ความคิดเห็นที่ 1 เพื่อจะเข้าหาคุณ ผมต้องได้โรงแรมมา เพื่อที่จะได้โรงแรม ผมต้องเอาฮันเทจุนออก นี่เป็นเรื่องที่ชัดเจนมาก เพื่อที่จะเอาฮันเทจุนออก วิธีที่ดีที่สุดคือให้เขาลาออกเอง ด้วยวิธีนั้น เลือดจะได้ไม่มาเปื้อนมือผม ด้วยความช่วยเหลือจากคิมบ็อกแมน ผมได้มาเป็นที่ปรึกษาการจัดการกองทุนเพื่อที่จะมาดูแลและตรวจสอบการบริหารของโรงแรม ตอนนี้ ด้วยอำนาจในตำแหน่งหน้าที่ที่ผมเพิ่งได้มาใหม่ ผมบอกให้ธนาคารติดต่อประธานโจเพื่อที่จะจัดการประชุมกับผู้จัดการทุกคน นี่เป็นห้องเดียวกันกับที่ฮันเทจุนท้าทายผม ช่างเหมาะเจาะจริงๆที่ได้แนะนำตัวเองในฐานะที่ปรึกษาชินดองฮ็อก ในห้องนี้ ทุกคนนั่งกันพร้อมแล้วเมื่อผมเดินเข้ามา คุณอาจอยู่ในนี้ด้วยแต่ผมไม่เห็น... อันที่จริงแล้ว ผมไม่เห็นคนอื่นเลยนอกจากฮันเทจุน เหยื่อที่ผมกำลังล่าอยู่ ผมหยิบปืนออกมา จับมันไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ใส่กระสุน ผมพร้อมแล้ว ลุยเลย! "ต้องขอโทษด้วยสำหรับภาษาของผม แต่วิธีการบริหารของโรงแรมนี้ห่วยแตกและทุเรศที่สุด ผู้จัดการใหญ่อยู่ไหน?" ผมกวาดสายตามองหาผู้จัดการใหญ่ ฮันเทจุนตอบรับ ดี.. ผมจะได้แน่ใจว่าผมไม่ได้ล่าเหยื่อผิดตัว กระสุนอยู่ในปืนแล้ว ผมเล็ง.. ยิง! "อะไรคือเป้าหมายสูงสุดขององค์กรพาณิชย์?" เขาก้มหลบ ผมใส่กระสุนอีกนัด.. เล็ง.. ยิง! "การทำกำไรให้ได้สูงสุด นี่คือสิ่งแรกที่สอนในชั้นเรียนเศรษฐศาสตร์" เขาพยายามดิ้นรนปกป้องตัวเอง "สถานการณ์จริงไม่เลวร้ายอย่างที่คุณคิด" เขาคิดว่าเขารู้มากกว่าผมงั้นหรอ! ตอนผมจบจากฮาวาร์ด เขาอยู่ที่ไหนกัน เขายังไม่ได้เป็นแม้แต่เด็กขนกระเป๋าที่นี่ เขาจะรู้อะไรได้? "...ตอนนี้เรากำลังอยู่ในระหว่างการประชุม แค่ตอบให้ตรงคำถาม แล้วอย่าเอาความรู้สึกมาปะปน" นั่นทำให้เขาเงียบไป ผมคือนักล่าและเขาคือเหยื่อ และนี่เป็นสังเวียนของผม เขาจะหนีไปก็ได้ แต่ไปได้ไม่ไกลหรอก เพราะในที่สุดนักล่าก็จะได้เหยื่อมา... ที่จริง ผมก็สงสัยอยู่ เขาจะหนีไปไกลได้แค่ไหนกันก่อนที่จะโดนกระสุนผม? ผมโยนรายงานการวิเคราะห์ของผมใส่หน้าเขา บอกให้เขาอ่านซะ แล้วขอรายชื่อพนักงานที่ถูกปลด... อ้อ คุณฮันเทจุน ไม่ใช่ว่าคุณจะเลือกได้นะ คุณมีแค่ 2 ตัวเลือกเท่านั้น จะยอมรับเงื่อนไขหรือจะยอมอดตาย ลูกกระสุนผมไปโดนเขาเข้าอย่างจัง ผมเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเขา การไล่ออกอย่างเร่งด่วนภายใน 15 นาทีนี้ช่างน่าพึงพอใจเป็นที่สุด และนี่เพิ่งเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด เหยื่อของผมบาดเจ็บ ได้เวลาต้องไปเสียที ปล่อยให้เขาเลือดออกอย่างทรมานไปสักพัก... ผมหยิบแฟ้มเอกสาร ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู ขณะที่เดินผ่านเขา ผมต้องยิงอีกสักหนึ่งนัด "เส้นตายวันพรุ่งนี้ ผู้จัดการใหญ่" จำไว้นะคุณผู้จัดการใหญ่ นี่แหละคือสิ่งที่คุณควรได้รับจากการขัดขวางแผนของผม ระหว่างทางออก ผมเห็นคุณนั่งคอพับอยู่ไม่ไกลจากเขานัก ผมน่าจะดูว่าคุณอยู่ที่ไหนก่อนจะลงมือยิง แต่ตอนนี้สายไปเสียแล้ว... ชินดองฮ็อก สงครามเริ่มขึ้นแล้ว ทุกสงครามย่อมมีผู้บาดเจ็บ... ผมเลิกคิดถึงความรู้สึก แล้วเดินออกจากห้องไป บนทางเดิน ผมได้ยินเสียงฮันเทจุนจากทางด้านหลังผม "คุณชินดองฮ็อก เรามาคุยกันก่อนได้ไหม?" คุณผู้จัดการใหญ่ นี่ยังเป็นเวลาทำงานอยู่ ทุกอย่างควรเป็นทางการและผมต้องการให้คุณเรียกผมอย่างเป็นทางการด้วย "ที่ปรึกษาชิน" เขาพูด นั่นฟังดูดีกว่า... "ถ้าคุณอยากทำให้ผมลำบากละก็ ให้ผมทำอย่างอื่นก็ได้ แต่การไล่พนักงานออกนี่เป็นเรื่องใหญ่..." เรื่องใหญ่.. แล้วนี่เป็นปัญหาของผมด้วยหรอ? ผมแค่ต้องการรายชื่อพนักงานที่ถูกปลด แล้วก็ขึ้นอยู่กับคุณ คุณผู้จัดการใหญ่ ว่าจะเลือกให้ใครออก และถ้าคุณรู้สึกว่าผมมาที่นี่เพื่อทำให้คุณลำบากแล้วละก็ คุณก็อาจจะคิดถูก อย่างไรก็ตาม ช่างดีจริงๆที่ได้คุยกับคุณเมื่อเช้านี้ ผมเดินไปด้วยรอยยิ้ม... ลีโอ! ที่ไหนมีร้านอาหารดีๆบ้าง? อาหารจีนน่าจะดี.... อาหารกลางวันนั้นใช้ได้ แต่ก็ไม่ดีเท่าที่ผมคิดไว้ ตอนบ่าย ผมไปขับรถเล่น ว่ายน้ำ แล้วต่อด้วยซาวน่า ดินเนอร์มาเสิร์ฟถึงแซฟไฟร์วิลล่า มีฟัวกราเป็นอาหารเรียกน้ำย่อย ส่วนมื้อหลักเป็นปลาคอดดำจากแอตแลนติค และของหวานเป็นซูฟเฟล่ ผมดื่มกับลีโอที่ระเบียงแล้วเข้านอนแต่หัวค่ำ รอคอยรายชื่อพนักงานที่ถูกปลดในวันพรุ่งนี้... .... แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 45 18:46:15 จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 20 ต.ค. 45 22:29:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมหลับฝันดีทีเดียว รู้สึกตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น ผมไปวิ่งออกกำลัง พอกลับมา ลีโอก็ทานอาหารเช้าเสร็จพอดี ไข่กวนกับไส้กรอกสองจาน เขาน่าจะรักษาระดับคอเรสเตอรอลในร่างกายบ้างนะ.. หลังจากอาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็ว ผมดื่มกาแฟแล้วนั่งรอ เสียงโทรศัพท์ดังขั้น ฮันเทจุนอยู่ในสาย เขาถามว่าอีก 15 เขาจะเข้าไปได้ไหม แน่นอน! ผมรอมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว.. ผมเริ่มเห็นชัยชนะของผมลอยมา... เขาไม่ได้มาคนเดียว แต่มากับผู้จัดการโอและคุณ ถ้าเขาคิดว่าจะใช้คุณเป็นเกราะกำบังแล้วละก็ เขาคิดผิดถนัด... เขายื่นแฟ้มให้ผม มีเอกสารที่เขาเรียกว่าการปรับเปลี่ยนโครงสร้างใหม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ ผมต้องการใบรายชื่อพนักงานที่ถูกปลด! ไหนล่ะรายชื่อ? ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ผมไม่อาจไล่เพื่อนร่วมงานออกโดยไม่มีเหตุผลได้ เขาบอก เขาก้มหน้า ราวกับว่าไม่สนใจจะฟังผม ผมจะไม่ยอมทนกับท่าทีแบบนี้อีกต่อไป "คุณไล่เขาออกไม่ได้? งั้นคุณอยากลาออกแทนพวกเขา?" ผมถาม นี่ดูจะทำให้เขาสนใจผม ผมรอให้เขาตอบ เขายังคงเงียบ ผมกดดันเขาต่อ "ผมไม่คิดว่าคุณหมายความว่าอย่างนั้น ใช่ไหม?" เขาไม่ตอบ โง่จริงๆ! ให้ผมบอกเป็นครั้งสุดท้าย ผมต้องการรายชื่อพนักงานที่ถูกปลด ทางเลือกเป็นของเขา จะให้รายชื่อพนักงานหรือจะยอมลาออก ผมไม่อยากจะถกเถียงเรื่องนี้อีกต่อไป ผมลุกขึ้นแล้วกลับไปยังโต๊ะทำงาน เขาก้มหน้าเดินออกไปจากแซฟไฟร์วิลล่า ผมเหลือบเห็นคุณหยิบเอกสารของบริษัทแล้วเดินตามเขาไป หลังจากคุณไป ผู้จัดการโออาสารับทำรายชื่อการปลดพนักงานเอง นี่ช่างดีจริงๆ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ผมจะได้รายชื่อพนักงานเป็นการทำลายขวัญโรงแรม ในขณะเดียวกัน ฮันเทจุนก็จะเสียพรรคพวกไปอีกคน ดีจริงๆเลย.. เช้าวันรุ่งขึ้น ผู้จัดการโอเข้ามาพร้อมกับรายชื่อ รอให้ผมอนุมัติ ไม่สำคัญว่าใครจะโดนไล่ออก ผมแค่ต้องการรายชื่อ 100 ชื่อ ผมมองดูรายชื่อเพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีชื่อคุณอยู่ในนี้ด้วย แล้วบอกเขาให้เริ่มลงมือได้เลย เขาเดินออกไป ผมนั่งที่โต๊ะ เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้เพราะผมรู้ว่าฮันเทจุนจะต้องมาหาผมเร็วๆนี้ 20 นาทีต่อมา ฮันเทจุนผลุนผลันเข้ามาในแซฟไฟร์วิลล่า "คุณคิดว่าคุณกำลังทำอะไร?" คุณผู้จัดการใหญ่ ผมเป็นแขกวีไอพีของโรมแรมนี้ แถมเป็นถึงที่ปรึกษาชินดองฮ็อก ผมไม่จำเป็นต้องตอบคำถามคุณ มารยาทคุณหายไปไหนหมด? แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 45 18:53:20 จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 20 ต.ค. 45 22:31:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เขาโยนรายชื่อพนักงานที่ถูกปลดใส่โต๊ะผมแล้วพูดเสียงดัง "คุณคิดว่าคุณกำลังทำอะไร!?!" เขาจะตะโกนไปทำไมกัน? คุณผู้จัดการใหญ่ คุณผิดแล้ว ผมแค่เป็นคนขอรายชื่อ ไม่ได้เขียนมันสักหน่อย อีกอย่าง ผมกำลังทำในสิ่งที่คุณควรจะทำมาตั้งนานแล้ว... "คุณเคยพบพนักงานโรงแรมบ้างหรือเปล่า..." นี่ไม่ใช่เรื่องของผม "...คุณรู้ถึงความฝัน ความหวังของพวกเขาบ้างมั้ย?" นี่ก็ไม่ใช่เรื่องของผมอีกน่ะแหละ "...ครอบครัวของพวกเขาจะเป็นยังไง?..." ไม่เกี่ยวอะไรกับผมนิ นี่ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผม ธุระของผมคือการครอบครองโรงแรมนี้ คุณผู้จัดการใหญ่ ผมไม่ต้องการทฤษฎีอะไรของคุณอีกแล้ว "ที่โรงแรมเติบโตมาได้ทุกวันนี้ก็เพราะพนักงานทุกคน..." ทันใดนั้น มันทำให้ผมนึกสิ่งที่คุณเคยพูด ตอนที่คุณบอกผมครั้งที่แล้ว ผมไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงคิดว่าเขาทำงานได้ดีกว่าคุณ? พนักงานอะไรกัน? พนักงานน่ะมีได้ทุกที่แหละ ถ้าไล่ออก ก็หาคนใหม่มาแทนได้เพราะมักจะมีคนมากกว่างานเสมอ อีกอย่าง นั่นไม่ใช่ธุระของผม ทันใดนั้น เขาก็พูดว่า "บางทีผมน่าจะเสริมว่า คุณก็มีเพื่อนผู้หญิงหลายคนเหมือนกันนิ" ผมละสายตาจากเอกสาร เขาหมายความว่าอะไร? เขาพยายามจะพูดอะไร? ทำไมมาพูดถึงเรื่องนี้ตอนนี้? ผมมีผู้หญิงคนเดียว โซจินยอง... คนที่ปาสร้อยคอใส่ผม... คนที่ปล่อยให้ผมอยู่ในลิฟต์คนเดียว... คนที่ไม่ยอมมาที่โบสถ์... คนที่เลือกโรงแรมมาก่อนผม... คนที่กำลังล่องลอยจากไปไกล.. ทีละน้อย.. ทีละน้อย.. ไม่รู้ว่าฮันเทจุนออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูปิด... ผมล้วงมือไปในกระเป๋าขวา สร้อยคอของคุณยังอยู่ที่นั่นแต่มันเย็นเฉียบในมือผม... เมื่อไหร่ผมจะได้นำมันกลับไปไว้ในที่ของมันนะ? เอาน่า ชินดองฮ็อก เลิกคิดๆ ตอนนี้กำลังอยู่ในสงคราม กว่าจะได้นำสร้อยไปใส่ให้คุณดังเดิม ผมคงต้องทนความเจ็บปวดชั่วคราวนี้ไปก่อน ใช่... กลับไปทำงาน.. เมื่อไหร่ฮันเทจุนจะกลับมานะ? เขาจะทำอะไรต่อไป? ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกมากนัก... ผมรออย่างอดทนในแซฟไฟร์วิลล่า ในที่สุดเขาก็โทรมาตอนใกล้ค่ำและให้ผมไปพบเขาที่ไดมอนด์วิลล่า เขายืนรอผมอยู่ตอนที่ผมเข้ามา หันหลังให้ผม ผมรู้สึกรำคาญกับท่าทีแบบนี้มากแต่ในที่สุดเขาก็พูดว่า "โรงแรมนี้เป็นที่ที่ผมเติบโตขึ้นมา..." แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม? "...ที่นี่ เป็นที่ที่ผมตัดสินใจว่าจะเป็นชาวโรงแรม.." แล้วมันเป็นปัญหาของผมด้วยหรือ? "...ที่นี่ ผมพบผู้หญิงที่ผมอยากใช้ชีวิตร่วมด้วย..." แล้วไง? "...ที่นี่ ผมมีความทรงจำและเพื่อนมากมาย ผมไม่อาจยอมให้คุณทำอะไรพวกเขาได้" ความทรงจำนั่นไม่ใช่ของผม.. เพื่อนนั่นก็ไม่ใช่ของผมด้วย... เขามาพูดเรื่องแบบนี้กับผมที่นี่ทำไมกัน? เขาจะบอกผมทำไม? และแล้ว เขาก็หันหน้ามา "กรุณาปล่อยพวกเขาไป" นี่คือสิ่งที่เขาต้องการพูดสินะ แต่ทำไมต้องพูดวกไปวนมาเป็นวงกลมด้วยถ้าอยากจะพูดเรื่องแค่นี้? เขาเดินไปที่โต๊ะ หยุดเดิน แล้วพูดขึ้นว่า "ดีใจด้วย คุณชนะแล้ว" ผมชนะ? เขาเดินออกจากห้องไป ผมชนะแล้ว?? แล้วผมก็เห็นจดหมายลาออกที่เขาทิ้งไว้บนโต๊ะ แผนบีของผมได้ผล เพียงแค่ 2 วัน ฮันเทจุนยอมรับความพ่ายแพ้ ยื่นจดหมายลาออก แล้วผมก็กลายเป็นผู้ชนะ แต่ชัยชนะนี้เร็วไปหรือเปล่า? ทำไมเขาถึงยอมแพ้ได้ง่ายๆแบบนี้? แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 45 22:39:18 จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 20 ต.ค. 45 22:34:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชินดองฮ็อกเวลาทำงาน จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 20 ต.ค. 45 22:47:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รอยยิ้มที่แสนเย็นชา เมื่อคุยกับฮันเทจุน จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ 20 ต.ค. 45 22:48:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ภาพที่เอามาประกอบเป็นภาพจากอะไรครับ จากคุณ : GTW - [ วันออกพรรษา 08:48:06 A:202.133.172.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 จากหนังทีวีที่พึ่งจบไปอะฉิ จากคุณ : ) - [ วันออกพรรษา 09:30:09 A:202.57.160.159 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณค่ะ คุณเจนนี จะคอยรอค่ะ เปิดเวปhotelier2002 ตั้งแต่วันเสาร์ยังไม่ได้เลยค่ะ ตั้งใจจะค้นข้อมูลหนังสือ hotelier ให้คุณเจนนี จำไม่ได้ว่าเป็นภาษาอังกฤษหรือเปล่า ถ้าเปิดได้เมื่อไรจะมาบอกนะค่ะ คุณเจนนีกำลังเรียนอยู่ ด้วย ขยันจริงๆๆเลยค่ะที่ แบ่งเวลามาแปลเรื่องที่ดีๆๆแบ่งปันกันอ่านแบบนี้ ขอเป็นกำลังใจให้นะค่ะ เพื่อในอนาคตจะได้มีนักแปลอาชีพเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง   จากคุณ : เล็ก - [ วันออกพรรษา 09:43:49 A:203.107.144.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาลงชื่อค่ะ จากคุณ : กระบี่อิงฟ้าฯ - [ วันออกพรรษา 11:04:14 A:203.156.26.126 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหม .. ชินดองฮ็อก นี่ .. โหดนะ จากคุณ : scottie - [ วันออกพรรษา 17:57:39 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาอ่านกันเร็วจริงๆ ขาประจำทั้งนั้น อิอิ อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ คุณเล็กคะ เราลองหาในเวบแล้วล่ะค่ะ เป็นภาษาจีนแหละ เศร้าเลย น่าจะมีใครแปลเป็นภาษาอังกฤษนะคะ อยากอ่านจัง จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ วันออกพรรษา 19:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาด้วยยยยยย จากคุณ : bee007 - [ วันออกพรรษา 20:50:23 ]