวกเราถูกทอดทิ้ง        ตอนนี้ท่านจะทำอย่างไร ?      ฆ่าตัวตาย     หรือถ้าท่านไม่สะดวกฉันยอมเจ็บปวดฆ่าท่านเอง ?      หรือว่ายิงสู้ต่อไปจนท่านต้องยอมแพ้ ?

    "ฉันไม่มีลูกปืนจะให้ยิงอีกแล้ว ?"      ข้าพเจ้าตอบ     "ถ้าพวกเรายอมแพ้       จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา ?"

    "พวกเราจะถูกพาไปยังเมืองของซิมบา      แล้วเอาตัวไปบูชายัญปีศาจร้ายจานา---ฉันไม่มีเวลาจะบอกท่านว่าโดยวิธีใด      ด้วยเหตุนั้นฉันจึงตั้งใจว่าจะฆ่าตัวตาย"

    "ถ้าอย่างนั้นฉันคิดว่าท่านเป็นคนโง่  มารุต       เพราะว่าถ้าเราตายไปแล้วเราก็คือคนตาย        แต่ถ้าเรายังมีชีวิตอยู่มีโอกาสเสมอที่เราอาจหนีช้างร้ายจานาไปได้        ถ้าหากว่ามันเลวร้ายถึงที่สุดฉันยังมีปืนพกพร้อมกับกระสุนอีกสองนัด      นัดหนึ่งสำหรับท่านและอีกนัดสำหรับตัวฉันเอง"

    "ความฉลาดของเทวรูปมาสิงอยู่ในกายท่าน"    เขาตอบ     "ฉันจะยอมแพ้พร้อมกับท่าน  มะคูมะซาน  และขอเสี่ยงกับโชคชะตา"

    จากนั้นเขาหันไปอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นแก่คนของเขา        พวกเขาพูดจากันอยู่สักพัก      สุดท้ายพวกเขาทำสิ่งที่แปลก    ในใจของข้าพเจ้าเห็นว่าพวกเขาตัดสินใจอย่างกล้าหาญมาก        รอจนกระทั่งพวกแคนด้าห์ที่กำลังเข้าโจมตีเข้ามาเกือบจะถึงพวกเรา     นอกจากชายสามคนเป็นเพราะว่าขาดความกล้าหรือด้วยเหตุผลอย่างอื่นอยู่กับพวกเรา      พากันออกไปอย่างอ่อนน้อมราวกับว่าจะยอมจำนน         พวกแคนด้าห์ดำจำนวนหนึ่งลงจากหลังม้าวิ่งเข้ามาหา        ข้าพเจ้าคาดว่าเพื่อมาจับพวกเขาเป็นเชลย        พวกเขารอจนพวกนั้นเข้ามาล้อม        จากนั้นพร้อมกับเสียงตะโกน "เทวรูป" พวกเขาโถมตัวไปข้างหน้าฉวยโอกาสที่ศัตรูไม่ทันระวังตัวต่อสู้เหมือนกับภูตผี       ทำให้พวกนั้นสูญเสียเป็นอย่างมากก่อนที่พวกเขาจะล้มลงด้วยบาดแผลทั่วทั้งตัว

    "เป็นคนกล้าหาญจริง ๆ !"    ฮารุตพูดอย่างให้คำรับรอง     "ตอนนี้พวกเขาไปอยู่อย่างสงบกับเทวรูป       ที่พวกเราจะได้พบกับพวกเขาอีกไม่นานนักอย่างไม่ต้องสงสัย"

    ข้าพเจ้าพยักหน้าแต่ไม่ตอบอะไร       ขอบอกตามตรงว่าข้าพเจ้าวุ่นวายเป็นอย่างมากที่จะปลอบความกล้าที่ยังเหลืออยู่ในตัวจนไม่มีเวลาไปพูดถึงคนพวกนั้น

    ความดุร้ายและเล่ห์เหลี่ยมอันฉลาดของคนจนตรอกทำความสูญเสียให้ศัตรูเป็นอย่างมาก       จนดูเหมือนว่าจะทำให้พวกแคนด้าห์ดำโกรธเป็นไฟ

    จากคุณ : Sv - [ 7 ต.ค. 45 18:54:36 ]