ความคิดเห็นที่ 1 หลังคุณเดินจากไป ผมยืนอยู่ตรงระเบียงเป็นเวลาเนิ่นนาน กับสร้อยคอในมือผม และปากกาของคุณในกระเป๋า ทำไมเราต้องจบลงแบบนี้ด้วยนะ? ผมรู้ว่าผมไม่ควรปิดบังความจริงจากคุณ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมพยายามบอกคุณแล้ว อภัยให้ผมด้วย ให้โอกาสผมอีกครั้งได้ไหม? ผมต้องไปคุยกับคุณ ผมโทรหาคุณที่ทำงาน แต่เพื่อนคุณบอกว่าคุณกลับบ้านไปแล้ว ผมโทรหาคุณที่บ้าน แต่ไม่มีคนรับสาย ผมโทรเข้ามือถือคุณ แต่คุณปิดโทรศัพท์ คุณอยู่ที่ไหนนะ? บางทีคุณอาจจะยังอยู่ที่โรงแรม ผมเดินไปที่โต๊ะส่วนหน้าเพื่อที่จะถามหาคุณ "มีอะไรให้รับใช้คะ?" พนักงานต้อนรับถามอีกรอบ โง่จริงๆ ผมเคยบอกเธอไปแล้วหนนึงว่าผมกำลังตามหาคุณโซจินยอง ที่นี่จะมีคนชื่อโซจินยองซักกี่คนกัน?? ผมจะต้องบอกแบบนี้ไปอีกกี่ครั้งหา? "คุณยังพบเธอตอนนี้ไม่ได้ครับ" เด็กขนกระเป๋าบอก แกเป็นใคร? ไปไกลๆ!! ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคนงี่เง่าพวกนี้ ผมทำเองได้น่า ผมฉวยหยิบวิทยุสื่อสาร เปิดเครื่องแล้วพูดเรียกหาคุณ ไอ้เด็กขนกระเป๋าโง่เง่านั่นพยายามจะแย่งมันไปจากผม เขาขอมันคืน แต่ผมยึดแขนเขาไว้ตั้งใจจะหักแขนเขาซะ ไม่มีใครจะมาหยุดยั้งผมได้... "กรุณาปล่อยมือซะ" ผมได้ยินเสียงจากทางด้านหลังผม เป็นฮันเทจุน ดีจริงๆที่ได้พบคุณ คุณผู้จัดการใหญ่ กำลังอยากเจอคุณอยู่พอดี คุณเป็นคนเอาจินยองไปจากผมเมื่อเช้านี้ ดังนั้นคุณก็น่าจะรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน.. อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงแค่เขาปฏิเสธที่จะร่วมมือกับผม แต่เขายังบอกให้ผมกลับไปยังห้องพักของผมอีกด้วย ให้ผมกลับไปที่ห้อง? ผมไม่ใช่เด็กสามขวบนะ ผมจ่ายเงินไปเยอะแยะเพื่อที่จะมาพักที่โรงแรมบ้าๆนี่ในฐานะแขก กล้าดียังไงมาออกคำสั่งกับผมแบบนี้ ผมจะไปที่ไหนก้อได้ถ้าผมอยากไป จะเจอใครก้อได้ถ้าอยากเจอ... ผมขอแค่โซจินยอง แล้วผมจะไม่ไปไหนจนกว่าผมจะพบคุณ "บางทีเราน่าจะไปหาที่เงียบๆคุยกัน" ฮันเทจุนพูดอย่างเรียบๆ คุย? ก็ดี ผมอยากคุยกับเขามานานแล้ว ผู้จัดการใหญ่ฮันเทจุน คุณช็อกโกแลต... เขานำผมไปยังห้องว่าง เปิดประตูแล้วเชิญผมเข้าไป ผมเดินตรงเข้าไปในห้อง ยืนอยู่ริมหน้าต่าง ชื่นชมทัศนียภาพ ผมได้ยินเสียงเขาจากทางด้านหลัง "นี่เป็นเวลาทำงานของผม ผมอยากพูดคุยกับคุณอย่างลูกผู้ชาย" ไม่ใช่ผู้จัดการใหญ่กับแขก แต่เป็นฮันเทจุนกับชินดองฮ็อก เยี่ยม! ผมชอบแบบนี้... ผมหันกลับไป เห็นเขาปลดเข็มพนักงานเก็บใส่กระเป๋า... ฮันเทจุนกับชินดองฮ็อก.. "กรุณาหยุดเสียแต่ตอนนี้ คุณชินดองฮ็อก" หยุด? อะไร? ทำไม? เขาเสริม "เงินและการงานอาจสำคัญสำหรับคุณ แต่คุณไม่รู้สึกผิดบ้างเลยรึไงที่จะมาเล่นเกมอะไรแบบนี้กับหญิงสาวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย?" ผิด? อะไรผิด? ทำไมผมต้องรู้สึกผิด? เกม เกมอะไร? ผมเล่นเกมอะไรอยู่งั้นหรือ? "ได้โปรดพูดต่อไป..." ผมอยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไรอีก "จินยองไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ผมไม่รู้ว่าคุณวางแผนหลอกใช้ให้เธอทำงานให้คุณอย่างไร..." แผน? หลอกใช้? งานของผม? ผมคงต้องไปคิดดูเสียแล้วว่างานของผมคืออะไร บางครั้งผมก็ไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ... เขาไม่ตอบ แต่เขาท้าดวลผม "ถ้าคุณอยากได้โรงแรม คุณต้องสู้กับผม" เยี่ยมยอด! เขารู้แล้วสินะว่าผมมาที่นี่เพื่อโรงแรมนี้ ผมเคยสงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไร.. จนกระทั่งเขาได้ค้นเจอเอกสารของผมตอนลีโอกับผมออกไปเมื่อเช้านี้... "คุณกำลังบอกว่าผมกำลังตามล่าโรงแรมนี้?" เหมือนเดิม เขายังคงไม่ตอบ "ผมมาเพื่อโรงแรมนี้?" เขาถามเขาอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยันว่าเขาจะรู้มากซักขนาดไหน... แทนที่จะตอบคำถามผม เขากลับถามผมด้วยคำถามใหม่ "คุณกำลังบอกว่าคุณมาที่โรงแรมนี้เพราะโซจินยอง?" จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ วันปิยมหาราช 17:12:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นั่นทำให้ผมประหลาดใจว่าเขารู้จักผมดีเหลือเกิน เขารู้จักผมดีกว่าที่ผมรู้จักตัวเองเสียอีก "ผมว่ามันประหลาดๆนะ ผู้จัดการใหญ่ ไม่ใช่สิ คุณฮันเทจุน ทำไมคุณรู้เรื่องผมกับงานของผมมากมายขนาดนี้?" ผมเห็นว่าเขาเริ่มถอย ตอนนี้เป็นเวลาของผมแล้วสินะที่จะโต้กลับบ้าง... "นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้พักอยู่ในโรงแรมที่รู้เรื่องแขกดีเหลือเกิน ผมเดาว่า คุณคงจะรู้ด้วยมั้งว่าผมมีเงินในกระเป๋าเท่าไหร่?"  ว่าไง คุณผู้จัดการใหญ่ ผมมีเงินอยู่ในกระเป๋าเท่าไหร่ล่ะ? ผมยังไม่รู้ตัวเองเลย บอกผมหน่อยสิ!!! "ผมรู้ในเรื่องที่ผมควรจะรู้" เขาพูดเสียงอ่อย ชักเริ่มสนุกแล้วสิที่ได้เห็นเขาจนมุมแบบนี้... มาสนุกกันต่ออีกหน่อยเถอะน่า  "คุณเคยอยู่ที่ลาสเวกัส.. น่าจะรู้ดีนะว่าเจ้ามือมักจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ คุณเป็นเจ้ามือที่นี่ ถ้างั้น มาสู้กันหน่อยเป็นไง" ใช่ มาสู้กันหน่อย ยังไงผมก็เก่งที่สุดอยู่แล้ว ถ้าเขาอยากจะสู้ ก็น่าจะเตรียมตัวเสียแต่เนิ่นๆเพราะยังไงก็ไม่มีทางจะชนะผมได้อยู่แล้ว "ถ้ารู้เรื่องของผมมากนัก งั้นคุณก็น่าจะรู้ด้วยว่าผมไม่ชอบเล่นเกมจนกว่าผมจะรู้ว่าผมจะเป็นฝ่ายชนะ" ผมต้อนเขาจนมุม แต่เขาไม่ยอมแพ้ "สำหรับผม ผมมีความสุขของพนักงานทั้ง 1200 คนที่นี่เป็นเดิมพัน แต่สำหรับคุณ ก็แค่ฆ่าเวลาเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงไปวันๆ" เล่นกับความรู้สึกของผู้หญิง???? เขาคิดว่าเขาเป็นใคร? เขาคิดว่าเขากำลังพูดอยู่กับใคร? เขาคิดว่าเขาเป็นใครถึงจะมาตัดสินชินดองฮ็อก? เขาเป็นใครถึงจะมาตัดสินความรักที่ผมมีให้กับคุณ? เขาจะกล้าไหมถ้า... "งั้นคุณอยากรวมจินยองเข้าไปในเดิมพันด้วยหรือไง?" ผมมองตรงไปที่เขา บังคับให้เขาตอบ เขาไม่ตอบ ผมรุกต่อไปอีก "ผมไม่สนใจความสุขของพนักงานคุณ ผมแค่ต้องการจะชนะ คุณจินยองรวมอยู่ในเดิมพันด้วยหรือเปล่า?" เรายืน ตาจ้องกันเขม็ง... ในที่สุด เขาก็พยักหน้า ดี!!! "ถ้าอยากจะเล่นเกมนี้ ไปเตรียมตัวให้ดี" เพราะชินดองฮ็อกไม่เคยแพ้ ไม่เคยเลย... อะดรีนาลีนที่พุ่งพล่านทำให้ผมลืมคุณไปชั่วขณะ แต่หลังจากผมเดินจากฮันเทจุนไป ผมนึกขึ้นได้ว่าผมยังไปไม่ถึงไหนเลย ผมยังไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน... ผมจะทำอย่างไรดี? ระหว่างทางกลับแซฟไฟร์วิลล่า ผมโทรเข้าที่บ้านและมือถือคุณอีกครั้ง แต่ไม่มีใครรับสาย คุณอยู่ที่ไหนนะ? บางทีคุณอาจหลบอยู่ที่บ้านและไม่อยากรับโทรศัพท์ ที่ถนน ลีโอเตือนผมเรื่องนัดกับคิมบ็อกแมนจากหนึ่งทุ่มเลื่อนไปเป็นสองทุ่ม.. อีริค... อีริคไหน? ผมไม่สนใจ อย่ามายุ่งกับผมตอนนี้! ผมขับรถไปที่อพาร์ตเมนท์คุณ เดินไปที่ประตู กดออดสักพัก ไม่มีใครมาเปิดประตู วันเกิดของคุณเพิ่งผ่านมาได้ไม่นาน..... ผมเดินลงบันได รออยู่ในรถ... ผมคิดว่าผมเห็นคุณเดินลงมาพร้อมกับกล่องกองพะเนินแบบคราวก่อน... หลายชั่วโมงผ่านไป...  และแล้วผมก็เห็นเพื่อนร่วมที่พักของคุณ เธอเย็นชาใส่ผมแต่ผมไม่สนใจ ตราบใดที่เธอบอกได้ว่าคุณอยู่ที่ไหน ผมยอมให้เธอทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่เธอก็ไม่ยอมบอกว่าคุณอยู่ที่ไหน เธอพูดกับผมแค่นั้น... 1 ทุ่ม 45 ยังไม่เห็นวี่แววของคุณ... ผมอยากอยู่ที่นี่จนกว่าคุณจะกลับมา ผมเหนื่อย ไม่อยากจะเจอใครและไม่อยากจะไปไหน ผมพยายามโทรหาคิมบ็อกแมนเพื่อจะเลื่อนนัดรับประทานอาหารเย็นแต่ไม่สามารถติดต่อเขาได้ ในที่สุดผมก็ต้องขับไปที่ร้านอาหารอย่างไม่เต็มใจนักและไปถึงที่นั่นสาย คิมยุนฮีอยู่ที่โต๊ะคนเดียว เธอดูสดใส มีความสุข และดูเปิดเผยมากกว่าคราวที่แล้วที่ผมเจอ เธอบอกผมว่าตอนนี้เธอกำลังทำงานอยู่ที่โรงแรมโซล และให้ผมช่วยขอให้พ่อของเธออนุญาตให้เธอทำงานที่นั่นต่อ เธอดูสนใจและเพียรพยายามที่จะทำงานในโรงแรมนั้นมาก คงมีใครที่สำคัญต่อเธออยู่ที่นั่น... "ที่โรงแรมนั่น มีคนที่คุณรักอยู่ด้วยหรือไง?" ผมอยากรู้ ตอนแรกเธอเขินๆแต่ในที่สุดก็หยักหน้ารับ โรงแรมนี้มีคนที่เธอรัก... โรงแรมนี้ก็มีคนที่ผมรักเช่นกัน... นั่นทำให้เราเหมือนกัน... ตกลง ผมจะช่วยเธอ เพื่อคุณและเพื่อตัวผมเองด้วย ผมไม่สั่งอาหารอะไร พอคิมบ็อกแมนถาม ผมบอกเขาไปว่าผมรู้สึกไม่ค่อยดี ผมรู้สึกอัดอึดตลอดการดินเนอร์ หมอนั่นพูดถึงแต่เรื่องธุรกิจ... การเมือง... ตลาดหุ้น... ตีกอล์ฟ... ไปเที่ยวต่างประเทศ... แถมยังแนะนำให้ผมพาลูกสาวของเขาไปเที่ยวอีก... ผมฉีกยิ้ม ปล่อยให้เขาพูดไป แล้วดื่มแต่น้ำ... คุณอยู่ที่ไหนนะ? 12 ชั่วโมงแล้วผมยังไม่เจอคุณเลย ตอนที่คุณจากผมไป คุณร้องไห้ ผมจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้วหรือ?... ในที่สุด การรับประทานอาหารเย็นก็จบลงเสียที... ที่ประตู คิมยุนฮีขอบคุณผมที่ช่วยเธอแล้วถามว่าเธอจะตอบแทนผมได้อย่างไร... ผมตอบเธอไปว่า กุหลาบ 300 ดอก... ผมขับไปที่อพาร์ตเมนท์ของคุณอีกครั้งแล้วโทรเข้าบ้านคุณ เพื่อนร่วมที่พักของคุณรับโทรศัพท์ บอกผมอย่างรำคาญว่าคุณไม่อยู่ "อย่าโทรมาอีก ฉันจะนอนแล้ว" แล้วเธอก็กระแทกหูโทรศัพท์ใส่ผม ผมโทรเข้ามือถือคุณอีกครั้ง แต่สิ่งที่ผมได้ยินคือ "เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาโทรเข้ามาใหม่ภายหลัง" ภายหลัง? จะให้นานสักเท่าไหร่กัน? ผมโทรหาคุณหลายครั้งแล้วนะ คุณอยู่ที่ไหน? ผมนั่งรออยู่ในรถจนตี 1 คุณก็ยังไม่กลับมา คุณคงไม่กลับบ้านสินะ.. คุณคงจะหลบผม.. ผมขับรถกลับแซฟไฟร์วิลล่าคนเดียวอย่างผิดหวัง ........... จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ วันปิยมหาราช 17:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมกลับไปที่แซฟไฟร์วิลล่า นั่งอยู่ในรถ ชั่วขณะหนึ่ง ผมแอบคิดว่าคุณจะยอมยกโทษให้ผมและจะมาหาผมในช่วงเวลาดึกๆแบบนี้ ผมมองกระจกหลัง ก็ยังไม่มีวี่แววของคุณ คุณอยู่ที่ไหน?.... ผมเปิดแลปท้อปแล้วส่งอีเมล์หาคุณ... ผมบอกตัวเองว่าไม่มีอะไรให้ทำอีกแล้วตอนนี้เพราะผมเทียวตามหาคุณทุกแห่งเท่าที่ผมจะคิดได้แล้ว ดึกแล้ว ผมควรเข้านอนเสียที เพราะผมต้องไปพูดคุยกับอีริคและกับคนอื่นๆอีกในวันพรุ่งนี้ ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย ผมออกจากห้อง รินสก๊อตช์ แล้วนั่งอยู่ที่ระเบียง คุณอยู่ที่ไหน? คุณเกลียดผมหรอ?.... คุณอยู่ที่ไหน? ทำไมต้องหลบหน้าผม?.... ........ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพู พระอาทิตย์ขึ้น ท้องฟ้ากลายเป็นสีฟ้า... ผมนั่งที่ระเบียงนี้มาตลอดทั้งคืนสินะ... คุณอยู่ไหน?... ทันใดนั้น ผมก็นึกขึ้นได้ ถ้าคุณมาทำงาน ก็ต้องผ่านตรงทางเข้าพนักงาน ทำไมผมโง่อะไรอย่างนี้นะ? ทำไมถึงคิดไม่ออกตั้งแต่แรก? ผมรีบโกนหนวดแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะไม่อยากดูโทรมต่อหน้าคุณ แล้วกระโดดขึ้นรถ... ผมรอคุณที่ทางเข้าพนักงาน พนักงานโรงแรมเดินผ่านไป มองผมอย่างแปลกๆ มีผู้ชายคนนึงถามผมด้วยว่าผมทำงานอะไรอยู่ที่นี่ ผมจ้องเขาแล้วเขาก็รีบเดินไปอย่างรวดเร็ว ผมรอแล้วรออีก คุณจะหลบหน้าผมไปอย่างนี้ก็ได้ แต่คุณไม่สามารถหลบผมได้ตลอดไปหรอก อย่างน้อย ผมก็หวังว่าอย่างนั้น... แล้วผมก็เห็นคุณอยู่ลิบๆ คุยไปยิ้มไปกับเพื่อนร่วมงานของคุณ คุณยกโทษให้ผมแล้วหรือ? หรือคุณไม่สนใจมันอีกต่อไปแล้ว? ทันทีที่คุณเห็นผม รอยยิ้มก็หายไป ผมทำให้คุณเจ็บปวดมากเลยหรือ? ผมยืนอยู่ต่อหน้าคุณ ขอร้องให้คุณฟังคำอธิบายผมก่อน คุณหยุดเดิน ถึงคุณจะหยุดเดิน คุณก็ยังไม่มองหน้าผม ได้โปรดเถอะ โซจินยอง อย่าหลบหน้าผม ผมอยากพูดกับคุณ ผมอยากบอกความจริงกับคุณ ผมอยากบอกว่าผมมาที่นี่เพื่ออะไร คุณจะฟังไหม? เพื่อนร่วมงานที่น่ารำคาญของคุณเข้ามาขัดคอแล้วสั่งสอนผม ผมคงชกเธอไปแล้วถ้าเธอเป็นผู้ชาย... แต่สิ่งที่ผมแคร์ตอนนี้คือคุณจะฟังผมหรือไม่เท่านั้น คุณอยากอยู่ฟัง แต่เธอลากคุณออกไป คุณเดินไป ผมเดินตาม ได้โปรดหยุดเดินหนีผมเถอะ คุณเดินต่อไป ผมก็เดินตามต่อไป ได้โปรดหยุดเดินจากไปแล้วฟังผม ได้โปรด... ได้โปรดเถอะ.. ผมต้องขอร้องคุณอีกกี่ครั้งกัน? ได้โปรดเถอะ ผมทนไม่ไหวแล้วนะ!!! รู้รึเปล่าว่าผมตามหาคุณไปทั่ว 22 ชั่วโมงที่ผ่านไปรู้สึกเหมือนเป็นสิบปี คุณอยู่ใกล้ผมแค่นี้แล้ว ผมจะปล่อยให้คุณเดินจากไปอีกได้อย่างไรกัน??? คุณยังคงเดินต่อไป หลีกเลี่ยงผม ไม่สนใจผม ผมคงต้องใช้กำลังแล้วตอนนี้ ผมฉุดคุณอย่างแรง "โซจินยอง!" ผมตะโกน ทำไมคุณไม่หยุดพอผมบอกให้หยุด? เพื่อนร่างอ้วนของคุณเข้ามาขัดคออีกครั้ง ผมผลักเธอไป ผลักทุกอย่างออกไป ปิดประตู เดินไปที่ประตูอีกฝั่งแล้วปิดเหมือนกัน ผมดึงสายไฟออกอย่างเดือดดาลเพื่อให้ลิฟต์หยุดทำงาน... ตอนนี้ ประตูทั้งสองฝั่งปิดแล้ว เราอยู่กันแค่สองคนและตัดขาดจากโลกภายนอก ผมเดินเข้าหาคุณ คุณเนื้อตัวสั่นเทา เห็นได้ชัดว่าหวาดกลัวผม อย่าเลย.. ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ผมแค่อยากให้คุณฟังผม แต่คุณบอก "ฉันไม่อยากฟัง" ผมวางมือบนไหล่คุณ แต่คุณสะบัดมันออกไป คุณยังคงมองไปที่เพื่อนร่วมงานของคุณ ไม่ใช่ผม คุณทำแบบนี้กับผมได้อย่างไร? ผมวางมือลงบนไหล่คุณอีกครั้ง คราวนี้จับคุณแรงกว่าเก่าเพื่อตรึงคุณให้ติดผนัง ทำไมคุณทำแบบนี้ นี่เป็นเรื่องของคุณกับผม ไม่ใช่ของคนอื่น... ทำไมคุณต้องไปสนใจพวกเขาด้วย... นั่นทำให้คุณชะงัก ดีล่ะ... เราจะได้คุยกัน กรุณาอย่าทำแบบนี้เลย คุณขอร้อง เสียงคุณสั่น ขอโทษนะจินยอง ผมไม่ได้ตั้งใจจะตะโกนใส่คุณ ไม่ได้ตั้งใจจะใช้กำลังกับคุณ แต่ผมไม่รู้วิธีอื่นที่จะเข้าหาคุณได้อีกแล้ว... คุณบอกว่าคุณเข้าใจ แต่คุณเข้าใจอะไร? คุณบอกว่าคุณรู้ แต่คุณรู้ขนาดไหน? ถ้าผมสามารถถอดหัวใจให้คุณดูได้ ผมคงจะทำไปแล้ว หัวใจผมหลั่งเลือดให้แก่คุณ และผมก็เจ็บปวดเหลือเกิน ทำไมคุณต้องทำแบบนี้กับผม ปล่อยให้ผมตกหลุมรักคุณหัวปักหัวปำ แล้วตอนนี้คุณจะไปจากผม ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวแบบนี้? "คุณมองแต่ผมคนเดียวนะ" คุณพยายามมองไปทางอื่นแต่ผมแค่อยากให้คุณเห็นผม เห็นผมคนเดียว ชินดองฮ็อก ในดวงตาของคุณ ผมเห็นความหวาดกลัวและความไม่แน่ใจ คุณกำลังถาม "ฉันไว้ใจคุณ ทำไมคุณต้องโกหกฉันด้วย?" คุณหวาดกลัวความรักของผมและไม่สามารถไว้ใจผมได้เพราะผมโกหกคุณ? ผมสาบานต่อพระเจ้าได้เลย ผมไม่ได้โกหก ผมไม่เคย และจะไม่มีวันโกหกคุณในเรื่องความรักที่ผมมีให้แก่คุณ ถ้าเพียงแค่คุณจะเห็นผม เห็นหัวใจที่กำลังหลั่งเลือดของผม เห็นว่าผมเจ็บปวดเพียงใด... ผมประคองใบหน้าของคุณด้วยมือทั้งสอง บังคับให้คุณมองมายังนัยน์ตาผม ผมอยากให้คุณเห็นความรู้สึกที่แท้จริงและความเจ็บปวดที่คุณก่อขึ้น ความเจ็บปวดที่คุณทำจากการทอดทิ้งผม สักพัก.. ความหวาดกลัวและความไม่แน่ใจในแววตาของคุณได้จางหายไป... ในที่สุด คุณก็เห็นผม ผมคนเดียว คุณได้ยินเสียงจังหวะหัวใจผมที่เต้นเพื่อคุณด้วยไหม? ในโลกของเรา โดยปราศจากการรบกวนจากภายนอก ในที่สุดคุณก็คิดได้ว่าผมมาที่นี่เพื่อจะที่มาหาคุณ คุณคนเดียว หากแม้คุณรู้ อย่างอื่นก็ไม่สำคัญ จินยอง ผมคิดถึงคุณมาก คิดถึงมากจนแม้แต่ผมก็ไม่รู้ตัว จนกระทั่งวันนี้ ตอนนี้ ผมได้ตามหาคุณไปทั่ว ผมเหนื่อยเหลือเกินและต้องการพักผ่อน ผมแค่อยากอยู่ใกล้ชิดคุณ ได้โปรดอย่าไปจากผมอีก... "ผมรักคุณ จินยอง..." นี่คือทั้งหมดที่ผมต้องการพูดเพราะผมไม่มีแรงจะพูดอย่างอื่นแล้ว ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน... จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ วันปิยมหาราช 17:24:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมหลับตา ท่ามกลางความมืดมิด ผมเสาะหาริมฝีปากของคุณ มันช่างเยือกเย็นและขมขื่น... ผมรู้สึกว่าร่างกายของคุณอ่อนลงอย่างช้าๆ นิ้วของคุณปีนป่ายขึ้นมาบนแขนผม คอผม และดึงผมเข้าหาคุณ... ผมอยู่ที่ไหนกันนะ? ผมอยู่ในสวรรค์รึเปล่า? บาปของผมถูกชำระแล้วหรือ? ในที่สุดนางฟ้าก็มาช่วยผมไว้แล้วพาผมกลับบ้านเสียที.... ....... ในที่สุดประตูก็เปิดออก คุณมองมาที่ผม... และเพื่อนร่วมงานของคุณ... แล้วมองมาที่ผมอีกครั้ง พวกเขาเรียกคุณ แล้วคุณก็ตื่นจากภวังค์ ผมก็ตื่นขึ้นเหมือนกัน และแล้วความจริงก็บังเกิด ที่นี่มีเพื่อนคุณมากมายเหลือเกิน แต่มีชินดองฮ็อกคนเดียว ผมไม่ได้รู้สึกไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแบบนี้มานานแล้ว ผมปล่อยให้คุณหลุดลอยจากมือผมไป พวกเขาดึงคุณไป แล้วคุณก็ไปกับพวกเขา อย่าไป.. หยุดเถอะ... ได้โปรดอย่าจากผมไป จินยอง ใจผมร่ำร้องหาคุณ เหมือนกับว่าคุณก็ได้ยินผมเช่นกัน คุณมองผมอย่างถวิลหา แต่คุณก็ไม่หยุดเดิน ไม่กลับมา แล้วไปกับพวกเขา ไม่นาน เพื่อนคุณก็ห้อมล้อมคุณเต็มไปหมด แล้วคุณก็หายไปกับฝูงชน ผมยืนอยู่ที่นั่นจนคุณลับตาไป คุณจากผมไปอีกแล้ว..... แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 45 17:33:06 จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ วันปิยมหาราช 17:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จุมพิตที่แสนอ่อนหวาน... แต่ก็ขื่นขม จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ วันปิยมหาราช 17:30:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 "มีอะไรให้รับใช้คะ?" 555  รับรองว่า ชินฯ เดินไป 10 ครั้งก็จะได้รับทักทายแบบนี้ 10 ครั้ง อิอิ...  เพราะว่ามันกลายเป็น "อัติโนมัติ" ไปแล้วกับพนักงานต้อนรับหลายคน   ขนาดว่ากลับบ้าน คนที่บ้านเดินเข้ามาก็จะเผลอบอกว่า "มีอะไรให้รับใช้คะ?" ^__^..... แหม นึกว่าจะได้ดูมวยฟรีเสียแล้ว อดเลย นึกว่าจะสู้กันจริงๆ กำลังเตรียมเชียร์เชียว โอย ความรักของชินฯ บ้าเลือดเร่าร้อนและรุนแรงจนน่ากลัว จากคุณ : GTW - [ วันปิยมหาราช 18:07:05 A:202.133.172.23 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เสียดายที่มันมาเป็นตอนๆ น่ะค่ะ เลยไม่ต่อเนื่องพิกล ไม่รู้ที่มาที่ไป จากคุณ : scottie - [ วันปิยมหาราช 18:48:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดีจังเลยรวดเร็วทันใจ วันนี้เปิดเนต สามเวลาหลังอาหารเลยนะค่ะแล้วก็ไม่ผิดหวัง น่ารักจริงๆๆคุณเจนนี  ขออนุญาตทักทายแฟนประจำคุณเจนนีหน่อยนะคะ อาจารย์GTWค่ะ คุณชินแสนจะโรแมนติกและน่ารักแต่ที่ดูเหมือนโหดๆๆก็มีเบื้องหลังที่แสนจะรันทด ก็พยายามเข้าใจคุณชินอยู่เหมือนกัน คนมีบาดแผลที่ถูกพ่อทิ้ง อยากพูดเหมือนฮันเทจุนที่บอกกับจินยองว่า ผมก็อยากเป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้งเหมือนกัน จะได้มีผู้หญิงมารักและเห็นใจ  แต่อาจารย์เป็นผู้ชาย ก็เลยดูเหมือนมันไม่โรแมนติกนะค่ะ ขอโทษด้วยนะค่ะ ทีแสดงความคิดเห็นออกมา ดีใจที่อาจารย์มาตามอ่านเรื่องแปลของละครเกาหลี  เพราะส่วนตัวชอบมากๆๆและดีใจมากๆที่คุณเจนนีแปลออกมาได้ดี และมีคนติดตามอ่าน คุณเจนนีจะได้แปลออกมาให้อ่านอีกเยอะๆๆ คุณscottieค่ะถ้าสนใจอ่านเรื่องย่อตั้งแต่แรกเข้าเวปนี้เลยค่ะ แต่ไม่ละเอียดอ่อนและรู้สึกดีๆๆอย่างแบบฉบับที่คุณเจนนีแปลหรอกนะค่ะ แค่รู้เรื่องว่าจะดำเนินต่อไปอย่างไร จากคุณ : เล็ก - [ วันปิยมหาราช 19:54:20 A:203.107.145.193 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอโทษนะค่ะทำlinkไม่เป็น www.geocities.com-arpatorn-hotelier-1st.htm จะมีเรื่องย่อตั้งแต่ตอนแรกพอเข้าใจเนื้อเรื่องได้ค่ะ จากคุณ : เล็ก - [ วันปิยมหาราช 20:05:18 A:203.107.145.193 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 โห....... มากันเร็วมากๆๆๆเลยล่ะค่ะ เพิ่งรู้ว่าคุณ GTW เป็นอาจารย์หรือคะนี่.. ถ้างั้นคงต้องฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ คุณ scottie กับคุณเล็ก .. เสียดายเองค่ะที่เราไม่ได้แปลตั้งแต่ตอนแรก เลยกระโดดไปกระโดดมา เอาไว้ถ้าเรา(สามารถ)แปลได้ทุกตอน แล้วจะเรียงลำดับตอนใหม่ให้ดีๆละกันนะคะ ตอนนี้คงต้องทนอ่านแบบข้ามไปข้ามมาไปก่อน เห็นใจคนที่ไม่เคยดูละครมาก่อนจังเลยง่ะ -_-' จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ วันปิยมหาราช 21:22:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ทำลิ้งค์ให้ค่ะ http://www.geocities.com-arpatorn-hotelier-1st.htm แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 45 21:25:53 จากคุณ : la_fille_de_D'artagnan - [ วันปิยมหาราช 21:24:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณครับ จากคุณ : Drybb - [ วันปิยมหาราช 21:45:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เข้าเว็บที่ทำลิงก์ให้ไม่ได้อ้ะค่ะ แงๆๆๆๆ จากคุณ : หนูมอฯ - [ 24 ต.ค. 45 21:08:48 A:203.156.25.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 อินอีกแล้ว  เดี๋ยวต้องเปิดดูที่อัดเอาไว้อีกรอบ ขอบคุณค่ะ  น้องเจนนี่ จากคุณ : พู่ไหม - [ 26 ต.ค. 45 09:25:19 A:203.156.14.180 X: ]