ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากควบม้ามาหลายไมล์ผ่านพื้นที่เพาะปลูกถนนนำเข้าสู่ป่า        ที่นี่มืดมากเหมือนกับอยู่ในถ้ำ        มันมืดเสียจนข้าพเจ้าสงสัยว่าคนนำทางเห็นหนทางได้อย่างไร         ในความมืดสนิทนั้นความกลัวอย่างร้ายกาจเข้ามาครอบงำข้าพเจ้า        เพราะข้าพเจ้าเริ่มเข้าใจแล้วว่าเราถูกนำมาที่นี่เพื่อสังหาร         ทุกนาทีข้าพเจ้าคาดว่าจะมีมีดมาเสียบหลัง         ข้าพเจ้าคิดที่จะใช้ส้นเท้ากระตุ้นสีข้างม้าแล้วควบหนีเตลิดออกไป       แต่ก็ต้องทิ้งความคิดนั้นไปเสีย        อย่างแรกเพราะว่าข้าพเจ้าไม่สามารถทิ้งมารุตไปได้ซึ่งข้าพเจ้าไม่สามารถติดต่อกับเขาได้ในความมืด       อย่างที่สองเพราะว่าข้าพเจ้าถูกพวกทหารคุ้มกันห้อมล้อมอยู่         และด้วยเหตุผลเดียวกันข้าพเจ้าจึงไม่พยายามเลื่อนดัวลงจากหลังม้าแล้วหนีไปในป่า       ไม่มีความปลอดภัยที่จะหนีไปและรอคอยวาระสุดท้าย   ที่สุดสักชั่วโมงต่อมา       ตอนนี้เราออกมาจากป่าดวงจันทร์ขึ้นทอแสงแม้จะผ่านช่วงจันทร์เพ็ญไปแล้วแต่แสงยังสว่างมากอยู่          จากแสงจันทร์ทำให้ข้าพเจ้าเห็นว่าเรามาอยู่ในป่าที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้เตี้ย ๆ และหนองน้ำมีต้นไม้ขึ้นกระจัดกระจายอยู่ทั่วไป        มีเส้นทางเหมือนกับด่านสัตว์ตัดลงเขาไป       ข้าพเจ้าพอจะเห็นทั้งหมดได้แค่นั้น       ทหารคุ้มกันหยุดลงที่นี่แล้วกษัตริย์ซิมบาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงบึ้งตึง "ลงจากม้าแล้วไปตามทางของเจ้า     ปีศาจชั่วร้าย      เพราะพวกเราจะไม่ไปไกลกว่านี้       ข้ามพื้นที่นี้ไปมีผีสิง         ตามเส้นทางไปมันจะนำเจ้าไปสู่ทะเลสาบ        ผ่านทะเลสาบไปและในตอนเช้าเจ้าจะไปถึงแม่น้ำเหนือขึ้นไปเป็นบ้านเมืองของเพื่อนเจ้า        สายน้ำอาจจะกลืนกินพวกเจ้าถ้าเจ้าจะข้ามมัน       และรู้ไว้ด้วยมีผู้เฝ้าเส้นทางนี้อยู่ผู้ที่ไม่มีใครอยากพบ" เมื่อกษัตริย์จบคำพูดลงชายหลายคนพุ่งมาหาเรา         กระชากเราลงมาจากหลังม้าดันเราให้ออกมาพ้นจากพวกเขา        จากนั้นพวกเขาหันกลับไปและอีกไม่กี่นาทีต่อมาก็หายไปในความมืด       ทิ้งเราไว้ตามลำพัง "ตอนนี้จะทำอย่างไรกัน   สหายมารุต ?"   ข้าพเจ้าถาม "ตอนนี้นะหรือท่าน      เท่าที่เราจะทำได้คือไปข้างหน้า      เพราะถ้าเรายังอยู่ที่นี่ซิมบากับคนของเขาจะกลับมาฆ่าเราในตอนเช้า     พวกเขาคนหนึ่งบอกกับฉัน" "ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ  แมคดัฟ"   ข้าพเจ้าร้องขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างกระฉับกระเฉง      แม้ว่าเขาจะไม่เคยอ่านเชคสเปียร์      มารุตก็เข้าใจแล้วเดินตามมา "ซิมบาหมายถึงอะไร  'ผู้อยู่บนถนนที่ไม่มีใครอยากพบ' ?"     ข้าพเจ้าถามข้ามหัวไหล่ไปเมื่อเดินไปได้สักครึ่งไมล์เห็นจะได้ "ฉันคิดว่าเขาหมายถึงช้างจานา"     มารุตตอบพร้อมกับเสียงคราง "ถ้าอย่างนั้นฉันหวังว่าจานาคงไม่อยู่บ้าน   ทำใจให้สบายไว้มารุต       โอกาสเป็นไปได้ว่าเราจะไม่พบกับช้างเพียงตัวเดียวในป่าใหญ่อย่างนี้" "แต่มีช้างมากมายอยู่ที่นี่นะท่าน"    แล้วเขาชี้ไปที่พื้น      "กล่าวกันว่าพวกมันพากันมาตายโดยน้ำที่ทะเลสาบ        และนี่เป็นถนนที่พวกมันพากันเดินทางไปสู่ความตาย        ถนนที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นกล้าใช้" "โอ !"    ข้าพเจ้าร้องขึ้น  "ถ้าอย่างนั้นความฝันที่บ้านในประเทศอังกฤษก็เป็นเรื่องจริง" "ใช่แล้วท่าน   เพราะว่าพี่ของฉันฮารุตครั้งหนึ่งเคยหลงทางในการล่าสัตว์เมื่อตอนหนุ่มและเห็นสิ่งที่จิตใจของเขาแสดงให้ท่านเห็นในความฝัน        และเราจะได้เห็นในไม่ช้า      ถ้าเราอยู่ได้นานจนถึงตอนนั้น" ข้าพเจ้าไม่ตอบ      เพราะว่าไม่ว่าเขาจะพูดจริงหรือโกหกข้าพเจ้าจะรู้ได้แน่ในไม่ช้า      และเพราะว่าเมื่อข้าพเจ้าตรวจพื้นด้วยสายตา        เขาพูดถูกช้างมากมายเคยใช้เส้นทางนี้---มีตัวหนึ่งเพิ่งผ่านไปเมื่อเร็ว ๆ นี้เอง       ข้าพเจ้าผู้เป็นพรานล่าช้างย่อมไม่ผิดพลาดกับเรื่องนี้          ครั้งหรือสองครั้งข้าพเจ้าคิดว่าได้เห็นสัตว์รูปร่างสูงใหญ่เดินอย่างเงียบ ๆ ผ่านไปตามพุ่มไม้หนามที่ขึ้นอยู่หรอมแหรมห่างไปสักสองสามร้อยหลาเห็นจะได้ทางด้านขวาของเรา        มันอาจเป็นช้างหรือยีราฟก็ได้        หรือบางทีอาจไม่มีอะไรเลยนอกจากเงา        ดังนั้นข้าพเจ้าจึงไม่พูดอะไร      โดยที่ข้าพเจ้าไม่ได้ยินเสียงจึงค่อนข้างเชื่อว่าเป็นอย่างหลัง      อย่างไรก็ตามพูดไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา ?     ไม่มีอาวุธและโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางอันตรายที่ไม่รู้จักสถานะของเราก็สิ้นหวังอยู่แล้ว       และโดยที่มารุตประสาทเสียไปแล้ว      ไปตอกย้ำความกลัวเพิ่มให้กับเขาอีกเป็นแค่เรื่องโง่ ๆ เราเดินย่ำกันไปอีกสองชั่วโมง     ในช่วงเวลานี้สิ่งมีชีวิตชนิดเดียวที่ข้าพเจ้าเห็นคือนกฮูกขนาดใหญ่ที่โฉบอยู่เหนือหัวเราราวกับว่าคอยเฝ้ามองเรา      จากนั้นบินหนีไปข้างหน้า นกฮูกตัวนี้มารุตบอกข้าพเจ้าว่าเป็นหนึ่งใน "สายลับของจานา" ที่จะคอยบอกข่าวแก่มันเมื่อมีผู้ล่วงล้ำเข้ามาในดินแดนของมัน       ข้าพเจ้าพึมพัม "เหลวไหล" แล้วเดินย่ำต่อไป        แต่ข้าพเจ้าก็ดีใจที่ไม่เห็นนกฮูกอีกเพราะในสถานการณ์เช่นนั้นความหวาดกลัวเข้ามาครอบงำเรา เรามาถึงบนยอดเนิน      และที่นั่นเบื้องล่างเราลงไปเป็นสถานที่เปล่าเปลี่ยวอย่างที่สุดที่ข้าพเจ้าเคยเห็นมา         อย่างน้อยมันก็เคยเป็นสถานที่เปล่าเปลี่ยวที่สุดถ้าข้าพเจ้าไม่เคยเห็นมันมาก่อนในห้องรับแขกที่ปราสาทแรกนอล !      มันไม่เป็นที่สงสัยเลยถึงเรื่องนั้น         เบื้องล่างเราเป็นทะเลสาบอ้างว้างสีดำ       ผืนน้ำกว้างล้อมรอบด้วยต้นอ้อ     โอบล้อมอยู่โดยรอบในระยะที่เหมาะสมเป็นป่าเขตร้อน           ทางด้านตะวันออกของทะเลสาบเป็นพื้นหินทอดตัวออกไป       ในตอนนั้นข้าพเจ้ามองไม่เห็นอะไรอีกเพราะแสงยังไม่สว่างพอและระยะทาง          เพราะเรายังอยู่ห่างมากกว่าไมล์ก่อนที่จะถึงขอบของทะเลสาบ รูปร่างของสถานที่ทำให้ใจของข้าพเจ้าสั่นระริก        ทั้งเพราะความประหลาดอย่างที่สุดของมันและความจริงที่อธิบายไม่ได้ว่าข้าพเจ้าเคยเห็นมันมาก่อน         คนจำนวนมากคงมีประสบการณ์ตกใจกับเรื่องแบบนี้เมื่อไปยังสถานที่ใหม่สักแห่งและพวกเขาจำได้ว่าคุ้นเคยกับสถานที่นี้อย่างละเอียด          หรือมันอาจจะเป็นห้องในบ้านที่พวกเขาไม่เคยมาเยี่ยมเยียน         หรือมันอาจเป็นการสนทนาเมื่อเริ่มต้นประโยคแรกเขาก็จะรู้ลำดับการสนทนาไว้ล่วงหน้าแล้วจนจบด้วยความรู้สึกอันลางเลือน        เมื่อใดและอย่างไรไม่มีใครบอกได้เขาเพียงแต่รู้สึกว่าเข้าร่วมการสนทนานั้นด้วยผู้พูดคนเดิม         ถ้าเรื่องนี้เกิดในบรรยากาศที่เบิกบานในหมู่ของเพื่อนฝูงหรือผู้คุ้นเคย         มันก็ง่ายที่จะจินตนาการได้ว่าข้าพเจ้าตกใจมากเพียงใดสำหรับคนเดินทางบนเส้นทางนี้และในค่ำคืนเช่นนี้ ข้าพเจ้ารู้สึกขยาดเมื่อเข้าไปใกล้ชายฝั่งของทะเลสาบ        จำได้ว่าภาพที่เห็นทั้งหมดยังแสดงออกมาไม่หมด         ข้าพเจ้ามองไปรอบตัว        ถ้าเราไปทางด้านซ้ายเราน่าจะเจอกับน้ำหรือถ้าไปตามชายฝั่งทางด้านซ้ายต้องไปเจอกับป่าในที่สุด       ซึ่งเราอาจจะหลงทาง          ข้าพเจ้ามองไปทางขวา        บนพื้นมีหินก้อนใหญ่อยู่ประปรายระหว่างก้อนหินมีต้นไม้หนามขึ้นอยู่และต้นหญ้าสูงคนเดินผ่านไปไม่ได้ตอนกลางคืน         ข้าพเจ้ามองกลับไปข้างหลัง         คิดว่าจะถอยกลับไป        และที่นั่นห่างไปสักร้อยกว่าหลาข้างหลังหมู่ต้นมิโมซาที่ขึ้นปนอยู่กับต้นพืชที่คล้ายกับพวกว่านหางจระเข้          ข้าพเจ้าเห็นอะไรบางอย่างสีน้ำตาลชูขึ้นมาแล้วหายไปซึ่งมันอาจจะเป็นงวงของช้าง        ดังนั้นด้วยแรงกระตุ้นจากความกล้าเพราะหมดหวังและอยากจะรู้ถึงสิ่งเลวร้าย ให้มันถึงที่สุดไปเลย       ข้าพเจ้าไปตามด่านช้างมุ่งสู่ทะเลสาบด้วยความเร็วเกือบจะวิ่ง อีกสิบนาทีต่อมาหรือมากกว่านั้นนำเรามาสู่ด้านหัวของทะเลสาบทางตะวันออก         ที่นั้นต้นอ้อส่งเสียงกระซิบกับสายลมยามราตรีเหมือนกับมีชีวิต         ตามที่ข้าพเจ้าคาดปรากฏว่ามันเป็นที่ว่างเปล่า         พื้นที่เปิดโล่งไม่มีพืชชนิดใดขึ้นปกคลุม       ใช่แล้วล้อมรอบตัวข้าพเจ้ามีแต่เศษซากที่เหลือของช้างจำนวนหลายร้อย        บางซากกระดูกของมันปกคลุมด้วยต้นมอส        มันอาจจะนอนอยู่ที่นั่นมาหลายชั่วอายุคน       และบางซากตายใหม่กว่านั้น         พวกมันเป็นสัตว์แก่ชราซึ่งข้าพเจ้าบอกได้จากงาของมันไม่ว่าจะเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย       จริงทีเดียวในรัศมีเศษหนึ่งส่วนสี่ไมล์ล้อมรอบตัวข้าพเจ้ามีงาช้างนอนเรียงรายอยู่มากพอที่จะทำให้คนร่ำรวยไปได้ตลอดชีวิต       แม้ว่าพวกมันจะเปลี่ยนสีไป         จำนวนมากของพวกมันดูเหมือนว่าจะรักษาสภาพไว้ค่อนข้างดีเหมือนกับฟันของมนุษย์ที่ถูกทำให้เป็นมัมมี่           ภาพของพวกมันทำให้ข้าพเจ้ามีชีวิตชีวาขึ้นมาใหม่         ถ้าข้าพเจ้าเพียงแค่รอดชีวิตแล้วแบกเอางาพวกนี้ไป        ข้าพเจ้าจะทำได้หรือ     ไม่ว่าทางใดทางหนึ่งข้าพเจ้าสาบานว่าทำได้         ใครจะยอมตายเมื่อมีงาช้างมากมายให้เอาไป ?     ไม่ใช่พรานเก่าแก่อย่าง  อัลลัน  ควอเตอร์เมน แน่นอน จากคุณ : Sv - [ 18 ต.ค. 45 10:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในทันใดข้าพเจ้าลืมเรื่องงาช้างเพราะเบื้องหน้าของข้าพเจ้า        ตรงที่มันควรอยู่เหมือนกับที่ข้าพเจ้าเห็นในภาพฝันเป็นช้างที่กำลังจะตาย          ร่างผอมชราของสัตว์ใหญ่ที่มีชีวิตยืนยาวมาจนถึงชั่วโมงสุดท้าย        มันค้นหาไปรอบ ๆ ราวกับว่าจะหาที่พักครั้งสุดท้ายให้สบาย        เมื่อมันพบสถานที่ที่ต้องการ      มันยืนอยู่ตรงนั้นโยกตัวไปมานาทีเต็ม ๆ         จากนั้นชูงวงของมันขึ้นส่งเสียงโกญจนาทดังแหลมขึ้นสามครั้ง        เป็นการร้องเพลงอำลาของมัน        หลังจากนั้นมันคุกเข่าลงช้า ๆ        มันเหยียดงวงออกแล้วใช้ปลายงาที่สึกกร่อนปักลงกับพื้น       เห็นได้ว่ามันตายแล้ว ข้าพเจ้าใช้สายตาสำรวจต่อไป       และดูนั่น !   ประมาณห้าสิบหลาเหนือร่างช้างตายขึ้นไปเป็นเนินหินแข็ง       ข้าพเจ้ามองจ้องมันด้วยอาการอ้าปากค้างอย่างคาดหวัง        และแล้วบนยอดเนินมีบางอย่างปรากฏตัวขึ้นอย่างช้า ๆ       แม้ว่าข้าพเจ้าจะรู้ดีอยู่แล้วว่ามันคืออะไร        เป็นชั่วครู่ที่ข้าพเจ้ามองเห็นไม่ชัดนักเพราะมีปุยเมฆเล็ก ๆ ล่องลอยอยู่หนึ่งในนั้นลอยไปบังเบื้องหน้าดวงจันทร์        เมื่อมันผ่านไปเบื้องหน้าของข้าพเจ้าบางทีสักหนึ่งร้อยสี่สิบก้าวห่างออกไป        รูปร่างของมันตัดกับท้องฟ้าอย่างชัดเจน        ข้าพเจ้าได้เห็นช้างร้ายกาจในความฝันของข้าพเจ้า โอ !  มันเป็นช้างอะไรกัน !    ร่างสูงใหญ่ของมันเห็นได้ชัดว่าใหญ่กว่าหนึ่งเท่าครึ่งของช้างอื่น ๆ ที่ข้าพเจ้ารู้จักมาตลอดประสบการณ์ชีวิตของข้าพเจ้า       มันใหญ่โตมหึมาอย่างเหลือประมาณ       บางทีมันอาจจะเหลือรอดมาจากเผ่าพันธุ์โบราณที่มีชีวิตอยู่ก่อนน้ำท่วมโลก        หรืออย่างน้อยมันก็เป็นยักษ์ในหมู่พวกมัน         ร่างกายด้านข้างสีเทาดำของมันมีแต่รอยแผลเป็นน่าจะเกิดจากการต่อสู้        งามหึมาข้างหนึ่งของมันตรงปลายสึกกร่อนไปมากจากอายุขัยอันยาวนานส่องประกายวูบสีขาวใต้แสงจันทร์         งาอีกข้างหักไปสักครึ่งของความยาว       เมื่อมันยังอยู่ครบสมบูรณ์มันต้องผิดปกติเพราะมันโค้งลงไม่ได้โค้งขึ้นอีกทั้งค่อนข้างเฉียงไปด้านขวา มันยืนอยู่ตรงนั้นเจ้าช้างโบราณ       เจ้าสัตว์ยักษ์      เจ้าอสูรกายร้ายกาจอย่างที่ข้าพเจ้าจำได้ว่าบิดาของข้าพเจ้าใช้เรียกช้างใหญ่ที่มีรูปร่างผิดปกติที่สถานีจับสัตว์ของเรา       กระพือหูที่ดูเหมือนกับฝากระท่อมของพวกแคฟเฟ่อร์ไปมา       พร้อมกับกวัดแกว่งงวงที่ใหญ่เหมือนท่อนซุง      ภาพที่เห็นน่าหวาดกลัวจนตัวแข็งทื่อ ข้าพเจ้านั่งราบลงไปข้างหลังกระดูกช้างซึ่งอยู่ใกล้ ๆ ปกคลุมเป็นอย่างดีด้วยมอสและต้นเฟินเฝ้ามองเจ้าสัตว์ร้าย        ปรารถนาอย่างเหลือเกินให้มีปืนไรเฟิลขนาดใหญ่อยู่ในมือ          มารุตเป็นอย่างไรบ้างข้าพเจ้าไม่รู้จริง ๆ       แต่ข้าพเจ้าคิดว่าเขานอนลงกับพื้น ในช่วงนาทีหรือกว่านั้นที่ตามมาข้าพเจ้านึกถึงเรื่องมากมายอย่างที่เราทำกันในเวลาฉุกเฉิน      บ่อยครั้งตามมาด้วยเรื่องที่ไร้ประโยชน์มากมาย        ตัวอย่างเช่นข้าพเจ้าสงสัยว่าทำไมเจ้าสัตว์ร้ายจึงปรากฏกายขึ้นที่ยอดเนินโน้น       และความคิดก็เกิดขึ้นกับข้าพเจ้าว่ามันถูกเรียกมาที่นั่นจากที่ซ่อนตัวสักแห่งใกล้ ๆ โดยเสียงโกญจนาทของช้างที่กำลังจะตาย        มันเกิดความรู้สึกขึ้นกับข้าพเจ้าว่ามันเป็นราชาของช้างที่รู้สึกเป็นหน้าที่ว่าต้องมารายงานตัว       อย่างที่มันทำในชั่วโมงแห่งความตาย       อย่างแน่นอนสิ่งที่ตามมาในภายหลังให้ความเชื่อมั่นบางอย่างกับความเห็นอันแปลกประหลาดนี้        ถ้ามันมีอะไรบางอย่างในเรื่องนี้มันอาจจะเกี่ยวข้องกับสุสานมหึมาแห่งนี้กับที่พิเศษตรงนั้น หลังจากที่ยืนอยู่สักครู่ด้วยท่าทางอย่างที่ข้าพเจ้าบรรยายไปแล้ว       ใช้งวงของมันตรวจกลิ่นในอากาศ      จานา ต่อไปข้าพเจ้าจะเรียกมันอย่างนั้น       เดินโยกตัวลงมาจากเนินตรงดิ่งไปยังช้างที่ข้าพเจ้าคิดว่าตายแล้วคุกเข่าอยู่        แต่ความจริงแล้วมันยังไม่ตายเสียทีเดียว      เพราะเมื่อจานามาถึงมันชูงวงขึ้นม้วนเป็นวงกลมให้แก่จานาราวกับว่าทักทายด้วยความรัก       จากนั้นจึงปล่อยให้ร่วงลงกับพื้นอีกครั้ง        ต่อมาจานาทำอย่างที่ข้าพเจ้าเห็นในภาพแห่งความฝันที่ปราสาทแรกนอล        กล่าวคือเข้าชนมันจมล้มคว่ำไปด้านข้าง       มันนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น       คราวนี้มันตายสนิทแล้ว ตอนนี้ข้าพเจ้าจำได้ว่าภาพที่เห็นไม่ตรงทั้งหมด      เพราะว่าในภาพที่ข้าพเจ้าเคยเห็นจานาทำร้ายผู้หญิงกับเด็ก     ผู้ซึ่งควรจะอยู่ด้วยในตอนนี้       ในทันทีนั้นข้าพเจ้าเกิดความคิดขึ้นมาว่าที่เป็นเช่นนี้เพราะภาพมายาหรือว่าพลังจิตของฮารุตที่นำมาให้ข้าพเจ้าดูอย่างที่มารุตแจ้งแก่ข้าพเจ้า         ภาพเหตุการณ์ที่เขานำมาให้ข้าพเจ้าดูตรงกับเหตุการณ์ที่ข้าพเจ้าเห็น        แต่มันไม่ตรงกันทั้งหมด        เมื่อมันเกิดขึ้นดังนี้บางทีเมื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงและเด็กถูกข้ามไป          ในกรณีของเรานี้มันต้องมีเหตุการณ์ที่จะตามมาซึ่งข้าพเจ้าไม่ได้รับรู้หรือสะดุดใจเลยที่ปราสาทแรกนอล         จริงทีเดียวถ้าหากว่าข้าพเจ้าได้รับรู้ถึงมันก่อน         ข้าพเจ้าคงไม่มาอยู่ที่นี่ในคืนนี้        เพราะไม่มีอะไรในโลกนี้จะชักนำให้ข้าพเจ้ายอมเหยียบย่างมาสู่ดินแดนแคนด้าห์ เหตุการณ์จริงเป็นอย่างนี้        เมื่อจานาใช้งาทิ่มแทงพี่น้องที่ตายไปจนพอใจแล้ว        ไม่ว่าจะเป็นเพราะความชั่วร้ายของมันหรือเพื่อระบายความเจ็บปวดข้าพเจ้าบอกไม่ได้        มันยืนคร่อมซากร่างที่ตายแล้วด้วยท่าทางโศกเศร้าหรือว่าสงบใจส่งวิญญาณ         ในตอนนี้ข้าพเจ้าควรบอกว่าสายลมที่พัดกระหน่ำใส่ต้นอ้อที่ปราศจากใบจากลูกเห็บบริเวณชายฝั่งทะเลสาบได้สงบลงเกือบสนิทแต่ไม่หยุดนิ่งเสียทีเดียว        แต่พอจะกล่าวได้ว่ามีกระแสลมเบา ๆ พัดซู่ ๆ มาเป็นบางครั้ง        ด้วยสัญชาติญาณพรานข้าพเจ้าตรวจสอบด้วยความพอใจว่ามันพัดจากจานามาหาเรา       เรื่องนี้ข้าพเจ้ารู้ได้เพราะว่ามันมากระทบกับหน้าผากของข้าพเจ้าที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อทำให้มันเย็นลง ในไม่ช้าจากการกลั่นแกล้งของโชคชะตา       ซู่หนึ่งของสายลม---ซู่เบามาก---พัดมาจากทางด้านหลังเรา       เพราะข้าพเจ้ารู้สึกได้จากเส้นผมทางด้านหลังซึ่งมันเปียกชื้นเช่นเดียวกับส่วนอื่นที่เหลือของข้าพเจ้า      ทันทีนั้นข้าพเจ้าชำเลืองไปทางด้านขวาเพราะรู้สึกเหมือนกับว่าพ้นจากหางตาออกไปมีอะไรบางอย่างผ่านไปตามก้อนหินที่ระยะสักประมาณหนึ่งร้อยหลา         อาจเป็นไปได้ว่าเป็นเงาของเมฆหรือว่าช้างอีกตัวหนึ่ง          ในตอนนั้นข้าพเจ้าไม่ได้ติดตามดูว่ามันเป็นอะไร       เพราะว่าเสียงกวัดแกว่งเบา ๆ จากงวงของจานาที่พยายามรวบรวมกลิ่นทั้งหมดของข้าพเจ้าที่ไปถึงมันด้วยท่าทางจริงจังอย่างเจ็บปวดที่สุด ข้าพเจ้ามองเห็นว่าการเข้าฌานเงียบสงบได้ปราศนาการไปจากท่าทางของมันแล้ว         ตอนนี้มันตื่นตัวเหมือนกับสุนัขฟ็อคเทอเรียที่คิดว่ามันเห็นหนู       หูกว้างใหญ่ของมันกางผึ่งออกมา        ร่างมหึมาของมันสั่นสะท้าน     งวงใหญ่โตของมันสูดดมอากาศ "คุณพระช่วย !"     ข้าพเจ้าคิดกับตัวเอง      "มันได้กลิ่นเรา !"     ต่อมาข้าพเจ้ารู้สึกอุ่นใจขึ้นจากความจริงที่ว่าสายลมซู่ต่อมากระทบเข้าที่หน้าผากของข้าพเจ้า       เพราะข้าพเจ้าหวังว่ามันคงจะสรุปว่ามันเข้าใจผิด ไม่แม้แต่นิดเดียว !     จานาแก่เกินกว่าที่จะทำอะไรผิดพลาด         มันส่งเสียงคำรามออกมาจากปลายงวง      เคลื่อนร่างของมันเหมือนกับขบวนรถไฟ        และอย่างจงใจเดินตรงมาทางเรา      ดมกลิ่นที่พื้น     ดมกลิ่นในอากาศ       ดมกลิ่นทางด้านขวาทางด้านซ้าย       และแม้แต่ท้องฟ้าเบื้องบน        ราวกับมันจะคาดว่ามันอาจจะตกมาจากบนฟ้าเพื่อแก้แค้นจากปาบกรรมอันมากมายของมัน        สิบสองครั้งขณะที่มันเคลื่อนเข้ามาข้าพเจ้าเล็งมันด้วยปืนไรเฟิลในจินตนาการ      เล็งอย่างปราณีตยังตำแหน่งที่ข้าพเจ้าหวังว่าจะส่งกระสุนเข้าไปยังจุดตายของมัน      มันเป็นไปเองอย่างอัตโนมัติ        เพราะในสมองของข้าพเจ้าจริง ๆ แล้วไตร่ตรองถึงวาระสุดท้ายของข้าพเจ้าที่กำลังใกล้เข้ามา ข้าพเจ้าสงสัยว่ามันจะเกิดขึ้นอย่างไร         มันจะเอางาใหญ่โตของมันเสียบข้าพเจ้าหรือ        มันจะเหวี่ยงข้าพเจ้าขึ้นไปในอากาศหรือ       หรือว่ามันจะคุกเข่าลงทับบนร่างกระจ้อยร่อยของข้าพเจ้า      เพื่อแก้แค้นให้แก่พี่น้องของมันที่ตายในเงื้อมมือของข้าพเจ้า ?         มารุตพูดขึ้นด้วยเสียงกระซิบสั่นระรัว "นักบวชของมันบอกจานาให้ฆ่าเรา     เรากำลังจะตาย"     เขาพูดต่อ   "ก่อนที่ฉันจะตาย       ฉันอยากจะบอกว่าคุณผู้หญิง        ภรรยาของเจ้านาย----" "หุบปากเสีย !"    ข้าพเจ้าส่งเสียงเบา ๆ ออกจากปาก     "มันจะได้ยินเสียงแก"     เพราะในตอนนั้นข้าพเจ้าไม่สนใจสักนิดเดียวไม่ว่าผู้หญิงคนไหนในโลก         อย่างดุดันข้าพเจ้าจ้องไปที่มารุตและรู้ในตอนนั้นว่าหน้าตาของเขาน่าสงสารมากแค่ไหน        ไม่มีรอยยิ้มอีกแล้วในตอนนี้         ร่องรอยเบิกบานหายไปหมดแล้ว      มันจมหายไปหมด      มีแต่ดวงตาสีฟ้ากับตาขาวซีดเซียวถลนออกมาเหมือนกับคนที่ตายไปแล้วสามวัน ข้าพเจ้าพูดถูก     จานาได้ยิน     แม้จะเบาอย่างเสียงกระซิบผ่านความเงียบสนิทไปสู่สัมผัสอันเกือบจะวิเศษของมัน          มันวิ่งตรงมาข้างหน้าจากระยะสักประมาณยี่สิบก้าวพร้อมกับชูงวงเหยียดตรงไปข้างหน้ามัน       จากนั้นมันหยุดอีกครั้งด้วยระยะห่างบางทีสักเท่ากับหลักไม้ในสนามคริกเก็ต        แล้วดมกลิ่นเหมือนตอนแรก จากคุณ : Sv - [ 18 ต.ค. 45 10:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ภาพที่เห็นมากเกินไปสำหรับมารุต      เขาผุดลุกขึ้นวิ่งหนีเพื่อชีวิตตรงไปยังทะเลสาบ      ข้าพเจ้าเดาเอาว่าเขาคงหวังจะไปพึ่งน้ำ      โอ!  เขาวิ่งเร็วขนาดนั้นได้อย่างไร       จานาควบตามหลังเขาไปเหมือนกับขบวนรถไฟ---คราวนี้เป็นขบวนรถด่วน---พร้อมกับส่งเสียงโกญจนาทขณะที่มันพุ่งเข้าใส่        มารุตไปถึงทะเลสาบเพราะมันค่อนข้างใกล้ประมาณสิบหลาอยู่ข้างหน้า      แล้วกระโดดลงไปเริ่มว่ายน้ำหนี ตอนนี้ข้าพเจ้าคิดว่าเขาอาจหนีไปได้ถ้าจระเข้ไม่จัดการเขาเสียก่อน      เพราะเจ้าปีศาจร้ายคงไม่อยากลงน้ำ        แต่เรื่องนี้ข้าพเจ้าคิดผิด       เสียงดังตูมใหญ่จานากระโจนตามลงไป        และมันว่ายน้ำได้ดีกว่าเสียอีกด้วย        ไม่ช้ามารุตก็รู้ถึงเรื่องนี้เขาว่ายอ้อมกลับมาขึ้นฝั่ง      การหลีกเลี่ยงแบบนี้เขาได้ประโยชน์ขึ้นอีกนิดหน่อยเขากลับตัวได้เร็วกว่าจานา พวกเขากลับมาอีก       จานาเพิ่งมาถึงข้างหลังมารุตมันกำลังฟาดเขาด้วยงวงอันใหญ่โต     พวกเขาขึ้นบก    มารุตวิ่งอยู่ข้างหน้าสองสามหลาวิ่งอ้อมไปอ้อมมาระหว่างก้อนหินเหมือนกระต่ายป่า      ด้วยความตกใจข้าพเจ้าทำได้แค่นอนหมอบอยู่ตรงนั้น       โดยความบังเอิญหรือว่าหวังอย่างบ้า ๆ ว่าจะได้รับการป้องกันข้าพเจ้าไม่รู้ อาจจะถามว่าทำไมข้าพเจ้าไม่ฉวยโอกาสวิ่งหนีเช่นเดียวกันไปทางตรงกันข้าม         มีคำตอบอยู่มากมาย       อย่างแรกเลยมันดูเหมือนว่าจะไม่มีที่จะให้วิ่งหนีไป         อย่างที่สองข้าพเจ้ารู้สึกแน่ใจว่า      ถ้าข้าพเจ้าวิ่งคงจะสะดุดคว่ำลงบนกระดูกช้างพวกนั้นหรือไม่ก็บนก้อนหิน        อย่างที่สามข้าพเจ้ายังนึกไม่ออกในตอนนี้         อย่างที่สี่จานายังไม่เห็นข้าพเจ้า   และข้าพเจ้าไม่อยากจะแนะนำตัวกับมัน        อย่างที่ห้าและสำคัญที่สุดข้าพเจ้าเป็นอัมพาตไปเพราะความกลัวจนไม่รู้สึกว่าจะยกตัวขึ้นมาจากพื้นได้         ทุก ๆ อย่างของข้าพเจ้าดูเหมือนว่าจะตายไปแล้ว        นอกจากพลังของการสังเกตการณ์ซึ่งเป็นการมีชีวิตอยู่อย่างเจ็บปวด โดยทันทีมารุตยอมแพ้        น้อยกว่าระยะขว้างหินไปจากข้าพเจ้าเขาหมุนตัวกลับเผชิญหน้ากับจานา     ด่าใส่มันด้วยความกลัวบางอย่างและและสาปแช่งมันอย่างรุนแรง       ทั้งหมดนั้นข้าพเจ้าจำได้คือคำว่า "เทวรูป" แปลกพอดูมันดูเหมือนว่าจะมีผลกับช้างร้ายบ้าเลือดตัวนั้น        มันหยุดการวิ่งตะลุยวางเท้าทั้งสี่ของมันไว้ด้วยกัน        เลื่อนตัวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น         มันราวกับว่าเจ้าสัตว์ร้ายเข้าใจถ้อยคำและไตร่ตรองความหมายของมัน       ผลก็คือกระตุ้นให้มันบ้าคลั่งอย่างสมบูรณ์         มันแผดเสียงร้องอย่างน่าเกรงขาม       มันฟาดสีข้างเขาด้วยงวง      ดวงตาแดงก่ำชั่วร้ายของมันกลอกกลิ้งไปมา        ฟองน้ำลายปลิวออกมาจากโพลงปากที่อ้ากว้างของมัน       มันเต้นไปบนเท้าอันใหญ่โตของมันอย่างน่าเกลียดแบบเดียวกับคนเมาเหล้าสก็อต        จากนั้นมันเข้าโจมตี     ข้าพเจ้าหลับตาไปครู่หนึ่ง        เมื่อข้าพเจ้าลืมตาขึ้นอีกครั้งเพื่อที่จะเห็นร่างของมารุตผู้น่าสงสารลอยสูงขึ้นไปในอากาศอย่างที่เขาไม่เคยลอยได้สูงแบบนั้นมาก่อน       ข้าพเจ้าคิดว่าเขาจะไม่ตกลงมาอีก        แต่เขาก็ตกลงมาในที่สุดด้วยเสียงดังพลั๊กน่าหวาดเสียว         จานาตรงเข้าไปหาเขาอย่างนุ่มนวล       ตอนนี้เขาตายแล้ว      มันยกร่างของเขาขึ้นมาด้วยงวง         ข้าพเจ้าภาวนาว่ามันอาจจะพาเขาไปยังที่ซ่อนตัวที่ไหนสักแห่งปล่อยให้ข้าพเจ้าอยู่อย่างสงบ         แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น       อย่างช้า ๆ ก้าวย่างมาอย่างผึ่งผายแกว่งร่างไร้ชีวิตของมารุตขึ้น ๆ ลง ๆ ด้วยงวงของมันเหมือนกับพยาบาลไกวเปลให้เด็ก       มันเดินตรงมายังก้อนหินที่ข้าพเจ้านอนหมอบอยู่ข้างหลัง      ซึ่งข้าพเจ้าคาดว่ามันเห็นหรือได้กลิ่นข้าพเจ้าอยู่แล้ว เป็นเวลาค่อนข้างนาน       ดูเหมือนว่าจะนานมากกว่าศตวรรษ        มันยืนคร่อมร่างข้าพเจ้า       พิจารณาดูข้าพเจ้าราวกับว่าข้าพเจ้าเรียกความสนใจจากมันเป็นอย่างมาก       น้ำจากทะเลสาบไหลรินเป็นทางจากหูมหึมาของมันลงสู่หลังของข้าพเจ้า        ถ้าไม่ใช่น้ำนั้นข้าพเจ้าคิดว่าคงหมดสติไปแล้ว       แต่สิ่งดีที่สุดข้าพเจ้าทำต่อมาคือแกล้งทำเป็นตาย       บางทีเจ้ายักษ์ร้ายกาจอาจรังเกียจที่จะสัมผัสคนตาย         มองมันจากหางตาข้าพเจ้าเห็นมันยกเท้ามหึมาข้างหนึ่งของมันที่มีขนาดเท่ากับเก้าอี้นั่งแล้วยกค้างไว้เหนือร่างของข้าพเจ้า ตอนนี้ลาก่อนโลกนี้ข้าพเจ้าคิด       จากนั้นเท้าของมันเคลื่อนลงมาเหมือนกับข้อเหวี่ยงของเครื่องจักร์ไอน้ำ      แต่ก็เหมือนกับเครื่องจักร์ไอน้ำทำเมื่อตอนที่ข้อต่อของมันชำรุดหยุดอยู่กับที่เมื่อมันสัมผัสกับหลังของข้าพเจ้า      หลังจากนั้นมันวางลงบนพื้นอีกครั้งข้างตัวข้าพเจ้า        บางทีจานาคิดว่ามันยืนทรงตัวอยู่อย่างอันตราย          อย่างไรก็ตามมันเปลี่ยนเป็นทำอย่างอื่นที่ดีกว่า         วางซากร่างที่เหลือของมารุตอย่างนุ่มนวลที่สุดข้างตัวข้าพเจ้าราวกับนางพยาบาลวางเด็กลงบนเตียง         มันคลายงวงออกแล้วใช้ปลายงวงสัมผัสไปตลอดร่างของข้าพเจ้า      เริ่มต้นที่หลังคอของข้าพเจ้า       โอ!   ความรู้สึกจากเจ้าสิ่งเย็นชืดนั้นมันเหมือนกับมีอะไรมาดิ้นยั้วเยี้ยอยู่บนกระดูกสันหลังของข้าพเจ้า ไล่ต่ำลงมาเรื่อย ๆ จนมาถึงขอบกางเกงของข้าพเจ้า      ตรงนั้นมันใช้ปลายงวงหยิกสันนิษฐานเอาว่าจะสืบให้รู้ว่าข้าพเจ้าแกล้งทำหรือเปล่า     เป็นการหยิกที่เจ็บปวดอย่างที่สุดเหมือนกับปากคีบของช่างทอง       มันช่างฉลาดเหลือเกิน      ถึงกระนั้นข้าพเจ้าก็ไม่กระดุกกระดิก      รู้ดีอยู่ว่าการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยหมายถึงความตาย        มันฉีกเสื้อผ้าข้างหลังข้าพเจ้าออกเป็นชิ้นไม่ต้องไปพูดถึงเนื้อหนังที่อยู่ข้างใต้        สิ่งนี้ดูเหมือนจะทำให้เจ้าสัตว์ร้ายประหลาดใจ       เพราะมันยกปลายงวงขึ้นเลื่อนไปที่หัวของมัน        ราวกับว่าจะตรวจสอบเศษผ้านั้นด้วยแสงจันทร์ ตอนนี้มันจบสิ้นแล้วจริง ๆ เพราะเมื่อมันเห็นเลือดบนผ้านั้น---!"      ข้าพเจ้าปล่อยคำพูดสั้น ๆ ขึ้นมาครั้งหนึ่ง      ภาวนาอย่างน่าสังเวชต่อสวรรค์ให้ช่วยข้าพเจ้าจากวาระสุดท้ายอันร้ายกาจนี้       แล้วดูชิ       มีคำตอบจากสวรรค์ ! เพราะขณะที่จานาไม่พึงพอใจกับผลของการตรวจสอบ       กางหูของมันออกแล้วเตรียมพร้อมที่จะสังหารข้าพเจ้า        มีเสียงปืนระเบิดขึ้น       ชัดเจนว่าเป็นเสียงปืนไรเฟิลยิงจากระยะไม่กี่หลา       เหลียวหน้าขึ้นมองโดยทันที        ข้าพเจ้าเห็นเลือดพุ่งกระชูดออกมาจากตาข้างซ้ายของเจ้าสัตว์ร้ายตรงที่ลูกกระสุนเจาะเข้าไป มันใช้งวงปิดตาของมันไว้         จากนั้นแผดเสียงร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดเสียง       หมุนตัวกลับหนีไปอย่างรวดเร็ว จบบทที่ ๑๓ แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 45 10:16:24 จากคุณ : Sv - [ 18 ต.ค. 45 10:11:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อิอิ  วันนี้คนแรก  อ่ะค่ะ     จากคุณ : bee007 - [ 18 ต.ค. 45 10:34:58 A:202.44.222.25 X:202.44.222.202 ]

ความคิดเห็นที่ 5 งือ..โหดชมัด นาจา เอ้ย จานานี่ น่าสงสารมารุต นึกว่าจะรอด จากคุณ : GTW - [ 18 ต.ค. 45 13:50:52 A:202.133.148.142 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 "เป็นเวลาค่อนข้างนาน   .... มันยืนคร่อมร่างข้าพเจ้า" ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : A Muggle - [ 18 ต.ค. 45 20:46:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เครื่องเซ่นค่ะ...ไม่ใช่เครื่องเส้น ^ ^ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 18 ต.ค. 45 22:43:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1646877/W1646877.html               บทที่ ๒  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1630488/W1630488.html     บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1662069/W1662069.html   บทที่ ๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1676212/W1676212.html   บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1689904/W1689904.html บทที่ ๖   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1704476/W1704476.html บทที่ ๗  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1718639/W1718639.html บทที่ ๘  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1732730/W1732730.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1751384/W1751384.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1778827/W1778827.html#9 บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1803613/W1803613.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1811854/W1811854.html   จากคุณ : s_purple - [ 4 ธ.ค. 45 23:35:52 ]