ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อเรากินอาหารเสร็จแล้ว      ใช้เวลาไม่นานเพราะเราทั้งคู่ไม่อยากอาหารนักในเช้าวันนั้น       เราเดินออกจากบ้านไปยังหมู่กระท่อมที่ล้อมรอบและเยี่ยมคนขี่อูฐยังกระท่อมของพวกเขา          ที่นี่เราพบพวกเขานั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้นมองดูท่าทางหดหู่จริง ๆ          เมื่อข้าพเจ้าถามพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น       พวกเขาตอบว่า "ไม่มีอะไร" เพียงแต่ว่าพวกเขาเป็นคนที่ใกล้ตายแต่ว่าชีวิตยังน่ารื่นรมย์อยู่        อีกทั้งพวกเขายังมีภรรยาและลูกที่จะไม่ได้เห็นหน้าอีกแล้ว พยายามทำให้จิตใจของพวกเขาเบิกบานขึ้นเท่าที่ข้าพเจ้าจะทำได้         ซึ่งเกรงว่าข้าพเจ้าจะทำไปโดยปราศจากความมั่นใจ         เพราะภายในใจของข้าพเจ้าก็เห็นเช่นเดียวกับพวกเขา        เรากลับมายังบ้านพักแล้วขึ้นบันไดซึ่งทอดขึ้นไปสู่หลังคาที่แบนราบ         จากที่นี่เราได้เห็นพิธีกรรมประหลาดกำลังดำเนินอยู่ที่กึ่งกลางของลานชุมนุม        ที่ระยะขนาดนั้นเราไม่สามารถเห็นถึงรายละเอียด        และข้าพเจ้าลืมบอกไปว่ากล้องส่องทางไกลของข้าพเจ้าถูกขโมยไปพร้อมกับปืนพกและมีด        บางทีพวกเขาอาจคิดว่ามันเป็นอาวุธร้ายแรงหรือไม่ก็เครื่องมือวิเศษ แท่นพิธีหยาบ ๆ ถูกสร้างขึ้นพร้อมกับกองไฟ         เบื้องหลังเป็นกษัตริย์ซิมบาบนม้านั่งแวดล้อมด้วยเหล่าที่ปรึกษา         เบื้องหน้าแท่นพิธีเป็นโต๊ะไม้แข็งแรง       บนโต๊ะมีร่างของแพะหรือว่าแกะนอนอยู่          ชายแต่งกายแปลกประหลาดถูกนำมาโดยชายอีกคนหนึ่งและง่วนอยู่กับการสำรวจเข้าไปในร่างกายของสัตว์         เราเฝ้าดูเพื่อที่จะได้เห็นผลลัพธ์อันไม่น่าพึงพอใจ          เพราะในไม่ช้าเขาชูมือขึ้นพร้อมกับร้องครวญครางด้วยเสียงดัง        จากนั้นเครื่องในของสัตว์เคราะห์ร้ายถูกดึงออกมาแล้วโยนเข้าไปในกองไฟ       ขณะที่ซากร่างที่เหลือถูกแบกออกไป ข้าพเจ้าถามมารุตว่าเขาคิดว่าพวกนั้นกำลังทำอะไร        เขาตอบกลับมาอย่างเศร้าสลดว่า "ขอความเห็นกับผู้ศักดิ์สิทธิ์ของเขา      บางทีเพื่อว่าเราควรจะอยู่หรือว่าตาย  มะคูมะซาน" ทันทีนั้นนักบวชในชุดประหลาดแต่งตัวด้วยขนนกเข้าไปหากษัตริย์        ถืออยู่ในมือของเขาเป็นวัตถุชิ้นเล็ก ๆ          ข้าพเจ้าสงสัยว่ามันเป็นอะไรกัน        จนกระทั่งเสียงรายงานตัวของมันดังมาเข้าหูข้าพเจ้าและข้าพเจ้าเห็นชายคนนั้นกระโดดเต้นไปรอบ ๆ ด้วยขาข้างเดียว        ใช้สองมือกุมขาอีกข้างเอาไว้ตรงหัวเข่าร้องครวญครางด้วยเสียงอันดัง "อาห์"   ข้าพเจ้าพูด     "ปืนพกกระบอกนั้นขึ้นนกเอาไว้        และลูกปืนยิงถูกขาของเขา" กษัตริย์ซิมบาตะโกนอะไรบางอย่างออกมา        ขณะเดียวกันชายคนนั้นหยิบปืนขึ้นมาแล้วโยนเข้าไปในกองไฟ         คนอื่น ๆ พากันล้อมเข้าไปมุงดูมันถูกเผา "ท่านคอยดูนะ"      ข้าพเจ้าพูดกับมารุต      ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังพูดอยู่นั้นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ก็บังเกิดขึ้น กระสุนจากอีกลำกล้องระเบิดขึ้น        ตัวปืนกระโจนออกมาจากกองไฟด้วยแรงสะท้อนถอยหลังเหมือนกับว่ามันมีชีวิต        ขณะเดียวกันผู้ช่วยนักบวชที่ยืนอยู่ตรงกับปากลำกล้องปืนกระโจนขึ้นด้วยแต่เพียงแค่ครั้งเดียว        เพราะว่าหัวกระสุนอันหนักหน่วงกระทบตัวเขาเข้าที่ไหนสักแห่งแถวลำตัวแล้วสังหารเขา         ตอนนี้มีแต่ความอกสั่นขวัญหาย        ทุกคนพากันวิ่งหนีไปหมดทิ้งร่างของคนตายให้นอนกองอยู่ที่พื้น       กษัตริย์ซิมบานำขบวนไปข้างหน้าและหัวหน้านักบวชรั้งท้ายตามไปกระโดดไปตลอดทางด้วยขาข้างเดียว ได้เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วซึ่งมันทำให้ข้าพเจ้าบังเกิดความสนุกอย่างชั่วร้าย        เราถอยกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้งเพราะว่าไม่มีอะไรจะให้ดูอีกแล้ว        อีกทั้งข้าพเจ้าเกิดความรู้สึกขึ้นมาว่าการปรากฏตัวของเราบนหลังคาเห็นความอัปยศของพวกเขาอาจไปก่อกวนโทษะของคนป่าเถื่อนพวกนี้           สักประมาณสิบนาทีต่อมาประตูของรั้วที่ล้อมบ้านพักถูกผลักออก         ชายสี่คนหามแคร่เข้ามาบนนั้นเป็นร่างของนักบวชที่ถูกสังหารด้วยลูกปืน     แล้ววางลงบนพื้นตรงหน้าประตู         จากนั้นตามมาด้วยกษัตริย์พร้อมทหารรักษาพระองค์       และตามหลังกษัตริย์เข้ามาเป็นผู้พยากรณ์ที่ประดับกายด้วยขนนกขาของเขาถูกพันเอาไว้      พยุงร่างเอาไว้ด้วยไหล่ของสองผู้ร่วมคณะ       ชายคนนี้ข้าพเจ้าเห็นตอนนี้เองว่าสวมหน้ากากแสนจะน่าเกลียด        ที่หน้ากากนี้มีงายื่นออกมาสองข้างเลียนแบบช้าง         อีกทั้งยังมีเครื่องประดับอย่างอื่นอีกมากมายเท่าที่พื้นที่จะอำนวยให้ กษัตริย์เรียกเราให้ออกมาจากบ้าน        ซึ่งไม่มีทางเลือกเราออกมา        มองเห็นเขาเพียงแวบเดียวข้าพเจ้าก็เห็นว่าชายคนนี้ประสาทเสียไปเพราะความหวาดกลัวหรือว่าโกรธแค้นหรืออาจเป็นทั้งสองอย่าง   "ดูผลงานของเจ้าซิ     ผู้วิเศษ !"     เขาพูดขึ้นด้วยเสียงอันน่าเกรงขาม       ชี้มือไปที่นักบวชที่ตายก่อน     จากนั้นจึงชี้ไปที่บาดแผลที่เท้าของผู้พยากรณ์ "นั่นไม่ใช่ผลงานของพวกเรา     กษัตริย์ซิมบา"     มารุตตอบ      "เป็นผลงานของพวกท่านเอง        ท่านขโมยอาวุธวิเศษของท่านผิวขาวแล้วทำให้มันโกรธ        มันจึงแก้แค้นเอากับพวกท่าน" "มันเป็นความจริง"     ซิมบาพูด     "เจ้าท่อนั้นสังหารชายคนที่ไปเอามาจากท่านคนหนึ่งและทำให้อีกคนบาดเจ็บ" (ตรงนี้ช่างโชคดีจริง ๆ)       "แต่เป็นเจ้าที่สั่งให้มันทำอย่างนั้นผู้วิเศษ      ตอนนี้  จงฟัง !    เมื่อวานนี้ฉันสัญญาความปลอดภัยของพวกท่าน      ว่าจะไม่มีหอกทิ่มแทงใส่หัวใจของท่านและไม่มีคมมีดเข้าใกล้คอหอยของท่าน       และดื่มน้ำแห่งสันติภาพกับพวกท่าน      แต่พวกท่านทำลายสัญญาเสียทำให้พวกเราได้รับอันตราย      ดังนั้นสัญญาจึงไม่ต้องยึดถืออีกต่อไป        เพราะว่ายังมีหนทางอีกมากมายที่จะทำให้คนตาย       จงฟังอีกครั้ง !     นี่เป็นคำประกาศิตของข้า         ด้วยเวทย์มนต์วิเศษของเจ้าพรากเอาชีวิตคนรับใช้ของเราไปคนหนึ่งและทำให้อีกคนได้รับบาดเจ็บทำลายนิ้วกลางขาข้างซ้ายของเขาไป        ถ้าภายในสามวันเจ้าไม่เอาชีวิตของคนที่เหมือนกับว่าตายแล้วกลับคืนมา       แล้วเอานิ้วเท้ากลับคืนมาให้คนที่ดูเหมือนว่าจะบาดเจ็บ       ซึ่งเจ้าสามารถทำได้เป็นอย่างดี     มิฉะนั้นเจ้าจงไปอยู่กับคนที่เจ้าสังหารในดินแดนแห่งความตาย       โดยวิธีใดข้าจะไม่บอกให้เจ้ารู้" ตอนนี้เมื่อข้าพเจ้าได้ยินถ้อยคำอันแสนประหลาดนี้ต้องสะอึกอยู่ในใจ       แต่คิดว่าแสดงท่าไม่เข้าใจคำพูดของเขาจะดีกว่า        ข้าพเจ้ารักษาสีหน้าไว้ไม่เปลี่ยนแปลงปล่อยให้มารุตเป็นคนตอบ         เรื่องนี้เขาเป็นไปตามที่เคยกล่าวเอาไว้แล้วตอบด้วยรอยยิ้มอย่างเบิกบานตามปกติของเขา "โอ  กษัตริย์"     มารุตพูด    "ใครจะทำให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้ ?       แม้แต่เทวรูป     ถึงอย่างไรก็ตามสำหรับโลกนี้ไม่มีหนทางเลย" "ถ้าอย่างนั้นผู้วิเศษของเทวรูป        ท่านรีบหาหนทางเสียดี ๆ       มิฉะนั้นฉันขอย้ำอีกครั้ง      ฉันจะส่งท่านไปอยู่ร่วมกับเขา"      กษัตริย์ตวาดพร้อมกับกรอกลูกตาไปมา "พี่ของฉันผู้วิเศษผู้ยิ่งใหญ่สัญญากับท่านไว้ว่าอย่างไรเมื่อวานนี้      โอ กษัตริย์    ถ้าท่านทำร้ายเรา ?"    มารุตถาม      "ไม่ใช่คำสาปแช่งอย่างร้ายแรงสามประการที่จะบังเกิดกับคนของท่านหรือ ?     รู้ไว้เสียแต่ตอนนี้เลยถ้าคนของเราถูกท่านสังหารอีกแม้แต่คนเดียว         สิ่งนี้จะบังเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว        ตัวฉันมารุตเป็นผู้วิเศษของเทวรูปเช่นเดียวกันได้พูดแล้ว" ตอนนี้ซิมบาดูเหมือนว่าเกือบจะบ้าอยู่แล้ว       บ้าคลั่งเสียจนข้าพเจ้าคิดว่าเรื่องทั้งหมดคงจบลงตอนนี้         เขากวัดแกว่งหอกเต้นไปรอบ ๆ ข้างหน้าเราจนกระทั่งโซ่เงินกระทบกับหน้าอกเขา         เขาแช่งด่าเทวรูปและผู้ที่นับถือผู้ซึ่งเขาประกาศว่านำความชั่วร้ายมาสู่ชาวแคนด้าห์ดำหลายชั่วอายุคนแล้ว          เขาอ้อนวอนจานาเทพของเขาให้แก้แค้นปีศาจร้ายตนนี้     "โดยการแทงเทวรูปด้วยงา     ใช้งวงฉีกกระชากให้ขาดเป็นชิ้น ๆ  แล้วกระทืบให้แหลกใต้ฝ่าเท้า"   ทั้งหมดนั้นผู้พยากรณ์ซึ่งบาดเจ็บร้องตามออกมาจากหน้ากากแสนน่าเกลียดของเขา พวกเรายืนนิ่งอยู่เบื้องหน้าเขา        ข้าพเจ้ายืนพิงตัวกับฝาบ้านด้วยท่าทางไม่ใส่ใจระคนกับความสนใจเล็กน้อย        อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าตั้งใจทำ       และมารุตยิ้มอย่างอ่อนหวานมองจ้องขึ้นไปบนท้องฟ้า       ขณะที่ข้าพเจ้าสงสัยว่าร่างกายส่วนไหนของข้าพเจ้าที่จะเป็นเป้าหมายของคมหอก       แทบจะทันทีซิมบายอมเลิกไป        หันไปที่คนของเขาออกคำสั่งให้ขุดหลุมตรงมุมรั้วเล็ก ๆ ของเราแล้วเอาคนตายวางลงไป   "ให้หัวของเขาโผล่ออกมาเพื่อว่าเขาจะได้หายใจ"     คำสั่งที่พวกเขาปฏิบัติตามโดยทันที จากนั้นเขาออกคำบัญชาว่าเราจะได้รับอาหารและดูแลอย่างดี         และกล่าวว่าถ้าคนตายยังไม่ฟื้นและแข็งแรงดีในเช้าของวันที่สามนับจากวันนี้        เราจะได้ยินเสียงของเขาอีก      เขาและคนของเขาพากันเดินออกไปนอกจากคนที่กำลังทำหน้าที่ฝังร่างของคนตาย ไม่นานนักงานนี้ก็เสร็จลง        พวกเขาฝังร่างของคนตายลงไปจนถึงคอหันใบหน้ามองตรงไปที่บ้าน      เป็นภาพที่ไม่น่าดูอย่างที่สุด         ในไม่ช้าเรื่องนี้ก็ได้รับการแก้ไขโดยคนฝังศพคนหนึ่งนำหม้อดินขนาดใหญ่มาใบหนึ่งและหม้อเล็ก ๆ อีกหลายใบบรรจุน้ำและอาหาร       พวกหลังนี้เขาวางไว้รอบ ๆ หัวคนตาย        ข้าพเจ้าคาดว่าเพื่อเป็นอาหารของคนตาย       จากนั้นใช้หม้อใบใหญ่คว่ำลงไปครอบทั้งหมดเอาไว้     "เพื่อป้องกันไม่ให้แสงแดดรบกวนพี่น้องของเราที่กำลังหลับอยู่"    อย่างที่ข้าพเจ้าได้ยินคนหนึ่งพูดกับคนอื่น ๆ หม้อใบนี้ดูไร้เดียงสาพอประมาณเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นลง        เหมือนกับที่ชาวสวนในประเทศอังกฤษยัดต้นโกฎน้ำเต้าลงไปไม่มากไปกว่านั้น         และเรื่องนี้โดยอาศัยจินตนาการข้าพเจ้าชอบให้สิ่งที่อยู่ใต้นั้นมีแต่ความว่างเปล่า         ตัวอย่างเช่นข้าพเจ้าลืมบอกไปว่าหัวของชาวแคนด้าห์ขาวที่เสียชีวิตไปในการต่อสู้ถูกนำมาเสียบไว้บนเสาหน้าบ้านของซิมบา        พวกมันพิจารณาอย่างไรก็ไม่น่าดู        แต่ในใจของข้าพเจ้ามันก็ยังไม่น่าดูเท่ากับหม้อใบนั้น จากคุณ : Sv - [ 11 ต.ค. 45 10:20:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แต่ในความเป็นจริงแล้วการระมัดระวังอันตรายจากแสงแดดให้แก่นักบวชที่ล่วงลับไปแล้วเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น       โดยความบังเอิญอย่างประหลาดดวงอาทิตย์หยุดส่องแสงตั้งแต่ตอนนั้นมา        เกือบจะโดยทันทีกลุ่มเมฆรวมดัวกันบดบังท้องฟ้าเอาไว้และอากาศเริ่มเย็นลงเป็นอย่างมากโดยที่ไม่มีการเตือนล่วงหน้า         มารุตแจ้งแก่ข้าพเจ้าว่าในช่วงเวลานี้ของปีเป็นที่รู้กันว่าเป็นเวลาก่อนถึงฤดูเก็บเกี่ยวของดินแดนแถบนี้         เป็นที่ปรากฏชัดว่าพวกชาวแคนด้าห์ดำก็คิดอย่างนั้นเช่นเดียวกัน        เพราะจากที่นั่งของเราบนหลังคาที่ซึ่งเราถอยหนีไปให้ไกลจากหม้อใบนั้นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้         เราเห็นพวกเขารวมตัวกันอยู่ที่ลานชุมนุมมองจ้องขึ้นไปบนท้องฟ้าพูดจากันไปมา กลางวันผ่านไปไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นอีกนอกจากอาหารที่นำมาให้เราซึ่งเราไม่มีความอยากอาหารเลยสักนิด       ราตรีกาลมาถึงก่อนเวลาปกติเนื่องจากหมู่เมฆ       แล้วเรานอนหลับหรือน่าจะเคลิ้มไปเป็นระยะ       ครั้งหนึ่งข้าพเจ้าคิดว่าได้ยินเสียงใครบางคนดิ้นรนในกระท่อมข้างหลังเรา      แต่เมื่อมีแต่ความเงียบตามมาข้าพเจ้าจึงไม่สนใจอีก        ในที่สุดแสงสว่างโผล่ออกมาอย่างช้า ๆ เพราะตอนนี้กลุ่มเมฆรวมตัวกันหนาแน่นกว่าเมื่อก่อน         ตัวสั่นสะท้านด้วยความหนาว มารุตกับข้าพเจ้าไปเยี่ยมคนขี่อูฐผู้ที่ไม่ได้รับอนุญาตให้มายังบ้านของเรา         เมื่อเข้าไปในกระท่อมของเขาเราเห็นด้วยความตกใจว่าพวกเขาเหลือกันแค่สองคนนั่งตัวแข็งราวกับหินอยู่บนพื้น         เราถามเขาว่าคนที่สามหายไปไหน         พวกเขาตอบว่าไม่รู้        พวกเขาบอกว่าตอนเที่ยงคืนมีคนเล็ดลอดเข้ามาจับเขามัดแล้วอุดปากเอาไว้จากนั้นลากตัวเขาออกไป           เมื่อไม่มีอะไรจะพูดหรือว่าทำได้อีกแล้วเรากลับมากินอาหารเช้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นอีกในวันนั้นนอกจากพวกนักบวชบางคนมายกหม้อดินขึ้นตรวจดูพรรคพวกที่จากไป ซึ่งตอนนี้เริ่มจะเป็นภาพที่ไม่น่าดู       เอาถาดอาหารเก่าออกไปจัดการให้เขาใหม่แล้วจากไป         ขณะเดียวกันหมู่เมฆหนาขึ้นและหนาขึ้นเรื่อย ๆ อากาศหนาวเย็นจัดมากยิ่งขึ้นจนกระทั่งเราเหมือนกับอยู่ที่ไหนสักแห่งทางภาคเหนือ       ข้าพเจ้าอาจจะพูดได้ว่าหิมะเตรียมที่จะร่วงลงมา       จากที่เกาะของเราบนยอดหลังคาข้าพเจ้าสังเกตเห็นประชาชนชาวเมืองซิมบาถกเถียงกันถึงสภาพดินฟ้าอากาศอย่างร้อนรนมากขึ้นทุกที        ส่วนพวกที่ออกไปทำงานในท้องทุ่งต่างเอาเสื่อขึ้นมาคลุมไหล่ อีกครั้งยามราตรีก็มาถึง       และคืนนั้นแม้ว่าอากาศจะหนาวเย็นเราใช้ผ้าห่มพันตัวอยู่บนหลังคาของบ้าน       เรารู้สึกว่าผู้ที่จะมาคร่าเอาตัวเราจะขึ้นมาไม่ง่ายนักเราอาจพอต่อสู้ได้บ้างบนหัวบันได       หรือถ้ามันเลวร้ายจนถึงที่สุดเราอาจจะพุ่งหลาวลงไปจากราวกั้นให้คอหักตาย        เราผลัดกันอยู่ยามเฝ้าระวัง      ในระหว่างช่วงยามของข้าพเจ้าประมาณเที่ยงคืนข้าพเจ้าได้ยินเสียงดังขึ้นที่กระท่อมข้างหลังเรา        เสียงต่อสู้และเสียงร้องอึกอักซึ่งทำให้เลือดในกายของข้าพเจ้าเย็นเฉียบ          ประมาณหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นมีกองไฟก่อขึ้นตรงกลางของลานชุมนุมตรงที่แกะถูกบูชายัญ         และจากแสงวอบแวบของเปลวไฟข้าพเจ้าเห็นคนเคลื่อนไหวไปมา        แต่ว่าพวกเขาทำอะไรกันข้าพเจ้ามองไม่เห็นซึ่งบางทีน่าจะดีแล้วที่ไม่เห็น เช้าวันต่อมาคนขี่อูฐเหลืออยู่เพียงคนเดียว        คนเดียวที่เหลืออยู่นี้เกือบจะบ้าคลั่งด้วยความกลัว        และไม่สามารถจะบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเขา ชายผู้น่าสงสารอ้อนวอนเราให้พาเขาไปที่บ้านของเราด้วย       เพราะว่าเขากลัวที่จะอยู่ตามลำพังกับ "พวกปีศาจดำ"        เราพยายามที่จะทำอย่างนั้นแต่ยามพร้อมอาวุธปรากฏตัวออกมาอย่างลึกลับแล้วผลักเขากลับไปยังกระท่อมของเขา วันนี้เป็นเช่นเดียวกับวันก่อน        มาตรวจคนตายแล้วนำอาหารใหม่มาให้เขา       อากาศเย็นเหมือนเดิม      ท้องฟ้ามีแต่เมฆ         มีการปรึกษาหารือกันอย่างร้อนรนเหมือนเช่นเคย เป็นครั้งที่สามความมืดเข้าปกคลุมเราในสถานที่อันน่าขนพองสยองเกล้านั้น        อีกครั้งหนึ่งเราอพยพขึ้นไปอยู่บนหลังคา        แต่คืนนี้ไม่มีใครหลับเลย        เราหนาวเย็นมากเหลือเกินปวดเมื่อยร่างกายอย่างหนักจิตใจมีแต่ความหวาดหวั่น          ธรรมชาติรอบกายเหมือนใกล้จะเกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่         ท้องฟ้าดิ่งจมลงมาสู่ผืนโลก         ดวงจันทร์ถูกบดบังไปแต่มีแสงสลัวเลือนลางปรากฏอยู่ที่เสี้ยวหนึ่งของขอบฟ้าในตอนนี้          ไม่มีกระแสลมแต่มีเสียงคร่ำครวญมาให้ได้ยิน         มันราวกับว่าวาระสุดท้ายของโลกใกล้เข้ามาแล้ว       ข้าพเจ้ารำพึงว่าบางทีมันน่าจะเป็นเรื่องห่างไกลจากความกังวลของเรา ไม่เคยมาก่อนเลยที่จิตใจของข้าพเจ้าจะหวาดหวั่นเหมือนอย่างเช่นคืนอันน่ากลัวที่ทำอะไรไม่ได้นั้น         แม้ว่าข้าพเจ้ารู้ว่าจะถูกนำตัวไปประหารในตอนเช้า         ข้าพเจ้าคิดว่าเมื่อเปรียบเทียบกันแล้วข้าพเจ้าน่าจะเบิกบานใจ          แต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดของเรื่องนี้คือว่าข้าพเจ้าไม่รู้อะไรเลย         ข้าพเจ้าเหมือนกับคนที่ถูกบังคับให้เดินไปในความมืดมิดยังขอบหน้าผา       เดาไม่ออกว่าเมื่อใดการเดินทางของข้าพเจ้าจะไปจบลงยังความว่างเปล่า       แต่ต้องทนรับความเจ็บปวดก่อนตายทุกย่างก้าว ประมาณเที่ยงคืนอีกครั้งหนึ่งเราได้ยินเสียงดิ้นรนและเสียงร้องอู้อี้ในกระท่อมข้างหลังเรา "เขาจากไปแล้ว"        ข้าพเจ้ากระซิบกับมารุต       ป้ายเหงื่อเย็นเฉียบออกจากหน้าผาก "ใช่แล้ว"     มารุตตอบกลับมา       "และในไม่ช้าเราก็จะตามเขาไปด้วย   มะคูมะซาน" ข้าพเจ้าอยากจะเห็นหน้าเขาเพื่อดูว่าเขายังยิ้มอยู่หรือไม่เมื่อเขากล่าวคำพูดนั้นออกมา สักชั่วโมงเห็นจะได้แสงไฟเหมือนเช่นเคยปรากฏขึ้นที่ลานชุมนุม       ล้อมรอบไปด้วยร่างโผไปมาอย่างเลือนรางเหมือนอย่างเดิม       ภาพของพวกเขาดึงดูดใจข้าพเจ้าแม้ว่าจะไม่อยากดู    กลัวสิ่งที่จะมองเห็น      โชคดีที่เราอยู่ไกลเกินกว่าที่จะมองเห็นอะไรในคืนนั้น ขณะที่พิธีกรรมอันชั่วร้ายกำลังดำเนินไปเรื่อย ๆ จุดสำคัญก็มาถึง     นั่นคือสภาพดินฟ้าอากาศมาถึงจุดสูงสุด         โดยทันทีลมพายุร้ายพัดกระหน่ำขึ้น       พายุจากสายลมเย็นเหมือนอย่างเช่นบางครั้งในภาคใต้ของอาฟริกามันเกิดขึ้นก่อนพายุฝนฟ้าคะนอง       มันพัดกระหน่ำอยู่นานกว่าครึ่งชั่วโมงจากนั้นจึงสงบลง        ตอนนี้มีสายฟ้าแลบแปลบปลาบไปทั่วท้องฟ้า       จากแสงของสายฟ้าเราได้เห็นว่าชาวเมืองซิมบาทั้งหมดดูเหมือนว่าจะมารวมกันอยู่ที่ลานชุมนุม         อย่างน้อยก็มีหลายพันคนของพวกเขาพูดจากันออกท่าออกทางชึ้มือขึ้นสู่ท้องฟ้า ไม่กี่นาทีต่อมาบังเกิดเสียงฟ้าร้องเปรี้ยงปร้างอย่างรุนแรง       ซึ่งไม่สามารถจำแนกได้ว่ามันดังมาจากที่ไหนบ้าง       เพราะว่ามันดังก้องสะท้อนมาจากทุกทิศทุกทาง           ในทันใดมีของแข็งบางอย่างกระทบหลังคาข้างตัวข้าพเจ้าแล้วกระดอนไป         ตามกันมาอีกในขณะต่อมามันกระแทกใส่หัวไหล่ของข้าพเจ้าเกือบจะทำให้ข้าพเจ้าล้มฟุบลง      แม้ว่าข้าพเจ้าจะมีเครื่องป้องกันอย่างดีจากผ้าห่มหนัง "ลงบันไดไป !"     ข้าพเจ้าร้องขึ้น     "พวกมันเอาก้อนหินขว้างเรา"   แล้วรีบทำตามที่พูดนั้น แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 45 22:02:23 จากคุณ : Sv - [ 11 ต.ค. 45 10:21:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สิบวินาทีต่อมาเราเข้ามาอยู่ในห้อง        ไปหมอบอยู่ตรงมุมห้องไกลออกไป        เพราะว่าก้อนหินหรืออะไรก็แล้วแต่ดูเหมือนว่ามันจะตามเรามา         ข้าพเจ้าจุดไม้ขีดขึ้นซึ่งโชคดีที่ยังมีอยู่บ้างพร้อมกับกล้องยาสูบและใบยาสูบอย่างดีอยู่เต็มกระเป๋า---เครื่องหย่อนใจเพียงอย่างเดียวของข้าพเจ้าในวันเวลานั้น---และเมื่อมันติดไฟขึ้นสิ่งแรกที่เห็นคือเลือดไหลเป็นทางลงมาจากใบหน้าของมารุต       และสิ่งที่สองคือก้อนหินพวกนี้เป็นก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่          บางก้อนของพวกมันมีน้ำหนักหลายออนซ์พากันกระโดดไปตามพื้นเหมือนกับสิ่งมีชีวิต "พายุลูกเห็บ!"    มารุตพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอันคุ้นเคย "พายุนรกนะซิ"     ข้าพเจ้าตอบ     "ใครเตยเห็นลูกเห็บแบบนั้นมาก่อนบ้าง ?" จากนั้นไม้ขีดมอดดับไปแล้วการสนทนาก็ยุติลงด้วยเหตุผลที่ว่าเราไม่สามารถได้ยินเสียงพูดจากอีกฝ่ายได้       ลูกเห็บตกกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด        เสียงคำรามสั่นสะเทือนของมันเป็นหนึ่งในเสียงที่น่ากลัวที่สุดที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินมา         และนอกจากเสียงนั้นข้าพเจ้าคิดว่าได้ยินเสียงอย่างอื่นอีก       มันยังน่ากลัวยิ่งกว่าเสียงนี้อีก       เสียงครวญครางจากคนนับร้อยด้วยความเจ็บปวด          หลังจากนาทีแรกผ่านไปข้าพเจ้าเริ่มกลัวว่าหลังคาจะพังลงมา      หรือไม่ก็กำแพงทะลายลงจากการระดมยิงอย่างไม่หยุดหย่อนด้วยลูกปืนจากสวรรค์       แต่ปูนก็แข็งแรงดีและบ้านก็สร้างอย่างดีมาก ดังนั้นบ้านจึงยืนหยัดท่ามกลางพายุร้าย        ซึ่งถ้าเป็นพวกที่มุงหลังคาด้วยสังกะสีข้าพเจ้าแน่ใจว่ามันไม่สามารถทนอยู่ได้         เพราะก้อนน้ำแข็งต้องทำลายพวกมันแล้วเจาะทะลุพวกมันเหมือนกับแผ่นกระดาษ         ที่จริงข้าพเจ้าเคยเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นแบบนี้ในพายุลูกเห็บครั้งเลวร้ายที่นาตาลซึ่งมันฆ่าม้าที่ดีที่สุดของข้าพเจ้าไป       แม้ว่าลูกเห็บในคราวนั้นจะเหมือนกับเกล็ดหิมะเมื่อเทียบกับครั้งนี้ ข้าพเจ้าคาดว่าปรากฏการณ์ธรรมชาตินี้เกิดติดต่อกันประมาณยี่สิบนาทีไม่มากไปกว่านั้น       ในช่วงสิบนาทีเป็นช่วงที่เลวร้ายที่สุด        จากนั้นทีละน้อยมันสงบลง        ท้องฟ้าแจ่มใสดวงจันทร์ทอแสงงดงาม        เราไต่ขึ้นไปบนหลังคาอีกครั้งและมองเห็นมันจมอยู่ใต้ก้อนน้ำแข็งขรุขระหนาหลายนิ้ว        ขณะที่ลานชุมนุมและพื้นที่โดยรอบที่ปรากฏอยู่ในแสงกระจ่างของดวงจันทร์ถูกฝังอยู่ในม่านของหิมะ อย่างรวดเร็วเมื่ออุณหภูมิปกติของดินแดนอบอุ่นกลับคืนมา        หิมะพวกนี้หรือน่าจะเป็นลูกเห็บเริ่มละลายทำให้น้ำท่วมไปทั่ว          มันหลั่งไหลมาจากทุกแห่งแล้วพากันพุ่งทะยานออกไปด้วยเสียงดังคลัก ๆ       อีกทั้งเรายังได้ยินเสียงอย่างอื่นด้วย        อย่างเช่นเสียงย่ำจากกีบเท้าม้าจำนวนมากมายซึ่งหลุดออกมาจากคอกที่พังทลายทางด้านเหนือของลานชุมนุม         ที่นั่นพวกมันจำนวนมากถูกฆ่าตายไปจากหลังคาที่พังลงมาหรือไม่ก็เตะกันเองจนตายไป        และเสียงร้องครวญครางอย่างป่าเถื่อนที่ดังขึ้นมาจากทุก ๆ ส่วนของเมืองใหญ่       ที่ซึ่งบ้านเรือนจำนวนมากที่สร้างไม่แข็งแรงพังลงมา         มากไปกว่านั้นนอนระเกะระกะไปทั่วลานชุมนุมเราเห็นร่างสีดำเป็นจำนวนมากที่เรารู้ว่าเป็นร่างของผู้ชาย  ผู้หญิงและเด็ก       ผู้ถูกอาวุธอันแหลมคมจากสวรรค์ยิงเข้าใส่ก่อนที่จะทันได้หลบหนีสังหารไปหรือได้รับบาดเจ็บใกล้จะตาย         คงจะจำกันได้ว่าบางทีไม่น้อยกว่าสองพันคนที่รวมตัวกันอยู่ในลานชุมนุมแห่งนี้        ร่วมทำพิธีบูชายัญสยองขวัญตอนเที่ยงคืนและถกเถียงกันถึงสภาพอากาศอันวิปริตเมื่อพายุร้ายโหมกระหน่ำโดยทันทีเหมือนกับเกิดหิมะถล่ม   "เทวรูปเล็กก็จริง      แต่มีอานุภาพยิ่งใหญ่นัก      จงดูคำสาปแรก !"    มารุตพูดขึ้นอย่างขึงขัง ข้าพเจ้ามองเขา       แต่เมื่อเขาเลือกที่จะเชื่อว่าพายุลูกเห็บอันแสนจะวิปริตนี้เป็นการบันดาลจากสวรรค์      ข้าพเจ้าไม่คิดว่าจะได้ประโยชน์อะไรที่จะมาถกเถียงเรื่องนี้กับเขา      ข้าพเจ้าเพียงแต่สงสัยว่าถ้าเขาเชื่อเรื่องนี้จริง ๆ     จากนั้นข้าพเจ้าจำได้ถึงเรื่องที่เล่าต่อกันมาถึงโรคระบาดร้ายแรงที่เกิดขึ้นกับชาวอียิปต์โบราณในสมัยที่เขามีแต่ความหยิ่งทนงเพราะว่าพวกเขาไม่ยินยอม  "ให้คนหนีไป"      ถ้าอย่างนั้นพวกแคนด้าห์ดำเลวทรามพวกนี้ต้องประสบภัยร้ายแรงกว่าที่พวกอียิปต์ได้รับมาอย่างแน่นอน       โดยที่พวกมันไม่ยอมให้เราหนีไปด้วย       มันจึงไม่ประหลาดอะไรที่มารุตจะเป็นเหยื่อของเรื่องเพ้อฝันนี้ จนกระทั่งเช้าวันต่อมาเราจึงเข้าใจถึงความหายนะอย่างร้ายแรงทั้งหมดที่บังเกิดขึ้นกับชาวแคนด้าห์ดำ        ข้าพเจ้าคิดว่าข้าพเจ้าได้เคยกล่าวไว้แล้วว่าปีนี้พืชผลของพวกเขาอุดมสมบูรณ์มากและเพิ่งจะถึงฤดูเก็บเกี่ยว        จากหลังคาของเราเมื่อวันก่อนหน้านี้เราเห็นพื้นที่เพาะปลูกอันกว้างใหญ่ทอดตัวยาวไปจนถึงแนวป่า       เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นทอแสงในเช้าวันนี้พืชผลอันอุดมสมบูรณ์หายไปแล้ว      และบนพื้นปกคลุมไปด้วยพรมสีเขียวของซากพืช        อีกทั้งผืนป่าเองก็ปรากฏโดยทันทีว่าได้รับผลกระทบจากฤดูหนาวทางภาคเหนือ        ไม่มีใบไม้สักใบเดียวเหลือติดต้นมีแต่ลำต้นเปลือยเปล่าชี้ขึ้นสู่สวรรค์ ใครที่ไม่ได้มาเห็นด้วยสายตาของตัวเองคงจะจินตนาการไม่ออกถึงการทำลายอย่างร้ายแรงบ้าคลั่งของพายุนี้        เพื่อเป็นตัวอย่าง       หัวของนักบวชที่ถูกฝังร่างเอาไว้ตรงลานเพื่อรอการชุบชีวิตใหม่จากเวทย์มนต์วิเศษของเรา      และขอเตือนว่ามีหม้อดินแข็งแรงคลุมเอาไว้        ตอนนี้มันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและหัวที่อยู่ข้างใต้ไม่เป็นอะไรอีกเลยนอกจากเศษของกระดูกซึ่งสุดความสามารถของผู้วิเศษไม่ว่าจะยิ่งใหญ่แค่ไหนที่จะสร้างมันขึ้นมาให้เป็นหัวของมนุษย์ได้ใหม่ หายนะอย่างแท้จริงก้าวย่างมาทำความว่างเปล่าให้แผ่นดิน                                   จบบทที่ ๑๒ แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 45 22:06:12 จากคุณ : Sv - [ 11 ต.ค. 45 10:23:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอย น่ากัว....!!! จากคุณ : GTW - [ 11 ต.ค. 45 13:03:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1646877/W1646877.html               บทที่ ๒  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1630488/W1630488.html     บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1662069/W1662069.html   บทที่ ๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1676212/W1676212.html   บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1689904/W1689904.html บทที่ ๖   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1704476/W1704476.html บทที่ ๗  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1718639/W1718639.html บทที่ ๘  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1732730/W1732730.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1751384/W1751384.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1778827/W1778827.html#9 บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1803613/W1803613.html จากคุณ : s_purple - [ 11 ต.ค. 45 20:54:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากให้เป็น แค่ฝันร้าย  อ่ะ   จากคุณ : bee007 - [ 12 ต.ค. 45 11:05:41 ]