ความคิดเห็นที่ 1 เจนนี่ถามผมว่าเธอจะได้พบพ่อไหม.. ผมบอกพ่อไปแล้วว่าผมจะไม่ไปพบเขาอีก จะดีที่สุดถ้าเราสองคนจะไม่ได้เจอกันอีกเลย นั่นเป็นสิ่งที่ผมพูด แต่คำขอร้องจากน้องสาวทำให้ผมไม่สามารถปฏิเสธได้ ในฐานะที่เป็นพี่ชาย ผมจะทำให้เธอผิดหวังได้อย่างไร? ผมคิดไว้ว่าจะไปแถวทะเลตะวันออก คิดแม้กระทั่งว่าจะพาคุณไปด้วย แต่พอถึงเวลาจริงๆแล้ว ผมไม่อาจทำได้ ผมบอกให้ลีโอไปรับพ่อของผมด้วยเหตุผลที่ฟังดูค่อนข้างจะงี่เง่า แต่แค่คิดว่าผมจะต้องอยู่ในรถกับพ่อของผมตลอดทางกลับบ้าน.. มันเป็นความรู้สึกที่ไม่มั่นคงเอาเสียเลย เวลา 5 โมงเย็น 45 นาที ผมรอคุณกับเจนนี่อยู่หน้าแซฟไฟร์วิลล่า เดินไปๆมาๆ วันนี้ควรจะเป็นวันที่อากาศอบอุ่น ดวงอาทิตย์ยังคงส่องสว่าง แต่ยิ่งรอนานเท่าไร ผมก็ยิ่งรู้สึกเย็นขึ้น และยิ่งรู้สึกว่าผมไม่พร้อมที่จะพบพ่อของผมอีกครั้ง "คุณดองฮ็อกคะ!" เสียงเรียกของคุณปลุกผมจากภวังค์ คุณกำลังเดินขึ้นมาจากถนนพร้อมกับเจนนี่ วันนี้เจนนี่ดูดีมากเป็นพิเศษและแต่งตัวได้น่ารัก เธอใส่เสื้อสีขาวที่เข้ากับกระโปรงยาวตรง ในมือเธอกำลังถือช่อดอกไม้ ผมเคยถามเจนนี่แล้วว่าเธอต้องการเสื้อผ้าชุดใหม่ไหม และเธอตอบผมว่า "พี่จินยองหาเสื้อผ้ามาให้ฉันแล้วล่ะ" ดูเหมือนว่าคุณได้ตั้งใจมากทีเดียว ขอบคุณนะจินยอง ที่ช่วยดูผลน้องสาวผมเป็นอย่างดี คุณถามผมด้วยรอยยิ้มสดใส "พร้อมหรือยังคะ ดองฮ็อก?" ผมตอบว่าครับ ทั้งที่จริงแล้วผมควรจะตอบว่า ไม่ มากกว่า ผมคิดหาข้ออ้างหลายอย่างเพื่อจะที่ไม่ไปแต่ตอนนี้ก็สายไปแล้ว ผมกำลังมองตรงไปยังปลายกระบอกปืน รอว่าจะถูกยิงตอนไหนเท่านั้น คุณเดินนำหน้าไป.. ปล่อยให้ผมเดินกับน้องสาว ผมยื่นมือออกไป.. เจนนี่มองผมด้วยสายตาที่ไม่มั่นใจนัก แต่ในที่สุดก็ให้พี่ชาย.. ผู้ซึ่งเป็นคนแปลกหน้า ได้กุมมือเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้จับมือน้องสาว ตอนยังเด็กผมเคยคิดถึงเรื่องนี้บ้าง พี่ชายพาน้องสาวตัวเล็กๆไปโรงเรียน จับมือกันข้ามถนน.. เราดูจะขาดเสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ ทะเลาะกัน วิ่งไล่จับกัน อย่างนั้นไม่ใช่หรือ? เวลาเหล่านั้นมันหายไปไหนนะ? อะไรที่เชื่อมโยงเราเข้าด้วยกันนอกจากนามสกุลของเราที่เหมือนกันและพ่อแม่สายเลือดเดียวกัน? ผมไม่มีคำตอบ... จากคุณ : เจนนี่ - [ 12 ต.ค. 45 17:09:44 A:203.151.87.54 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 คุณเปิดประตูให้เราเข้าไปในไดมอนด์วิลล่า เจนนี่คงจะตื่นเต้นทีเดียวที่จะได้พบพ่อ.. ผมไม่อาจทำใจได้เลย ยิ่งเข้าใกล้ช่วงเวลาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อไหร่ ใจผมก็ยิ่งจะหนักอึ้งเท่านั้น และร่างกายผมก็จำต้องลากเท้าผมตามไปด้วย.. ฮันเทจุนอยู่ที่นั่นกับพ่อ ห้องเดียวกับที่เราประกาศสงครามกัน ผมไม่ต้องการสิ่งที่จะมาย้ำเตือนว่าตอนนี้เรากำลังอยู่ในสงคราม แต่ทำไมชีวิตคนเราถึงแปลกประหลาดอย่างนี้นะ? ฮันเทจุนได้ดูแลคุณและเจนนี่ ทั้งที่มันควรเป็นหน้าที่ของผมมากกว่า โชคชะตาอะไรกันนะที่ทำให้ผมต้องมาเชื่อมโยงกับเขาด้วย? พ่อของเรายืนขึ้นเมื่อเราเดินเข้าห้องไป ผมก้มหัวลงต่ำ.. ผมไม่อาจมองหน้าเขาได้.. ผมรู้สึกว่าคุณเดินผ่านผมไป ผมเกือบจะขอให้คุณอยู่ด้วย แต่ผมก็ไม่กล้าพอ... และแล้วทุกคนก็ออกจากห้องไป.. ประตูปิด ปล่อยให้เราสามคนอยู่ในห้องตามลำพัง ในฐานะพี่ชาย ผมพูดกับน้องสาว 'ไปหาพ่อสิ' มันคือช่วงเวลาแห่งความจริง.. เขาคือพ่อแท้ๆของเรา ผมได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น เจนนี่ก้าวไปข้างหน้า แล้วหยุด "เป็นอย่างไรบ้างคะคุณพ่อ" เธอค่อยๆโน้มตัวลง ทักทายพ่อตามธรรมเนียมเกาหลีโบราณ ใบหน้าของเธอ มือ และผม ต่างสัมผัสกับพื้นด้วยความเคารพอย่างสูงสุด เธอร้องไห้จนไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ พ่อก้าวไปหาเธอ ลูกขึ้นเถอะลูก.. เขาพูด ผมเกลียดฉากร้องไห้ เสียงเหล่านั้น อารมณ์เหล่านั้น มันมากเกินกว่าที่ผมจะรับได้... ร่างกายผมอยู่ที่นั่น แต่วิญญานกลับล่องลอยอยู่บนตัวผม ลอยอยู่บนเพดานกำแพงห้องนี้ มองไปยังครอบครัวที่ได้กับมาพบเจอกันอีกครั้ง ไม่แน่ใจว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น นั่นคือชินดองฮ็อกหรือชินดองฮีที่กำลังพูดกับพ่อ... พ่อกำลังพูดกับผมหรือน้องสาว.. "ลูกต้องยกโทษให้พ่อนะ ยกโทษให้พ่อด้วย..." ..พ่อคะ.. "พ่อไม่น่าทำกับลูกทั้งสองคนแบบนี้เลย.." ..ไม่เป็นไรค่ะพ่อ ขอบคุณที่มาพบพวกเรา.. "ขอบคุณที่ให้พ่อมาพบลูกอีก ลูกต้องยกโทษให้พ่อ ยกโทษให้พ่อที่ไร้ค่าอย่างพ่อด้วย.." ..หนูคิดถึงพ่อค่ะ หนูคิดถึงพ่อจริงๆ ขอบคุณพ่อที่มาพบพวกเรา... "พ่อผิดเอง... เป็นความผิดของพ่อทั้งหมด" ..ไม่ค่ะ ไม่เลย... จากคุณ : เจนนี่ - [ 12 ต.ค. 45 17:11:52 A:203.151.87.54 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทำไมชีวิตจะต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ? ความผิดของใครกันแน่? ถ้ามันไม่ใช่ความผิดของใครเลยแต่เป็นเรื่องของโชคชะตา แล้วทำไม จะต้องมีอะไรให้ยกโทษกันด้วยหรือ? บางครั้งผมรู้สึกว่าผมเป็นผู้ที่ไม่มีใครสามารถเอาชนะได้อย่างเช่นแซมซั่น ผมทำอะไรไม่เคยผิดพลาด แต่ทำไมมันถึงช่างเป็นเรื่องยากเหลือเกินที่จะยกโทษและลืมมันไป?... อากาศดูจะเบาบางลงอย่างรวดเร็ว ผมต้องการอากาศบริสุทธิ์เป็นที่สุด และความสงบทางจิตใจด้วย.. ผมไม่สามารถอยู่ในห้องนี้ได้อีกต่อไป ผมไม่ควรมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ.. ฮันเทจุนกับคุณอยู่ตรงทางเดิน แต่ผมเดินผ่านคุณทั้งสองไป ผมรีบเดินออกไปข้างนอกวิลล่าโดยไม่มองใคร ในที่สุดก็พบรั้วให้ผมได้พิงตัวพักผ่อน แล้วผมก็รู้สึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นของคุณทางด้านหลัง.. ดองฮ็อก ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น ผมได้ยินเสียงคุณกระซิบ ทุกอย่างจะดีขึ้นจริงหรือ? มันเป็นอย่างนี้มานานแล้ว.. ทุกครั้งที่ผมคิดว่าผมลืมไปหมดแล้ว จะต้องมีใครสักคนหรืออะไรซักอย่างขุดคุ้ยมันขึ้นมาอีกครั้ง ความทรงจำต่างๆจะตามมาหลอกหลอนผมอีก แผลเก่าถูกเปิดขึ้นอีกครั้งแล้วความเจ็บปวดก็ยิ่งจะหยั่งลึกมากขึ้น หลายปีที่ผ่านไป รอยแผลเป็นกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของผม ทำไมผมถึงลืมไม่ได้นะ? มันเหมือนกับกำลังต่อสู้อยู่ในสงครามและผมก็ถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่าเป็นผู้แพ้ แก้ปัญหาอยู่กับปริศนาที่ไม่มีคำตอบ พยายามหลบหนีจากสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ นี่แหละคือความเป็นชินดองฮ็อก เมื่อเขาไม่ได้เป็นนักล่า.. คุณจะเข้าใจไหม จินยอง ถึงแม้ผมจะสามารถบอกคุณได้? บางทีมันอาจไม่สำคัญเท่ากับที่คุณยินยอมพร้อมใจจะอยู่กับผม เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว อย่าจากผมไปเพราะมันช่างดีเหลือเกินที่ถูกโอบกอดไว้โดยไม่มีอะไรมารบกวนในที่สุด.. จากคุณ : เจนนี่ - [ 12 ต.ค. 45 17:12:52 A:203.151.87.54 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ก็ขอให้ทุกอย่างดีขึ้น จริง ๆนะคะ จากคุณ : bee007 - [ 12 ต.ค. 45 18:46:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ,มันเป็นเรื่องโชคชะตา ไม่ใช่ความผิดของใคร ขอบคุณ คุณเจนนี่ ที่ยังมีต่อนะครับ แม้ว่าตอนที่แล้วถึงไม่ต่อ เรื่องก็จบลงในตัวเองได้สวยงามในระดับหนึ่ง และตอนที่ 2 นี่ยิ่งตอกย้ำ คำว่า "โชคชะตา" ลงไปอีก ตอกลงไปในหัวใจส่วนที่ละเอียดอ่อนไหวที่สุด เอ้อ............. ^_^......... จากคุณ : GTW - [ 12 ต.ค. 45 21:28:03 A:202.133.188.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณคุณ bee07 และคุณ GTW สำหรับการติดตามค่ะ ตอนนี้ก็เป็นอีกตอนที่เรารู้สึกสงสารดองฮ็อกมากๆๆ ดองฮ็อกเป็นตัวละครที่น่าสนใจนะคะ นอกจากรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูหล่อเหลา สวมแว่น มาดเท่แบบนักธุรกิจ แต่ลึกๆในใจของเขาเต็มไปด้วยความสับสน เป็นหนุ่มที่โดดเดี่ยวคนหนึ่งเลยล่ะค่ะ เราอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอยากเป็นจินยองจริงๆเลย อยากเข้าไปปลอบใจน่ะค่ะ อิอิ มีความเห็นยังไงยังคง comment มาได้เรื่อยๆนะคะ จากคุณ : เจนนี่ - [ 14 ต.ค. 45 04:07:15 A:203.151.87.114 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 แปลดีค่ะ แต่อยากรู้จังว่าเกิดอะไรขึ้นหนอ พ่อกับลูกถึงไม่ได้พบกันจนป่านนี้ .. จากคุณ : scottie - [ 14 ต.ค. 45 08:19:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาลงชื่ออ่านตอนเก่าๆ ค่ะ จากคุณ : พี่หนูมอฯ (แอน) - [ 15 พ.ย. 45 01:47:41 ]