ความคิดเห็นที่ 1
ลีโอรู้ว่าผมอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก เขาจึงพูดติดตลกว่าอีริคเป็นเกย์ ส่วนใหญ่แล้วผมไม่ค่อยชอบมุขตลกของลีโอเท่าไหร่นัก แต่คราวนี้ผมว่ามันตลกดี ขอบคุณนะลีโอ..
ผมสั่งมาร์ตินี่อีกแก้ว ลีโออยู่กับผมมานาน เขารู้ว่าผมไม่เคยดื่มมากกว่า 2 แก้ว แต่ค่ำนี้อาจจะถึง 4 หรือ 5 แก้วก็เป็นได้....
ผมสับสน สับสนมาก ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสนเพราะมีหลายคำถามที่ผมยังไม่ได้คำตอบ... ทำไมโรงแรมถึงสำคัญต่อคุณนัก?... โรงแรมคืออะไรสำหรับคุณ?...ผมทำอะไรถึงทำให้คุณเจ็บปวดได้ขนาดนี้?... เป็นเพียงเพราะผมโกหกคุณหรือ?... เป็นโรงแรมหรือฮันเทจุนจริงๆ?... งานของผมมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องของเราด้วย?... ทำไมคุณกลับมาหาผมไม่ได้?...
ผมถามคำถามเหล่านี้กับคุณ แม้แต่คุณยังตอบผมไม่ได้ แล้วจะให้ผมทำอย่างไร? ถ้าไม่มีคำตอบ ผมก็ทำอะไรต่อไม่ได้ ผมเกลียดจริงๆเวลาที่ผมสับสน เวลาที่ผมเรียบเรียงความคิดไม่ได้ เวลาที่ผมรู้สึกหลงทาง ความรู้สึกเหล่านี้เป็นสิ่งที่แปลกใหม่สำหรับผม ผมควรจะล้มเลิกหรือจะเดินหน้าต่อไปดี? ความจริงแล้วผมล้มเลิกตอนนี้ได้หรือ?...
"ผมนึกว่าเรื่องมันจบแล้วเสียอีก?" เพื่อนผมถาม ผมรู้ว่าเขาพยายามช่วยแต่ผมไม่คิดว่าเขาจะช่วยอะไรได้มากนัก...
บางครั้งผมก็อยากให้มันจบๆไปแล้วเหมือนกัน คุณก็ไปตามทางคุณ ผมก็ไปตามทางผม ชีวิตจะได้กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมอีกครั้ง แต่ชีวิตผมจะกลับมาเป็นปกติได้เหมือนเดิมหรือ?
เพื่อนผมจิบมาร์ตินี่แล้วให้คำแนะนำ "บอส ความรักก็เหมือนเหล้า ยิ่งแรง ก็ยิ่งปวดหัว... แต่ไม่ว่าจะปวดหัวมากขนาดไหน สักวันมันก็จะหาย"
มาร์ตินี่... บรั่นดี...วอดก้า.. เขาอาจจะพูดถูก.. แต่.. ตอนนี้ พอผมหลับตา ผมก็เห็นแต่รอยยิ้มของคุณ เห็นคุณตกลงไปในสระน้ำในอ้อมแขนผม เห็นยามเย็นของเราที่ไดมอนด์วิลล่า... แม้ผมไม่อยากจะยอมรับมันเท่าไหร่ แต่ผมก็คงต้องบอกว่าคุณอาจจะเป็นรักเดียวในชีวิตผม และน้ำตาของคุณ น้ำตาคุณบอกว่าคุณก็ตกหลุมรักผมเช่นกัน แล้วผมจะทำร้ายคุณแล้วจากไปอย่างนี้ได้อย่างไรกัน?
"จริงจังมากหรือ?" เพื่อนผมถาม
ใช่.. จริงจังมาก...
"ถ้าอย่างนั้น ก็รีบไปคว้าเธอมาซะ!" เพื่อนผมย้ำ "คนเราใช่ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ตลอดไป จะปล่อยให้โอกาสเดียวในชีวิตหลุดลอยไปได้อย่างไรกัน?"
โอกาสเดียวในชีวิต... โอกาสที่จะมีมาแค่ครั้งเดียว ถ้าทำหายไปก็หมายความว่าคุณจะไม่มีทางได้โอกาสแบบนั้นอีก...
ลีโอพูดถูก ไม่ว่าจะอย่างไร ผมก็ต้องหาทางนำคุณกลับมาให้ได้ ตกลง! เข้าใจแล้ว
เพื่อนผมยิ้ม "บอส นี่แหละความเข้มแข็งของคุณ... สู้เป็นครั้งสุดท้าย!"
แน่ๆเลยคือผมต้องชนะ เพื่อที่จะชนะ ผมต้องสู้ด้วยแรงทั้งหมดของผม ความสามารถของผมในการวิเคราะห์และการตัดสินใจตามหลักเหตุผล ถ้าผมปล่อยให้หัวใจเข้าครอบงำหรือยอมใจอ่อน ผมก็อาจจะแพ้เกมนี้ ผมยอมไม่ได้หรอก
มันเป็นเหตุเป็นผลแบบนี้แหละ ถ้าคุณไม่กลับมาหาผม ผมก็จะไปหาคุณเอง.. ง่ายๆแบบนี้แหละ..
มาร์ตินีมาเสิร์ฟแล้ว ผมชนแก้วกับลีโอ "แด่ชัยชนะ!"
เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ผมก็เริ่มวางแผนเพราะผมไม่มีเวลามากนักที่จะเล่นอะไรกับสิ่งที่ผมสูญเสียไปแล้ว ถ้าผมไม่รีบทำเสียแต่ตอนนี้...
ความคิดผมถูกขัดจังหวะเมื่อลีโอเอาข้อศอกมาสะกิดผม บอกให้ผมมองไปข้างบน...
แล้วผมก็พบคุณยืนอยู่บนบันได มองมาที่ผม เห็นคุณไกลๆแบบนี้ ดูเหมือนว่าคุณผอมลงและไม่สดใสเหมือนก่อน... ครั้งสุดท้ายที่ผมพบคุณเพิ่งผ่านไปไม่ถึงหนึ่งวัน...
คุณสังเกตเห็นผม ตอนแรกคุณเบือนหน้าหนี แต่แล้วคุณก็หันกลับมามองผมอีกครั้ง ก่อนคุณจะหันหลังกลับแล้ววิ่งไป
ผมไม่รู้ว่าคุณวิ่งไปไหน แต่ผมต้องตามคุณไป เราต้องคุยกัน
ผมลุกขึ้นจากที่นั่งในบาร์แล้วเดินขึ้นไปตามบันไดวน ขาของผมหนักอึ้งแต่ผมก็ยังเดินต่อไปจนผมเห็นมือของคุณ คุณอยู่ห่างจากผมเพียงไม่กี่ก้าว...
ตอนที่ผมก้าวเท้าแรก ผมเห็นคุณยืนพิงกำแพง หายใจหอบ ก้มหน้าลง... เหนื่อยหรือที่พยายามหลบหน้าผม?
แล้วผมก็ก้าวขึ้นไปอีกขั้น ตอนนี้คุณห่างผมเพียงแค่ก้าวเดียว... แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันช่างห่างไกล?
ก้าวสุดท้าย ถ้าผมยื่นมือออกไป มือผมก็จะสามารถสัมผัสคุณได้แล้วเราก็จะสามารถเชื่อมติดกันได้อีกครั้ง ผมยื่นมือไปหาคุณโดยไม่รู้ตัว.. ผมควรทำแบบนี้หรือ? ถ้าผมทำแบบนี้จะทำให้คุณเจ็บปวดกว่าเดิมไหม? ผมควรจากไปตอนนี้หรือทำต่อไปดี?....
ผมลังเล...
แต่คุณกำลังยืนพิงอยู่ริมกำแพง ถ้าผมไม่จับมือคุณไว้ตอนนี้ ผมอาจจะไม่มีโอกาสอีก... ผมปล่อยให้หัวใจพาไป แล้วจับมือคุณไว้
เหมือนเมื่อก่อน เวลาที่ผมจู่ๆปรากฏตัวด้านหลังคุณมักทำให้คุณตกใจ แต่จินยอง ตอนนี้คุณน่าจะรู้ว่าไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน ผมจะอยู่ไม่ห่างจากคุณ
ผมจับมือคุณไว้ คุณพยายามจะหลบหนี
ผมยิ่งจับคุณไว้แรงขึ้น ไม่ยอมปล่อย ผมจะไม่ยอมปล่อยให้คุณหลุดมือไปอีก
ผมดึงคุณเข้าหาผมอย่างมั่นคงและแน่วแน่... คุณสะดุดขั้นบันไดล้มมาทางผม ตอนนี้เราอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว ใบหน้าแทบจะชนกัน
บางที คำพูดอาจจะไม่จำเป็นอีกต่อไป สายตาคุณบอกว่าคุณคิดถึงผมแทบขาดใจ...
ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน..
แล้วคุณก็เลี่ยงไม่มองผม อย่าจากผมไป.. เราต้องคุยกัน "คุณจำ.. โบสถ์ที่ผมเคยพาคุณไปได้ไหม?"
คุณมองผมอีกครั้ง ผมพูดต่อ "...ที่ที่ผมพยายามสารภาพกับคุณ..." ที่ที่คุณซบไหล่ผมหลับ... ที่ที่เราเซ็นสัญญากัน...ที่ที่เราซีรอกซ์สัญญากัน...
คุณพยักหน้า น้ำตาคลอเบ้า.. ขอโทษนะจินยอง ที่ทำให้คุณเจ็บปวดกับสิ่งที่ผมทำ... แต่ผมต้องการเหตุผลจากคุณถ้าผมจะเปลี่ยนแผน
ถ้าคุณมีเหตุผล กรุณาบอกให้ผมรู้โดยเร็ว... ผมจะไม่ยอมเสียเวลาที่จะให้โรงแรมนี้มาอยู่ในมือผมได้นานกว่านี้แล้ว... ผมพยายามพูดคุยกับคุณอย่างสันติ แต่ตราบใดที่เรายังอยู่ในโรงแรม คุณก็จะยังคงเป็นผู้จัดการโซ ผมก็จะยังคงเป็นนักล่า
ผมไม่มีเวลาจะมาเล่นด้วยอีกแล้วจริงๆ... นี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายของเรา ถ้าเราไม่ได้คุยในที่ๆไม่มีใครมารบกวนแบบนี้ ที่ๆเป็นกลางแบบในโบสถ์ เราก็คงจบกันแน่
ผมอยากพบคุณเที่ยงคืนนี้.. ผมจะรอคุณที่นั่น คุณเข้าใจไหม?
แม้ผมจะขอร้อง คุณก็ยังสั่นหัว บอกผมว่าคุณไม่รู้ว่าคุณจะไปได้ไหม... ทำไมคุณยังไม่เข้าใจอีก?
คุณต้องมานะ จินยอง คุณต้องมา ถ้าคุณแคร์ผม แคร์เรื่องของเรา คุณต้องมา เพราะมันเป็นเรื่องสำคัญ สำหรับคุณ และสำหรับผม
คุณไม่กล้ามองตาผม คุณยังตัดสินใจไม่ได้... ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องยากแบบนี้? ชินดองฮ็อกจะไม่พุดอะไรถ้าหากเขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ เมื่อผมบอกคุณว่านี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายของเรา ผมก็หมายความว่าอย่างนั้น "ผมจะรอคุณอยู่ที่นั่น" ผมขอร้องอีกครั้ง
น้ำตาคุณเริ่มจะรินไหล... ผมเจ็บเมื่อได้เห็นแบบนี้... ผมขอโทษที่ต้องทำให้คุณเจ็บปวด จินยอง แต่ทุกอย่างจะเรียบร้อยหลังจากคืนนี้ ดังนั้น คุณต้องมานะ...
ผมคิดในใจอยากจะโอบกอดคุณไว้แน่นๆ บอกคุณว่าผมคิดถึงคุณมากเพียงไร และขอโทษที่ทำร้ายคุณ แต่คุณอาจจะยิ่งร้องไห้หนักกว่าเก่า ผมจึงทำแค่เพียงค่อยๆเช็ดน้ำตาคุณออกไปเพราะนางฟ้าไม่ควรจะร้องไห้... ในที่สุดคุณก็หยุดสะอึกสะอื้น
คุณบอกผมว่าคุณต้องกลับไปที่ห้องทำงานคุณแล้ว ผมถามว่าผมจะเดินไปกับคุณด้วยได้ไหม คุณสั่นหัวด้วยใบหน้าเปื้อนรอยน้ำตา ผมไม่อยากปล่อยมือคุณไปแต่ผมก็ต้องยอม
คุณก้าวไปไม่กี่ก้าวแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าผมยังยืนอยู่ที่บันได พอคุณหันกลับมา ผมเหมือนได้ยินคุณกล่าวอำลา... ผมยืนอยู่ที่บันไดจนเห็นคุณเดินลับประตูไป...
ลีโอดื่มเสร็จแล้วอยากจะกลับที่ไปแซฟไฟร์ ผมขอบิล พอบิลมา ผมหยิบปากกาจากในกระเป๋ามาเซ็นต์
เป็นปากกาหมึกซึมที่คุณให้ผม คุณเพิ่งให้ผมมาเพียงไม่กี่วันแต่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของผมไปแล้ว ไม่ว่าผมจะไปที่ใด มันก็ไปกับผมด้วย
แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมลืมขอบคุณคุณสำหรับปากกา ผมนี่โง่จริง
พอผมโทรหาคุณ เพื่อนคุณคนที่อ้วนๆนั่นดูเหมือนอยากจะวางสายผม ถ้าเธอกล้าวางสายผม ผมคงจะตามไปโวยถึงที่แน่ แต่ในที่สุดเธอก็ยื่นโทรศัพท์ให้คุณ
ผมเพียงอยากจะขอขอบคุณคุณสำหรับปากกา ผมบอกไปทางโทรศัพท์
คุณไม่ตอบ ผมจึงพูดต่อ "ผมคิดว่าเราน่าจะใช้ปากกานี้เซ็นต์สัญญาของเราที่โบสถ์..." ถ้าเราจะใช้ปากกานี้เซนต์สัญญาอีกสักครั้งคืนนี้.. เราอาจจะได้ใช้ปากกานี้ตอนเซนต์ทะเบียนสมรสอีกก็ได้.. ผมยิ้มให้กับความคิดนี้...
"ค่ะ ฉันรู้" คุณตอบมาทางโทรศัพท์ คุณอ่านใจผมออกแล้วสินะ!
แต่แล้วผมก็ต้องตื่นจากฝันกลางวันเมื่อผมได้ยินคุณพูดว่า "...ฉันยังยืนยันอะไรไม่ได้ตอนนี้..." จินยอง ผมไม่ยอมให้คุณปฏิเสธหรอก...
"ฉันสัญญาค่ะ.." ในที่สุดคุณก็พูดออกมาจนได้
ด้วยคำสัญญาของคุณ ผมกล่าวอำลา แล้ววางหูโทรศัพท์....
จากคุณ :
la_fille_de_D'artagnan 
- [
25 ต.ค. 45 02:47:31
]
|
|
|
