แล้วทั้งสามก็ออกเดินทางต่อไป ลึกเข้าไปเรื่อยๆในป่าแห่งการจากไป จิมมี้รู้สึกตื่นตาตื่นใจกับบรรนยากาศรอบๆตัวเขาเหลือเกิน ป่านี้ชั้งแปลกประหลาดอะไรเช่นนี้  หลายๆอย่างเป็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน และการได้เมลิด้ามาร่วมเดินทางด้วยของช่างวิเศษ เค้าช่างเป็นผู้นำทางที่ดีเหลือเกิน เขาช่วยจิมมี้ได้เยอะในการเดินทาง  จิมมี่ชั่งซักถาม หนูน้อยถามเรื่องราวต่างๆกับเมลิด้ามากมาย และเจ้าลาน้อยก็เต็มใจตอบเสียด้วย เพราะโดยปกติมันก็เป็นสัตว์พูดมากอยู่แล้ว ถามไปตอบไปเรื่อยๆตลอดการเดินทาง แต่ดูมีอยู่คนเดียวที่ดูท่าว่าจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักนั้นก็คือ บีบี้ ตอนนี้เขารู้สึกรำครานกับเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนแทบอยากจะบ้าเลยก็ว่าได้  
       "โอ๊ย++ โอ๊ย++!! ให้ตายเถอะๆ ให้ตายเถอะพระเจ้า ข้าคิดิดหรือเปล่านะที่พาเจ้าลานี้มาด้วย ใครช่วยพามันไปไกลๆข้าที่ได้ไหมนะ โอ๊ย+++!!! " บีบี้คิดในใจพลางเอามือสองข้างกุมหัวของเขาไว้เหมือนจะบีบมันให้แตกเสียคามือให้ได้ แต่ เอ๊ะ++! นั้นตัวอะไรน่ะ? มีหางของบางสิ่งบางอย่างยื่นออกมาจากพุ่มไม้ข้างทาง มันดูเหมือนว่าจะเป็นหางของสัตว์ตัวเล็กๆมีสีฟ้าอ่อนๆและมี่ขนเป็นพุ่มๆฟูๆเหมือนขางของกระต่ายอยู่ที่ปลายหางยาว
     "เฮ้ย เจ้าหนูมาดูทางนี้สิ นี้มันตัวอะไรนะ" บีบี้ร้องเรียกจิมมี่ที่เดินคุยเลยไปข้างหน้าไกลแล้ว
     " อะไรอีก บีบี้" จิมมี่หันกลับมาถามพลางเดินย้อนหลังกลับมาตรงจุดที่บีบี้ยืนอยู่
     "อ่าว++! ทวิปปี้ ทวิปปี้ใช่ไหม เฮ้ยไงเพื่อน เจ้ามาทำอะไรที่นี้ " เมลิด้าร้องตะโกนเสียงดัง พาเอาความคงใสของจิมมี่หายหมด
      เจ้าหัวประหลาดตัวหน้อยค่อยๆหันหลังกลับมามองทางพวกจิมมี่ มันมีหูเล็กๆเหมือนหนู และมีตัวกลม ตลอกทั้งตัวเป็นสีฟ้าอ่อน จะมีแค่ตรงพุ่มห่างเท่านั้นที่เป็นสีขาว ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วนน้ำตาของมันจับจ้องมาที่เมลิด้าเหมือนต้องการความช่วยเหลือ
     " เจ้าเป็นอะไรไปทวิปปี้ มีอะไร " เมลิด้าถามด้วยน้ำเสียเป็นเป็นใย
     " คือข้า.....ข้า......ได้รับบาดเจ็บนะ ข้าไม่มีแรงเดินเลย" ตัวทวิปปี้ตอบมาด้วยนำเสียงตะกุก ตะกัก
     "เจ้าพอจะเดินไวไหม ทวิปปี้ " เมลิด้าถาม ขณะที่จิมมี่และบีบี้ก็ยื่นดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทวิปปี้ตัวน้อยนั้นคงจะได้รับบาดเจ็บมาและมันยังคงตื่นกลัวเกินกว่าจะใจให้คนแปลกหน้าเข้าไปใกล้ๆ
     " ข้าเดินไม่ไหวหรอ เมลิด้า ข้าอ่อนล้าเหลือเกิน ขอโทษเถอะเจ้าพวกจะมีน้ำหรืออาหารแบ่งปั่นให้ข้าได้บ้างไหม"  ทวิปปี้ตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆแสดงถึงอาการเกรงใจ
     " ข้าก็อยากมให้เจ้าจะ แต่ว่า..............." เมลิด้าตอบพลางบ่ายหน้าไปทางจิมมี่
     "ทำไมละเมลิด้า เราก็แบ่งเสบียงให้เขาไปสิ" จิมมี่ร้องตอบกลับมา
เมลิด้าค่อยๆเดินเบนออกจากจากทวิปปี้ไปทางจิมมี่อย่างช้าๆ ดูเหมือนกับว่าพวกเขาคงจะมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นเสียแล้ว
     "จิมมี่ คือว่า......." เมลิด้าพูดขึ้นด้วยเสียงกระซิบกระซาบ
     "อะไร.........เมลิด้าแล้วทำไมต้องกระซิบด้วย " จิมมี่ตอบเขากำลังสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
     "เรา..คงไม่มีอาหารพอแบ่งให้ใครหรอกนะ " เมลิด้าจะพูดด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบอยู่ดี
     " ทำไม? เราจำได้ว่าเราเก็บมันมาตั้งเยอะแยะระหว่างทางที่เดินมา" จิมมี่พูด
     " คือ........................ความจริง.............ผะ..ผะ..ผะ...ผม.......แอบกินไปเกิบหมดแล้วละ เหลือแค่ลูก เมเบิลลิก* แค่ลูกเดียว เอง" เมลิด้าตอบความเสียงตะกุกตะกักแสดงอาการสำนึกผิด               [* ลูก เมเบิลเป็นผลไม้ชนิดหนึ่งในป่าแห่งการจากไปมีขณะคล้ายๆ ราสเบอร์รี่ แต่มีสีสันหลากหลายสีและมีผลโตเท่าแอปเปิ้ล ]
     " เอาให้เขาไป "--จิมมี่ตอบเสียงดุพลางมองด้วยสายตาตำนิไปทางเมลิด้า  บีบี้ซึ่งยืดดูเหตุการณ์อยู่นานแล้วก็อดรนทดไม่ได้ที่จะพูดอะไรสักอย่างเพื่อขัดการตัดสินใจในครั้งนี้
     "เจ้าจะบ้าหรือไง จิมมี่ เจ้าจะแบ่งเสบียงของเราให้กลับคนอืนหรือไง เจ้าต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ จิมมี่ เจ้าต้องบ้าไปแล้ว "บีบี้พูดพลางบินขึ้นไปลอยอยู่บนอากาศ
     "ทำไมบีบี้ มันจะเป็นอะไรไป เราหาเอาใหม่ข้างหน้าก็ได้นิ "จิมมี่ตอบ
     "เสียใจด้วยจิมมี่ เจ้าจะไม่มีโอกาศนั้นแล้วเจ้าคงไม่รู้ละสิว่าเขตป่าข้างหน้าคือ เขตป่าสีส้ม ที่นั้นไม่มีพืชกินได้ ทุกอย่างเป็นพืชพิษและเราก็ไม่มีเวลามากพอที่จะให้เจ้าย้อนกลับไปหาเสบียงหรอกนะ แล้วถ้าเจ้าเอาลูกเมเบิลลิงให้เจ้าหนูตัวกลมนั้นไปแล้วละก็เจ้าจะเอาอะไรกินในเวลา2วันที่จะเดินผ่านป่าสีส้นไปยังทางออกซึ่งอย่างเร็วก็1วันกว่าจะถึงทางออกแล้วจะเอาอะไรทานกันไม่ทราบครับคุณจิมมี่ " บีบี้พูดแน่นอนงานนี้เขายอมไม่เห็นตัวแน่แล้วถ้าเป็นคุณละคุณจะทำยังไง แต่ว่า? ---- " เอาให้เขาไปเมลิด้า" จิมมี้ตอบด้วยน้ำเสียงหนักเแน่น
     "จะดีหรือครับ" เมลิด้าพูดด้วยเสียงเบาๆเหมือนอยากฉุดให้จิมมี่ทบทวนการตัดสินใจอีกครั้ง-----"เอาให้เขาไป " คำตอบและน้ำเสียงของจิมมี่ยังคงเหมือนเดิม ได้เห็นดังนั้นเมลิด้า จึงเอาปากค่อยๆคาบผลเมเบิลลิงออกจากถุงสเบียงที่วางอยู่บนพื้นแล้วเดินไปให้ทริปปี้ที่รออยู่ห่างออกไป
ค่อยๆเดินอย่างช้าๆ เพื่อรอว่าจิมมี่อาจจะเปลี่ยนใจ แต่ไม่มีเสียงใดตอบหรือรั้งความคิดนี้อีก ดังนั้นเมลิด้าจึงต้องนำผลเมเบิลลิงไปให้ทริปปี้อย่างช่วยไม่ได้
     "ขอบคุณมากนะ เมลิด้า ฝากขอบคุณเพื่อนเจ้าด้วย " ทริปปี้ตอบอย่างดีอกดีใจกับการได้รับความช่วยเหลือ " เจ้าพวกเจ้าจะเดินทางกันไปไหนละ? เมลิด้า"
     " ไปหาพระราชา " เมลิด้าตอบ
     "พระราชา โอ้ งั้นข้ามีของจะมอบให้เจ้า " ทริปปี้หยิบ ลูกแก้วกลมออกมาจากหูจิ๋วๆข้างหนึ่งแล้วยื่นให้กลับเมลิด้า --" เจ้าเก็บไว้แล้วใช้มันเมื่อมีภัยนะ ข้าไปละ"-- พูดจบทริปปี้ก็ค่อยๆเดินอย่างช้าๆจากไปเพื่อหามุมพักผ่อนทานอาหารและพักฟื้นตัว
     ทั้งสามหลังจากรับของจากทริปปี้แล้วก็เริ่มออกเดินทางกันต่อเพื่อมุมหน้าเข้าสู่เขตป่าสีส้ม กันต่อไป .....