ตอนที่ III : เมลิด้า


        "โอ๊ย------เหนื่อยจังเลย ผมปวดขาจนแทนเดินไม่ไหวแล้วนะ เราพักสักประเดี่ยวเถอะบีบี้ ตอนนี้ผมทั้งล้าทั้งหิวจนแทบจะเดินไม่ไหวแล้วละ  ผมว่าเราน่าจะนั้งพักสักครู่นะ รอให้เย็นอีกสักหน่อยแล้วเราค่อยเดินทางกันต่อ ดีไหม?" ---จิมมี่กล่าวตอนนี้เขาทั้งสองเดินทางมาไกลพอสมควรแล้ว
     " ก็เอาสิจิมมี่ แต่เจ้าต้องเป็นคนไปหาอาหารนะ เพราะเจ้าคงไม่ปล่อยให้คนชราอย่างข้าออกไปหาอาหารหรอกจริงไหม ดังนั้นข้าก็จะรอเจ้าอยู่ที่นี้" บีบี้ตอบพลางมองไปทางจิมมี่ด้วยสาตตาส่อแววเจ้าเล่
     "ก็ได้บีบี้ งั้นท่านจงรออยู่ตรงนี้ แล้วห้ามหนีไปไหนละ เดี่ยวผมกลับมา เออ..แต่อะไรในป่านี้ที่พอจะกินได้บ้างละ" จิมมี่ถาม และถึงแม้นเขาจะรู้ว่าขออ้างของบีบี้นั้นชั่งฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลยแต่เขาก็เหนือยเกินกว่าจะเถียงอะไรกับภูตรเจ้าเล่
     " ก็ทุกอย่างที่ไม่มีป้ายติดว่าห้ามกินไง เจ้าไปได้แล้วเจ้าหนู ข้าชักหิวเต็มทีแล้วเหมือนกัน" บีบี้พูดแล้วก็บินลงจากไหลของจิมมี้ไปนั้งที่กลีบดอกไม้ใกล้ๆ

     "โถ่เอ่ย แล้วนี้เราจะไปหาของกินมาจากไหนละเนี่ย แต่น่าแปลกเหมือนกันนะ นี้เราก็เดินมาตั้งไกลละยังไม่มีวี่แววของทางออกเลย ป่านี้คงจะกว้างพอดู แล้วเมื่อไหร่จะถึงทางออกเสียที แต่เอาเถอะๆ ตอนนี้เราควรจะรีบหาอาหารสะก่อน เดี่ยวจะมืดค่ำพอดีกัน "  จิมมี่เดินบ่นพึมพำไปกับตัวเองตลอดการเดินทาง ตอนนี้เขาเก็บผลไม้ต่างๆได้มากมายจนเกิบจะเพียงพอสำหรับสองคนแล้ว และบางทีเขาอาจจะหาได้มากพอทีจะเก็บไว้ทานในมื้อต่อๆไปเสียด้วย แต่ระหว่างทีเค้ากำลังเดินอยู่นั้นเอง เค้าก็ไปยินเสียงของบางสิ่งบางอย่างเข้า  "โอ็ย--เจ็บจังเลย ฮือๆๆๆๆ" เสียงนั้นเป็นเหมือนเสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิงเล็กๆ  เธอคงกำลังต้องการความช่วยเหลือจะบางทีเค้าอาจช่วยเธอได้       จิมมี้ รีบเดินตามหาเจ้าของเสียงอย่างไม่รอช้า  --เสียงนั้นอยู่ทางไหนกันนะ---  ??
    " เออ...ขอโทษ  นะครับคุณอยู่ตรงไหนครับ มีอะไรให้ผมช่วยคุณไหม" จิมมี่ร้องตะโกนถามเจ้าของเสียงนิรนาม
" ทางนี้ ทางนี้ " เสียงร้องตอบดังออกมาจากใต้พุ้มไม้ใกล้ๆ จิมมี้รีบวิ่งไปดูทันที อ่ะ!!!-------แต่สิ่งที่เค้าเห็นก็คือ เจ้าลาตัวหนึ่งซึ่งเป็นสีชมพูทั้งตัว แล้วมันก็ทำผมทรง AFRO* สีรุ่งเสียด้วย  [* ทรง AfRO คือผมทรงหยิกๆฟูๆ เป็นทรงกลมคล้ายหมวกกันน็อก ]   และดูเหมือนว่าเจ้าลาประหลาดตัวนี้จะเดือดร้อนเนื่อมาจากว่าหางของมันดันไปติดอยูกับกิ่งไม้ใกล้ๆ แล้วมันก็พยายามที่จะแกะหางของมันออกด้วยปาก จึงทำให้ผมทรง AFRO ที่ฟูฟ่องของมันนั้นไปติดอยู่กับเถาวัลย์ทางด้านบน
      " โอ้พระเจ้าให้ตายเถอะ เจ้าอยู่เฉยๆก่อนนะเราจะช่วยเจ้าเดี่ยวนี้ละ"--จิมมี่รีบวางของลงอย่างรีบร้อน ก่อนทีจะรีบวิ่งเข้าไปช่วยเจ้าลาประหลาด เข้าวุ่ยวายอยู่นานกว่าจะแกะผมฟูฟ่องออกจากเถาวัลย์ได้    
     "ขอบคุณมากนะ ท่านชื่ออะไรละ" เจ้าลาประหลาดถาม
     "เราชื่อจิมมี่" แล้วเจ้าละ
     " เมลิด้า" ลาตอบ
     "เออ..จิมมี่ท่านไม่ขำหรือตลกกับเรื่องโชคร้ายที่เกิดกับข้าบางหรือ" เจ้าลาพูดพลางหัวเราะให้กับโชคร้ายของตัวเอง
     "ไม่เลย ผมคิดว่าเราไม่สมควรหัวเราะคนที่กำลังเดือดร้อนมันไม่ใช่เรื่องตลกเลย"
     "โอ้ คุณช่างเป็นคนดีเหลือเกิน ผมเพื่อเคยได้เจอคนแบบคุณเป็นคนแรก แล้วคุณจะไปที่ไหนละ บางที่ผมอาจเป็นประโยชน์ในการเดินทางของคุณก็ได้นะ"
     " เรากำลังจะไป เมืองขออะไรก็ได้ "
     " โอ้  ท่านคือคนที่ถูกเลือกของปีนี้นะเอง โอ้.....จิมมี่ไม่มีอะไรวิเศษไปกว่านี้อีกแล้ว"
     "ท่านรู้หรือเมลิด้า?? "จิมมี่ถาม
     " แน่นอน งั้นท่านโปรดให้ข้าได้ร่วมเดินทางไปกับท่านด้วยเถิด "เจ้าลาตอบ
      และด้วยเหตุนี้เองจิมมี่จึงได้ผู้ร่วมเดินทางเพิ่มขึ้นมาอีก1ตัว.....


     " ผมกับมาแล้วบีบี้ "จิมมี่ร้องตะโกนหาบีบี้ ด้วยมือที่เต็มไปด้วยผลไม้หอบใหญ่  "ข้าจะไปเดี่ยวนี้นะ" เสียงร้องขอบีบี้ร้องดังมาจากทีใดสักทีหนึ่งในบริเวณนั้น  
     "ท่านพูดกับใครหรอ จิมมี่"--เมลิด้าเอ่ยถาม
     "บีบี้ เพื่อนเรา"--จิมมี่ตอบพลางมองไปรอบๆมองเพื่อหาเจ้าบีบี้
     เฮ้ย++ นั้นมีบางสิบางอย่างกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ มันผ่านต้นไม้พุ่งหญ้าน้อยใหญ่พาเอาทุ่งหญ้าพากันสั้นไหวตลอดแนว จิมมี่และเจ้าลาหันไปมองจากตัวประหลาดนั้นอย่างไม่ละสายแต่ โอ้พระเจ้า--ให้ตายเถอะมันใกล้เข้ามาแล้ว โอ้ไม่ จะมีอันตรายเกินขึ้นกับพวกเขาไหมเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!เจ้าตัวประหลาดใกล้เข้ามาทุกที จิมมี่เหงื่อแตกเต็มใบหน้าไปหมด เขายื่นเกรงมือขาสั้นระรัว โอ้จิมมี่ผู้น่าสงสาร มันใกล้มาถึงแล้ว.......มันมาแล้ววววววววววว.........โอ้ไม่นะ ไม่นะ ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
     "เจ้าเป็นอะไรไป เฮ้--- จิมมี่" โอ้ให้ตายเถอะนั้นคือบีบี้นะเอง
     "เออ...ปะปะปะเปล่าผมไม่ได้เป็นอะไร"--ความจริงแล้วจิมมี่นั้นยังกลัวไม่หาย แต่เค้าก็เก็บเอาไว้ในใจเพราะกลัวมาเจ้าบีบี้จะหัวเราะเยาะนะเอง  
     " เออ แล้วเมลิด้าละ ท่านเห็นเขาไหมบีบี้" จิมมี่ถาม
     "ถ้าเจ้าหมายถึงไอ้ตัวสีชมพูนี้ละก็ มันก็สงบอยู่ข้างๆเจ้ายังไงละ" เจ้าบีบี้ตอบพลางหัวเราะคิกคัก
     "หยุดนะ+++บีบี้ ท่านไม่สมควรหัวเราะคนอืนแบบนี้ ถามว่างนั้นก็มาช่วยผมพยาบาลเค้าหน่อย เพราะท่านนะละเค้าถึงได้เป็นแบบนี้" จิมมี่พูดด้วยน้ำเย็นชา แต่ถึงกระนั้นมันก็แฝงด้วยความไม่พอใจที่สัมพัสได้
     " ก็ได้ๆๆๆ จิมมี่" บีบี้บอก และเค้าก็รู้สึกหนาวๆขึ้นมาเหมือนกัน เค้าไม่เคยเห็นเจ้าหนูน้อยนี้พูดจาเย็นชาแบบนี้มาก่อนเลย ...
      จิมมี่กับบีบี้ช่วยกันพยาบาลเมลิด้าเจ้าลาผู้หน้าสงสารอยู่นาน และถึงแม้นว่างานนี้บีบี้จะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นั้นแต่เค้าก็ไม่อาจขัดจิมมี่   เขาจึงต้องจำใจช่วยอย่างช่วยไม่ได้  แต่จะว่าไปก็น่าสงสารเค้าเหมือนกันนะ ท่านผู้อ่านว่าไหมละ ??????