ความคิดเห็นที่ 1 ผมยังคงดื่มดำกับอารมณ์ในช่วงเวลาอันแสนวิเศษในสระว่ายน้ำตอนที่ผมต้องกลับไปแซฟไฟร์วิลล่าเพื่อเริ่มงานยามบ่าย มีงานหลายอย่างที่ผมต้องสะสาง ทันทีที่ผมนั่งลง ลีโอพูดว่า "บอส เขาพบคนที่คุณกำลังหาแล้ว" คนที่ผมกำลังตามหาอยู่ คือคนที่ผมอยากพบ หรือคนที่ผมอยากลืมกันนะ? ลีโอยื่นแฟกซ์มาให้ผม.. มันเป็นเขาจริงๆ ผมลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะสั่งลีโอ "ยกเลิกนัดบ่ายนี้ให้หมด" ผมอยากลืมเขาให้ได้เหลือเกิน แต่ทำไมผมถึงทำไม่ได้นะ? การเดินทางไปทะเลตะวันออกช่างยาวนาน จะให้พูดตามตรงแล้ว มันใช้เวลาถึง 21 ปี 3 เดือน 11 วัน ผมถามตัวเองว่าผมควรเจอเขาดีหรือไม่ แล้วทำไมผมถึงควรไปเจอเขา ผมให้คำตอบที่น่าพึงพอใจกับตัวเองไม่ได้เลย เราไปถึงที่อยู่ตามในแฟกซ์ ผมรอลีโออยู่ในรถ เขาเข้าไปตรวจสอบดูในบ้าน ไม่มีพบคนชื่อชิน ซัง ฮุน อยู่ที่นั่น ดูเหมือนว่าเขาได้ย้ายออกไปแล้ว และไม่มีใครรู้ว่าเขาย้ายไปที่ไหน สิ่งเดียวที่เราพอจะรู้ได้ก็คือเขามักไปที่ร้านอาหารเล็กๆข้างบ้านบ่อยๆ ที่นี่อยู่ติดกับท่าเรือ ที่ซึ่งนกนางนวลบินร่อนได้อย่างอิสระ... ผมออกไปจากรถ เดินเข้าไปในร้านอาหาร ผมนึกในใจขอให้เขาไม่ได้อยู่ที่นั่นผมจะได้บอกกับตัวเองได้ว่าเขาคงจะสุขสบายดี แต่เมื่อผมเปิดประตูเข้าไป ผมจำเขาได้แทบจะทันทีถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงด้านหลัง เขานั่งอยู่ตรงมุมนั้นคนเดียว เจ้าของร้านเข้ามาทักทายผมอย่างกระตือรือร้น "เชิญนั่งค่ะ จะรับดีอะไรดีคะ?" อะไรก็ได้ครับ อะไรก็ได้ทั้งนั้น... เธอแนะนำอาหารพิเศษประจำร้าน แต่ผมกลับไม่ได้ยินอะไรเลย "จะรับอะไรดีคะ?" เธอถามอีกครั้ง อะไรก็ได้ครับ 'ไวน์ไหมคะ" ครับ ผมเลือกที่นั่งด้านหลังเขา เขาดูแก่กว่าเดิมมากจากด้านหลัง เสื้อผ้าเก่าๆ หลังงอคุ้ม ดูท่าทางเศร้าสร้อย ไวน์มาแล้ว ผมเชิญเขามาร่วมดื่มด้วย จากคุณ : เจนนี่ - [ 13 ต.ค. 45 02:11:07 A:203.151.87.25 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 "คุณครับ" นี่คือวิธีที่ผมเรียกพ่อ.. ผู้ซึ่งเป็นคนแปลกหน้า หลังจากหลายปีผ่านไป เขาหันมามองผม.. คนแปลกหน้า มันเป็นใบหน้าเดียวกันกับในแฟกซ์แต่ดูมีอายุกว่า ผมพยายามนึกว่าเมื่อก่อนเขาหน้าตาเป็นอย่างไรแต่ก็นึกไม่ออก "ดื่มกับผมไหมครับ?" นี่เป็นบทสนทนาครั้งแรกของเราในรอบ 21 ปี... เขาเอามือลูบใบหน้าเขาให้สะอาด ความคิดว่าที่จะได้ดื่มไวน์ทำให้เขาดีอกดีใจอย่างเห็นได้ชัด อาหารมาแล้ว ผมไม่อยากทานอาหาร และเขาก็อยากดื่มอย่างเดียว เขาดื่มหมดแก้วหนึ่งก็ต่อด้วยอีกแก้วหนึ่งไปเรื่อยๆราวกับไม่ได้ดื่มมาเป็นปี "รู้สึกดีจัง! เหมือนคราบสกปรกที่ติดอยู่ในคอมาเป็นปีมันหายไปหมด" คราบสกปรก? ติดอยู่? หายไปแล้ว? เขาวางแก้วเปล่าลงข้างหน้าผมแล้วขออีกแก้ว ผมรินไวน์เพิ่มให้อีก "ไม่ทราบว่าคุณทำงานอะไรครับ?" ผมถาม "ฉันน่ะเหรอ? อายุปูนนี้ฉันจะทำอะไรได้เล่า? ฉันก็แค่เลี้ยงลูก.." ลูก?? โกหก!! คนโกหก!! "ลูกเลิกอะไรกั๊น?" เจ้าของร้านแย้ง "มันน่ะเป็นขอทาน" ขอทาน?? พ่อของผม.. เป็นขอทาน.. นี่คือสิ่งที่ชาวพุทธเรียกกันว่ากรรมใช่ไหม พ่อคนหนึ่งถูกลงโทษอย่างสมควรแล้วที่ทิ้งลูกในไส้ไป? ผมรอมานานที่ได้จะเห็นสิ่งนี้ แต่การได้เห็นเขาในสภาพนี้ไม่ทำให้ผมพอใจเลย เขาเอามือคุ้ยๆในกระเป๋าเสื้อขาดๆเพื่อหาบุหรี่ ผมจึงหยิบซองของผมออกมา เขาหยิบไปมวนหนึ่งอย่างรวดเร็ว เก็บไว้ แล้วหยิบอีกอันหนึ่งซึ่งผมได้จุดไฟให้เขา "ไม่ทราบว่าคุณมีลูกหรือเปล่าครับ?" เขาจำได้ไหมว่าเคยมีลูก? ท่ามกลางควันบุหรี่ เขาพูดเบาๆอย่างมั่นใจว่า "ไม่" "หมายความว่าไง?" เจ้าของร้านขัดขึ้นอีกครั้ง "นั่นมันในอดีตน่า" เขายังยืนยันว่านั่นเป็นอดีต "เรื่องของอดีต..." สำหรับเขา มันอาจเป็นเพียงเรื่องของอดีต จากคุณ : เจนนี่ - [ 13 ต.ค. 45 02:16:22 A:203.151.87.25 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 สำหรับผม มันเป็นทั้งอดีต ปัจจุบัน และจะเป็นอนาคตด้วย ถ้าไม่สามารถเลี้ยงดูผมได้ ทำไมต้องให้ผมมาทนทุกข์ทรมานอยู่ในโลกนี้ด้วย? ทำไมผมต้องมาชดใช้ในสิ่งที่พ่อทำในอดีตด้วย?? "หลังจากเมียฉันตาย..." ใช่ ผมยังจำได้ แม่ผมเสียวันฝนตก.. "...ฉันก็ส่งลูกไปเรียนเมืองนอก" ส่งลูกไปเรียนเมืองนอก? ทำไมต้องโกหกผมด้วย? คนโกหก! "แล้วลูกสาวคุณล่ะครับ?" น้องสาวของผม ดองฮี พ่อทำอย่างไรกับเธอ? เขาไม่ตอบแต่เจ้าของร้านตอบแทน "มันน่ะเล่นแต่การพนัน จะเอาเวลาที่ไหนมาเลี้ยงลูกกัน พอมันรู้ว่าพวกชาวอเมริกันชอบรับเลี้ยงเด็กที่ถูกทิ้งมันก็รีบระริกระรี้ให้ลูกไปเลยล่ะ" ผมยังจำได้ เขาพาผมไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า บอกให้ผมเล่นกับเด็กคนอื่นๆ แล้วจะกลับมารับผม... "อยู่อเมริกาก็ดีหนิ อย่างน้อยก็มีคนให้อาหาร แต่งตัวดีๆ กินอาหารดีๆ แถมยังได้ไปโรงเรียนอีก ไม่ดีรึไง?" ไม่.. มันไม่ดีเลย.. เขาจะรู้ไหมว่าการที่ถูกคนอื่นที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณด้วยเลยเลี้ยงเนี่ยมันเป็นอย่างไร? ยิ่งเขาดูแลเอาใจใส่คุณเท่าไหร่ คุณก็จะยิ่งรู้สึกว่าที่พวกเขาทำไปก็เพราะสงสารคุณเท่านั้น "...โถ..ดองฮ็อกที่น่าสงสาร... สูญเสียแม่ตั้งแต่เด็ก ดองฮ็อกที่น่าสงสาร ถูกพ่อทิ้ง... ดองฮ็อกที่น่าสงสาร... ต้องมาเติบโตในต่างประเทศ ดองฮ็อกที่น่าสงสาร.. ดองฮ็อกที่น่าสงสาร..." ผมไม่ต้องความสงสารอะไรทั้งสิ้นจากใครทั้งนั้น!!! "กรุณาบอกผมสักอย่าง คุณคิดถึงลูกๆของคุณบ้างไหม?" นี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายของเขา "จะให้ฉันทำไงได้ล่ะ? ฉันส่งพวกเขาไปแล้วหนิ" อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ ใช้นามสกุลของคุณ สายเลือดเดียวกับคุณ คุณเคยคิดถึงพวกเขาบ้างไหม? คิดจะตามหาบ้างไหม? รู้สึกผิดบ้างไหม? สักนิดก็ยังดี? ผมอาจจะยกโทษให้เขาถ้าหากเขาเพียงจะสำนึกผิดสักนิด แต่เขาส่ายหัวแล้วบอกว่า "มันเป็นชะตาลิขิตของเขา ของฉันด้วยล่ะนะ จะให้ฉันทำไงได้นอกเสียจากลืมๆมันไปซะ? เอาน่า.. อย่าพูดถึงเรื่องน่าเบื่อนั่นอีกเลย" ราวกับสิ่งที่เขาต้องการคือเพียงกลับไปดื่มไวน์อีกครั้ง เรื่องน่าเบื่อ.. ใช่มันเป็นเรื่องน่าเบื่อ ถ้ามันไม่เกี่ยวข้องกับตัวเขาหรือตัวผมเลย จากคุณ : เจนนี่ - [ 13 ต.ค. 45 02:19:16 A:203.151.87.25 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เขารู้สึกบ้างไหมว่าการเกลียดพ่อตัวเองมันเป็นยังไง? ที่โรงเรียน พวกเขาสอนให้คุณรักพ่อแม่ ที่โรงเรียน เขาสอนให้คุณเคารพพ่อแม่ ที่โรงเรียน เขาบอกว่าพ่อแม่รักคุณและจะคอยดูแลคุณ คุณจะทำอย่างไร คุณจะกล้าบอกโลกได้อย่างไรว่าคุณเกลียดพ่อเข้ากระดูกดำเพราะเขาทอดทิ้งคุณให้เผชิญชีวิตตามลำพัง? ผมมีทางเลือกหรือ? ผมมีทางเลือกหรือว่าจะให้พ่อผมเป็นใคร? ผมเลือกเกิดมาบนโลกนี้ได้หรือ? อิสระของผมอยู่ที่ไหน? ตั้งแต่วันที่ผมเกิดมา ผมก็ถูกผูกมัดและเชื่อมโยงชีวิตไว้กับเขา ไม่ว่าผมจะชอบหรือเกลียดที่เกิดมาเป็นลูกเขา ผมก็ไม่มีทางเลือก นี่คือเชือกที่ผมไม่อาจตัดให้ขาด ไม่อาจปฏิเสธ และไม่อาจลืมได้ ไม่ว่าผมจะทำอะไร ไปที่ไหน อยู่กับใคร สิ่งเหล่านี้มันอยู่กับผมตลอด.. เขาจะเข้าใจความเจ็บปวดเหล่านี้ไหม? เขาจะรู้สึกถึงมันบ้างไหม? เขาจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดของเด็กคนหนึ่งที่ถูกทิ้งโดยพ่อแท้ๆของเขาบ้างไหม? มีดบาดนิ้วจะทำให้คุณเจ็บเพียงไม่กี่วัน ไม่ช้าบาดแผลจะถูกเยียวยาและความเจ็บปวดจะจางหาย ความเจ็บปวดทางร่างกายนั้นลบเลือนไปได้โดยง่าย.. ความเจ็บปวดกับการที่จะต้องบังคับตัวเองให้เกลียดพ่อ คนที่นำคุณมาสู่โลกนี้ ไม่สามารถเปรียบเทียบกับการถูกมีดบาดได้เลย.. บาดแผลมันลึกกว่ามาก ความเจ็บปวดมันรวดร้าวกว่ามาก ไม่มีอะไรจะมารักษาได้และความเจ็บปวดจะไม่มีวันจางหายไป "ถ้าผมบอกคุณว่าผมเป็นลูกคุณ คนที่ถูกคุณทิ้งไป ไม่อยากให้ใครคนอื่นมารู้ถึงอดีตของเขา และปิดตัวเองมาเป็นเวลาตลอดหลายปี เพื่อที่จะปิดบังความอับอายและความเจ็บปวด เรียนหนังสือ.. ทำงานเหมือนคนบ้า ไม่เคยได้รับรู้ถึงความสุขมากนักในชีวิต.. คุณยังจะบอกอีกไหมว่านี่มันเป็นเรื่องน่าเบื่อ? ยังจะพูดแบบนี้อีกไหม!? ยังจะพูดได้อีกไหม!?" ผมประหลาดใจตัวเองที่ผมสามารถควบคุมตัวเองมาได้จนถึงจุดนี้ จากคุณ : เจนนี่ - [ 13 ต.ค. 45 02:20:23 A:203.151.87.25 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทันใดนั้น เขาหยุดสูบบุหรี่.. มองมาที่ผม ในที่สุดก็นึกขึ้นได้ว่าใครกำลังนั่งอยู่ต่อหน้าเขา.. พูดคุยอยู่กับเขา น้ำตาผมเริ่มเอ่อแต่ผมไม่ยอมให้เขาเห็น ผมซ่อนมันไว้ต่อหน้าผู้คนมานานแล้วและก็ไม่เห็นเหตุผลว่าทำไมผมจะต้องเช็ดน้ำตาต่อหน้าเขาในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม.. ผมต้องไปแล้วและไม่รู้ว่าจะห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลได้อีกนานเท่าไหร่.. "ผมแค่อยากรู้ว่าคุณเป็นอย่างไรบ้าง" ผมพูดอย่างเรียบๆ "เท่านี้แหละ จะดีที่สุดถ้าเราจะไม่ได้พบกันอีกเลย" ผมทิ้งซองใส่เงินไว้ให้ จ่ายค่าอาหาร เดินออกไปจากร้านแล้วตรงไปที่รถ เขาวิ่งตามผมมา พยายามจะยืนยันว่าผมเป็นลูกเขาจริงๆ ลูกที่เขาทิ้งไป.. ผมเปิดประตูและบอกลีโอให้ออกรถ ผมต้องไปเดี๋ยวนี้ ออกรถไปเดี๋ยวนี้ ไปสิ! เร็ว! ไป! เขาอยู่นอกรถ.. เคาะหน้าต่างรถไม่หยุด ถ้าเขาใส่ใจผมจริงๆ ใส่ใจผมมาก เขาควรจะเคาะหน้าต่างแห่งอดีตของผมมาตั้งนานแล้ว ตอนที่มันยังเปิดอยู่สำหรับเขา.. แต่ตอนนี้มันสายไปเสียแล้ว ผมเริ่มร้องไห้ในรถ.. ลีโออาจสังเกตเห็นแต่ผมไม่อาจหยุดมันได้แล้ว.. นานเหลือเกินที่ผมไม่ได้ร้องไห้.. ผมหยุดร้องไห้เมื่ออายุ 13 เมื่อผมรู้แล้วว่าเขาจะไม่กลับมาหาผม.. ไม่พาผมกลับบ้าน.. จากจุดนั้น ผมบอกกับตัวเองว่าผมไม่มีใครที่จะพึ่งพาได้และผมจะไม่พึ่งพาใครทั้งนั้น ผมไม่ต้องการให้ใครมาสงสารผม ถ้าผมต้องการอะไร ผมจะทำงานให้ได้มันมาราวกับว่าไม่มีใครที่ผมสามารถไว้ใจได้ และไม่มีใครที่ผมจะพึ่งพิงได้ ผมไม่ต้องการใคร พอๆกับที่ไม่มีใครต้องการผม.. ผมยืนอยู่ข้างประภาคารติดกับชายทะเล ทีนี่เงียบสงบ เงียบจนผมได้ยินเสียงความคิดตัวเอง น้ำตาผมเหือดแห้งไปแล้ว.. ผมได้พบกับพ่อที่ไม่ได้เจอกันนานถึง 21 ปี.. ผมมองแฟกซ์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะฉีกมันทิ้งไป ผมจะฉีกมันออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็ได้ถ้าผมจะทำ ถ้าฉีกมันแล้วจะทำให้ความเจ็บปวดของผมเลือนหายไป.. ตอนนี้ แฟกซ์ได้หายไปแล้ว แต่ความเจ็บปวดของผมล่ะ จะมีวันหายไปด้วยไหม? จากคุณ : เจนนี่ - [ 13 ต.ค. 45 02:21:37 A:203.151.87.25 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทันใดนั้น.. ผมก็คิดถึงคุณ ผมคิดถึงคุณจริงๆ คิดถึงใบหน้าของคุณ.. รอยยิ้ม.. และความอบอุ่นของคุณ คุณอยู่ที่ไหน? ในขณะที่ผมอยู่ริมชายทะเลคนเดียว คุณอยู่ที่ไหน จินยอง? จากคุณ : เจนนี่ - [ 13 ต.ค. 45 02:22:14 A:203.151.87.25 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นสิ่งที่น่าเศร้าเสียจริง กับสัมพันธภาพที่แสนห่างเหิน แต่ยังโยงใยและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด จากอดีต ถึงปัจจุบัน ของพ่อลูกคู่นี้ จากคุณ : GTW (GTW) - [ 13 ต.ค. 45 06:00:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เจ็บปวดอะไรเช่นนนี้ จากคุณ : กระท่อมน้อยริมเล - [ 13 ต.ค. 45 08:08:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อื่มมม ชักอยากเห็นหน้า ชินดองฮ็อก / จินยอง ซะแล้ว จากคุณ : กระบี่อิงฟ้าฯ - [ 13 ต.ค. 45 12:50:42 A:203.156.26.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 บางสิ่งบางอย่างมันจะอยู่ .. ก็เพราะเราอนุญาต ให้มันอยู่.. จากคุณ : laughingbug - [ 13 ต.ค. 45 14:09:11 A:202.183.206.251 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณกระบี่อิงฟ้าฯ ถ้าได้เห็นชินดองฮ็อกแล้วล่ะก็ อาจจะหลงรักไปเลยล่ะค่ะ ลองนึกภาพนักธุรกิจหนุ่มมาดนิ่งเท่ สวมแว่น หล่อ ฉลาด รักใครรักจริง มีชีวิตที่ดูแสนจะโดดเดี่ยว เท่านี้ก็แทบจะละลายแล้วค่ะ ส่วนจินยอง ออกจะเป็นสาวร่าเริง ติงต๊อง อ่อนโยน แบบนี้ล่ะค่ะที่เอาทำดองฮ็อกหลงใหลซะ ขอบคุณคุณ GTW สำหรับการติดตามเสมอมา  รวมถึง คุณกระท่อมน้อยริมทะเล และคุณ laughing bug ยังยินดีรับฟังความคิดเห็นเรื่อยๆค่ะ จากคุณ : เจนนี่ - [ 14 ต.ค. 45 04:14:30 A:203.151.87.114 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ว้า .. น่าจะแปะตอนนี้ก่อนตอนข้างล่างค่ะ เอ๊ะ .. หรือตอนข้างล่างมันต้องมาก่อน แต่ว่าเข้าใจแล้วค่ะ เอามาเล่าอีกนะ อยากอ่านทั้งเรื่องจัง จากคุณ : scottie - [ 14 ต.ค. 45 08:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณ scottie จริงๆเหตุการณ์ในตอนนี้เกิดก่อนตอนที่แล้ว (เจนนี่พบพ่อ) ค่ะ ทันที่ที่ดองฮ็อกกลับมาที่เกาหลี ก็สั่งให้คนสืบถามเรื่องพ่อแท้ๆของตนทันที แต่พอพบแล้วเขากลับไม่เป็นอย่างที่คิดก็ผิดหวัง จึงไม่อยากพบพ่ออีก แต่ต่อมาเมื่อดองฮ็อกได้พบน้อง (เจนนี่) ที่บังเอิญทำงานอยู่โรงแรมเดียวกับที่ตัวเองพักอยู่ น้องจึงขอร้องให้ดองฮ็อกพาเธอไปพบพ่อ จนกลายเป็นเหตุการณ์ในตอนที่แล้วล่ะค่ะ ที่เราเลือกแปลตอนนี้หลังตอนเจนนี่พบพ่อ ก็เพื่อที่จะขยายความเป็นมาของชินดองฮ็อกให้มากขึ้นน่ะค่ะ ว่าทำไมเขาจึงรู้สึกอึดอัดที่จะได้พบพ่ออีกครั้ง จริงๆแล้วกะว่าจะแปลแต่ตอนเด็ดๆสักตอนสองตอนแล้วหยุด ไปๆมาๆชักมันส์ค่ะ อิอิ บางตอนเลยอาจดูกระโดดเล็กน้อย แต่อย่างไรก็พยายามเล่าความเดิมตอนที่แล้วให้เข้าใจกันค่ะ จากคุณ : เจนนี่ - [ 14 ต.ค. 45 21:01:08 A:203.151.87.46 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 นี่คือชินดองฮ็อกตอนพบพ่อแล้วเดินกลับไปที่รถด้วยความโกรธ+ผิดหวัง ผู้ชายแก่ๆที่เห็นในรูปนั่นคือพ่อของดองฮ็อกล่ะค่ะ จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 15 ต.ค. 45 19:03:34 ]

ความคิดเห็นที่ 15 "ถ้าผมบอกคุณว่าผมเป็นลูกคุณ คนที่ถูกคุณทิ้งไป ไม่อยากให้ใครคนอื่นมารู้ถึงอดีตของเขา และปิดตัวเองมาเป็นเวลาตลอดหลายปี เพื่อที่จะปิดบังความอับอายและความเจ็บปวด เรียนหนังสือ.. ทำงานเหมือนคนบ้า ไม่เคยได้รับรู้ถึงความสุขมากนักในชีวิต.. คุณยังจะบอกอีกไหมว่านี่มันเป็นเรื่องน่าเบื่อ? ยังจะพูดแบบนี้อีกไหม!? ยังจะพูดได้อีกไหม!?" สังเกตแววตา น้ำตาเริ่มจะไหลแล้วค่ะ จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 15 ต.ค. 45 19:08:56 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เพิ่งอ่านตอนเก่าๆ อีกที อืมม เศร้าเนาะ จากคุณ : พี่หนูมอฯ (แอน) - [ 15 พ.ย. 45 01:48:47 ]